gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
06-04-2011
voornemens
De Magnolia's bloeien weer. Elk jaar opnieuw staar ik (levensgevaarlijk want meestal zit ik dan achter het stuur) naar de magnoliabomen aan de kant van de weg. A-dem-be-ne-mend... en zo weer voorbij. Snel én mooi, het kan. ("Wat een snelle" zeggen ze in West-Vlaanderen) Anyhow, elk jaar opnieuw stel ik vast dat ik wéér niet onder een magnoliaboom ben gaan staan en dat ik weer een jaartje moet wachten. Onder een bloesemboom staan en omhoog kijken vind ik nl één van de indrukwekkendste ervaringen die er bestaan (ja, ik ben snel content). Dus ... zou het me dit jaar lukken om dit voornemen om te zetten in actie ?
Hoeveel voornemens hangen er bij jou nog in de lucht ?
lelies of andere witte bloemen en ook gewoon gras mijn sloefkes 'savonds en het sorteren van versgewassen was een onverwacht gesprek met de meisjes over vergeving of samen zingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
zitten in de wei tussen paarden en gewoon "zijn" de armband met symbooltjes van onze momenten, zowel groot als klein lachen en schateren tijdens spontane kennismakingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
gesprekken aan 'tontbijt en een langgerekt moment alleen stilte, een bloesemboom, een mooie steen gewoon het leven in al zijn ontwikkelingen Dat zijn een paar en maar enkele van mijn favoriete dingen
Terwijl ik snipverkouden in de zetel hang en een hele week "De Laatste Show" op de achtergrond opstart via Ooit Gemist, leg ik de laatste hand aan het ontwerp van een tweedaagse assertiviteitstraining (met paarden) die we in het najaar zouden kunnen uitrollen binnen één van de prioritaire klanten van Triangis. Wat een fijn vooruitzicht ! Dé grootste uitdaging sinds ik zelfstandig ben is niettemin: ojee cliché: het beheersen van mijn agenda. Alles willen doen want het is allemaal zo leuk. Hoe kiezen, hoe omgaan met de stroom aan vragen... Een hele week heb ik geen moment gevonden om een bezoek aan mijn mailbox te brengen... resultaat: een paar honderd mails ; geeft een vervelend drukkend gevoel. En tegelijkertijd maakt het me blij. Ah ... gevoelens ! Emoties !
Weet je trouwens wat het verschil is tussen die twee ?
Emotie. Bij Emotie is er een psychologische/fysiologische prikkel die iemand aanzet tot actie (actietendens en actiebereidheid).
Gevoel. Bij Gevoel is er meer sprake van een 'weten' van de toestand/het verschijnsel dat optreedt, hetgeen gereguleerd wordt door de hersenen.
of ook:
Emotie : wanneer er noodzaak of bereidheid is tot actie; dit heeft ook voorrang (urgentie)
Gevoel : een toestand die niet noodzakelijk tot veranderend gedrag leidt, wanneer de situatie niet dringend genoeg is om een actieverandering teweeg te brengen
Elke emotie start met een gevoel.Elk gevoel & emotieis ergens te lokaliseren in het lichaam:
Een gevoel is er gewoon.Emoties brengen zaken in beweging (ten goede of ten kwade).
Ik hoor op de achtergrond Inge Vervotte die in De Laatste Show (maandag) uitlegt welk trukje zij gebruikt om om te gaan met negatieve emoties. Ze heeft een foto uit de krant geknipt van een woestijnvosje. Wanneer een sterk negatief gevoel opkomt kijkt ze naar de foto, waarna een gevoel van "tederheid" opkomt. "Ik zorg er steeds voor dat ik een negatief gevoel vervang door het tegenovergesteld gevoel. Foto's helpen mij daarbij." Eigenlijk is dit een leuke praktische toepassing van wat in NLP (neurolinguïstisch programmeren) " ankeren" wordt genoemd.
Voor sommige mensen is het moeilijk te aanvaarden dat onze gevoelens "stuurbaar" zouden kunnen zijn. Voor sommigen betekent dit zelfs het verloochenen van jezelf. Gelukkig heb ik, dankzij NLP, jaren geleden ingezien dat ik niet de emoties "ben", maar dat ik emoties "heb". Net zoals ik een paar schoenen kan hebben en ervoor kan kiezen andere schoenen aan te trekken...
"Optimism is a moral duty" vang ik op (Cath Luyten op dinsdag). Ze vertelt samen te wonen met een man met een hoog relativeringsvermogen, en dat een vrolijke stemming daar nu éénmaal bijhoort. Als je bij de hond slaapt krijg je zijn vlooien. Besmettelijke emoties
Met welk gevoel lees je dit blog ? Is dit een gewenst gevoel of wil je liever een ander gevoel "aantrekken" ? Mag ik jouw besmetten met een vrolijk gevoel ? (De verkoudheid hou ik wel voor mezelf)
Tags:inge vervotte, woestijnvosje, cath luyten, emoties, gevoel, het verschil tussen emoties en gevoel, optimisme, relativeren, triangis, assertiviteit, assertiviteitstraining
28-02-2011
De Vork
Als coach ben ik dagdagelijks bezig met leren en ontwikkeling van anderen. Betekent dit dat ik zelf , als coach, bezig "moet" zijn met mijn eigen leren en ontwikkeling? Op dit punt van mijn leven vind ik van wel. Onder het motto: een skileraar die zelf niet meer op de latten staat zal contact verliezen met de beweging van het skiën.
Dit jaar heb ik twee opleidingen op het programma staan. Behoorlijk intensieve trajecten. Provocatieve coaching in Nederland (www.iepdoc.nl) en de Professionele Coach-opleiding van Coaching & Co. (www.coaching-co.be). In de laatste training zal ik mij bekwamen in het Vork-model dat ik al ken van het boek "De Vork" van Rudy Vandamme. Het boek "ontwikkelingsgericht coachen" van Rudy is bij mij opstart als coach in 2006 steeds mijn "bijbel" geweest. Leren vanuit een boek is OK, in een trainingstraject wordt een boek echter pas "levend" (net zoals je onmogenlijk NLP uit een boek kan leren) dus ik kijk er enorm naar uit.
Nog vooraleer ik de training aanvat springen al wat pingpongbal-gedachten doorheen mijn hoofd. Graag citeer ik een stukje uit "De Vork" (te bestellen op de site van Coaching & Co of www.nlp.be):
"Van vissen vermoeden we dat ze niet weten dat ze in het water zwemmen. Het verschil tussen een vis en een mens is dat je als mens wel het vermogen hebt om bewust te zijn van de omgeving waarin we zwemmen. Door je verbindingen, observaties en ervaringen kan er een sterk aanvoelen zijn van de richting waarin het geheel aan het bewegen is. Dat gevoel zal je niet verkrijgen door als lid te verdwijnen in een school vissen of kudde schapen. Je hebt de helikoptervisie nodig. Niet die van een buitenstaander maar die van iemand die niet samenvalt met het geheel waaraan hij participeert. (...) Het gevoel dat een "innerlijk weten" (of intuïtie mbt het groter geheel) moet onderscheiden worden van sterk vertekende individuele verlangens. Misschien meen je te voelen dat er in je organisatie iets nodig is, maar misschien is het slechts een projectie van je eigen behoeftes en oordelen. Sterke emoties en eenzijdige standpunten zijn vaak uitingen van projecties en leveren geen valide informatie op. Om met intuïtie te werken moet je dus het onderscheid kennen tussen een direct weten rond het geheel en individuele projecties."
Knap geformuleerd en in de praktijk zeer herkenbaar ...vaak uiten mensen ergernis over "de maatschappij", "de man", "de vrouw", "de mensen", "de moderne tijd", "de firma", .... waarbij ze eigenlijk vooral vertellen wat ze bij zichzelf (of in hun leven) zouden willen veranderen (of toevoegen of loslaten) maar niet naar (willen) kijken. Het aansluiten op de ontwikkeling van "het groter geheel" is een belangrijk onderzoekspoor in het Vork-model, en in het bijzonder in de bijdrage van Rudy. Ik zal hier zeker nog meer over schrijven. Tijdens de meeting zaterdag met Rudy mbt De School voor NLP (ik heb het geluk nu een collega van Rudy te zijn ;-)) triggerde hij me al met de vraag: "Wat is nu eigenlijk het verbindende patroon tussen al jouw activiteiten Meredith? Wat is hierin typisch voor jouw bijdrage aan het groter geheel in functie van jouw missie?" Ik had er niet onmiddellijk een duidelijk antwoord op ... na een beetje nadenken komt op dit moment het woord "Beweging" in mij op. Beweging bij mensen creëren door coaching, NLP, humor (provocatieve coaching zal hierop aansluiten), waarom ik graag dieren / paarden daarvoor inzet - kan ik nog niet helemaal helder plaatsen in functie van het groter geheel ... Ik kijk ernaar uit om dit voor mezelf verder te onderzoeken tijdens de opleiding. Leuk! Leren is leuk!
Tags:Rudy Van Damme, Coaching & Co, De School voor NLP, De Vork
25-02-2011
zichzelf kunnen zijn
Vandaag "testte" ik een paard dat eventueel met ons zou meewerken tijdens de sessies equicoaching. Het gebeurt wel vaker dat mensen ons bezig zien tijdens zo'n sessie en ze mij spontaan aanspreken : dat ze hun paard een plezier zouden doen door hij/zij te laten meedoen met ons. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat we vaak met ballen en kegels enzo werken en dat hun paard speels is en houdt van contact met mensen. Dat is op zich een pluspunt, maar alleen daarom maakt het het paard niet geschikt voor dat soort werk. Dus "testen" we zo'n paard. Het moet namelijk beantwoorden aan een aantal criteria die vooral met veiligheid te maken heeft. Bijten en slaan is uit den boze; het paard moet "manieren" hebben en een basisrespect voor de mens. Het zal werken met mensen die niet gewend zijn om met paarden om te gaan, en die sowieso "fouten" maken in paardentaal. Dat is niet erg; paarden die een basisrespect hebben voor mensen zijn vergevingsgezind. Daarbij komt ook dat een paard die dit soort werk doet, voldoende gevoelig moet zijn, en zichzelf kan en durft te zijn. Toen ik als hippotherapeute met gehandicapte kinderen werkten, gebruikten we eerder "koudbloedige" paardjes zoals fjorden of brave manegepaardjes die soms, het moet gezegd zijn, gewoon wat "afgestompt" zijn - en veel kunnen verdragen. In coaching met paarden is het net de bedoeling dat een paard constant feedback geeft aan de coachee. Toen we in Hoeilaart een brave pony testen besloten we hem niet in te zetten net omwille van dat héle brave: hij leek zijn eigen persoonlijkheid weggemoffeld te hebben en zocht geen "echt" contact. Vandaag deed Tobias, "l'apprenti' dat wel. Een prachtig temperamentvol paard (misschien té temperamentvol vreesde ik vooraf). Nadat hij eerst een paar minuten zijn temperament kon "loslaten" door wild heen en weer te rennen kwam hij wat tot zichzelf, en kon het contact ontstaan. Zo'n testsessie doe ik in een grote afgesloten piste, met het paard gewoon in vrijheid. Na een tijdje onstaat dan wat ik "de bubbel" noem, een intense dans waarin wij tweeën op elkaar reageren, op de miniemste beweging. Heerlijk is dat, de tijd lijkt dan stil te staan. Misschien zelfs een vorm van meditatie. Volledig in het hier-en-het-nu. Het moment dat zo'n paard zich "geeft" en jou volgt (ook al kan hij net zo goed lekker wegrennen) is magisch. Zowel maken dat het paard jouw vertrouwt als respecteert is de sleutel. Onspannen kauwend volgde Tobias mij als een hondje. Het paard, als prooidier, zegt dan eigenlijk: "ik voel me veilig bij jou, ik accepteer jou als mijn leider." Elk paard is anders, elk paard "geeft" zich anders. Bij Tobias ging het vlot. Een vurig paard dat wel, maar met een "puur" hart. "Test" geslaagd. Van de grote bal had hij eerst wat angst, maar stilaan wende hij eraan. De komende dagen zal ik met hem verderwerken met het andere materiaal. Het paard moet namelijk "opties" hebben om te reageren. Als hij angstig is, heeft hij geen opties, hij is dan gewoon bang. Dus vooraleer we hem inzetten moeten we er zeker van zijn dat hij vertrouwd is met het materiaal, en zich op zijn gemak voelt. Terwijl ik met Tobias werkte hinnikte Wasabi verongelijkt. "En ik dan?" Zij is ondertussen een ervaren "coach", en reageert desondanks nog steeds énorm gevoelig op de blinde vlekken van de coachees. Balkjes waar ze al honderd keer is overgestapt weigert ze pertinent te nemen als de coachee niet "congruent" is (de binnenkant klopt niet met de buitenkant". Ze gaat soms zo op in haar rol als "coach" dat ze mij vaak ontroert. De feedback die ze geeft is in ieder geval steeds duidelijk.
Op sommige momenten heeft het werk dat ze doet "bijwerkingen". Zoals vandaag : de tandarts kwam om haar tanden te verzorgen. Ze laat het eerst rustig doen, maar op een gegeven moment vindt ze het genoég. Ook dan gedraagt ze zich niet als het brave volgzame, en "afgestompte" paard. Oh nee. "Ik pik dit niet meer, het is genoég." Ojee. Misschien "spiegelde" ze wel mijn panische angst voor de tandarts. Misschien was het toeval, maar haar "en nu is het genoeg" ontstond op het moment dat ik de tandarts vertelde over mijn legendarische weerstand tegen tandartsen. Tja ... ze is nu éénmaal "coach". Gelukkig was het een slimme paardentandarts die ik had gebeld, een slimme paardenman. (voor de geïnteresseerden: zijn naam is Tom Sunt) Hij maakte gebruik van haar weerstand door haar gewoon wat rond te laten lopen in de gang terwijl hij rustig verder vijlde. Zo kon ze toch haar weerstand uiten terwijl hij zijn werk kon afmaken. (Andere paardenmensen zouden heel kwaad worden, haar trachten te immobiliseren, trachten te blokkeren in een hoek, ... toen ze begon te steigeren zag hij al gauw in dat 500 kilo die niet écht niet meer wil, niet zo gemakkelijk voor blok kan gezet worden). Hij bleef kalm en tegelijkertijd doelgericht. Op een bepaald moment werd ze rustiger. Tom glunderde: "en nu geeft ze zich". Ziezo, haar tandjes zijn lenteklaar. Ook die van Eddy werden gedaan. Zoals verwacht bleef hij gewoon staan en liet Tom begaan. Eddy is dan ook van niks, maar dan ook van niks onder de indruk. Ook niet als een coachee verwoed met een vlag in zijn gezicht wappert. Met als doel dat hij achteruit stapt. Eddy blijft dan gewoon staan, en knippert wat met zijn ogen. Hij lijkt daarbij dan nog te genieten van het frisse windje. En oh ja, nieuwtje: Eddy is verliefd op Wasabi. She's playing hard to get, maar het is toch wederzijds. De lente hangt in de lucht.
Tags:equicoaching, paarden, coaching, paardentandarts, Tom Sunt
23-02-2011
jammer
Een artikel over Siegfried Bracke bleef heel de dag aan me kleven. "Mijn geliefde VRT doet er alles aan om de Belgische identiteit te promoten. En dat is jammer." Deuh!? Omdat een aantal kunstenaars en koks in beeld waren gebracht als Belgisch, en niet als Vlaams. Deuh?! Voor mij klinkt dit niet als Vlaams in de oren maar Chinees. Waar wil deze man toch naartoe ?
Een deel van mijn leven heb ik in Wallonië doorgebracht. Ik heb in Brussel gewoond, in de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en nu in Oost-Vlaanderen. Een aantal van mijn vrienden spreekt Frans, een aantal Nederlands en de laatste jaren heb ik zowel gecoacht in Oostende, in Hasselt, Mons, Verviers, Woluwe, Mechelen, en sinds kort ook in Nederland... en ja er zijn verschillen. Tussen mensen onderling, en tegelijkertijd gewoon allemaal mens.
De uitspraken van de heer Bracke bleven aan mij kleven, niet omdat ik ze zo vernieuwend of opzienbarend vond, maar omdat ik er eerlijk gezegd wat droevig van werd. Ik weet niet veel, hoe ouder word, hoe minder zeg maar. Maar 1 ding weet ik wel. Polariseren versterkt conflicten. De sluwheid die erachter schuilt is weerzinwekkend. Het plat eigenbelang spuit tussen de poriën van zijn woorden. Dàt is jammer.
Moebarak zal vanavond live een toespraak houden op de televisie. Egypte en de rest van de wereld zal kijken. Beelden van solidariteit onder het volk, woede, hoop, ... ziekenhuizen en fabrieken sluiten ... een overvloed aan emoties komt via het scherm duizenden huiskamers binnen.
Emoties die de geschiedenis sturen. Emoties die hele volkeren in de ban houden. Gemeenschappelijke emoties. En dit fenomeen geldt niet alleen voor emoties als woede en verontwaardiging. Na de Franse zege van het WK-voetbal in 1998, waanden de Fransen zich "king of the world". Het nationale vertrouwen kreeg een meetbare boost. Andere sportevenementen beïnvloeden de emoties en gemeenschappelijk beleving. Vele feitelijke centjes vloeien dankzij en doorheen emoties.
Het kiesgedrag wordt vaak gestuurd door emotionele besluitvorming, En denk maar eens aan de beurs die in de greep komt van irrationele angst-reflexen.
In de bedrijfswereld wordt, hoe hoger je opklimt op de hiërarchische leider, "emotie" echter een vies woord. Het (uiterlijk) beheersen van de emoties wordt hoog in het vaandel gedragen. Vaak is die beheersing echter een dun laagje. Ego's die botsen, een nieuw aangetreden executive die een "direct report" ontslaat ... vaak enkel omwille van ... emoties.
In de voorlaatste aflevering van Basta houden de Neveneffecten een confronterende spiegel voor aan het publiek dat het kalfje Willy in leven wil laten. Hoe we naar het eten van dieren kijken is ogenschijnlijk rationeel, ... het rationele laagje blijkt zeer dun van zodra het dier een naam krijgt en slowmotion-beelden van het dier getoond word. Emotie en ratio, beiden zijn "des mensen". Opmerkelijk hoe we ermee omgaan en ofwel het ene ofwel het andere verwerpen. Hoe verstand en gevoel met elkaar in conflict gaan, hoe we ons laten leiden door het ene of het andere.
Tijdens trainingen van het Insights-model zie ik soms mensen met een voorkeurspatroon "denken" in discussie gaan met mensen met een voorkeurspatroon "voelen". Ieder in hun grote gelijk. Vaak gaan ze niet in discussie met elkaar, maar vormen een oordeel over elkaar, vaak te klasseren onder "minachting".
Zou "emotie" ook niet een "feit" kunnen zijn ? En worden "feiten" niet gestuurd door "emoties" ? Waar is de grens ? Is er wel een grens ?
Als ik blijf kijken Zoals ik altijd heb gekeken Blijf ik denken Zoals ik altijd heb gedacht
Als ik blijf denken Zoals ik altijd heb gedacht blijf ik geloven Zoals ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven Zoals ik altijd heb geloofd Blijf ik doen Zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen Zoals ik altijd heb gedaan Blijft mij overkomen Wat mij altijd overkomt
De kaart is niet het gebied. Mijn wereldbeeld is maar een klein stukje van "de werkelijkheid". "Er is geen mens waarvan ik niet leer." zei ooit een wijs mens.
Dieren als gezelschap zijn goed voor mensen. Dat is ondertussen wetenschappelijk bewezen. Onderzoek wees uit dat in het contact met een huisdier, de bloeddruk verlaagt en de hormonenhuishouding wordt gereguleerd.
Het contact met dieren is ontspannend én uitdagend. Ik geniet er elke dag van... ik vind er evenwicht, en zowel kracht als ontspanning.
Het bijzondere van het werk dat ik doe is dat, naast het positieve lichamelijke en geestelijk effect, dieren iets bekomen dat ik, als trainer/coach zonder hun inbreng niet kan. Je hoeft zelfs niet van dieren te houden om er toch iets uit te halen.
Soms vragen mensen mij: coaching met paarden, dat is toch niet mogelijk wanneer mensen bijvoorbeeld bang zijn voor paarden?
Onlangs contacteerde een startende leidinggevende mij vooreen individuele coaching met paarden. Ze had al een cursus van een week gevolgd over leiderschap. Ze kon echter de theoretische modellen niet omzetten in concrete actie op de werkvloer. Het respect krijgen van haar medewerkers, rustig en zelfzeker communiceren, ... ze wist wel wàt ze wou communiceren, maar niet altijd goed hoé.
Ergens had ze gelezen dat coaching met paarden een leerproces kan versnellen, en ook al was ze bang van paarden, ze wilde echt leren.Ze was erg zenuwachtig en zichtbaar angstig.
Ze koos Eddy, een prachtige zwarte ruin. Een behoorlijk impressionant paard, die een behoorlijke dosis assertiviteit vraagt. Een coaching met paarden wordt steeds gradueel opgebouwd. Het is de bedoeling dat mensen uit hun comfortzone komen, maar niet dat ze in "stress" terecht komen. Tijdens de oefeningen ontspande de coachee zich gaandeweg en kwam in haar kracht. Ze leerde hoe ze bij zichzelf de balans kon vinden tussen kracht en rust. Mooi om te zien hoe zelfzeker ze naast Eddy stapte en hem over de hindernissen leidde, terwijl Eddy haar zowel vertrouwde als respecteerde. Ze was onder de indruk van zichzelf.
Wat Eddy haar kon leren, kon gewoon niet in een klaslokaal geleerd worden. Net als fietsen, dat moet je doén. Via trial & error... voelen.
Het is in het bijzonder met competenties die men als "moeilijker ontwikkelbaar" beschouwt, dat Triangis via een coaching met paarden een meerwaarde kan bieden. Empathie, overtuigingskracht, zelfvertrouwen, intersensitieve communicatie, op een positieve manier "nee" zeggen, beheersing van lichaamstaal, balans tussen geduld & druk uitoefenen, rust vinden bij jezelf, ... verschillende coachingtools kunnen hiervoor heel nuttig zijn, met paarden gaat het gewoon sneller en blijft het langer bij. Naast de ervaring "puur" is het dan mijn taak als coach om in een coachinggesprek de ervaring om te zetten in inzichten en en het geheel te consolideren. Morgen ontvangen Marianne Stas en ik een franstalige groep in Hoeilaart voor een dag "Leadership From Within". Ik kijk er naar uit; het wordt vast -net als vorige dinsdag- een boeiende dag.
Tags:coaching met paarden, Triangis, coaching van moeilijk ontwikkelbare competenties, zelfinzicht, leiderschapscoaching, equicoaching, Marianne Stas, empathie, overtuigingskracht, lichaamstaal, dieren
27-01-2011
wonderland
Soms lijk ik wel in Wonderland te zijn beland.
J
Eergisteren heb ik een wonderlijke dag beleefd met interessante & fijne tweevoeters die op een mooie en gemotiveerde manier het leiderschap opnamen van interessante & fijne viervoeters.
Ik kijk ernaar uit om de beelden te monteren (ze zijn op dit eigenste moment aan het opladen). "Leadership from Within", het is een intense training van Triangis, ... leiderschap ervaren in plaats van erover te theoretiseren. In je kracht komen, verbinding maken & impact uitoefenen ,... van weten naar doen - en vooral voélen ! Ik heb genoten van de intense leermomenten en ontroerende connecties. Zelf leer ik er ook veel van zo'n dag hoor - ettelijke pingpongbalgedachtes blijven in mijn hoofd stuiteren - enkele zullen hier misschien worden neergeschreven (dan ben ik van dat gestuiter in mijn hoofd vanaf, sorry daarvoor) ;-)
En gisteren een -letterlijk- (Pop In) Wonderlijke dag, want Rudolf en ik werden in de Viage (Brussel) verwacht voor een opname voor VTM van Grow A Baby, waarbij de beelden van 16 jaar (!) geleden zullen worden gemixt met de beelden van de huidige opname. Over hoe tweevoeters kunnen veranderen, of nét niet ...
Some things will never change. Some things do ... leuk om te zien. Hele fijne sfeer backstage, mensen van toen terug gezien - (het is ongelofelijk politiek incorrect om te zeggen, but I dont give a sh**) ;toen we met Pop In Wonderland meededen aan Tien om te Zien aan zee vond ik dat steeds heel leuk om te doen, unieke sfeer hing daar)
Grow A Baby, 16 jaar geleden ... toen was ik hoogzwanger, nu is onze zoon 1m85 ... Even contact maken met wie ik toen was en wie ik nu ben veranderd enerzijds, en tegelijkertijd ook weer niet.
Panta Rei ...
(alles stroomt ; cfr een rivier:steeds hetzelfde, maar toch elke seconde anders)
Tags:Pop In Wonderland, Viage, Brussel, Leadership From Within, Triangis, equicoaching, coaching met paarden, training met paarden, leiderschapstraining, leren door ervaren
20-01-2011
feedback
We zijn allemaal druk bezig. Elke dag weer werken we ons door een to-do-lijst, organiseren, plannen, realiseren en beslissen we.
Dagdagelijks krijgen we tal van feedbacksignalen op onze acties en gedrag.We pikken er weliswaar enkele op, maar om werkelijk alert te zijn voor elk feedbacksignaal dat ons bereikt hebben we geen tijd.Mensen zijn dagdagelijks zo gefocused op doelen dat ze liefst niet al te veel afgeleid worden daarvan.
Als een plan niet het verwachte resultaat oplevert, dan voelen we ons mislukt.Vaak is een gevoel van falen het gevolg.En hoe komen we te weten of het resultaat is bereikt? Juist: door feedback. Omdat echter feedback zo nauw samenhangt met slagen-falen, is er een enorme emotionele geladenheid rond gegroeid. Des te meer omdat het nauw samenhangt met waardering;erkenning voor wie we zijn (op identiteitsniveau: ik ben OK!) is dan ook één van de belangrijkse drijfveren in het leven en carrières van mensen.
Jaar na jaar word ik in februari/maart door HR-afdelingen gevraagd om mensen in een individuele coaching op te vangen na het jaarlijkse evaluatiegesprek. Ze zijn gedemotiveerd, voelen zich niet erkend en hebben nood aan een neutraal luisterend oor die hen weer opkrikt.
Dat is jammer, want op zich is feedback een prachtige brandstof om te groeien !
We zien ons eigen gedrag vaak gescheiden van de reacties op de andere. Enkel afgaan op je gevoel is slechts een deel van de informatie.Enkel afgaan op rationele feiten is slechts een deel van de informatie.Mensen zijn nu éénmaal denken & gevoel.Dat is een feit.
We attribueren voortdurend, trekken conclusies op basis van voorgaande ervaringen en zien zelden het hele plaatje.Eén van de vooronderstellingen van NLP (neuro-linguïstisch programmeren, een methodiek voor zelfsturing, ontwikkeling & communicatie) is:
De betekenis van jouw communicatie & gedrag ligt in de respons die je krijgt.
In die zin is de reactie op jouw gedrag neutrale informatie.Net zoals in de cybernetica. Feedback is in die tak louter informatie betreffende het proces: resultaat en gewenste waarde waarna een bijsturing volgt.In de cybernetica is feedback ontdaan van elk waarde-oordeel. Dat is een productieve manier om met feedback om te gaan.
Bedrijven kunnen leren om op die manier feedback te hanteren.Op dat moment gaat het niet over Jij ben niet OK, of jij bent OK,het gaat niet over mislukken of succes,... het gaat wél over
oobjectief kijken/luisteren naar de respons op mijn gedrag
oConsolideren en/of bijsturen
oleren
Geven en ontvangen van feedback blijft echter bij vele bedrijven een gevoelige kwestie. Er is veel ongemakkelijkheid rond.
Wat zien we in de praktijk ?Expliciete positieve feedback wordt zelden geven.Laat staan op een effectieve manier. Positieve feedback wordt bijvoorbeeld op een niet-concrete manier gegeven: Knap gedaan! Toppie! good job!waarna de feedback-ontvanger zich al te vaak afvraagt: wat precies heb ik nu goed gedaan?Of de ontvanger wantrouwt de goede bedoelingen van de chef en reageert quasi vijandig waarop de chef zich bedenkt in het vervolg maar niks meer te zeggen.
Negatieve feedback wordt op dezelfde manier gegeven, doordrongen van ergernis, vaag of onvolledig. De ontvanger voelt zich misnoegd, tekort gedaan, of te boos om nog maar enigszins naar de inhoud te luisteren.
Ja, feedback geven én ontvangen vinden de meesten onder ons niet makkelijk. Deze week ga ik me daar een beetje in het bijzonder over buigen ...
Wasabi stopt bruusk ... ze weigert prompt om de hindernis te nemen die ze al zo vaak nam. Met opgeheven hoofd en strakgespannen spieren weigert ze nog 1 voet verder te zetten.
"Wat gebeurt er?" vraag ik aan de coachee. De vrouw antwoordt verbaasd: "Ik dacht net: "zal ik haar touw strakker vasthouden of geef ik haar meer ruimte?. Ik twijfelde, wist het niet, en toen stopte het paard."
Eerder vertelde deze vrouw mij dat ze alsmaar blijft wikken en wegen en op die manier vastgeraakt in haar gedachten.
Wasabi vraagt haar om duidelijkheid. Beslissen en daarbij blijven.
"Zou het kunnen dat die twijfels mij verzwakken?" vraagt de vrouw.
De tweede keer zie ik haar met gelijkmatige tred en gedetermineerde blik in de ogen de hindernissen nemen. Gewillig loopt Wasabi mee, het hoofd laag en ontspannen kauwend.
De vrouw : "Het is raar om deze kracht in mij te voelen, ik kan het niet in woorden uitdrukken."
Ik kijk naar Wasabi en misschien is het verbeelding maar we knipogen even naar elkaar. ;-)
Een mens met veel tijd heeft eens onderzocht hoeveel gedachten een mens per dag heeft. Dat blijken er om en bij de 40.000 te zijn.
70% van deze gedachten zijn negatief (prikkelen ons angstcentrum). Ondertussen weten we dat "positief denken" iets is wat je kan leren.
Martin Heylen zei: "Neem bijvoorbeeld "het weer". Man, wat kan daarover geklaagd worden. Ik vind dat je je op zijn minst moet verzoenen met het weer. Als het regent en het is koud, wel dat biedt dan een kans om lekker binnen een boek te lezen."
Neuronetwerken die vaak gehanteerd worden, worden als het ware "uitgegroefd". Het worden patronen, ... Gelukkig maar dat ons brein zo in elkaar zit, anders zouden we elke morgen opnieuw moeten leren hoe we onze tanden moeten poetsen of autorijden. Het brein geeft er niet om of, wat er wordt "uitgegroefd" positief is of negatief . Wanneer negatieve denkpatronen worden uitgegroefd, worden ze vaker gehanteerd. Het is nu éénmaal makkelijker voor een electrische impuls om zich doorheen een groefje te bewegen dan door een hobbelig landschap. Hoe zou je zelf zijn, als groefje. ;-)
Nieuwe groefjes leggen kost evenwel moeite. Dat weet iedereen die iets nieuws leert. En is dat leuk ? Mmn, vaak niet. Toen ik een week geleden leerde te werken met I-movie, konden onze geiten mijn gevloek tot buiten horen. Nu ik het programma wat 'gewoon" ben, is het leuk. Alles was moeilijk voordat het makkelijk werd!
Positief denken kost moeite, als je dat niet gewend bent. Als je dat niet "gewoon" bent. "Patronen zijn om in te wonen" zegt Rudy Vandamme (zie oa www.vandammeinstituut.com), en dus kies je maar best waarin je wil wonen.
Woon je in een tochtig strooien huisje met hinderende negatieve denkpatronen: verhuis! Verhuizen kost moeite, en is vermoeiend, I know maar achteraf zit je lekker warm.
Hoeveel negatieve gedachten zou ik hebben op 1 dag? Weet je wat, ik zal ze eens tellen vandaag. Ik neem een pen bij de hand, en zet streepjes op mijn hand. Ik laat het je weten hoeveel het er zijn. En elke negatieve gedachte zal ik ombuigen tot een positieve. Eens kijken welk effect dat heeft.
Leuk experiment! Doe je mee? (Tel wel je eigen negatieve gedachten hé, niet die van anderen)
Tags:positief denken, Radio 1, Martin Heylen, Rudy Vandamme
02-01-2011
nieuw
De start van het nieuwe jaar ... waarbij mensen automatisch gaan terugblikken, stilstaan en vooruitkijken. Rituelen zorgen voor structuur in wat niet-structureerbaar lijkt; het leven.
Stilstaan bij : "wat wil ik volgend jaar behouden, wat wil ik loslaten en wat wil ik toevoegen?"
Ha! 3 kilo, die wil ik graag loslaten, en daarvoor heb ik opnieuw het dagelijks "lopen" (op een loopband weliswaar) toegevoegd. En ietske meer "rust" toevoegen",... dat zal het zijn qua wijzigingen dank u.
Voor de rest wil ik vooral graag behouden. Zo, zoals mijn leven nu is. Met mijn levenspartner die mij elke dag inspireert, steunt, mij doet lachen en met wie ik alles deel. Onze kinderen, stuk voor stuk fijne persoonlijkheden met tal van talenten. De sfeer in ons "nieuw samengesteld gezin": vrolijk & harmonieus.
Mijn nieuwe uitdagingen met Triangis (www.triangis.be) die mij adrenalineshots geven en vooruitstuwen. (Gisterenavond de laatste hand aangebracht aan de montage van de dvd van onze Leadership From Within-dag -wat een zalig gevoel geeft mij het resultaat!) Andere uitdagingen zoals de School voor NLP (www.nlp.be), en nog meer recent NIKA (www.nika.be) Nieuwe samenwerkingen die, als vanzelf ontstaan en zich als vanzelf ontwikkelen.
Onze twaalf dieren, een droom die uitkomt... elke dag opnieuw. (Gisteren heb ik het nieuwe jaar gestart met een paar uur "quality time" met Wasabi, de tijd stond stil.)
En een familie om U tegen te zeggen, ook "nieuw samengesteld". Jaren dacht ik: "ik heb geen familie" (wegens gestorven of "zich afgewend") tot ik eindelijk ontdekte dat ik zélf een familie kan samenstellen... een "nieuw zelf samengestelde familie". Een bont gezelschap waarbij bloedband zeker geen criterium is ... mensen die er zijn. Reël. Ook al hoef ik ze niet elke dag te zien of te horen, en zij mij niet. Mensen die in mijn hart zitten en ik in het hunne. Mensen die rollen innemen van moeder, vader, zussen, broers, nichtjes, neefjes, nonkels en tantes... Wonderlijk... Mensen die ik al tientallen jaren ken, of mensen die ik nog maar net ken,... en 1-tje dit jaar geboren! En 1-tje dat volgend jaar geboren zal worden ;-)
Ja, dankbaar en nederig zet ik het nieuwe jaar in. Met een paar doeltjes en vooral veel "willen" behouden.
"Weet je, ... tegelijkertijd is er dit: ... ik kan veel "willen" en "plannen" en "doelen stellen" ... het leven gaat soms grillig een eigen weg.
Hopen om te mogen behouden wat er is, .... vanuit dankbaarheid en nederigheid... dat is het pitje dat in mij het nieuwe jaar ontkiemt.
"Moed om te veranderen wat ik kan veranderen, kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen en wijsheid om deze twee uit elkaar te houden. "
Het blijft mijn levensmotto.
Warme wensen ook aan u, lezer van mijn gedachtekronkels ! Ondertussen bent u al bijna met 1000, waarvoor dank !
Onlangs vertelde ik een stout mopje aan een groep NLP-Practitioners. (NLP = neurolinguïstisch programmeren, een toolbox voor communicatie, zelfsturing & ontwikkeling)
Wat is het verschil tussen een NLP-er en een psycholoog?
De psycholoog komt binnen in een kamer en merkt een enorme stank op.
Hij kijkt rond om te zoeken vanwaar de geur komt.
Hij vindt een stinkende vuilniszak in de kamer en kiepert hem om op de grond.
Hij gaat erbij zitten en ontleedt water precies in de vuilnisbak zit.
Hij sorteert het afval op de grond, en probeert in te schatten welke van hen het meeste geur afgeeft.Op die manier tracht hij erachter te komen waarom het in de kamer zo stinkt.
De NLP-er komt binnen in een kamer en merkt een enorme stank op.
Hij kijkt rond om te zoeken vanwaar de geur komt.
Hij beseft dat hij een kamer wil waarin het fris ruikt.
Hij vindt een stinkende vuilniszak en zet hem buiten op straat.
Hij komt terug binnen en zet de ramen open.
Hij zet een nieuwe vuilniszak klaar. Hij geniet van de frisse lucht.
Een stout mopje indeed J , uiteraard niet al te persoonlijk te nemen voor de psychologen onder ons.In de groep zaten een paar psychologen die er hartelijk mee konden lachen.Eén slimmerik repliceerde:ik ken een nog beter alternatief:
Er was eens een psycholoog die ook NLP had gestudeerd.Hij merkte de vuilniszak op, keek erin om te zien wàt precies die enorme stank had veroorzaakt opdat hij de volgende keer onmiddellijk de vuilniszak buiten zal zetten bij gelijkaardig afval, zet vervolgens de zak buiten en zet de ramen open.
Ook al vergroot het mopje aan aantal zaken onrealistisch uit ;-),het gaat hier over:
Hoe kijk je naar een probleem?
Voor mij ligt hier één van de essenties van NLP:het richten van de aandacht naar de oplossing in plaats van het probleem.
Vooraleer ik NLP leerde kennen kon ik uren doorbrengen in de vicieuze cirkel van Waarom ?
Zelf heb ik heel wat uren therapie doorgebracht, waarbij psychologen/psycho-analysten mij voornamelijk deden reflecteren over patronen, deden mijn jeugd her(en her)-analyseren om maar te zwijgen over het eindeloos stilstaan , verwoorden en uiten (en dus verankeren!) van onaangename gevoelens.
Het blijven ronddraaien in de kooi van hét probleem was het resultaat.
(Een uitzondering het vermelden waard; systeemtherapeut (en slaapspecialist) Bart Leroy heeft mij op het spoor van NLP gezet en heeft me door zijn pragmatische aanpak en herkaderend vermogen verrijkende perspectieve aangeboden.)
NLP leerde mij in de eerste plaats kijken naar: wat wil ik?
Dat lijkt zo simpel hé.
Het duidelijk, specifiek & concreet formuleren van de gewenste situatie, is evenwel vaak een opdracht op zich.
Hiermee wil ik niet zeggen dat een grondige probleemanalyse en nauwkeurige diagnostiek niet nuttig kan zijn.
Bij een platte band door een glasscherf is het goed om te achterhalen waarom de band lek is, en dus ook om de glasscherf te verwijderen en niet enkel een pleister te plakken op het gat.
Als het gaat om zelfsturing creërt het verleggen van de aandacht van het probleem naar een oplossing en vooral naar de hulpbronnen die naar de gewenste situatie kunnen leiden, niettemin ruimte. NLP biedt een ruime toolbox aan hulpbronnen. Ik heb zelf ervaren dat het toepassen van de NLP-technieken leiden tot een algemeen gelukkiger leven.Ik zie het ook rondom mij bij bijvoorbeeld de groep Practitioners die de jaaropleiding beëindigen.
Ik zie het ook bij mensen die opgeleid zijn om oplossingsgericht te werken (NLP heeft niet het alleenrecht). Bij conflicten zullen zij niet blijven zoeken naar het waarom van het conflict; de wortels van een conflict zijn immers vaak niet (meer) te achterhalen. Zij zullen zich richten op een gemeenschappelijk doel en een eerste stap naar de goede richting.
Er zijn mensen die van nature zo denken, die er geen opleiding voor nodig hebben. Een natuurlijk talent om positief te denken.
Ik heb het geluk om met zo iemand samen te leven. J
En jij, richt jij je aandacht op het "waarom van de huidige situatie" of op de "gewenste situatie" ?
Wat een bijzondere dag! Onze eerste groep die de training "Leadership from Within" volgde...Triangis heeft hiermee een belangrijke stap gezet op het vlak van innovatieve trainingen. Het smaakt naar meer en bevestigt dat ik hier verder mee wil!
Negen sympathieke deelnemers verkenden aan de hand van oefeningen met de paarden Wasabi en Eddy de essentie van leiderschap. Ontroerende momenten, sterke leerervaringen ... ik weet nu al dat de dvd die de deelnemers gaan krijgen een prachtig aandenken zal zijn. Het was mooi om te zien. Puur genieten, ... ook voor ons, en met ons bedoel ik Alex, Marianne en ikzelf, de "facilitatoren" van deze dag. De samenwerking onderling verliep "als vanzelf" en we vulden elkaar prima aan. Wat een voorrecht om daar deel van te mogen uitmaken! We hebben er bovendien van geleerd, om het de volgende keer nog beter te doen.
De paarden deden hun ding, soms grappig, vaak confronterend, ieder met hun eigen fascinerende persoonlijkheid. Wit/zwart, vrouwelijk en mannelijk. Wasabi vraagt een gevoelige en attente aanpak, Eddy nodigde uit tot assertief en duidelijk gedrag.
De deelnemers legden verbanden met hun eigen leefwereld en kwamen tot inzicht over hun eigen specifieke communicatiestijl.
Een greep uit de reacties:
"C'est génial et très fort!" "Dit doet je eerlijk zijn tegenover jezelf. Inderdaad, dieren liegen nooit!" "Un outil très révélateur et puissant!" "De trainers waren rustig, beheerst en toch enthousiast met respect voor ieder individu" "Een bijzonder leerrijke dag!" "De oefeningen met de paarden leerden me mezelf, mijn leiderschapsstijl, mijn positieve punten en verbeterpunten beter te leren kennen. " "Une autre approche sur soi, l'attention permanente du cheval est le meilleur feedback de notre comportement." "Training met resultaat, meenemen van nieuwe ervaring die onmiddellijk bereikbaar is." "De gelijkenissen met het dagdagelijkse werkleven waren treffend. Zeker een aanrader!" "Ontroerend, fun, leerrijk en professioneel!"
Dankjewel aan iedereen die deze dag tot een succes maakte. En met iedereen bedoel ik ook de mensen die ons ondersteunden qua mooie en rustige locatie en verzorgde catering. Bedankt Karel & Stefanie van 't Wijnantshof, bedankt aan de leiders-deelnemers, bedankt Alex & Marianne, en niet te vergeten een dikke merci aan Wasabi en Eddy.
Tags:Triangis, leiderschap, Leadership from Within, training
19-12-2010
positieve energie
Gisteren de wekker op 5u15, vandaag om 5u45... al slippend over spekgladde wegen glijden, training geven en de dag erna nog eens, geen moment voor mezelf, niet zo veel slapen (althans niet genoeg voor mijn natuurlijk bio-ritme) ... en toch ... voel ik me fris, vrolijk en rustig tegelijk. Hoe kan dat, zou een mens zich dan afvragen.
Wel: Meng de volgende ingrediënten door elkaar: sympathieke en boeiende mensen, NLP, inspirerende interactie en een flinke schep humor Wat krijg je dan? Positieve energie! Een groepsdynamiek die vleugels geeft.
Een fantastische groep ... Ik mag een jaar lang getuige zijn van hun groei. Nogal logisch dat ik daar fris, vrolijk en rustig van word.
Mijn zwarte lederen chaps laat ik achteloos en bibberend van de kou op de grond vallen.
Terwijl ik op de steenkoude vloer van de zadelkamer mijn rijbroek uitdoe en in mijn pantys grabbel naar mijn rok waarbij ik snel in mijn laarzen stap, krijg ik een flashback.
Ik klop het stro en de witte haren van Wasabi van mijn vest en verwonder me over het herkenbare patroon waarin ik telkens weer terecht kom (of beter: waarvoor ik kies) : Dubbellevens...
ik glimlach bij de herinnering die de cirkel rond maakt.
Toen ik 22 was, werkte ik deeltijds op de redactie van een muziektijdschrift (Fabiola/Rock This Town) en deeltijds als paardrij-instructeur op de manege.
Dat betekende het telkens weer omkleden (in toiletten, stallen of zadelkamers) van paardrijkledij naar business-outfit, telkens weer van de geur van mest en warme paardenlichamen naar de geur van papier, okselzweet en computers ... van de ene wereld in de andere.
De wereld van de paarden en de zakenwereld , twee werelden van uitersten ... die met Triangis samenkomen.
Dan is er ook nog de wereld van muziek ... die nét als de twee bovengenoemde werelden, ook bij mij horen. Blijkbaar woon ik graag in verschillende werelden.
De ene inspireert en voedt de andere ...
Toen ik als consultant bij Vedior werkte in Vilvoorde, kwam op een dag Jan, de kleedman tegen 18 uur met onder zijn arm een galakleed, het kantoor van Vedior binnen. In de toiletten (ja, weeral) kleedde ik me dan om voor de eindejaarsaflevering van Het Swingpaleis. Terwijl mijn klanten op de achtergrond de telefoon nog deden rinkelen, onthaarde ik mijn oksels (tja, in de winter...) en spoedde ik mij naar Videohouse, voor de repetities waar ik naast Phaedra Hoste in de shminkstoel plaatsnam om enigszins toonbaar op het scherm te kunnen verschijnen. Van de ene wereld in de andere ...
Gisteren had ik een tof gesprek met Rudolf,mijn Pop In Wonderland-gezel,waarmee ik een wonderlijke tijd beleefde in de wereld van muziek.Ik weet dat er een tijd komt dat ik weer volop in die wereld zal stappen. En graag met hem als songschrijver, want hij schrijft nog steeds fantastische dingen. Een paar weken geleden had ik nog eens (een zeldzaam keertje) een optreden.Ik genoot van de typische geluiden en geuren van die wereld.De sfeer tijdens de soundcheck, de grapjes tussen de muzikanten, het helemaal opgaan in een groepsgeluid, ... en zingen natuurlijk ... héérlijk.
De laatste maanden vloeit het één weer over in het andere.Als ik training geef neem ikmijn I-pod mee, en speel ik tijdens het klaarzetten van de zaal en tijdens de pauzes mijn favoriete muziek. Het zijn 136 nummers, in shuffle,... elk liedje raakt mij.Heel uiteenlopende muziek, van Satie en Mozart, over the Ojays en Gladys Knight & the Pips, en ook nog Rickie Lee Jones, Etta James tot Della Bosiers, Crowded House, Jacques Brel ...Dankzij die liedjes tussendoor laad ik mijn energie op.
En verder zing ik luidkeels in de auto, terwijl ik van de ene managementcoaching naar de andere rijd.
En daarna trek ik weer mijn chaps aan en geniet van het rijden met mijn wonderlijke merrie Wasabi. Zij is een persoonlijkheid, ze raakt me. Zij raakt ook de mensen die met haar een coaching in leiderschap volgen. Businessmensen die niks van paarden kennen. Dat is ook niet nodig. Twee uiterste werelden die elkaar raken.
De ene wereld voedt de andere.
In elke wereld kan ik een deel van mezelf kwijt.
Misschien ben ik wel voor de bewoners van elk van die drie werelden een vreemde eend in de bijt. Misschien zien ze mij wel overal wel een beetje als "een rare", ik denk van wel.
Misschien ben ik wel een reiziger. Nergens en tegelijkertijd overal thuis. Een reiziger tussen werelden die geniet van het beste van wat elk van die werelden te bieden hebben. In elk van die werelden beleef ik andere passies. Fijn dat mijn lief zich ook thuisvoelt in die werelden, hij reist telkens een stukje met mij mee.
Individu wordt alsmaar belangrijker in beloningsbeleid
(Verschijningsdatum: 02.12.2010)
De beloning neigt alsmaar meer naar het Angelsaksische model. Daar ligt meer nadruk op de individuele inbreng, de marktwaarde en de prestaties.
Althans, dat blijkt uit een onderzoek van organisatieadviesbureau Hay Group onder honderd HR-managers van grote ondernemingen in Nederland. Er is een duidelijke trend naar het vooropstellen van het individu als maat van de beloning in plaats van het collectieve.
De onderzoekers schrijven de trend onder meer toe aan de invloed van buitenlandse hoofdkantoren. Bovendien is het individu veel belangrijker geworden in de diensteneconomie. Loek Bosman, managing consultant bij Hay Group, commentarieert: We zien het ook aan de toename van het aantal zelfstandige professionals. Dat zet de traditionele collectieve gedachte en de cohesie in Nederlandse bedrijven onder druk. Het vraagt om innovatieve manieren voor het creëren van betrokkenheid van werknemers bij het bedrijf, te beginnen bij de managementstijl.
Bron: HR Praktijk
Het spanningsveld tussen individuele verlangens en collectieve belangen boeit mij al sinds de schoolbanken van sinds we leerden over de verschillen tussen communisme en kapitalisme.
De huidige bekomen individuele vrijheid die in de Westerse wereld zo hoog in het vaandel wordt gedragen, is het resultaat van een proces dat al meer dan een eeuw geleden is ingezet, waarbij men zich moeizaam uit het Victoriaans keurslijf heeft losgebroken.Toen was het ondenkbaar dat het individu boven de gemeenschap werd gesteld.
Kan je je voorstellen dat vrouwenstemrecht pas in 1948 in ons land werd ingevoerd?Verder heeft de individualisering andere positieve effecten zoals wetenschappelijke ontdekkingen, intellectuele vrijheid en te kunnen kiezen wat je wil doen in plaats van automatisch in de voetsporen van de ouders te lopen. Kunnen kiezen, op vele vlakken... Dit alles valt alleen maar toe te juichen. Maar hoe ver gaat dat? Waar is de grens tussen individuele vrijheid en schade aan het collectieve. Ik vind dit een moeilijk vraagstuk waarover vele pingpongballetjes in mijn hoofd tapdansen.
Mijn mond viel open van verbazing toen ik vandaag Apotheek Renneboog in Aalst binnenwandelde voor een neusspray.Ik leek wel beland in een filmdecor . De apotheker glimlachte en verklaarde rustig: Dit is negentiende eeuws, we houden het zoveel mogelijk zoals mijn bedovergrootvader de apotheek was gestart. Het was prachtig. Ga maar eens kijken. De sympathieke man vertelde over houtsoorten enkruiden en hoe jammer het is dat de olm niet meer voorkomt bij ons. Hij ademde traditie en ik voelde me bijna beschaamd dat ik, in plaats van een halve ajuin voor naast mijn bed, een banale nasa-rhinathiol vroeg. Hij moest erom lachen.
Hij mijmerde: Een zaak die overgaat van ouder op kinderen op kleinkinderen,dat kom je niet meer tegen. Toch ook wel jammer. Een heel leven bij hetzelfde bedrijf blijven lijkt tevens een prehistorisch gebruik. En toch heeft die loyauteit toch ook wel iets...
Het is, zoals bijna alles in het leven een én-én verhaal.Geen zwart-wit, maar vele tinten grijs.
Evenwicht en balans,ook tussen individu en groep ... zowel op microniveau (ieder in zijn eigen leven) als op macroniveau (landen, de aarde, en ja ook de ruimte (ik las onlangs een artikel over vervuiling in de ruimte)... een uitdaging voor ons allen...
Een nieuwe zaak opstarten, daar horen allerlei beslissingen bij.Brochures drukken bijvoorbeeld; ik koos voor gerecycleerd karton ook al was het duurder.Maar vandaag, toen ik balpennen moest uitkiezen, koos ik na lang twijfelen dan toch maar niet voor de eco-balpen omdat het logo van Triangis er maar héél kleintjes op kon gedrukt worden.Ik laat die beslissing nog wat in beraad... want nu voel ik me er toch wat schuldig om... wat zou jij doen ? Het is een beslissing op micro-niveau, een héél kleintje dus... maar begint het niet daar ?
En de wind, vervelend is dat.Dat vliegt in mijn oogjes.
Muisjes vangen, laat me niet lachen, ... ik hou meer van de muisjes uit een zakje waarop Friskies staat.En mensen? Och, ik sta ze toe.Ik heb er niet veel aan. Ze mogen me zo nu en dan eens aaien. Dan zijn ze tevreden.
Loesje heb ik gehaald in het asiel van Tienen.Ze was ziek; ze kon amper haar oogjes openhouden van de etter.Ze kroop op mijn schoot en duwde elegant andere katten weg met haar pootje. Dat vond ik heel lief.
Nu is ze minder elegant.Als een tankschip landt haar enorme buik in de zetel.
Ze is complexloos zichzelf.
Echt een kattin, die ons mensen, als haar onderdanen beschouwt.
Zelden knuffelig, maar àls ze gestreeld wil worden, moét het echt.
Die momenten kiest ze zorgvuldig uit.
Als je een krant aan het lezen bent bijvoorbeeld.Dan legt ze zich op de krant en duwt ongeduldig tegen je hand.
Ze heeft zo haar rare gewoontes.Dol op het water dat uit de kraan loopt. Dwingend beveelt ze ons de kraan open te zetten. Om vervolgens haar kleine koppie eronder te steken.
Loesje is een echte binnenkat, die àls ze dan eens buiten wil, na een paar rondjes op het terras terug binnen wil.En ons verontwaardigd aankijkt.
Ze heeft de lederen zetel bijna volledig gevild.Terwijl ze met een waanzinnig blik in de ogen ons aankijkt terwijl we haar trachten wegjagen, lijkt ze te glimlachen en krabt nog even verder.
Toch vinden we haar lief.Omdat ze zo zichzelf is.Te nemen of te laten.
Dus ben jij
Zelfstandig en heb je niet veel sociaal contact nodig
Gesteld op comfort met je eigen vaste gewoontes
Vrij van complexen, compromisloos en ga je rustig je eigen gangetje?
Dan ben jij een Loesje!
(om eens iets anders te hanteren dan MBTI, Enneagram of Insights)
("Wat een snelle" zeggen ze in West-Vlaanderen) 
