gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
29-06-2011
holletje
Als u mij vandaag nog tegen het lijf zou lopen, schrik dan niet... ik zit even in mijn holletje. Waar een "holletje" voorbestemd leek voor zij die van Mars komen (en néee, hier is geen sprake van schunnige praat) : Vrouwen van Venus, Mannen van Mars; weetjewel mannen trekken zich zo nu en dan terug in hun hol(letje) oftewel "grot"- .... ik zit er nu in.
Het zat er aan te komen.
Na bijna 20 jaar bij dezelfde organisatie (Gregg-Vedior-Tempo-Team) in het veilige statuut van werknemer/bediende, heb ik dit hoofdstuk afgesloten en mezelf "gelanceerd" als fulltime zelfstandige (trainer/coach). (Dé stap! Dé sprong in het diepe. Hét gespreksonderwerp van zovelen in loopbaanbegeleiding rond hun mid-veertig!)
Sinds september 2010 kan je dat woord "lanceren" redelijk létterlijk nemen. Een rotvaart! F**k man! Met een onverwachte stuwkracht van 35.000.000 newton, daar ging Meredith dan ! On-af-ge-broken. Met nog een schep erbovenop sinds maart. Triangis go go go!
Voordeel: Ik ben "gerodeerd". Om een nieuwe wagen te roderen is het naar het schijnt belangrijk om veel te varieren (in wegen & snelheden) - Weleuh... daar werd voor gezorgd. Letterlijk en figuurlijk. En als er niet werd voor gezorgd, zorgde ik er zelf wel voor.
Het aantal mensen en mensjes, (charismatische en charmante, bleke en besnorde, platvloerse en plezante, , prinsessen en paljassen, gewilligen en gezanten, ... en daarnaast ook gewone stervelingen zoals u en ik...) , goh hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal gezichten die lichtelijk rood kleurden, handen en benen die wat wiebelden, oogopslagen (van verlegen, aarzelend, met pretlichtjes, over dankbaar tot hooghartig of vernietigend), emoties die bovenkwamendrijven al kabbelend of kwebbelend... hoeveel zouden het er geweest zijn?
Het aantal keer ik een inkijk kreeg in breinen en hoogst persoonlijke verhalen in honderduizend verschillende lichaamstalen.......... ?
... geen idee, maar het antwoord komt vooral neer op zoiets als: "veel".
(Ondertussen Onhandig navigerend tussen téveel opdrachten, de stroom van mails en telefoons, balans vinden met gezinsleven, teleurstellen van vrienden want géén tijd voor sociaal leven sorry niks aan te doen, wel twitterend en sociaal netwerkend wat een aantal vriendschappen dan weer heeft verdiept - ondertussen nieuwe samenwerkingen opstartend die nu rijkelijk openbloeien, - - - - eeuwige dankbaarheid betuigend aan Alex voor de onvoorwaardelijke liefdevolle steun (zowel moreel, als ook praktisch met het verzorgen van kinderen en dieren, mij eindelijk van mijn papieren agenda afgeholpen en mijn werk helpen te structureren om zo het overzicht te bewaren en geloof me dat "structuur brengen bij Dithje" 1 van de 12 werken van Hercules is, ... en vooral ongelofelijk veel respect en bewondering voelend voor zijn mateloos optimisme en kracht die mij dragen elke dag weer.)
Ander voordeel: Een mooi klantenportfolio, blijkbaar blij met de Triangis-aanpak De "mond-aan-mond-reclame" doet zijn werk want nieuwe opdrachten dienen zich vanzelf aan. Vandaag 2 opties toegevoegd voor april 2012 wat deze maand nu reeds "volzet" maakt. Bedrijven met klinkende namen als Puratos, Danone, Nutricia, Humares, Base, ...
En vooral ook een warm & helder verlicht pad dat voor mij ligt onder de noemer van: De School voor NLP, en Coaching & Co. Boeiende verbindigen met mensen als Marcel Hendrickx, Rudy Vandamme, ... een hele eer. Een vanzelfsprekende en intense samenwerking met Marianne Stas... ik ben een geluksvogeltje met de beste job van de wereld. Maar too much is too much ...
En dus ... dan toch een Nadeel van zo'n supersonische start: mijn hoofd is ook volgeraakt.
Toen daarnet, in de wachtrij van de supermarkt , een dame op klaaglijke toon haar levensverhaal begon af te steken (soms denk ik dat "personnal coach" op mijn voorhoofd geschreven staat in flikkerende fluoroze neonletters) en ik een paar volstrekt onredelijke en niet bepaald vriendelijke gedachten voelde opkomen (een selder speelde daarin de hoofdrol), wist ik.. . . . . . . . . . het is tijd voor het holletje.
Het mededogen slash liefdevolle openheid die ik over het algemeen voel voor elke mens, is mijn maatstaf van goed kunnen functioneren in mijn job als coach. Als dat "op" geraakt"... dan is het tijd om me wat terug te trekken. Tijd voor het holletje. Dus nu lig ik hier in pyjama, in het midden van de dag, in mijn bed, mijn laptop op schoot, wetende dat ik zometeen de laptop zal dichtklappen, een paar domme angry birds-spelletjes zal spelen, een paar zinnen zal lezen in een boek, waarna ik een beetje zal indommelen, en me verder door de dag zal laten drijven zonder veel actieve inbreng aan de mensheid. En ik denk dat ik deze procedure ook morgen zal herhalen. Dat zal de mensheid wel overleven denk ik dan.
Waarom niet eens wat promotie maken voor een goed doel uit onze regio, met name Aalst/Denderleeuw ...
De vzw Zona Fiamminga bestaat uit 13 eigenzinnige vrouwen die, als hobby schilderen. Zij laten het hier echter niet bij : ze verkopen hun schilderijen waarbij het geld integraal wordt gegeven aan goede doelen. Vorig jaar een palliatief centrum, dit jaar gaat de opbrengst naar vrouwen die, na chemotherapie, geen geld hebben om een pruik te kopen.
Op een ecologische manier een hobby doen.... ecologisch in de zin van "met zorg voor een groter geheel". Iets doen waar je zelf van geniet, waar je energie van krijgt is op zich belangrijk. Bewust ervoor kiezen om het daar niet bij te laten maar te onderzoeken hoe je dit kan doen in functie van een "betere wereld", daar neem ik mijn pet voor af.
Het is slim en voelt juist. Want geven vanuit: "kijk eens hoeveel moeite ik hiervoor doe, kijk eens hoe ik mij uitsloof, kijk eens hoe goed ik ben" ... krijgt al gauw een ranzig kantje. Deze dames geven, en tegelijkertijd stralen ze. Geen "showing off": ze signeren zelfs de schilderijen met één gezamenlijke handtekening; niemand wil met de eer gaan lopen, het individu doet er niet toe. Knap!
Geven zonder iets terug te verwachten voor zichzelf... is niet makkelijk voor ons, mensen. Kunnen dieren dat eigenlijk? Zijn zij zich überhaupt bewust van wat zij ons, mensen, geven? En wat is dat eigenlijk, "geven"?
Dit weekend gingen mijn verloofde en ik (vergezeld door onze fijne buren/vrienden) naar de opening van de tentoonstelling en werden er verliefd op één van hun schilderijen. 1,5 m op 1,5 m, een vrouw waar je naar kan blijven kijken, het lijkt alsof ze achter een raam staat terwijl het regent.
Terwijl ik, met Melvin tegen me aangeleund, even opkijk tijdens het schrijven van dit artikel, kijk ik in de prachtige ogen van de mysterieuze vrouw. Het is méér dan een schilderij.
Polla ta deina kouden anthrôpou deinoteron pelei. Er zijn vele wonderlijke / vreselijke dingen, en niet is wonderlijker / vreselijker dan de mens (Sophocles)
Een communiefeest in de kerk ... dat leverde wel wat pingponggedachten op... Pingponggedachten naar alle kanten, die net als de woorden uit Sophocles' Antigone refereren naar het wonder in de mens, en tegelijkertijd het vreselijke van de mens.
Ik hou wel van kerken. Het geluid en de geur. Ik hou van het gevoel dat het woord "stilte" er met wierookslierten in de lucht staat geschreven. Ik hou van het gezamenlijke voornemen om even in zichzelf te keren en in helicopterview naar het leven te kijken.
Alle generaties die samenkomen in één ruimte, van de kleinste baby'tjes die verwoed tot stilte worden gewiegd, tot de kromme, pepoederde oude vrouwtjes en stijf gestreken/bretellen mannen van het dorp, ... en alle leeftijden daartussen. Het is waarlijk ontroerend.
Zelden dat alle generaties, in stilte, samen ... zijn. Alleen maar zijn, want meer wordt er niet echt gedaan in zo'n dienst. Er wordt een tekstje voorgelezen (de grijze muis grijpt haar "1 min fame" waar ze zo lang naar heeft uitgekeken, mooi om te zien). Er wordt gezongen, al merkte ik aan de afkeurende blikken rondom mij, dat het niet de bedoeling is dat je meezingt. (Kreeg ik natuurlijk een innerlijke lachbui denkend aan de kerkscene van Mr Bean).
De priesterassistent maande bij aanvang van de dienst de overvolle kerk aan tot "rustig worden, stilte respecteren,niet rondlopen, GSM's uit"; een vederlichte paniek in zijn stem verraadde dat hij met de andere herders in één of ander achterkamertje van de kerk vooraf een brainstormsessie hadden gehouden over de risico's van te overvolle kerken tijdens het post-Vangheluwetijdperk.
En dan volgt onvermijdelijk een negatief pingpongballetje door mijn hoofd stuiteren. Paus Benedictus XVI heeft in de jaren '80 onderdak geboden aan een pedofiele priester die na zijn behandeling verder vrolijk zichzelf wijsmaakte dat seksualiteit tussen een oude vent en een fris jong kind heel natuurlijk kan zijn, maar dat volwassen homo's die vrijwillilg met elkaar naar bed gaan zondig is. Met goedkeuring, of nee,... mededogen heet dat dan, van de opperherder.
De vernieling van binnenuit ... van zodra er macht aan te pas komt. Macht, en het misbruik dat eruit voortvloeit. De mens, wonderlijk en vreselijk tegelijkertijd.
Paula droomde weg zoals ze meestal deed als ze naar muziek luisterde. Ze hoorde acaciaroze met strepen lavendelblauw. Klanken alskleuren die landschappen vormden. Op andere momenten vormden kleuren zich in haar hoofd tot geuren. Elke geur correspondeerde met een klank of een kleur die op hun beurt specifieke smaken op haar tong toverden, tot een orgie van zoete druiven, magenta, curry, versgemaaid gras of donkercyaan. Het was Annas dagdagelijkse realiteit.
Mozart rook over het algemeen naar lelietjes-van-dalen, behalve zijn Don Giovanni die naar Siennabruine mossen geurden. Beethoven riep in haar dan weer het hele geurenpalet op dat haar neus kon ruiken, van intense rozen tot de geur van versgezette koffie. In feite was Paula verliefd op Beethoven, ze stond er niet bij stil dat de man dood was, voor haar was hij springlevend aanwezig in haar neus, ogen, mond en ogen. En in het majestueuze borstbeeld op de kast.
Een hersenneuroloog zou haar ongetwijfeld onderzoeken op synesthesie, of in deze tijden zou ze als kind vast worden omschreven als "indigokind" of "hoogsensitief". In die dagen echter, was je gewoon hoe je was, en wie wat afweek was "ne speciale".
Hoe dan ook, haar bijzondere zintuiglijke ervaringen maakte Paula gelukkig, al vond ze het jammer dat ze dit geluk met bijna niemand kon delen. Al toen ze een klein meisje was, had ze uitgelaten verteld over de smaak van paars, de klank van een eik, de geur van een hoge do; citroenachtig met een vleugje anijs. Maar niemand had geweten waarover ze het had en ze leerde al gauw haar innerlijke landschappen voor zichzelf te houden. Het was haar eigen mateloze wereld waar vaak woorden te kort schoten omdat er geen taal bestond voor de vele gradaties en nuances van haar zintuiglijke ervaringen. Alleen met haar kleindochter kon ze zich even laten gaan, en samen verdwaalden ze in in een web van hersenspinsels,in een eigen wereld waar beeld, klank, kleur, smaak en vorm elkaar ten dans vroegen.
Paula zette zich achter de grote vleugelpiano (een bruine Steinway van bij Pianos Theo Goossens), en probeerde een stukje mee te spelen van het Mozarts pianoconcert in C klein.Hoe vaak ze er ook maar op speelde, de ronde klank van de eerste aangeslagen noot vervulde telkens opnieuw haar hart met een explosie van warm licht. De Steinway was haar anker, haar ijkingspunt, haar rots in de branding. Ze onderbrak het andante in F Majeur, het ging haar te snel; haar vingers wilden niet mee. Ze stak het op opkomende artritis maar ze wist dat ze technisch eigenlijk niet zo goed was als ze zou willen.Dat deed haar pijn.Ze kon maar zelden spelen zoals ze het in haar hoofd had, en als ze één wens had dan was dat haar vingers rechtstreekse verbindingen zouden hebben met het deel in haar hersenen dat muziek hoorde, zag en rook.
Haar andere grote wens had te maken met haar zoon.Ze vroeg zich af wanneer hij nu eindelijk eens volwassen zou worden.
(Dit is een extract uit "Het Meandermeisje", "under construction" sinds vele jaren; vanochtend bij de smaak van eieren en komijnkaas moest ik eraan denken, ode aan mijn grootmoeder , "de Boni" )
"Allemaal naar Frans Bauer in plaats van naar een high-brow cultureel evenement!" lees ik in de Gerderlander, één van mijn ontbijtkranten in "Hollandse" hotels.
Een "vrijetijdsprofessor" (geweldig toch wat beschaving allemaal niet oplevert!) van de universiteit van Tilburg onderzocht het verband tussen bejaarden en eenzaamheid, en kwam tot conclusies. Ook al geeft men op latere leeftijd gemiddeld meer geld uit aan opera, klassieke concerten en theater dan men ooit deed, dat is geen goed idee. Fout bezig! Mensen die op latere leeftijd aan populaire cultuur doen, zijn immers gelukkiger en minder eenzaam. Weg met: ouder en wijzer.. Welkom: ouder en joliger! Driewerf hoera voor de horlepiep! Spaarcentjes op door de beursmalaise? Go for the Polonaise!
Misschien zou er, als je dat zou onderzoeken, ook een statistisch verband bestaan tussen het het dragen van blauw-wit gestreepte sokken en het struikelpercentage van de generatie Y?
"There are as many sorts of love, as there are moments in time." (Jane Austen)
Gisteren hadden we een intervisie- en huiswerksessie van de training "Provocatieve coaching" die ik bij het Instituut van Eclectische Psychologie bij Jaap Hollander en Jeffrey Wijnberg volg. Vier Nederlanders staken de grens over om in België tussen onze geiten te oefenen. Het was gezellig. Veel lachen, dat hoort nu eenmaal bij die methodiek. Heerlijk, ... humor die zuurstof schept om gedachten te laten kantelen (gedachten kantelen; een mooi beeld dat ik hier even inpik van Gijs Van Dinther, een mede-deelnemer; zie zijn leuke site: www.provocatine.nl)
Ik merk dat als ik in België vertel dat ik die opleiding volg, ik vaak negatieve reacties of afkeuring krijg. Het woord "provocatief" lijkt in tegenspraak met "liefdevolle aanvaarding" die je als coach dient te geven aan je client. Het lukt me zelden om duidelijk te maken dat dit net wél ook hoort bij provocatieve coaching, ... het oordeel is er sneller dan luisterbereidheid.
Gisteren werd ik zelf op provocatieve wijze gecoacht, door hen alle vier. Het leek op een ritje op een rolleroaster doorheen mijn gedachten en gevoelens: van verzet, over irritatie tot ,verwarring naar relativering, bevrijding, inzicht en helderheid. En dat allemaal op een half uurtje. Beweging is het resultaat. En ik moest om mezelf lachen. Ik voelde me niet uitgelachen, integendeel, ik voelde me nét heel erg aanvaard.
Een directielid, bij wie ik zo nu en dan eens een provocatieve techniek uit de kast haal tijdens zijn coachingtraject, omschreef het in een mail ll als volgt: "Je brengt mij "van mijn melk" en gek genoeg vind ik dat OK. De moment zelf ben ik in de war, en soms zelfs een beetje boos op jou, maar tegelijkertijd lijkt het alsof je mijn beste vriend bent. Uiteindelijk bereiken we resultaat, en dat staat voor mij nog steeds voorop. Ik heb niets aan een coach die mij alsmaar mee met de haren strijkt, daar val ik bij in slaap, en blijf ik gehecht aan mijn probleem. Want "veranderen" ach ach... , mensen zeggen wel dat ze dat willen, maar de meesten houden zich krampachtig vast aan hun status quo. Het feit dat ik tijdens onze sessies zo vaak moet lachen,is dan nog eens een kers op de taart. Je maakt dat ik moet lachen om mezelf, want jij zegt dingen die ik vaak stiekem wel denk, maar niet luidop durf te zeggen. En dat is onwaarschijnlijk bevrijdend."
Tags:provocatieve coaching, jaap hollander, jeffrey wijnberg, frank farelly, coaching, triangis, gijs van dinther
02-06-2011
zelfvertrouwen
Haar ogen stralen ... ik zie haar zichzelf zichtbaar graag zien. Eindelijk, na zovele jaren...
Zelfvertrouwen, zelfzekerheid, eigenliefde, zelfrespect, zichzelf aanvaarden... vaak ontmoet ik mensen die hier op één of andere manier moeite mee hebben. Jezelf zien als je eigen beste vriend, het zijn thema's die ik in coaching regelmatig tegenkom. Vaak zoekt men verklaringen in de jeugd, het meenemen van de stem van de "kritische ouder" ook als je volwassen bent. Het in de spiegel kijken en vooral de kwabben zien, en niet het prachtige haar. Een vernietigende innerlijke dialoog, gericht op "wat er niet klopt". Zeker, er zijn voordelen aan verbonden. Vaak nemen deze mensen belangrijke maatschappelijke posities in. De innerlijke kritiek zorgt voor: alsmaar beter presteren, grenzen verleggen,... Maar wanneer iemand er last van krijgt door de gedachtenmolen die maar niet stopt, het niet willen aanvaarden van waardering, een knagende onzekerheid, het gevoel van "nooit goed genoeg te zijn", dan is dat jammer.
Het is een thema die me nauw aan het hart ligt. Misschien omdat ik er zelf zovele jaren mee heb geworsteld, misschien omdat het me zo ontroert wanneer ik in een coachingtraject vrouwen zie evolueren naar meer eigenliefde en in hun kracht zie komen, misschien omdat er een reële vraag is ... met Triangis besloten we een programma op maat van dit thema aan te bieden. De zomer van 2011 draait in mijn coachingpraktijk in zekere zin rond dit thema. Niet alleen voor vrouwen, maar ook voor kinderen, ... ook voor hen is het belangrijk dat ze zichzelf OKé voelen met wie ze zijn. Daarom hebben we (Marcel Hendrickx, Marleen Jans en ik) het NIKA opgericht, NLP-instituut voor kinderen en adolescenten, waarmee we oa zomer(NLP)workshops aanbieden.
Ook voor de driedaagse workshop voor vrouwen combineren we NLP met het contact & grondoefeningen met paarden. Het zal vast en zeker ontroerende en sterke momenten opleveren!
Mannen die suggesties willen doen voor een thema dat hen in het bijzonder aanspreekt: feel free. :-.
Wat staat er dus deze zomer op mijn programma ?
Naast het coachen voor bedrijven, studeren voor de opleidingen die ik zelf volg, voorbereidingen voor De School voor NLP & Coaching & Co, véél quality time doorbrengen met mijn gezin & dieren, voorbereiden van "onzen trouw" (yep, ondergetekende treed met volle overtuiging in het huwelijksbootje ), heb ik alvast veel zin in hetvolgende:
"Hey, ik ben OKé!", een zomerworkshop voor kinderen van 8 tot 12 jaar
Data: 11 tem15 juli te Haaltert 25 tem29 juli te Heverlee 16 tem20 augustus te Herselt
Meer info en inschrijvingen: zie www.nika.be Coaches: Marcel Hendrickx, Marleen Jans & Meredith Vets
"Zelfvertrouwen voor vrouwen" , een driedaagse "summerboost", als kadootje aan jezelf
Data: 18, 19 en 20 juli te Herzele 16, 17 en 18 augustus (franstalige groep) te Hoeilaart
Meer info: stuur een mailtje naar: info@triangis.be Coaches: Marianne Stas & Meredith Vets
De Magnolia's bloeien weer. Elk jaar opnieuw staar ik (levensgevaarlijk want meestal zit ik dan achter het stuur) naar de magnoliabomen aan de kant van de weg. A-dem-be-ne-mend... en zo weer voorbij. Snel én mooi, het kan. ("Wat een snelle" zeggen ze in West-Vlaanderen) Anyhow, elk jaar opnieuw stel ik vast dat ik wéér niet onder een magnoliaboom ben gaan staan en dat ik weer een jaartje moet wachten. Onder een bloesemboom staan en omhoog kijken vind ik nl één van de indrukwekkendste ervaringen die er bestaan (ja, ik ben snel content). Dus ... zou het me dit jaar lukken om dit voornemen om te zetten in actie ?
Hoeveel voornemens hangen er bij jou nog in de lucht ?
lelies of andere witte bloemen en ook gewoon gras mijn sloefkes 'savonds en het sorteren van versgewassen was een onverwacht gesprek met de meisjes over vergeving of samen zingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
zitten in de wei tussen paarden en gewoon "zijn" de armband met symbooltjes van onze momenten, zowel groot als klein lachen en schateren tijdens spontane kennismakingen Dat zijn een paar van mijn favoriete dingen
gesprekken aan 'tontbijt en een langgerekt moment alleen stilte, een bloesemboom, een mooie steen gewoon het leven in al zijn ontwikkelingen Dat zijn een paar en maar enkele van mijn favoriete dingen
Terwijl ik snipverkouden in de zetel hang en een hele week "De Laatste Show" op de achtergrond opstart via Ooit Gemist, leg ik de laatste hand aan het ontwerp van een tweedaagse assertiviteitstraining (met paarden) die we in het najaar zouden kunnen uitrollen binnen één van de prioritaire klanten van Triangis. Wat een fijn vooruitzicht ! Dé grootste uitdaging sinds ik zelfstandig ben is niettemin: ojee cliché: het beheersen van mijn agenda. Alles willen doen want het is allemaal zo leuk. Hoe kiezen, hoe omgaan met de stroom aan vragen... Een hele week heb ik geen moment gevonden om een bezoek aan mijn mailbox te brengen... resultaat: een paar honderd mails ; geeft een vervelend drukkend gevoel. En tegelijkertijd maakt het me blij. Ah ... gevoelens ! Emoties !
Weet je trouwens wat het verschil is tussen die twee ?
Emotie. Bij Emotie is er een psychologische/fysiologische prikkel die iemand aanzet tot actie (actietendens en actiebereidheid).
Gevoel. Bij Gevoel is er meer sprake van een 'weten' van de toestand/het verschijnsel dat optreedt, hetgeen gereguleerd wordt door de hersenen.
of ook:
Emotie : wanneer er noodzaak of bereidheid is tot actie; dit heeft ook voorrang (urgentie)
Gevoel : een toestand die niet noodzakelijk tot veranderend gedrag leidt, wanneer de situatie niet dringend genoeg is om een actieverandering teweeg te brengen
Elke emotie start met een gevoel.Elk gevoel & emotieis ergens te lokaliseren in het lichaam:
Een gevoel is er gewoon.Emoties brengen zaken in beweging (ten goede of ten kwade).
Ik hoor op de achtergrond Inge Vervotte die in De Laatste Show (maandag) uitlegt welk trukje zij gebruikt om om te gaan met negatieve emoties. Ze heeft een foto uit de krant geknipt van een woestijnvosje. Wanneer een sterk negatief gevoel opkomt kijkt ze naar de foto, waarna een gevoel van "tederheid" opkomt. "Ik zorg er steeds voor dat ik een negatief gevoel vervang door het tegenovergesteld gevoel. Foto's helpen mij daarbij." Eigenlijk is dit een leuke praktische toepassing van wat in NLP (neurolinguïstisch programmeren) " ankeren" wordt genoemd.
Voor sommige mensen is het moeilijk te aanvaarden dat onze gevoelens "stuurbaar" zouden kunnen zijn. Voor sommigen betekent dit zelfs het verloochenen van jezelf. Gelukkig heb ik, dankzij NLP, jaren geleden ingezien dat ik niet de emoties "ben", maar dat ik emoties "heb". Net zoals ik een paar schoenen kan hebben en ervoor kan kiezen andere schoenen aan te trekken...
"Optimism is a moral duty" vang ik op (Cath Luyten op dinsdag). Ze vertelt samen te wonen met een man met een hoog relativeringsvermogen, en dat een vrolijke stemming daar nu éénmaal bijhoort. Als je bij de hond slaapt krijg je zijn vlooien. Besmettelijke emoties
Met welk gevoel lees je dit blog ? Is dit een gewenst gevoel of wil je liever een ander gevoel "aantrekken" ? Mag ik jouw besmetten met een vrolijk gevoel ? (De verkoudheid hou ik wel voor mezelf)
Tags:inge vervotte, woestijnvosje, cath luyten, emoties, gevoel, het verschil tussen emoties en gevoel, optimisme, relativeren, triangis, assertiviteit, assertiviteitstraining
28-02-2011
De Vork
Als coach ben ik dagdagelijks bezig met leren en ontwikkeling van anderen. Betekent dit dat ik zelf , als coach, bezig "moet" zijn met mijn eigen leren en ontwikkeling? Op dit punt van mijn leven vind ik van wel. Onder het motto: een skileraar die zelf niet meer op de latten staat zal contact verliezen met de beweging van het skiën.
Dit jaar heb ik twee opleidingen op het programma staan. Behoorlijk intensieve trajecten. Provocatieve coaching in Nederland (www.iepdoc.nl) en de Professionele Coach-opleiding van Coaching & Co. (www.coaching-co.be). In de laatste training zal ik mij bekwamen in het Vork-model dat ik al ken van het boek "De Vork" van Rudy Vandamme. Het boek "ontwikkelingsgericht coachen" van Rudy is bij mij opstart als coach in 2006 steeds mijn "bijbel" geweest. Leren vanuit een boek is OK, in een trainingstraject wordt een boek echter pas "levend" (net zoals je onmogenlijk NLP uit een boek kan leren) dus ik kijk er enorm naar uit.
Nog vooraleer ik de training aanvat springen al wat pingpongbal-gedachten doorheen mijn hoofd. Graag citeer ik een stukje uit "De Vork" (te bestellen op de site van Coaching & Co of www.nlp.be):
"Van vissen vermoeden we dat ze niet weten dat ze in het water zwemmen. Het verschil tussen een vis en een mens is dat je als mens wel het vermogen hebt om bewust te zijn van de omgeving waarin we zwemmen. Door je verbindingen, observaties en ervaringen kan er een sterk aanvoelen zijn van de richting waarin het geheel aan het bewegen is. Dat gevoel zal je niet verkrijgen door als lid te verdwijnen in een school vissen of kudde schapen. Je hebt de helikoptervisie nodig. Niet die van een buitenstaander maar die van iemand die niet samenvalt met het geheel waaraan hij participeert. (...) Het gevoel dat een "innerlijk weten" (of intuïtie mbt het groter geheel) moet onderscheiden worden van sterk vertekende individuele verlangens. Misschien meen je te voelen dat er in je organisatie iets nodig is, maar misschien is het slechts een projectie van je eigen behoeftes en oordelen. Sterke emoties en eenzijdige standpunten zijn vaak uitingen van projecties en leveren geen valide informatie op. Om met intuïtie te werken moet je dus het onderscheid kennen tussen een direct weten rond het geheel en individuele projecties."
Knap geformuleerd en in de praktijk zeer herkenbaar ...vaak uiten mensen ergernis over "de maatschappij", "de man", "de vrouw", "de mensen", "de moderne tijd", "de firma", .... waarbij ze eigenlijk vooral vertellen wat ze bij zichzelf (of in hun leven) zouden willen veranderen (of toevoegen of loslaten) maar niet naar (willen) kijken. Het aansluiten op de ontwikkeling van "het groter geheel" is een belangrijk onderzoekspoor in het Vork-model, en in het bijzonder in de bijdrage van Rudy. Ik zal hier zeker nog meer over schrijven. Tijdens de meeting zaterdag met Rudy mbt De School voor NLP (ik heb het geluk nu een collega van Rudy te zijn ;-)) triggerde hij me al met de vraag: "Wat is nu eigenlijk het verbindende patroon tussen al jouw activiteiten Meredith? Wat is hierin typisch voor jouw bijdrage aan het groter geheel in functie van jouw missie?" Ik had er niet onmiddellijk een duidelijk antwoord op ... na een beetje nadenken komt op dit moment het woord "Beweging" in mij op. Beweging bij mensen creëren door coaching, NLP, humor (provocatieve coaching zal hierop aansluiten), waarom ik graag dieren / paarden daarvoor inzet - kan ik nog niet helemaal helder plaatsen in functie van het groter geheel ... Ik kijk ernaar uit om dit voor mezelf verder te onderzoeken tijdens de opleiding. Leuk! Leren is leuk!
Tags:Rudy Van Damme, Coaching & Co, De School voor NLP, De Vork
25-02-2011
zichzelf kunnen zijn
Vandaag "testte" ik een paard dat eventueel met ons zou meewerken tijdens de sessies equicoaching. Het gebeurt wel vaker dat mensen ons bezig zien tijdens zo'n sessie en ze mij spontaan aanspreken : dat ze hun paard een plezier zouden doen door hij/zij te laten meedoen met ons. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat we vaak met ballen en kegels enzo werken en dat hun paard speels is en houdt van contact met mensen. Dat is op zich een pluspunt, maar alleen daarom maakt het het paard niet geschikt voor dat soort werk. Dus "testen" we zo'n paard. Het moet namelijk beantwoorden aan een aantal criteria die vooral met veiligheid te maken heeft. Bijten en slaan is uit den boze; het paard moet "manieren" hebben en een basisrespect voor de mens. Het zal werken met mensen die niet gewend zijn om met paarden om te gaan, en die sowieso "fouten" maken in paardentaal. Dat is niet erg; paarden die een basisrespect hebben voor mensen zijn vergevingsgezind. Daarbij komt ook dat een paard die dit soort werk doet, voldoende gevoelig moet zijn, en zichzelf kan en durft te zijn. Toen ik als hippotherapeute met gehandicapte kinderen werkten, gebruikten we eerder "koudbloedige" paardjes zoals fjorden of brave manegepaardjes die soms, het moet gezegd zijn, gewoon wat "afgestompt" zijn - en veel kunnen verdragen. In coaching met paarden is het net de bedoeling dat een paard constant feedback geeft aan de coachee. Toen we in Hoeilaart een brave pony testen besloten we hem niet in te zetten net omwille van dat héle brave: hij leek zijn eigen persoonlijkheid weggemoffeld te hebben en zocht geen "echt" contact. Vandaag deed Tobias, "l'apprenti' dat wel. Een prachtig temperamentvol paard (misschien té temperamentvol vreesde ik vooraf). Nadat hij eerst een paar minuten zijn temperament kon "loslaten" door wild heen en weer te rennen kwam hij wat tot zichzelf, en kon het contact ontstaan. Zo'n testsessie doe ik in een grote afgesloten piste, met het paard gewoon in vrijheid. Na een tijdje onstaat dan wat ik "de bubbel" noem, een intense dans waarin wij tweeën op elkaar reageren, op de miniemste beweging. Heerlijk is dat, de tijd lijkt dan stil te staan. Misschien zelfs een vorm van meditatie. Volledig in het hier-en-het-nu. Het moment dat zo'n paard zich "geeft" en jou volgt (ook al kan hij net zo goed lekker wegrennen) is magisch. Zowel maken dat het paard jouw vertrouwt als respecteert is de sleutel. Onspannen kauwend volgde Tobias mij als een hondje. Het paard, als prooidier, zegt dan eigenlijk: "ik voel me veilig bij jou, ik accepteer jou als mijn leider." Elk paard is anders, elk paard "geeft" zich anders. Bij Tobias ging het vlot. Een vurig paard dat wel, maar met een "puur" hart. "Test" geslaagd. Van de grote bal had hij eerst wat angst, maar stilaan wende hij eraan. De komende dagen zal ik met hem verderwerken met het andere materiaal. Het paard moet namelijk "opties" hebben om te reageren. Als hij angstig is, heeft hij geen opties, hij is dan gewoon bang. Dus vooraleer we hem inzetten moeten we er zeker van zijn dat hij vertrouwd is met het materiaal, en zich op zijn gemak voelt. Terwijl ik met Tobias werkte hinnikte Wasabi verongelijkt. "En ik dan?" Zij is ondertussen een ervaren "coach", en reageert desondanks nog steeds énorm gevoelig op de blinde vlekken van de coachees. Balkjes waar ze al honderd keer is overgestapt weigert ze pertinent te nemen als de coachee niet "congruent" is (de binnenkant klopt niet met de buitenkant". Ze gaat soms zo op in haar rol als "coach" dat ze mij vaak ontroert. De feedback die ze geeft is in ieder geval steeds duidelijk.
Op sommige momenten heeft het werk dat ze doet "bijwerkingen". Zoals vandaag : de tandarts kwam om haar tanden te verzorgen. Ze laat het eerst rustig doen, maar op een gegeven moment vindt ze het genoég. Ook dan gedraagt ze zich niet als het brave volgzame, en "afgestompte" paard. Oh nee. "Ik pik dit niet meer, het is genoég." Ojee. Misschien "spiegelde" ze wel mijn panische angst voor de tandarts. Misschien was het toeval, maar haar "en nu is het genoeg" ontstond op het moment dat ik de tandarts vertelde over mijn legendarische weerstand tegen tandartsen. Tja ... ze is nu éénmaal "coach". Gelukkig was het een slimme paardentandarts die ik had gebeld, een slimme paardenman. (voor de geïnteresseerden: zijn naam is Tom Sunt) Hij maakte gebruik van haar weerstand door haar gewoon wat rond te laten lopen in de gang terwijl hij rustig verder vijlde. Zo kon ze toch haar weerstand uiten terwijl hij zijn werk kon afmaken. (Andere paardenmensen zouden heel kwaad worden, haar trachten te immobiliseren, trachten te blokkeren in een hoek, ... toen ze begon te steigeren zag hij al gauw in dat 500 kilo die niet écht niet meer wil, niet zo gemakkelijk voor blok kan gezet worden). Hij bleef kalm en tegelijkertijd doelgericht. Op een bepaald moment werd ze rustiger. Tom glunderde: "en nu geeft ze zich". Ziezo, haar tandjes zijn lenteklaar. Ook die van Eddy werden gedaan. Zoals verwacht bleef hij gewoon staan en liet Tom begaan. Eddy is dan ook van niks, maar dan ook van niks onder de indruk. Ook niet als een coachee verwoed met een vlag in zijn gezicht wappert. Met als doel dat hij achteruit stapt. Eddy blijft dan gewoon staan, en knippert wat met zijn ogen. Hij lijkt daarbij dan nog te genieten van het frisse windje. En oh ja, nieuwtje: Eddy is verliefd op Wasabi. She's playing hard to get, maar het is toch wederzijds. De lente hangt in de lucht.
Tags:equicoaching, paarden, coaching, paardentandarts, Tom Sunt
23-02-2011
jammer
Een artikel over Siegfried Bracke bleef heel de dag aan me kleven. "Mijn geliefde VRT doet er alles aan om de Belgische identiteit te promoten. En dat is jammer." Deuh!? Omdat een aantal kunstenaars en koks in beeld waren gebracht als Belgisch, en niet als Vlaams. Deuh?! Voor mij klinkt dit niet als Vlaams in de oren maar Chinees. Waar wil deze man toch naartoe ?
Een deel van mijn leven heb ik in Wallonië doorgebracht. Ik heb in Brussel gewoond, in de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en nu in Oost-Vlaanderen. Een aantal van mijn vrienden spreekt Frans, een aantal Nederlands en de laatste jaren heb ik zowel gecoacht in Oostende, in Hasselt, Mons, Verviers, Woluwe, Mechelen, en sinds kort ook in Nederland... en ja er zijn verschillen. Tussen mensen onderling, en tegelijkertijd gewoon allemaal mens.
De uitspraken van de heer Bracke bleven aan mij kleven, niet omdat ik ze zo vernieuwend of opzienbarend vond, maar omdat ik er eerlijk gezegd wat droevig van werd. Ik weet niet veel, hoe ouder word, hoe minder zeg maar. Maar 1 ding weet ik wel. Polariseren versterkt conflicten. De sluwheid die erachter schuilt is weerzinwekkend. Het plat eigenbelang spuit tussen de poriën van zijn woorden. Dàt is jammer.
Moebarak zal vanavond live een toespraak houden op de televisie. Egypte en de rest van de wereld zal kijken. Beelden van solidariteit onder het volk, woede, hoop, ... ziekenhuizen en fabrieken sluiten ... een overvloed aan emoties komt via het scherm duizenden huiskamers binnen.
Emoties die de geschiedenis sturen. Emoties die hele volkeren in de ban houden. Gemeenschappelijke emoties. En dit fenomeen geldt niet alleen voor emoties als woede en verontwaardiging. Na de Franse zege van het WK-voetbal in 1998, waanden de Fransen zich "king of the world". Het nationale vertrouwen kreeg een meetbare boost. Andere sportevenementen beïnvloeden de emoties en gemeenschappelijk beleving. Vele feitelijke centjes vloeien dankzij en doorheen emoties.
Het kiesgedrag wordt vaak gestuurd door emotionele besluitvorming, En denk maar eens aan de beurs die in de greep komt van irrationele angst-reflexen.
In de bedrijfswereld wordt, hoe hoger je opklimt op de hiërarchische leider, "emotie" echter een vies woord. Het (uiterlijk) beheersen van de emoties wordt hoog in het vaandel gedragen. Vaak is die beheersing echter een dun laagje. Ego's die botsen, een nieuw aangetreden executive die een "direct report" ontslaat ... vaak enkel omwille van ... emoties.
In de voorlaatste aflevering van Basta houden de Neveneffecten een confronterende spiegel voor aan het publiek dat het kalfje Willy in leven wil laten. Hoe we naar het eten van dieren kijken is ogenschijnlijk rationeel, ... het rationele laagje blijkt zeer dun van zodra het dier een naam krijgt en slowmotion-beelden van het dier getoond word. Emotie en ratio, beiden zijn "des mensen". Opmerkelijk hoe we ermee omgaan en ofwel het ene ofwel het andere verwerpen. Hoe verstand en gevoel met elkaar in conflict gaan, hoe we ons laten leiden door het ene of het andere.
Tijdens trainingen van het Insights-model zie ik soms mensen met een voorkeurspatroon "denken" in discussie gaan met mensen met een voorkeurspatroon "voelen". Ieder in hun grote gelijk. Vaak gaan ze niet in discussie met elkaar, maar vormen een oordeel over elkaar, vaak te klasseren onder "minachting".
Zou "emotie" ook niet een "feit" kunnen zijn ? En worden "feiten" niet gestuurd door "emoties" ? Waar is de grens ? Is er wel een grens ?
Als ik blijf kijken Zoals ik altijd heb gekeken Blijf ik denken Zoals ik altijd heb gedacht
Als ik blijf denken Zoals ik altijd heb gedacht blijf ik geloven Zoals ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven Zoals ik altijd heb geloofd Blijf ik doen Zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen Zoals ik altijd heb gedaan Blijft mij overkomen Wat mij altijd overkomt
De kaart is niet het gebied. Mijn wereldbeeld is maar een klein stukje van "de werkelijkheid". "Er is geen mens waarvan ik niet leer." zei ooit een wijs mens.
Dieren als gezelschap zijn goed voor mensen. Dat is ondertussen wetenschappelijk bewezen. Onderzoek wees uit dat in het contact met een huisdier, de bloeddruk verlaagt en de hormonenhuishouding wordt gereguleerd.
Het contact met dieren is ontspannend én uitdagend. Ik geniet er elke dag van... ik vind er evenwicht, en zowel kracht als ontspanning.
Het bijzondere van het werk dat ik doe is dat, naast het positieve lichamelijke en geestelijk effect, dieren iets bekomen dat ik, als trainer/coach zonder hun inbreng niet kan. Je hoeft zelfs niet van dieren te houden om er toch iets uit te halen.
Soms vragen mensen mij: coaching met paarden, dat is toch niet mogelijk wanneer mensen bijvoorbeeld bang zijn voor paarden?
Onlangs contacteerde een startende leidinggevende mij vooreen individuele coaching met paarden. Ze had al een cursus van een week gevolgd over leiderschap. Ze kon echter de theoretische modellen niet omzetten in concrete actie op de werkvloer. Het respect krijgen van haar medewerkers, rustig en zelfzeker communiceren, ... ze wist wel wàt ze wou communiceren, maar niet altijd goed hoé.
Ergens had ze gelezen dat coaching met paarden een leerproces kan versnellen, en ook al was ze bang van paarden, ze wilde echt leren.Ze was erg zenuwachtig en zichtbaar angstig.
Ze koos Eddy, een prachtige zwarte ruin. Een behoorlijk impressionant paard, die een behoorlijke dosis assertiviteit vraagt. Een coaching met paarden wordt steeds gradueel opgebouwd. Het is de bedoeling dat mensen uit hun comfortzone komen, maar niet dat ze in "stress" terecht komen. Tijdens de oefeningen ontspande de coachee zich gaandeweg en kwam in haar kracht. Ze leerde hoe ze bij zichzelf de balans kon vinden tussen kracht en rust. Mooi om te zien hoe zelfzeker ze naast Eddy stapte en hem over de hindernissen leidde, terwijl Eddy haar zowel vertrouwde als respecteerde. Ze was onder de indruk van zichzelf.
Wat Eddy haar kon leren, kon gewoon niet in een klaslokaal geleerd worden. Net als fietsen, dat moet je doén. Via trial & error... voelen.
Het is in het bijzonder met competenties die men als "moeilijker ontwikkelbaar" beschouwt, dat Triangis via een coaching met paarden een meerwaarde kan bieden. Empathie, overtuigingskracht, zelfvertrouwen, intersensitieve communicatie, op een positieve manier "nee" zeggen, beheersing van lichaamstaal, balans tussen geduld & druk uitoefenen, rust vinden bij jezelf, ... verschillende coachingtools kunnen hiervoor heel nuttig zijn, met paarden gaat het gewoon sneller en blijft het langer bij. Naast de ervaring "puur" is het dan mijn taak als coach om in een coachinggesprek de ervaring om te zetten in inzichten en en het geheel te consolideren. Morgen ontvangen Marianne Stas en ik een franstalige groep in Hoeilaart voor een dag "Leadership From Within". Ik kijk er naar uit; het wordt vast -net als vorige dinsdag- een boeiende dag.
Tags:coaching met paarden, Triangis, coaching van moeilijk ontwikkelbare competenties, zelfinzicht, leiderschapscoaching, equicoaching, Marianne Stas, empathie, overtuigingskracht, lichaamstaal, dieren
27-01-2011
wonderland
Soms lijk ik wel in Wonderland te zijn beland.
J
Eergisteren heb ik een wonderlijke dag beleefd met interessante & fijne tweevoeters die op een mooie en gemotiveerde manier het leiderschap opnamen van interessante & fijne viervoeters.
Ik kijk ernaar uit om de beelden te monteren (ze zijn op dit eigenste moment aan het opladen). "Leadership from Within", het is een intense training van Triangis, ... leiderschap ervaren in plaats van erover te theoretiseren. In je kracht komen, verbinding maken & impact uitoefenen ,... van weten naar doen - en vooral voélen ! Ik heb genoten van de intense leermomenten en ontroerende connecties. Zelf leer ik er ook veel van zo'n dag hoor - ettelijke pingpongbalgedachtes blijven in mijn hoofd stuiteren - enkele zullen hier misschien worden neergeschreven (dan ben ik van dat gestuiter in mijn hoofd vanaf, sorry daarvoor) ;-)
En gisteren een -letterlijk- (Pop In) Wonderlijke dag, want Rudolf en ik werden in de Viage (Brussel) verwacht voor een opname voor VTM van Grow A Baby, waarbij de beelden van 16 jaar (!) geleden zullen worden gemixt met de beelden van de huidige opname. Over hoe tweevoeters kunnen veranderen, of nét niet ...
Some things will never change. Some things do ... leuk om te zien. Hele fijne sfeer backstage, mensen van toen terug gezien - (het is ongelofelijk politiek incorrect om te zeggen, but I dont give a sh**) ;toen we met Pop In Wonderland meededen aan Tien om te Zien aan zee vond ik dat steeds heel leuk om te doen, unieke sfeer hing daar)
Grow A Baby, 16 jaar geleden ... toen was ik hoogzwanger, nu is onze zoon 1m85 ... Even contact maken met wie ik toen was en wie ik nu ben veranderd enerzijds, en tegelijkertijd ook weer niet.
Panta Rei ...
(alles stroomt ; cfr een rivier:steeds hetzelfde, maar toch elke seconde anders)
Tags:Pop In Wonderland, Viage, Brussel, Leadership From Within, Triangis, equicoaching, coaching met paarden, training met paarden, leiderschapstraining, leren door ervaren
20-01-2011
feedback
We zijn allemaal druk bezig. Elke dag weer werken we ons door een to-do-lijst, organiseren, plannen, realiseren en beslissen we.
Dagdagelijks krijgen we tal van feedbacksignalen op onze acties en gedrag.We pikken er weliswaar enkele op, maar om werkelijk alert te zijn voor elk feedbacksignaal dat ons bereikt hebben we geen tijd.Mensen zijn dagdagelijks zo gefocused op doelen dat ze liefst niet al te veel afgeleid worden daarvan.
Als een plan niet het verwachte resultaat oplevert, dan voelen we ons mislukt.Vaak is een gevoel van falen het gevolg.En hoe komen we te weten of het resultaat is bereikt? Juist: door feedback. Omdat echter feedback zo nauw samenhangt met slagen-falen, is er een enorme emotionele geladenheid rond gegroeid. Des te meer omdat het nauw samenhangt met waardering;erkenning voor wie we zijn (op identiteitsniveau: ik ben OK!) is dan ook één van de belangrijkse drijfveren in het leven en carrières van mensen.
Jaar na jaar word ik in februari/maart door HR-afdelingen gevraagd om mensen in een individuele coaching op te vangen na het jaarlijkse evaluatiegesprek. Ze zijn gedemotiveerd, voelen zich niet erkend en hebben nood aan een neutraal luisterend oor die hen weer opkrikt.
Dat is jammer, want op zich is feedback een prachtige brandstof om te groeien !
We zien ons eigen gedrag vaak gescheiden van de reacties op de andere. Enkel afgaan op je gevoel is slechts een deel van de informatie.Enkel afgaan op rationele feiten is slechts een deel van de informatie.Mensen zijn nu éénmaal denken & gevoel.Dat is een feit.
We attribueren voortdurend, trekken conclusies op basis van voorgaande ervaringen en zien zelden het hele plaatje.Eén van de vooronderstellingen van NLP (neuro-linguïstisch programmeren, een methodiek voor zelfsturing, ontwikkeling & communicatie) is:
De betekenis van jouw communicatie & gedrag ligt in de respons die je krijgt.
In die zin is de reactie op jouw gedrag neutrale informatie.Net zoals in de cybernetica. Feedback is in die tak louter informatie betreffende het proces: resultaat en gewenste waarde waarna een bijsturing volgt.In de cybernetica is feedback ontdaan van elk waarde-oordeel. Dat is een productieve manier om met feedback om te gaan.
Bedrijven kunnen leren om op die manier feedback te hanteren.Op dat moment gaat het niet over Jij ben niet OK, of jij bent OK,het gaat niet over mislukken of succes,... het gaat wél over
oobjectief kijken/luisteren naar de respons op mijn gedrag
oConsolideren en/of bijsturen
oleren
Geven en ontvangen van feedback blijft echter bij vele bedrijven een gevoelige kwestie. Er is veel ongemakkelijkheid rond.
Wat zien we in de praktijk ?Expliciete positieve feedback wordt zelden geven.Laat staan op een effectieve manier. Positieve feedback wordt bijvoorbeeld op een niet-concrete manier gegeven: Knap gedaan! Toppie! good job!waarna de feedback-ontvanger zich al te vaak afvraagt: wat precies heb ik nu goed gedaan?Of de ontvanger wantrouwt de goede bedoelingen van de chef en reageert quasi vijandig waarop de chef zich bedenkt in het vervolg maar niks meer te zeggen.
Negatieve feedback wordt op dezelfde manier gegeven, doordrongen van ergernis, vaag of onvolledig. De ontvanger voelt zich misnoegd, tekort gedaan, of te boos om nog maar enigszins naar de inhoud te luisteren.
Ja, feedback geven én ontvangen vinden de meesten onder ons niet makkelijk. Deze week ga ik me daar een beetje in het bijzonder over buigen ...
Wasabi stopt bruusk ... ze weigert prompt om de hindernis te nemen die ze al zo vaak nam. Met opgeheven hoofd en strakgespannen spieren weigert ze nog 1 voet verder te zetten.
"Wat gebeurt er?" vraag ik aan de coachee. De vrouw antwoordt verbaasd: "Ik dacht net: "zal ik haar touw strakker vasthouden of geef ik haar meer ruimte?. Ik twijfelde, wist het niet, en toen stopte het paard."
Eerder vertelde deze vrouw mij dat ze alsmaar blijft wikken en wegen en op die manier vastgeraakt in haar gedachten.
Wasabi vraagt haar om duidelijkheid. Beslissen en daarbij blijven.
"Zou het kunnen dat die twijfels mij verzwakken?" vraagt de vrouw.
De tweede keer zie ik haar met gelijkmatige tred en gedetermineerde blik in de ogen de hindernissen nemen. Gewillig loopt Wasabi mee, het hoofd laag en ontspannen kauwend.
De vrouw : "Het is raar om deze kracht in mij te voelen, ik kan het niet in woorden uitdrukken."
Ik kijk naar Wasabi en misschien is het verbeelding maar we knipogen even naar elkaar. ;-)
Een mens met veel tijd heeft eens onderzocht hoeveel gedachten een mens per dag heeft. Dat blijken er om en bij de 40.000 te zijn.
70% van deze gedachten zijn negatief (prikkelen ons angstcentrum). Ondertussen weten we dat "positief denken" iets is wat je kan leren.
Martin Heylen zei: "Neem bijvoorbeeld "het weer". Man, wat kan daarover geklaagd worden. Ik vind dat je je op zijn minst moet verzoenen met het weer. Als het regent en het is koud, wel dat biedt dan een kans om lekker binnen een boek te lezen."
Neuronetwerken die vaak gehanteerd worden, worden als het ware "uitgegroefd". Het worden patronen, ... Gelukkig maar dat ons brein zo in elkaar zit, anders zouden we elke morgen opnieuw moeten leren hoe we onze tanden moeten poetsen of autorijden. Het brein geeft er niet om of, wat er wordt "uitgegroefd" positief is of negatief . Wanneer negatieve denkpatronen worden uitgegroefd, worden ze vaker gehanteerd. Het is nu éénmaal makkelijker voor een electrische impuls om zich doorheen een groefje te bewegen dan door een hobbelig landschap. Hoe zou je zelf zijn, als groefje. ;-)
Nieuwe groefjes leggen kost evenwel moeite. Dat weet iedereen die iets nieuws leert. En is dat leuk ? Mmn, vaak niet. Toen ik een week geleden leerde te werken met I-movie, konden onze geiten mijn gevloek tot buiten horen. Nu ik het programma wat 'gewoon" ben, is het leuk. Alles was moeilijk voordat het makkelijk werd!
Positief denken kost moeite, als je dat niet gewend bent. Als je dat niet "gewoon" bent. "Patronen zijn om in te wonen" zegt Rudy Vandamme (zie oa www.vandammeinstituut.com), en dus kies je maar best waarin je wil wonen.
Woon je in een tochtig strooien huisje met hinderende negatieve denkpatronen: verhuis! Verhuizen kost moeite, en is vermoeiend, I know maar achteraf zit je lekker warm.
Hoeveel negatieve gedachten zou ik hebben op 1 dag? Weet je wat, ik zal ze eens tellen vandaag. Ik neem een pen bij de hand, en zet streepjes op mijn hand. Ik laat het je weten hoeveel het er zijn. En elke negatieve gedachte zal ik ombuigen tot een positieve. Eens kijken welk effect dat heeft.
Leuk experiment! Doe je mee? (Tel wel je eigen negatieve gedachten hé, niet die van anderen)
