Kauwend zonder iets te proeven wandelde Camilo terug richting Centrum. Zou dit mischien iets zijn waarover hij kon schrijven. Eerste ontmoeting met meisje met raar accent. Nu, als dit een onderwerp zou blijken te zijn, dan zou hij daar wel achter komen vanavond. Om de tijd nuttig te besteden bezocht hij een krantenwinkel om de Humo te kopen, hij ging nochtans niet binnen alvorens zijn broekspijpen gecontroleerd te hebben. “Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen.” Na dit leesvoer aangeschaft te hebben, ging Camilo op een bankje zitten lezen aan het St Jacobs. Camilo had wel iets met drukke kruispunten in Gent. Het getoeter, geronk, bebabbel van de schoolgaande jeugd en de electrische trolleys brachten hem tot rust. Terwijl de meeste mensen een rustig parkje prefereerden. De geur van de stad was ook iets heel apart. Een beetje zoetig, licht vochtig op winternamiddagen. Het was nu midden oktober maar nog zeer zacht voor de tijd van het jaar, en met zijn dikke parka had hij het sowieso niet koud. Camilo sloot zijn ogen en liet zich drijven op de geluiden, en het zalig niets doen. Nu en dan bleef Camilo weleens een kwartiertje ergens doodstil zitten. Hij was altijd nieuwsgierig geweest hoe zijn vader het niet kunnen bewegen ervaarde. Hij kon als in trance zijn benen loodzwaar voelen worden en deed alsof hij wilde bewegen zonder een vin te verroeren. Met gesloten ogen en bewegingsloos, merkte hij dat na een paar seconden zijn zintuigen op een andere manier reageerden. De geluiden om hem heen werden luider, maar niet storend, het was alsof ze allemaal op een verschillende geluidsband stonden, elk geluid kon je ervan tussenpikken, als hij alleen maar de bus wilde horen dan lukte dat wonderwel. Ook werd zijn huid gevoeliger, hij kon de stof van zijn trui perfect voelen. Zijn lichaam voelde wel aan alsof het 2 ton bewoog. Na het vele jaren sleuren aan zijn vader om hem van rolstoel naar auto of sofa te verplaatsen, had zijn onderbewustzijn dit gegeven opgeslagen opgeslagen. Het gevecht als verlamde tegen de zwaartekracht. Ooit in een gesprekje had Raymond, want zo noemde Camilo's vader, gezegd dat hij best wel austronaaut zou willen zijn. “Met mijn armen en benen kan ik niets aanvangen, hier op moeder aarde, dus waarom geen weekje gaan zweven in de ruimte. Daar zat wel iets in, na vele jaren vastgekluisterd te zitten zou dit inderdaad wel een hele aparte ervaring moeten zijn. “Dan zou ik wel mijn nieuws om zeven uur moeten missen, dus dan doe ik het niet.” Dit was Raymond's typische commentaar als iets onmogelijk was. Ook vertelde hij nu en dan aan mensen dat hij helemaal niet anders-valide was, maar dat hij roerloos bleef zitten om zijn degelijke invaliditeitsuitkering te kunnen blijven krijgen. En zoals hij eens gezien had in een Amerikaanse reportage over privé-detectives die voor verzekeringsmaatschappijen mensen schaduwden om te zien of ze nu wel echt iets mankeerden, vermelde hij erbij dat ze hem niet zouden klissen, ik hou vol, laat ze maar komen die detectives. Sommige mensen keken een beetje raar op als hij dergelijke opmerkingen maakte, meestal lag Camilo in een deuk als hij die bedremmelde blik, en de vragende ogen van de toehoerders zag opensperren. Mensen hebben veelal een medelijden gevoel als ze iemand aan een rolstoel gekluisterd zien, maar staan er veelal niet bij stil dat “diene duts” daar niet altijd vrolijk van wordt. Welnu, elk zijn plezier.

Camilo werd ruw gewekt uit zijn roerloosheid en zijn dagdromen door een tik op de schouder die vergezeld ging van een mannenstem, “Alles ok, meneer?” Daar kon hij nog steeds niet aan wennen wanneer ze hem meneer noemden, dat klonk alsof hij oud was. Camilo opende de ogen en zag dat er een flik een beetje bezorgd op hem neer keek.
“Ja, ja. alles ok.” antwordde hij een beetje beduusd.
“Wat zijn we aan het doen.?” vroeg de flik nu niet meer zo bezorgd, maar eerder achterdochtig alsof hij een inbreker had betrapt.
“Aan het schrijven.”
De flik die begon te denken dat Camilo onder invloed was van één of ander goedje, begon zich
lichtjes kwaad te maken.
"Aan het schrijven, he? zonder papier of pen.? Denkt meneer er mee te rammelen?”
Alweer dat meneer.
“Kijk meneer de flik” waarbij de ambtenaar zijn wenkbrauwen fronste. “Ik zit hier rustig op een bankje te genieten van de stad, bedankt voor de goede zorgen, maar alles is ok, wilt U nu alstublieft het verkeer gaan regelen, oude vrouwtjes helpen oversteken of iets dergelijks?” Daar kon die kerel niet echt om lachen, dat vondt hij niet beleefd.
"Manneke,” dat had Camilo al liever dan dat meneer gedoe. “Ge moet wat beleefder leren zijn.” De flik draaide zich om en beende met grote passen weg. “Een verstandige kerel,” dacht Camilo. “Die had snel door dat dit met moeite een conversatie kon genoemd worden en nergens toe leidde.Dus bolt hij het snel af. Goed punt voor U, meneer de flik.”

Wordt vervolgd

15-01-2007 om 19:07 geschreven door Tom Lievens  

Camilo Bestelde een Kriek. Het Damberd was en is één van de bekendste cafés in het Gentse Centrum. De meeste bezoekers waren verlopen hippies, pseudo kunstenaars en piepjonge studentjes die al hadden horen vertellen over deze tempel. Na een tijdje te hebben rondgekeken en nog een Kriek te hebben besteld kwam Joan binnengestapt.
“Hallo, zo vroeg vandaag?”
“Ik heb nu toch alle tijd van de wereld”
“aha?”
Camilo vertelde beknopt het verhaal over zijn pas verworven schrijverschap.
“Ge meent het precies” was het nuchtere commentaar
“Ja, en doe mij een plezier, houd uw mond hierover.”
“Ok”
Joan was één van de enige mensen die Camilo als echte vriend beschouwde, en waarvan hij wist dat hij zijn mond kon houden. Ze waren al jaren vrienden. In de tweede helft van de jaren tachtig hadden ze samen veel verschillende roadtrips ondernomen. Oktober 1989, Berlijn. Fysisch waren ze tegenwoordig toen de muur viel. Camilo had daar nog een liefje aan overgehouden. Conny. Een bevallig Oost Berlijns meisje. Maar ja, na een jaartje en telkens 850 kilometer te moeten heen en terug reizen was deze liefde ook doodgebloeid, niet zonder littekens weliswaar. Het kind werkte als verpleegster in de Charite kliniek, waar ooit Honecker nog verpleegd werd toen het Oost Berlijnse regime viel. Alhoewel dit ook wel weer een verzinsel zal geweest zijn van de Oost Berlijnse regering. De meeste van die despoten werden plots ziek als hun rijk wankelend tenonder ging.
“Kan je ze ongelijk geven?” dacht Camilo “Jaren mensen kloten, U goesting doen, en plots moet je vluchten of ze lynchen je.”
Conny had een vriendinnetje, Helga. Een slanke knappe meid. Witblond, kort gekapt haar. Zij was totaal niet te spreken over de teloorgang van het Oostduitse rijk.
“Wij hadden niet veel, noch het modernste, en op een Trabi, zo een Oostduits vehikel, moesten we
ook 5 jaar wachten. Vooropgesteld dat we die konden betalen. Maar we hadden in ieder geval iets. In Oostduitsland deed trouwens het grapje de ronde als je je Trabi bestelde dat je zo oud was als de figuur op de voorzijde van een 5 oostmark biljet, daar stond een jonge wetenschapper op afgebeeld. En als je je Trabi toegewezen kreeg dat je zo oud was als de figuur op de keerzijde. Daar stond dan weer een stokoude schrijver op afgebeeld. En nu?” Sprak zij. “Nu hebben we inderdaad vrijheid, kunnen we gaan en staan waar we willen. Waarom? Om te zien hoe men leeft aan de andere kant van Berlijn? Om te zien wat we niet ons niet kunnen veroorloven? Neen, geef mij dan maar de muur terug. Camillo vond dat zij ongelijk had. Ouder wordend was zijn idee hieromtrent stilletjesaan veranderd. Tuurlijk was hij de rijke Westerling, en zij waren diegenen die nog een televisie hadden met lampen, en 5 verdiepingen naar beneden moesten om kolen te halen uit de kelder. “Vrijheid is het hoogste goed” dacht hij toen. “Maar ja, met vrijheid smeer je geen boterhammen” denkt hij nu.
“Alles kits met de kids?” Vroeg Camillo, die kinderen het einde vond. Ze hadden geen vooroordelen, zeiden recht in je bakkes wat ze dachten of voelden en als ze je waardeerden, wist je meteen dat dit niet gespeeld was. Alhoewel als er snoep aan te pas komt, ze volleerde psychologen zijn in het je verleiden.
“Ja, kan niet beter.”
Joan was best vrij kort van stof wat in den beginne onsympathiek kon overkomen. Hem kennende wist je dat dit niet het geval was.
“Ik stap maar eens op, want moeder de vrouw zal wel stilletjesaan zitten wachten. Als je iets nodig hebt laat het mij weten. Ik ben nog in het land tot volgende week.”
“Verdomme” Vloekte Camilo ineens luidkeels. Verschillende mensen keken om. maar Camilo was zo bezig met wat hij zich net herinnerde, dat hij daar niet op lette. “Mijn inpakpapier van mijn zak frieten.” Het frietmeisje had daar haar telefoonnummer opgeschreven, en zonder er bij stil te staan had hij die weggegooid. “Tedju. Alweer naar de Dampoort te voet.” Want naar de Molenaarsstraat om zijn auto te halen was ook een eindje. “Goed dan maar, alles voor de liefde en een pak frieten.”
“'T is mijn dagje niet, eerst die toestand met die kous, en nu moet ik midden op de dampoort een vuilbak staan leeghalen.”

13-01-2007 om 12:33 geschreven door Tom Lievens  

11-01-2007 om 08:43 geschreven door Tom Lievens  

10-01-2007 om 16:29 geschreven door Tom Lievens  

Na een heleboel overpeinzingen was hij al wandelend een heel stuk opgeschoten richting Gent. Op de Antwerpsesteenweg dan maar een pint drinken. In het eerste Café die op zijn route lag stapte hij binnen en bestelde een nationale trots. T'was ondertussen al half twaalf dus dat mocht wel. Rondkijkend zag Camilo dat hier geen Alois wieze tafels stonden, maar wel degelijke eikehouten tafels met bijbehorende stoelen. Aan de toog zat een verwaaid koppel van een jaar of vijftig zich tegoed te doen aan hun dagelijkse vracht bier. Ze knikten met waterige, halfbezopen ogen goededag . Camilo beantwoordde hun groet met een vriendelijke glimlach terwijl hij dacht. “Kan je nu over zoiets schrijven, twee ocmw'ers die zich reeds 's ochtends een stuk in hun voeten zuipen? Het zal wel mogelijk zijn maar ik doe het niet. Ik heb niet genoeg achtergrondinformatie over wat die mensen ontvangen aan uitkering, noch over wat hun voor huis doorgaand onderdak aan huur kost. En als ik over iets schrijf moet ik ingelicht zijn, dus dit onderwerp is al van de baan.”
Opgewekt na deze gedachte bestelde Camilo nog een pint.
“Want,” zo dacht hij “Op deze manier kom ik gewoon het onderwerp van mijn eerste boek vanzelf tegen. Door middel van eliminatie.”

Er kwamen nog een paar mensen de drankgelegenheid binnen die Camilo aan zijn nieuw systeem onderworp. Een iets oudere heer met een beduidend jonger mokkel aan zijn arm. “Tiens, tiens, onze oude garde lust ook nog wel een groen blaadje. Alhoewel groen. Zo jong is ze nu ook weer niet.” maar ook deze mensen werden genadeloos geelimineerd volgens zijn nieuw systeem. Na het vereffenen van de gemaakte schulden vertrok hij, richting Dampoort alwaar de geur van frieten zijn neus streelde. Aan de kramp van zijn maag te voelen kon hij wel iets solide verdragen, dus een pak friet was de boodschap. Toen het mens dat dit etablissement uitbaatte de tot reepjes verwerkte aardappelen in het daartoe bestemde doosje had gekieperd meende Camilo haar te horen vragen: “Moe' k erin kakke?” Stomverbaasd bekeek hij haar, ze was trouwens een niet onaardige verschijning, natuurlijk halfblond haar, mooi figuurtje met een minirokje, een ietsje te veel opgemaakt maar toch jong genoeg om er lekker uit te zien. Toen ze Camilo zijn verbaasde snuit zag, herhaalde ze haar vraag, denkende dat hij een of andere rare kwiet was die te dwaas was om te helpen donderen.
“Waarom wilt U op mijn friet kakken?” replikeerde hij
Nu was het haar beurt om Camilo stomverbaasd aan te staren. Ondertussen waren de mensen die achter hem in de rij stonden nieuwsgierig deze op zijn minst absurde conversatie aan het volgen.
Toen het vrouwtje over haar eerste verbazing heen was herhaalde ze haar vraag in een soort abn, of wat daar volgens haar moest voor doorgaan. “Of d'ak et moe inpakke?
Camilo schoot in een lach. Zijn oren en het Gentse dialect hadden hem wel voor de gek gehouden. Ook het dametje scheen nu te beseffen waarom Camilo haar zo dwaas had staan aan staren en vroeg met een scheve grijns of hij nog stoverijsaus op zijn frieten wilde. Ze pakte het boeltje in, en terwijl ze dat deed merkte Camilo dat ze nog snel iets op het pak krabbelde. Hij nam zijn pak voedsel in ontvangst en zag dat er een telefoonnummer op stond. Ze knipoogde en glimlachte koket toen hij vertrok. “Komt dat tegen. Dat mokkel staat mij hier midden op de Dampoort te versieren. 'T is me wel wat met die emancipatie. Mischien is ze wel een strontfetisjiste, en was het dat kakken die het hem gedaan heeft. Tevreden ging hij op een bank zitten en begon te eten.

10-01-2007 om 14:06 geschreven door Tom Lievens  

09-01-2007 om 18:32 geschreven door Tom Lievens  

08-01-2007 om 09:41 geschreven door Tom Lievens  

04-01-2007 om 18:14 geschreven door Tom Lievens  

“Ik ga een eindje te voet, word je gezond van.”
Nu konden gezondheid en al wat daarmee gepaard gaat Camilo wel gestolen worden, maar gezondheid is zoiets als geld, als je het hebt sta je er eigenlijk niet bij stil en kan het je ook geen bal schelen. “Gezond ben ik dus, geen getreuzel.” Stevig stappend bereikte Camilo na een paar minuten alweder de school waar hij lager onderwijs genoten had, nu ja genoten. Alras dook een andere herinnering op waarbij hij luidkeels in een lach schoot. Alweer werd hij bekeken.
“'T is niet echt mijn dag om onopvallend iets tot een goed eind te brengen.”
De herinnering, juist. De laatste dagen van het schooljaar waren aangebroken, en nu reeds 12 jaar zijnde, waren ook de laatste dagen van de lagere school aangebroken. Een fietstocht met de 5de en 6de leerjaren was het afscheidscadeau die de school had bedacht. Iedereen dolenthousiast met de fiets naar school om dit evenement te kunnen meemaken. Maar in dit kikkerland heeft het weer ook nog iets in de pap te brokken, dus besloten de weergoden om het oude wijven te laten plenzen op die bewuste dag, met als gevolg dat de directie alles afblies. Dat zie je vanhier, dat die leraren met 60 joelende kinderen in de gietende regen een fietstochtje gaan maken. Dit alles was tegen de zin
van Camilo, hij zou fietsen, het enige bruikbare middel om zijn doel te bereiken was een staking.
Een staking was iets romantisch in zijn ogen. Na het lezen over het leven van Eedje Anseele, en de woelige tijden waarin deze rode voorman had geleefd, vond Camilo dat ook hij voor de rechten van de onderdrukten iets zou moeten doen. Al was het op kleinere schaal. De school plat leggen was een goede start. Na zijn plan voorgelegd hebben aan Kathleen, buurmeisje, eerste liefde en dochter van Mevrouw Van Steenkiste, lerares derde leerjaar, ging hij over tot daden. Er zat een klein fascistisch reukje aan de werkwijze waarop de staking georganiseerd werd. Diegenen die niet wilden meedoen kregen op niet misverstane wijze te horen dat ze weleens een aantal tanden vaarwel zouden kunnen zeggen, indien ze niet op enthiousiaste wijze zijn plan zouden steunen. Na de middagpauze was het dan zo ver, de harde kern van de staking, zijnde Kathleen en ik, geposteerd onder de enige boom die de speelplaats rijk was, stond de rest van het schooltje op te hitsen met revolutionaire taal, en eenieder te verbieden om de klassen te betreden na het rinkelen van de bel die het einde van de middagpauze inluidde. Hoe het kwam weet niemand, maar na het luiden van die bel, verroerde niemand een vinger, van de kleinsten tot de grootsten bleven ze inderdaad in de gutsende regen staan. Dat wel, rond de eik waar hij en zijn jeugdliefde bleek maar met een gevoel van onoverwinnelijkheid de deur van het directielokaal in het oog hielden. Moeilijkheden konden niet uitblijven. Na een paar minuten kwam de directrice naar buiten, gewapend met paraplu en regenjas.
“Wat heeft dit te betekenen.” Zei ze met een mengeling van verwondering en wrevel.
Iedereen rond de boom keek onze richting uit, met een geile rampentoeristenblik, en verkneukelden zich in wat komen zou.
“Er is ons een fietstocht beloofd, en die zullen wij krijgen ook. Het is niet omdat een paar leerkrachten schrik hebben van water dat wij onze fietstocht moeten opgeven.” antwoordde Camilo.
Stomverbaasd keek de directrice Camilo aan. “Heb jij dit georganiseerd, en alleen om een fietstocht te laten doorgaan?
“Ja, inderdaad, dat heb ik.” waarbij hij een verliefde blik wierp op zijn muze die geen duimbreed was geweken van zijn zijde. Dit was de eerste keer in zijn nog korte leven dat hij voelde wat het moest zijn om een man te zijn. Dat zijn leuter meer kon dan aleen maar overtollig vocht uit zijn lichaam drijven wist hij al, voldoende getuigen in de vorm van verdroogde zakdoekjes waren aanwezig op zijn jongenskamer. Maar dit had niets met sex te maken, dit was een geheel ander gevoel, een soort mentale samenhorigheid die op hem afraasde als een op snelheid zijnde TGV. De directrice vermoedde al dat de muze er ook voor iets tussenzat, de dochter dan nog van een collega.
“Iedereen begeeft zich nu naar zijn of haar klas, meteen!” Riep ze uit terwijl ze zich omdraaide naar de schare medeleerlingen. Iedereen keek de veldheer en zijn muze aan, zonder iets te zeggen knikten ze allebei neen. Toen het schoolhoofd merkte dat dit niets opbracht, gooide ze het over een andere boeg, en vertelde dat dit slechts uitsel was en geen afstel, als de weergoden het zou believen dat we morgen of overmorgen alsnog konden gaan fietsen.
“Ik stel mijn veto, wij gaan vandaag”
Toen werd het de directrice iets te veel, het woord veto was als een lont die een staaf dynamiet tot ontploffing bracht.
“Naar binnen bende snotneuzen, wat denken jullie wel! Schreeuwde ze nu met overslaande stem. Deze grap had al langer geduurd dan haar geduld kon verdragen. Alweer was de reactie een neegeknik.
“Verrek dan allemaal in de regen.” zei ze woedend en ze stapte het af.
Wat een triomf. We hadden de hoogste macht van de school uitgedaagd en ze was het afgetrapt. De regen voelde aan als de Champagne die de winnaar van de Tour de France over zich heen krijgt, die had tenminste wel mogen fietsen voor zijn Champagne.

03-01-2007 om 08:25 geschreven door Tom Lievens