Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
20-02-2007
Ijskonijn
Goedemiddag,
Monumentenstrijd. Verstand van Vlaanderen. Laatste show. Het was weer zappen geblazen gisterenavond. Op sateliet kan ik één kanaal bekijken maar niet tegelijkertijd een ander kanaal op video, dvd of een ander opneemmedium branden. Dus stond de uitvinding van een pas overleden 93 jarige uitvinder roodgloeiend, en dan heb ik het over mijn afstandsbediening. Verstand van Vlaanderen voor mijn 12 jarige zoon, zodat zijn Nederlands uitbreidt. Monumentenstrijd voor mij, omdat daar mijn beroemde achterneef N.B de boekentoren onder zijn vleugels genomen heeft. En de laatste show omdat ik mij dan weer heerlijk kon ergeren aan het ijskonijn Saskia de Coster. En daar wil ik het iets uigebreider over hebben. Ik heb haar niet aan het woord gehoord, want ik zat te gapen naar de monumentenstrijd op het moment dat zij haar zegje mocht doen ( Volgens welingelichte bronnen mocht zij dat gedurende 3 minuten 54 seconden en 3 tienden doen. De kijkcijfers vielen tijdens haar zegje zodanig naar beneden dat ze de vrt toren moeten stutten hebben). Maar goed, ik heb haar dus niet bezig gehoord. Noch heb ik iets van haar mogen lezen. Zij zal allicht een literair wonder zijn, maar toen ik haar gisteren op de televisie zag moest ik denken aan Helga uit "Allo Allo". Alleen al de kleding. Wit hemd, fijn zwart stropdasje, zwarte rok tot juist onder kniehoogte, zwarte netkousen en zwarte hoge botten. Het gitzwarte haar strak tegen haar schedelplan geplakt met voldoende vet om Rommel zijn tankeenheid met in te smeren. En als ze dan nog het haar toegemeten zegje gedaan heeft zoals ze somtijds uit de hoek kwam in "De slimste mens ter wereld" dan vermoed ik dat sommige Hitlerianen, Vlaams belangers en ander gespuis spontaan een orgasme gekregen hebben. Tot zover mijn objectieve, van op afstand bekeken mening over Sskia De Coster.
Een vriendelijk groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Goedenavond,
Dit schrijven is een teken van leven. Veel meer leven zit er voorlopig niet in mij dus ga ik U dan ook niet niet vervelen met één of ander hersenspinsel waar niemand in geinteresseerd is.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Bij het lezen van alweder een artikel over de opwarming van de aarde, dacht ik dat de kerk hier een ideale stok heeft om ons terug de kerk in te slaan. Bij de volgende encycliek zou men tot de conclusie kunnen komen dat al de warmte waarmede onze aarde wordt bestookt niet afkomstig is van co2 en andere rommel, maar van onze vunzige, elke dag onreinere lichamen. De minirokjes van de jonge veulens, de stijlvolle dames van middelbare leeftijd, ja zelfs de knipogende oma's doen de thermostaat der mannenlijven volledig op hol slaan. En ook omgekeerd, de vrouwen die de mooie jonge adonissen, mannen met buikje van middelbare leeftijd en zelfs de mankende opa's zien voorbij flaneren krijgen ook plotselinge temperatuurstoornissen. Dus onze goddeloze gedachten gecombineerd met fysieke warmte is verantwoordelijk voor de opwarming van onze globe. Eventueel kan men er nog aan toevoegen dat de industrie alsook valselijk beschuldigd wordt van de reukhinder, deze wansmakelijke geur zou alweder van onze naar ongebreidelde voortplanting smachtende lichamen afkomstig zijn.
Vriendelijke groet van de al goed opgewarmde Spaanders voor de Vlaanders
Gezeten op een terrasje hier om de hoek, ja het is hier reeds terrasjesweer, zie ik wandelaars met bijbehorende hond. Na een tijdje komen twee van die vierpoters in elkaars buurt, en ja hoor, snuffelen dat het een aard is. De kont, de piemel, de vagina, geen plekje wordt overgeslagen. Terwijl ik dit tafereel zit gade te slaan, valt mij op dat een kerel links van mij eigenlijk net hetzelfde zit te doen met de dame voor mij. Zij het dat ze niet letterlijk elkaar besnuffelen, maar elkaar stiekem zitten te bekijken. U kent het wel. Iemand zitten te bekijken, en als die iemand dan terugkijkt, je ogen afwenden maar tien seconden later terug kijken om te zien of er nog gekeken wordt. Het was prachtig om zien hoe elke soort op zijn manier zijn medewezen probeerde te peilen. Gelukkig maar voor ons dat we anderen aftasten door te kijken, want ik zie mij al op een terrasje zitten terwijl iedereen aan elkaars kont zit te ruiken, of terwijl ik mijn sandwich verorber mijn kont moet opheffen omdat een medemens even zin heeft om eraan te snuffelen, de kont bedoel ik dan en niet de sandwich.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Spaanders
De eerste dag schiep Hij de aarde, en verveelde zich te pletter De tweede dag schiep Hij het licht, en bleef zich maar te pletter vervelen De derde dag schiep hij de planten, en U raadt het al: verveling troef De vierde dag schiep hij de dieren, en nog steeds viel er niets te vieren De vijfde dag schiep hij de vijfde dag, wat een miserie De zesde dag schiep hij de mens En de zevende dag en de daaropvolgende kwam hij nooit meer bij van het zich te pletter te lachen
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Rondkijkend merkte
hij een groepje van drie meisjes en vier jongens op, die hevig over
iets zaten te twisten. Nu twisten is een groot woord, eerder zaten ze
door elkaar te kletsen. Voor zover hij het kon volgen ging het om de
eenmaking van de Europese munt. Eén van hen merkte dat Camilo
hen zat te bekijken en vroeg Camilo wat hij er dan van dacht, als hij
toch zo geinteresseerd in hen was. Die uitnodiging klonk niet echt
als een uitnodiging maar eerder als wat scheelt er?. Camilo
stond rustig op, nam een stoel, en stelde zichzelf voor. Als het
ok is voor jullie, luister ik graag eventjes mee. De heikneuter
die nogal een vervelend bakkes had, vriendelijk aankijkend. Die vent
merkte wel dat Camilo er mee zat te rammelen, maar de rest van de
groep reageerde enthiousiast, dus kon hij niet anders dan zich
gewonnen geven. Ze hadden meteen door dat hij geen Fransman was, wat die meiden blijkbaar
nogal leuk schenen te vinden. tot grote ergernis van monsieur
sympa. Omdat hij dit
merkte, begon hij snel te spreken en veel moeilijke woorden te
gebruiken, alsof hij wilde aantonen dat die vreemdeling toch te stom
was om alles te begrijpen. Dat was ook zo, niet dat stom zijn, maar
wel dat hij er niet veel van begreep. Dit stoorde Camilo aan geen
kanten. De normale mensen onder ons, wat er niet echt veel zijn,
amuseren zich best met one-men shows van dergelijke zielige figuren.
Hier spraken niet de hersencellen, in zoverre hij die had, maar zijn
hormonen die hij blijkbaar te over had door een gebrek aan neuken.
Jongen, daarbij kan ik je niet bij helpen, en mocht ik het kunnen
zou ik het nog niet doen. dacht Camilo Wat Camilo ook
prachtig vond, is dat mensen soms met zoveel vuur iets kunnen
verdedigen alsof ze het zelf uitgevonden hebben en er nog dik voor
betaald worden ook. En die Fransen bleken wel heel heftig te kunnen
zijn. Hoe meer de aandacht van zijn publiek verslapte, hoe meer hij
met wijde handgebaren en op de tafel kloppend zijn argumenten kracht
bijzette. Aan het eind van zijn betoog hijgde hij, en met zijn
bloeddoorlopen ogen keek hij triomfantelijk rond, alsof hij een
toespraak had gehouden in het parlement en de vloer aangeveegd had
met de oppositie. Oui, c'est vrai.
Vous avez raison. glimlachte Camilo hem vriendelijk toe. Ah Oui? In gammel Frans
antwoordde Camilo: Ik heb er niets van begrepen, maar ik denk als
ik je gelijk geef dat je dan mischien 180 tellen die scheur onder je
neus dicht houdt. En als ik je dan nog een pint trakteer en het geluk
heb dat je een kleine blaas hebt, verdwijn je mischien ook nog 5
minuten naar het toilet. Daarom vindt ik dat je gelijk hebt. Het element was te
verstomd om kwaad te worden, hij stond daar gewoon met een verbaasde
blik te staren. Camilo begon te twijfelen of die kerel zijn gammele Frans begrepen had. Maar blijkbaar had één
van de drie meiden het wel begrepen. Want na een paar seconden
proestte ze het uit. Nu begon ook de rest mee te lachen. Ten tweede
male moest onze heikneuter zich gewonnen geven. Hij probeerde zijn
gezicht te redden door camilo te vragen of hij humorist was.
Na mijn dagelijkse portie nieuws op het net te hebben doorworsteld viel mij iets op. Oostende. Zinloos geweld. Colombiaanse toestanden in de straten van Oostende. Wat ik echter niet begrijp, als iemand het mij kan verklaren is hij of zij meer dan welkom, is de uitdrukking "Zinloos geweld". Ik heb altijd meteen het gevoel alsof er dan ook een tegenhanger bestaat die dan "Zinvol geweld" zou moeten noemen. Mijn 3 hersencellen geven mij signalen dat het eigenlijk "Geweld" tout court zou moeten zijn. Zinloos geweld bekt goed, maar het zou korter, krachtiger en vooral correcter zijn om tegen geweld te zijn, en niet alleen tegen zinloos geweld, wat voor mij direct impliceert dat ik voor zinvol geweld ben. En dat bestaat niet. Mischien heb ik het fout, ik vertaal hier alleen wat mijn gevoelens mij vertellen. En die gevoelens hebben het ook regelmatig fout dus...
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
'T is vandaag sabbat, morgen zondag, en zo kan ik nog de hele week verderdoen. Ik hou niet van zaterdagen, van zaterdagavonden daarentegen wel. Dan zit ik verlekkerd te sidderen van ongeduld, want morgen is het zondag. En zondagen daar hou ik wel van. Alle winkels zijn gesloten. De banken kunnen mij geen aanmaningen sturen. De postbode teistert mijn brievenbus niet. Ik kan rondtoeren met de motorfiets zonder files. En het is rustig. Daarvoor dienen zondagen. Niet dat ik zo een hectisch leven leid, want ik heb geen uurrooster, nog word ik ooit ergens verwacht, behalve bij de tandartse soms, wand die peutert nogal graag in mijn bakkes, met een boormachine dan nog wel. Ik zou wel liever hebben dat ze mijn tanden onderhoudt met haar tong, want het is geen misse tandartse. Maar voor dergelijke behandeling vraagt ze driedubbel tarief, de kapitaliste. U ziet, iedereen heeft zijn prijs, zelfs mijn tandartse. Ik daarentegen heb geen prijs. Ik heb mezelf ooit eens proberen te veilen, niemand bood een frank. Dus kan ik met recht en rede zeggen ik ben onschatbaar, want het was niet uit desinteresse dat men niet bood, nee nee. Ik was niet te schatten. Wat een troost. Enfin, 't was maar om te zeggen dat het morgen zondag is.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Zoals ik al in een eerder schrijfsel deed, vergelijk ik taal en schrijven dikwijls met dingen uit het dagdagelijkse leven. Nu, soms kan het schrijven echt een monster zijn. Dan moet ik er tegen vechten, heb ik echt zin om het tegen zijn kloten te stampen, te vermoorden. De meest bloeddorstige gedachten razen dan door mijn hoofd op die momenten. Die vervloekte letters die, als je ze op de juiste volgorde geplaatst krijgt, o zo prachtig kunnen zijn. En dan plots vindt er een metamorfose plaats, het monster verandert in een prachtige nimf. Waar je nu eens op een hele zachte, lieve sensuele manier de liefde mee bedrijft. Zelfs kan het zelfs vunzig worden. En soms als het vunzig wordt, is wanneer ik de meeste inspiratie opdoe. Het vunzig zijn is voor mij een metafoor van eerlijk, retchttoe rechtaan schrijven. Duizenden gedachten, boosheid, blijheid in al zijn glorie. Geen franje. Zonder erbij na te denken komen de letters te staan waar ze moeten staan. Met één blik schrikken ze alle 26 terug. Ze hebben het door. Met mij wordt niet gespot in deze gemoedstoestand. Dat kan een aantal uren duren, een aantal dagen duren. Tot de geest alweder als een pudding ineenzakt, en de letters tijdelijk de macht weer overnemen. Met een spottende blik bekijken ze je, en ik zit daar dan. Een hoop doffe ellende. Wat kan schrijven prachtig zijn.
Ik ben nog maar eens in mijn klavier gekropen, om mezelf te verblijden. In je pen kruipen klinkt een beetje belachelijk als je het over een blog hebt. Onze Hollandse is gezond en wel aangekomen. 'T is een vriendelijk mens. Wel heb ik moeten lachen, want ze had twee bollen kaas mee, kwestie van op zeker te spelen. Het schaap is allergisch aan een aantal ingredienten in eten. Moet niet gemakkelijk zijn als je op reis gaat. Maar ik vondt het toch grappig. Frikadellen heeft ze helaas niet meegebracht. Maar goed, Zapnimf komt met haar zapjes in augustus heeft ze me beloofd, met frikadellen.
Camilo verkeert in goede gezondheid, hij is op reis. En sinds dit reisverslag nog bezig is met zichzelf te schrijven kan ik U spijtig genoeg niet van dienst zijn. Ik zal morgen of overmorgen, als er geen ongelukken gebeuren op de reis, een paar stukjes publiceren. Als het jullie interesseert natuurlijk.
Voor de rest valt het schrijven mij de laatste twee dagen moeilijk, ik zwem precies in een zwembad vol stroop, en dat is lastig zwemmen dito schrijven.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na veel rondlopen,
zingen, zich vervelen, wanhopig zijn, begon Camilo in het wilde weg
op zijn computerklavier te tokkelen. Het ding stond niet eens aan, en
toch luchtte het hem op. Het was een soort wilde dans met dat
klavier. Na tien minuten zat Camilo te hijgen, hij was halfuitgeput
van dit wilde gevecht. Ik zal het ding toch maar inschakelen, wie
weet komt er nog iets interesants tevoorschijn. Na een beetje
rondgezapt te hebben op het Internet kwam hij op het idee om een
webblog aan te maken. Kan leuk zijn De daad bij de gedachte
voegend begon hij eraan. wachtwoordje hier, gebruikersnaampje daar,
titeltje ginder en klaar was Kees. Nu kan ik op zijn
minst iets schrijven, en met een beetje geluk krijg ik er nog een of
andere reactie op ook. Al starend naar het
witte scherm, dreven Camilo's gedachten af. en zonder het zelf te
merken begon hij zijn eerste blogartikel te tokkelen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Vanaf volgende zondag hebben we er gedurende een week een ziel bij. Een Hollandse lerares. Mijn vrouwtje neemt elk jaar deel aan een uitwisselingsproject van haar school. Door een beperkt Europees budget moet iedere leraar/lerares en leerling gehuisvest worden bij een opvanggezin. Hoera. In maart trekt mijn vrouw dan richting Amsterdam. Verleden jaar hadden we reeds zo een lerares in huis. T'was mij wel de ervaring. Het mens kwam des ochtends haar achterste rond 8 uur op een stoel vleien, en maakte smakkende geluidjes terwijl ze met vragende ogen rondkeek waar het ontbijt bleef. Nu heeft ze daar tijdens het weekend wel een paar uur zitten smekken, want geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om om 7 uur op te staan en eieren met spek te bakken voor hare koninklijke hoogheid. Ook was mijn afstandsbediening geconfisceerd. Ik kan via sateliet alle nederlandse zenders ontvangen, en dat vond ze werelds. Dus ook nog een week zonder televisie. Kleine kinderen "maakten haar nerveus", dus mijn toentertijd 3 jarige dochter zou een beetje stiller moeten wezen. Anneke was geen slecht mens, maar ze was zo haar eigen ritme gewoon, dat ze wel heel raar deed, eens uit haar habitat. Ze noemde Anneke. En ik met mijn stomme kop had al twee weken tegen mijn dochter lopen zeggen dat Anneke Flanneke op bezoek was. U raadt het al, mijn dochter van 's morgens tot 'savonds als den bellenman Anneke flanneke lopen declameren. Toen Anneke mijn vrouw een weekje onderdak moest verschaffen, bleek Anneke goed mee te vallen. In haar eigen habitat was het best een te pruimen dame. Dit jaar komt Judith met de tiet. Benieuwd wat dat gaat geven. Veiligheidshalve heb ik dit niet aan mijn
dochter verteld, ik heb alleen maar Judith vermeld zonder tiet.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Gisterenavond zat ik met mijn luie kont lekker televisie te consumeren. Niet dat ik met mijn kont het televisietoestel zat te verorberen. Maar ik zat lekker in de sofa televisie te kijken. Al zappend kwam ik op National Geographic. Daar werd net een spotje uitgezonden om centen te doneren. Deze centen konden goed gebruikt worden in de strijd tegen lepra.
Ik zat mij af te vragen: "In hoeverre ben ik bereid om iets voor iemand anders te doen?" En om hard en eerlijk te zijn legde ik mijzelf op de rooster. Ik woon in een appartement waar eigenlijk zonder al te veel problemen nog een ziel bij zou kunnen. Dus zou ik een arm weeskind kunnen adopteren. Eerste reactie mijnens was dat dat veel centen kostte, veel paperassen... Dus eigenlijk ga ik daar al in de fout. Ik heb zoveel geld niet, maar ondertussen heb ik wel een mooie auto en motorfiets. Tsja, ok. We zijn met twee rijbewijsbezitters, dus elk zijn voertuig. Ben ik bereid om een voertuig minder te bezitten en ervoor te gaan? Ja, in theorie wel, maar in de praktijk doe ik het niet. Ik bezit geen dure Mercedes of zo, maar met de centen van deze auto kan ik wel een half Afrikaans dorp gedurende een jaar voeden. Doe ik dat? Alweer is het antwoord neen. Dus eigenlijk als ik eerlijk ben tegen mezelf, ben ik best wel een individu dat weinig bereid is om iets te doen voor mijn arme medewereldburger. Nu moet ik alweer hard en eerlijk zijn tegen mezelf : "Maakt die gedachte mij triest of geeft ze mij een schuldgevoel.?" "Neen." Klinkt hard maar is zo. Ik vergelijk mijn situatie met een lottowinnaar. Die mensen voelen zich toch ook niet schuldig dat zij de lotto winnen en ik niet. Die gedachte maakt mij wel blij, en dagelijks beleef ik dat gevoel, en denk daaraan: "Ik ben een lottowinnaar des levens, en geniet daar iedere minuut van."
Zoals de meesten onder U ondertussen al weten, woon en leef ik in Barcelona. Nu is voetbal alhier ter stede een heel belangrijke aangelegenheid. Je kan je kop niet buitensteken of je wordt er mee geconfronteerd. Nu lag ik vorige nacht te woelen en te draaien. Voor de perverten onder jullie, mijn vrouw sliep. Dus het woelen en draaien was een individuele activiteit. En plots dacht ik dat voetbal eigenlijk is zoals schrijven. "Vasthouden die gedachte" dacht ik. Ik heb ze maar opgeschreven, want meestal des morgens ben ik die dingen die ik des nachts denk allang weer vergeten. Voetbal=schrijven. Bij het opstaan kostte het me eventjes maar toen wist ik het weer. Als je een voetbalwedstrijd op televisie bekijkt, dan zit je eigenlijk gedurende 90 minuten te kijken naar veel over en weer gehol, nu en dan een beetje actie, en met geluk 3 a 4 flitsende, sublieme acties. Als ik zit te schrijven bekruipt me hetzelfde gevoel. Ik zit gedurende een hele tijd allerlei dingen op mijn klavier te tikken, maar dat zijn gewoon maar pasjes, terugspeelballen en dies meer. Dus het publiek gaat zitten tetteren, hot dogs eten, want dat verveelt maar. Nu en dan bots ik op een gedachte, schrijf een zin. Een eerste aanzet tot een poging tot aanvallen. Het publiek kijkt op, vergeet heel eventjes zijn hot dog, en declameert een Oooohhh. Maar al snel hebben ze terug meer aandacht voor hun hot dog dan het spel. En dan na veel heen en weer gepas, middenveldverveling, komt de flits. Als een razende ga ik tekeer op mijn klavier, korte pas naar voren, ik zie de zin vorm nemen, ik voel het aan mijn water. Lange sprint naar voren, de werkwoorden komen te staan waar ze moeten staan. Laatste hakje naar de vrijstaande aanvaller. Ik moet alleen nog een punt achter de zin zetten, dit is hem. En de aanvaller tikt hem binnen. Het stadion ontploft. Ook ik. Jezus wat een zin. Ik jubel. spring op, doe een Braziliaans dansje. Het publiek gooit zijn hot dog de lucht in. Is uitzinnig. Na dit mentaal orgasme, steek ik een sigaret op. Het publiek koopt nog maar een hot dog. En alles begint weer van voren af aan.
Ik heb zopas het boek van Aster Berkhof getiteld Donnadieu uitgelezen. Het is zeker geen recent boek, maar wel was ik ervan onder de indruk. Dit is een goed boek. Voor de mensen die het niet gelezen hebben, een aanradeer. Ik heb het 3 maanden geleden bij de Slegte in Gent op de kop getikt voor de ronde prijs van 4 euro. Daar ik maar éénmaal in het jaar in België kom, kan ik de meest recente boeken niet aanschaffen, maar als er mensen zijn die aanraders hebben voor mij, altijd welkom. Want meestal sleur ik een 50 boeken mee terug naar huis, kwestie van verzekerd te zijn dat ik niet zonder leesvoer val.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Camilo zat aan zijn
witteke te lurken en keek nog een keer op het uurwerk dat boven de
toog hing. Tien na zeven. Waar blijft dat meisje. Staat mij daar
eerst op te vrijen in haar frietkot, en komt nu niet opdagen. T'zal
toch geen van die feministes zijn, die wraak wil nemen op alles wat
een klokkenspel tussen zijn benen hangen heeft. En daar dan maar
afspraakjes mee maken om de meneren voor Piet Snot te laten zitten. Nu goed, als mijn
bier op is, blijf ik niet langer wachten. Maar zoals alle
goede vrijgezellen die ongeduldig zitten te wachten bij hun eerste
afspraakje, bestelde hij nog maar een pint bier. Halverwege deze
tweede pint, ging de deur voor de zoveelste keer open, Camilo keek
half geinteresseerd, want hij geloofde niet meer dat ze nog zou komen
opdagen. T'was begot al bijna halfacht. En toch, daar was
ze. Hij had moeite om haar te herkennen. Ze was bijna niet opgemaakt,
Zuiders gezichtje, pikwarte ogen. Maar bovenal een blik in haar ogen
die nieuwsgierig alles opnam en terzelfdertijd alles leek te
verwerken in dat bevallige hoofdje van haar. Het was die blik die
Camilo uit het lood sloeg. Sta ik hier met mijn stomme kop
smoorverliefd te worden op iemand die ik van haar noch pluimen ken.
Wat een metamorfose had zij ondergaan. Simpel maar met smaak gekleed.
Donkerblauwe wijde trui, maar niet zo wijd dat haar borstjes niet
zichtbaar waren. Leuk kleurig rokje, en een paar botjes met halfhoge
hakken. Maar de grootste metamorfose zat hem in haar houding. Dit was
niet meer het frietmeisje dat hij leren kennen had een paar uur
voordien. Ze kwam op hem
toegestapt met een licht verontschuldigende glimlach. Ik heb iets
langer moeten werken, mijn collega was later dan voorzien. Sorry
zei ze alweer met dat accent dat hij niet kon thuisbrengen. Geen probleem, ze
hebben hier bier genoeg, het regent hier niet binnen, ge moogt hier
een sigaretje roken en t'is hier niet koud. Dus het wachten was geen
zwaar karwei. Wat een stinkende
leugenaar ben ik toch, dacht Camilo Amper tien minuten geleden
zat ik haar hier te vervloeken voor vuile femeniste.
Na het lezen over Philou's druifje, schoot mij een Spaanse gewoonte met druiven te binnen. Op het einde van het jaar schiet de druivenverkoop in Spanje enorm omhoog. Dat heeft een reden. Een jaarlijks terugkerende folklore wil dat je op oudejaarsavond 12 druiven moet eten. En niet zomaar, maar wel 12 seconden voor twaalf uur. Las campanadas, de klokslagen. Dus Als de klokken de laatste 12 slagen van het jaar luidden, moet je 12 druiven zien te verorberen. Het eerste jaar dat ook mij die eer te beurt viel, dacht ik: Gemakkelijk. En dat is buiten de waard gerekend, want probeer, na een lekker maal en al een iets te veel wijn, je gezicht in de plooi te houden als je iedereen na de zesde of zevende klokslag met zijn bakkes vol druiven ziet staan. Je krijgt ze niet weggeslikt. Dan heb je ook de typische flauwe plezante oom, die zijn druiven op jouw bordje probeert te leggen. Dus hier in Spanje krijg je een nieuwjaarszoen met een druifsmaakje, komt goed uit als je maal rijkelijk besprenkelt was met alilo (mayonnaise met look).
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Tot mijn grote vreugde zie ik dat de lettertjes van mijn schrijfsels onderhevig zijn aan slijtage, omdat ze gelezen worden. En de bedoeling van schrijven is uiteindelijk wel gelezen worden.
Mijn tijd gaat de laatste maanden bijna volledig op aan schrijven. Hoe doe ik dat financieel vragen sommigen zich af. Normaal. Men moet tenslotte wel eten, slapen en van tijd tot tijd zijn natje en droogje kunnen permitteren. Nu, eigenlijk is dat heel simpel. Toen ik 14 jaar terug in Spanje aankwam zonder een frank, kwam goed uit want de peseta was niet interessant om te wisselen, en met een 5 weken oude zoon op mijn arm,heb ik 6 jaar op bouwwerven gewerkt via het schrijnwerksbedrijf van mijn schoonvader. Ik sprak geen Spaans toentertijd, dus solliciteren was er niet bij. Mijn vrouw is licentiaat Germaanse, en was bezig een aantal zware staatsexamens aan het voorbereiden. Dus was ik voor het grootste deel de kostwinner. Na zes jaar lukte het me niet meer. Mijn deerne had toen na 3 jaar vechten haar felbegeerde job in de wacht gesleept. Omdat ik van jongsaf op eigen poten sta, wordt de schrik om radicale stappen te nemen, telkens kleiner. Ik heb mij toen opgesloten, en heb op een jaar tijd een paar computertalen ingestudeerd. Ben op zelfstandige basis websites beginnen maken, servers plaatsen en dergelijke dingen. Vandaag de dag maak ik amper websites, maar haal een klein inkomen uit een reeks domeinnamen die ik host. Na het overlijden van mijn vader op 59 jarige leeftijd, het overlijden van mijn grootmoeder, 11 maand nadien, was het dus alweer tijd om één van die radicale stappen te ondernemen. Mijn deerne steunt mij volledig in mijn kronkelige manier van zijn en denken, niet altijd begrijpend waar dat mentaal schip henen vaart, dat begrijp ik zelfs niet. Vandaag de dag is zij de de voornaamste kostwinner in huis. Ik heb er ondertussen trouwens nog een dochtertje bij. Dus dat is in een notedop mijn belastingsverklaring. Mijn grootste motivatie om een blog te beginnen, was opbouwende kritiek te ontvangen, maar aan de reacties te merken, staan mensen daar huiverachtig tegenover. Niemand heeft de waarheid in pacht, klopt zapnimf. Maar een kritiek kan altijd nieuwe aspecten tevoorschijn toveren. Mischien moet ik maar beter een frituur openen dan boeken schrijven, zou kunnen. Kritiek is voor mij, met een mooi Engels woord, feedback. Ik kan tegen een stoot, vooral blonde, dus terughoudendheid of bescheidenheid, wat wel siert, hoeven voor mij niet.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders.
Ik kreeg een interessante vraag gisteren van Stienie. Is Camilo biografisch of gaat het over Don Camillo? De auteur Giovanni Guareschi schreef in de jaren 50 en 60 boeken over Enen Don Camillo, met twee ellen. De naam van mijn personage is simpelweg gebaseerd op mijn schoonvader's naam, omdat ik die origineel en leuk klinken vind. Dan het tweede deel van de vraag: Is dit biografisch? Hier moet ik nuanceren, ik ben inderdaad van Gent afkomstig. En evenals Camilo, vind ik feitenkennis belangrijk. Dus ja, er zit hier en daar een autobiografisch en biografisch reukje aan. Het is voor mij een grote hulp om vragen en kritieken te ontvangen. Want hier in Spanje heb ik niemand waarmee ik in de clinch, en dit bedoel ik positief, kan gaan over wat ik schrijf. En het enige wat ik doe in mijn dagelijks leven is schrijven.
Dus Stien, enen groten dankuwel van mijnentwege.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders.
Goedenavond,
