Niet meer naar het werk. Lui blijven liggen. Notitieboekje en Bic op het nachtkastje. Gebruiksaanwijzingen lezen. Naar de bibliotheek. Nog meer lezen.
“Jezus, ik moet meer werk verzetten dan vroeger.” dacht Camilo. “Niet geklaagd, een wandeling en
een busrit is geen slecht begin als ochtendgymnastiek. Al slenterend bereikte hij de bushalte. Ticket kopen, instappen, raamplaats opzoeken. Neerzitten. Rondkijken. De rit was prettig, nu hij toch het diepe ingesprongen was, waren zijn ratjes vrij rustig. Ze knabbelden wel een beetje rond hier en daar maar zonder al te veel schade aan te richten. Bij het passeren van zijn oude school glimlachte hij en dacht aan de tijd waar hij opstelletjes verkocht voor 20 frank aan zijn klasgenoten. Op tienjarige leeftijd kwam hij tot de ontdekking dat bij de schrijfopdrachten een tien als resultaat vaste kost was, dus waarom geen handeltje opzetten. Er waren altijd wel klasgenootjes die geen drie letters na mekaar in de juiste volgorde konden zetten, laat staan een degelijke zin neerpennen. En je zal het altijd zien, dat zijn nu juist die kliertjes die met het meeste zakgeld gaan lopen en komen opsnijden met dikke pakken voetbalprentjes, waar jij dan al bedelend nu en dan wel eens een paar dubbele prentjes van kreeg. Zij zijn degenen die 'smiddags de school verlaten om lekker friet te vreten bij moeder terwijl jij op school je boterhammetjes met salami kan verorberen. Dus waarom niet een beetje centen aftroggelen van die ettertjes? Het zaakje liep zo goed dat de helft van de klas bestellingen plaatste. Het zaakje ging op de fles toen de King Kong, want zo noemde zij meneer Tienpont van de vijfde klas, merkte dat het niveau van de opstellen aanzienlijk verbeterde. In den beginne maakte hij zich nog illusies dat het aan zijn leraarscapaciteiten lag, tot op een dag Camilo met zijn stomme kop op drie opstellen zijn eigen naam had geschreven, toen ging zelfs bij King Kong een belletje rinkelen. “Einde van mijn eerste zaak.” dacht Camilo net voor de bus Oostakkerdorp binnen reed. Bij het afstappen zag Camilo dat het goed was en tevreden ging hij de sigarettenwinkel binnen om zijn dagelijkse portie rookwaar aan te schaffen. Toen hij in de rij stond merkte hij dat iets aan zijn been kriebelde, het was alsof er iets in zijn broekspijp zijn weg naar beneden baande. “Godver” vloekte hij binnensmonds “Er zit nog een kous in mijn broekspijpen.” want Camilo was nu éénmaal het soort man die in één vlotte soepele beweging broek, onderbroek en kousen uittrok bij het zich ontkleden, en dan die hoop textiel liet vallen naast z'n bed. Wat hij wel deed was alle dagen verse kousen en onderbroek aan trekken, maar soms droeg hij wel dezelfde jeans twee dagen na elkaar. Met als gevolg dat er nu en dan wel eens iets in de broek bleef zitten, zoals nu de bewuste kous. En die kous had wel een heel ongelukkig moment uitgekozen om zijn weg naar buiten te banen. Half vooroverbuigend en veinzend dat hij aan zijn knie en onderbeen jeuk had probeerde Camillo de kous uit de broekspijp te halen, wat op grandioze wijze mislukte, met als gevolg dat het oude dametje dat achter hem in de rij stond misprijzend op zijn rode kop neerkeek, Toen uiteindelijk de kous toch uit de pijp en in de broekzak van Camilo zat, richtte hij zich op en probeerde hij zo normaal mogelijk rond te kijken. “Oostakkerdorp, is de eerste weken verboden terrein. Want in zo'n klein dorp weet iedereen geheid binnen de 24 uren dat één of andere klojo kousen uit zijn broek tovert in de krantenwinkel.

Wordt vervolgd

30-12-2006 om 09:37 geschreven door Tom Lievens  

Twee weken later was alles in kannen en kruiken, Camilo mocht opstappen en dan nog wel met de felbegeerde dopkaart in zijn bezit. Men had bij Stukwerkers, zo noemde dat havenbedrijf, beslist dat hij kon opstappen. In ons Belgenlandje kan men overal een mouw aanpassen, dus waarom niet aan Camilo zijn ontslag. “Wegens onvoldoende werk” vermelde Camilo zijn ontslagbrief en klaar was Kees.

“Nu begint het echte werk” dacht hij, toen hij voor de laatste maal het kleine kantoortje buitenstapte van de foreman, of ploegbaas lijk U wilt. De afgelopen twee weken had Camilo wel een paar wereldoorlogen met zichzelf uitgevochten, eigenlijk ging de strijd tussen twijfel en overtuiging. Overtuigd was hij voldoende, maar steeds knaagde de twijfel. Soms kon hij die horen als een rat die zich tegoed doet aan een deurpost. Knaag, knaag, vreet, knaag. Het beste wapen was nog steeds de aanval besliste hij, en nam zijn mentale arsenaal tevoorschijn, en met een meedogenloze gedachtengang maakte hij de knagende rat op bloederige wijze af. Maar ratten planten zich voort, en ze waren niet van plan om de strijd zomaar op te geven. Dus begon Camilo erover na te denken om een soort wapenstilstand te bedisselen met de ratten annex twijfels.

29-12-2006 om 10:29 geschreven door Tom Lievens  

28-12-2006 om 10:14 geschreven door Tom Lievens  

26-12-2006 om 11:24 geschreven door Tom Lievens