Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
01-02-2007
Taal
Goedemorgen,
Zoals ik al in een eerder schrijfsel deed, vergelijk ik taal en schrijven dikwijls met dingen uit het dagdagelijkse leven. Nu, soms kan het schrijven echt een monster zijn. Dan moet ik er tegen vechten, heb ik echt zin om het tegen zijn kloten te stampen, te vermoorden. De meest bloeddorstige gedachten razen dan door mijn hoofd op die momenten. Die vervloekte letters die, als je ze op de juiste volgorde geplaatst krijgt, o zo prachtig kunnen zijn. En dan plots vindt er een metamorfose plaats, het monster verandert in een prachtige nimf. Waar je nu eens op een hele zachte, lieve sensuele manier de liefde mee bedrijft. Zelfs kan het zelfs vunzig worden. En soms als het vunzig wordt, is wanneer ik de meeste inspiratie opdoe. Het vunzig zijn is voor mij een metafoor van eerlijk, retchttoe rechtaan schrijven. Duizenden gedachten, boosheid, blijheid in al zijn glorie. Geen franje. Zonder erbij na te denken komen de letters te staan waar ze moeten staan. Met één blik schrikken ze alle 26 terug. Ze hebben het door. Met mij wordt niet gespot in deze gemoedstoestand. Dat kan een aantal uren duren, een aantal dagen duren. Tot de geest alweder als een pudding ineenzakt, en de letters tijdelijk de macht weer overnemen. Met een spottende blik bekijken ze je, en ik zit daar dan. Een hoop doffe ellende. Wat kan schrijven prachtig zijn.
Ik ben nog maar eens in mijn klavier gekropen, om mezelf te verblijden. In je pen kruipen klinkt een beetje belachelijk als je het over een blog hebt. Onze Hollandse is gezond en wel aangekomen. 'T is een vriendelijk mens. Wel heb ik moeten lachen, want ze had twee bollen kaas mee, kwestie van op zeker te spelen. Het schaap is allergisch aan een aantal ingredienten in eten. Moet niet gemakkelijk zijn als je op reis gaat. Maar ik vondt het toch grappig. Frikadellen heeft ze helaas niet meegebracht. Maar goed, Zapnimf komt met haar zapjes in augustus heeft ze me beloofd, met frikadellen.
Camilo verkeert in goede gezondheid, hij is op reis. En sinds dit reisverslag nog bezig is met zichzelf te schrijven kan ik U spijtig genoeg niet van dienst zijn. Ik zal morgen of overmorgen, als er geen ongelukken gebeuren op de reis, een paar stukjes publiceren. Als het jullie interesseert natuurlijk.
Voor de rest valt het schrijven mij de laatste twee dagen moeilijk, ik zwem precies in een zwembad vol stroop, en dat is lastig zwemmen dito schrijven.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na veel rondlopen,
zingen, zich vervelen, wanhopig zijn, begon Camilo in het wilde weg
op zijn computerklavier te tokkelen. Het ding stond niet eens aan, en
toch luchtte het hem op. Het was een soort wilde dans met dat
klavier. Na tien minuten zat Camilo te hijgen, hij was halfuitgeput
van dit wilde gevecht. Ik zal het ding toch maar inschakelen, wie
weet komt er nog iets interesants tevoorschijn. Na een beetje
rondgezapt te hebben op het Internet kwam hij op het idee om een
webblog aan te maken. Kan leuk zijn De daad bij de gedachte
voegend begon hij eraan. wachtwoordje hier, gebruikersnaampje daar,
titeltje ginder en klaar was Kees. Nu kan ik op zijn
minst iets schrijven, en met een beetje geluk krijg ik er nog een of
andere reactie op ook. Al starend naar het
witte scherm, dreven Camilo's gedachten af. en zonder het zelf te
merken begon hij zijn eerste blogartikel te tokkelen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Vanaf volgende zondag hebben we er gedurende een week een ziel bij. Een Hollandse lerares. Mijn vrouwtje neemt elk jaar deel aan een uitwisselingsproject van haar school. Door een beperkt Europees budget moet iedere leraar/lerares en leerling gehuisvest worden bij een opvanggezin. Hoera. In maart trekt mijn vrouw dan richting Amsterdam. Verleden jaar hadden we reeds zo een lerares in huis. T'was mij wel de ervaring. Het mens kwam des ochtends haar achterste rond 8 uur op een stoel vleien, en maakte smakkende geluidjes terwijl ze met vragende ogen rondkeek waar het ontbijt bleef. Nu heeft ze daar tijdens het weekend wel een paar uur zitten smekken, want geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om om 7 uur op te staan en eieren met spek te bakken voor hare koninklijke hoogheid. Ook was mijn afstandsbediening geconfisceerd. Ik kan via sateliet alle nederlandse zenders ontvangen, en dat vond ze werelds. Dus ook nog een week zonder televisie. Kleine kinderen "maakten haar nerveus", dus mijn toentertijd 3 jarige dochter zou een beetje stiller moeten wezen. Anneke was geen slecht mens, maar ze was zo haar eigen ritme gewoon, dat ze wel heel raar deed, eens uit haar habitat. Ze noemde Anneke. En ik met mijn stomme kop had al twee weken tegen mijn dochter lopen zeggen dat Anneke Flanneke op bezoek was. U raadt het al, mijn dochter van 's morgens tot 'savonds als den bellenman Anneke flanneke lopen declameren. Toen Anneke mijn vrouw een weekje onderdak moest verschaffen, bleek Anneke goed mee te vallen. In haar eigen habitat was het best een te pruimen dame. Dit jaar komt Judith met de tiet. Benieuwd wat dat gaat geven. Veiligheidshalve heb ik dit niet aan mijn
dochter verteld, ik heb alleen maar Judith vermeld zonder tiet.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Gisterenavond zat ik met mijn luie kont lekker televisie te consumeren. Niet dat ik met mijn kont het televisietoestel zat te verorberen. Maar ik zat lekker in de sofa televisie te kijken. Al zappend kwam ik op National Geographic. Daar werd net een spotje uitgezonden om centen te doneren. Deze centen konden goed gebruikt worden in de strijd tegen lepra.
Ik zat mij af te vragen: "In hoeverre ben ik bereid om iets voor iemand anders te doen?" En om hard en eerlijk te zijn legde ik mijzelf op de rooster. Ik woon in een appartement waar eigenlijk zonder al te veel problemen nog een ziel bij zou kunnen. Dus zou ik een arm weeskind kunnen adopteren. Eerste reactie mijnens was dat dat veel centen kostte, veel paperassen... Dus eigenlijk ga ik daar al in de fout. Ik heb zoveel geld niet, maar ondertussen heb ik wel een mooie auto en motorfiets. Tsja, ok. We zijn met twee rijbewijsbezitters, dus elk zijn voertuig. Ben ik bereid om een voertuig minder te bezitten en ervoor te gaan? Ja, in theorie wel, maar in de praktijk doe ik het niet. Ik bezit geen dure Mercedes of zo, maar met de centen van deze auto kan ik wel een half Afrikaans dorp gedurende een jaar voeden. Doe ik dat? Alweer is het antwoord neen. Dus eigenlijk als ik eerlijk ben tegen mezelf, ben ik best wel een individu dat weinig bereid is om iets te doen voor mijn arme medewereldburger. Nu moet ik alweer hard en eerlijk zijn tegen mezelf : "Maakt die gedachte mij triest of geeft ze mij een schuldgevoel.?" "Neen." Klinkt hard maar is zo. Ik vergelijk mijn situatie met een lottowinnaar. Die mensen voelen zich toch ook niet schuldig dat zij de lotto winnen en ik niet. Die gedachte maakt mij wel blij, en dagelijks beleef ik dat gevoel, en denk daaraan: "Ik ben een lottowinnaar des levens, en geniet daar iedere minuut van."
Zoals de meesten onder U ondertussen al weten, woon en leef ik in Barcelona. Nu is voetbal alhier ter stede een heel belangrijke aangelegenheid. Je kan je kop niet buitensteken of je wordt er mee geconfronteerd. Nu lag ik vorige nacht te woelen en te draaien. Voor de perverten onder jullie, mijn vrouw sliep. Dus het woelen en draaien was een individuele activiteit. En plots dacht ik dat voetbal eigenlijk is zoals schrijven. "Vasthouden die gedachte" dacht ik. Ik heb ze maar opgeschreven, want meestal des morgens ben ik die dingen die ik des nachts denk allang weer vergeten. Voetbal=schrijven. Bij het opstaan kostte het me eventjes maar toen wist ik het weer. Als je een voetbalwedstrijd op televisie bekijkt, dan zit je eigenlijk gedurende 90 minuten te kijken naar veel over en weer gehol, nu en dan een beetje actie, en met geluk 3 a 4 flitsende, sublieme acties. Als ik zit te schrijven bekruipt me hetzelfde gevoel. Ik zit gedurende een hele tijd allerlei dingen op mijn klavier te tikken, maar dat zijn gewoon maar pasjes, terugspeelballen en dies meer. Dus het publiek gaat zitten tetteren, hot dogs eten, want dat verveelt maar. Nu en dan bots ik op een gedachte, schrijf een zin. Een eerste aanzet tot een poging tot aanvallen. Het publiek kijkt op, vergeet heel eventjes zijn hot dog, en declameert een Oooohhh. Maar al snel hebben ze terug meer aandacht voor hun hot dog dan het spel. En dan na veel heen en weer gepas, middenveldverveling, komt de flits. Als een razende ga ik tekeer op mijn klavier, korte pas naar voren, ik zie de zin vorm nemen, ik voel het aan mijn water. Lange sprint naar voren, de werkwoorden komen te staan waar ze moeten staan. Laatste hakje naar de vrijstaande aanvaller. Ik moet alleen nog een punt achter de zin zetten, dit is hem. En de aanvaller tikt hem binnen. Het stadion ontploft. Ook ik. Jezus wat een zin. Ik jubel. spring op, doe een Braziliaans dansje. Het publiek gooit zijn hot dog de lucht in. Is uitzinnig. Na dit mentaal orgasme, steek ik een sigaret op. Het publiek koopt nog maar een hot dog. En alles begint weer van voren af aan.
Ik heb zopas het boek van Aster Berkhof getiteld Donnadieu uitgelezen. Het is zeker geen recent boek, maar wel was ik ervan onder de indruk. Dit is een goed boek. Voor de mensen die het niet gelezen hebben, een aanradeer. Ik heb het 3 maanden geleden bij de Slegte in Gent op de kop getikt voor de ronde prijs van 4 euro. Daar ik maar éénmaal in het jaar in België kom, kan ik de meest recente boeken niet aanschaffen, maar als er mensen zijn die aanraders hebben voor mij, altijd welkom. Want meestal sleur ik een 50 boeken mee terug naar huis, kwestie van verzekerd te zijn dat ik niet zonder leesvoer val.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Camilo zat aan zijn
witteke te lurken en keek nog een keer op het uurwerk dat boven de
toog hing. Tien na zeven. Waar blijft dat meisje. Staat mij daar
eerst op te vrijen in haar frietkot, en komt nu niet opdagen. T'zal
toch geen van die feministes zijn, die wraak wil nemen op alles wat
een klokkenspel tussen zijn benen hangen heeft. En daar dan maar
afspraakjes mee maken om de meneren voor Piet Snot te laten zitten. Nu goed, als mijn
bier op is, blijf ik niet langer wachten. Maar zoals alle
goede vrijgezellen die ongeduldig zitten te wachten bij hun eerste
afspraakje, bestelde hij nog maar een pint bier. Halverwege deze
tweede pint, ging de deur voor de zoveelste keer open, Camilo keek
half geinteresseerd, want hij geloofde niet meer dat ze nog zou komen
opdagen. T'was begot al bijna halfacht. En toch, daar was
ze. Hij had moeite om haar te herkennen. Ze was bijna niet opgemaakt,
Zuiders gezichtje, pikwarte ogen. Maar bovenal een blik in haar ogen
die nieuwsgierig alles opnam en terzelfdertijd alles leek te
verwerken in dat bevallige hoofdje van haar. Het was die blik die
Camilo uit het lood sloeg. Sta ik hier met mijn stomme kop
smoorverliefd te worden op iemand die ik van haar noch pluimen ken.
Wat een metamorfose had zij ondergaan. Simpel maar met smaak gekleed.
Donkerblauwe wijde trui, maar niet zo wijd dat haar borstjes niet
zichtbaar waren. Leuk kleurig rokje, en een paar botjes met halfhoge
hakken. Maar de grootste metamorfose zat hem in haar houding. Dit was
niet meer het frietmeisje dat hij leren kennen had een paar uur
voordien. Ze kwam op hem
toegestapt met een licht verontschuldigende glimlach. Ik heb iets
langer moeten werken, mijn collega was later dan voorzien. Sorry
zei ze alweer met dat accent dat hij niet kon thuisbrengen. Geen probleem, ze
hebben hier bier genoeg, het regent hier niet binnen, ge moogt hier
een sigaretje roken en t'is hier niet koud. Dus het wachten was geen
zwaar karwei. Wat een stinkende
leugenaar ben ik toch, dacht Camilo Amper tien minuten geleden
zat ik haar hier te vervloeken voor vuile femeniste.
Na het lezen over Philou's druifje, schoot mij een Spaanse gewoonte met druiven te binnen. Op het einde van het jaar schiet de druivenverkoop in Spanje enorm omhoog. Dat heeft een reden. Een jaarlijks terugkerende folklore wil dat je op oudejaarsavond 12 druiven moet eten. En niet zomaar, maar wel 12 seconden voor twaalf uur. Las campanadas, de klokslagen. Dus Als de klokken de laatste 12 slagen van het jaar luidden, moet je 12 druiven zien te verorberen. Het eerste jaar dat ook mij die eer te beurt viel, dacht ik: Gemakkelijk. En dat is buiten de waard gerekend, want probeer, na een lekker maal en al een iets te veel wijn, je gezicht in de plooi te houden als je iedereen na de zesde of zevende klokslag met zijn bakkes vol druiven ziet staan. Je krijgt ze niet weggeslikt. Dan heb je ook de typische flauwe plezante oom, die zijn druiven op jouw bordje probeert te leggen. Dus hier in Spanje krijg je een nieuwjaarszoen met een druifsmaakje, komt goed uit als je maal rijkelijk besprenkelt was met alilo (mayonnaise met look).
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Tot mijn grote vreugde zie ik dat de lettertjes van mijn schrijfsels onderhevig zijn aan slijtage, omdat ze gelezen worden. En de bedoeling van schrijven is uiteindelijk wel gelezen worden.
Mijn tijd gaat de laatste maanden bijna volledig op aan schrijven. Hoe doe ik dat financieel vragen sommigen zich af. Normaal. Men moet tenslotte wel eten, slapen en van tijd tot tijd zijn natje en droogje kunnen permitteren. Nu, eigenlijk is dat heel simpel. Toen ik 14 jaar terug in Spanje aankwam zonder een frank, kwam goed uit want de peseta was niet interessant om te wisselen, en met een 5 weken oude zoon op mijn arm,heb ik 6 jaar op bouwwerven gewerkt via het schrijnwerksbedrijf van mijn schoonvader. Ik sprak geen Spaans toentertijd, dus solliciteren was er niet bij. Mijn vrouw is licentiaat Germaanse, en was bezig een aantal zware staatsexamens aan het voorbereiden. Dus was ik voor het grootste deel de kostwinner. Na zes jaar lukte het me niet meer. Mijn deerne had toen na 3 jaar vechten haar felbegeerde job in de wacht gesleept. Omdat ik van jongsaf op eigen poten sta, wordt de schrik om radicale stappen te nemen, telkens kleiner. Ik heb mij toen opgesloten, en heb op een jaar tijd een paar computertalen ingestudeerd. Ben op zelfstandige basis websites beginnen maken, servers plaatsen en dergelijke dingen. Vandaag de dag maak ik amper websites, maar haal een klein inkomen uit een reeks domeinnamen die ik host. Na het overlijden van mijn vader op 59 jarige leeftijd, het overlijden van mijn grootmoeder, 11 maand nadien, was het dus alweer tijd om één van die radicale stappen te ondernemen. Mijn deerne steunt mij volledig in mijn kronkelige manier van zijn en denken, niet altijd begrijpend waar dat mentaal schip henen vaart, dat begrijp ik zelfs niet. Vandaag de dag is zij de de voornaamste kostwinner in huis. Ik heb er ondertussen trouwens nog een dochtertje bij. Dus dat is in een notedop mijn belastingsverklaring. Mijn grootste motivatie om een blog te beginnen, was opbouwende kritiek te ontvangen, maar aan de reacties te merken, staan mensen daar huiverachtig tegenover. Niemand heeft de waarheid in pacht, klopt zapnimf. Maar een kritiek kan altijd nieuwe aspecten tevoorschijn toveren. Mischien moet ik maar beter een frituur openen dan boeken schrijven, zou kunnen. Kritiek is voor mij, met een mooi Engels woord, feedback. Ik kan tegen een stoot, vooral blonde, dus terughoudendheid of bescheidenheid, wat wel siert, hoeven voor mij niet.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders.
Ik kreeg een interessante vraag gisteren van Stienie. Is Camilo biografisch of gaat het over Don Camillo? De auteur Giovanni Guareschi schreef in de jaren 50 en 60 boeken over Enen Don Camillo, met twee ellen. De naam van mijn personage is simpelweg gebaseerd op mijn schoonvader's naam, omdat ik die origineel en leuk klinken vind. Dan het tweede deel van de vraag: Is dit biografisch? Hier moet ik nuanceren, ik ben inderdaad van Gent afkomstig. En evenals Camilo, vind ik feitenkennis belangrijk. Dus ja, er zit hier en daar een autobiografisch en biografisch reukje aan. Het is voor mij een grote hulp om vragen en kritieken te ontvangen. Want hier in Spanje heb ik niemand waarmee ik in de clinch, en dit bedoel ik positief, kan gaan over wat ik schrijf. En het enige wat ik doe in mijn dagelijks leven is schrijven.
Dus Stien, enen groten dankuwel van mijnentwege.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders.
Kauwend zonder iets
te proeven wandelde Camilo terug richting Centrum. Zou dit mischien
iets zijn waarover hij kon schrijven. Eerste ontmoeting met meisje
met raar accent. Nu, als dit een onderwerp zou blijken te zijn, dan
zou hij daar wel achter komen vanavond. Om de tijd nuttig te besteden
bezocht hij een krantenwinkel om de Humo te kopen, hij ging nochtans
niet binnen alvorens zijn broekspijpen gecontroleerd te hebben. Een
ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Na dit leesvoer
aangeschaft te hebben, ging Camilo op een bankje zitten lezen aan het
St Jacobs. Camilo had wel iets met drukke kruispunten in Gent. Het
getoeter, geronk, bebabbel van de schoolgaande jeugd en de
electrische trolleys brachten hem tot rust. Terwijl de meeste mensen
een rustig parkje prefereerden. De geur van de stad was ook iets heel
apart. Een beetje zoetig, licht vochtig op winternamiddagen. Het was
nu midden oktober maar nog zeer zacht voor de tijd van het jaar, en
met zijn dikke parka had hij het sowieso niet koud. Camilo sloot zijn
ogen en liet zich drijven op
de geluiden, en het zalig niets doen. Nu en dan bleef Camilo weleens
een kwartiertje ergens
doodstil zitten. Hij was altijd nieuwsgierig geweest hoe zijn vader
het niet kunnen bewegen
ervaarde. Hij kon als in trance zijn benen loodzwaar voelen worden en
deed alsof hij wilde bewegen zonder een vin te verroeren. Met
gesloten ogen en bewegingsloos, merkte hij dat na een paar seconden
zijn zintuigen op een andere manier reageerden. De geluiden om hem
heen werden luider, maar niet storend, het was alsof ze allemaal op
een verschillende geluidsband stonden, elk geluid kon je ervan
tussenpikken, als hij alleen maar de bus wilde horen dan lukte dat
wonderwel. Ook werd zijn huid gevoeliger, hij kon de stof van zijn
trui perfect voelen. Zijn lichaam voelde wel aan alsof het 2 ton
bewoog. Na het vele jaren sleuren aan zijn vader om hem van rolstoel
naar auto of sofa te verplaatsen, had zijn onderbewustzijn dit
gegeven opgeslagen opgeslagen. Het gevecht als verlamde tegen de
zwaartekracht. Ooit in een gesprekje had Raymond, want zo noemde
Camilo's vader, gezegd dat hij best wel austronaaut zou willen zijn.
Met mijn armen en benen kan ik niets aanvangen, hier op moeder
aarde, dus waarom geen weekje gaan zweven in de ruimte. Daar zat wel
iets in, na vele jaren vastgekluisterd te zitten zou dit inderdaad
wel een hele aparte ervaring moeten zijn. Dan zou ik wel mijn
nieuws om zeven uur moeten missen, dus dan doe ik het niet. Dit
was Raymond's typische commentaar als iets onmogelijk was. Ook
vertelde hij nu en dan aan mensen dat hij helemaal niet anders-valide
was, maar dat hij roerloos bleef zitten om zijn degelijke
invaliditeitsuitkering te kunnen blijven krijgen. En zoals hij eens
gezien had in een Amerikaanse reportage over privé-detectives
die voor verzekeringsmaatschappijen mensen schaduwden om te zien of
ze nu wel echt iets mankeerden, vermelde hij erbij dat ze hem niet
zouden klissen, ik hou vol, laat ze maar komen die detectives.
Sommige mensen keken een beetje raar op als hij dergelijke
opmerkingen maakte, meestal lag Camilo in een deuk als hij die
bedremmelde blik, en de vragende ogen van de toehoerders zag
opensperren. Mensen hebben veelal een medelijden gevoel als ze iemand
aan een rolstoel gekluisterd zien, maar staan er veelal niet bij stil
dat diene duts daar niet altijd vrolijk van wordt. Welnu, elk
zijn plezier.
Camilo werd ruw
gewekt uit zijn roerloosheid en zijn dagdromen door een tik op de
schouder die vergezeld ging van een mannenstem, Alles ok, meneer?
Daar kon hij nog steeds niet aan wennen wanneer ze hem meneer
noemden, dat klonk alsof hij oud was. Camilo opende de ogen en zag
dat er een flik een beetje bezorgd op hem neer keek. Ja, ja. alles
ok. antwordde hij een beetje beduusd. Wat zijn we aan
het doen.? vroeg de flik nu niet meer zo bezorgd, maar eerder
achterdochtig alsof hij een inbreker had betrapt. Aan het
schrijven. De flik die begon te
denken dat Camilo onder invloed was van één of ander
goedje, begon zich lichtjes kwaad te
maken. "Aan het
schrijven, he? zonder papier of pen.? Denkt meneer er mee te
rammelen? Alweer dat meneer. Kijk meneer de
flik waarbij de ambtenaar zijn wenkbrauwen fronste. Ik zit hier
rustig op een bankje te genieten van de stad, bedankt voor de goede
zorgen, maar alles is ok, wilt U nu alstublieft het verkeer gaan
regelen, oude vrouwtjes helpen oversteken of iets dergelijks? Daar
kon die kerel niet echt om lachen, dat vondt hij niet beleefd. "Manneke, dat
had Camilo al liever dan dat meneer gedoe. Ge moet wat beleefder
leren zijn. De flik draaide zich om en beende met grote passen
weg. Een verstandige kerel, dacht Camilo. Die had snel door
dat dit met moeite een conversatie kon genoemd worden en nergens toe
leidde.Dus bolt hij het snel af. Goed punt voor U, meneer de flik.
Camilo Bestelde een
Kriek. Het Damberd was en is één van de bekendste cafés
in het Gentse Centrum. De meeste bezoekers waren verlopen hippies,
pseudo kunstenaars en piepjonge studentjes die al hadden horen
vertellen over deze tempel. Na een tijdje te hebben rondgekeken en
nog een Kriek te hebben besteld kwam Joan binnengestapt. Hallo, zo vroeg
vandaag? Ik heb nu toch
alle tijd van de wereld aha? Camilo vertelde
beknopt het verhaal over zijn pas verworven schrijverschap. Ge meent het
precies was het nuchtere commentaar Ja, en doe mij
een plezier, houd uw mond hierover. Ok Joan was één
van de enige mensen die Camilo als echte vriend beschouwde, en
waarvan hij wist dat hij zijn mond kon houden. Ze waren al jaren
vrienden. In de tweede helft van de jaren tachtig hadden ze samen
veel verschillende roadtrips ondernomen. Oktober 1989, Berlijn.
Fysisch waren ze tegenwoordig toen de muur viel. Camilo had daar nog
een liefje aan overgehouden. Conny. Een bevallig Oost Berlijns
meisje. Maar ja, na een jaartje en telkens 850 kilometer te moeten
heen en terug reizen was deze liefde ook doodgebloeid, niet zonder
littekens weliswaar. Het kind werkte als verpleegster in de Charite
kliniek, waar ooit Honecker nog verpleegd werd toen het Oost
Berlijnse regime viel. Alhoewel dit ook wel weer een verzinsel zal
geweest zijn van de Oost Berlijnse regering. De meeste van die
despoten werden plots ziek als hun rijk wankelend tenonder ging. Kan je ze
ongelijk geven? dacht Camilo Jaren mensen kloten, U goesting
doen, en plots moet je vluchten of ze lynchen je. Conny had een
vriendinnetje, Helga. Een slanke knappe meid. Witblond, kort gekapt
haar. Zij was totaal niet te spreken over de teloorgang van het
Oostduitse rijk. Wij hadden niet
veel, noch het modernste, en op een Trabi, zo een Oostduits vehikel,
moesten we ook 5 jaar wachten.
Vooropgesteld dat we die konden betalen. Maar we hadden in ieder
geval iets. In Oostduitsland deed trouwens het grapje de ronde als je
je Trabi bestelde dat je zo oud was als de figuur op de voorzijde van
een 5 oostmark biljet, daar stond een jonge wetenschapper op
afgebeeld. En als je je Trabi toegewezen kreeg dat je zo oud was als
de figuur op de keerzijde. Daar stond dan weer een stokoude schrijver
op afgebeeld. En nu? Sprak zij. Nu hebben we inderdaad
vrijheid, kunnen we gaan en staan waar we willen. Waarom? Om te zien
hoe men leeft aan de andere kant van Berlijn? Om te zien wat we niet
ons niet kunnen veroorloven? Neen, geef mij dan maar de muur terug.
Camillo vond dat zij ongelijk had. Ouder wordend was zijn idee
hieromtrent stilletjesaan veranderd. Tuurlijk was hij de rijke
Westerling, en zij waren diegenen die nog een televisie hadden met
lampen, en 5 verdiepingen naar beneden moesten om kolen te halen uit
de kelder. Vrijheid is het hoogste goed dacht hij toen. Maar
ja, met vrijheid smeer je geen boterhammen denkt hij nu. Alles kits met de
kids? Vroeg Camillo, die kinderen het einde vond. Ze hadden geen
vooroordelen, zeiden recht in je bakkes wat ze dachten of voelden en
als ze je waardeerden, wist je meteen dat dit niet gespeeld was.
Alhoewel als er snoep aan te pas komt, ze volleerde psychologen zijn
in het je verleiden. Ja, kan niet
beter. Joan was best vrij
kort van stof wat in den beginne onsympathiek kon overkomen. Hem
kennende wist je dat dit niet het geval was. Ik stap maar eens
op, want moeder de vrouw zal wel stilletjesaan zitten wachten. Als je
iets nodig hebt laat het mij weten. Ik ben nog in het land tot
volgende week. Verdomme
Vloekte Camilo ineens luidkeels. Verschillende mensen keken om. maar
Camilo was zo bezig met wat hij zich net herinnerde, dat hij daar
niet op lette. Mijn inpakpapier van mijn zak frieten. Het
frietmeisje had daar haar telefoonnummer opgeschreven, en zonder er
bij stil te staan had hij die weggegooid. Tedju. Alweer naar de
Dampoort te voet. Want naar de Molenaarsstraat om zijn auto te
halen was ook een eindje. Goed dan maar, alles voor de liefde en
een pak frieten. 'T is mijn dagje
niet, eerst die toestand met die kous, en nu moet ik midden op de
dampoort een vuilbak staan leeghalen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het is vanavond om acht uur of twintig uur, lijk U wilt, 39 jaren geleden dat ik voor het eerst deze bol betrad. Nu betreden is een groot woord, want het duurde nog wel een paar maanden vooraleer ik echt contact maakte met moeder aarde, en dan nog op een vrij onzachte wijze, bij het uit mijn wieg donderen namelijk. Wat ik maar wil zeggen is: Het is mijn verjaardag!
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na het 14 geleden verlaten hebben van "Mijn Gent" ben ik nog steeds verknocht aan deze hoop bakstenen, leistenen, steunbalken en andere bouwmaterialen gelegen op dezelfde hoogte- en breedtegraad. Het was daar dat ik voor de eerste keer naar de "cinema" ging aan het fonteinepleintje. De Brugse poort, volksbuurt bij uitstek. De Bruce Lee films, waarbij na het bekijken van deze cinematografische gewrochten, ik uit de kijkzaal kwam gestapt zo sterk als zeven Bruce Lee's samen. En o wee, diegene die mij dan een een vuile blik toewerpte, want dat kereltje zou ik wel eens vellen met een paar welgeplaatste karateslagen die ik net voordien geleerd had in de Cinenova. Of Jaren later, gelegen om 4h30 's zondagsmorgen naast mijn motorfiets, op een steenworp van de Cirque Central, alle drankgoden vervloekend. Of gewoonweg in het Damberd smoorverliefd brieven schrijvend aan het Oost Berlijnse meisje dat ik had leren kennen tijdens de val van de muur. Want daar was ik natuurlijk ook present, die muur zou eraan gaan. Of gewoonweg dagelijks fietsend van Oostakker naar het Sint Pietersstation om mijn dagelijkse portie kennis op te doen in het Voskenskot, oftwel Koninklijk Atheneum III Voskenslaan. De eerste tongkus die ik kreeg van een meisje in St Amandsberg. Ik bedoel maar, Gent mijne stad.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders.
Na een heleboel
overpeinzingen was hij al wandelend een heel stuk opgeschoten
richting Gent. Op de Antwerpsesteenweg dan maar een pint drinken. In
het eerste Café die op zijn route lag stapte hij binnen en
bestelde een nationale trots. T'was ondertussen al half twaalf dus
dat mocht wel. Rondkijkend zag Camilo dat hier geen Alois wieze
tafels stonden, maar wel degelijke eikehouten tafels met bijbehorende
stoelen. Aan de toog zat een verwaaid koppel van een jaar of vijftig
zich tegoed te doen aan hun dagelijkse vracht bier. Ze knikten met
waterige, halfbezopen ogen goededag . Camilo beantwoordde hun groet
met een vriendelijke glimlach terwijl hij dacht. Kan je nu over
zoiets schrijven, twee ocmw'ers die zich reeds 's ochtends een stuk
in hun voeten zuipen? Het zal wel mogelijk zijn maar ik doe het niet.
Ik heb niet genoeg achtergrondinformatie over wat die mensen
ontvangen aan uitkering, noch over wat hun voor huis doorgaand
onderdak aan huur kost. En als ik over iets schrijf moet ik ingelicht
zijn, dus dit onderwerp is al van de baan. Opgewekt na deze
gedachte bestelde Camilo nog een pint. Want, zo dacht
hij Op deze manier kom ik gewoon het onderwerp van mijn eerste
boek vanzelf tegen. Door middel van eliminatie.
Er kwamen nog een
paar mensen de drankgelegenheid binnen die Camilo aan zijn nieuw
systeem onderworp. Een iets oudere heer met een beduidend jonger
mokkel aan zijn arm. Tiens, tiens, onze oude garde lust ook nog
wel een groen blaadje. Alhoewel groen. Zo jong is ze nu ook weer
niet. maar ook deze mensen werden genadeloos geelimineerd volgens
zijn nieuw systeem. Na het vereffenen van de gemaakte schulden
vertrok hij, richting Dampoort alwaar de geur van frieten zijn neus
streelde. Aan de kramp van zijn maag te voelen kon hij wel iets
solide verdragen, dus een pak friet was de boodschap. Toen het mens
dat dit etablissement uitbaatte de tot reepjes verwerkte aardappelen
in het daartoe bestemde doosje had gekieperd meende Camilo haar te
horen vragen: Moe' k erin kakke? Stomverbaasd bekeek hij haar,
ze was trouwens een niet onaardige verschijning,
natuurlijk halfblond haar, mooi figuurtje met een minirokje, een
ietsje te veel opgemaakt maar toch jong genoeg om er lekker uit te
zien. Toen ze Camilo zijn verbaasde snuit zag, herhaalde ze haar
vraag, denkende dat hij een of andere rare kwiet was die te dwaas was
om te helpen donderen. Waarom wilt U op
mijn friet kakken? replikeerde hij Nu was het haar
beurt om Camilo stomverbaasd aan te staren. Ondertussen waren de
mensen die achter hem in de rij stonden nieuwsgierig deze op zijn
minst absurde conversatie aan het volgen. Toen het vrouwtje
over haar eerste verbazing heen was herhaalde ze haar vraag in een
soort abn, of wat daar volgens haar moest voor doorgaan. Of d'ak
et moe inpakke? Camilo schoot in een
lach. Zijn oren en het Gentse dialect hadden hem wel voor de gek
gehouden. Ook het dametje scheen nu te beseffen waarom Camilo haar zo
dwaas had staan aan staren en vroeg met een scheve grijns of hij nog
stoverijsaus op zijn frieten wilde. Ze pakte het boeltje in, en
terwijl ze dat deed merkte Camilo dat ze nog snel iets op het pak
krabbelde. Hij nam zijn pak voedsel in ontvangst en zag dat er een
telefoonnummer op stond. Ze knipoogde en glimlachte koket toen hij
vertrok. Komt dat tegen. Dat mokkel staat mij hier midden op de
Dampoort te versieren. 'T is me wel wat met die emancipatie. Mischien
is ze wel een strontfetisjiste, en was het dat kakken die het hem
gedaan heeft. Tevreden ging hij op een bank zitten en begon te eten.
Sedert een tijdje gaat negentig procent van mijn tijd op aan schrijven. De stukjes van Camilo op mijn blog zijn de eerste paginas van een boek dat kant en klaar ligt om afgebroken, opgehemeld, in stukken gesneden of nog erger door de uitgeverijen waar dit schrijfsel zal heengaan.
Ik heb plankenkoorts wordt ik weggehoond? Krijgt mijn zelfvertrouwen een knauw? Als de literatuurtijger uitslaat zijn klauw?
Of valt het mee? En word ik uitgenodigd in casino Oostende aan Zee? Wat het ook zij, ik hou het simpel en blij
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na het lezen van een artikel op de website van het volk, rezen mijn haren ten berge. Ergens in de Verenigde Staten was een stel samen met een aantal geneesheren op het lumineuze idee gekomen om een 9-jarig meisje de borsten te amputeren en meteen ook maar de eierstokken te verwijderen, nu we toch bezig zijn zullen zij gedacht hebben, doen we het meteen volledig en goed. Nu stopt de groei en blijft ze fysisch voor eeuwig en altijd als 9-jarige door het leven gaan. Reden voor deze "ingreep", het schaap was zwaar mentaal gehandicapt en zal blijven steken op het mentale niveau van een baby. Wat heeft dat te maken met deze verminking was mijn eerste gedachte. De ouders van het kind gaven als reden op dat het veel practischer was om uitstapjes te maken en voor de verzorging.Ik vraag mij nu af: ben ik gek of zijn dergelijke mensen een gevaar voor hun omgeving. Ik heb in mijn leven van zeer dichtbij een dergelijke situatie meegemaakt. Met dat verschil dat hier geen sprake was van mentale handicap, maar wel een 100% verlamde boom van een vent. Hij: 90kg 1m80, verlamd, zij: 1m58 48kg. Het mens heeft 20 jaar hemel en aarde bewogen om hem een menswaardig bestaan te geven, daar is zij ook in geslaagd. Had zij dan ook maar moeten zeggen: "Schat, we gaan jouw armen en benen laten amputeren, dat is veel practischer." Zoals mijn vader het uitdrukte: "Hoed je om de moraalridder uit te hangen." Maar na het lezen van dit artikel sloegen bij mij heel eventjes de stoppen door. Zoiets kan niet.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Vandaag is mijn verwekster met de Noorderzon vertrokken. Mij hier achterlatend in het Zuiden. Toen wij het familiepak frikadellen en zij haar torilla's met jamon op had, zal ze gedacht hebben: "De vreet is op, het feest is hier voorbij." Dus kijken we al weer uit naar de volgende lading frikadellen die zij op haar komende reis alweer door de douane zal smokkelen.
Ze is trouwens ooit eens geklist met 20 van die worsten, ten tijde van de dioxine crisis. Maar toen ze een doktersverslag van onze frikadellenarme bloedspiegel liet zien, toonde ook de Belgische beambte der taxen en accijnzen zich van zijn menselijke kant, wreef over zijn hart, een pijnscheut bemerkend, en liet mama door de metaaldector stappen. Gelukkig waren het geen spinaziefrikadellen, want anders zou die detector meteen door het lint zijn gegaan.
Dank U mama voor de frikadellen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Goedenavond,
Goedenavond,
