Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
23-12-2006
Moeder komt
Goedemiddag,
Dinsdag gaat mama zich naar het nationaal vliegplein begeven, teneinde daar één vliegmachine te bemachtigen om ons te komen bevoorraden met Belgische lekkernijen. Nu denkt iedereen meteen aan chocolade en pralinen als men het heeft over Belgische lekkernijen, niet in dit geval. Mama heeft haar superkoffer beveiligd om bestand te zijn tegen terreuraanslagen, gifwolken, anthrax, en nog meer van die deugnietenstreken die vandaag de dag schering en inslag zijn. Behalve dat ding beveiligen heeft mama hem volgestouwd met Frikadellen van Beckers, Bi-Fi worstjes, bruine maizena, speculaas van Lotus, Royco Minute Soup, Pickles en nog een aantal andere verrassingen. Ik heb haar nog gevraagd om een pak frieten, een kleintje met stoverijsaus, mayonnaise en een berepoot mee te brengen, maar wat blijkt, die rotkoffer kan tegen alles behalve vette frieten. Komt dat tegen.
Dus ook dit jaar dingen we hier in Barcelona mee naar de prijs van meest originele nieuwjaarsmenu. Ik hoop dat we dit jaar nu eens eerste eindigen, want de afgelopen drie jaar hebben we telkens de duimen moeten leggen voor onze Chinese buren, die hebben Labrador op grootmoeders wijze als hoofdmenu, of andersom, en geconfijte apeteentjes als dessert, en daar kan onze frikadel qua originaliteit niet aan tippen volgens de Spaanse culinaire jury. Maar goed, niet getreurd, want ik mag frikadellen met frieten, mayonnaise en pickles eten op oudejaarsavond, terwijl jullie allicht weer bij tante Philomene haar kalkoen moeten bejubelen om familiedramas te vermijden.
Dinsdag gaat mama zich naar het nationaal vliegplein begeven, teneinde daar één vliegmachine te bemachtigen om ons te komen bevoorraden met Belgische lekkernijen. Nu denkt iedereen meteen aan chocolade en pralinen als men het heeft over Belgische lekkernijen, niet in dit geval. Mama heeft haar superkoffer beveiligd om bestand te zijn tegen terreuraanslagen, gifwolken, anthrax, en nog meer van die deugnietenstreken die vandaag de dag schering en inslag zijn. Behalve dat ding beveiligen heeft mama het ding volgestouwd met Frikadellen van Beckers, Bi-Fi worstjes, bruine maizena, speculaas van Lotus, Royco Minute Soup, Pickles en nog een aantal andere verrassingen. Ik heb haar nog gevraagd om een pak frieten, een kleintje met stoverijsaus, mayonnaise en een berepoot mee te brengen, maar wat blijkt, die rotkoffer kan tegen alles behalve vette frieten. Komt dat tegen.
Dus ook dit jaar dingen we hier in Barcelona mee naar de prijs van meest originele nieuwjaarsmenu. Ik hoop dat we dit jaar nu eens eerste eindigen, want de afgelopen drie jaar hebben we telkens de duimen moeten leggen voor onze Chinese buren, die hebben Labrador op grootmoeders wijze als hoofdmenu, of andersom, en geconfijte apeteentjes als dessert, en daar kan onze frikadel qua originaliteit niet aan tippen volgens de Spaanse culinaire jury. Maar goed, niet getreurd, want ik mag frikadellen met frieten, mayonnaise en pickles eten op oudejaarsavond, terwijl jullie allicht weer bij tante Philomene haar kalkoen moeten bejubelen om familiedramas te vermijden.
Bij het wakker worden, merkte Camilo op dat hij dringend moest plassen. Dus al stommelend en slaapdronken het toilet maar opzoeken. Na het voor deze karweien geschapen werktuig opgediept te hebben uit de middelste regionen van zijn lijf, gaf Camilo zich over aan het ons aller bekend gevoel van je blaas leegzeiken. "Geen discriminatie alhier, zowel de venten als de wijven beschikken over het juiste materiaal om dit gevoel te kunnen opwekken. Nadat alles leeggelopen en veilig opgeborgen was, slofte hij richting keuken. Want Camilo zonder slappe koffie, was Camilo niet des ochtends. "De laatste dag van noeste fysieke arbeid, mijn besluit staat vast, ik neem ontslag. Alleen maar zien dat ik aan een dopkaart geraak en klaar is Kees." Bij het naar zijn werk rijden, met een oude aftandse Honda Civic, voelde Camilo zich zeer rustig, nu hij zijn besluit genomen had kon niemand hem nog raken. Eenmaal aangekomen, na het vehikel geparkeerd te hebben op de daartoe voorziene plek, stapte hij meteen naar het bureeltje van de foreman, zoals de ploegbaas in het havenleven genoemd wordt. "Louis," want zo noemde die kerel "Ik wil ontslagen worden." "Wat? "Je hebt me gehoord, je moet me ontslaan" "Camilo, het is vrijdagochtend, dus nog een beetje te vroeg om een stuk in je kloten te hebben. Bon, de boot voor Vlissingen moet zeker weg voor 10 uur, dus ga maar naar het sifferdok samen met bob." Camilo veroerde niet, en bleef de foreman rustig aankijken terwijl hij een sigaretje rolde. "Kijk," zei hij "Ik heb nooit moeilijk gedaan, altijd rustig mijn werk gedaan, dat weet je. Maar nu ga ik iets anders doen. Dus ik ga mijn vraag niet herhalen. Ik meen wat ik je vroeg." Louis keek op en merkte nu pas de rustige zelfzekere blik op in Camilo's ogen. "Die vent meent het inderdaad" Dacht Louis bij zichzelf. "Camilo, voel jij je wel goed. Wat ge je dan doen?" "Boeken schrijven" "Die heeft een slag van de molen gehad, kan niet anders" dacht Louis. "Camilo had altijd wel een paar rare trekjes gehad, maar dat hij compleet zot was, was nieuw." de foreman gaf het op "Ik zal kijken wat ik kan doen om je kunnen ontslaan. Maar tot dan blijf jij wel je werk doen, ok? Ok, maar ik ga geen maand wachten op een antwoord." en zonder verdere af te wachten stapte Camilo het lokaaltje uit. Tijdens de middagpauze, zat Camilo te luisteren naar de dagelijkse portie zever die in de havenkantine geserveerd werd. Daar beleefde hij steevast veel plezier aan, want wat daar afgezeikt werd was simpel maar eerlijk. Want tegen mensen die naast hun schoenen liepen, wat eigenlijk opzichelf al een hele prestatie is, probeert U het zelf maar eens, kon Camilo niet. " Er lopen 2 zandkorrels in de woestijn " zei Gust, een boom van een veertiger die sinds zijn veertiende op de dokken werkte. "Zegt dien enen zandkorrel tegen den andere, we zijn hier weg joeng, want we zijn omsingeld." groot jolijt in de kantine, want Gust was een moppenverteller waar ze bij VTM grof geld zouden voor betalen. Niet dat al z'n moppen evengoed waren, maar hij kon ze wel goed brengen. "zeg Camilo, ik heb gehoord dat gij wilt stoppen hier?" vroeg Gust Verwonderd keek hij op "Hoe weet gij dat al, is het comérekrantje al zo rap." "Ja, ik heb dat gelezen op het Internet" "Ha, op het Internet. Gust, gij kent het verschil nog niet tussen een tv en een computer." antwoordde Camilo plagend. "Serieus, gaat gij vertrekken?" Ondertussen zat de rest van de tafel Camilo nu ook vragend aan te kijken. "Ja, ik vertrek, zodra ze mij laten gaan." "Allé joeng, en wat gaat gij doen" "Boeken schrijven." "Wie wil er nu boeken gaan schrijven?" "Ik, en nog ongeveer 20 miljoen anderen voor mij." "Awel, zei Gust, als gij vindt dat ge dat moet doen, dan moet gij dan maar doen." Dat was wel een reactie die Camilo kon gebruiken, want nadat de Foreman hem aangekeken had alsof hij rijp was voor het zothuis, was er toch alweer een heel klein beetje twijfel in zijn voornemen geslopen.
Om zich verder, over vanalles en nog wat te inlichten voor zijn schrijverschap, keek Camilo ook regelmatig televisie. Het toeval wou dat zijn lichtbakje en afstandsbediening het op een akkoordje gegooid hadden om vrt op te zetten bij het begin van "De slimste mens ter wereld." "Nu," dacht Camilo "Zou de slimste mens ter wereld echt in Vlaanderen wonen?" Want sedert mijn vriend Tom, vertrokken is uit België, kom ik maar weing interessante mensen meer tegen. Slim. Wel Tom is ook niet slim, maar in ieder geval niet vervelend." Na deze gedachte concentreerde onze vriend, of vijand, lijk u wilt, zich op het programma. Waarin onder andere Sergio viel te bewonderen. Die Sergio, ontdekte Camilo, dankzij de deskundige uitleg van de presentator, had nooit universiteit gelopen, noch één of ander klinkend diploma. Dat vondt Camilo wel een interessant gegeven, temeer omdat naast hem Lukas Van Der Taelen zat, waar de pretentie van afdroop. Wat een vervelende klier. Die vent had een air alsof de nulmeridiaan langs zijn gat passeerde, en dan nog met een gemaakte intelectuele blik de vragen fout beantwoordden. Alhoewel toen Sergio de vraag van de knoflooksaus niet kon beantwoordden, Camilo ook even zijn woede moest verbijten om zijn favoriete kandidaat niet eventjes onder te vloeken. Toen het programma eindigde en de blonde dame, die naar de naam Caroline Gennez luisterde, al het mannelijk grut voor de vierde keer op rij op een hoopje had gespeeld, dacht hij: "Met wat ik hier gezien heb kom ik ook niet veel verder om schrijver te worden." Al dacht hij er meteen na: "Dat vrouwmens, Caroline, heeft een snuit en zeker een stem, waar alle doden der Maldegemse oorlogsbegraafplaats een appelflauwte van verliefdheid van krijgen. Tot ze te horen krijgen dat dat mens actief is in de politiek. Want behalve van lood, hebben die dode krijgers ook de buik vol van politiek. Toch niet getreurd, onze zapmachine tovert mischien nog wel iets van waarde tevoorschijn, als ik maar lang genoeg blijf zappen natuurlijk." En al zappend viel Camilo in slaap, met z'n kop boordevol ideeën, maar nog geen duidelijk beeld hoe te beginnen met zijn pas verworven schrijverschap, al was hij de enige die het nu wel zeker wist: "Schrijver zal ik worden, en schrijver ben ik."
Goedenamiddag,
