Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
01-06-2007
Verloren seconden
Goedenamiddag,
Terwijl ik doelloos de stad doorslenterde merke ik op dat ik steeds moeizamer vooruitkwam. Het was alsof ik door een soort modder ploegde. Hijgend stopte ik. Bekeek mijn voeten. Die waren niet meer zichtbaar door de brij die ze omringden. Mijn voeten en knieën waren opgeslorpt. Ik bekeek de materie die mijn onderste leden omringden en herkende ze niet. Vooroverbuigend nam ik een deeltje van wat mij tot vertragen dwong tijdens mijn wandeling. Nieuwsgierig bekeek ik wat ik in mijn hand hield, het was een seconde. "seconden?" "Ik wist niet dat die er zo uitzagen." Omdat het stappen mij nu bijna onmogelijk was ging ik maar zitten op die berg seconden. Het was alsof ik in een ballenbad zat zoals die je kan vinden in kinderspeeltuinen. Ik kon zwemmen in die hoop tijd. Toen begon ik mij af te vragen wie verantwoordelijk was voor die immense hoop weggegooide of verloren seconden. Zou het kunnen dat we allemaal samen zo een enorme hoop tijd verliezen dat die ons heel stil en listig besluipt tot we erin stikken? En dat we dan de laatste seconden die ons resten denken : "Shit, was dit het?" Ik vrees van wel, want ik wandel er dagelijks door, door die hoop seconden. En iemand heeft ze daarachter gelaten. Mijn grootste ongerustheid is dat ook ik duchtig meehelp om die brij te laten groeien.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Terwijl ze aan haar pint lurkte bekeek ze met waterige ogen haar vierjarig dochtertje. Deze vrouw hield de hand vast van de zoveelste vriend die ze afgelopen jaren had gehad. Een grote kerel met een groot bakkes die meende joviaal te moeten doen tegen de rest van het cafe. Hij kende er veel mensen en was fier dat ook hij nu eens een vriendin had.
Men kon aan de vrouw zien dat het haar eigenlijk allemaal koud liet, behalve het feit dat ze iemand had die voor haar pinten betaalde. Ook denk ik dat ze een klein beetje gezelschap kon gebruiken, al was het dan maar van één of andere totaal waardeloze figuur. Overdonderd bekeek ik het mens. Zoals zij het kleine wicht haar gang liet gaan. Van moedergevoelens was niets te bespeuren, zelfs niet toen het kind vervaarlijk op een barkruk balanceerde. De uitdrukking op haar gezicht bleef gewoon zonder gevoel. Ik had de indruk dat ze spijt had van dit dochtertje ooit op de aardkloot gegooid te hebben. Mischien wenste ze wel dat het kind gewoon wegging of doodviel. Na nog een biertje maakte dochterlief op vrij onzachte wijze contact met moeder aarde met een huilbui als gevolg. De reactie van de moeder kwam traag op gang, maar eenmaal ze tot bij haar dochter was geraakt gaf ze haar een muilpeer die kon tellen. Zonder zich verder te bekommeren om haar huilende kroost ging ze terug zitten en bestelde de zoveelste pint. Het wezenloos voor zich uit staren ving opnieuw aan.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Bij het wakker
worden, merk ik op dat ik dringend moet plassen. Dus al stommelend en
slaapdronken zoek ik het toilet op. Na het voor deze karweien
geschapen werktuig opgediept te hebben uit de middelste regionen van
mijn lijf, geef ik mij over aan het ons aller bekend gevoel van je
blaas leegzeiken. "Geen discriminatie alhier, zowel de vrouwen
als de mannen beschikken over het juiste materiaal om dit gevoel te
kunnen opwekken. Nadat alles leeggelopen en veilig opgeborgen is,
slof ik richting keuken. Want ik kan niet zonder mijn mok slappe
koffie 's ochtends. Vanop mijn kleine balkonnetje sla ik gade hoe
Barcelona tot leven komt. Op dit vroege uur, het is amper zeven uur,
valt het nog mee qua drukte. Een zwerver rommelt in een
vuilniscontainer, de barman haalt met veel kabaal het rolluik op en
laat de eerste klanten binnen. Ja, die Spanjaarden kunnen er wat van
als het op drinken aankomt. De meeste metselaars, loodgieters en
ander volk dat werkzaam is in het bouwwezen beginnen meestal hun dag
met een paar flinke borrels, dat ze dan het hoogste
werkongevallencijfer in de europese unie hebben is dan ook niet te
verwonderen. Die kerels donderen hier met de regelmaat van de klok
van één of andere stelling af. Mijn oog valt op het
leegstaande pand waar al een tijdje een kraker leeft. een kerel met
een moeilijk te schatten leeftijd. Voor dag en dauw verlaat hij het
pand om pas laat in de avond terug te keren. Steeds loopt hij met een
plastic zak met zijn hele hebben en houden de ganse dag in de stad.
Je kan hem regelmatig in het park hier om de hoek zien zitten op de
bank. Alleen. Zegt nooit niets. Eigenlijk is hij geen kraker, eerder
is hij een zwerver die in plaats van in het station of in het park
gaat slapen zijn eigen condo heeft gevonden. Vandaag is hij er al
vandoor of hij heeft zich overslapen. Genoeg koffie gelurkt. Ik giet
inhoud van de koffiekan in een thermos en begin te denken wat ik
vandaag ga uitvreten. Ik moet nog een paar websites ontwerpen en een
prijsofferte maken voor een computer maar heb daar eigenlijk totaal
geen zin. Met het geld dat ik geerfd heb van mijn overleden
grootmoeder kan ik het wel een tijdje uitzingen zonder mij te
vermoeien of mijn kop te breken over een bedrijf dat niet zonder
website kan. Ik loop de keuken door, richting badkamer. Deze
tweekamerflat, gelegen aan Calle Balmes, kost mij wel een rib uit het
lijf maar het is er netjes en gerieflijk. Na gedoucht te hebben stap
ik de straat op.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Waarom wordt er toch zo weinig gelezen? En dan heb ik het niet over lezen van reclamebrochures, bijsluiters van hoestsiropen, Dag allemaal etc... Een boek vergezelt mij overal, behalve op het toilet. Daar ga ik namelijk mijn behoeften doen en heb ik bij het persen geen nood aan literaire hoogstandjes. Maar goed, om bij het boek te blijven dus. Ik hoor van veel mensen dat ze geen tijd hebben om te lezen. Wat een larie. Die commentaar krijg ik dan nog meestal in één of andere bar waar men al uren aan het slempen is, wat trouwens wel leuk is. Lezen kan je overal, en dankzij de boekdrukkunst valt de omvang van zoń boek heden ten dage heel goed mee. Er zijn wel mensen die over een imposante boekenkast beschikken, klopt. Meestal zit die volgepropt met boeken die ze gekregen hebben op nieuwjaar, Pasen of een andere heuglijke gebeurtenis. En nooit ofte nimmer is er meer dan de titel van gelezen. Het staat zo schoon zei mijn schoonzus onlangs nog tegen mij. Ieder zijn meug, maar ik heb het gevoel dat lezen zoiets is als eten. Zolang je van iets niet geproefd hebt kan je niet weten of het al dan niet bevalt. En velen hebben nooit geproefd. Bon, nu ga ik nog een beetje lezen.
Vriendelijke groet van de Vlaanders voor de Spaanders
Toen ik in een bui van nostalgie in een berg oude papieren en fotos zat te snuisteren stuitte ik op een oud loonstrookje. Mijn oog viel op het woord "Sociale Bijdrage." Wat een woord om je gewoonweg een hoop centen afhandig te maken. Natuurlijk kan je er inderdaad een hoop werklozen van betalen en een pak minderbedeelden, wat dat ook moge wezen in ons Belgenlandje, een handje toesteken. Sociale bijdrage en minderbedeelden. Hebben minderbedeelden dan kleine pikjes? Of kleine tietjes? Wie zal het zeggen. Het zou zo maar allemaal eens kunnen. Bij het verder bekijken van het loonstrookje kreeg ik het bedrag in de gaten dat ik toentertijd verdiende, en besefte dat het minderbedeeld zijn niets te maken heeft met te kleine pikjes of tietjes.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het was op 5 mei mijn verwekker zijn verjaardag. Al dagen waren ik en nog een aantal andere mensen bezig met die gedachte. Dus had mijn vader zeker geen reden tot klagen. Alhoewel het normaal is dat hij niet wist dat we ons reeds dagen van tevoren alweder de dag herinnerden waarop hij ter aarde kwam. Want zoiets ga je niet vertellen aan de jarige natuurlijk. Nu is er ook nog een andere reden waarom hij niets wist en weet dat we zo intens bezig waren met zijn verjaardag. Het is namelijk reeds bijna twee jaar geleden dat hij ter aarde besteld is.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
American Psycho van Brett Easton Ellis is een boek die mij aan het overdonderen is. Ik ben nog niet eens halverwege en toch is dit voor mij reeds een kei van een schrijfsel. Ik ben al aan het overwegen een Spanish Psycho te schrijven.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na weer een aantal rare dagen achter de rug te hebben, ik schrijf alles vol, van toiletpapier tot de muren die mij omringen, heb ik besloten dat iemand mij de grond moet inboren of ophemelen. "Niet getreurd" dacht ik "Iemand wil ik vinden die mijn schrijven wil en bovenal kan beoordelen" Die "kan" in mijn gedachte is vreslijk belangrijk. Natuurlijk vertelt mijn vrouw mij weleens eens dat ik mooi schrijf, maar daar schiet ik ook geen bal mee op. Nadat ik vorige week Simon Vinkenoog had zien verschijnen op mijn beeldscherm dacht ik: "Dit is mijn lezend oog." Gisteren was de kogel reeds door de kerk, ik mag mijn schrijfsels persoonlijk overhandigen aan Simon als ik in Amsterdam geraak. Mijn vrouw vertrekt zondag met een uitwisselingsproject naar Almere, vlakbij Amsterdam dus. Of ik nu al zal gaan weet ik niet, want ik ben nog maar net terug uit België, en Amsterdam ligt ook niet om de hoek vanuit Barcelona. Maar ik ben een illusie rijker en daar draait het om.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Voor de imposante ijzeren hekken, geflankeerd met betonnen paaltjes verbonden door zware ijzeren kettingen, gaat mijn hart sneller kloppen. Hier ligt hij. Achter mij hoor ik het nachtelijke Parijse verkeer. Koud heb ik het niet, ondanks de gure Noordenwind die deze plek teistert. Als in een roes stap ik op het hek af. Twee grote betonnen pilaren, met een halve maanvormige muur houden deze ijzeren geraamten op hun plaats die mij de pas af snijden. Toch zal ik binnengeraken. Ik wil een bezoekje brengen aan een paar vrienden die hier reeds lang binnengetreden zijn, maar deze plek nooit meer verlaten hebben. Ze zullen kort van stof zijn, want ze zijn reeds tot stof vergaan. Rondom mij kijkend zie ik dat er bijna niemand op straat vertoeft, waarom zouden ze, het is twee uur s'nachts en koud. Die parijzenaars liggen liever in hun nest te vozen met een Parisienne, geef ze eens ongelijk.
Dit is mijn kans. Ik klauter de pilaar op, het zweet breekt mij al snel uit. Ik ben geen klauteraar, eerder een wroeter. Hartslag honderdtachtig. Mijn bloed jaagt door mijn aderen als luipaarden op rooftocht. Eindelijk ben ik boven. Het kan mij geen bal meer schelen wat er kan gebeuren. Ik spring in het diepe, 5 meter naar beneden en verzwik mijn enkel, ik moet er om lachen, want de bewoners van dit oord hebben en zullen nooit geen last meer hebben van fisysch ongemak, dus ik ook niet.
"Père-Lachaise is mine" monkel ik. Het lijkt wel of de doden blij zijn met mijn bezoekje. Ik stap naar het midden van de laan toe. Ok Jean Baptiste, waar hebben ze jou ergens laten rotten beste vriend? Aan de linkerkant ontwaar ik een plattegrond. Belachelijk, een plattegrond, grote geesten ontmoeten elkaar zonder aanwijzingen, ik begin mijn reis naar alweer één der schrijvers waar ik strontjaloers op ben. Het is een liefde haat verhouding. "Waar zit je nu met je "Le Misanthrope" dode eikel." Grijns ik "Dood als een pier, je kan mij niet meer kwellen door nog meer geniale frasen aan het papier toe te vertrouwen. De volgende seconde ben ik gelukkiger dan ooit dat deze man opgehouden heeft met bestaan. Toch ben ik al even gelukkig dat hij heeft bestaan. Liefde haat dus. Ik begin mijn tocht door deze immense verzameling van huisjes waar een hoop beroemde knekels liggen te verstoffen. Na een tweehonderd meter stuit ik op het "Monument aux Morts" hier heb ik de keus tussen links of rechts een aantal trappen op te lopen en mijn weg verder te zetten. "Waar lig je Jean, vertel het mij." Roep ik op het doodstille, wat een cliché, kerkhof. Zelfs geen echo is hier te horen. En dan plots fluistert de Noordenwind: "Ici, mon amis" Het gefluister komt van rechts. " ' T werd tijd makker dat je iets van je liet horen." Euforisch, dronken van blijdschap snel ik de trappen op, het lijkt mij een reuzenkermis toe, deze vereerplaats aan de verotting. Weer trappen, links, dan weer naar rechts. "Verdomme het is hier donker, straks verzwik ik mijn andere enkel ook nog. Niet dat ik daar last van heb, maar ik heb geen zijn om op mijn ellebogen tot bij Jean Baptiste te kruipen. Maar ik verzwik niets, val niet dood of iets van dien aard. Integendeel eens door het kleine laantje met cypressen wordt het weer iets lichter. Ik hoor weer het gefluister. "Ja, ja. Je bent Godverdomme al 334 jaar dood, 't zal nu op geen vijf minuten steken zeker" Toch ga ik stevig door en na nog een paar laantjes kom ik aan op een smal kruispunt. Ik voel het, draai mij om en daar ligt hij. Vier pilaren van ongever een meter hoog dragen zijn betonnen kist. Weinig franje, Met alleen maar op de zijkant zijn naam. Niet zijn echte naam, neen. Jongeheer Poquelin mocht van zijn vader, die generaal was de familie niet te schande maken. "Gebruik jij maar een andere naam, mijn zoon" had die hem meegedeeld toen hij erachter kwam dat zijn zoon zich in zijn ongeluk wilde storten door zonodig artistiek te moeten doen. Ik spring over het hekje die deze plek omgeeft en leg mij onder mijn vriend te ruste, tijdelijk hoop ik, want mijn tijd is bij mijn weten nog niet gekomen. We liggen broederlijk boven elkaar, net een stapelbed. "Awel Moliére, waarom heb je mij uitgenodigd?"
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Beteuterd controleerde hij nogmaals zijn zakken om zich ervan te vergewissen of hij nu echt wel zijn huissleutels vergeten was. Dit was de eerste maal in zijn negenjarige leven dat dit hem overkwam. Geen huissleutels. Triest, peinzend ging hij zitten op de tweede trap die naar het volgende verdiep van het appartementsgebouw leidde. "Mijn veilige thuishaven, waar ik omringd wordt met liefde, waar het warm is en waar ik bescherming geniet is gesloten." "Hier zit ik nu." En als er niemand komt opdagen ben ik gedoemd om nu reeds in die wrede wereld te blijven. NEEN! NEEN! Het enige antwoord was de echo in het trapportaal.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na een zestal dagen in België vertoefd te hebben zijn we vrijdag terug richting Spanje getrokken, niet alvorens een bezoekje te brengen aan vrienden in Luxemburg. Nu een bezoekje, meestal draait dat uit op een hoop gezellig geklets en een overnachting bij die vrienden. Ze kennen mij al een beetje als de grootste plakker in West Europa en omgeving. Zaterdagochtend hebben we dan uiteindelijk de reis aangevat naar huis.
Het Moretus Plantin museum was een voltreffer. Prachtig museum om in verloren te lopen. Mijn dochter van vier was zelfs onder de indruk en heeft zich voorbeeldig gedragen. Toch vroeg ze zich af waarom die rijke mensen niet gewoon een Bic kochten om te schrijven in plaats van al dat omslachtig gedoe met loden lettertjes en ganzeveren.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
We zijn zaterdag aangekomen in de Vlaanders. Vrijdagavond heb ik tussen de soep en de patatten beslist dat we gingen vertrekken en op een uurtje was alles ingepakt. Iedereen behalve ik heeft gans de nacht liggen maffen, en toen ze wakker werden stonden we in Luxemburg. Gisteren, zijn we de gehele dag naar Plopsaland geweest. Mijn dochter van vier ging volledig uit haar dak. Vandaag wordt het boekendag, dus gaan we boekhandel de Slegte overhoop gaan gooien om onze gading te vinden. Morgen Antwerpen. Mijn vrouwtje meent zich te herinerren uit haar Erasmus tijd dat daar een mooi, niet al te groot, museum was over het begin van de boekdrukkunst.
Dus nu zeg ik: Groeten van de Vlaanders voor de Vlaanders
Het was nu al drie uur in de
namiddag. En Louis zijn maag begon nu toch wel te protesteren tegen
het niet bijtijds gevoederd
worden. Bij Maria kan ik nu geen frietje halen, dus zullen we maar
een Luxemburgs frietje consumeren. Het vehikel liep nu ook op zijn
laatste benen wat voeding betrof, dus dat kwam goed uit. Net over de
Luxemburgse grens heb je zo een groot nieuw pompstation waar je
allerlei lekkernijen en overbodige prullen kan kopen, ook voor de
heilige koe is het een paradijs. Louis laafde zijn autootje en zocht
een mooi plekje dicht tegen het raam van het reataurant. Ik aan de
ene kant van het raam, en jij aan de andere kant. Jij hebt eerst
mogen eten dus nu is het mijn beurt.
Bij het
binnenstappen merkte Louis dat hier nogal veel raar volk ronddoolde.
Ja met al die open grenzen wordt het één grote
mengelmoes. Filip De Winter zou hier zijn hartje kunnen ophalen.
Self Service U kent dat wel. Leuke saladbar, eigen dienbord
nemen. Vier horizontale metalen staven waarover je dat dienbord kan
laten roetsjen tot je aankomt bij de dame die je laat kiezen uit een
aantal dagschotels. Die dame had de gelaatstrekken van een nazi die
met het verkeerde been uit bed gestapt was. Neen, ze was niet lelijk
of zo, maar haar gezicht had de gelaatstrekken van haar karakter
aangenomen. Wat is dat toch met mensen. Vanaf een bepaalde leeftijd
kan je echt iemands karakter van zijn snuit aflezen. Dat gezicht
vormt zich. Iemand die relaxed is en veel lacht, heeft altijd een
aangenamer bakkes dan iemand die constant loopt te mokken. Na een
tijdje kunnen ze dat niet meer verbergen. Zelfs als ze een zeldzaam
moment van blijdschap kennen, kan je nog steeds in die wirwar van
lijntjes en huidkwabjes dat norse karakter ontwaren. Louis bekeek het
mens vriendelijk en ze vroeg hem op een manier alsof ze hem ritueel
wou afmaken: Que est ce que vous voulez Louis was zo onder de
indruk van haar voorkomen dat hij het zaakje niet meer vertrouwde. Ne kleine pak,
mee mayenaise en stoverijsijse Goede wetende dat het vrouwmens er
toch niks van begreep. Hij liet zijn dienbord staan en stapte op. Zo
iemand raakt mijn eten niet aan. Ze is in staat mij te vergiftigen,
puur uit plezier. Dan zou ze met een vergenoegde blik staan kijken
hoe ik in doodskrampen op de vloer lig te kronkelen. En bij de
laatste stuiptrekkingen zou ze een ziekenwagen bellen. Al was het
maar om een alibi te hebben. Dit was een moordwijf, maar dan
letterlijk. Ronddwalend in de bijbehorende supermarkt vond hij dan
toch iets om met zijn maag op goede voet te staan. Vooringepakte
driehoekige boterhammen met tonijnsalade en sla. Nu tonijnsalade zal
wel weer dolfijnenmoes zijn, maar dat deert niet. Hij betaalde. Het
vrouwtje was deze keer een oudere dame die wel gelaatstrekken bezat
waar je nog kon van genieten. Ze zat met haar blauwwitte schort
vergenoegd achter haar toonbank vriendelijk te glimlachen. Louis
voelde zich terug opgewekt. Gelukkig waren er toch nog wezens die
konden genieten. In zijn wagentje gezeten verorberde Louis zijn
boterhammetjes.
Vanuit mijn ooghoeken sla ik hem gade. Zittend in zijn supermoderne rolstoel zit hij bewegingloos in zijn pas aangelegde vijver te staren. Het ochtendzonnetje verwarmd zijn verlamde lijf.
Wat gaat er in hem om?
Plots slaat hij de ogen op, zijn hoofd kan hij niet bewegen, kijkt mij aan en glimlacht.
Bijna onhoorbaar zegt hij: "Schone vijver he, maat."
Ik knik.
Versteld. Ondanks alles geniet hij, en leeft duizendmaal intenser dan velen.
Hij ziet waar wij reeds blind zijn.
Hij ziet het leven zelve.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Zittend op een barkruk, Tom Lanoyes boek lezend, "Alles moet weg" wordt mijn aandacht afgeleid door een aantal laatstejaarshumaniorastudenten, alsook aanwezig in dit cafetaria. "Die eikel vindt dat ik niet gestudeerd heb" "Wat een lul" Enzovoort, enzoverder. Ik zit te genieten, en tegelijkertijd te denken dat ik niet over de capaciteiten beschik om dit volkje op een ander idee te brengen. Niet alle leraren zijn eropuit om het jonge volkje te kloten. De gedachte maakt zich meester van mij hoe mooi het lerarenvak is. In de oudheid werd de kennis mondeling van generatie op generatie overgebracht. De uitvinding van de boekdrukkunst was een enorme vooruitgang voor de pioniers der autodidacten. En toch, en toch. De leraren maken gebruik van boeken, klopt. Maar als we sommige onder deze slachtoffers van de jeugd bekijken, kom ik tot de conclusie dat zij jaren hebben gestudeerd, wijsheid hebben opgedaan om deze door te geven aan een aantal jongere generaties. Ok, een degelijk salaris is niet te versmaden. Maar toch vind ik dit nog altijd één der edelste beroepen onder de beroepen.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na het doorlezen van verschillende blogs waar ik regelmatig opkom, heb ik het gevoel dat er velen in blogland zich verplicht voelen om nu en dan te schrijven. Waarom? Als ik iets doe is het omdat ik er plezier aan beleef, en ik probeer zelfs niet uit te zoeken waarom ik er plezier aan beleef, dat is voor mij tijdverlies. Een tweede iets wat mij opvalt, is dat iedereen hengelt naar reacties. Het is fantastisch leuk om reacties te ontvangen, maar ze zijn niet noodzakelijk om verder te bloggen. Ikzelf zondig daar ook aan, dat geef ik grif toe. Ik schrijf aan een boek, en daar krijg ik geen reacties op door het simpel feit dat bijna niemand die nog gelezen heeft. Dat is moeilijk soms, zoals iedereen zit ik te twijfelen, zijn er dagen dat het niet lukt, en zonder reacties is dat des te harder. Daarom blog ik. Om nu en dan toch een reactie te krijgen op de korte stukjes die ik nu en dan schrijf. Dus blog ik lustig verder, met veel plezier, valt er iemand een tijdje weg dan is dat spijtig maar helaas. De weg ligt toch bezaaid met verrassingen, soms leuke, soms minder leuke. Maar zonder verrassingen, of nieuwe dingen zou ik er ook geen bal aan vinden.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
268--> maximum normaal niveau 200 Cholesterol "Wat betekent dit dokter, ietsje te hoog, veel te hoog, dodelijk? "Rustig Camilo, ik check dat even in mijn tabellen." Na even ongerust de dokter gemonsterd te hebben, een kerel van een jaar 45, zware lichaamsbouw, grijs sluik haar, dacht Camilo: "Op mijn leeftijd zal het wel niet zo een vaart lopen." "Wel, Camilo, je hebt een kans van 3 op 100 om de volgende tien jaar een hart en vaatziekte op te lopen." Camilo, keek de kenner van het fysische lichaam aan met een blik van "En?" "Maak je maar geen zorgen, de bloedtesten kunnen gemaakt zijn op een moment dat je cholesterol inderdaad hoog was, maar dat betkent niets. Kom binnen 6 maanden maar eens terug, dan doen we nog een bloedtest. Indien het het resultaat hetzelfde is, zien we wel wat we eraan kunnen doen." "Daar ben ik vet mee" dacht Camilo. Hij betaalde de rekening, en ging naar de dichtsbijzijnde frituur een pak frieten halen. "Als ik dan toch het risico loop om dood te vallen, wil ik toch nog eerst genieten van de simpele dingen des levens" Redeneerde Camilo.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Camillo komt terug tot leven. Na een tijdje Camilo zijn gang te hebben laten gaan, heeft hij mij weer bij mijn nekvel gepakt en wil hij terug geschreven worden. Hij is een tijdje op de dool geweest. Maar dankzij mijn Vriend Joan uit Engeland is hij nu dus terug. Deze vriend is al meerdere keren mijn redder in nood geweest. Zijn dagdagelijkse leven bestaat eruit om in de zeven zeeën onder water allerlei dingen te gaan repareren. We zien elkaar mischien één keer in het jaar. Soms horen we elkaar in geen maanden. En toch is deze vriendschap nooit verzwakt, nooit verdwenen. Ik heb het geluk van een vriend te hebben, en dan bedoel ik vriend in al zijn betekenissen. Niet zomaar een kennis, waarvan je denkt dat het een vriend is. Hij heeft de eerste 30 paginas van Camillo gelezen, en mij eerlijk op mijn plaats gezet, zoals hij trouwens altijd doet. Enfin, 't was maar om te zeggen dat ik mij goed voel en mijne moat geire zie.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het eerste artikel dat ik geschreven heb voor voetbalkrant.com is een feit. Het zijn sfeerbeelden dus geen verslag van een wedstrijd. Voor diegenen onder U die zin hebben om het te lezen kan je naar www.voetbalkrant.com surfen en in het menu specials--->columns vind je het schrijfsel mijner hand.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Goedemorgen,
