Camilo Bestelde een Kriek. Het Damberd was en is één van de bekendste cafés in het Gentse Centrum. De meeste bezoekers waren verlopen hippies, pseudo kunstenaars en piepjonge studentjes die al hadden horen vertellen over deze tempel. Na een tijdje te hebben rondgekeken en nog een Kriek te hebben besteld kwam Joan binnengestapt.
“Hallo, zo vroeg vandaag?”
“Ik heb nu toch alle tijd van de wereld”
“aha?”
Camilo vertelde beknopt het verhaal over zijn pas verworven schrijverschap.
“Ge meent het precies” was het nuchtere commentaar
“Ja, en doe mij een plezier, houd uw mond hierover.”
“Ok”
Joan was één van de enige mensen die Camilo als echte vriend beschouwde, en waarvan hij wist dat hij zijn mond kon houden. Ze waren al jaren vrienden. In de tweede helft van de jaren tachtig hadden ze samen veel verschillende roadtrips ondernomen. Oktober 1989, Berlijn. Fysisch waren ze tegenwoordig toen de muur viel. Camilo had daar nog een liefje aan overgehouden. Conny. Een bevallig Oost Berlijns meisje. Maar ja, na een jaartje en telkens 850 kilometer te moeten heen en terug reizen was deze liefde ook doodgebloeid, niet zonder littekens weliswaar. Het kind werkte als verpleegster in de Charite kliniek, waar ooit Honecker nog verpleegd werd toen het Oost Berlijnse regime viel. Alhoewel dit ook wel weer een verzinsel zal geweest zijn van de Oost Berlijnse regering. De meeste van die despoten werden plots ziek als hun rijk wankelend tenonder ging.
“Kan je ze ongelijk geven?” dacht Camilo “Jaren mensen kloten, U goesting doen, en plots moet je vluchten of ze lynchen je.”
Conny had een vriendinnetje, Helga. Een slanke knappe meid. Witblond, kort gekapt haar. Zij was totaal niet te spreken over de teloorgang van het Oostduitse rijk.
“Wij hadden niet veel, noch het modernste, en op een Trabi, zo een Oostduits vehikel, moesten we
ook 5 jaar wachten. Vooropgesteld dat we die konden betalen. Maar we hadden in ieder geval iets. In Oostduitsland deed trouwens het grapje de ronde als je je Trabi bestelde dat je zo oud was als de figuur op de voorzijde van een 5 oostmark biljet, daar stond een jonge wetenschapper op afgebeeld. En als je je Trabi toegewezen kreeg dat je zo oud was als de figuur op de keerzijde. Daar stond dan weer een stokoude schrijver op afgebeeld. En nu?” Sprak zij. “Nu hebben we inderdaad vrijheid, kunnen we gaan en staan waar we willen. Waarom? Om te zien hoe men leeft aan de andere kant van Berlijn? Om te zien wat we niet ons niet kunnen veroorloven? Neen, geef mij dan maar de muur terug. Camillo vond dat zij ongelijk had. Ouder wordend was zijn idee hieromtrent stilletjesaan veranderd. Tuurlijk was hij de rijke Westerling, en zij waren diegenen die nog een televisie hadden met lampen, en 5 verdiepingen naar beneden moesten om kolen te halen uit de kelder. “Vrijheid is het hoogste goed” dacht hij toen. “Maar ja, met vrijheid smeer je geen boterhammen” denkt hij nu.
“Alles kits met de kids?” Vroeg Camillo, die kinderen het einde vond. Ze hadden geen vooroordelen, zeiden recht in je bakkes wat ze dachten of voelden en als ze je waardeerden, wist je meteen dat dit niet gespeeld was. Alhoewel als er snoep aan te pas komt, ze volleerde psychologen zijn in het je verleiden.
“Ja, kan niet beter.”
Joan was best vrij kort van stof wat in den beginne onsympathiek kon overkomen. Hem kennende wist je dat dit niet het geval was.
“Ik stap maar eens op, want moeder de vrouw zal wel stilletjesaan zitten wachten. Als je iets nodig hebt laat het mij weten. Ik ben nog in het land tot volgende week.”
“Verdomme” Vloekte Camilo ineens luidkeels. Verschillende mensen keken om. maar Camilo was zo bezig met wat hij zich net herinnerde, dat hij daar niet op lette. “Mijn inpakpapier van mijn zak frieten.” Het frietmeisje had daar haar telefoonnummer opgeschreven, en zonder er bij stil te staan had hij die weggegooid. “Tedju. Alweer naar de Dampoort te voet.” Want naar de Molenaarsstraat om zijn auto te halen was ook een eindje. “Goed dan maar, alles voor de liefde en een pak frieten.”
“'T is mijn dagje niet, eerst die toestand met die kous, en nu moet ik midden op de dampoort een vuilbak staan leeghalen.”

13-01-2007 om 12:33 geschreven door Tom Lievens  

11-01-2007 om 08:43 geschreven door Tom Lievens  

10-01-2007 om 16:29 geschreven door Tom Lievens  

Na een heleboel overpeinzingen was hij al wandelend een heel stuk opgeschoten richting Gent. Op de Antwerpsesteenweg dan maar een pint drinken. In het eerste Café die op zijn route lag stapte hij binnen en bestelde een nationale trots. T'was ondertussen al half twaalf dus dat mocht wel. Rondkijkend zag Camilo dat hier geen Alois wieze tafels stonden, maar wel degelijke eikehouten tafels met bijbehorende stoelen. Aan de toog zat een verwaaid koppel van een jaar of vijftig zich tegoed te doen aan hun dagelijkse vracht bier. Ze knikten met waterige, halfbezopen ogen goededag . Camilo beantwoordde hun groet met een vriendelijke glimlach terwijl hij dacht. “Kan je nu over zoiets schrijven, twee ocmw'ers die zich reeds 's ochtends een stuk in hun voeten zuipen? Het zal wel mogelijk zijn maar ik doe het niet. Ik heb niet genoeg achtergrondinformatie over wat die mensen ontvangen aan uitkering, noch over wat hun voor huis doorgaand onderdak aan huur kost. En als ik over iets schrijf moet ik ingelicht zijn, dus dit onderwerp is al van de baan.”
Opgewekt na deze gedachte bestelde Camilo nog een pint.
“Want,” zo dacht hij “Op deze manier kom ik gewoon het onderwerp van mijn eerste boek vanzelf tegen. Door middel van eliminatie.”

Er kwamen nog een paar mensen de drankgelegenheid binnen die Camilo aan zijn nieuw systeem onderworp. Een iets oudere heer met een beduidend jonger mokkel aan zijn arm. “Tiens, tiens, onze oude garde lust ook nog wel een groen blaadje. Alhoewel groen. Zo jong is ze nu ook weer niet.” maar ook deze mensen werden genadeloos geelimineerd volgens zijn nieuw systeem. Na het vereffenen van de gemaakte schulden vertrok hij, richting Dampoort alwaar de geur van frieten zijn neus streelde. Aan de kramp van zijn maag te voelen kon hij wel iets solide verdragen, dus een pak friet was de boodschap. Toen het mens dat dit etablissement uitbaatte de tot reepjes verwerkte aardappelen in het daartoe bestemde doosje had gekieperd meende Camilo haar te horen vragen: “Moe' k erin kakke?” Stomverbaasd bekeek hij haar, ze was trouwens een niet onaardige verschijning, natuurlijk halfblond haar, mooi figuurtje met een minirokje, een ietsje te veel opgemaakt maar toch jong genoeg om er lekker uit te zien. Toen ze Camilo zijn verbaasde snuit zag, herhaalde ze haar vraag, denkende dat hij een of andere rare kwiet was die te dwaas was om te helpen donderen.
“Waarom wilt U op mijn friet kakken?” replikeerde hij
Nu was het haar beurt om Camilo stomverbaasd aan te staren. Ondertussen waren de mensen die achter hem in de rij stonden nieuwsgierig deze op zijn minst absurde conversatie aan het volgen.
Toen het vrouwtje over haar eerste verbazing heen was herhaalde ze haar vraag in een soort abn, of wat daar volgens haar moest voor doorgaan. “Of d'ak et moe inpakke?
Camilo schoot in een lach. Zijn oren en het Gentse dialect hadden hem wel voor de gek gehouden. Ook het dametje scheen nu te beseffen waarom Camilo haar zo dwaas had staan aan staren en vroeg met een scheve grijns of hij nog stoverijsaus op zijn frieten wilde. Ze pakte het boeltje in, en terwijl ze dat deed merkte Camilo dat ze nog snel iets op het pak krabbelde. Hij nam zijn pak voedsel in ontvangst en zag dat er een telefoonnummer op stond. Ze knipoogde en glimlachte koket toen hij vertrok. “Komt dat tegen. Dat mokkel staat mij hier midden op de Dampoort te versieren. 'T is me wel wat met die emancipatie. Mischien is ze wel een strontfetisjiste, en was het dat kakken die het hem gedaan heeft. Tevreden ging hij op een bank zitten en begon te eten.

10-01-2007 om 14:06 geschreven door Tom Lievens  

09-01-2007 om 18:32 geschreven door Tom Lievens  

08-01-2007 om 09:41 geschreven door Tom Lievens