Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
24-09-2007
Wie ben ik?
Goedemiddag,
Het filmpje staat erop. Nadat ik beloofd had om mezelf te filmen in plaats van een foto met beschrijving op te sturen naar Menck, heb ik bij deze woord gehouden. Ik geef toe dat het toch vies tegenviel toen ik deze morgen in mijn eentje tegen die camera zat te praten (zeveren, zeiken, vult U zelf maar aan). Ei zo na had ik het filmpje gewist om een nieuwe poging te ondernemen. Maar bij nader inzien vond ik dat een domme gedachte. Het gaat er in de eerste plaats toch om om de anonimiteit te verkleinen, als ik dan een beetje ga proberen te acteren is gans het effect weg. Dus op dit filmpje staat gewoonweg wie ik ben.
Wie een voorstel of idee heeft om iets anders uit te proberen, laat maar komen.
Ik heb gemerkt dat het geluid niet synchroon is met de beelden. Spijtig maar helaas, ik weet niet hoe het komt.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Een tijdje geleden, 27 juni 2007, heb ik deelgenomen aan een recordpoging om met 600 mensen een typische Catalaanse dans ten beste te geven. Nadat Hill op zijn blog vertelde dat hij ook wel van een danspasje hield heb ik een kort filmpje in elkaar geknutseld gaande over dit evenement.
Teruggekeerd in blogland viel mij het anonimiteitsdebat van Menck op.Het is interessant om te zien dat mensen heel sociaal willen zijn maar zichzelf toch gaan verschuilen achter een aantal zelfopgetrokken muurtjes.
Op mijn blog ga ik mezelf een heel stuk meer bloot geven aan de hand van filmpjes. Na de opmerking gelezen te hebben van Gerda (Gerdernissen) "Iedereen heeft een mening over alles", dacht ik : "Klopt als een bus."
Anonimiteisdebat + "iedereen heeft een mening over alles" + media waarover we beschikken = een soortement videoblog. Naast mijn gescheven mening wil ik ook mijn gesproken mening en gedachten toevoegen aan dit blog.
Dan is er in ieder geval een stem, accent en een kop die opzichzelf toch al iets vertelt over de persoon achter het blog.
Het zal mij benieuwen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de vlaanders
"Mocht mijn lichaam een computer zijn" was een gedachte die meermaals door hem heen ging. "Dan zou ik, als dagen zoals deze, de toetsen Ctrl-Alt-Del indrukken en gans het zootje even heropstarten." Maar zelfs dat behoorde niet tot de mogelijkheden. Want ook zijn vingers weigerden dienst. Zijn lichaam voelde aan als een soort luxegevangenis. "Ironisch." dacht hij. "Lichaam te koop: weinig gebruikt, altijd geparkeerd in huis, alleen voor onderdelen. Bekabeling ontbreekt." "Ja, zo zou ik het wel kunnen omschrijven. Want alle onderdelen in mijn lijf zijn op en top, maar de bekabeling van hersenen naar de leden funcioneert niet meer."
MS
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
In navolging van Speedy wil ook ik graag mijn stentje bijdragen aan het strontverhaal.
Materialism: Whoever dies with the most shit wins. Americanism: Who gives a shit. Rastafarianism: Let's smoke this shit! Realism: Life is shit. Idealism: I can handle this shit. Descartes-ism: I think therfore I shit Atheism: No shit Computerism: Why won' t this shit work?
Ik heb er nog een paar, dus voor diegenen die deze onzin wel kunnen waarderen, laat het mij maar weten
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
De zomer was lang en goed. Veel gereisd, gegeten gedronken, nagedacht, gespeeld met de kroost en dies meer. Mijn blog heeft daar zwaar onder geleden.
Ik bied mijn nederige excuses aan aan Els Crauwels, die blijkbaar naar Barcelona is afgereisd begin deze maand en wie ik niet ontmoet heb. Ik had er geen flauw vermoeden van daar ik noch noch mailbaar nog blogbaar was. Sorry Els, vroeg of laat maak ik dit goed.
Wat Vinkenoog betreft Jan, ik heb op mijn blog laten weten dat dat er nog niet van gekomen is, dus de mening van Vinkenoog is nog hangende.
Ncumisa, kop op meid. Als de storm over is en de rust teruggekeerd wil ik je terug zien bloggen als van oudsher. Anders kom je maar naar Spanje een weekje uitblazen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het beloofde reisverslag aan boord van de "New Flamenco" is er niet gekomen. Dus zal ik het verslag maar schrijven op vanuit mijn hol, zoals mijn vrouw mijn werkplek bestempeld.
Bij het aan boord gaan van aan wat de eerstkomende week onze verblijfplaats ging zijn, vonden we de boot nogal klein uitvallen, ondanks de lengte van 163m. Maar niet getreurd, eten en drank waren volop voorradig en reeds bij de prijs inbegrepen. Bij het vertrek uit Barcelona, staande op de boeg, liet de kapitein de scheepshoorn een aantal keren loeien, waarbij mijn dochter van vier bijna een hartaanval kreeg. Het arme schaap schrok zich rot. Dat ding maakt dan ook wel verschrikkelijk veel lawaai als je er zo'n twintig meter vandaan staat. Dochterlief was de eerste twintig minuten iets minder entiousiast over de komende bootreis.
Het was vier in de namiddag, heel rustige zee, en zo voeren we richting Nice, alwaar we onze eerste uitstap zouden maken richting Monaco. Bij het doorvaren van de "Golfo de Leon" werd de zee iets woeliger en konden we zien dat sommige van onze medereizigers een iets bleker gelaat hadden. Zeeziek. Een aantal mensen moesten zelfs het toilet opzoeken om hun eerste maaltijd aan boord in de toiletpot te deponeren. Ik gaf hun nog de raad mee om bij het kotsen de tanden opelkaar te houden zodat alleen het vocht, tussen hun tanden doorspuitend, in de pot zou belanden, om daarna alsnog de brokken te kunnen doorslikken, kwestie van dat dure voedsel niet te verspillen.
Des ochtends stond ik al om vier op het dek, wat een rust om die weidse zee rustig haar gang te zien gaan. Het heeft iets magisch, vooral als je land ziet verschijnen. Ik heb uren de zee afgespeurd naar de dolfijnen maar de eerste dag niets gezien wat in de verste verte ook maar op een dolfijn leek.
Wordt vervolgd.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Deze namiddag om vier uur worden wij aan boord verwacht van onze verblijfplaats voor de volgende zeven dagen, zijnde een cruiseschip. Dan begint onze trip die ons naar Monaco, Livorno alwaar we met taxi, treinen en wat er voor handen is Pisa en Florencia zullen bezoeken, Rome, Napels en uiteindelijk Tunez moet brengen. Volgende week maandag meren we dan terug aan hier in Barcelona. Als het enigzins mogelijk is zal ik een scheepsdagboek bijhouden.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na het lezen van de eerste tachtig pagina's was ik volledig de weg kwijt. Jeroen Brouwers is een taalpurist. Dus zoals bij velen die zich aan schrijvelarij wagen sloeg de twijfel toe. Na zijn, in den beginne, goede relatie met J. Weverbergh, kwam Jeroen Brouwers tot de conclusie dat heel veel relaties worden aangegaan of gefundeerd zijn op persoonlijke interesses. Ik hoop nog te mogen genieten van de volgende pagina's die ik nog voor de boeg heb in dit boek, maar één ding weet ik zeker: Ik wil netjes en degelijk de Nederlandse taal hanteren. Wat na het lezen van de dit boek niet zo voor de hand liggend blijkt te zijn. Dus studeren is de boodschap.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Nadat ik op een nacht weer eens te snel langs de Catalaanse binnenwegen gescheurd had was het dan uiteindelijk zo ver. Een fikse boete. Wat een ellende. Niet geklaagd doch, want het was tenslotte mijn eigen schuld, en de boete maar betalen. Een jaar na datum krijgt mijn vrouw terug een briefje van de verkeerspolitie met het vriendelijke doch dringende verzoek om haar rijbewijs in te leveren voor een maandje zodat ze haar zonden kan overdenken. De motorfiets staat op haar naam. Leuk detail is dat mijn vrouw niet eens over een motorrijbewijs beschikt, lol verzekerd bij de verkeerspolitie. Opgetogen trokken wij naar de verkeerspolitie om dit uit te leggen, en meteen hebben we er dan maar bijverteld dat zij niet reed maar een goede Belgische vriend van ons die in Engeland woont. Met zijn medeweten uiteraard. De politie heeft ons voor het ogenblik respijt gegeven met de boodschap dat ze het zaakje nader zullen onderzoeken. We leven in blijde verwachting dat niemand zijn rijbewijs hoeft in te leveren.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor Vlaanders
Terwijl het moedeloos voor zich uit staren doorging was haar dochtertje aan haar aandacht ontsnapt. Het kind liep op de stoep voor het cafe te spelen. Op de drukke steenweg raasde het verkeer voorbij. Het hinkelen was een leuk tijdverdrijf zo leek het. Het kind dacht wellicht: "Hier krijg ik tenminste geen klappen van mama." Met een gefronst voorhoofdje en de tip van haar tong in een mondhoek geperst probeerde ze een steentje op een tegel te mikken die een eindje van haar af lag. Bij het neerkomen ketste het keitje de straat op. Ze bekeek het steentje dat daar weerloos overgeleverd was aan de verpletterende wielen van de vehikels. Na een paar seconden nam ze een besluit en besloot het steentje te redden. Toen ze gedecideerd de straat opstapte en het steentje in haar hand nam schrok ze op van piepende remmen. Op amper een paar centimeter van haar kleine tere lijfje kwam een auto tot stilstand. Iedereen kwam het cafe uitgerend, meer uit sensatielust dan om te zien of er hulp nodig was. Toen de vriend van de moeder het kind midden op de straat bespeurde riep hij door de openstaande cafedeur de moeder. Die zat nog steeds in haar trance. Bij het buitenkomen zag ze haar kind daar nog steeds de straat staan, de chauffeur van de wagen zat nog in zijn vehikel met het stuur in zijn handen geklemd en doodsbleek. De vriend liep naar de auto toe rukte de deur open en begon de arme ziel de huid vol te schelden. Ondertussen was moederlief bezig met haar nakomeling nog een paar rake kletsen te geven. Na een klein tijdje hield het tumult op. Iedereen was tevreden, er was tenminste iets gebeurd vandaag. Nu iedereen terug voorzien was van drank vergaten ze alras weer het kind dat stilletjes zat te huilen op een stoel waar ze niet mocht vanop staan. Ze opende haar hand en keek naar het steentje dat nu haar vriend geworden was en prevelde: "Gelukkig heb ik jou nog."
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Terwijl ik doelloos de stad doorslenterde merke ik op dat ik steeds moeizamer vooruitkwam. Het was alsof ik door een soort modder ploegde. Hijgend stopte ik. Bekeek mijn voeten. Die waren niet meer zichtbaar door de brij die ze omringden. Mijn voeten en knieën waren opgeslorpt. Ik bekeek de materie die mijn onderste leden omringden en herkende ze niet. Vooroverbuigend nam ik een deeltje van wat mij tot vertragen dwong tijdens mijn wandeling. Nieuwsgierig bekeek ik wat ik in mijn hand hield, het was een seconde. "seconden?" "Ik wist niet dat die er zo uitzagen." Omdat het stappen mij nu bijna onmogelijk was ging ik maar zitten op die berg seconden. Het was alsof ik in een ballenbad zat zoals die je kan vinden in kinderspeeltuinen. Ik kon zwemmen in die hoop tijd. Toen begon ik mij af te vragen wie verantwoordelijk was voor die immense hoop weggegooide of verloren seconden. Zou het kunnen dat we allemaal samen zo een enorme hoop tijd verliezen dat die ons heel stil en listig besluipt tot we erin stikken? En dat we dan de laatste seconden die ons resten denken : "Shit, was dit het?" Ik vrees van wel, want ik wandel er dagelijks door, door die hoop seconden. En iemand heeft ze daarachter gelaten. Mijn grootste ongerustheid is dat ook ik duchtig meehelp om die brij te laten groeien.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Terwijl ze aan haar pint lurkte bekeek ze met waterige ogen haar vierjarig dochtertje. Deze vrouw hield de hand vast van de zoveelste vriend die ze afgelopen jaren had gehad. Een grote kerel met een groot bakkes die meende joviaal te moeten doen tegen de rest van het cafe. Hij kende er veel mensen en was fier dat ook hij nu eens een vriendin had.
Men kon aan de vrouw zien dat het haar eigenlijk allemaal koud liet, behalve het feit dat ze iemand had die voor haar pinten betaalde. Ook denk ik dat ze een klein beetje gezelschap kon gebruiken, al was het dan maar van één of andere totaal waardeloze figuur. Overdonderd bekeek ik het mens. Zoals zij het kleine wicht haar gang liet gaan. Van moedergevoelens was niets te bespeuren, zelfs niet toen het kind vervaarlijk op een barkruk balanceerde. De uitdrukking op haar gezicht bleef gewoon zonder gevoel. Ik had de indruk dat ze spijt had van dit dochtertje ooit op de aardkloot gegooid te hebben. Mischien wenste ze wel dat het kind gewoon wegging of doodviel. Na nog een biertje maakte dochterlief op vrij onzachte wijze contact met moeder aarde met een huilbui als gevolg. De reactie van de moeder kwam traag op gang, maar eenmaal ze tot bij haar dochter was geraakt gaf ze haar een muilpeer die kon tellen. Zonder zich verder te bekommeren om haar huilende kroost ging ze terug zitten en bestelde de zoveelste pint. Het wezenloos voor zich uit staren ving opnieuw aan.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Bij het wakker
worden, merk ik op dat ik dringend moet plassen. Dus al stommelend en
slaapdronken zoek ik het toilet op. Na het voor deze karweien
geschapen werktuig opgediept te hebben uit de middelste regionen van
mijn lijf, geef ik mij over aan het ons aller bekend gevoel van je
blaas leegzeiken. "Geen discriminatie alhier, zowel de vrouwen
als de mannen beschikken over het juiste materiaal om dit gevoel te
kunnen opwekken. Nadat alles leeggelopen en veilig opgeborgen is,
slof ik richting keuken. Want ik kan niet zonder mijn mok slappe
koffie 's ochtends. Vanop mijn kleine balkonnetje sla ik gade hoe
Barcelona tot leven komt. Op dit vroege uur, het is amper zeven uur,
valt het nog mee qua drukte. Een zwerver rommelt in een
vuilniscontainer, de barman haalt met veel kabaal het rolluik op en
laat de eerste klanten binnen. Ja, die Spanjaarden kunnen er wat van
als het op drinken aankomt. De meeste metselaars, loodgieters en
ander volk dat werkzaam is in het bouwwezen beginnen meestal hun dag
met een paar flinke borrels, dat ze dan het hoogste
werkongevallencijfer in de europese unie hebben is dan ook niet te
verwonderen. Die kerels donderen hier met de regelmaat van de klok
van één of andere stelling af. Mijn oog valt op het
leegstaande pand waar al een tijdje een kraker leeft. een kerel met
een moeilijk te schatten leeftijd. Voor dag en dauw verlaat hij het
pand om pas laat in de avond terug te keren. Steeds loopt hij met een
plastic zak met zijn hele hebben en houden de ganse dag in de stad.
Je kan hem regelmatig in het park hier om de hoek zien zitten op de
bank. Alleen. Zegt nooit niets. Eigenlijk is hij geen kraker, eerder
is hij een zwerver die in plaats van in het station of in het park
gaat slapen zijn eigen condo heeft gevonden. Vandaag is hij er al
vandoor of hij heeft zich overslapen. Genoeg koffie gelurkt. Ik giet
inhoud van de koffiekan in een thermos en begin te denken wat ik
vandaag ga uitvreten. Ik moet nog een paar websites ontwerpen en een
prijsofferte maken voor een computer maar heb daar eigenlijk totaal
geen zin. Met het geld dat ik geerfd heb van mijn overleden
grootmoeder kan ik het wel een tijdje uitzingen zonder mij te
vermoeien of mijn kop te breken over een bedrijf dat niet zonder
website kan. Ik loop de keuken door, richting badkamer. Deze
tweekamerflat, gelegen aan Calle Balmes, kost mij wel een rib uit het
lijf maar het is er netjes en gerieflijk. Na gedoucht te hebben stap
ik de straat op.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Waarom wordt er toch zo weinig gelezen? En dan heb ik het niet over lezen van reclamebrochures, bijsluiters van hoestsiropen, Dag allemaal etc... Een boek vergezelt mij overal, behalve op het toilet. Daar ga ik namelijk mijn behoeften doen en heb ik bij het persen geen nood aan literaire hoogstandjes. Maar goed, om bij het boek te blijven dus. Ik hoor van veel mensen dat ze geen tijd hebben om te lezen. Wat een larie. Die commentaar krijg ik dan nog meestal in één of andere bar waar men al uren aan het slempen is, wat trouwens wel leuk is. Lezen kan je overal, en dankzij de boekdrukkunst valt de omvang van zoń boek heden ten dage heel goed mee. Er zijn wel mensen die over een imposante boekenkast beschikken, klopt. Meestal zit die volgepropt met boeken die ze gekregen hebben op nieuwjaar, Pasen of een andere heuglijke gebeurtenis. En nooit ofte nimmer is er meer dan de titel van gelezen. Het staat zo schoon zei mijn schoonzus onlangs nog tegen mij. Ieder zijn meug, maar ik heb het gevoel dat lezen zoiets is als eten. Zolang je van iets niet geproefd hebt kan je niet weten of het al dan niet bevalt. En velen hebben nooit geproefd. Bon, nu ga ik nog een beetje lezen.
Vriendelijke groet van de Vlaanders voor de Spaanders
Toen ik in een bui van nostalgie in een berg oude papieren en fotos zat te snuisteren stuitte ik op een oud loonstrookje. Mijn oog viel op het woord "Sociale Bijdrage." Wat een woord om je gewoonweg een hoop centen afhandig te maken. Natuurlijk kan je er inderdaad een hoop werklozen van betalen en een pak minderbedeelden, wat dat ook moge wezen in ons Belgenlandje, een handje toesteken. Sociale bijdrage en minderbedeelden. Hebben minderbedeelden dan kleine pikjes? Of kleine tietjes? Wie zal het zeggen. Het zou zo maar allemaal eens kunnen. Bij het verder bekijken van het loonstrookje kreeg ik het bedrag in de gaten dat ik toentertijd verdiende, en besefte dat het minderbedeeld zijn niets te maken heeft met te kleine pikjes of tietjes.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het was op 5 mei mijn verwekker zijn verjaardag. Al dagen waren ik en nog een aantal andere mensen bezig met die gedachte. Dus had mijn vader zeker geen reden tot klagen. Alhoewel het normaal is dat hij niet wist dat we ons reeds dagen van tevoren alweder de dag herinnerden waarop hij ter aarde kwam. Want zoiets ga je niet vertellen aan de jarige natuurlijk. Nu is er ook nog een andere reden waarom hij niets wist en weet dat we zo intens bezig waren met zijn verjaardag. Het is namelijk reeds bijna twee jaar geleden dat hij ter aarde besteld is.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
American Psycho van Brett Easton Ellis is een boek die mij aan het overdonderen is. Ik ben nog niet eens halverwege en toch is dit voor mij reeds een kei van een schrijfsel. Ik ben al aan het overwegen een Spanish Psycho te schrijven.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Na weer een aantal rare dagen achter de rug te hebben, ik schrijf alles vol, van toiletpapier tot de muren die mij omringen, heb ik besloten dat iemand mij de grond moet inboren of ophemelen. "Niet getreurd" dacht ik "Iemand wil ik vinden die mijn schrijven wil en bovenal kan beoordelen" Die "kan" in mijn gedachte is vreslijk belangrijk. Natuurlijk vertelt mijn vrouw mij weleens eens dat ik mooi schrijf, maar daar schiet ik ook geen bal mee op. Nadat ik vorige week Simon Vinkenoog had zien verschijnen op mijn beeldscherm dacht ik: "Dit is mijn lezend oog." Gisteren was de kogel reeds door de kerk, ik mag mijn schrijfsels persoonlijk overhandigen aan Simon als ik in Amsterdam geraak. Mijn vrouw vertrekt zondag met een uitwisselingsproject naar Almere, vlakbij Amsterdam dus. Of ik nu al zal gaan weet ik niet, want ik ben nog maar net terug uit België, en Amsterdam ligt ook niet om de hoek vanuit Barcelona. Maar ik ben een illusie rijker en daar draait het om.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Goedemorgen,
