Schrijf, zever, filosofeer, breek af waar U zin in heeft !
19-03-2007
Cholesterol
Goedenamiddag,
268--> maximum normaal niveau 200 Cholesterol "Wat betekent dit dokter, ietsje te hoog, veel te hoog, dodelijk? "Rustig Camilo, ik check dat even in mijn tabellen." Na even ongerust de dokter gemonsterd te hebben, een kerel van een jaar 45, zware lichaamsbouw, grijs sluik haar, dacht Camilo: "Op mijn leeftijd zal het wel niet zo een vaart lopen." "Wel, Camilo, je hebt een kans van 3 op 100 om de volgende tien jaar een hart en vaatziekte op te lopen." Camilo, keek de kenner van het fysische lichaam aan met een blik van "En?" "Maak je maar geen zorgen, de bloedtesten kunnen gemaakt zijn op een moment dat je cholesterol inderdaad hoog was, maar dat betkent niets. Kom binnen 6 maanden maar eens terug, dan doen we nog een bloedtest. Indien het het resultaat hetzelfde is, zien we wel wat we eraan kunnen doen." "Daar ben ik vet mee" dacht Camilo. Hij betaalde de rekening, en ging naar de dichtsbijzijnde frituur een pak frieten halen. "Als ik dan toch het risico loop om dood te vallen, wil ik toch nog eerst genieten van de simpele dingen des levens" Redeneerde Camilo.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Camillo komt terug tot leven. Na een tijdje Camilo zijn gang te hebben laten gaan, heeft hij mij weer bij mijn nekvel gepakt en wil hij terug geschreven worden. Hij is een tijdje op de dool geweest. Maar dankzij mijn Vriend Joan uit Engeland is hij nu dus terug. Deze vriend is al meerdere keren mijn redder in nood geweest. Zijn dagdagelijkse leven bestaat eruit om in de zeven zeeën onder water allerlei dingen te gaan repareren. We zien elkaar mischien één keer in het jaar. Soms horen we elkaar in geen maanden. En toch is deze vriendschap nooit verzwakt, nooit verdwenen. Ik heb het geluk van een vriend te hebben, en dan bedoel ik vriend in al zijn betekenissen. Niet zomaar een kennis, waarvan je denkt dat het een vriend is. Hij heeft de eerste 30 paginas van Camillo gelezen, en mij eerlijk op mijn plaats gezet, zoals hij trouwens altijd doet. Enfin, 't was maar om te zeggen dat ik mij goed voel en mijne moat geire zie.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Het eerste artikel dat ik geschreven heb voor voetbalkrant.com is een feit. Het zijn sfeerbeelden dus geen verslag van een wedstrijd. Voor diegenen onder U die zin hebben om het te lezen kan je naar www.voetbalkrant.com surfen en in het menu specials--->columns vind je het schrijfsel mijner hand.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Spaanderen boven Waar men den Tom nog kan loven Waar de vinos belangrijk zijn En de playas omvangrijk zijn Spaanderen buiten Waar de scheidsrechters fluiten Spaanderen mijn land Bij het Meditterane strand
Spaanderen boven Waar men een chica nog kan loven Waar de chicas belangrijk zijn En de stadions omvangrijk zijn Spaanderen buiten Waar Aznar vloog buiten Spaanderen mijn land Bij het Meditterane strand
Wat ik wil zeggen is dat de titel van de colum, u raadt het al, Spaanderen Boven zal zijn.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Hoe gekker hoe liever, zotter hoe beter, en hoe rapper hoe platter. Dat is zo een beetje de omschrijving van mijn zondag. Gisteren kwam ik op het lumineuze idee om samen met dochterlief van 4 jaar oud eten klaar te maken. Ik kook namelijk graag. De hulp, of wat daarvoor moet doorgaan, van mijn dochter was dan ook een welkome afleiding bij het raspen van de wortels voor de soep. Nadat de schort was aangetrokken begon mijn dochter dan de geraspte en geschilde soepgroenten te wassen. Terwijl ze toch bezig was moet ze gedacht hebben: "Ik was mijzelf en de ganse keuken in één ruk mee." Profiterend van mijn afwezigheid, ik was eventjes aan de telefoon, zette ze dit plan dus door. Nadat ze de keuken herschapen had in een olympisch zwembad, vond ze het moment gekomen om mij van de telefoon weg te halen en fier haar werk te laten zien. Geen paniek, een blik bier opengetrokken, sigaretje gerookt, en ik had alles alweer onder controle. Het soepje heb ik wel tot een goed einde gebracht. Maar ik heb wel mijn dochter verwijderd uit de keuken met de tv verleidingstruuk. De video: Plop kookt was voor haar al meer dan voldoende om haar kookbereidheid te temperen. Tegen de middag hadden we als voorgerecht Soep, Hoofdschotel biefstuk met Pommes allumetes, allée ge kent dat wel, zeer fijne gesneden frietjes, een Bearnaise suas, en neen niet uit zakskes, en als dessert flan, wel uit zakskes. Het is maar om te zeggen dat ik een gezellige zondag gehad heb met de nodige drukte.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Ik ben op zoek naar een korte krachtige titel voor mijn rubriek in voetbalkrant.com. Het zal een rubriek zijn die gaat over hoe men hier voetbal beleefd. Zie mijn vorig schrijfsel over dit onderwerp. Als iemand suggesties heeft, Laat maar komen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Sommigen onder U zullen zich herinneren dat op Stienie's blog een artikeltje stond waar men mensen zocht om stukjes over voetbal te schrijven. Daar ik in Barcelona woon, en alhier ter stede een voetbalploegje het niet altijd slecht doet, dacht ik dat het geen slecht idee was om hier iets mee te doen. Na een paar keer de stem van Stienie te mogen aanhoren, en sorry Menck maar de stem van jouw Mieke Debruyne kan niet tippen aan Stienies stem, en doorverbonden te worden met R.D.M, is de kogel door het stadion. Na twee proefstukjes vond R.D.M dat ik voldoende mijn leesplank kende om voor voetbalkrant.com een eigen rubriek op te starten. Dit zullen niet meteen verslagen zijn over wedstrijden, Eerder zullen het beschrijvingen zijn over wat hier op straat, op het werk en in de plaatselijke barretjes gebeurt en leeft tijdens wedstrijden. Dus de schrijfsels zullen niet gespeend zijn van enige humor en eigenwijsheid. Enfin, wat ik eigenlijk wou zeggen was: Bedankt Stienie voor de goede zorgen.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
T'is nogal wat vandaag de dag met het samenleven, getrouwd zijn, samenhokken of hoe men het ook wil noemen. De scheidingen staan in de uitverkoop, en als je er twee achter de rug hebt krijg je er de derde gratis bij. Jezus. Wat heeft iedereen toch altijd met dat trouwen. Ik vindt dat je dat maximaal één keer moet proberen, lukt het niet ga dan toch gewoon lekker samenwonen. Trouwen zou je eigenlijk moeten doen nadat je 25 jaar samenbent. Als alles dan nog reilt en zeilt naar je goesting, maak er dan een groot feest van. Het risico dat je dan nog gaat scheiden is miniem. Ik woon al 16 jaar samen, waarvan 14 jaar getrouwd. Dus ook ik heb mijn eigen theorie niet gevold, daar ik op het tijdstip van trouwen deze theorie nog niet op punt gesteld had. Ik ben één van de gelukkigen waar het naar onze mening reilt en zeilt. Dus geen geweeklaag alhier. Ik kende mijn vrouwtje 8 dagen en we zijn gaan samenwonen, dus liefde op het eerste gezicht bestaat wel degelijk. En ik heb de loterij gewonnen. Het moet niet altijd negatief zijn als het op relaties aankomt. Ja ik kook, en ja zij kuist. Ja ik ga uit met de moto, en ja zij gaat de hort op met haar vrienden. Ja, zij vertrouwt mij, en ja, ik vertrouw haar. Ja zij gedraagt zich soms als een vervelende koe, en ja ik gedraag mij soms als een hufter. Maar we zien elkaar o zo graag. Ik schrijf dit allemaal neer omdat ik niet wist wat te schrijven, en ik aan haar zat te denken. Dus dacht ik, ik maak mijn liefde voor de moeder van mijn kinderen blogkundig.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Waarom probeer ik altijdt zo krampachtig politiek correct te zijn. Ik geef gewoon mijn mening, zonder een bepaald personage op de korrel te nemen. Mischien voelt iemand zich wel aangevallen, maar daar kan ik ook niets aan doen. Vrijheid van meningsuiting!! Ik snap wel dat het niet leuk is als men tegen uw kar schopt, maar staat ooit iemand erbij stil dat het tegen karren schoppen heeft geleid tot de welvaart die we kennen. Mocht iedereen "politiek correct" gereageerd of geageerd hebben tegen dingen die hem niet aanstonden dan hadden we nu nog steeds Gentse of Aalsterse toestanden in katoenfabrieken. Ik wil maar zeggen dat als ik mijn mening geef over iets, dat dat maar simpelweg mijn eigen mening is. Waarom moet iedereen zich altijd aangevallen voelen? Los van het feit dat ik stilletjesaan begin te leren dat ik niet over alles een mening hoef te hebben. Er zijn dingen waar ik gewoonweg te dom, te laf, te simpel, te slecht geinformeerd voor ben om zomaar eventjes te gaan verkondigen wat ik erover denk. En toch merk i bij mezelf iedere keer dat ik politiek correct probeer te zijn. Lafaard die ik ben.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Hoe meer ik lees, hoe meer ik merk dat alle schrijvers stelen als de raven. Er zijn heel veel goede boeken waarin je soms een passage vindt waarbij je een dejá vu effect heb. De laatste tijd heb ik er een hobby van gemaakt om uit te vogelen waar ik een of andere passage reeds gelezen heb. Zo schreef Maarten Biesheuvel een mooi verhaal over zijn belevenissen met schrijvers van vroeger en nu die samen met hem in één kamer vertoeven. Toen ik verleden week "weg met de literatuur" van Brusselmans nog eens had opgediept, stuit ik op een soortgelijk verhaal. Wat niets afdoet aan de kwaliteit van de schrijvers, dit is geen kritiek maar een vaststelling. Het deed me een beetje denken aan de tijd waarin ik nog veel schilderde en tekende. Daar gebeurt eigenlijk net hetzelfde. Het is een soort leerschool en tegelijkertijd een soort kunstenaars afgunst. Zo was Dali bezeten van Vermeers schilderij "muzieklessen", die hij dan ook op allerlei manieren nageschilderd heeft. Zo was Picasso woest toen bij vrienden een vrouw een opmerking maakte dat hij maar een kliederaar was. Prompt nam Picasso blad en potlood en maakte een perfecte kopie van "Las meninas", om aan te tonen dat hij zijn metiér tot in de perfectie beheerste. Een tekening weliswaar, maar ze is prachtig. 'T is eigenlijk juist maar om te zeggen dat ik iedere dag van ieder bijleer, en dus zal ik ook wel nu en dan stelen als de raven.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor Vlaanders
Stel U leest een advertentie op een blog. Niets aan de hand. Die advertentie zoekt mensen die iets willen schrijven op een site die over voetbal gaat. Nog steeds niets aan de hand. U denkt: "Dit zou mischien leuk kunnen zijn, dus ik zal ne keer bellen." En nog altijd niets aan de hand. U draait het nummer, het toestel doet wat er van verwacht wordt, bellen dus. Na drie keer overgaan hoor je een zachte aangename stem die je begroet: "Goedenamiddag, want ik kan ik voor U doen?" "Is mevrouw R.D.M aanwezig." "Neen, die is met vakantie tot volgende week." "Ik bel in verband met de advertentie die ik op een blog van een vriendin heb gelezen." "Ja?" "Ik dacht dat ik mischien een paar stukjes zou kunnen schrijven die jullie behagen." "Ja ik kan deze boodschap overmaken." "O, U weet dus van deze materie af? "Ja inderdaad, ik ben Stien, deze boodschap staat op mijn site." 3 seconden stilte, waarbij mijn bakkes openvalt, mijn tas koffie bijna op de grond kletst, en ik het hoor donderen in Keulen. Ik herstel mezelf, laat niets merken. "Ah, U bent Stien? Wel ik ben Tom, U weet wel." "Lievens?" "Klopt" De rest ga ik jullie niet wijsmaken. Maar ik kan jullie wel verklappen dat ik een leuk gesprek gehad heb met Stien, ik hoop dat het voor haar even leuk was. Want verbazing met zenuwen gemixt zorgen bij mij voor een spraakwaterval. Sorry hiervoor Stien. In ieder geval weet ik hoe ze klinkt en jullie niet. Ik ben nu al jaloers op diegenen die kunnen aanwezig zijn op de blogmeeting.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Monumentenstrijd. Verstand van Vlaanderen. Laatste show. Het was weer zappen geblazen gisterenavond. Op sateliet kan ik één kanaal bekijken maar niet tegelijkertijd een ander kanaal op video, dvd of een ander opneemmedium branden. Dus stond de uitvinding van een pas overleden 93 jarige uitvinder roodgloeiend, en dan heb ik het over mijn afstandsbediening. Verstand van Vlaanderen voor mijn 12 jarige zoon, zodat zijn Nederlands uitbreidt. Monumentenstrijd voor mij, omdat daar mijn beroemde achterneef N.B de boekentoren onder zijn vleugels genomen heeft. En de laatste show omdat ik mij dan weer heerlijk kon ergeren aan het ijskonijn Saskia de Coster. En daar wil ik het iets uigebreider over hebben. Ik heb haar niet aan het woord gehoord, want ik zat te gapen naar de monumentenstrijd op het moment dat zij haar zegje mocht doen ( Volgens welingelichte bronnen mocht zij dat gedurende 3 minuten 54 seconden en 3 tienden doen. De kijkcijfers vielen tijdens haar zegje zodanig naar beneden dat ze de vrt toren moeten stutten hebben). Maar goed, ik heb haar dus niet bezig gehoord. Noch heb ik iets van haar mogen lezen. Zij zal allicht een literair wonder zijn, maar toen ik haar gisteren op de televisie zag moest ik denken aan Helga uit "Allo Allo". Alleen al de kleding. Wit hemd, fijn zwart stropdasje, zwarte rok tot juist onder kniehoogte, zwarte netkousen en zwarte hoge botten. Het gitzwarte haar strak tegen haar schedelplan geplakt met voldoende vet om Rommel zijn tankeenheid met in te smeren. En als ze dan nog het haar toegemeten zegje gedaan heeft zoals ze somtijds uit de hoek kwam in "De slimste mens ter wereld" dan vermoed ik dat sommige Hitlerianen, Vlaams belangers en ander gespuis spontaan een orgasme gekregen hebben. Tot zover mijn objectieve, van op afstand bekeken mening over Sskia De Coster.
Een vriendelijk groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Goedenavond,
Dit schrijven is een teken van leven. Veel meer leven zit er voorlopig niet in mij dus ga ik U dan ook niet niet vervelen met één of ander hersenspinsel waar niemand in geinteresseerd is.
Een vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Bij het lezen van alweder een artikel over de opwarming van de aarde, dacht ik dat de kerk hier een ideale stok heeft om ons terug de kerk in te slaan. Bij de volgende encycliek zou men tot de conclusie kunnen komen dat al de warmte waarmede onze aarde wordt bestookt niet afkomstig is van co2 en andere rommel, maar van onze vunzige, elke dag onreinere lichamen. De minirokjes van de jonge veulens, de stijlvolle dames van middelbare leeftijd, ja zelfs de knipogende oma's doen de thermostaat der mannenlijven volledig op hol slaan. En ook omgekeerd, de vrouwen die de mooie jonge adonissen, mannen met buikje van middelbare leeftijd en zelfs de mankende opa's zien voorbij flaneren krijgen ook plotselinge temperatuurstoornissen. Dus onze goddeloze gedachten gecombineerd met fysieke warmte is verantwoordelijk voor de opwarming van onze globe. Eventueel kan men er nog aan toevoegen dat de industrie alsook valselijk beschuldigd wordt van de reukhinder, deze wansmakelijke geur zou alweder van onze naar ongebreidelde voortplanting smachtende lichamen afkomstig zijn.
Vriendelijke groet van de al goed opgewarmde Spaanders voor de Vlaanders
Gezeten op een terrasje hier om de hoek, ja het is hier reeds terrasjesweer, zie ik wandelaars met bijbehorende hond. Na een tijdje komen twee van die vierpoters in elkaars buurt, en ja hoor, snuffelen dat het een aard is. De kont, de piemel, de vagina, geen plekje wordt overgeslagen. Terwijl ik dit tafereel zit gade te slaan, valt mij op dat een kerel links van mij eigenlijk net hetzelfde zit te doen met de dame voor mij. Zij het dat ze niet letterlijk elkaar besnuffelen, maar elkaar stiekem zitten te bekijken. U kent het wel. Iemand zitten te bekijken, en als die iemand dan terugkijkt, je ogen afwenden maar tien seconden later terug kijken om te zien of er nog gekeken wordt. Het was prachtig om zien hoe elke soort op zijn manier zijn medewezen probeerde te peilen. Gelukkig maar voor ons dat we anderen aftasten door te kijken, want ik zie mij al op een terrasje zitten terwijl iedereen aan elkaars kont zit te ruiken, of terwijl ik mijn sandwich verorber mijn kont moet opheffen omdat een medemens even zin heeft om eraan te snuffelen, de kont bedoel ik dan en niet de sandwich.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Spaanders
De eerste dag schiep Hij de aarde, en verveelde zich te pletter De tweede dag schiep Hij het licht, en bleef zich maar te pletter vervelen De derde dag schiep hij de planten, en U raadt het al: verveling troef De vierde dag schiep hij de dieren, en nog steeds viel er niets te vieren De vijfde dag schiep hij de vijfde dag, wat een miserie De zesde dag schiep hij de mens En de zevende dag en de daaropvolgende kwam hij nooit meer bij van het zich te pletter te lachen
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Rondkijkend merkte
hij een groepje van drie meisjes en vier jongens op, die hevig over
iets zaten te twisten. Nu twisten is een groot woord, eerder zaten ze
door elkaar te kletsen. Voor zover hij het kon volgen ging het om de
eenmaking van de Europese munt. Eén van hen merkte dat Camilo
hen zat te bekijken en vroeg Camilo wat hij er dan van dacht, als hij
toch zo geinteresseerd in hen was. Die uitnodiging klonk niet echt
als een uitnodiging maar eerder als wat scheelt er?. Camilo
stond rustig op, nam een stoel, en stelde zichzelf voor. Als het
ok is voor jullie, luister ik graag eventjes mee. De heikneuter
die nogal een vervelend bakkes had, vriendelijk aankijkend. Die vent
merkte wel dat Camilo er mee zat te rammelen, maar de rest van de
groep reageerde enthiousiast, dus kon hij niet anders dan zich
gewonnen geven. Ze hadden meteen door dat hij geen Fransman was, wat die meiden blijkbaar
nogal leuk schenen te vinden. tot grote ergernis van monsieur
sympa. Omdat hij dit
merkte, begon hij snel te spreken en veel moeilijke woorden te
gebruiken, alsof hij wilde aantonen dat die vreemdeling toch te stom
was om alles te begrijpen. Dat was ook zo, niet dat stom zijn, maar
wel dat hij er niet veel van begreep. Dit stoorde Camilo aan geen
kanten. De normale mensen onder ons, wat er niet echt veel zijn,
amuseren zich best met one-men shows van dergelijke zielige figuren.
Hier spraken niet de hersencellen, in zoverre hij die had, maar zijn
hormonen die hij blijkbaar te over had door een gebrek aan neuken.
Jongen, daarbij kan ik je niet bij helpen, en mocht ik het kunnen
zou ik het nog niet doen. dacht Camilo Wat Camilo ook
prachtig vond, is dat mensen soms met zoveel vuur iets kunnen
verdedigen alsof ze het zelf uitgevonden hebben en er nog dik voor
betaald worden ook. En die Fransen bleken wel heel heftig te kunnen
zijn. Hoe meer de aandacht van zijn publiek verslapte, hoe meer hij
met wijde handgebaren en op de tafel kloppend zijn argumenten kracht
bijzette. Aan het eind van zijn betoog hijgde hij, en met zijn
bloeddoorlopen ogen keek hij triomfantelijk rond, alsof hij een
toespraak had gehouden in het parlement en de vloer aangeveegd had
met de oppositie. Oui, c'est vrai.
Vous avez raison. glimlachte Camilo hem vriendelijk toe. Ah Oui? In gammel Frans
antwoordde Camilo: Ik heb er niets van begrepen, maar ik denk als
ik je gelijk geef dat je dan mischien 180 tellen die scheur onder je
neus dicht houdt. En als ik je dan nog een pint trakteer en het geluk
heb dat je een kleine blaas hebt, verdwijn je mischien ook nog 5
minuten naar het toilet. Daarom vindt ik dat je gelijk hebt. Het element was te
verstomd om kwaad te worden, hij stond daar gewoon met een verbaasde
blik te staren. Camilo begon te twijfelen of die kerel zijn gammele Frans begrepen had. Maar blijkbaar had één
van de drie meiden het wel begrepen. Want na een paar seconden
proestte ze het uit. Nu begon ook de rest mee te lachen. Ten tweede
male moest onze heikneuter zich gewonnen geven. Hij probeerde zijn
gezicht te redden door camilo te vragen of hij humorist was.
Na mijn dagelijkse portie nieuws op het net te hebben doorworsteld viel mij iets op. Oostende. Zinloos geweld. Colombiaanse toestanden in de straten van Oostende. Wat ik echter niet begrijp, als iemand het mij kan verklaren is hij of zij meer dan welkom, is de uitdrukking "Zinloos geweld". Ik heb altijd meteen het gevoel alsof er dan ook een tegenhanger bestaat die dan "Zinvol geweld" zou moeten noemen. Mijn 3 hersencellen geven mij signalen dat het eigenlijk "Geweld" tout court zou moeten zijn. Zinloos geweld bekt goed, maar het zou korter, krachtiger en vooral correcter zijn om tegen geweld te zijn, en niet alleen tegen zinloos geweld, wat voor mij direct impliceert dat ik voor zinvol geweld ben. En dat bestaat niet. Mischien heb ik het fout, ik vertaal hier alleen wat mijn gevoelens mij vertellen. En die gevoelens hebben het ook regelmatig fout dus...
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
'T is vandaag sabbat, morgen zondag, en zo kan ik nog de hele week verderdoen. Ik hou niet van zaterdagen, van zaterdagavonden daarentegen wel. Dan zit ik verlekkerd te sidderen van ongeduld, want morgen is het zondag. En zondagen daar hou ik wel van. Alle winkels zijn gesloten. De banken kunnen mij geen aanmaningen sturen. De postbode teistert mijn brievenbus niet. Ik kan rondtoeren met de motorfiets zonder files. En het is rustig. Daarvoor dienen zondagen. Niet dat ik zo een hectisch leven leid, want ik heb geen uurrooster, nog word ik ooit ergens verwacht, behalve bij de tandartse soms, wand die peutert nogal graag in mijn bakkes, met een boormachine dan nog wel. Ik zou wel liever hebben dat ze mijn tanden onderhoudt met haar tong, want het is geen misse tandartse. Maar voor dergelijke behandeling vraagt ze driedubbel tarief, de kapitaliste. U ziet, iedereen heeft zijn prijs, zelfs mijn tandartse. Ik daarentegen heb geen prijs. Ik heb mezelf ooit eens proberen te veilen, niemand bood een frank. Dus kan ik met recht en rede zeggen ik ben onschatbaar, want het was niet uit desinteresse dat men niet bood, nee nee. Ik was niet te schatten. Wat een troost. Enfin, 't was maar om te zeggen dat het morgen zondag is.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
Zoals ik al in een eerder schrijfsel deed, vergelijk ik taal en schrijven dikwijls met dingen uit het dagdagelijkse leven. Nu, soms kan het schrijven echt een monster zijn. Dan moet ik er tegen vechten, heb ik echt zin om het tegen zijn kloten te stampen, te vermoorden. De meest bloeddorstige gedachten razen dan door mijn hoofd op die momenten. Die vervloekte letters die, als je ze op de juiste volgorde geplaatst krijgt, o zo prachtig kunnen zijn. En dan plots vindt er een metamorfose plaats, het monster verandert in een prachtige nimf. Waar je nu eens op een hele zachte, lieve sensuele manier de liefde mee bedrijft. Zelfs kan het zelfs vunzig worden. En soms als het vunzig wordt, is wanneer ik de meeste inspiratie opdoe. Het vunzig zijn is voor mij een metafoor van eerlijk, retchttoe rechtaan schrijven. Duizenden gedachten, boosheid, blijheid in al zijn glorie. Geen franje. Zonder erbij na te denken komen de letters te staan waar ze moeten staan. Met één blik schrikken ze alle 26 terug. Ze hebben het door. Met mij wordt niet gespot in deze gemoedstoestand. Dat kan een aantal uren duren, een aantal dagen duren. Tot de geest alweder als een pudding ineenzakt, en de letters tijdelijk de macht weer overnemen. Met een spottende blik bekijken ze je, en ik zit daar dan. Een hoop doffe ellende. Wat kan schrijven prachtig zijn.
