Goedemorgen
Ik ga een eindje te voet,
word je gezond van.
Nu konden gezondheid en al
wat daarmee gepaard gaat Camilo wel gestolen worden, maar gezondheid
is zoiets als geld, als je het hebt sta je er eigenlijk niet bij stil
en kan het je ook geen bal schelen. Gezond ben ik dus, geen
getreuzel. Stevig stappend bereikte Camilo na een paar minuten
alweder de school waar hij lager onderwijs genoten had, nu ja
genoten. Alras dook een andere herinnering op waarbij hij luidkeels
in een lach schoot. Alweer werd hij bekeken.
'T is niet echt mijn dag om
onopvallend iets tot een goed eind te brengen.
De herinnering, juist. De laatste dagen
van het schooljaar waren aangebroken, en nu reeds 12 jaar zijnde,
waren ook de laatste dagen van de lagere school aangebroken. Een
fietstocht met de 5de en 6de leerjaren was het afscheidscadeau die de
school had bedacht. Iedereen dolenthousiast met de fiets naar school
om dit evenement te kunnen meemaken. Maar in dit kikkerland heeft het
weer ook nog iets in de pap te brokken, dus besloten de weergoden om
het oude wijven te laten plenzen op die bewuste dag, met als gevolg
dat de directie alles afblies. Dat zie je vanhier, dat die leraren
met 60 joelende kinderen in de gietende regen een fietstochtje gaan
maken. Dit alles was tegen de zin
van Camilo, hij zou fietsen, het enige
bruikbare middel om zijn doel te bereiken was een staking.
Een staking was iets romantisch in zijn
ogen. Na het lezen over het leven van Eedje Anseele, en de woelige
tijden waarin deze rode voorman had geleefd, vond Camilo dat ook hij
voor de rechten van de onderdrukten iets zou moeten doen. Al was het
op kleinere schaal. De school plat leggen was een goede start. Na
zijn plan voorgelegd hebben aan Kathleen, buurmeisje, eerste liefde
en dochter van Mevrouw Van Steenkiste, lerares derde leerjaar, ging
hij over tot daden. Er zat een klein fascistisch reukje aan de
werkwijze waarop de staking georganiseerd werd. Diegenen die niet
wilden meedoen kregen op niet misverstane wijze te horen dat ze
weleens een aantal tanden vaarwel zouden kunnen zeggen, indien ze
niet op enthiousiaste wijze zijn plan zouden steunen. Na de
middagpauze was het dan zo ver, de harde kern van de staking, zijnde
Kathleen en ik, geposteerd onder de enige boom die de speelplaats
rijk was, stond de rest van het schooltje op te hitsen met
revolutionaire taal, en eenieder te verbieden om de klassen te
betreden na het rinkelen van de bel die het einde van de middagpauze
inluidde. Hoe het kwam weet niemand, maar na het luiden van die bel,
verroerde niemand een vinger, van de kleinsten tot de grootsten
bleven ze inderdaad in de gutsende regen staan. Dat wel, rond de eik
waar hij en zijn jeugdliefde bleek maar met een gevoel van
onoverwinnelijkheid de deur van het directielokaal in het oog
hielden. Moeilijkheden konden niet uitblijven. Na een paar minuten
kwam de directrice naar buiten, gewapend met paraplu en regenjas.
Wat heeft dit te betekenen. Zei
ze met een mengeling van verwondering en wrevel.
Iedereen rond de boom keek onze
richting uit, met een geile rampentoeristenblik, en verkneukelden
zich in wat komen zou.
Er is ons een fietstocht beloofd, en
die zullen wij krijgen ook. Het is niet omdat een paar leerkrachten
schrik hebben van water dat wij onze fietstocht moeten opgeven.
antwoordde Camilo.
Stomverbaasd keek de directrice Camilo
aan. Heb jij dit georganiseerd, en alleen om een fietstocht te
laten doorgaan?
Ja, inderdaad, dat heb ik.
waarbij hij een verliefde blik wierp op zijn muze die geen duimbreed
was geweken van zijn zijde. Dit was de eerste keer in zijn nog korte
leven dat hij voelde wat het moest zijn om een man te zijn. Dat zijn
leuter meer kon dan aleen maar overtollig vocht uit zijn lichaam
drijven wist hij al, voldoende getuigen in de vorm van verdroogde
zakdoekjes waren aanwezig op zijn jongenskamer. Maar dit had niets
met sex te maken, dit was een geheel ander gevoel, een soort mentale
samenhorigheid die op hem afraasde als een op snelheid zijnde TGV. De
directrice vermoedde al dat de muze er ook voor iets tussenzat, de
dochter dan nog van een collega.
Iedereen begeeft zich nu naar zijn
of haar klas, meteen! Riep ze uit terwijl ze zich omdraaide naar
de schare medeleerlingen. Iedereen keek de veldheer en zijn muze aan,
zonder iets te zeggen knikten ze allebei neen. Toen het schoolhoofd
merkte dat dit niets opbracht, gooide ze het over een andere boeg, en
vertelde dat dit slechts uitsel was en geen afstel, als de weergoden
het zou believen dat we morgen of overmorgen alsnog konden gaan
fietsen.
Ik stel mijn veto, wij gaan vandaag
Toen werd het de directrice iets te
veel, het woord veto was als een lont die een staaf dynamiet tot
ontploffing bracht.
Naar binnen bende snotneuzen, wat
denken jullie wel! Schreeuwde ze nu met overslaande stem. Deze grap
had al langer geduurd dan haar geduld kon verdragen. Alweer was de
reactie een neegeknik.
Verrek dan allemaal in de regen.
zei ze woedend en ze stapte het af.
Wat een triomf. We hadden de hoogste
macht van de school uitgedaagd en ze was het afgetrapt. De regen
voelde aan als de Champagne die de winnaar van de Tour de France
over zich heen krijgt, die had tenminste wel mogen fietsen voor zijn
Champagne.
03-01-2007 om 08:25
geschreven door Tom Lievens 
|
Goedenavond,
