Het was weer zover, ik had het in mijn niet al te lelijke kop gehaald om het vrouwtje te verassen. Met wat kon ik haar zoal verassen? Koken. Het arme schaap komt s'maandags rond halfdrie s'namiddags aangestrompeld in onze nederige stulp, oververmoeid van weer een hele ochtend een bende hopeloze tieners rustig te houden. Dat is toch zo ongeveer wat leraren vandaag de dag doen, want aan les geven komen ze al lang niet meer toe. Bon, koken dus. Hier in de Spaanse contreien wordt zowiezo al een stuk later gegeten, dus halfdrie was geen slecht uur om mijn verrassing tot haar recht te laten komen. Na het uitbroedden van dit idee zat ik al meteen opgescheept met het volgende probleem dat zich stelde: "wat zou ik gaan klaarmaken?." Nu beschikken we over allerlei hulpmiddelen vandaag de dag om aan ideeën te komen, dus niet getreurd en direct de autosnelweg der informatie gaan raadplegen, zijnde het Internet. Nu heeft dat Internet tal van voordelen, maar evenzoveel nadelen. Eén van de nadelen die ik aan den lijve ondervind, is dat eenmaal op dat net, geraak ik steevast verdwaald. Het heeft een beetje weg van een straat vol cafés en een bakker, je neemt jezelf voor om brood te gaan kopen, maar belandt geheid in een der cafés. Zo ook was ik deze keer alweer op allerlei plaatsen belandt waar ik niets te zoeken had, maar toch graag vertoefde. Mijn krantje lezen, t'is te zeggen de site van het volk, mijn elecktronische post sorteren, nog snel even langs op gmail om te zien of daar nog iemand iets interessants heeft nagelaten, en last but not least nog snel even mijn eigen blog bekijken. Na al deze activiteiten begon het al aardig laat worden en was ik nog geen zak opgeschoten met mijn "wat gaan we klaarmaken vraagstuk".
Toen kwam ik op het lumineuze idee om eventjes het plaatselijke bar/restaurant aan te doen en kijken wat zij zoal aan lekkers op het menu hadden staan. Na het bekijken van het menu zag ik niet echt een spectaculair gerecht die mij deed watertanden. Tot ik ineens een plaatselijke boer met een aantal levende kippen het restaurantje zag binnenkomen. Dat was het, ik zou Gentse waterzooi bereiden. Opgetogen over mijn idee sprak ik deze boer aan en vroeg hem of hij mij één van zijn kippen wou verkopen. De goede man was daar meteen toe bereidt. Eénmaal thuis aangekomen moest ik dat beest natuurlijk doden, en daar had ik dus niet aan gedacht in al mijn enthiousasme bij de aankoop van dit schepsel. Nu ben ik van geen kleintje vervaard, maar iemand het leven beroven vond ik toch maar een bizarre bezigheid op een nazomerse middag. Dus al bij al stapelden de problemen zich op bij het willen verrassen van mijn vrouwtje. Ik had al een hoop tijd verspeeld, en zat nu ook nog eens met een levende kip opgescheept.
"Niet getreurd," dacht ik "we maken er gewoon een broodmaaltijd met armoepaté van." Dus snel naar de plaatselijke supermarkt de goodkoopste paté, een fles wijn en een paar stokbroden gaan kopen. Nu moet ik wel een paar woordjes uitleg geven bij die armoepaté, toen wij nog zeer jong en mooi waren, nu zijn we alleen iets ouder, hadden wij bijna nooit een rotte frank. Bij grote honger en even zo grote finaciele problemen was de goedkoopste paté nog altijd een feestmaal.
Eenmaal thuis met mijn schatten dekte ik de tafel, sneed het brood. De tafel was niet rijkelijk gevuld, bijlange niet, maar het het had wel iets gezellg. Toen het vrouwtje thuiskwam, zag ze mijn festijn op de tafel staan, en tot mijn grote opluchting zei ze met blinkende ogen "Hoe romantisch, een armoepatédiner, dat is lang geleden."
Deze dame op de foto is niet zomaar een dame. Ze was destijds een diva, daarna uitgegroeid tot een monument, alhoewel van tijd tijd tot tijd zeer ambetant, als ik weer eens in mijnen pamper had gescheten, dan had ik het geweten.
Toen ik de zoveelste maal naar huis toe kwam met vele ronde en onbeduidende cijfers op mijn rapport, zijnde nullen, Was't weer ambras, en zei ze "Doe jij maar nu de was" Na een tijdje raakte ze gewoon aan de nullen, ook al omdat ik er nu en dan wel eens magische spreuken over uitsprak, waarop de derde wereldoorlog bijna uitbrak, wantmet behulp van enen bic, toverde ik dan een ééntje voor de nul. Dat zag ze natuurlijk meteen en ik dacht gij dwaze sul, maak er in het vervolg een acht van. Dat valt niet zo op, alhoewel deze truc ook niet werkte daar de meester er altijd een nul als een kathedraal opschreef Dus toen leek die acht meer op twee bovenelkaar staande kathedralen. Uiteindelijk is alles nog goed gekomen, na 38 jaren in dit leven, heb ik nog altijd een dak boven mijn kop, en nu en dan een boterham met een schel hesp. Zelfs kan ik mij soms een pint bier veroorloven, dus wat kan een mens nog meer wensen. Zoals mijn vader het uitdrukte: "wie het kleine niet begeert, is het grote niet weerd."
Dit geschreven hebbende kan ik er weer een paar uur tegen. Als het mij terug te veel wordt, hoort U nog wel van mij.
Naam en adres van deze zieleroerselen gekend door de dame op de foto
De hond op deze foto, was een dier dat leefde in de velden en tussen de beken. Zelfs de koeien vonden hem de moeite waard en ze keken. Zelfs mijn vader keek, en nam zelfs de moeite om hem te vereeuwigen. Foto: Hond. Bouwjaar en ontwikkelingsjaar: 1968 Bouwer en ontwikkelaar: Raymond Lievens
De eerste reactie van dit blog is een feit. Een Vitalski fan genaamd Els heeft de moeite genomen om op deze nederige stek enig woorden achter te laten. Ik dank haar hiervoor zeer hartelijk.
Wat het ontvangen van Vitaya betreft, goed nieuws, ook deze zender is hier te ontvangen dus zal ik alsnog Het boekenprogramma van Vitalski kunnen bekijken. Ik zal mijn nederige doch objectieve mening over dit televisiegebeuren dan ook één der volgende dagen geven.
Ik heb terug contact met Vlaanderen. Na 14 jaar weinig of geen weetjes uit ons Belgenland vernomen te hebben, heb ik er terug het medium bij uitstek bij: De televisie namelijk. Hier in Barcelona, Spanje wel te verstaan en niet Argentinië, want daar is ook een stad die naar de naam Barcelona luistert ( Voor zover steden luisteren ), breng ik mijn levensdagen door, of wat daar moet voor doorgaan. Nu ik weer kan genieten, kotsen, huilen, blij wezen en niet onbelangrijk kan kijken en luisteren naar deze zenders, begin ik terug een klein beetje onze hedendaagse nationale helden te kennen. Eén van deze helden, of wat daar moet voor doorgaan, zag ik een maandje of twee geleden verschijnen in het programma "De rechters". Deze figuur noemde zichelf Vitalsky, ik was aangenaam verrast om onze Nederlandse taal te mogen aanhoren in al zijn glorie. Het ritme, accent en woordgebruik van de genaamde Vitalsky sprak mij wel aan. Het spijtige is dat die vent dezer dagen niet met zijn kop op de televisie verschijnt. Toch moet ik opmerken dat mijn oude held nog springlevend is, namelijk Herman Brusselmans. Als Gentenaar kan ik niet anders dan genieten van zijn hersenspinsels, al die jaren dat ik weinig of geen contact gehad heb met onze Vlaamse helden, ben ik hem wel blijven volgen, d.m.v. boeken die ik eenmaal per jaar bij deSlegte kon aanschaffen. Een ander voordeel van de prachtige uitvinding die sateliettelevisie is, is dat je er ook radio mee kan ontvangen, U raadt het al, onze vlaamse radiostations zijn nu ook te onvangen! Dus nu kan ik ook terug genieten van het Vlaamse zing-en muziektalent. Ik zal vlijtig blijven doorkijken en luisteren om onze nieuwe helden te leren kennen.
Nu het toch Sinterklaas dag is, dacht ik bij mezelf: "Ik wil een geschenk.". Niet zomaar een geschenk, neen, iets waar ik lange tijd mee bezig kan zijn en mischien ook wel iets waar andere mensen plezier, ergernis, verdriet of blijdschap kunnen aan beleven. Dus voor wie zin heeft om een aantal letters in een bepaalde volgorde op dit blog te spuien of comentaar te geven op wat hier dagelijks verschijnt, zou ik zeggen: "ga je gang" Het blog is gloednieuw, buigt U zich maar naar voren en geniet van de nog nieuwgeurende blokjes en berichtjes.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
