Net thuis van een schrijfsessie in CC de Schakel. Het was een goeie avond: veel enthousiasme, leuke groep, veel geschreven en veel gelachen. Ach ja hoor, het is druk. Soms zelfs net een tikje té. Dan vragen mensen mij hoe dat gaat en of ik er een truukje voor heb.
Ik sta heel even stil om na te denken.
Je moet er om te beginnen een flink aantal dingen voor laten. Zoals stilstaan om na te denken. Of tijd nemen voor een film. Enkel nog de vette koppen van de ochtendkrant en geen vaste programmas op tv, douche in plaats van bad. Geen sport helpt ook (ja sorry, het machien is alweer twee weken in onbruik), verwilderde tuinen zijn in (hoop ik) en drie kinderen entertainen elkaar beter dan eentje alleen.
Maar verder is het vooral dit: een bijzonder meehelpende echtgenoot, liters koffie en chronisch slaaptekort. En de kick die je krijgt van het lesgeven als je leerlingen content zijn. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen.
Haar billen voelen koud. Nogal logisch, ze draagt een korte jurk zonder kousenbroek of moderner: legging eronder en de herfst is voluit aan een opmars begonnen. Maar zij weet beter: het is mijn schuld!
Verbaasd kijk ik haar aan.
Hoezo mijn schuld? Ze heeft de jurk nota bene zelf uit de kast gehaald. Ik had haar nog zo gezegd dat het er te koud voor was en dat ze moest wachten tot ik even een minuutje had om in de winkel om de hoek de legging te halen die ze vorige week had gezien en zo mooi vond.
Dat ik het vergeten ben, zegt ze beschuldigend. Ze priemt met haar kleine wijsvinger dreigend in mijn richting. Helemaal vergeten hoe ze mij gisteren heeft opgewarmd toen ik ziekjes was. Met haar oren. En zo is alle warmte door haar oren naar mij gegaan.
Ze heeft absoluut gelijk natuurlijk. Ik verontschuldig mij diep en wrijf haar billen warm.
Absoluut zenuwslopend, nerve- wracking, en het brengt mij al borde de un ataque de nervios. Dat is ongeveer de meest accurate omschrijving die heden ten dage in mijn hoofd opkomt wanneer ik denk aan computeren. En ik heb het niet over schrijven op de computer. Dat heb ik ondertussen al wel onder de knie, dankjewel. Nee, ik zit een verdieping hoger.
(plechtig) Ik maak een website.
Nou ja, zon voorgeprogrammeerde waar je enkel fotos moet in uploaden en teksten plakken. Meer dan hoog genoeg voor mij; ik heb zelfs al enige last van vertigo. Het ellendige is namelijk dat de fotos nooit het formaat of de scherpte aannemen die ik voor ogen had wanneer ik mijn perfecte website overdacht. En de teksten staan er weliswaar zoals ik ze heb geschreven, maar ze bevinden zich zelden of nooit waar ik ze voor ogen had wanneer ik die perfecte website voor ogen had. En dan begint het tandengeknars. Het vloeken, het spuwen en het slaan. Zo ongeveer.
Zucht.
En ik vertik het om een peperdure gespecialiseerde firma onder de arm te nemen om dit helse werk voor mij te doen. Want zonder tandenknarsen, vloeken, spuwen en slaan is er ook geen lol meer aan. Dan heb ik geen reden meer om totaal verkrampt achter mijn scherm te zitten en de computer luidkeels voor incompetent onding uit te maken. Dan moet ik op zoek naar een nieuwe aanleiding om bij wijze van therapie nietjesvullingen, tubes pritt en andere kantoorbenodigdheden door de kamer te keilen. Dan vraagt mijn lieve echtgenoot zich bezorgd af waarom-oh-waarom er zon atypische rust en kalmte is neergedaald over het frenetieke net-niet-kleinste-kamertje van het huis. Voor de slechte verstaanders: mijn bureau.
Maar goed.
Ik stapel de nietjes weer in het bakje, gooi de rest van de rommel op een hoopje en haal diep adem: die website die komt er. Voor de moedigen onder u: een voorproefje van mijn (niet)kunnen is te zien op www.tinemortier.be. Maar zeg niet dat u niet gewaarschuwd was!
Met een ijl hoofd en een lekkende neus hang ik verkouden te wezen in de zetel. Ondanks de zeldzaam mooie dag lijkt het of de temperatuur gestaag onder de zestien graden zakt. Mijn dochter komt dicht tegen mij aangekropen. Ze heeft zin in zoentjes geven. Ik zeg haar dat dat geen goed idee is, want dan wordt ze ziek. Niezen en hoesten en zo. Daar heeft ze geen zin in, dus houdt ze gewoon haar hoofdje tegen het mijne. Of ik voel hoe warm haar hoofd is? En hoe koud het mijne? Ik voel het.
Dan geeft ze me een masjasje. Ze trekt met haar kleine handen verrassend hard aan mijn schouders en mijn nek. Naar links en nog een beetje meer naar links. Ik hel vervaarlijk door. Mijn hoofd wordt ijler. Of ik voel hoeveel deugd dat doet? Hoe lekker dat is voor mijn rug? Ik voel het niet, maar dat laat ik vooral niet merken.
Dan ziet ze dat ik bibber onder mijn hangdeken.
Ik zal je warmen, mama, zegt ze. Met mijn oren.
Ze trekt haar gordijntje van glanzend bruin haar aan de kant en legt haar oor tegen dat van mij. Of ik voel hoe mijn oren smelten? Ik voel het. Mijn dochter heeft de warmste oren van de hele wereld. Ze gloeien de ijlte en de kou weg uit mijn ijshoofd. Nog even en ik kan er weer helemaal tegen aan.
Het ligt op mijn schoot. Het is wondermooi. Ik ben diep gelukkig. Vanaf volgende week verkrijgbaar in de boekhandel: De Zesde Dag, van Tine Mortier en Tom Schamp
Tegen de verwachtingen in was ik er in geslaagd om heelhuids de douchekabine te bereiken. Met gesloten ogen en op wankele benen. Terwijl mijn verstand onder een straal heet water verwoede pogingen deed om naar mijn lichaam terug te keren, klonk er gestommel in de badkamer . Een kleine schim passeerde de matte douchedeur. Lichtblauw en één meter dertig. Een seconde nadenken bracht mij in de verlichte staat van herkenning.
Waarom hij zo vroeg op was? Grmpffff.
Wat er aan de hand was lieve schat? Grmpffff.
Of hij zich niet lekker voelde dan? Grmpffff.
Een enkele grmpffff kan een moeder negeren, maar drie maal betekent alarm. Dus ging de warmwaterkraan dicht en stapte ik met schuimend hoofd naar buiten.
Had de tandenfee hem vergeten!
Een flits van zelfverwensing.
Natuurlijk!
En mijn arme schat zou er bepaald geen boodschap aan hebben dat de fee met zeep in de ogen een hardnekkig slaaptekort had weg te spoelen. Er bleef mij geen andere uitweg dan een lepe moedertruc uithalen: misschien was hij de tandenfee op dit goddeloze uur wel te snel af geweest? En misschien zou het helpen om nog even bij papa in het grote bed te gaan knuffelen en dutten? Ik zou er zelf ook zo meteen bijkomen, en ik wees ter illustratie op mijn schuimhoofd. Met tegenzin gaf hij toe.
De rest ging razendsnel, alsof ik een intraveneuze shot cafeïne had toegediend gekregen.
Dertig seconden later was het haar gespoeld, de cent tevoorschijn getoverd, de tand opgehaald en lag ik naast hem in bed. Ik hijgde een beetje. Hij merkte niets en fladderde weg. Nog dertig seconden later lag hij weer naast mij mét zijn cent.
En de tandenfee?
Die dutste moe, maar tevreden de lange, lange dag door.
Ken je dat gevoel? Als je zo moe bent dat je geen fut meer hebt om uit je zetel te komen. Als je honger hebt, maar niet tot aan je brooddoos raakt? Dorst, maar niet tot bij de ijskast komt? Slaap, maar je hoofd wil nog niet stil? Ken je dat gevoel? Vermenigvuldig het met duizend. Dan kom je dicht bij waar ik nu hang... Maar morgen wordt een schitterende dag!
Binnenkort verschijnt mijn nieuwste prentenboek bij Uitgeverij de Eenhoorn. Het heet "de Zesde Dag" en de illustraties zijn van Tom Schamp. En het is wondermooi, al zeg ik het zelf. Dit is de korte inhoud: Aan het eind van de vijfde dag ging God zitten. Hij wreef in zijn handen en dacht: Ik heb de voorbije dagen vreselijk hard gewerkt. Morgen ga ik lekker spelen. Op de zesde dag begint God vol enthousiasme een zandkasteel te bouwen. Maar er is niemand om zijn werk te bewonderen. En zo gaat het ook met Gods boomhut en de andere dingen die hij maakt. 'Ik heb geen vriendjes,' zegt God en hij besluit ze zelf te maken. Maar dat is niet zo eenvoudig! Benieuwd? Neem een kijkje op de website www.eenhoorn.be, of hou deze site in de gaten. We organiseren ongetwijfeld een knallende boekpresentatie!
Ik heb klassenlijsten vol exotische namen en groepen met alle mogelijke schakeringen van heel donker tot lichtbleek. Terwijl ik Engels geef, worden minstens drie andere talen gefluisterd en gegiecheld. Blauwe, zwarte, groene en bruine pretogen alom. Één ding hebben ze alvast gemeen: ze zijn jong en moeten naar school. De een met wat meer zin dan de ander. De ander met wat meer flair dan de een. Een met een jetlag achter de kiezen. Een ander met zon en henna in haar en handen. Dit is een fijne, uitdagende school. Meer valt daar niet over te zeggen. En wie iets ander beweert krijgt strafstudie!
Begin vorige week dacht ik nog dat ik er best zou kunnen aan wennen: in kamerjas de kinderen klaarstomen s morgens, het haar nog in mijn tanden. Boterhammen smeren, chocosnoeten afwassen en Pipi Langkousvlechten maken. Boekentassen controleren op onopgegeten banaan, jassen dichtritsen en een koek voor de pauze. Lekker moederen, kortom.
En dan, als iedereen zonder stress en ruim op tijd het huis uit is geraakt, rustig in mijn eentje ontbijten met liters hete koffie en de krant. Daarna een zalig lange douche én nog tijd zat voor iets wat voor het eerst sinds jaren op make-up lijkt.
Niet dus.
Vanaf maandag wordt het weer razen, rennen, ongekamde hoofden en vergeten huistaken. Slaapogen, verkeerde kledingscombinaties je hebt er geen idee van hoe mannen hun bloedeigen kinderen op straat durven sturen, de kunst van het combineren is een vrouwelijke aangelegenheid en jammerende kinderen, stresstoestanden van jewelste. Want mama moet op tijd voor de klas staan.
Wat mij heeft bezield om mijn comfortabele leventje (het heeft welgeteld twee maanden en één week geduurd) aan de haak te hangen? Verveling. Gebrek aan uitdaging. Gebrek aan voldoening uit het huishoudelijke werk vooral, hoe alomvattend dat ook mag zijn. Net omdat het zo alomvattend is hoogstwaarschijnlijk. Hoe langer ik fulltime thuis doorbracht, hoe meer werk er bleef opduiken. En alles even razend interessant en geestverruimend.
Ik zag mezelf in een visioen de rest van mijn dagen slijten door het godganse etmaal te wassen, strijken, koken, opruimen, kousen verstellen, confituurtaart bakken, bloemschikken, knopen aannaaien, kantklossen, en kussenslopen borduren. Iemand moet het doen, veronderstel ik.
Maar ik alvast niet meer.
Daar heb ik wel een uurtje stress voor over elke morgen.
(bijpassende soundtrack: The Ballad of Lucy Jordan)
Ik wist dat er iets niet klopte. Dit was ik dus vergeten: - personages op zoek naar een auteur, 4 avonden vanaf maandag 8 oktober in Veurne. Sorry Kim!
Een half uur geleden kwam het langverwachte telefoontje. Woelige nacht, slaaptekort en bijpassend ochtendhumeur zijn niet voor niets geweest, want het is me gelukt: op maandag start ik aan het KTA in Ronse. Ik geef Nederlands en Engels, de mooiste vakken die er bestaan. Niet de meest populaire, ik geef het toe. En waarschijnlijk nog net iets minder populair in het beroeps- en technisch onderwijs. Zei ik al dat het een uitdaging wordt? De dertig minuten tussen het bevrijdende gesprek en dit bericht werden gevuld met hoera-geroep, genante danspasjes die ik gelukkiglijk in een volkomen verlaten huiskamer kon uitvoeren en getelefoneer naar mijn liefste vent en de leerkracht die ik vervang. Fulltime. Ik maak me op voor een bijzonder druk weekend. Maar eerst gaan we deze middag vieren met een etentje voor twee.
Veel slapen zit er vannacht niet in. Een nachtje woelen, draaien, lezen en opstaan daarentegen blijkt angstwekkend reëel. Morgen verwacht ik een belangrijk telefoontje. Morgenvroeg. Vroeg genoeg om er de nachtrust voor te laten. En hoeveel liters melk met honing ik ook drink, slaperig word ik er in de verste verte niet van. Soms zou het handig zijn als je bepaalde uren van de dag kon doorspoelen. Zoals op een ouderwetse cassetterecorder uit de lang vervlogen tijd toen ik nog jong was. En hip. Als je de ffw indrukte terwijl hij op play stond, kwamen er de vreemdste geluiden uit. Dat doet een cd-speler natuurlijk ook, maar het is niet hetzelfde. Noem het nostalgie, maar cassettes piepten en kraakten mooier dan cds ooit zullen kunnen. En ze gingen ook stukken sierlijker kapot. Wapperende lintjes in de berm van de autosnelweg, geen blikkerende schijf die het daar ooit bij haalt. Zelfs niet als je ze aan een touw in de wind liet wapperen. En ik kan het weten, want mijn kinderen hebben dat ooit experimentsgewijs en proefondervindelijk vastgesteld.
Soit.
Veel slapen zit er dus vannacht niet in. Niet voor mij, en bij uitbreiding ook niet voor mijn onfortuinlijke bedgenoot. Want ik ben een woelmuis: als ik niet slaap, dan de rest van het bed ook niet. Tenzij hij het kan stellen zonder deken, of zich niets aantrekt van constant gewiebel, getrek en geduw. En onophoudelijk gezucht.
Echt waar. Ik kan er toevallig een paar aanraden die ik zelf geef. Dat zijn natuurlijk niet alleen de allerbeste cursussen die je in het Vlaamsche land kunt volgen, bovendien ben ik als lesgeefster zo ongeveer het meest enthousiaste volgens mijn man volstrekt neurotische, maar wat weet hij ervan? babbel- en leeskonijn dat er in het literaire landschap rondhuppelt.
Even een overzicht van wat, waar en wanneer:
-fantaseren kan je leren, 3 avonden vanaf woensdag 12 september in Brugge
-verhalen schrijven, 6 avonden vanaf dinsdag 18 september in Waregem
-kinderboeken schrijven, zaterdag 3 en zondag 4 november in Gent
-verhalen schrijven, 5 avonden vanaf dinsdag 6 november in Assenede
Meer info kan je krijgen door op dit berichtje te reageren, of via de website van Wisper: www.wisper.be. Zoals ik al zei: enthousiasme verzekerd, tips en trucs à volonté, theorie op aanvraag.
En er zijn mensen die beweren dat dit goed voor je is.
Tja.
Er zijn per slot van rekening ook mensen die voor de lol de noord- of was het zuidpool oversteken, zich met een elastiek aan hun voeten uit een torenkraan gooien, zich weken laten uithongeren op een onbewoond eiland met een cameraploeg in hun nek of andere geneugten des levens.
Zelf krijg ik er bepaald geen kick van. Ik probeer mezelf tijdens het trappen nog wel wijs te maken dat het allemaal meevalt. Dat mijn bovenmaatse gehijg eigenlijk een gevoel is van euforie, te wijten aan de endorfine die mijn lichaam aanmaakt door de inspanning. Dat ik mij binnen afzienbare tijd zal kunnen beroepen op een stevig, slank en bovenal betrouwbaar lichaam. Dat ik vast al enkele millimeters aan het afvallen ben.
Maar het valt dus niet mee.
Gelukkig heb ik ooit ergens gelezen dat je langzaam moet opbouwen. Dat betekent dus: één dagje inspannen en dan één dagje ontspannen. Met een ijscoupe misschien? Of met een glaasje wijn en een boek in bed.
Al zesendertig jaar ben ik ongeveer de meest onsportieve persoon van het westelijk halfrond. Niet dat ik daar een probleem mee heb, in tegendeel. Tot voor kort voelde ik zelfs af en toe een enigszins misplaatst maar onmiskenbaar gevoel van superioriteit ten opzichte van de minder fortuinlijke medemens die op geregelde tijdstippen de aandrang voelt om zich fysiek te bewijzen.
Ik had het niet nodig, of maakte mijzelf dat althans wijs. En het leverde mij bovendien een flinke tijdswinst op: elke minuut die ik niet doorbracht in de fitnesszaal, atletiekpiste, zwembad of andere folterlocatie vol glimmende, gebruinde en opgespoten lijven, kon ik besteden aan mijn favoriete geestelijke training: lezen, lezen en lezen.
Of kon ik op een terrasje hangen met een reusachtige ijscoupe voor mijn neus.
Maar nu blijkt het lijf ook wat te willen. Beweging namelijk. Maanden heb ik het uitgesteld, heb ik mijn lijf verteld dat het psychosomatisch was. Dat het vanzelf zou over gaan, die zeurende stramheid, de pijnlijke nek en onderrug, de extra kilootjes die blijven plakken na de vierde coupe.
Het heeft niet mogen baten.
Deze morgen ben ik op het machien gekropen. Mijn lieve echtgenoot had het jaren geleden al voor mij gekocht, na een eerste aanval van fysieke paniek. Het werd toen een vijftal keer gebruikt. Laten we hopen dat het dit keer beter lukt.
Dan moet ik tijdens het weekend die heerlijke coupe niet laten staan.
Na het kaften, boekentassen controleren en kleren klaarleggen, blijft er af en toe ook nog tijd om te lezen. Wie zich geroepen voelt om mij boeken aan te raden (jeugd, volwassenen, non-fictie, echt álles!) moet dat vooral niet laten! Hier is deel 2: Vlinders in je buik, brok in je keel, Annika Thor (gewoontjes)
Dit is mijn huis, zei het water, Bouke en Daniel Billiet en Heide Boonen (mooi, maar niet makkelijk voor de doelgroep)
Luna van de boom, Bart Moeyaert en Gerda Dendooven (wondermooi!!!!)
Harry Potter en de steen der wijzen, J.K. Rowling (inderdaad, steengoed)
Dansen op het ijs, Daniela Bunge (braaf en voorspelbaar)
Alles is Leander, Kristien Dieltiens (goed)
Harry Potter en de geheime kamer, J.K. Rowling (steengoed)
Wie het heeft uitgevonden, die had er moeten blijven in kleven en tot het einde der dagen als een worstje verpakt in cellofaan rondlopen!
Denkt een normaal mens dat hij er na de humaniora van af is, dan begint het hele spelletje een jaar of tien later opnieuw. Met paarden, draken, skaters en K3 lukt het nog net, maar transparant is echt niet te doen. Het plakt aan je vingers, je haar en de keukentafel, maakt de opdruk van boeken en schriften afzichtelijk, blijft aan de binnenbladen hangen, of het ergste van alles er zitten blazen onder. En hoe ik ook wrijf of druk, die vreselijke luchtbellen blijven zitten.
Mijn dochter vindt het niet erg: zo lang haar idolen er op staan en een foto van haarzelf (zij is haar eigen grootste idool én fan tegelijkertijd) is alles aanvaardbaar. Zelfs bellen, vetvlekken en broodkruimels. Maar de zonen zijn al net iets moeilijker. Kaften moet proper, ordelijk en georganiseerd gebeuren. En laat dat nu net de zaken zijn waar moeder onvoorstelbaar goed in is
Na veel gevloek, een berg kaftproppen en een schaar die door de kamer vliegt, gaat mijn man een poging wagen. Kwestie van ons gezin veilig te stellen. Een half uur later hangen de Winnie de Poehs in zijn haar en is het schrift nog net niet helemaal aan flarden. Ik moet bekennen dat ik een niet onprettige vorm van leedvermaak voel, maar het helpt me natuurlijk geen centimeter vooruit.
En dus blijft kaften tot nader order één van de Verschrikkelijke Maar Onafwendbare Zaken Die Ik Zelf Moet Doen.
Jarenlang ben ik er in geslaagd om de boot af te houden, maar de voorbije weken bleek het Latijns-Amerikaanse bloed toch sterker te zijn. Sinds deze morgen is mijn oudste ingeschreven bij de lokale voetbalclub. Ik heb nochtans geprobeerd. Of hij wel heel zeker was dat hij daarvoor zijn fantastische duatlonlessen wou laten? Of hij goed besefte dat hij toch nog aanvaardbare resultaten op zijn schoolrapport moest halen? Of hij wel wist dat die loodzware trainingen niet te vergelijken waren met het balletje schoppen op het schoolplein? Of hij er eigenlijk enig idee van had hoe onvoorstelbaar groot zon voetbalplein is en hoe zijn tong op zijn knieën zou hangen na een kwartier? Het hielp niet. De grove middelen dan maar. Dat hij niet moest denken dat hij nu van de muziekschool af was. Dat er geen sprake van is om elk weekend het halve land rond te rijden voor de wedstrijden. Dat ik onder geen beding als een hysterische voetbalmoeder aan de lijn ga staan schreeuwen dat hij iemands benen onder zijn lijf vandaan moet schoppen. Ook dat hielp niet. Hij bleef er geheel flegmatiek onder: Je hoeft niet te komen supporteren of schreeuwen, mama. Voor mijn part blijf je gewoon in de auto zitten schrijven. Of lezen. En hij knipoogde. Hij knipoogde!!!! En dus zal ik vanaf volgend weekend elke zaterdag het halve land afrijden om hysterisch aan de zijlijn te staan schreeuwen met mijn ongelezen of ongeschreven boek onder de arm.
