Veel slapen zit er vannacht niet in. Een nachtje woelen, draaien, lezen en opstaan daarentegen blijkt angstwekkend reëel. Morgen verwacht ik een belangrijk telefoontje. Morgenvroeg. Vroeg genoeg om er de nachtrust voor te laten. En hoeveel liters melk met honing ik ook drink, slaperig word ik er in de verste verte niet van. Soms zou het handig zijn als je bepaalde uren van de dag kon doorspoelen. Zoals op een ouderwetse cassetterecorder uit de lang vervlogen tijd toen ik nog jong was. En hip. Als je de ffw indrukte terwijl hij op play stond, kwamen er de vreemdste geluiden uit. Dat doet een cd-speler natuurlijk ook, maar het is niet hetzelfde. Noem het nostalgie, maar cassettes piepten en kraakten mooier dan cds ooit zullen kunnen. En ze gingen ook stukken sierlijker kapot. Wapperende lintjes in de berm van de autosnelweg, geen blikkerende schijf die het daar ooit bij haalt. Zelfs niet als je ze aan een touw in de wind liet wapperen. En ik kan het weten, want mijn kinderen hebben dat ooit experimentsgewijs en proefondervindelijk vastgesteld.
Soit.
Veel slapen zit er dus vannacht niet in. Niet voor mij, en bij uitbreiding ook niet voor mijn onfortuinlijke bedgenoot. Want ik ben een woelmuis: als ik niet slaap, dan de rest van het bed ook niet. Tenzij hij het kan stellen zonder deken, of zich niets aantrekt van constant gewiebel, getrek en geduw. En onophoudelijk gezucht.
Echt waar. Ik kan er toevallig een paar aanraden die ik zelf geef. Dat zijn natuurlijk niet alleen de allerbeste cursussen die je in het Vlaamsche land kunt volgen, bovendien ben ik als lesgeefster zo ongeveer het meest enthousiaste volgens mijn man volstrekt neurotische, maar wat weet hij ervan? babbel- en leeskonijn dat er in het literaire landschap rondhuppelt.
Even een overzicht van wat, waar en wanneer:
-fantaseren kan je leren, 3 avonden vanaf woensdag 12 september in Brugge
-verhalen schrijven, 6 avonden vanaf dinsdag 18 september in Waregem
-kinderboeken schrijven, zaterdag 3 en zondag 4 november in Gent
-verhalen schrijven, 5 avonden vanaf dinsdag 6 november in Assenede
Meer info kan je krijgen door op dit berichtje te reageren, of via de website van Wisper: www.wisper.be. Zoals ik al zei: enthousiasme verzekerd, tips en trucs à volonté, theorie op aanvraag.
En er zijn mensen die beweren dat dit goed voor je is.
Tja.
Er zijn per slot van rekening ook mensen die voor de lol de noord- of was het zuidpool oversteken, zich met een elastiek aan hun voeten uit een torenkraan gooien, zich weken laten uithongeren op een onbewoond eiland met een cameraploeg in hun nek of andere geneugten des levens.
Zelf krijg ik er bepaald geen kick van. Ik probeer mezelf tijdens het trappen nog wel wijs te maken dat het allemaal meevalt. Dat mijn bovenmaatse gehijg eigenlijk een gevoel is van euforie, te wijten aan de endorfine die mijn lichaam aanmaakt door de inspanning. Dat ik mij binnen afzienbare tijd zal kunnen beroepen op een stevig, slank en bovenal betrouwbaar lichaam. Dat ik vast al enkele millimeters aan het afvallen ben.
Maar het valt dus niet mee.
Gelukkig heb ik ooit ergens gelezen dat je langzaam moet opbouwen. Dat betekent dus: één dagje inspannen en dan één dagje ontspannen. Met een ijscoupe misschien? Of met een glaasje wijn en een boek in bed.
Al zesendertig jaar ben ik ongeveer de meest onsportieve persoon van het westelijk halfrond. Niet dat ik daar een probleem mee heb, in tegendeel. Tot voor kort voelde ik zelfs af en toe een enigszins misplaatst maar onmiskenbaar gevoel van superioriteit ten opzichte van de minder fortuinlijke medemens die op geregelde tijdstippen de aandrang voelt om zich fysiek te bewijzen.
Ik had het niet nodig, of maakte mijzelf dat althans wijs. En het leverde mij bovendien een flinke tijdswinst op: elke minuut die ik niet doorbracht in de fitnesszaal, atletiekpiste, zwembad of andere folterlocatie vol glimmende, gebruinde en opgespoten lijven, kon ik besteden aan mijn favoriete geestelijke training: lezen, lezen en lezen.
Of kon ik op een terrasje hangen met een reusachtige ijscoupe voor mijn neus.
Maar nu blijkt het lijf ook wat te willen. Beweging namelijk. Maanden heb ik het uitgesteld, heb ik mijn lijf verteld dat het psychosomatisch was. Dat het vanzelf zou over gaan, die zeurende stramheid, de pijnlijke nek en onderrug, de extra kilootjes die blijven plakken na de vierde coupe.
Het heeft niet mogen baten.
Deze morgen ben ik op het machien gekropen. Mijn lieve echtgenoot had het jaren geleden al voor mij gekocht, na een eerste aanval van fysieke paniek. Het werd toen een vijftal keer gebruikt. Laten we hopen dat het dit keer beter lukt.
Dan moet ik tijdens het weekend die heerlijke coupe niet laten staan.
Na het kaften, boekentassen controleren en kleren klaarleggen, blijft er af en toe ook nog tijd om te lezen. Wie zich geroepen voelt om mij boeken aan te raden (jeugd, volwassenen, non-fictie, echt álles!) moet dat vooral niet laten! Hier is deel 2: Vlinders in je buik, brok in je keel, Annika Thor (gewoontjes)
Dit is mijn huis, zei het water, Bouke en Daniel Billiet en Heide Boonen (mooi, maar niet makkelijk voor de doelgroep)
Luna van de boom, Bart Moeyaert en Gerda Dendooven (wondermooi!!!!)
Harry Potter en de steen der wijzen, J.K. Rowling (inderdaad, steengoed)
Dansen op het ijs, Daniela Bunge (braaf en voorspelbaar)
Alles is Leander, Kristien Dieltiens (goed)
Harry Potter en de geheime kamer, J.K. Rowling (steengoed)
Wie het heeft uitgevonden, die had er moeten blijven in kleven en tot het einde der dagen als een worstje verpakt in cellofaan rondlopen!
Denkt een normaal mens dat hij er na de humaniora van af is, dan begint het hele spelletje een jaar of tien later opnieuw. Met paarden, draken, skaters en K3 lukt het nog net, maar transparant is echt niet te doen. Het plakt aan je vingers, je haar en de keukentafel, maakt de opdruk van boeken en schriften afzichtelijk, blijft aan de binnenbladen hangen, of het ergste van alles er zitten blazen onder. En hoe ik ook wrijf of druk, die vreselijke luchtbellen blijven zitten.
Mijn dochter vindt het niet erg: zo lang haar idolen er op staan en een foto van haarzelf (zij is haar eigen grootste idool én fan tegelijkertijd) is alles aanvaardbaar. Zelfs bellen, vetvlekken en broodkruimels. Maar de zonen zijn al net iets moeilijker. Kaften moet proper, ordelijk en georganiseerd gebeuren. En laat dat nu net de zaken zijn waar moeder onvoorstelbaar goed in is
Na veel gevloek, een berg kaftproppen en een schaar die door de kamer vliegt, gaat mijn man een poging wagen. Kwestie van ons gezin veilig te stellen. Een half uur later hangen de Winnie de Poehs in zijn haar en is het schrift nog net niet helemaal aan flarden. Ik moet bekennen dat ik een niet onprettige vorm van leedvermaak voel, maar het helpt me natuurlijk geen centimeter vooruit.
En dus blijft kaften tot nader order één van de Verschrikkelijke Maar Onafwendbare Zaken Die Ik Zelf Moet Doen.
Jarenlang ben ik er in geslaagd om de boot af te houden, maar de voorbije weken bleek het Latijns-Amerikaanse bloed toch sterker te zijn. Sinds deze morgen is mijn oudste ingeschreven bij de lokale voetbalclub. Ik heb nochtans geprobeerd. Of hij wel heel zeker was dat hij daarvoor zijn fantastische duatlonlessen wou laten? Of hij goed besefte dat hij toch nog aanvaardbare resultaten op zijn schoolrapport moest halen? Of hij wel wist dat die loodzware trainingen niet te vergelijken waren met het balletje schoppen op het schoolplein? Of hij er eigenlijk enig idee van had hoe onvoorstelbaar groot zon voetbalplein is en hoe zijn tong op zijn knieën zou hangen na een kwartier? Het hielp niet. De grove middelen dan maar. Dat hij niet moest denken dat hij nu van de muziekschool af was. Dat er geen sprake van is om elk weekend het halve land rond te rijden voor de wedstrijden. Dat ik onder geen beding als een hysterische voetbalmoeder aan de lijn ga staan schreeuwen dat hij iemands benen onder zijn lijf vandaan moet schoppen. Ook dat hielp niet. Hij bleef er geheel flegmatiek onder: Je hoeft niet te komen supporteren of schreeuwen, mama. Voor mijn part blijf je gewoon in de auto zitten schrijven. Of lezen. En hij knipoogde. Hij knipoogde!!!! En dus zal ik vanaf volgend weekend elke zaterdag het halve land afrijden om hysterisch aan de zijlijn te staan schreeuwen met mijn ongelezen of ongeschreven boek onder de arm.
Vorige week speelde zich een drama af ten huize Zoeper. Ik onthoud u de details, maar de sfeerschepping was als volgt: zonnige tuin, spelende kinderen, pijl en boog. Een half uur later was dat lichtelijk omgeslagen naar ijselijk gekrijs, bloed, toegetakeld rechteroog en een hysterische moeder. Ondertussen gaat het goed met ons, dankuwel. Iedereen ziet weer uit zijn twee ogen en pijlen zijn voorgoed uit de tuin (en het huis, vanzelfsprekend) verbannen. Door die hele toestand moest ik vandaag met mijn oudste zoeper op controle. Op het middaguur. Bij de oogarts. In het rusthuis. Dat klinkt niet evident, maar daar heeft ze haar consultatie. Het hele rusthuis rook naar bloemkool en puree. Nu lijkt u dat misschien niet zo vreemd, maar vorige week rook het daar identiek hetzelfde. De enige logische conclusie lijkt dus dat ofwel het menu daar nooit verandert en dat die arme oudjes elke vrijdag bloemkool en puree geserveerd krijgen, ofwel scheelt er iets grondig met de kookkunsten van het keukenpersoneel. Ik gok op het laatste, want bij ons vertrek werd ons een glimp gegund op het bord van het personeel. Zij eten in tegenstelling tot de oudjes in de refter. Geen bloemkool of puree te bespeuren. Zelfs mijn bijna eenogige zoon vond het een raadsel.
Bruin. Dat is de (werk)titel van mijn volgende boek. En neen, er komen geen orkanen in voor en ook geen drakendoders (die komen later!). Het gaat over echte mensen, echte kinderen vooral, en hoe lief en wreed die voor elkaar kunnen zijn. Er komen ook prenten in, maar niet zoveel als bij de vorige boeken. Het wordt dus een echt leesboek dit keer voor acht- tot tienjarigen. Voorlopig weet ik nog niet wie de illustrator wordt (Marita maakt vast een schitterende keuze!), maar als die een beetje voortmaakt verschijnt het boek volgend voorjaar. En dit najaar is er natuurlijk nog eerst De Zesde Dag, samen met Tom Schamp. Meer info volgt op deze blog en op de site van de Eenhoorn.
Fantastisch vind ik dat! Dat er mensen bestaan die er van overtuigd zijn dat onze studentenjaren nog maar tien jaar achter ons liggen. Of die zo sympathiek zijn mij te laten geloven dat ze daarvan overtuigd zijn. En alvorens iedereen nu als een gek aan het rekenen slaat: het is natuurlijk maar een ietsiepietsie meer. Geen mens die valt over een jaar of vijf, zes, zeven verschil. En ik zie er gewoon onvoorstelbaar jong en hip uit voor mijn leeftijd. Dat komt door mijn totale geheelonthouding tijdens bovenvermelde studentenjaren. En alvorens enige overlevende uit die periode het tegendeel wil beweren: er waren geen getuigen. Of ze zijn in aangepaste (gesloten) instellingen geplaatst. Of dat kan nog komen. U weze gewaarschuwd. Met mijn liefste en hipste glimlach.
YESYESYES!!!! Zo klonk het ongeveer, maar dan onvoorstelbaar luid en er hoorde een vreugdedansje bij. Tot de kinderen kwamen kijken wat er scheelde met mama. Die had namelijk net een wondermooi bericht gekregen van haar uitgeefster. Dankjewel Marita!
Het grootste deel van deze toch wel bijzonder lange vakantie heb ik lezend doorgebracht. Omdat ik nogal een veelvraat ben (fictie en non-fictie, boeken voor volwassenen en kinderboeken...), probeer ik een lijstje bij te houden van wat er allemaal op mijn leesbord heeft gelegen. Bij deze: deel 1 Het geheim van de schrijver, Renate Dorrestein (aanrader) De ontdekking van de hemel, Harry Mulish (schitterend) Twee meisjes, Siska Goeminne en Anne Westerduin (wondermooi) De rode vogel, Astrid Lindgren en Marit Törnqvist (mooi) Fantastica, Merel Roze (leuk) Van een kind dat tikkertje speelt met de wind, Hilde Vandermeeren en Jan De Kinder (heel ontroerend) Feodoor heeft zeven zussen, Marjet Huiberts en Sieb Posthuma (niet bijzonder) Nina houdt van dansen, Tomas Nollet (mooi) Leesbeesten en boekenfeesten, Jan van Coillie (aanrader!) Drie Keltische verhalen, Ambioris Prins der Druïden (entertaining) Allemaal woorden, Ewoud Sanders (interessant) Alice in WonderlandLewis Caroll (hmmm?),
Blijf in je schrijfkot! Echt waar. Natuurlijk moet een schrijver het echte leven kennen zoals het is, meer wijsheid kunnen debiteren dan wat er in de doorsnee encyclopedie te lezen valt, intensere gevoelens hebben dan een fakir na een rugpeeling, meer psychologisch inzicht tentoonspreiden dan Jef Vermassen en Paul Jambers samen en meer medeleven opwekken dan Yves Leterme na een volkslieddébacle. Maar dat kan je tegenwoordig net zo goed van achter je computer. Bovendien is thuiszitten en naar een leeg scherm (of blad papier, for that matter) staren een uitstekende concentratieoefening. Net zo efficiënt als met je voorhoofd tegen een muur aan kloppen, maar iets minder pijnlijk. En een stuk productiever dan drieëntwintig toertjes rond het huis lopen én minder lastig. En tenslotte een stuk goedkoper dan Rilatine slikken. Je kot is namelijk de beste plek om te schrijven. Tenzij je Rowling heet en er een fantastisch café om de hoek is. Geen mens die je stoort in je schrijfkot, behalve misschien je hysterische kinderen, de ruziënde buren, de telemarketingdienst van een lokale wijnboer en diepvriesproducent, de rioleringswerken net voor je deur, de getuigen van Jehova en andere ambulante verkopers etc. Dan begint het café met de seconde aantrekkelijker te klinken. Misschien wordt het tijd dat ik leer drinken . Maar afgezien van alle eventuele ongemakken, blijf in je kot. Echt waar. Doen!
Onze befaamde Belgische zomers zijn er verantwoordelijk voor dat ik bij wisselvallig weer bijzonder neurotisch gedrag vertoon. Nog neurotischer dan gewoonlijk dus. Concreet: als het weerbericht een minimum aan zon heeft voorspeld, ren ik de hele dag gegarandeerd als een kip zonder kop heen en weer tussen keuken, bureau en terras. Genieten van de zon is namelijk een kwestie van organisatie, professionele aanpak en stressbestendigheid. Drie zaken waar ik dusdanig goed in ben, dat het beangstigend wordt. Niet in het minst voor mezelf.
Het komt er op aan alles tot in de puntjes voor te bereiden: stoel, laptop en fles water worden klaar gezet zodra de eerste ochtendkou is verdwenen. Indien mogelijk ook wat speeltuig en onverantwoord suikergoed om de kinderen rustig te houden. En dan is het kwestie van oplettend te zijn: zodra de temperatuur boven de twintig graden stijgt en er een glimp zon te bespeuren valt, storm ik naar buiten. Niet gehinderd door aanbrandend middageten, rinkelende telefoon of een totaal gebrek aan sportiviteit breek ik telkens weer mijn eigen snelheidsrecord. Ik installeer mij in mijn luie stoel, leg de laptop op mijn schoot en sluit mijn ogen. Bijzonder productief. Zodra de zon verdwijnt, haast ik mij nog sneller weer naar binnen, om tien minuten later in allerijl weer voor enkele minuten naar buiten te sprinten.
Het hele gedoe is ongetwijfeld erg bevorderlijk voor mijn conditie en een stuk minder ontmoedigend dan mijn ontelbare pogingen om start-to-run tot een goed einde te brengen, maar ik word er stekezot van.
Ik denk dat ik morgen een afspraak maak bij de zonnebank.
Dat ze een lief nodig hebben, denk ik grinnikend bij mezelf. En omdat ik ben wie ik ben, kan ik het natuurlijk niet laten mijn zonen die vaststelling even in het oor te fluisteren. Ze hangen al de hele avond rond mij in de grote zetel. Liggen, knuffelen en zoenen. Ontzettend gezellig en lief, maar mama houdt nu eenmaal van flauwe grapjes. Erfelijk belast als het ware. Al was het maar om de gespeelde verontwaardiging in hun ogen te zien, en de scheve grijns waarmee ze verkondigen dat ze van hun leven geen lief willen.
Nauwelijks een minuut later slaat de schrik mij om het hart. Ik bedenk opeens dat het binnenkort zo ver zou kunnen zijn. Dat ze een lief hebben en dat ik dan mijn deel van de zoenen en knuffels moet missen. Dat ik dan moederziel alleen in mijn grote zetel hang. Met een reep chocolade en een glas wijn als magere troost. Misschien is het tijd om op te houden met flauwe grapjes.
En dan nu eventjes helemaal vergeten wat we gisteren geschreven hebben: er bestaat geen leuker beroep dan dat van schrijver, en schrappen is absoluut de vurrukkullukste bezigheid in dit ondermaanse. Mijn boek is af en ligt ter lezing voor aan een kritisch, zij het niet geheel onbevooroordeeld publiek. Ze moeten morgen namelijk nog door mij gevoed worden. Maar aangezien het kinderen zijn van hun moeder en ik een vurig aanhangster ben van de erfelijkheidsleer, durf ik er desalniettemin van uit gaan dat ik het wel zal horen als het nergens op lijkt. Lezen dus, schatten, desnoods de hele nacht. Zodat mama morgen weer eens rustig kan slapen.
Oh wat is dit balen zeg! Is de eerste versie van dat prachtboek dan eindelijk af, kan je beginnen schrappen en herschrijven. Mag je het helemaal gaan herlezen en herwerken. En wat blijkt? De passages die je losjes uit je mouw hebt geschud met het idee om ze ooit nog eens ernstig over te doen, die zijn hilarisch goed, maar wat je na uren zwoegen zo prachtig dacht geformuleerd te hebben blijkt gezwets voor de prullenbak. Wie op dit moment durft te zeggen dat schrijven leuk is, die krijgt een mep.
