De Schrijfclub in Waregem gaat morgen van start, en er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar. Wie tijd en goesting heeft, surft nu als de bliksem naar hier, of belt op het nummer 056/62.13.40.
... werd gisteren tijdens de Middag van het Kinderboek in Amsterdam uitgereikt aan Els Beerten voor haar magistrale Allemaal willen we de hemel. Het volledige juryrapport vindt u hier, op de weblog van Ted van Lieshout. Ik zat samen met Femke Dekker, Bies van Ede, Marjolein Hof en Tjibbe Veldkamp in de jury en was dus dolgraag op de Middag en de uitreiking aanwezig geweest, maar onvoorziene omstandigheden zoals dat zo mooi en eufemistisch heet hebben ervoor gezorgd dat het niet heeft mogen zijn. Van op een afstandje dan maar: proficiat, zoenen en bloemen voor de drie genomineerden. Ik heb ontzettend genoten van jullie boeken!
Morgen is er in Amsterdam de Middag van het Kinderboek. Meer info kunt u vinden op de weblog van Ted Van Lieshout, maar één onderdeel van het programma wil ik u alvast niet onthouden: de prijsuitreiking van de Gouden Lijst. Deze nieuwe prijs werd in het leven geroepen door de auteurs Van Lieshout en Hans Hagen als reactie op het verdwijnen van de Zoenen en de jury bestaat uit auteurs. Samen met Marjolijn Hof, Femke Dekker, Tjibbe Veldkamp en Bies van Ede heb ik mij wekenlang verdiept in drie schitterende boeken: Allemaal willen we de hemel van Els Beerten, Voor jou 10 anderen van Mirjam Oldenhave en Cynthia Van Eck, en De Gelukvinder van Edward van de Vendel en Anoush Elman. Voor het juryverslag en de laureaat moet u nog eventjes wachten, maar de boeken kunt u uiteraard al lezen. Ik kan ze u van harte aanbevelen.
De recensenten lazen, wikten en wogen, en acht boeken belandden uiteindelijk op de Tiplijst van beste Nederlandstalige boeken van 2008. In tegenstelling tot de drie genomineerden, die allen bij Querido werden uitgegeven, is deze Tiplijst een stuk diverser. Er staan boeken op van Prometheus, Lemniscaat, Lannoo, Van Goor, Davidsfonds/Infodok en Querido. Als lid van de jury heb ik tijdens de zomermaanden uiteraard eerst de genomineerden gelezen en herlezen. Het was een feest. Voor de resultaten van dat feest moet u nog even geduld koesteren. Maar omdat ik vind dat een beetje jurylid ook de volledige longlist dient te lezen, ben ik enkele weken geleden aan de Tiplijst begonnen. En ook dat blijkt een feest. Hier leest u de eerste bevindingen.
Of mevrouw haar dochter zo snel mogelijk contact kon opnemen met de sociale dienst van het ziekenhuis, liet de sociaal assistente bij monde van de patiënte dringend weten. Dat deed mevrouw haar dochter. Het gesprek dat zich daarna ontspon, verliep ongeveer als volgt: Of de moeder van mevrouw de patiënte hoopte op revalidatie voor haar moeder? vroeg de assistente kwasi terloops. Dat deed ze zeker, antwoordde mevrouw de dochter. Was dat dan niet altijd zo wanneer een 95-jarige voor de tweede keer geopereerd werd aan dezelfde heup en zich niet meer zelfstandig kon bewegen? Waarop de assistente besloot niet te antwoorden, maar een volgende vraag stelde. Of de moeder van mevrouw de patiënte ingeschreven was voor een rusthuis? Dat was ze zeker. Ze stond onderhand op een viertal wachtlijsten. Waarop de assistente zuchtte. Dat een wachtlijst niet voldoende was. Het moest een haalbare aanvraag zijn, met andere woorden, de patiënte moest eigenlijk bovenaan de wachtlijst staan en in aanmerking komen om eerstdaags een kamer te krijgen. Dat was helaas niet het geval. De patiënte had pas sinds kort te kennen gegeven dat ze mevrouw haar dochter niet zou onterven of pogen te collokeren indien ze haar naar een rusthuis bracht, en kon daardoor ten vroegste in januari in aanmerking komen voor een kort verblijf, en binnen anderhalf tot twee jaar voor een lang verblijf, antwoordde mevrouw de dochter. Waarop de assistente weerom zuchtte. Dat ze dus geen revalidatie kon krijgen, dat begreep mevrouw de dochter toch? Dat begreep ze niet. Omdat enkel patiënten die eerstdaags naar een rusthuis gingen recht hadden op revalidatie. Ze konden niet zomaar iedereen gaan revalideren, daarvoor waren er echt niet genoeg kamers in het ziekenhuis, legde de assistente uit terwijl ze ongeduldig met haar veel te lange veel te rode nagels op het formica tafelblad begon te tokkelen. Maar het arme mens kon toch niet zo naar huis? vroeg mevrouw de dochter enigszins gealarmeerd. Natuurlijk niet. Dat arme mens kon helemaal niet meer naar huis, wat de assistente betrof. Ze was hulpbehoevend. Ze moest naar een rusthuis. Dus? vroeg mevrouw de dochter. Waarop de assistente haar schouders ophaalde, verzoek tot revalidatie afgewezen in het rood over het dossier krabbelde en opstond om mevrouw naar de deur te begeleiden.
... is er! Hij werd de voorbije week al bezorgd in talloze scholen in Vlaanderen en gulzig verslonden door nog tallozer nieuwsgierige kinderen. Hier en daar werd zelfs melding gemaakt van postbodes die overvallen werden door uitzinnige, razende en lichtelijk kwijlende kinderen. In het Antwerpse moest een vijftigjarige postbode door politietroepen ontzet worden nadat hij door zesdeklassers werd aangevallen en een kwalijke beet in zijn rechterbil kreeg. Even werd gevreesd voor hondsdolheid, maar dat bleek loos alarm. De politie zette de achtervolging in en kon de daders vrij makkelijk vatten. Ze hadden zonder uitzondering sporen van inkt om hun lippen, en eentje had zelfs nog een stukje postbodetextiel tussen de tanden zitten. Maar even serieus. Kits biedt al 20 jaar actualiteit op maat van 10- tot 14-jarigen, en is daarmee aan zijn zes miljoenste exemplaar toe. Geef toe, dat is reusachtig. Als je dan bedenkt dat elk exemplaar door meerdere kinderen gelezen wordt, kom je aan een cijfer dat groter is dan wat ik kan bevatten. En verder dan ik kan tellen. Al kan dat laatste uiteraard geheel aan mij liggen. En op dat zes miljoenste exemplaar staat iets speciaals. Een soort merkteken of zo. Of een kroontje. Of een roze stip. Wie zal het zeggen? Ik alvast niet, want op mijn exemplaar stond dat ik helaas niet had gewonnen. Dju. Maar wie wel wint, krijgt uiteraard een prijs. Een digitale camera, zomaar eventjes alstublieft. En de hele Kits-redactie op bezoek in de klas om het Grote Kitsverjaardagsfeest helemaal live te vieren en als een gek uit de bol te gaan. En alsof dat al niet de meest sublieme prijs aller tijden zou zijn, krijgen alle leerlingen van de klas een gratis Kits-jaarabonnement én een ticket voor Planckendael. Oef. Maar ze moeten er ook wel iets voor doen: ze maken samen een reportage voor een volgende editie van Kits. Eeuwige roem dus. En de leukste redactie van het land op bezoek. Dus snok die Kits uit de handen van je broer of zus, gris hem weg van onder de neus van je bibliothecaris of leerkracht, bemachtig die bon of kroon of om het even wat en ga uit je dak. Want het wordt echt de moeite! Meer info over kits vind je hier: www.kits.be.
Ik ben helemaal gek op voorlezen. Niet alleen omdat mijn kinderen dat zo leuk vinden, al speelt dat uiteraard een belangrijke rol. Maar ook een beetje uit minder altruïstische overwegingen. Ik kan het namelijk ontzettend goed, en daarmee schep ik graag op. En bovendien heb ik geleerd dat je bij het voorlezen altijd dingen opmerkt die je bij het stil lezen niet had gezien. En dan wordt een goed boek nog beter.
Misschien moet ik dit even nuanceren: ik helemaal gek op het voorlezen van goede voorleesboeken. In een ver verleden liet ik mij nog wel eens verleiden tot onvoorbereide voorleessessies. Dat leidde enerzijds tot verwarde kindertjes en chaotisch gedoe waarbij alle personages op den duur verkeerde stemmetjes kregen (vooral bij Winnie de Poeh is enige voorbereiding noodzakelijk indien u niet wilt dat Iejoor na afzienbare tijd als een hyperkinetisch roofdier of een oude uil gaat klinken), en anderzijds tot grote frustratie van mijn kant. Want bij de mindere exemplaren wordt voorlezen al snel een hel.
Je bent het je publiek min of meer verplicht om je in allerlei bochten te wringen teneinde toch nog iets van het boek te maken. Want veeleisend en kritisch zijn ze wel, die kleine luisteraars. En als ze het maar niks vinden, dan is het de schuld van de voorlezer. Niet van het boek. Mij hebben ze dus niet meer liggen. Zomaar voorlezen behoort bij deze tot de verleden tijd, en elk boek dat op vraag van het nageslacht ten huize Zoeper luidop wordt aangepakt, moet eerst uitgebreid en deskundig voorgeproefd worden.
Het grote boek van Merel en Het grote boek van Pelle hebben de test met glans doorstaan. Geen opvallende mankementen stonden een uitgebreide voorleesmarathon in de weg, integendeel. Ik was al fan bij het stilletjes proeven.
Het komt razendsnel dichterbij! Zo snel, dat u het al bijna had gemist. Het ware triestig geweest. Op vrijdag 4 september start aan het Stedelijk Conservatorium van Kortrijk namelijk de onvolprezen cursus Literaire Creatie. De lessen gaan door elke vrijdagavond (behalve de schoolvakanties) van 17u30 tot 20u30. We besteden aandacht aan lezen, en vooral aan heel veel schrijven. Kortverhalen, gedichten, prentenboekverhalen, autobio, columns en noem maar op. We werken met andere woorden rond alle disciplines en genres, maar iedereen krijgt ook de kans om aan zijn of haar eigen ding te werken. Theorie komt ook aan bod, maar we bekijken alles vanuit de teksten. Af en toe wonen we een literaire (boek)voorstelling bij of een lezing. De prijs voor een volledig schooljaar vol literair plezier onder mijn deskundige leiding bedraagt ochgottegottekes 189,- euro voor volwassenen (112,- euro voor wie in aanmerking komt voor vermindering) en 62,- euro voor jongeren van 15 tot 18 jaar. Dus daarvoor kunt u echtig waar niet gaan sukkelen. Meer info vindt u hier: http://www.kortrijk.be/node/2370, onderaan de pagina. Inschrijven kan aan het conservatorium zelf. Hup, wat zit u daar nog te wachten? U had al op de fiets moeten zitten. Naar Kortrijk. In West-Vlaanderen. Of wat had u gedacht?
Kinderboeken schrijven is het mooiste wat er is, maar ik vind het moeilijk. Omdat ik eigenlijk met pensioen ben, sta ik mezelf toe voor volwassenen te schrijven, want dat is een stuk eenvoudiger. Het zijn de woorden van Guus Kuijer tijdens een interview met Annemiek Neefjes in de Standaard der Letteren op 13 augustus. Het interview kwam er niet naar aanleiding van zijn kinderboeken, maar na de publicatie van zijn nieuwe essaybundel Hoe word ik gelukkig? Zelfhulpboeken zijn niet meteen aan mij besteed, dus heb ik de essaybundel (nog) niet gelezen. Maar waar ik alvast diepgelukkig van werd, is de heruitgave van Kuijers Polleke, alle vijf schitterende boeken in één band. De boeken behaalden eerder al een Gouden Griffel, een Zilveren Griffel en de Woutertje Pieterse Prijs, en werden succesvol verfilmd. Polleke is een uitgave om duimen en vingers bij af te likken. Meer info vind je hier: http://www.derecensent.nl/pivot/entry.php?id=944
Vorige zomer rond deze tijd was ik als een gek aan het schrijven. Niets nieuws onder de zon. Maar het had wel een leuk resultaat: het bloedstollende 'In de val' wordt dit schooljaar Vlaams Filmpje nummer 12 en komt in maart 2010 in de scholen. U wenste vast massaal dat u weer 10 was.
Wie had deze morgen kunnen voorspellen dat ik tot een kleine heldendaad in staat zou zijn? Ik althans niet. En zie daar: toch is het ervan gekomen. Zonet heb ik een vork (u weet wel, zo'n beest met zes poten en rare dinges op zijn kop) tussen het wasgoed gevonden. En al zeg ik het zelf: ik heb goed gereageerd. Totaal niet hysterisch geworden, tegen alle verwachtingen in. Alleen een klein gepiep is aan mijn keel ontsnapt. Na even kort om me heen gekeken te hebben, stelde ik vast dat er geen van mijn mansvolk in de buurt was om mij te helpen. Ik was geheel op mijzelf aangewezen. Dus heb ik koelbloedig de machete opgeraapt die toevallig aan mijn voeten lag en het ongedierte verwijderd. En nu ben ik bijzonder trots op mezelf en ga ik een glaasje witte wijn drinken in de tuin. De strijk zal voor morgen zijn.
De Prijs voor Letterkunde van de Provincie West-Vlaanderen was in 2009 bestemd voor de categorie 'Jeugd- en Kinderboek'. Op voorstel van de jury keurde de deputatie van de Provincie volgende uitslag goed: In de categorie gepubliceerd werk: - Klaas Verplancke ontvangt de Prijs (2.500 euro) voor Nopjes en Reus; - Hilde Vandermeeren ontvangt de Prijs (2.500 euro) voor Het kistje van Cleo - Jan Simoen ontvangt de Prijs (2.500 euro) voor Slecht - Tine Mortier ontvangt een premie van 1.250 euro voor Bruin! in de categorie niet-gepubliceerd werk: - Hilde Vandermeeren ontvangt een premie van 1.250 euro voor Operatie Bernie Buiten - Peter Van Olmen ontvangt een premie van 1.250 euro voor De kleine Odessa De jury was samengesteld uit Annemie Leysen, Jen De Groeve, Vanessa Joosen, Nele Verriest en Jan Smeekens (NL). De proclamatie van deze wedstrijd vindt plaats op zaterdag 7 november 2009 in het Provinciaal Hof in Brugge.
Dieren zijn dankbare hoofdpersonages in kinderboeken. Je kunt ze als auteur zowat alles laten doen wat mensen (zouden) doen, maar het blijft net een tikje makkelijker om ermee weg te komen. Dieren kunnen schaamteloos smerig zijn, gulzig, egoïstisch en koppig, terwijl dat voor hun menselijke tegenhangers toch iets minder makkelijk ligt. En wanneer het allemaal iets te gortig dreigt te worden, maak je ze gewoon schattig. Geen mens die zich nog ergens aan stoort. Toch? We namen vijf beestenboeken onder de loep, met knaagdieren, amfibieën, roofdieren en gevogelte in de hoofdrollen. En lieten ons hart stelen door een boze struisvogel en een hongerige vos. Meer lees je hier.
Hij werd net geen 81 jaar oud, hij stierf een week voor hij dat feest kon vieren. Dichter, schrijver en podiumbeest Simon Vinkenoog is niet meer. Hij overleed aan een hersenbloeding. De Nederlandse letteren verloren een groot dichter, een innemend mens, een hartverwarmende podium-verschijning en een flamboyant auteur. En dat doet een beetje pijn.
Of ik het hoor dat het anders is, vraagt ze. Ik hou even op met tandenpoetsen en luister. Niets. Ik weet niet eens waarover ze het in godsnaam heeft, laat staan dat ik zou weten wat er anders moet klinken. Met het schuim op de lippen mompel ik iets onverstaanbaars, in de hoop dat het overgaat. Ik moet ook nog kammen en wassen en make-up op doen en ik ben weeral laat. Ze zucht. Ze zit op het wc. Of ik het nu hoor, vraagt ze. Ik spuw de tandpasta uit, draai mijn warrige hoofd veertig graden schuin en luister opnieuw. Niets. Nee. Waar heb ik die mascara nu weer gesmeten? Dat iedereen anders plast. Ze klinkt ongeduldig. Aha? Plassen hoort er anders uit bij iedereen, zegt ze. De een doet psssst, de ander Psjjjjt en nog en ander nog wat anders. En bij de jongens is het nog helemaal nog veler anderser. Die plassen het luidst en het hardst van allemaal. Ook de kleintjes op school in de kleuterklas. Aha. En als je heel goed luistert, kan je horen wie er aan het plassen is. Of zij dan misschien aan de deur staat te luisteren wie er aan het plassen is, vraag ik. Ja, zegt ze. Is dat wel netjes? Ze haalt haar schouders op. 'Ik kijk toch niet door het sleutelgat?'
dag vogels. dag kinderen. Simon is stervende, zo liet zijn echtgenote vandaag aan de pers weten. Hij kreeg vrijdagavond een hersenbloeding en zal daar niet meer van herstellen. En dat is triest. Intriest.
De kandelaar had ze juist. De kerk ook, en het zelfs het ietsepietserige kruisbeeld waarvoor al enige verbeelding vereist was. Maar onder de tekening van het altaar had ze 'menuu' geschreven. Ach. Het kind eet nu eenmaal liever dan ze naar de kerk gaat. Dat heeft ze van geen vreemde. Het kon trouwens nog erger. Een klasgenootje had onder dezelfde tekening 'toog' geschreven. En laten we eerlijk zijn, de gelijkenis was frappanter dan met een menu. Maar of hij het van een vreemde had, laat ik geheel in het midden.
Als het meezit is het de kat die onder een voorbijrazende wagen terechtkomt of een vogel die het keukenraam niet had opgemerkt. Als het tegenzit krijgt oma een slepende ziekte of wordt een neefje aangereden. Kinderen worden vaak al te vroeg en al te pijnlijk met de dood geconfronteerd. Het heeft dan ook weinig zin dit onderwerp uit de kinder- en jeugdliteratuur te weren, zolang het maar verpakt zit in een vorm die voor kinderen hanteerbaar is. Veelal betekent dat dus: met voldoende humor. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. De voorbije jaren zijn er enkele bijzonder mooie boeken verschenen die er elk op hun manier wonderwel in slaagden een mooi boek over de dood te schrijven. Meer lees je hier.
