Af en toe bekruipt mij de goesting om in mijn kinders te bijten. Dan pak ik ze stevig vast en ik moet mij - echtig waar - bedwingen om er niet eens goed mijn tanden in te zetten. Vooral buik en billen, en in mindere mate bovenarmen en enkels, zijn geliefde doelwitten. Nu zijn mijn kinderen natuurlijk absoluut aanbiddelijk schoon en heeltegans om op te eten, maar toch. Als ik er weer een keer eentje grommend op mijn schoot getrokken heb en gekriebeld tot ze om genade smeken, denk ik wel eens dat er iets aan mij scheelt. Een of andere bizarre afwijking, misschien. Een onvermoede neiging tot kannibalisme, een onverwerkt jeugdtrauma na een beet van de hond, een obsessief teveel aan moederliefde. Of gewoon een tekort aan proteïnen. Toch was het een opluchting toen ik enkele maanden geleden (vraag me begot niet wanneer of in welke krant, ik zou het niet meer weten en ik doe geen moeite om het op te zoeken!) in een interview met Anne Provoost las dat ze fysiek helemaal zot was op haar kinderen. Of wanneer ik zie dat Gerda Dendooven in haar prentenboek 'Mijn mama' het gelijknamige hoofdpersonage haar kind op een bedje sla zie leggen. Dan denk ik dat het allemaal nog zo erg niet zal zijn. Dat mijn kinderen mij en mijn vreemde gewoonten ongetwijfeld zullen overleven zonder er jeugdtrauma's aan over te houden. En dat een beet op tijd en stond precies ook geen kwaad kan.
Mijn kinderen worden groot en ik oud. Dat confronterende besef groeit helaas niet langzaam. Op een kwaaie dag springt het onverhoeds in je nek en slaat ongenadig in je gezicht. Na het winkelen bijvoorbeeld. Wanneer je - moe van het trotseren van de winkelende medemens en muzak - bij thuiskomst tassen vol spullen neerploft en trots aankondigt wat je hebt gekocht. Jurkjes voor dochter, broeken voor zoons, en ondergoed. Dan gaan de ogen rollen. 'Geen slips mag ik hopen,' zegt hij laconiek. Ik kijk voor de zekerheid nog eens in de tas. 'Neen,' zeg ik opgelucht. 'Shorts.' Ik ben goed. 'Dan is het in orde. Want met die slips ga ik dus echt niet meer naar school. Mijn vrienden lachen zich ziek.' Hij is bijna twaalf. Volgend jaar wil hij vast zijn eerst tattoo.
We zijn op terugweg. Van school en tekenschool en andere naschoolse dingen. Mijn dochter zit vol overtuiging en overgave luidkeels te zingen in de wagen. 'Er kwamen twee paar heren, paar heren, paar heren. Er kwamen twee heren op mijnen egel staan. En toen kwam een klein nonneke, klein nonneke, klein nonneke. En toen kwam een klein nonneke op mijnen egel staan.' 'Op mijnen egel?' vraag ik. 'Euheu.' Ze knikt overtuigd en zwijgt even. 'Of misschien ook niet.' We zijn een dag later en ik heb mijn huiswerk gemaakt. Het was een drempel.
Al een viertal jaar ben ik aan het schrijven. Dat leverde tot nu toe een paar boeken op, vertalingen en een nominatietje (dit is een zéér vreemd woord!) af en toe. Het loopt dus wel vlot. Zodanig zelfs, dat in mijn directe kennissen- en vriendenkring verkeerdelijk de indruk ontstond dat ik een beetje bekend werd. Misschien heeft mijn klein gebrek aan bescheidenheid daar ook enigszins toe bijgedragen, maar soit. Feit is dat geen kat mij kent. Behalve u dus, de licht dementerende oude dame aan de overkant van de straat en de dorpsbakker. En nog een paar verdoolde zielen. Maar daar komt thans verandering in! Want nu sta ik hier. En dat zal nogal een keer vuurwerk gaan geven.
Groen als ik ben, durf ik ook op de blog een stukje van enige tijd geleden te recycleren. Hier en daar een punt of komma verplaatsen, en zo kan het wel weer. Geïnspireerd door shoppingscentra, solden en massa's onbeschofte mensen met winkelwagentjes wil ik u even onderhouden over schoeisel. Botten met talons meerbepaald, of laarzen met hakken in het Schoon Vlaams.
Volgens sommigen (totaal mode-onkundige randgevallen zonder enig gevoel voor esthetiek, maar dit geheel terzijde) een absolute zelfkwelling , maar ik ben er zot op. Vanaf de dag dat ik mijn moeders oversized plateauzolen ontdekte, over mijn eerste schuchtere 3cm-hoog-en-even-breed-pogingen in het middelbaar tot de kanjers waarmee ik tegenwoordig rondhobbel. Minimaal 7 centimeter. Zonder talons ga ik de deur niet uit, of het moest gebeuren tijdens één van die zeldzame pogingen die ik vruchteloos onderneem om op veel te late leeftijd iets aan mijn conditie te gaan doen. En aan mijn figuur natuurlijk, want laten we eerlijk zijn, hoeveel vrouwen doen écht aan sport voor hun lichamelijk welzijn?
Dit gezegd zijnde, heb ik vastgesteld dat ik minstens even snel kan lopen met een verhoog van 8 cm onder mijn hielen als op platte zolen. En een stuk eleganter. Hoewel dat laatste ook te wijten kan zijn aan het feit dat ik mij met hakken nooit of te nimmer en plein public in het zweet zou lopen tot ik een kop heb als een biet. In tegenstelling tot de keren dat ik mijn sportsloffen aan heb. t Kan zijn.
Waarom ik niet zonder kan? Om er groter uit te zien, tiens. Dat is geen overbodige luxe met mijn amper een meter zevenenzestig en goed op weg om binnenkort de kleinste in ons gezin te worden. En slanker. En eleganter. En om het ietsiepietsie gevoel van macht wanneer je hakken keihard door de gang je komst aankondigen, waardoor medewerkers opeens voluit aan de slag gaan.
Hier en daar is er te lande nog altijd een ex-collega die wit wordt rond de neus bij het horen van talons op het parket
We hebben er weer eentje gekregen. Waarschijnlijk al van een poos geleden, maar een mens kan niet altijd even snel zijn...
Voorts loopt er een bijzonder initiatief op jipjip, de weblog van kinderboekenkenner Richard Thiel. Hij lanceert deze maand als de maand van de onbekende kinderboekenschrijvers. En dat is mooi, want het is niet makkelijk om als jeugdauteur een beetje naambekendheid te verwerven. Dus krijgen (relatief) onbekende kinderboekenschrijvers op zijn druk bezochte weblog een forum. Er kwamen er al 6 aan de beurt en er zullen er nog een pak volgen. Waaronder ondergetekende. Volgen dus, dat initiatief. En reageren is uiteraard ten allen tijde toegestaan. Hoe luider, hoe beter!
oAlles nieuw Joke van Leeuwen | de eerste roman die ik las van haar en is bijzonder goed bevallen, dankuwel
oGeen spijt, leven en liedjes van kleine Edith Paul Verrept | groots klein prentenboek over een grote mevrouw
oDe mooiste begrafenis van de wereld Ulf Nilsson & Eva Eriksson | wondermooi prentenboek met bijzonder fijne humor
oDe nadagen Jef Aerts | had ik nog niet eerder iets van gelezen en is uitstékend bevallen, dankuwel
oLaika tussen de sterren Bibi Dumon Tak | non-fictie voor kinderen over historisch belangrijke dieren, heel leuk
oPaardenfluisteren Monique Snoeijen en Annemarie van der Toorn | Monty Roberts (de paardenfluisteraar, jawel) voor kinderen, ook voor niet-paardenliefhebbers!
Uw goede voornemen voor 2009? Schrijven natuurlijk, of wat had u gedacht? Op uw luie krent voor de beeldbuis blijven hangen tot uw hersencellen tot chocomousse zijn verworden? Uw vege lijf gaan afbeulen op loopbanden, gewichtsdinges en ander marteltuig tot u langzaam maar o zo zeker tot de onthutsende vaststelling komt dat het nog maar weinig kan baten op uw leeftijd? Bloemschikken, parelrijgen of ander onzinnigs proberen in de vingers te krijgen? Eindeloos op facebook rondhangen om u populair te wanen? Ik dacht het niet. Schrijven gaat u doen. Elke dag, een heel jaar lang. En omdat het ons goede voornemen voor 2009 is om uitermate sympathiek te zijn en ons mateloos populair te maken, laten we u niet aan uw lot. Dus heb ik alvast een pracht van een overzicht in elkaar gebokst van de meest fantastische cursussen en workshops waar u dat onder deskundige begeleiding (o ja hoor!) kunt doen. Zie hier: Uit het leven geschreven | 6 dinsdagvoormiddagen in CC de Schakel | Waregem | 13/01, 20/01, 27/01, 03/02, 10/02 en 17/02 | 9u 11u30 | 60 euro | info Verhalen schrijven: praktijk | 8 donderdagavonden bij Wisper | Gent | 29/01, 05/02, 19/02, 05/03, 19/03, 02/04, 23/04 en 30/04 | 19u30 22u30 | 108 euro | info Verhalen schrijven: kennismaking | 3 dinsdagavonden bij Wisper | Gent | 03/02, 10/02 en 17/02 | 19u30 22u30 | 52 euro | info Verhalen schrijven 1: basis | 5 dinsdagavonden bij VormingPlus | Poperinge | vervolgcursus na de Paasvakantie! | 03/03, 10/03, 17/03, 24/03 en 31/03 | 19u30 22u | 60 euro | info Verhalen schrijven | 3 woensdagavonden bij CC de Cerf | Wevelgem | 04/03, 11/03 en 18/03 | 19u30 - 22u | info U wordt verwacht.
Hartgrondig, goed gearticuleerd en vooral hardop vloeken kan wonderen doen, naar het schijnt. Helaas behoort dat momenteel niet tot de mogelijkheden. Mijn huis zit namelijk vol kinderen. De mijne én andermans buitengewoon brave en welopgevoede kinderen, welteverstaan. Waren het alleen maar de mijne, u had het al horen donderen tot aan uw voordeur and beyond. En ik vermijd liever dat het luchten van mijn frustratie het absolute hoogtepunt van hun vakantie wordt en aldus breed uitgesmeerd en met alle smeuïge details vandien tijdens de eerste vertelronde van het nieuwe jaar op school aan alle vriendjes en de juf zou doorverteld worden. Die het op haar beurt ongetwijfeld en onverwijld tot wetenswaardigheid in de lerarenkamer verheft. Dat zie je van hier. Enfin, u snapt waar ik heen wil. Het - grnffgrfn - aan deze periode van het jaar is dat onomkoombare gevoel er niet te raken. Er, als in de zin van: het voltooien van de dingen die nu eenmaal voltooid moeten worden. En dan heb ik het niet alleen over de kadootjes die gekocht, het ijs dat gegeten en de liters wijn die gedronken moeten worden. Ik heb het over de lijstjes die onophoudelijk door je hoofd spoken en per ongeluk ook al eens op een blog durven opduiken. De dingen die nog snel voor het einde van het jaar in orde gebracht zouden moeten. Zoals daar zijn: kerstkaarten schrijven (ik weet het, het is te laat, maar zaag niet of ge krijgt er geen!), deadlines halen, nog meer deadlines halen en massa's onnozelheden zoals de lijst hieronder, die zich eigenlijk elke dag tot in den treure letterlijk herhaalt (ja, ook dat van die verhalen en die paardenboeken!). Een mens zou van minder gestresseerd raken. Ongetwijfeld is het daardoor dat ik sedert een paar weken dezelfde droom heb: er duikt een klas op die ik al vanaf september vergeten was en die dus nog geen enkele les hebben gehad. Braaf klasje, zo blijkt. Want ondaks de grove nalatigheid van mijn kant, komen ze niet Freddy Kruger-gewijs met allerlei gevaarlijk tuig mijn dromen terroriseren of mij in stukjes en reepjes snijden. Nee, ze kloppen gewoon op de deur en vragen vriendelijk en beleefd of het mogelijk zou zijn om volgend jaar wel af en toe eens les te geven. Een droom vertelt iets over ons onderbewustzijn, hoor ik u roepen! Ja, tarara. Ik ben momenteel toevallig wel veruit te lui druk om daaromtrent enig opzoekingswewrk te verrichten. Bij deze mijn oproep: Wie kan/wil/durft mij eens haarfijn uit de doeken doen wat deze droom betekent? Dat ik een uitermate vriendelijk en beleefd mens ben, aangezien mijn onderbewustzijn bevolkt wordt door uitermate aardige wezens, zo ver was ik zelf ook al gekomen. Ik verwacht een diepgaandere analyse, met onderliggende betekenissen, verdrongen jeugdtrauma's en dies meer. Ik zal u eeuwig erkentelijk zijn. Als ik het niet vergeet...
feestsporen uit salon, keuken en hall verwijderen | (helemaal goed is het nog niet, maar we kunnen er weer tegen tot het volgende feest) kleren wassen, drogen en opplooien | gezin wassen, drogen en (op)voeden | 1 boek over paarden lezen en recenseren | 1 manuscript beoordelen | 1 online les versturen | 1 online les verbeteren | 1 Mechels verhaal afwerken | boeken uit de bibliotheekverkoop opknappen | vriendinnetje van dochter uitnodigen | (en passant ook nog een vriendje voor zoon uitgenodigd) zoon naar Kerstfeestje van jeugdbeweging voeren en weer ophalen | kippen en honden voeren |
Ze straalt. Met een vreemd rubberen mondstuk in haar veel te kleine mond gepropt zit ze in de kabine en ademt gedisciplineerd in en uit, alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Traag en diep, snel en oppervlakkig, ritmisch en zacht. Zes is ze, en ze doet alsof ze alles begrijpt wat de verpleegster vraagt. Wanneer ze het mondstuk uit mag halen, blijft ze nog even in de kabine zitten. Ze rammelt aan alle knoppen en buisjes waar ze bij kan. Ze trekt de deur dicht, neemt haar denkbeeldige stuurknuppel vast en maakt brommende geluiden. In haar hoofd vliegt ze weg, naar een planeet waar luchtvervuiling, astma en pollen niet bestaan.
Stel, u wilt ecologisch verwarmen. U neemt iemand onder de arm die beweert over de nodige knowhow te beschikken om u hiermee te helpen. U betaalt een klein fortuin, uiteraard, maar dat hebt u ervoor over. U denkt namelijk groen. Maar een paar weken na de installatie begint de miserie. Uw verwarming functioneert niet naar behoren, verbruikt veel meer dan beloofd en geeft er om de paar dagen de brui aan. U hebt geduld. U belt de deskundige, die het komt aanpassen. U betaalt de uren. Maar een paar weken na de aanpassing begint de miserie pas echt. Uw verwarming functioneert nu nog minder, verbruikt nog meer en geeft er meermaals daags de brui aan. U blijft geduldig, ook wanneer de deskundige de telefoon liever niet meer meteen opneemt. Wanneer de interventies steeds sneller worden aangevraagd, maar trager geleverd. Wanneer nu ook de brandstof problemen begint te vertonen. Wanneer een jaar na de eerste installatie alles nog steeds niet in orde blijkt. Na uw zoveelste telefoontje doet de deskundige een mondeling voorstel: hij zal een meer deskundig persoon onder de arm nemen en een performanter toestel plaatsen, uiteraard zonder extra kosten, want die neemt hij voor zijn rekening. Alvorens toe te zeggen - u bent dan wel groen, maar u koopt geen twee keer een kat in een zak - gaat u bij de meer deskundige een kijkje nemen. U ziet dat het goed gaat en gaat akkoord. Maar dan komt alsnog de kat uit de zak. Uw eerste deskundige, ondertussen deskundige af , ontpopt zich tot commercant eerste klas. Hij doet u nu hetzelfde voorstel, maar dan schriftelijk. En dan blijkt daar opeens toch een prijskaartje aan te hangen. Opnieuw een klein fortuin. Want hij werkt niet voor niets. U ook niet, uiteraard. U werkt blijkbaar om de onkunde van uw deskundige te bekostigen.
En alsof er nog niet genoeg te doen was, heeft Huize Mortier de voorbije weken de activiteiten uitgebreid. We zijn ondertussen recensente voor de Leeswelp en -Wolf, redactielid van het schitterende tijdschrift Verz!n en manuscriptbeoordelaar voor het al even schitterende Creatief Schrijven. Tussendoor produceren we teksten voor de Stad Mechelen, de Zuid-Nederlandse Uitgeverij, het theaterproject van een Kortrijkse toneelklas en een monoloog voor iemand die we een warm hart toedragen. Had u nog een streepje tekst, een kerstkaart, lofrede of andere onzin gewenst? U weet waarheen...
Helemaal echt en helemaal voor mij. Hip hip! Ik kan mijn geluk niet op. En ik ga ontzettend de schrijver uithangen! Nu nog alleen maar hopen dat ik daar niet in mijn ukkie zit...
Hij staat los, zegt ze en ze wiebelt hem demonstratief heen en weer in haar mond. Het is de allereerste, rechtsonder. Ik weet precies waarom, maar ik kan er niet tegen. Bij mijn zonen vond ik het minder erg. Ze is de laatste die haar eerste melktand gaat verliezen. Zodra ze doorheeft dat ik er niet tegen kan, komt ze om de haverklap voor mijn gezicht hangen en wiebelt het ding heen en weer. Ze trekt er grote, angstaanjagende ogen bij. Hier komt de flubbertand, roept ze. Aaaah, neen, niet de flubbertand, moet ik antwoorden. Ik probeer haar te ontwijken, maar ontsnappen is niet mogelijk. De flubbertand achtervolgt mij tot in het kleinste kamertje. Gelukkig valt hij uiteindelijk uit. Of beter gezegd, gelukkig verlost papa mij en de flubbertand uit ons lijden. En ik trek mijn feeënpakje aan, fladder in de donkere nacht door de koude gang en bezorg de begeerde euro onder het kussen. Weer een kleinood voor mijn koffertje.
Er zijn nog een paar plaatsen vrij. Klik hier voor meer info. Totaal aan te raden wegens van mijne vent en zelf ook al eens geprobeerd. Hij is zodanig goed (als je 't niet gelooft: klik hier) dat hij er in slaagt om dit zelfs aan mensen met twee linkerhanden aan te leren (inderdaad, ik spreek uit ervaring). En op die manier hebt u weer iets deftigs om aan te doen voor de feestdagen! De donkerogige schone krijgt u er niet bij, die is van mij.
Ik mag niet klagen. Beroepshalve lees ik de laatste tijd massa's boeken. Goeie boeken soms, minder goeie boeken vaak. En af en toe iets helemaal fantastisch. Hoewel dat nu een keertje niet beroepshalve was. 'ik was een steen' van Siska Goeminnen is dus helemaal fantastisch. En meer ga ik daar niet over vertellen. U moet het zelf maar lezen.
