Of we nog aan goede voornemens doen, wou er iemand weten. Aan goede voornemens doen? Ik bén een goed voornemen begot. Mijn hele leven bestaat uit goede voornemens. En neen, ik heb daar geen oude- of Nieuwjaar voor nodig. Er gaat geen week, geen dag, geen minuut voorbij of ik maak een goed voornemen. En nog een en nog. Om dat enkele minuten later weer te vervangen door een nog veel beter voornemen. Of eentje dat net een ietsiepietsie haalbaarder is. Daarom, lieve mensen, mijn goede voornemens voor het einde van dit jaar. Allemaal nog te realiseren voor klokslag twaalf op 31 december:
Vermageren. Jawel. Ik sta sinds deze morgen op crashdieet, gezien de lichte paniekaanval bij het passen van de kleren die ik voor deze eindejaarsgelegenheden had voorzien. Dat wordt dus StuBru-gewijs sapjes drinken tot we er groen van zien
Eerste versie van een nieuw boek afwerken. Ja kijk, als Willem Elschot er in slaagde om tussen Kerst en Nieuw een boek te schrijven, moet ik dat ook kunnen denk ik bij mezelf. Of moet ik het tenminste een keertje geprobeerd hebben. Sinds mijn uitgeefster mij onophoudelijk complimenten maakt, krijg ik sterk de indruk dat mijn productie in een iets hogere versnelling moet raken. Geen idee hoe we dat volgend jaar weer allemaal combineren
Nieuwjaarskaartjes maken én versturen. Dat laatste was vorig jaar niet gelukt, waardoor ik mijn toevlucht moest zoeken tot digitale wensen. Veel succes mee gehad (wie ze niet heeft ontvangen stuurt mij nu een mail om dat recht te zetten!), daar niet van, maar dit jaar mag het iets op papier zijn. Wat betekent dat ik deze namiddag mijn bloedjes van kinderen een pak papier, verf en een schaar in de pollen duw om creatief aan de slag te gaan.
Boeken opsturen. Als je dit leest, lieve nichtje (of iemand anders van de familie), ze zijn onderweg! Echt waar. Er liggen er al 2 gesigneerd in de winkel van mijn vent en de andere 2 zijn onderweg, beloofd.
Boeken lezen. Heb mezelf opgegeven (dat was eens schoon voornemen!) om een leeswedstrijd voor 1e en 2e middelbaar te begeleiden. Wat natuurlijk inhoudt dat ik de 6 boeken ook eerst zelf moet lezen. En dat na mijn eindejaarsboodschappenlijstje te hebben afgewerkt
Stokje doorgeven. Wie niet weet wat dat betekent, is net zoals ik een dummie, een totale digibeet, en brengt per week niet de nodige uren voor zijn computerscherm door. Foei, schaamdu en zonder dessert naar bed. Maar geen paniek, meer info volgt. Als je niet kan wachten, kijk dan alvast eens bij KRuiMels.
En als u me nu wilt verontschuldigen, ik heb nog één en ander te doen.
Oh wat gaat het hard. De 6de dagligt nog maar net in de boekhandel, en daar is de brochure met de voorjaarsaanbiedingen alweer. En daar, tussen al dat nieuwe moois van Uitgeverij De Eenhoorn, staat mijn eerste leesboek: Bruin! Volgens de folder 'een gevoelig en grappig verhaal over een multicultureel gezin dat van Zuid-Amerika naar West-Europa verhuist'. Sounds familiar? Hieronder alvast een voorproefje: Mijn ontvoering bracht geen leger op de been. Voor mij geen spetterende actie met twintig helicopters en heel veel lawaai en kikvorsmannen met granaten. Ik zat vast. Voor de rest van mijn ellendige leven. En het ergste was, dat de ontvoerders mijn ouders waren. Echt waar, mijn bloedeigen ouders! Ik zal je vertellen hoe dat komt... Zin in meer? Vanaf 3 maart in de boekhandel.
Jip, hier zijn we weer. De examens zijn verbeterd, punten doorgegeven, rapporten uitgedeeld en tranen gedroogd. We kunnen weer ademhalen en schrijven. Schrijven vooral, want ik heb een en ander in te halen. Mijn oudste zoon ging gisteren, samen met zijn neefjes en nichtje, ingezamelde centen deponeren in het glazen huis van Stubru. Na een zestal uur de kou doorstaan (nee Peter, het is hier hartverwarmend!), een klein leugentje om bestwil (a white lie, voor mijn lieve English students!) en de kijk-eens-hoe-moe-en-zielig-ik-ben-oogjes van Kwinten kwamen ze uiteindelijk voor de micro van Peter Vandeveire terecht. Waar ze prompt werden omgedoopt tot Rudi. Rudi deponeerde ruim 400 euro. Die had Rudi opgehaald door muziek te spelen tijdens de oudercontactavond op school. Samen met zon 26 gelijkgezinde kinderen sleurden ze fagot, klarinet, cello, gitaar, djembé, trommels en begot een harp mee naar school. En zetten vervolgens de ouders onder lichte druk om te doneren. Iemand nog een opmerking over de onverschilligheid van de jeugd van tegenwoordig?
Het is eventjes genoeg geweest. Ondanks de vele bezoekers, reacties en mailtjes kom ik de laatste tijd niet meer aan bloggen toe. Foto's schieten wortel op de geheugenkaart of hoe heet zo'n ding van de camera, flarden tekst blijven irritant lang in mijn hoofd rondhangen en niets van al dat moois belandt waar het hoort. Bovendien moet ik dringend een verjaardagsfeest voor mijn dochter voorbereiden, verjaardagskadoos kopen voor mijn vader en mijn meter en stiekem ook voor mezelf (kwestie van te krijgen wat ik wil), en dan een eindeloze reeks examens verbeteren. Zucht. Ik zwelg in zelfmedelijden. Dus tot nader order blijft het nog even stil op deze blog. Geen paniek, ooit komen we terug...
Voor wie het ontgaan was: morgen boekpresentatie. En we zijn er helemaal klaar voor. Nou ja. Het boek is er, het publiek zal er hopelijk zijn en mijn virus is er geweest. Dat is het zowat. En daarnaast kan ik heel mooi voorlezen, een beetje vertellen en naar 't schijnt behoorlijk wat show verkopen. En als dat niet lukt is er nog altijd de receptie. Mét verrassing, met dank aan mijn allerliefste nichtje Hannah! Zoen voor Hannah!
Het is alweer een tijdje geleden, dus hier gaan we weer met een schrijftip: gebruik dialoog!
Dialoog is de meest directe vorm van communicatie. In het echte leven én in een roman. Het geeft je de kans om je personages te karakteriseren zonder ze te moeten beschrijven. Makkelijk zat, zou je denken. De kern van alle communicatie: spreek en ik zeg je wie je bent. Of wie je zou willen zijn.
Het belang van dialoog wordt nochtans al te vaak onderschat. Net zoals de moeilijkheidsgraad om een degelijke dialoog te schrijven.
Het leven zoals het is, maar dan duizend keer mooier, interessanter, grootser en inventiever. Zo moeten je dialogen klinken. Zo moeten je personages spreken. Niets vandoen dus met onze stuntelige banale gesprekken van elke dag. Geen mens die wakker ligt van mijn waarlijk echte en geheel waarachtige ontbijtconversaties. Geen kat die wil horen wat uw buurvrouw deze morgen bij het uithalen van de post tegen u zei. Of hoe de slager u begroette bij het dagelijkse bezoek.
Laat aanrukken die sprankelende woordenschat, de spitsvondige humor en de bijtende kritiek.
Zet aan die computer en schrijven maar. En schrappen.
Ik ben een paar dagen thuis. Geveld door een virus. Het was al een tijd geleden, maar blijkbaar waren bacteriën en ander ongedierte de voorbije dagen dusdanig prominent aanwezig in het klaslokaal, dat mijn weerstand er het bijltje bij neergelegd heeft. Thuisblijven dus maar, in kamerjas en op sloffen door het huis strompelen, zielig kijken, warme melk met honing en de meest idiote programmas op tv. En een bloeddruk die het niveau van knaagdieren en andere laagbijdegrondsen dreigt te halen. Dus eet ik zout. Veel zout. Telkens als ik strooi, komt mijn dochter bij mij staan. Ze vind mijn vreemde eetgewoontes bijzonder intrigerend. Moet je weer zout eten, mama? Ja schat, dat moet van de dokter. Ze knikt begrijpend en ook een tikje medelijdend. Anders ga je draaien en val je om. Mooie samenvatting is dat. Ja. Dan is je hoofd raar en wordt alles zwart. Ze draait theatraal met haar ogen. Dan val je flauw en moet je naar het ziekenhuis. Van enig drama zijn we niet gespeend. Ik knik. Naar het flauwziekenhuis, zegt ze. Ze giechelt. Maar dat bestaat niet, dus moet je naar het gewoon ziekenhuis. Mijn hoofd begint er stilaan van te draaien. Zo meteen val ik om. Maar daar hebben ze vast ook een flauwdokter die je kan helpen, hoor. Waar is die pot zout?
Hij is klein, fluffy en zacht, zit in een kooi en wordt te pletter geknuffeld door de kinderen. Het waterbakje is ideaal om rondjes te draaien en ondertussen schijt hij dat het een lieve lust is. Als ik niet te druk was met duizend andere leuke dingen zoals het opstellen van examens en dies meer, zou ik een foto van hem maken en uploaden zodat jullie kunnen meegenieten, but there you go. Kapitein Dombo is het nieuwste lid van onze ondertussen toch al vrij uitgebreide familie. Hij (of zij, dat zijn we eigenlijk niet zeker, maar het maakt niet uit zolang hij of zij alleen is!) is een mini-hangoorkonijn. Vandaag gered uit de beestenmarkt in Gent. Ethisch niet geheel en al verantwoord, maar educatief des te meer. Lang geleden dat de kinderen zo intens gelukkig en met glazige ogen zaten te staren. En dat komt echt niet uit een potje!
De klas was in tweeën verdeeld voor een spel. Jongens tegen meisjes. Haar groep had verloren. Drie keer maar liefst. Twee keer met voetballen en nog een keer met iets anders. Maar het was niet erg, want de juf had na afloop alle kleuters getrakteerd op iets lekkers. En de winnaars hadden de verliezers gezoend. Ze likt de appelmoes van haar korte vingers en telt hoeveel zoenen ze heeft gekregen. Van Wout en van Bert en van Klaas en van Joran. Maar van Dirkje had ze niet gewild. Omdat die zo deed, en ze propt haar wangen tussen haar handen en tuit haar lippen. Ze gaat er zelfs van loensen. En van Manu had ze ook niet gewild. Omdat ik zijn smaak niet lekker vind. Verschrikt: hoe ze dat kon weten? Ze hoefde hem toch niet op te eten? Diepe zucht, rollende ogen. Maar mama, ik smaak dat toch! Want Manu geeft nooit droge zoenen, alleen natte. Ze smakt met haar lippen terwijl de appelmoes in het rond vliegt. En mama is een kleuterillusie armer, tussen de soep en de patatten.
