Ik ben een paar dagen thuis. Geveld door een virus. Het was al een tijd geleden, maar blijkbaar waren bacteriën en ander ongedierte de voorbije dagen dusdanig prominent aanwezig in het klaslokaal, dat mijn weerstand er het bijltje bij neergelegd heeft. Thuisblijven dus maar, in kamerjas en op sloffen door het huis strompelen, zielig kijken, warme melk met honing en de meest idiote programmas op tv. En een bloeddruk die het niveau van knaagdieren en andere laagbijdegrondsen dreigt te halen. Dus eet ik zout. Veel zout. Telkens als ik strooi, komt mijn dochter bij mij staan. Ze vind mijn vreemde eetgewoontes bijzonder intrigerend. Moet je weer zout eten, mama? Ja schat, dat moet van de dokter. Ze knikt begrijpend en ook een tikje medelijdend. Anders ga je draaien en val je om. Mooie samenvatting is dat. Ja. Dan is je hoofd raar en wordt alles zwart. Ze draait theatraal met haar ogen. Dan val je flauw en moet je naar het ziekenhuis. Van enig drama zijn we niet gespeend. Ik knik. Naar het flauwziekenhuis, zegt ze. Ze giechelt. Maar dat bestaat niet, dus moet je naar het gewoon ziekenhuis. Mijn hoofd begint er stilaan van te draaien. Zo meteen val ik om. Maar daar hebben ze vast ook een flauwdokter die je kan helpen, hoor. Waar is die pot zout?
Hij is klein, fluffy en zacht, zit in een kooi en wordt te pletter geknuffeld door de kinderen. Het waterbakje is ideaal om rondjes te draaien en ondertussen schijt hij dat het een lieve lust is. Als ik niet te druk was met duizend andere leuke dingen zoals het opstellen van examens en dies meer, zou ik een foto van hem maken en uploaden zodat jullie kunnen meegenieten, but there you go. Kapitein Dombo is het nieuwste lid van onze ondertussen toch al vrij uitgebreide familie. Hij (of zij, dat zijn we eigenlijk niet zeker, maar het maakt niet uit zolang hij of zij alleen is!) is een mini-hangoorkonijn. Vandaag gered uit de beestenmarkt in Gent. Ethisch niet geheel en al verantwoord, maar educatief des te meer. Lang geleden dat de kinderen zo intens gelukkig en met glazige ogen zaten te staren. En dat komt echt niet uit een potje!
De klas was in tweeën verdeeld voor een spel. Jongens tegen meisjes. Haar groep had verloren. Drie keer maar liefst. Twee keer met voetballen en nog een keer met iets anders. Maar het was niet erg, want de juf had na afloop alle kleuters getrakteerd op iets lekkers. En de winnaars hadden de verliezers gezoend. Ze likt de appelmoes van haar korte vingers en telt hoeveel zoenen ze heeft gekregen. Van Wout en van Bert en van Klaas en van Joran. Maar van Dirkje had ze niet gewild. Omdat die zo deed, en ze propt haar wangen tussen haar handen en tuit haar lippen. Ze gaat er zelfs van loensen. En van Manu had ze ook niet gewild. Omdat ik zijn smaak niet lekker vind. Verschrikt: hoe ze dat kon weten? Ze hoefde hem toch niet op te eten? Diepe zucht, rollende ogen. Maar mama, ik smaak dat toch! Want Manu geeft nooit droge zoenen, alleen natte. Ze smakt met haar lippen terwijl de appelmoes in het rond vliegt. En mama is een kleuterillusie armer, tussen de soep en de patatten.
Gisterenmorgen gemerkt dat ik deze namiddag een examen heb. En helemaal geen zin om te studeren.Wat moet een mens dan? Vertrouwen op een welverdiende portie geluk? Op een natuurlijke aanleg voor het vak? Medelijden van de docent? Ik vrees ervoor. Paniekerig aan het studeren slaan dus. Ergens komt dit gevoel me vreemd vertrouwd voor.
Cursisten, leerlingen en andere vriendelijke mensen met wie ik sociaal wezen zijnde wel eens een babbeltje sla vragen mij geregeld wat ik onlangs gelezen heb en of ik bepaalde boeken kan aanraden. Ik vind dat bijzonder moeilijk. Gezien mijn literaire vraatzucht kan ik mij onmogelijk tot één genre beperken, laat staan tot boeken voor één enkel doelpubliek.
Op absolute pulp na (en dan nog, ook daarvoor bestaat publiek!) raad ik nagenoeg álle lectuur aan. Daarom hieronder weer een lijstje van onlangs gelezen boeken. November is niet voor niets de maand van de boekenbeurs .
De vuurvreter, David Almond (12+) (zo mooi, zo mooi, zo mooi!)
Florian Knol, Guus Kuijer (11+) (idem, maar dan ademloos. Bij elke zin schoot eventjes door mijn hoofd: Waarom heb ik dit niet geschreven, verdomme!)
Doorgeschoten, Mirjam Mous (12+) (onderhoudend)
Problemski Hotel, Dimitri Verhulst (confronterend, schrijnend en hilarisch tegelijkertijd. Nooit geweten dat dit kon.)
De passie van de puber, Frank Adams (14+) (confronterend, schrijnend en hilarisch tegelijkertijd. Het kan zelfs tweemaal op rij Dit doe ik anders nooit, maar het was sterker dan mezelf: toen ik Frank Adams op de Boekenbeurs zag lopen, moest ik hem gewoon gaan vertellen hoe goed ik het vond. En dat is niet niks!)
Als de olifanten vechten, Dirk Bracke (14+) (confronterend, bij wijlen té. Maar heel goed.)
Begraaf de liefde, Jonas Boets (vlot, mooi en spannend adolescentenboek)
Niets is wat het lijkt, Aidan Chambers (14+) (heel mooi, maar soms te gekunsteld, vooral dan in de dialogen.)
Tegen de stroom in, Katy Gardner (ongekend, onverwacht goed en via een blindeboekenruil bemachtigd. Bedankt, Kruimel!)
Het was dinsdagmiddag toen ze in lichte paniek de klas binnenkwamen, precies één dag voor de zelfverklaarde historische gebeurtenis. Ze verdrongen elkaar vooraan het lokaal.
Of het waar was, mevrouw, dat België gesplitst was? Dat Vlaams Belang gelijk had gehaald? Dat Vlaanderen onafhankelijk werd?
Ik grijnsde. Iemand had indianenverhalen rondgestrooid op de speelplaats. Nu ben ik wel voor een goed indianenverhaal te vinden ik ben er tenslotte mee getrouwd maar dit leek mij net iets te vergezocht.
Natuurlijk was het niet waar.
En of het in de toekomst zo ver zou komen?
Natuurlijk zou het zo ver niet komen.
Ondertussen zijn we twee dagen verder en mijn grijnzende vertrouwen heeft plaatsgemaakt voor verwarrende onzekerheid. Wat vorige week nog een absurditeit leek, neemt sinds een paar dagen schrikbarend realistische vormen aan. Ik moet net de grens niet over om te gaan werken, maar een aanzienlijk deel van mijn leerlingen wordt internationaal pendelaar.
Mijn dochter komt bij mij logeren. Zoals het hoort bij een logeerpartijtje, hebben we lekker gekletst, chips gevreten, nog veel meer gekletst, onze nagels gelakt en gegiecheld. Tien minuten geleden is ze zalig in slaap gevallen. Straks zal mijn man proberen om haar ongemerkt in eigen bed te deponeren. Benieuwd hoe dat afloopt...
Maar nu zijn we lekker met twee. Terwijl de mannen beneden naar tv kijken. Met chips en porto/frisdrank. Kickboxen. Geen idee wat ze er in zien. Het zal wel iets met testosteron te maken hebben. Maar zijn ze daar niet net iets te jong voor?
Op momenten als dit voel ik mij ouder dan mijn eeuwige vijfentwintig. Zalig oud. In de wetenschap dat alles is zoals het moet zijn. En daar snurkt mijn kleine meisje rustig doorheen.
Nee, ik heb de voorbije vier dagen niet laveloos op de Boekenbeurs rondgezworven! Mijn afwezigheid op deze blog is uitsluitend te wijten aan een overvolle agenda. De opening is alweer grondig verteerd, vandaag cursus gegeven in Gent en de dagen daartussen gaan signeren. Veel oude en jonge bekenden gezien. Niets zo goed voor je ego als een signeersessie. Maar het is ook een beetje confronterend wanneer je bemerkt dat een bekend televisiegezicht hoe knap het ook is meer handtekeningenjagers lokt en verkoopcijfers de lucht in jaagt dan sommige collegas die al jaren meesters in het vak zijn. Niets zo goed voor het relativeren van je ego als een zitje naast een bv!
Fris gewassen en gekamd, een likje verf en een snufje parfum. We zijn er helemaal klaar voor. Laat de champagne maar aanrukken! Indien niet te zat, breng ik morgen verslag uit...
We mogen gaan signeren, hoera hoera! Ik zal kriebeltjes zetten op boeken, boekenleggers, poëziealbums en alles wat met een lieve glimlach onder mijn neus geschoven wordt. Op donderdag 1 november van 10u30 tot 21u en op vrijdag 2 november van 14u tot 17u30, op de stand van de Eenhoorn (232). Tot dan?
Haar vriendin wil dierenarts worden, vertelt ze. En haar andere vriendin Mega Mindy of danseres. Ze vertelt het heel nadenkend, alsof ze het heeft over het verzameld werk van Foucault. Ze kauwt op ieder woord.
Dan blijft het stil.
Nu wordt van mij verwacht dat ik de vraag stel. Wat zij wil worden. Als ze groot is. Als ze die wereld binnenstapt die ze zo onwetend en bewonderd bekijkt vanuit haar veilige cocon.
Ik kijk haar aan. En jij? Twee grote bruine ogen kijken terug. Ernstig.
En dan, alsof ze er al jaren over heeft nagedacht: ik word een mama die op de computer werkt.
Planning is niet mijn sterkste punt. Nooit geweest. Luister, ik vind het al ondenkbaar moeilijk om eten te kopen voor meer dan twee dagen, een reis te boeken die verder dan een maand in het verschiet ligt, of godbetert kinderkleren te kopen op de groei. Last minute daarentegen: een godsgeschenk! Improvisatie en probleemoplossing à la minute: ik draai er mijn hand niet voor om. En voor crisismanagement moet je helemaal bij mij zijn, vooral als ik de crisis zelf heb veroorzaakt door mijn impulsieve en totaal chaotische manier van doen.
Maar dat is buiten het ministerie van onderwijs gerekend. Die hebben plannen nodig. Veel plannen. Dus zit ik me hopeloos af te vragen hoe ik in godsnaam verondersteld word te weten wat ik binnen een half jaar aan mijn leerlingen hoop bij te brengen. En wat die schaapjes daarvan zullen onthouden, hoe ik dat denk te evalueren en of dat overeenkomt met wat de heren en dames op het bureau hebben vooropgesteld.
Zucht.
Serieus, ik ben al blij als mijn leerlingen mij eraan herinneren dat er een taak ingediend of een toets afgenomen moet worden. Als blijkt dat ik tijdens de ochtendstress geheel per ongeluk de juiste cursussen in mijn boekentas heb gestopt. Als ik de videoapparatuur na minder dan vijf pogingen aan de praat krijg.
Gelukkig bestaan er collegas die wel goed blijken te zijn in dit soort dingen. Die de plannen tussen les en overhoring uit hun mouw schudden. En die bovendien over het nodige moederlijke mededogen beschikken om hun minder fortuinlijke collegas in die weldaad te laten delen. Door hen een afdankertje toe te schuiven, dat in absolute dankbaarheid aanvaard wordt. En dat mits enig knip- en plakwerk hopelijk de onderzoekende blik van de inspectie kan doorstaan.
Het is lang geleden. Al meer dan een decennium, als ik snel even op mijn ontoereikende vingers tel. Ik heb het in mijn studentenjaren dan ook zo vaak gedaan dat ik voor een tijdje zoet was. En dan, na zovele jaren voorbeeldig gedrag, vervalt een mens in zijn slechte gewoonten. Deze namiddag les Groepsmanagement. Maar niet voor mij. Ik zet mij met boeken, toetsen en opstellen in de tuin. Ik verzuip in het werk. Zelfs geen tijd voor meer, betere en langere berichten...
Zij wil spelen. Verstoppertje, schooltje of met de poppenwagen. Hij trekt zijn neus op. Hij wil iets coolers doen. Ze loopt de hele tijd achter hem aan, achtervolgt hem door het huis en jengelt.
Hij is te groot om te spelen, zegt hij.
Nietes, zegt ze. Hij heeft gisteren nog gespeeld, ze heeft het zelf gezien.
Nietes.
Welles, toen de babysit er was. Haar vinger gaat dreigend omhoog.
Dat was niet gisteren, dat was twee weken geleden, Dumbo. En het was niet spelen, het was voetballen.
Voetballen is ook spelen, zegt zij.
Nietes.
Welles.
Zullen we dan voetballen? Wat is hij leep.
Neen, voetballen is stom. Hier komt de pruillip. Het is lopen en weer lopen en schoppen en babbelen en dan weer lopen.
Hij staat even met zijn mond vol tanden.
Voetballen is niet stom. Meisjes zijn stom. En ze kunnen niet voetballen. Hij is tevreden met zichzelf. Een pracht van een tegenargument.
En dan doet zij waar ze goed in is: haar onderlip trilt, haar ogen worden groot en lopen vol.
En hij?
Hij loopt naar de muur, leunt voorover met zijn arm voor zijn ogen en begint te tellen
