We kregen de laatste tijd een pak mooie recensies. Hieronder een greep uit het aanbod:
Pluizuit over Mare en de dingen nog een keer Pluizuit, over De luie stoel Vertel Eens over Mare en de dingen JaapLeestover Angèle de Verschrikkelijke nog een keer JaapLeest, over Mare en de dingen en tot slot de Standaard der Letteren over Mare en de dingen (maar misschien enkel voor abonnees).
En dan was er natuurlijk ook nog dit tv-programma waarin Bert en ik schaamteloos reclame mochten maken voor ons Angèle. 't Was schoon. En nu weer aan het schrijven, zou ik zeggen.
Op woensdag 15 december ben ik jarig. Hoe jong ik alweer word, doet er in de verste verte niet toe. Onvoorstelbaar jong in elk geval, neemt u dat maar van mij aan. Ik heb het onwaarschijnlijke geluk elk jaar een beetje jonger en lichter in het hoofd te worden.
Maar waar ik het eigenlijk over wou hebben: een verjaardag moet gevierd. En dat doe ik diezelfde woensdag, om 14u30 in I*boeks in Ledeberg. Met een voorleesuurtje om U tegen te zeggen. Ik zal uiteraard voorleZen, maar ook Zurfen, een beetje theater Zpelen, een hoop interessante onZin verkopen en massa's onnoZel doen. Een goede reden om af te Zakken naar Gent. Bovendien kunt u die dag uiteraard al mijn fantastisch schone boeken kopen, mét een handtekening en een persoonlijke boodschap erin. Of Zonder, als u dat liever heeft (maar wat u niet in dank zal afgenomen worden - u bent gewaarschuwd!). En de kinderen onder u krijgen er ook nog eens een aandenken bovenop.
Voilà se. Als dat geen reden is om erbij te zijn, dan weet ik het ook niet meer. Ik zie u dus massaal volgende week woensdag? Hier kunt u laten weten dat u erbij zult zijn.
We hadden zelfs niet gemerkt dat ze een nest gebouwd hadden aan de rand van onze tuin. Een en ander heeft natuurlijk te maken met alle aandacht voor het zwanennest, nauwelijks vier meter verderop. Maar het formaat van het beest zal er ook wel iets mee te maken hebben. Vandaag hebben we ze voor het eerst gezien: de trotse ouders en hun vijf kuikens. Deze foto pikte ik op het net, maar die van ons zien er net zo uit.
Mijn artikel over RoboCup Junior moet af, dus ben ik deze morgen al een tijdje druk aan het tikken. Tot ik opeens een niet nader te definiëren geluid hoor uit een van de bomen hierrond. En wat blijkt? Het gaat om een koppel bosduiven die druk doende zijn zich te procreëren. Ze zijn met andere woorden aan het paren. En ze doen dat niet één keer, in één boom, maar verschillende keren in zowat alle bomen die ons omringen. En dat zijn er nogal wat. Ze gaan er uiteindelijk zo'n half uur mee door, tot ze onderbroken worden door een derde, die ietwat te dichtbij komt zitten naar hun gevoel. Of het hier gaat om een jaloerse mededinger of een bedrogen echtgenoot, kan ik niet zo snel verzinnen. Maar spannend is het allemaal wel, zo op een zondagmorgen. Enfin, om een en ander aanschouwelijk voor u te maken ben ik op zoek gegaan naar een foto van parende bosduiven. Vreemd genoeg komt Google met resultaten die grotendeels uit konijnen, roodborstjes en zelfs een enkele nationale soep bestaan. En nee, ik heb geen zin om daarop door te klikken. U zult het zelf moeten doen. Vandaar dus deze enigszins ongeïnspireerde illustratie. U zult het mij niet kwalijk nemen, mag ik hopen. Bij het googlen op 'bosduiven' krijg ik trouwens ook een foto van een guillotine, twee schapen en een stoofpotje op de eerste bladzijde, maar dat geheel terzijde. En als u mij nu excuseert, dan ga ik verder met de ongemeen interessante fauna om mij heen te bestuderen. Alle excuses zijn namelijk goed om de deadline maar net op tijd te halen.
Vandaag trekken we naar de finale van Robocup Junior in Mechelen. En voor alle sukkelaars die moeten thuisblijven, zullen we later verslag uitbrengen. Groothartig als we zijn.
Tot waar ik ze kan zien én horen. Zo ver mogen ze het bos in als het van mij afhangt. Maar het hangt uiteraard niet van mij af. En bovendien is de lol er dan wel helemáál af, mama. Ze rologen en lachen mij net niet vierkant uit met mijn ouderwetse bezorgdheid. Dus sluiten we een compromis: tot waar ik ze kan horen. Ze maken gelukkig lawaai genoeg, denk ik. Het wordt een makkie om een oogje in het zeil te houden. Tot ik ze niet meer hoor en het akelig stil wordt in het bos. Dat ze een spel aan het spelen zijn, stel ik mezelf gerust. Een spel waarbij ze zo stil mogelijk de vijand moeten besluipen. Dat doen ze wel meer. Het lukt meestal niet langer dan een minuut of vijf eer er een oorverdovend gekrijs losbarst. De vijf minuten gaan voorbij. En nog vijf. Nog steeds geen gekrijs. Ze spelen wel erg mooi en rustig vandaag, vind ik. Pakweg drie minuten later slaat de paniek toe. Ze spelen misschien wel helemaal niet meer. En was er daarnet niet een verdacht gekraak, verderop in het bos? Een gekraak dat niet van kindervoeten kon komen? Te zwaar, te log en te gedecideerd. Ik roep. Eenmaal andermaal. En nog een keer.Ik schreeuw tot mijn keel er pijn van doet. Dan neem ik een besluit. Ik trek het eerste paar schoenen aan dat ik tegenkom laarzen met hoge hakken en zeg tegen de meisjes dat ik het bos inga. De stoute broers zoeken die te ver weg zijn gegaan. Dat ze heel even op mij moeten wachten en voor niemand de deur openmaken. Ik lijk verdomme wel moeder geit, denk ik nog. Dan gris ik een mesje mee uit de keuken. Een piepkleintje, om te schillen, je weet maar nooit. Bij gebrek aan broekzakken prop ik het in mijn mouw. Het voor iedereen zichtbaar in mijn handen houden lijkt mij net een beetje té opvallend. Ik ben per slot van rekening geen hysterisch mens. Tien seconden later ren ik schreeuwend door een verlaten bos. De taferelen die zich ondertussen in mijn gestoorde verbeelding afspelen zal ik u met graagte besparen. Laten we het erop houden dat ik ren en schreeuw. Tot ik eindelijk een antwoord krijg, heel uit de verte. Van de andere kant van het bos komen ze traag aangesloft. Met grote takken in hun handen en ontzettend verveeld kijken. Ik haal diep adem, blijf rustig staan en doe mijn best om niet paniekerig te doen. Wat er is, vragen ze. Wat we afgesproken hadden, antwoord ik. Sissend. Ze zuchten. Dat ze mij toch nog konden horen. Maar ik hen niet. Ze rollen met hun ogen. Dat het hún schuld niet is dat zij zo luid niet kunnen roepen. Ze hebben gelijk. Dat is hun schuld niet. Net zo min als het hun schuld is dat ik nu weer op mijn hoge hakken het bos door moet naar huis. En dat er een gat in mijn mouw zit, van het mes. Dat ik gelukkig niet in mijn handen had toen ik hen vond. Ik ben per slot van rekening geen hysterisch mens.
De eerste reclame komt nog voor de film begint. Dat is goed nieuws voor de toiletdame, die meteen een euro extra in haar schort kan laten verdwijnen. Want hoge nood of niet, geplast moet er in elke pauze. En handen gewassen, om die meteen daarna weer graaiend in de reusachtige bak popcorn te laten verdwijnen. Mijn dochter heeft een veel te grote 3D-bril op. Terwijl de hippe muziek uit de boxen schalt, zit ze wippend op haar stoel. Dan komt ze los en gaat ze voluit aan het rappen. Ze houdt daarbij haar handen losjes omhoog, met slechts enkele goedgekozen vingers zichtbaar. Haar mond trekt ze in een grimas, zodat de gaten van de pas verdwenen melktanden prachtig tot hun recht komen. Ik vind het schitterend. Zo niet mijn zoon. Hij gromt, duwt zijn bril stevig op zijn neus en laat zich wat dieper in zijn stoel zakken. Dat ze niet zo onnozel moet doen! murmelt hij. Zij trekt er zich niets van aan. Huppelt en wipt nog wat harder. Mama! Zeg dat ze ophoudt! Waarom? Omdat iedereen naar ons kijkt. Ik kijk om me heen en zie dat hij gelijk heeft. Ze heeft succes. Maar haar publieksbereik is beperkt, omdat we op de laatste rij van de zaal zitten. Of ze niet vooraan wil gaan staan om te dansen, vraag ik. Ik hoor mijn zoon sissend in de plooien van zijn stoel verdwijnen. Even valt het wiebelen en wippen stil. Ze propt haar tong tussen het ene tandgat en denkt na. Dan lacht ze verlegen. Toch maar niet. Spijtig, zucht mijn zoon sarcastisch. Ja, denk ik. Want het had een mooier spektakel opgeleverd dan de voorgekauwde commercials.
Het is hier even stil geweest rond kinder- en jeugdboeken, maar we zijn er weer helemaal en dat zult u geweten hebben. De komende weken bespreken we de kinder- en jeugdboeken uit de lenteproductie en een enkel boek uit 2009 dat op het stapeltje was blijven liggen. [...] Van Chih-Yuan Chen hadden we enige tijd geleden al Kiekeboe! gekregen, een schitterend prentenboek over een krokodil met een identiteitscrisis. Chen gaat nog even voort op datzelfde thema. In Kippenvel! krijgen we het verhaal van een kuiken dat geboren wordt zonder veren. Dat is een beetje naar, want zo helemaal bloot vat hij natuurlijk snel kou en bovendien mag hij niet meespelen met de andere kuikens, die lopen te pronken met hun veren. Door een gelukkig toeval wordt het kuiken toch van kop tot teen bedekt, zij het niet met veren: na een valpartij in de modder blijft er allerlei afval aan hem kleven. Maar toch blijkt dat voldoende om zich bij de andere kuikens aan te sluiten voor een boottochtje op de rivier. Een niesaanval zorgt er echter voor dat hun uitstapje een totaal ander einde krijgt dan ze zelf hadden gedacht. De rest van de recensie lees je hier.
(Bron: Vlaams Fonds voor de Letteren, voor het volledige artikel, klik hier) Het Vlaams Fonds voor de Letteren was voor de vierde keer actief aanwezig op de International Children's Book Fair in Bologna, en promootte de Vlaamse kinder- en jeugdboeken in gesprekken met 60 buitenlandse contacten, vooral uitgevers. [...] Dit jaar ging voor het eerst een duo illustratoren mee met een beurs van het VFL: de jonge Kaatje Vermeire en de ervaren Carll Cneut. De idee daarachter is dat de ervaring en de resultaten van jarenlang werk in het buitenland worden doorgegeven aan de jongere generatie.
[...] de meeste aandacht ging ongetwijfeld naar Carll Cneut en Kaatje Vermeire. [...] Maar Vermeires volgende boek Mare en de dingen', met tekst van Tine Mortier, sprong het meest in het oog, en werd door velen een coup de coeur' of de ontdekking van de beurs' genoemd.
En dat mag ook wel eens. Het is hier schaamtelijk stil geweest de laatste maanden. Niet dat ik niet meer schrijf of lees, integendeel. Het schrijven en lezen zijn zo allesoverheersend geworden dat er weinig tijd overblijft voor dit blog. Neem maar eens een kijkje hier of hier en binnenkort ook hier. Maar daar komt sebiet verandering in zie. Bij deze beloof ik plechtig dat ik vanaf nu minstens twee keer per week iets post. Al moet ik mijn posts gaan vullen met de grootste onzin. Dat er in dat geval niet veel zal veranderen, hoor ik u denken. Edoch! Ik ben geneigd te geloven dat ik vanuit de losse pols, met één vinger en in één minuut meer onzin kan produceren dan pakweg de meeste mensen in een half uur. Wie verzoeknummers heeft, mag gerust een onderwerpje posten in de reacties hieronder. U vraagt, wij schrijven. Tot binnenkort!
Ik heb de indruk dat de Vlaamse gaai in de bomen hier recht tegenover mijn schrijfkamer mij iets duidelijk wil maken. Dat hij honger heeft, misschien. Maar de tuin hangt al zo vol met zaadbollen, dat we stilaan op een vervroegd Paasspektakel beginnen te lijken. Dorst kan het ook niet zijn, want het water van alle poelen en beken in de omtrek is ondertussen ontdooid en zelfs de eenden en waterhoentjes zijn terug van weggeweest. En aan de kou of de mogelijke eenzaamheid kan ik helaas niets verhelpen. Dus zal zijn geschreeuw nog wel een tijdje doorgaan. Gelukkig wordt hij af en toe bijna overstemd door de rest, die wel kan zingen.
Het leuke aan een reeks onder de titel Kommer en kwel is dat je de boeken die in aanmerking komen voor het oprapen hebt. En dat die boeken niet altijd een kwelling hoeven te zijn om te lezen, is natuurlijk absoluut leuk meegenomen. In deze aflevering krijgen we twee titels van vrouwelijke auteurs: zowel Brigitte Minne als Gerda Van Erkel hebben al eerder boeken beschreven die in deze rubriek zouden passen. Maar dat is niet de enige overeenkomst. Ook de hoofdpersonages hebben in dit geval een en ander gemeen. Zo zijn ze allebei buitenbeentjes, en blijken ze onverwacht een stuk sterker te staan dan hun omgeving van hen had verwacht.
Het hoofdpersonage in Een zomerdag in mijn hoofd van Gerda Van Erkel is Hannes, een jongen met een zeldzame bloedziekte. Echt ziek is hij niet, maar zijn toestand maakt sociale contacten er niet makkelijker op. Tot overmaat van ramp is hij ook nog gevoelig van aard en houdt hij niet van drank en voetbal, waardoor hij het gedroomde slachtoffer is voor enkele bullebakken van leeftijdsgenoten. Alles verandert echter wanneer hij Zee leert kennen, een bijzonder meisje dat te kampen heeft met sterke gemoedswisselingen. Bij de geheimen en problemen van Zee lijken die van Hannes zelfs af en toe in het niets te verdwijnen. Toch voelen ze zich ontzettend tot elkaar aangetrokken en na een tijdje worden ze onafscheidelijk. Tot Zee Hannes op een dag vraagt om samen een kind te maken.
Gerecenseerd - vier boeken voor baby's, peuters en kleuters
Met lezen en voorlezen kan je maar best zo snel mogelijk beginnen. Geen paniek, over de redenen waarom en waar het zoal goed voor is, ga ik het niet hebben. Men leze er de vakliteratuur op na. Laten we het er op houden dat kinderen aan de boeken moeten. Nu onmiddellijk. Het is er de tijd van het jaar voor, en het aanbod is groter dan ooit. En dan heb ik het niet alleen over de voel-, knisper-, grabbel en sabbelboekjes, maar net zo goed over de echte boeken. Je weet wel, met kaft en bladeren van karton of papier en daarop een rode draad of iets wat voor een verhaal kan doorgaan. De hele recensie lees jehier.
Mijn eerste boek van 2010. Helemaal nieuw is het niet, maar toch een beetje: Bruin! kreeg een herdruk én een nieuwe kaft. Gezien het model voor de foto, ben ik ontzettend trots op dit nieuwe jasje. Tekst van mij, illustraties van Noke van den Elsacker, boek van De Eenhoorn, foto van Studio Edelweiss, en quod. voor de vorm. In februari, maart, augustus en november volgen nog vier nieuwe boeken. Echt nieuwe dan. Wie een gesigneerd exemplaar wil, kan mij op het gebruikelijke adres een mailtje sturen.
In de bibliotheek of boekhandel grijp ik zelden naar waargebeurde verhalen. Het zegt me niet veel. De kranten en het nieuws zijn dagelijks gevuld met gruwelijke verhalen die je bij de strot grijpen. Wat me in boeken aantrekt, is dat ze niet echt zijn maar toch die indruk geven. Ze nemen je mee naar een wereld die de jouwe niet is dat zou je zelfs niet willen en toch sta je er middenin. Papier van Dirk Bracke beloofde het beste van twee werelden: authenticiteit gekoppeld aan fictie. Een mens zou van minder nieuwsgierig worden.
... was met een pak goede voornemens begonnen. Waaronder het regelmatig updaten van deze weblog. Het werd dus snel pijnlijk duidelijk dat niet alle goede voornemens even vlot vervuld zouden raken. Maar ik heb een pak excuses, uiteraard. Nieuwe boeken die heel binnenkort het licht zullen zien. Herdrukken die rond deze tijd in de rekken liggen. Massa's redactie- en ander werk dat maar nooit af lijkt te raken. Hopen kinders die mij nodig hebben voor dringende zaken allerhande. Recensies voor onderhand een stuk of wat sites, waarnaar ik uitgebreid beloof te linken. En wie weet, komen er ook wel weer eens stukjes die helemaal uit zichzelf hier zullen verschijnen. Wie weet. Of misschien moeten we er een wedstrijdje aan koppelen? Laten we dat maar doen. Alle tips en suggesties zijn welkom. En er zullen ongetwijfeld schandalig mooie prijzen te winnen vallen. Binnenkort!
