- 19 april 2009: Run Oostende - 43min10s - 10 mei 2009: Dwars door Brugge - 1u04min13s - 31 mei 2009: 20km van Brussel - 1u38m42 - 20 september 2009: Marathon van Berlijn
Zoeken in blog
Moondog loopt de marathon van Berlijn
08-05-2009
Pikkedonker
Gisteren had ik gepland om na het werk een rustige duurloop te doen van een 15tal kilometer (lange duur-tempo).
Er was echter veel werk op kantoor. Correctie: er is altijd veel werk op kantoor, maar nu nog meer dan anders. Daardoor kon ik pas om 20u30 het kantoor verlaten. Toen ik aan de startplaats op de Tervurenlaan aankwam, begon het al licht te schemeren.
Begin mei pas om 20u45 vertrekken voor een duurloop van meer dan een uur in het Zoniënwoud is natuurlijk om problemen zoeken.. Bepaalde stukken van het bos zijn zo dicht begroeid dat het al echt donker was en ik goed moest opletten waar ik mijn voeten zette.
Na 10 km begon het echt penibel te worden: het was pikkedonker en ik zag geen steek voor mijn ogen. Gelukkig ken ik het traject goed, maar echt confortabel lopen was het niet. Bovendien werd ik tot tweemaal toe geplaagd door sanitaire problemen...
Ik heb dus maar wijselijk gekozen voor de kortste route naar de auto en heb het, met de nodige tegenzin, voor bekeken gehouden na 13,3 km.
Kortom, ook al voelden de benen goed, het was een duurloop om vlug te vergeten en zeker niet voor herhaling vatbaar.
Zaterdag ga ik een twintigtal minuten loslopen met nadien een aantal versnellingen om de spieren goed los te maken, en zondag is de grote dag.
De maand april is al even achter de rug, hoog tijd dus om er even op te terug te kijken.
De balans is duidelijk positief!
Ik heb pijn- en blessurevrij kunnen trainen, en ben erin geslaagd om mijn trainingsduur en -intensiteit stelselmatig op te drijven. In het totaal heb ik in april 160 km gelopen wat mijn jaartotaal op 420 km brengt. Ter vergelijking: in maart liep ik 110 km, wat dus een pak minder is.
Daarnaast kan ik terug kijken op een zeer geslaagde eerste test op de 10 km van Oostende. Ik ben echt tevreden met mijn 43min10s, en het besef dat het nog sneller gekund had, is uiteraard ook best bemoedigend.
Al dat harde trainingswerk werpt ook zijn vruchten af op de weegschaal. Sinds mijn lactaattest half maart ben ik anderhalve kilo afgevallen (tot vorige week waren het er twee, maar de alcoholconsumptie en diners van vorig weekend in Praag zijn er precies een beetje blijven aanplakken).
Kort samengevat gaat alles dus beter, sneller, slanker dan ooit...
Gisteren heb ik met Jan een fartlek gedaan in het Park van Woluwe, goed voor 12 km en morgen staat er nog een lange duurloop van 15à16 km op het programma. Daarna is het rust tot zondag voor de volgende test: Dwars door Brugge.
Ik denk dat mijn vooropgestelde tijd van 1u05 op 14,7 km vrij ambitieus is (ik zou ongeveer het tempo van Oostende moeten lopen, maar dit 5 km langer volhouden) maar niet onmogelijk.
Vorige vrijdag moest ik in Praag zijn voor mijn werk. Aangezien het 1 mei was en mijn vrouw dus niet moest werken, hebben we er van geprofiteerd om er samen een lang weekend van te maken.
Na de hectische weken was het wel fijn om samen twee dagen door te brengen in Praag. Ik was er al twee keer geweest, maar voor Eveline was het de eerste keer. Praag moet je te voet verkennen, dus hebben we veel kilometers afgelegd. Lente in Praag betekent dat het al vlug een graad of 25 is, dus dat was best aangenaam.
Natuurlijk mocht dit uitje mijn trainingsschema niet verstoren. Donderdagavond had ik voor het vertrek nog een duurloop van 14 km gedaan, daarna had ik vlug de valies gepakt en waren we midden in de nacht naar Praag vertrokken.
Uiteraard had ik mijn loopgerief ook mee naar Praag. Zaterdagmorgen heb ik een duurloopje gedaan in één van de parken van Praag. Het was echt wel warm, en ik was wat moe van het business diner de avond voordien, maar al met al was ik blij dat ik mijn kilometers gedaan heb.
Hopelijk levert al dat harde trainingswerk op het einde van deze maand ook resultaat op...
Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst sinds jaren nog eens een intervaltraining gedaan. Na een opwarming van een tweeënhalve kilometer, stond er 2x 2000m (rust: wandelen-lopen-wandelen) op het programma.
Aangezien één ronde in het Jubelpark net iets meer is dan 2km, leek mij dit de ideale plek om mijn training af te werken. Hierbij was ik wel vergeten dat het tweede deel van de rond toch tamelijk lang stijgt (een soort hardnekkig vals plat) dat bovendien eindigt met een zeer vervelende trap van een 15-tal treden. Al met al toch een stuk lastiger dan de rondjes die ik vroeger op de piste liep.
Ik was de avond voordien met een paar collega's van mijn vorig kantoor iets gaan drinken en hoewel ik het beschaafd had gehouden, voelde ik 's morgens toch het effect van een vijftal pintjes. Bovendien had ik voor het eerst sinds lang niet kunnen weerstaan aan mijn gewoonte om een sigaretje op te steken als ik op café ga (shame on me!).
Ik had dus al vlug door dat ik niet echt fris was, en had dan ook niet echt hoge verwachtingen. Als ik erin zou slagen om mijn 2 kilometer in 8min af te haspelen zou ik al zeer tevreden zijn.
De eerste 2.000 m verliep al met al nog vrij goed. Na 1.000 m had ik een tussentijd van 3min48 en uiteindelijk finishte ik in 7min47. Een goede tijd, maar ik was er toch wel al serieus diep voor moeten gaan.
Toen ik na een paar minuten rust klaar stond voor mijn tweede 2.000 m voelde ik onmiddellijk dat het echt zwaar afzien zou worden. Mijn hartslag was wel mooi gezakt, maar ik voelde dat mijn benen al serieus vermoeid waren.
Dat bleek ook al vanaf de start: er zat maar weinig jus meer in de benen en ik zat bijna onmiddellijk in zuurstofnood. Ik was dan ook al blij met een tussentijd van 4 min na na 1.000 m.
De tweede 1.000 m was echt afzien zoals ik al lang niet meer had afgezien: tanden bijten en alles eruit persen, mijn middenrif en longen wisten echt niet wat hen op deze zonnige zaterdagvoormiddag overkwam. Uiteindelijk deed ik 8min08 over mijn tweede 2.000m. Beduidelijk trager dus dan de eerste, maar al bij al zo slecht nog niet.
Toen ik na nog 3 km loslopen thuis kwam, was ik echt kapot. Bovendien begon er iets verschrikkelijk te kriebelen in mijn luchtpijp. Hoeveel ik ook hoeste, of wat ik ook dronk, het beterde niet.
Ik dacht aan mijn intervaltrainingen uit de periode dat ik nog competitie liep. Ook toen had ik vaak dergelijke ongemakjes na de training: van pijn/kriebels aan de longen tot het overgeven van gal...
Nu ik blijkbaar opnieuw deze kwaaltjes begon te ervaren, voelde ik mij op slag meer 'atleet' dan te voren. Tot ik plotseling moest terugdenken aan de sigaretten die ik de avond voordien had gerookt, en het feit dat dit wel eens de echte oorzaak zou kunnen zijn van mijn intervalkuchje...
Afgelopen zondag stond de eerste echte test van het seizoen op het programma: de 10 km van Oostende.
Ook al was het geen hoofddoel van mijn seizoen - dat zijn enkel de 20km van Brussel en de marathon van Berlijn - toch wou ik de benen eens testen om te zien waar ik stond.
Bovendien was het een wedstrijd, en dan komt automatisch dat competitiebeest in mij naar boven.
Al vanaf het moment dat ik opstond voelde ik dat dit geen gewone trainingsdag was. Ik voelde me opgelaten, was ongedurig... de gezonde stress in de aanloop naar de wedstrijd.
Na een heerlijk bord spaghetti trokken we allemaal naar Oostende. Ik kwam er Lenny en Flora tegen, maar echt veel tijd voor en zin in een praatje had ik niet. Ik wilde mij in alle rust opwarmen en dan een goed plekje in de startbox gaan zoeken.
Net voor het startschot werd gegeven, begon de hemel helemaal te betrekken en donkere, grijze wolken verdrongen het mooie voorjaarszonnetje dat tot dan scheen.
Ik had er een beetje een dubbel gevoel over: enerzijds verdraag ik, net zoals Vincent Rousseau vroeger, de warmte niet zo goed (ik zweet als een paard) en loop ik dus liever als het wat frisser is, anderzijds weet ik uit ervaring dat mijn loop t-shirt 'vacuüm' op mijn borst trekt als hij doorregend raakt, hetgeen de ademhaling niet echt bevordert.
Gelukkig bleef het de ganse wedstrijd droog!
Met de bewolking was ook de wind gaan opzetten en waaide er een vrij stevige NO-wind. Als ex-Oostendenaar/Bredenaar wist ik dat we de laatste 2 kilometer op de dijk de wind dus pal op de kop zouden hebben. Het was dus zaak om wat reserves te houden.
De wedstrijd verliep eigenlijk zeer goed: mijn eerste kilometer liep ik net onder de 4 minuten, en de rest vrij constant aan 4min20/km. Toen ik de dijk opdraaide had ik nog voldoende in de tank om mijn tempo te houden en zelfs nog wat op te drijven. Ik haalde een loper in, stak mij enkele seconden weg achter zijn rug, en zoch dan terug de wind op, op weg naar de volgende loper enz.
Ik ben uiteindelijk gefinisht in 43min10s, waarmee ik zeer tevreden ben (want een stuk onder mijn vooropgestelde 45min).
Anderzijds had ik wel het gevoel dat ik er niet het maximum heb uitgehaald. Vermoedelijk heb ik mij in de eerste helft van de wedstrijd teveel ingehouden met het oog op wat nog komen moest. Het was dan ook mijn eerste wedstrijd in lange tijd, en dus moet je als het ware terug leren je limieten op te zoeken.
Bovendien had ik dit seizoen nog nooit een tempo van 4min20/km gelopen op 10km, waardoor ik ook niet wist of ik dit wel kon vasthouden.
Allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik na aankomst wel vermoeid was, maar zeker niet kapot. Ook mijn vader merkte dit op. Hij had bijna de ganse tijd meegefietst en zei nadien dat hij niet de indruk had dat ik aan het afzien was...
Vermoedelijk zou ik er dus wel nog vrij makkelijk een minuut of twee moeten kunnen afpietsen.
Voor Dwars door Brugge (14,7 km) stel ik mij dan ook als doel een tijd van 1u05 voorop.
