 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 15-09-2015 |
 Trip van maandag 14 september : Ortega >> Burgos (28 km / 485 km to go). |
 Zachtjes loopt de kilometerteller als een zandloper naar omlaag. Ik kon mij bij aanvang niet voorstellen wat de "camino" vanuit Roosbeek in feite inhoudt, maar daar kom ik op het einde nog op terug.
Vandaag werd op een menselijker uur vertrokken, Burgos heeft zowat 200 slaapplaatsen voorzien over 4 Albergues uitsluitend voor Pelgrims, ons doel was overnachten in de Christelijk accommodatie van Emaus eventueel met 1 dagje verlenging, Lucien onze blinde vriend krijgt het moeilijk in dit koude weer.
Yves, Delfine en Lucien zouden bij de opkomende klaarte rond 7u30 vertrekken. Ik rond 6u om tijdig te reserveren en mij door de speedmannen op sleeptouw te laten nemen tot in Cardenuela Riopico. In het schijnsel van 1 ledlampje vergisten we ons van piste op de splitsing in Ages. We kwamen terecht op het baantje naar Zalduendo. Gelukkig kwamen we 3 Fransen tegen die ook fout liepen en terug stapten naar de "patte de canard" (frans voor wegsplitsing) waar we verkeerd afdraaiden. Nu met 6 en in meer dan veldvitesse werd de Matagrande aangevangen, een klim van 1,5 km lang met 8% stijgingsgraad. Het tempo lag mij te hoog ik loste op een goeie 100m voor de top, -buen camino- en vertrokken waren mijn gangmakers. Geen erg het was inmiddels al dag geworden en aan het einde van de afdaling ligt het bevoorradingspunt, tijd voor de 'cafe con leche' en de paar broodjes met kaas en hesp die ik gisterenavond meenam uit de keuken. De volgende 17km waren licht afdalend tot Burgos, een lust om te stappen was het niet dat het koud was. De doortocht van Burgos was minder. De stad heeft de vorm van een pensmaag, ge komt oostelijk toe, moet door de stad naar het westelijke deel waar het Centro Turistas de Burgos zetel heeft, om dan terug te keren naar het oostelijk deel van de stad voor de overnachtingsplaats in het gebouw van Emaus. Ik reserveerde de 4 plaatsen in dat prachtige gebouw met 30 bedden verdeeld in 5 zaaltjes van 6 bedden.
Mannen en vrouwen gescheiden, idem de wc's/douches, luxueuze keuken en leeszaaltje, prijskaartje 5, avondmaaltijd en ontbijt -> donativo. Alleen pelgrims met minstens 25 geldige stempels op de credencial krijgen toegang en slaapgelegenheid, op voorwaarde dat ze op het avondgebed en de pelgrimszalving aanwezig zijn. Vanaf 19 u moet ge binnen zijn en lichten doven om 22 u. 's Ochtens dient het kamerzaaltje verlaten te worden om 7u30.
Strenge regels, goede voorwaarden en een uitmuntend verblijf. Akkoord voor wat, hoort wat.
De vrienden kwamen toe omstreeks 16u. Lucien had het moeilijk. Morgenvroeg zullen we beslissen wat we gaan doen. Ik zal ongeacht wat het drietal beslist, waarschijnlijk een dagje in deze mooie grootstad rondslenteren op zoek naar moois dat hier vast en zeker aanwezig zijn.
|
|
|
|
|
| 16-09-2015 |
| Trip van 16 september: Rabe d/l Calzadas >> Hontanas (19,5km /454km to go). |
 Vandaag nog zo'n waterige dag en door merg en been snijdende wind,
Maar over gisteren valt nog wat toe te voegen, Alie de echtgenote van Gerry een Nederlands koppel, reinigde gisterenavond haar trekschoenen en plaatste ze onder de open overdakking te drogen. Tot haar verbazing stond er deze morgen nog slechts 1 schoen, grote paniek bij de vrouw, heeft iemand zich vergist? Een geintje uitgehaald? Was ze verstrooid? De schoen gepikt?
In het slaapzaaltje deed iedereen zijn best om naar de schoen uit te kijken, niks aan te doen de schoen bleef spoorloos. Wat nu?
De hospitalero werd erbij gehaald en die had onmiddellijk door wat er loos was, zijn gsm-seintje volstond om aan zijn smile te zien dat het probleem was opgelost. De "perro" van de buurman, is de schoen 's nachts komen wegsleuren, het gebeurt regelmatig dat de hond schoenen naar zijn hok sleurt. De buurman heeft de schoen daarop teruggebracht. Gerry de echtgenoot van Alie had echter bij aanvang van hun 3de trip minder geluk, toen werden zijn fonkelnieuwe trekschoenen meegenomen zeg maar gepikt. De dader liet zijn op sleet zijnde schoenen met dezelfde schoenmaat wel achter, zodat Gerry zijn camino kon verder zetten. Hoe dat allemaal kan?
Simpel, de pelgrims mogen de zaal niet in met hun trekschoenen, die moeten ze achterlaten in de daarvoor bestemde schoenrekken aan de ingang van de albergue's. Leren ze in Spanje dan nooit uit de feiten?
Graag liet Alie en Gerry een foto nemen, zij met haar beide schoenen. Gerry zijn schoenen? Ja, die hebben een nieuwe fiere oneerlijke eigenaar, foei. Een letterlijk toepassing van : "wie het schoentje past, die trekke het aan".
Ik doe mijn schoenen in een zak ongezien mee naar boven.
Morgen trip ik hoogst waarschijnlijk van hieruit in Hontanas naar het 27km verder gelegen Boadilla del Camino.
Deze avond doop ik mijn neus in de cognac. Morgen weet ik te zeggen of hij rood is uitgeslagen, ofwel dat ik van de valling af ben. Klopt het, dan steek ik nog dikwijl mijn neus aan de fles.
Allemaal de beste groetjes, zet jullie schoentjes met St. Niklaas binnen en de neus aan de 5-sterrenfles.
Daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| 15 sept: Dagje Burgos, |
 't Zal mijn rustdag wel zijn, van de hospitalera mogen we verlengen, maar ik zit met twijfels. De weergoden maken het mij moeilijk, het regent lichtjes, het is bovendien echt koud (11° C), voor de rest van de dag zit er op het eerste zicht geen verbetering in het weer en morgen krijgen we van hetzelfde laken een broek.
Wat ga ik doen, blijven of verder gaan, mijn metgezellen verlaten of een verloren dag doorbrengen met deels rondslenteren en in cafeetjes en tapasbars rondhangen?
Wel ligt het op mijn maag om het trio Lucien te verlaten, maar mijn camino is niet deze van de andere pelgrims en ook het omgekeerde is een feit.
Foert, regen of geen regen, ik trek 14km verder tot in Rabe de las Calzadas om dan morgen tot in Hontanas te trippen.
Het werd een aangedaan en spijtig au revoir van Yves, Lucien en Delfine. Eventjes na de middag vertrok ik dan onder een grijze regenachtige lucht.
De eerste 8 km viel er weinig nattigheid, maar daarna viel de regen met bakken uit de lucht. Geen schuilplaatsen onderweg, alleen open landschap kilometers aan een stuk. Stop houden in Tarajos had geen zin, ik was toch al doornat tot aan de tenen. De regencape kwam goed van pas tegen de koude en de regenval. Ingepakt als een plenskabouter met natte broekspijpen tot aan de knieën kwam ik toe in Rabe d/l Calzada. Nog vlug een foto voor het nageslacht en dan te slapen zoeken wat niet zo evident is gezien het beperkt aanbod aan bedden.
In het Hospital de Peregrino Santa Marina y Santiago, kreeg ik te slapen op een kamer voor 6, met 3 Japanse vrouwen en 1 koppeltje Duitsers. 's Avonds na de cena hebben we zo goed als mogelijk in de refter wat zitten praten over de natte omstandigheden van de dag. Ook het Roemeens koppeltje zat mee aan tafel. In Burgos miste de vrouw de laatste tree van de trap en zit nu onfortuinlijk opgescheept met een verzwikte enkel. Een camper bracht hen tot hier en voert hen morgen tot in Castrojeriz. Noem het solidariteit onder de pelgrims om het einddoel "Compostella" te kunnen bereiken.
Morgen trip ik dan verder tot het 21km verder gelegen Hontanas, omdat Castrojeriz in deze omstandigheden voor mij iets te ver gegrepen is.
Er resten nu nog een goeie 450 km te stappen tot in Compostella, nog een twintigtal trippen van het einddoel, ik hoop dat mijn schoenen het einde halen.
Lieve mensen allemaal ik ga de slaapzak spreiden en me in dat warme coconnetje wentelen want 't is hier vandaag begot koud.
Allemaal de beste groeten en Daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 19-09-2015 |
| Trip van donderdag 17 sept.: Hontanas/> Castrojeriz >> Boadilla del Camino. (9 + 17km ) to go 427km. |
 Na een echt koude nacht, waarbij kamerthermometer precies 14° aangaf, vertrokken de inmiddels ingehaalde Carlo en Eduardo en ik om de opgelopen achterstand bij te benen. Eduardo betaalde zijn inspanningen met een voetontsteking waardoor beiden trager vorderden en er een dokter bij te pas kwam.
Vandaag zouden we samen het rustig aanpakken en doortrippen langs Castrojeriz tot in Boadilla del Camino, een goeie 25km zeg maar. Op zich niet zo zwaar, ware het niet dat we reeds na 9km na het stadje Castrojeriz de Alto de Mostelares met 18% stijgingsgraad te verteren kregen. Met 2 rustpunten kregen we hem eronder, bijna 2u. is die draak met ons te keer gegaan, daarna was de afdaling richting Itero de la Vega een verademing.
Puur van kontentement hebben we tegen onze gewoonten in, in Itero del Castillo een cafe largo del Castillo een "carajillio" gedronken. Een carajillo is een met warme cognac en een citroenschilletje verbeterde straffe koffie.
Terug op adem werd dan doorgetrokken via de brug over de Rio Pisuerga en zo naar Itero d/l Vego. We lopen nu in de Provincie Palencia, met minder huerta maar waar schapen de schrale weilanden afgrazen en bemesten.
Hier en daar konden we enkele gesprekjes wisselen met de schapenhoeder(s), om te vernemen dat zij in feite in loondienst zijn van schapenhouders en dagelijks met hun drijfhonden, met kuddes van een 100-tal schapen rondtoeren.
De melkschapen blijven eerder op de boerderij voor de melkerij, deels om lammeren op te brengen en deels voor kaasbereiding. Op de Otero Largo groeide ons groepje aan met een meertalige Mexicaan.
Na bijna 7 uur met tussenpauzen rustig wandelen waren we maar al te blij om in Boadilla del Camino -het wurgslangetje van de camino- aan te komen. Na een flinke wasbeurt zijn we dan nog een lekkere en een paar andere koffies gaan drinken, ondertussen uitkijkend naar de trip van morgen vrijdag. 
Morgen Trippen we dan van Boadilla del Camino naar Carrion de los Condes over een afstand van 25km effen terrein.
Hopelijk valt er wat nieuws te rapen, inmiddels allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 18 sept.: Boadilla del Camino >>Carrion de los Condes ( 26km / to go 402km). |
 Na de eerder koude dag van gisteren, volgde vandaag een mistige voormiddag. Tot in Formista liep ik sinds lang geleden in Frankrijk, nu opnieuw naast het water - el Canal de Castilla- onderweg naast het kanaal raapte ik een geestelijke op en kwam tot een babbel met een pater op tocht naar Compostella. Père Jean-Michel heeft Franse roots en gaf de voorkeur om het gesprek in het frans te voeren. Na de gebruikelijke kennismaking en de bijhorende vragen en antwoorden kwamen we de "Ermita de la Virgen del Otera voorbij, op een boogscheut van Fromista. Ik vroeg hem wat de bedoeling en de functie zou kunnen geweest zijn van de Ermita's.
Père Jean-Michel was opeens een en al verteller. Samengevat komt het er op neer dat eind van de 12de eeuw de eerste Ermita's werden opgericht in gebieden waar er geen kerkbouwsels waren. Kloosters en andere geestelijke gebouwen dateren eerder vanaf de laat 13de eeuw. Maar het pelgrimverkeer was volgens hem reeds op het einde van de 12de eeuw. Die kleine stenen gebouwtjes waren schuil en rustplaatsen voor de pelgrims op tocht naar de plek die later tot Compostella zou uitgroeien. 
Wetenswaardig is dat die gebouwtjes nooit voorzien waren van een deur of poortje, zodat de schuilplaats ten alle tijden bruikbaar was. De schuiloorden liggen op regelmatige afstand van elkaar en zijn in weze de oude camino. Gestapelde stenen waren de te volgen wegaanduiding.
In die tijd waren het vooral geestelijken die de weg aflegden en volgden die later de camino zou worden genoemd. Pas in de 18de eeuw liepen ook niet geestelijken de weg naar Compostella als offer, als belofte, als boetedoening of voor het verkrijgen van een gunst de weg die ondertussen de camino werd naar het graf van de Heilige Apostel in Compostella. Tot daar zijn toelichtingen.
Ondertussen waren we ter hoogte van het kruispunt van Villovieco aangekomen, plaats naar waar hij trok. Met een hartelijk afscheid en een zegening gingen onze wegen uit elkaar. Nog 12 km scheiden mij van mijn eindplaats, Villalcazar de Sirga en daarna Carrion de los Condes haalde ik in alle rust voor ik het goed besefte. Vanavond ben ik dan naar een gitaarrecital van James Kline gegaan in de Kerk van St Maria, mijn slaapplaats is eraan verbonden. Een zalige rustige dag genoot ik vandaag.
Allemaal mijn beste groeten en een geweldige daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 20-09-2015 |
| Trip van 19 sept.: Carrion de los Condes > Legidos >> Terradillos de los Templarios. |
 Deze nacht werd zowaar op 1 na (Reims) de meest slapeloze nacht van gans de pelgrimstocht. De mix van het rumoer in de grote slaapzaal, het klokkenspel om het kwartier in de aangrenzende kerktoren, het herkauwen van het gesprek met Jean-Michel en het laat opdienen van de pelgrimsmaaltijd bleef maar ronddraaien.
Om half vier was er geen houden meer aan, ik moest hoe dan ook uit dat 5-matrasbed.
Deze morgen rond 6 uur na aankomst van de bakker en een klein baguetje te hebben belegd, ben ik dan in het donker vertrokken. De camino lag vlakbij en het was enkel steeds rechtdoor en meedraaien in de bochten, voor mij liepen ook een paar pelgrims met een looplampje, wat gepast uitkwam.
Terradillos de los Templarios dankt zijn naam aan de omstreeks 1170 gestichte franciscanenabdij waar men een rijkelijk leven genoot. De Romeinen die wonnen er goud in de mijnen van Las Medulos.
Vandaag zijn het de kudden schapen die het landschap innemen en doorkruisen. Het is een afgelegen streek die indertijd bij gebrek aan baksteen, zelf met klei, kiezeltjes en stro lemen tegels en brikstenen vormden (adobe).
Ik heb me ter plaatse laten vertellen dat de meeste plaatsnamen, afgeleiden zijn van verkleinwoorden zoals bv. calzadilla (straatje), terradillos (landerijtjes), los Hermannillos (monnikjes) alsof daarmee de nietigheid van de mens benadrukt werd in de uitgestrektheid van de regio.
Het woord Templaros komt van Tempeliers. Zo zou Jacques de Molay naar wie deze Albergue is genoemd, verbondenheid hebben gehad met de Regio.
Hij werd geboren na 1240 en de laatste grootmeester van de Tempeliers in 1294. De Rijke Tempeliers die geen bijkomende cijnzen aan Paus Clemens de 5de en de Franse koning Philippe de 4de wilden afdragen, werden na valse beschuldigingen gefolterd en onthoofd. Zo kwamen 40 Tempeliers in die omstandigheden op 19/3/1314 op de brandstapel terecht. De Paus en de liederlijke koning deden zich aan de Tempeliersschat te goed.
Hier op deze plaats worden de tempeliers nog herdacht.
Zaterdag trippen we naar het bij 24m verder gelegen Bercianos del Real Camino.
Zo we gaan stillekes de slaapzak ingaan, maar niet na jullie eerst de beste groeten te hebben overgemaakt en een goeie daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 21-09-2015 |
| Trip van 20 sept. : Terradillos de los Templarios -> Bercianos del Real Camino >> El Burgo Ranero. |
 Gisteren avond leerde ik wel een en ander bij. De pelgrimstafel was goed bevolkt, met een Zuid-Koreaans paar, mijn Nederlandse vriend Berry, en 2 Amerikaansen Ann en Aisy.
In tegenstelling van wat verwacht zou kunnen worden, was het de Koreaan die voor het gesprek zorgde in een volgens Berry feilloos Engels. Ik zat er in feite voor "kiekebich" bij en kon nauwelijks van antwoord zijn, laat staan repliek geven. Natuurlijk verveelde ik mij niet, want Aisy trok zich aardig van slag in het "moliere's". Berry speelde vertalertje als het mij te veel werd in het U.S.A.--taaltje. Maar een zaak lag mij na aan het hart, ongeacht de gezellige sfeer, met name zo snel mogelijk mijn slaapzak in duiken. Om 10 uur was het zover en ik denk niet, dat ik de rits van de slaapzak tot boven toe kon toeristen.
s Morgens werd ik wakker omdat mijn bed-bovenbuur bij het opstaan per toeval op mijn hand ging staan die de bedsponde vasthield.
Dus tijdig wakker geworden, om bij de eersten mee te ontbijten en daarna te vertrekken. Ik begin meer en meer genoegen te krijgen in het ochtendlijk trippen, de dominerende stilte, soms onderbroken door het gezoem van een hoog in het luchtruim zijnde vliegtuig, het geeft een ruimtelijk en zalig gevoel, wat groenschijters er ook van moge denken.
Onderweg was het wel eventjes opletten om de juiste weg aan te houden. In San Nicolas, mogelijk waar de goede Sint zijn 10-maand vakantieverblijf heeft, zat de klaarte al goed in de lucht. Onbeschrijfelijk hoe deugddoend die momenten van de opkomende dag zijn. Ik meen het gezegde van "ochtendstond brengt goud in de mond" op die momenten, echt te waarderen. Eens in Sahagun was het tijd om de kiezen aan het werk te zetten en na links en rechts wat blabla te hebben gehouden, verder te trekken. Na Sahagun liep het wat scheef, ik nam de afslag camino Romana" zonder oog te hebben voor de 'camino frances', na 3 km zag ik de vergissing in. Ik zat op de alternatieve route, waarop ik niets verloren had, dus terugkeren naar het kruispunt en de juiste weg op.
Sakkeren hiervoor doe ik alleen niet meer.
Natuurlijk, te laat voor nog een plek in de 'Albergues' nog minder in het hotelletje van 6 kamers voor matrimonios. Er waren nog 2 opties, de eerste in de centmilles etoiles, of doorstappen naar de 8km verder gelegen slaapplaats in El Burgo Ranero. Wat me daar is te beurt gevallen vertel ik morgen verder, echt waar zelf wil ik het verhaal van de komende nacht en morgenvroeg meemaken om het verder te vertellen en geloof me met fotomateriaal. Inmiddels zorg ik dat ik tijdig erin lig en vast mijn best doe om zo rap mogelijk in slaap te liggen.
Inmiddels vele groetjes en hopelijk overleef ik deze nacht. Daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 22-09-2015 |
| Trip van maandag 21 sept.: El Burgo Ranero/Berciano >> Mansillas de la Mulas. (afst. 19 km) to go = 306 km. |
 Gisterenavond ben ik wel ontsnapt aan een doop. In het hostal Rural waar ik in extremis nog een slaapplek kreeg, lagen verschillende van mijn vrienden.
Halvelings kreeg ik weet dat ze 's avonds een geintje, zeg maar een doopfeest, gingen regelen, voor het overschrijden van de 2000ste afgelegde km.
In laatste instantie heb ik met de gastheer een regeling kunnen treffen, zodat ik ongestoord kon gaan slapen. Natuurlijk lagen ze deze morgen op vinkenslag in de douche. Mijn hoofd werd vettig ingewreven met confituur en suikerpoeder,
op zich niet zo erg als het overgieten met een kom water in het bed.
Zo, vandaag stapte ik ergens tijdens de trip de 2000ste kilometer. Nooit zou het in mij zijn opgekomen om een dergelijke afstand al trippend af te leggen, laat staan het aan te kunnen. Ik besef stilaan dat de camino naar Compostella nu ook binnen mijn bereik ligt. De resterende 300 km kilometers zal ik dan ook rustig en zonder risicos afmalen. Morgen trip ik rustig naar de hoofdstad van de Provincie Castillo en Leon, waar ik een rustdag ga inlassen om deze historische stad te bezoeken.
Historisch is ook de plaats waar ik vandaag ben in toegekomen, de toenmalige koning van de provincie richtte er in de 12de eeuw, de 1ste aankomst- en rustplaats in voor de pelgrims op de Camino Frances. De pelgrims kregen er toegang via een gewelfde poort. De resten van de pelgrimspoort staan er nog steeds, de functie ervan is gebleven. Hier en daar sieren resten van de forteleza nog steeds 'Mansilla de las Mulas'. De vertaling ervan zou verwijzen naar het soort van zadel bij muilezeltjes, die het goud uit de plaatselijke goudmijn vervoerden.
Noteer dat we inmiddels nog steeds trippen op een hoogte van meer dan 800m .
Morgen is het ietsje hoger gelegen Leon het eindpunt van de trip met hopelijk heel wat bijkomende informatie en weetjes. Ondertussen gaan we het tekstje afsluiten bij gebrek aan wetenswaardigheden en pelgrimsnieuws, tenzij dat het peloton van pelgrims stilaan begint uit te dunnen.
Tendinitis, blaren, pijnlijke kuiten, opgelegde rust en vermoeidheid beginnen kuis te houden in het dagelijks peloton.
En nu op tijd naar de slaapzak en morgen opnieuw afspraak met de schoenen.
Allemaal de beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 23-09-2015 |
| Trip van dinsdag 22 sept. : Mansilla de las Mulas >> Leon ( 19km) - to go> 302km |
 Vroeg vertrekken was de boodschap, Leon is niet alleen een doortochttrip, maar ook een door vele toeristen aangesproken pleisterplaats. Bespreken van een hotelkamer vergeet het, hier is het de regel van vraag en aanbod die het schoon weer maakt. Dan maar een vol uurtje aanschuiven voor een matrasplekje in de -dormitorio- van het Monasterio de las Benedictinos, met verplicht kapelbezoek voor de pelgrimszegen, in bed om 22u. en alle lichten uit, zijn de geldende regels, te nemen of te laten.
Een pensionkamer elders met verplicht ontbijt kost algauw 59 + 4 voor het pelgrimsontbijt (vanaf 8u30). Pelgrims zijn echter geen slaapkoppen, vroeg opstaan en vertrekken en onderweg niet treuzelen, maakt het verschil voor het hebben van een slaapplek in de volgende aankomstplaats.
En dan de trip van vandaag, saai die rechte caminoweg, er valt weinig op te beleven, bueno camino, ..... tambien, 't maakt feitelijk weinig uit wie en naar waar de voetstappen leiden, het is een automatisme geworden, bijna een reflex.
En dan toekomen in Leon vroeg na de middag rond kwart voor 1u., een verademing, de voetgangersbrug over, nu nog een paar km door de grootstad laveren aankomen op het plein voor de -ajuntamienta- (het stadhuis) recht naar het centro tourismo voor de stempel en het stadplan en direct naar de best genoteerde albergue.
Ik kreeg het tegen de regels in gedaan om te mogen verlengen voor 1 nacht, de rugzak mocht overdag in het bureel van Pedro de hospitaliero in bewaring blijven staan.
's Avonds ben ik bij een groepje Franse pelgrims uit de regio Lion (toeval in plaatsnaam) mee gaan tafelen in het pelgrimsgebouw.
|
|
|
|
|
|
| WOENSDAG 23 september: rustdagje in Leon. |
Wie dacht aan uitslapen die kon het vergeten, om 8uur diende iedereen de zaal verlaten te hebben. Geen nood vanaf 5uur was het slapen met de ogen open. Hier en daar begonnen vroege vogels, het toilet-en de douchezaal te gebruiken. Mijn boven slaapster donderde naar beneden, gelukkig zonder erg, maar wel met een pijnlijke schouder als gevolg. Ik ben dan ook maar opgestaan, toilet gehouden en de rugzak gemaakt. Pedro was al volop in de weer en ik kon de rugzak in zijn bureel achterlaten.
Buiten was het nog donker en de vroege wandeling door de stad was heerlijk. Fris, deugddoend en genietend van de zovele aroma's die een Spaanse grootstad rijk is.
Op het plein voor de kathedraal waren marktkramers luidruchtig zoals alleen zij dat kunnen, in de weer om hun kramen op te stellen.
Allemaal fruit en groeten, snoep, deegwaren en charcuterie kramen.
Een vraagje hier, een babbeltje ginder waren verrijkend maar ook lonend, want ik kreeg er regelmatig wat te proeven. Aardig kramersvolkje, in de weer om hun waar zo uitnodigend mogelijk op te stellen. Vanaf de eerste klaarte kwamen handelaars hun vooraf opgegeven bestelling afhalen. Tot halfnedinsis autogebruik in de autoluwe straatjes, avenida's en pleinen toegelaten, voor de leveringen van handelswaren of wat ook. Daarna vergeet het, de -guardia civil- is er onverbiddelijk en tegenmorren hoort er echt niet bij.
Leon verbaast mij door zijn schoonheid, zijn zovele heerlijke en zonnige terrasjes, tapas bars, winkels maar in tegenstelling tot wat kan gedacht worden heel weinige restaurants. Dus tapas proeven dan maar.
Tot morgen en de beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 25-09-2015 |
| Wat rondtoeren in Leon op 23 september. |
 Vandaag zalig niet trippen, het is al een tijdje geleden en de leest moet er eens af. Van uitslapen was echter geen sprake, iedereen om 8u30 buiten is de huisregel, gelukkig krijg uitzonderlijk een 2de opeenvolgende overnachting en, mag ik de rugzak in bewaring plaatsen in het kantoor van Pedro.
De totaal afgelegde afstand zal er wel iets mee te maken hebben zeker.
Kuierend in het donker op het Kerkplein waar de wekelijkse groentemarkt in opbouw is, de eerste klanten zijn in de koffieshop, nog warme croissants met café con leche, onderwijl wat afwezig naar de samenvatting van de match van Real kijkend. Ik ben al jaren fan van den Barca, dus die van Madrid kunnen het schudden, maar zo te zien speelden ze wel goed en bij mij, is just, just.
De klaarte komt erdoor, de eerste oude vrouwtjes met zwarte hoofddoek slenteren de kraampjes af.
-Leon s' eveille-. Ik fluit het wijsje zo goed als het kan, alleen roept het niet dezelfde beelden op, als het Parijse origineel ervan, maar toch, enkele caminaars draaien zich om en wuiven, 't zullen fransen zijn zeker. Echt rare kwasten lopen hier ook rond, met mauve blauwe en roosrode en goudgele mechen in hun onverzorgde lange haardos, met afgezabberde lippenstift en een slonzige garderobe. Het nachtleven heeft bij hen sporen nagelaten. Discotheken of danscafés zijn echter tot mijn verbazing nergens waar te nemen.
Druk bezig zijn echter de sterk op hun benen staande ochtendlijke pelgrims, die zich groeperen en wegenkaarten raadplegen, voor het zoeken naar de kortste weg om de stad met zijn 5 arrondissementen en wirwar van straatjes te kunnen verlaten.
Geen klein bier, want Leon is een fameuze grote stad, een mooie stad, met indrukwekkende Avenida's, verbonden door straatjes, en nog meer smalle pittoreske steegjes, soms niet eens 3m breed. De vele groene plekjes en parkjes en indrukwekkende pleinen met monumenten en bronzen beeldhouwwerken geven de stad groot aanzien.
Verder op de dag staan bezoeken op de verlanglijst. De Kathedraal van Leon, een gotische droom, waarvan de oorsprong terug gaat naar de X° eeuw.
Ordonjo II, koning van Leon schonk zijn paleis, gebouwd op de romeinse thermen, weg om er de 1ste kathedraal van Leon op te bouwen. In 1065 herbouwde de bisschop Pelagio II, de eerder door de Arabier -al Mansour verwoeste kerkenbouw in de Romaanse stijl. In de 12° en 13° eeuw, met de steun van de laatste koning van Leon - Alphonse IX° werd het Spaans-Gotische karakter aangebracht, dat zowel de bouw van de Cathedraal van Reims als die van Chartres en Amiens tot voorbeeld dienden.
Vandaag heeft de Kathedraal buiten zijn spirituele activiteiten een meer dan christelijk cultureel geïnspireerde functie.
Naast dit merkwaardige en unieke gebouw heeft Leon, de toeristen nog wat meer en moois te bieden. Maar vergeet ook niet de zovele lekkernijen, en snoeperijwinkeltjes. Leon heeft mijn hart echt gestolen. Als het kan, kom ik nog eens terug om er verder te genieten. Ondertussen allemaal veel zoete dromen alsook de
groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 27-09-2015 |
| Trip van 24 sept.: Leon > Villadangos de Paramo >> Hospital de Orbigo (32km / 273km to go). |
 Het was geweten onder pelgrims dat Leon niet op een, twee, drie te verlaten is. Dus overdacht ik 2 scenarios, het 1ste: vertrekken bij de opkomende klaarte en de camino-pijltjes vanaf de kathedraal volgen, maar die zijn in de wirwar van nauwe straatjes en steegjes nauwelijks te zien, ofwel: 2) vertrekken om 6u en pico, dwars door 't stad via de 'puente del Rio Bernesga', zo naar de van voetpaden voorziene N120 tot ter hoogte van de afslag naar de 'Aeropuerto de Leon'. Daar ben ik dan al 8,5km op stap en hangt de klaarte reeds in de lucht. Ik verkoos optie 2, temeer daar ik een vroege vogel ben en wel eentje met veel vlieguren.
De berekening klopte ongeveer, want om 8u30 en met 9°C op de thermometer stond ik in La Virgen del Camino voor de stedelijke Albuerge, dus graag koffie-time en geen bezwaar van de hospitaliero.
Na de koffie en ontbijt, volgden de dorpjes Valverde de la Virgen en San Miguel elkaar probleemloos op, om daarna nog voor de middag aan te komen in het stadje Villadango del Paramo. Tijdens de laatste kilometers krijg ik nog 2 compagnons voor een blabla met Denen, "uitebrruite met tuite" echt ik deed mijn best, maar het vlotte niet echt met die gasten. Ons wederzijds Engels trok op niets, Frans en Spaans was eenrichtingsverkeer.
Dus naar Villadango dan maar, stad is wel veel gezegd voor een uithoek, een boerengat, waar buiten wat winkels ook een station is en er was vandaag ook marktdag. De Denen naar de markt voor fruit en ik naar het enige terrasje met zon en uitzicht op de markt. Binnen de kortste keren zat het er vol met Japanse gasten en meiden, pelgrims dat was duidelijk, maar voor mij eigenaardig, er klopt hier iets niet!
Intussen was Berry ook mee komen aanzitten voor de schaft, brood met kaas en hesp van Leon, banaan wat droge pruimen en cafe con leche. Berry was intussen aan de praat met de 2 Japanse tafelgenoten, ik volgde niet echt het gesprek met horten en stoten en vertrok. Later zou blijken dat ik veel miste.
Ik kon er terug tegen voor de resterende 14km naar Villares de Orbiga. Het werden er slechts 12 tot in Hospital de Orbigo, het eerste deel van de naam nodigde mij uit om ermee te stoppen. Ik was aan verzorging en aan de "aseo" toe zoniet......,
De eerste de beste Albuerge binnen, de inkom viel mee de rest was een en al fiasco. Op voorhand een kijkje gaan nemen kan nergens, per slot komt ge voor een plek, een matras in een zaal van 20 of 30 of meer stapelbedden en daarmee uit.
Maar in deze situatie kun je je zelfs niet eens tussen de bedden uitkleden, laat staan in het donker aankleden of ge zit ongewild aan iemands billen.
Gelukkig trof ik er mijn 2 oud kennissen het Koreaans koppeltje uit Amerika terug, schatten van mensen, die wat blij waren met het stapelbed naast het mijne.
En dan het bad- en WC -gebruik, 't was file voor die 2 Wcs met lavabo en de 2 mini douche-eenheden. Vergeet het, ik kruip er niet bij, stel je voor je laat de zeep vallen en dan? Ik mag er niet aan denken.
Waar ik wel aan denk is aan de trip van morgen de 25ste sept. met 29km voor de boeg van Hospital de Ortega naar Astorga en verder naar El Ganso, ik reserveerde er reeds een week geleden op aanraden van Willy mijn Waalse tripvriend die inmiddels St. Jacques nadert. Volgens hem is dit adres de allerbeste Albuerge die hij tegenkwam in Baskenpays.
Vandaar dan ook de zwaardere trippen indeling.
Weet ge, Theophile gaat Theodore spelen, vandaar dan ook mijn allerbeste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - Isabel y Fernando - wachten⦠- 15 - |
In afwachting van de finale aanval op Granada wachtten er andere meer dringende maatregelen. Er moesten nu nationale wetten uitgevaardigd worden.
Men besloot Granada nog wat te laten sudderen mits een hoge belasting te betalen.
We spraken al over de plattelandspolitie en de Inquisitie, maar het koningspaar wilde verder gaan. Zij wilden de onafhankelijkheid van de clerus sterk inperken.
Rome diende ook steeds meer macht af te staan aan Spanje voor wat betreft de benoeming van kardinalen en aartsbisschoppen. De vele wantoestanden aan het Pauselijke Hof hadden het morele gezag van Rome zeker geen goed gedaan. Daarenboven had de Paus de koningen van de katholieke landen nodig, om hem te helpen in zijn strijd tegen de oprukkende Turken in de Middellandse Zee.
Ridders en mercenarios hadden gedurende de vele oorlogsjaren haast de vrije hand gehad om initiatieven te nemen op gewelddaden en rooftochten. Dit wordt volledig aan banden gelegd. Enkele grote kemphanen worden verplicht zich openlijk te verzoenen.
Al deze maatregelen versterkten het politieke en morele gezag van de koning. De lage adel en het gewone volk waren de nieuwe maatregelen zeer gunstig gezind.
Laten we ook eens even kijken, naar wat er te voorschijn gekomen was na de verovering van Córdoba en Sevilla. Hierdoor waren grote delen van Andalusië in Spaanse handen gevallen. Hieruit bleek, dat er een mogelijkheid bestond om de drie grote godsdiensten : katholicisme, jodendom en islam te laten samenleven tot ieders voordeel. Hier bestond een grote onderliggende verdraagzaamheid.
In het Spaans spreekt men van convivencia : convivir : samenleven) en tolerancia.
Nog zichtbaarder was de hoge bloei van beschaving, die er heerste : kunsten, muziek, bouw- en schilderkunst, land- en tuinbouw dankzij vernuftige irrigatietechnieken, de vele badhuizen, de moskeeën, de culinaire verfijndheid dank zij de vele kruiden
alles wees op een hoge graad van beschaving.
Nu nog, zoveel eeuwen later, vergapen duizenden toeristen zich nog steeds aan de vele schitterende bouwwerken. In Sevilla : de Torre de Oro, la Cartuja, la Giralda, het Real Alcazar
; in Córdoba : het museo de las Tres Culturas, la Mezquita, waar men voor Keizer Karel een katedraal middenin had gebouwd
tot zijn grote verontwaardiging.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
|
| Trip van vrijd. 25 sept.: Hospital de Orbigo > Astrorga >> El Ganso (29km/ 248 km to go) |
 Vandaag, wil ik de afgelopen 11 maanden en de jaren ervoor, eens rustig gedenken en in mezelf overlopen. Zeg maar een hoogmis houden tijdens deze matige trip naar El Ganso.
El Ganso is de laatste rustplaats voor pelgrims voor de stad Rabanal, maar wel wat te ver gegrepen om daar naartoe te trippen. Het maakt niets uit, want morgen kom ik er toch voorbij tijdens de trip naar de "Cruz de Ferro", een bijzonder moment om er mijn van thuis meegenomen steentje achter te laten, en op de hoop van miljoenen anderen steentjes bij te plaatsen.
Inmiddels trip ik verder via Santibanjez en San Justo naar het op 870m hoogte gelegen Astorga.
Reeds vroeger had ik van hem horen vertellen, maar in Astorga liep ik hem pardoes op het lijf, de Italiaan die de Camino zwijgzaam steeds slapend onder de blote hemel, blootvoets aflegt!
Een boetedoening? Een belofte? Een andere reden?
Bij een -buen camino hombre- keken we elkaar begrijpend aan, ik nodigde hem gelijktijdig uit voor een drankje ,het lukte hij ging erop in. Ik stelde mij voor, vertelde hem dat ik vanuit België op 9 juli vertrokken ben en Frankrijk doorliep via Vezelay naar St. Jean, en zo de camino frances volgde tot hier enz. om hopelijk te kunnen eindigen in Compostella voor het uiteindelijke doel van deze lange reisweg. Het klikte, hij werd spraakzaam. Sergey is zijn naam, spreekt redelijk vlot frans, is 67j. en is afkomstig uit Polen, woont sinds 26 jaar in het Italiaanse Cuneo waar hij tot zijn pensionering al die tijd werkte als -chauffeur de maître- in een grote bank. Hij beloofde de camino blootvoets en armtierig te zullen afleggen als zijn vrouw zou herstellen van een zware kankerbehandeling. De operatie en de herstelling lukten wonderwel , volgens hem een echt mirakel, vandaar het inlossen van zijn belofte. Ik vroeg hem discreet of het klopt dat hij geen gebruik maat van slaapplaatsen voor pelgrims. - de hemel is mijn dak, fonteintjes mijn wasbak, en het heldere bergwater mijn bad, god schonk het ons om er gebruik van te maken was het antwoord. Het gesprek eindigde bijna even plots als het begon, maar met een Italiaans "bueno camino Theo" en een buen camino Sergey, zette hij barrevoets zijn camino verder en ik de mijne op weg naar El Ganso. Het gesprek is wel een tijdje blijven nazinderen, maar er viel nog wel een heel eind te stappen langs de kronkelweg die de St. Jacobs-weg is, een weg van pueblo naar pueblo, van pueblo naar ciudad en zo verder.
Twee dorpjes en drie uren verder kwam ik dan toe in El Ganso, een dorpje of ten minste wat daar van de 18de -eeuwse constructies van overblijft, maar de "hosteria El Merendo" is zoals Willy ze omschreven had, een pareltje voor pelegrino's met een heerlijk avondmaal er bovenop, dat allemaal voor 18. Mucho gracias Maria-Dolores, te quiero.
Morgen trip ik verder richting Rabanal del Camino op 1150m. en zo naar mijn voorlaatste doel de "Cruz de Ferro" op 1505 m. hoogte om hopelijk in Acebo af te kunnen klokken.
Ondertussen heerlijke groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 26 sept.: El Ganso > Cruz de Ferro >> Acebo >>> Riego de Ambros >>>> Molinaseca. |
 Dag Maria-Dolores, mucho gracias.
't Was hier in uw zaak in El Ganso fijn vertoeven ook je gezelschap stelde ik waarderend op prijs en nog meer voor je inspanningen om mijn Spaans wat bij te schaven. Ik weet het, het was geen eenvoudige opdracht, maar Fons mijn leraar Spaans zal het zeker waarderen.
Dus vandaag begin ik aan mijn voorlaatste opdracht, het bezoek aan het reeds meermaals geciteerde "Cruz de Ferro".
Meer dan een symbolische plaats, het is een must voor pelgrims, heel wat pelgrims van de Camino del Norte lopen ervoor terug om er hun steentje te plaatsen.
"El Cruz de Ferro" is een ijzeren kruis op een 7m hoge houten paal die op de hoogvlakte van de -Monte Iroga- staat geplaatst. Het originele kruis ligt veiligheidshalve sinds 1976 in het "museo de los Caminos" van Astorga.
De oorsprong is tot op heden onduidelijk maar zeker is, en hier citeer ik pater Jean-Michel die ik tijdens de camino mocht ontmoeten, dat het een bakenkruis en of een herdenkingsmonument zou kunnen zijn. Volgens andere bronnen zou het een grensborn zijn, die geplaatst werd door de toenmalige koning Alfonso VI, die omstreeks 1103, het schonk aan een kluizenaar genaamd Gaucelmo.
Later en na het jarenlange verbod, toen het pelgrimeren terug werd toegelaten, leggen pelgrims op hun doortocht een kei aan de voet van het kruis.
De kei zou symbool staan voor het afzetten of zich ontdoen, van iets dat hun ziel en of geweten bezwaart. Het is ook zo dat kei moet zijn meegenomen vanaf de woonplaats.
Ik draag dan ook de kei mee sinds mijn vertrek thuis en hoop alzo, huiswaarts te kunnen keren in de overtuiging dat de kei bij de weging van mijn zonden, de weegschaal ten gunste van mijn goede daden doet overslaan.
Noteer dat ik wel een redelijke zware kei meenam, dit voor alle zekerheid.
Het verder verloop na het bezoek aan het kruis werd ook een kruis zoniet calvarie, Manjarin een krot van een albuerge zonder elektriciteit en wifi, het geplande Acebo volzet op een kamer van 55 na, Riego de Ambros vergeet het slechts 40 beddekes, volzet. Dus het werd tandenbijten zoals voor menige anderen tot in Molinaseca.
Resultaat 32km op de teller en uitgeteld na een trip met beklimming en iets meer dan 11uur stappen. Vandaag zondag, vertikte ik het dan ook om maar een voet te verzetten.
Uiteindelijk komt mij dat nog goed uit, want dit is hier voor mij de meest charmante plaats die ik ooit zag. Dit is mijn plek préféré, hier kom ik terug dat staat vast.
Morgen, trip ik van mijn droomplaats Molinaseca naar het 23km verder gelegen Cacabelos een vlak stuk, hopelijk een rustige wandeling via Ponferrada en nog enkele kleine dorpjes.
Met dat in het vooruitzicht ga ik nu rustig de avond in. Ester, de hospita zorgt inmiddels voor de was en enkele herstellingskes aan de kledij.
Allemaal een prettige zondag gewenst, de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - De laatste dagen van Granada - 16 - |
|
In 1482 voelden Isabella en Fernando de tijd rijp om Granada in te lijven. De geschiedenis zal deze laatste kruistocht vergelijken met de oorlog om Troje.
De Paus stelt veel geld beschikbaar, de ridders stromen weer toe, veel aflaten worden beloofd. Wie sneuvelde ging recht naar de hemel
waar horen we dat nog!
Granada vroeg hulp in heel N.Afrika, maar de vloot van Fernando beheerste de zee.
Het was de verdeeldheid in Granada zelf, die de oorzaak van hun verlies zou worden.
Aan Spaanse zijde wilden de vaak verdeelde edelen eindelijk bewijzen, dat Spanje een éénheid kon worden en vochten zij aan zij.
Als voorwendsel voor het begin van de oorlog verwees men naar de weigering van Granada om schatplicht te betalen.
De eerste Spaanse overwinningen verwekten verdeeldheid onder de Moren en de oude Emir wordt vervangen door zijn zoon Boabdil. Diens gezag wordt dan weer betwist door zijn broer, die zich eveneens laat uitroepen tot Emir.
Deze onderlinge verdeeldheid schept een net van intriges, waardoor de bevelvoering in de war loopt.
Het is een periode in Europa, waarin in quasi ieder land inwendige spanningen heersen tussen de naburige regios of stadsstaatjes. Nationale staten zijn er nog bijna niet.
Alleen Spanje wil een eenheid! Hier strijdt de Christenheid tegen de vijanden van de beschaving(!!)! De roem en het imago van het christelijke paar stijgen hemelhoog!
De Joden in Granada die gevangen worden, worden vrijgelaten. Dit levert aanzienlijke geldelijke steun op. Moskeeën worden kerken.
Stad na stad valt in katholieke handen : Ronda, Jaén, Malaga, Almería
Alleen de hoodstad Granada ontbreekt nog, maar Fernando en Isabel hebben geen haast.
Rondom de stad wordt alles platgebrand en men wil haar uithongeren.
Een paar kilometer buiten Granada bouwen ze een nieuwe stad, Santa Fé, (heilig geloof). Deze zou geïnspireerd zijn op het Bijbelse Jeruzalem en terzelfder tijd een voorbeeld vormen voor alle toekomstige nieuwe steden, die in Spanje of in de latere koloniën zouden verrijzen : vierkante pleinen, loodrecht kruisende straten, katedraal tegenover Stadhuis, Gran Plaza, Plaza de Armas
Nog even wachten en dan zal het doek vallen over haast acht eeuwen Moorse aanwezigheid in Spanje en in Europa.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 29-09-2015 |
| Rustdag op zondag 27 sept. In Molinaseca. |
 Het is hier rustig genieten en bekomen in Molinaseca, waarschijnlijk het meest aardige plekje in het Baskenland, een plaats die mij echt aanspreekt, een plaats waar ik later hopelijk nog eens langs hoop te komen.
Gisteren werd ik op weg naar deze pueblo aangereden door een mountainbiker. Gelukkig zonder veel erg, wat schaafsel aan het linker been, de elleboog en hand, meer bloed dan darmen, gelukkig bleef de knie gespaard.
De zoveelste aanrijding in de camino met die bikers zonder fietsbel. Hen kan ik niets verwijten, een fietsbel is nergens in Europa verplicht. Maar in godsnaam hoe kan het dat naast alle technologische dure gadgets die ze meedragen op hun fiets ze geen bel hebben laten monteren?
Kwaad ben ik wel op heel wat Europese en in Vlaanderen of in België verkozen regelneukers. Jongens doe er toch verdorie iets aan! Verplicht toch de fietsbel zoals het verplicht is tot en met de snorfietsen toe.
Een groeiend probleem ook in de camino is het toeristisch misbruik .
Horden Japanners, Amerikanen en zelfs Fransen, laten zich rustig tegen dollars en euro's per georganiseerde busreizen van enkele dagen van rustplaats naar rustplaats brengen, met credential voorzien van stempel(s)!!, afgeleverd door de reisorganisatie (s)in kwestie ??? Moeten dergelijke praktijken nog langer verzwegen worden?
Wie gaat er in de fout? Wie levert er de credencials? Wie de stempels, de stamps ? Bij wie en waar loopt het fout? Waar is er sprake van corruptie?
Volgens mij vraagt dit een ernstig onderzoek, wil men de geloofwaardigheid van de Camino van Compostella niet in vraag gaan stellen. Wat betekent nog in die context een credential?
Ik liet me vertellen dat dit schandalige fenomeen zich de laatste 3 - 4 jaar voordoet. De namen van de betrokken organisaties zijn gekend. Natuurlijk brengt dit ongenoegen teweeg bij de pelgrims, want zij zijn eerder de dupe ervan. Bij aankomst van de echte pelgrims zijn de beste slaapplaatsen reeds ingenomen door de frauderende draaikonters.
Voor mijn part mag alzo de camino naar Compostella in Saint Jean Pied de Port stoppen, want vanaf daar loopt het fout.
Gaat deze vorm van oplichterij zo verder dan is er mogelijk kortelings geen plaats meer in de herberg voor de echte pelgrims. De toon is gezet, wie zingt nu verder?
Gelukkig beleven de pelgrims nog hun aangename dagen onder elkaar, met waardige vriendschappen en broederlijkheid onder zondag, sluiten jeugd en oudere pelgrims hier beter bij elkaar aan. Ontstaan nieuwe stevige en echte vriendschappen.
St. Jacobus gebruik uw staf en breng wijsheid in de hoofden van de vele Compostella Genootschappen die hun land vertegenwoordigen in Europa en de pelgrims dienen bij te staan.
Deze slag in het gelaat verdienen de waardige pelgrims niet.
Liever bleef ik in mijn luchtige stijl en hoop dat dit de enige keer is dat ik uit mijn krammen schiet maar trop is teveel en teveel is .....
Morgen trip ik dan verder.
Wel aan alleman mijn beste en oprechte groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - De val van Granada -17 â |
Op maandag 2 januari 1492 eindigde de bijna 800 jaar durende moslimaanwezigheid op het schiereiland.
Recht over het Alhambra wachtte de Emir Boabdil de Spaanse koningen op en overhandigde hen de sleutels van de stad.
Daarna vertrok hij samen met zijn moeder uit de stad, die een toevlucht geworden was van zo velen. Toen zij de heuvel afdaalden, draaide hij zich nog eens om en kreeg tranen in de ogen. Daarop sprak zijn moeder de tragische zin, die de geschiedenisboeken heeft gehaald : Ween niet als een vrouw, voor iets wat ge als een man niet hebt kunnen behouden.
Heel de christelijke wereld had toegekeken hoe Santiago en het Kruis de halve maan uit Europa verjoegen. Er was weerwraak genomen voor het verlies van Constantino-pel in 1453.
De Paus, die wist dat hij een sterk en één gemaakt én katoliek Spanje in de toekomst nog vaak zou nodig hebben schonk aan Isabel en Fernando de eretitel Los Reyes Católicos (de Katholieke Koningen).
Voor de overwonnenen was er geen verplichting om het land te verlaten. Ze werden tweederangsburgers, moesten meer belasting betalen en in aparte wijken wonen. Wie zich wilde bekeren tot het christendom kon dat en ontsnapte aan de strafmaatregelen. Hij werd dan een morisco.
De pracht van Granada, van zijn schitterende katedraal, van La Cartuja, het Alhambra, het zomerpaleis, de schitterende tuinen waren getuigen van een grote beschaving, geboren in een geest van wederzijds respect en verdraagzaamheid.
Men kan zich natuurlijk de vraag stellen of Spanje er wel goed aan deed, om zoveel levens op te offeren en zoveel inspanningen van zijn bevolking te eisen om een beschaving te verdrijven, die er in geslaagd was om zulke wonderen te scheppen.
Er zal wel een fundamentalistisch trekje meegespeeld hebben in de geest van Isabella en Ferdinando.
Stellen we ons maar even voor, dat zij beiden zouden gekozen hebben voor de Islam, dan zou de loop van de geschiedenis er heel wat anders hebben uitgezien.
Dan zou Columbus naar Amerika gezeild hebben onder de vlag van de halve maan!
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 30-09-2015 |
| El Camino de Santiago â Entramos en las huellas de los peregrinos. â 18 - |
|
Nadat de Katholieke Koningen de Moren uit Spanje verdreven hadden, konden ze werk maken van hun doel : het land echt één maken, met één koning, met één taal en met één godsdienst.
Het land één maken leek op het eerste gezicht wel makkelijker, dan het zou blijken.
De zo vele staatjes hadden zich wel goedschiks of gedwongen onder de scepter geplaatst van Isabel en Fernando, maar er waren zoveel verschillen tussen hen, qua levenswijze en gewoonterecht, dat er veel moest geschipperd worden. De enen hadden de Moren haast niet gekend, anderen waren er eeuwen mee geconfronteerd geweest. Dit eigen gewoonterecht noemde men fueros. Niet aan raken!
Het Castilliaans (el Castellano) scheen het als eenheidstaal wel te halen, maar het Catalaans van Catalonië (Barcelona) zou altijd dwars blijven liggen. Het Baskisch blijft voor iedereen onbegrijpelijk en el gallejo en el andaluz zijn er ook nog.
Ook moest het land veilig gemaakt worden. De tijd van rondtrekkende soldeniers en benden van allerlei twijfelachtig allooi moest worden afgesloten. Daartoe dienden de nieuwe landelijke Hermandades.
Eenmaal het rustig geworden was, werd Santiago weer op het voorplan geschoven, niet om strijders aan te trekken voor de heilige oorlog tegen de ongelovigen, maar om bedevaarders, pelgrims
de kans te geven, om hun religieuze dorst te lessen.
In de loop der geschiedenis hebben honderdduizenden mensen zich op weg begeven naar Compostella, om op die wijze in het reine te komen met de Kerk van Rome.
Dank zij deze peregrinos werd Spanje, opgesloten in zichzelf achter de Pyreneeën en door zeeën en een Oceaan, toch geraakt door andere culturen en visies. De vele gesprekken tussen bedevaarders met de dorpelingen langs de wegen, brachten nieuws van de overkant. España se hizo peregrinando!
In de moderne tijd merken we evenwel, dat ook andere motieven aan de basis kunnen liggen van zulk een moeilijke opgave.
Men kan naar Santiago gaan als prestige, als een toeristische tocht, om een belofte na te komen, die men deed in een periode waarin men het niet goed had, om een gunst af te smeken naar de toekomst, zelfs gewoon ook om zichzelf eens te bewijzen.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
|
| Trip van 28 sept.: Molinaseca > Cacabelos >> Villafranca del Bierzo. (28 km/ 180,5 km. to go) |
 Ik ben smoor op Molinaseca, en geraak er feitelijk niet over uitgepraat, bovendien gaf Ester, de gouvernante en plaatsvervangster van de zieke eigenares (alzheimer) er nog een schepje bij. Ester spreekt vlot frans, dus daar valt mee te praten, bovendien was ik de enige aan tafel voor het avondeten dus ruimte zat voor vragen en een babbel, ik werd een en al oor, volgens Ester is de plaatsnaam afgeleid van -Molinos secos- korenmolen(s), en dat heeft te maken met de molens die opgesteld stonden langs de Rio Meruelo, een belangrijke bedrijfstak die gebruik maakte van de rivierversnellingen om de molens hun werk te laten doen, granen malen.
Ter herdenking heeft hier jaarlijks op 17 augustus de "Fiesta del Agua" plaats. Nu leven de inwoners deels van het toerisme en van de bedevaarders en pelgrims. We zitten hier in 'Galicia', zowaar de armste van de 5 Baskische regios. Maar Molinaseca is een welstellende pueblo, de -fine fleur- van de regio woont hier, het is geen stad want daarvoor telt het te weinig inwoners. Ester is afkomstig van Vega de Valcarce, haar vader en zus Magdalena wonen er, vroeger was hij daar alcalde en eigenaar van een houtzagerij, nu leeft hij er een rustige oude dag sinds het overlijden van zijn 2de vrouw.
Mocht het mij goed uitkomen dan kan ik er gerust gaan overnachten, ik zal er welgekomen zijn.
Natuurlijk komt mij dat overmorgen goed uit voor de aanvang van de 12km lange klim met stukken tot 15% naar "O Cebreiro", een uitloper van de Sierra de Caldeiron. Ester gaf het telefoonnummer, voor moest het niet kunnen doorgaan.
Vandaag dus de trip naar Cacabelos en verder naar Villafranca del Bierzo. Met oor voor de raad van Ester, telefoneerde ik vooraf naar het klooster Ave Fenix de Familia Jato en reserveerde er voor een tweepersoons kamer met douche. Er was nog plaats, wie mijn kamergenoot wordt zal ik wel zien.
Anderzijds het voetpad naar Ponferrada en zo verder tot Camponaraya volgen maakt de trip bijna 6km korter dan de caminolussen volgen.
Jammer voor het missen van de Tempeliersburcht juist voor Ponferrada, de stad sliep nog toen ik erdoor tripte. Van de tempeliers is geweten dat zij rond 1200 een Mariabeeld met kind vonden dat de Bisschop van Astorga in de 5° eeuw uit het heilige land meebracht.
Ponferrado is de bestuurszetel van de comarca, en werd opgericht door de Romeinen. Zijn definitieve naam dankt de stad aan de Bisschop van Astorga die in 1080 opdracht gaf om 'n brug versterkt met ijzer te bouwen over de Rio Stil, vandaar de naam Ponteferrado.
Dan maar naar Cacabelos, Molinaseca heeft er niets mee te maken, maar deze stad was in de 5de eeuw het bestuurscentrum van de Romeinse goudmijnen met een bijzondere winplaats Medulas.
Of er vandaag nog goud te vinden is, ja maar het is economisch niet te verantwoorden om het te delven. Bovendien worden er geen concessies meer voor verleend. Jammer voor mij, er is hier voor opportunisten als ik geen toekomst weggelegd.
't was om 11u45 wel wat vroeg om te stoppen, dus doorduwen naar Villafranca del Bierzo, naar het klooster waar ik reserveerde.
Om 2u45 stond ik op het secretariaat en werd er gewoonweg aangesproken in keurig Vlaams, ik viel bijna op mijn gat. De hospitaliera is afkomstig van Nossegem, dat er nog bij een Vlaamse schoonheid, luisterend naar de naam Olga en nu gij.
Na de uitwisseling van -hoe is't- en - van zover- , man toch. Nog wat lof erbij en ik zou gezegd hebben dat het was om haar te zien.
's Avonds had ik afspraak met Berry mijn vriend uit Zwolle en zijn maten een Schot Christopher Mc lean May en de Deen Mogens Trander, twee gezworen kameraden, van waar en hoe weet ik niet, maar we gingen het pelgrimsmenu gaan eten.
Opzettelijk bestaat niet in de Camino, maar Olga kwam er onverwachts binnen, ik stelde haar voor aan het gezelschap en ze kon bijzitten. Wat kunnen mannen toch lief zijn zeg. Chris, Mogens en Berry verblijven in een andere locatie, was ik cavalier van dienst om naar het klooster terug te gaan. Vlak voor het klooster zijn we nog een koffie gaan drinken om bij te praten over Leuven en koetjes en kalfjes, buiten het sluitingsuur zijn we toegekomen, Olga heeft immers een poortsleutel. We spraken af om de volgende koffie in december te Leuven te zullen drinken en wisselden onze telefoonnummers uit. Olga op uw woord van... want ik vermeld het in de blog, op het woord van hospitaliera was haar antwoord, ja en die geloof ik, geloof mij.
Allemaal de groetjes en ja ook die van Olga die voortaan ook volgt.
Daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
|
|
|
