 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 21-09-2015 |
 Trip van 20 sept. : Terradillos de los Templarios -> Bercianos del Real Camino >> El Burgo Ranero. |
 Gisteren avond leerde ik wel een en ander bij. De pelgrimstafel was goed bevolkt, met een Zuid-Koreaans paar, mijn Nederlandse vriend Berry, en 2 Amerikaansen Ann en Aisy.
In tegenstelling van wat verwacht zou kunnen worden, was het de Koreaan die voor het gesprek zorgde in een volgens Berry feilloos Engels. Ik zat er in feite voor "kiekebich" bij en kon nauwelijks van antwoord zijn, laat staan repliek geven. Natuurlijk verveelde ik mij niet, want Aisy trok zich aardig van slag in het "moliere's". Berry speelde vertalertje als het mij te veel werd in het U.S.A.--taaltje. Maar een zaak lag mij na aan het hart, ongeacht de gezellige sfeer, met name zo snel mogelijk mijn slaapzak in duiken. Om 10 uur was het zover en ik denk niet, dat ik de rits van de slaapzak tot boven toe kon toeristen.
s Morgens werd ik wakker omdat mijn bed-bovenbuur bij het opstaan per toeval op mijn hand ging staan die de bedsponde vasthield.
Dus tijdig wakker geworden, om bij de eersten mee te ontbijten en daarna te vertrekken. Ik begin meer en meer genoegen te krijgen in het ochtendlijk trippen, de dominerende stilte, soms onderbroken door het gezoem van een hoog in het luchtruim zijnde vliegtuig, het geeft een ruimtelijk en zalig gevoel, wat groenschijters er ook van moge denken.
Onderweg was het wel eventjes opletten om de juiste weg aan te houden. In San Nicolas, mogelijk waar de goede Sint zijn 10-maand vakantieverblijf heeft, zat de klaarte al goed in de lucht. Onbeschrijfelijk hoe deugddoend die momenten van de opkomende dag zijn. Ik meen het gezegde van "ochtendstond brengt goud in de mond" op die momenten, echt te waarderen. Eens in Sahagun was het tijd om de kiezen aan het werk te zetten en na links en rechts wat blabla te hebben gehouden, verder te trekken. Na Sahagun liep het wat scheef, ik nam de afslag camino Romana" zonder oog te hebben voor de 'camino frances', na 3 km zag ik de vergissing in. Ik zat op de alternatieve route, waarop ik niets verloren had, dus terugkeren naar het kruispunt en de juiste weg op.
Sakkeren hiervoor doe ik alleen niet meer.
Natuurlijk, te laat voor nog een plek in de 'Albergues' nog minder in het hotelletje van 6 kamers voor matrimonios. Er waren nog 2 opties, de eerste in de centmilles etoiles, of doorstappen naar de 8km verder gelegen slaapplaats in El Burgo Ranero. Wat me daar is te beurt gevallen vertel ik morgen verder, echt waar zelf wil ik het verhaal van de komende nacht en morgenvroeg meemaken om het verder te vertellen en geloof me met fotomateriaal. Inmiddels zorg ik dat ik tijdig erin lig en vast mijn best doe om zo rap mogelijk in slaap te liggen.
Inmiddels vele groetjes en hopelijk overleef ik deze nacht. Daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 22-09-2015 |
| Trip van maandag 21 sept.: El Burgo Ranero/Berciano >> Mansillas de la Mulas. (afst. 19 km) to go = 306 km. |
 Gisterenavond ben ik wel ontsnapt aan een doop. In het hostal Rural waar ik in extremis nog een slaapplek kreeg, lagen verschillende van mijn vrienden.
Halvelings kreeg ik weet dat ze 's avonds een geintje, zeg maar een doopfeest, gingen regelen, voor het overschrijden van de 2000ste afgelegde km.
In laatste instantie heb ik met de gastheer een regeling kunnen treffen, zodat ik ongestoord kon gaan slapen. Natuurlijk lagen ze deze morgen op vinkenslag in de douche. Mijn hoofd werd vettig ingewreven met confituur en suikerpoeder,
op zich niet zo erg als het overgieten met een kom water in het bed.
Zo, vandaag stapte ik ergens tijdens de trip de 2000ste kilometer. Nooit zou het in mij zijn opgekomen om een dergelijke afstand al trippend af te leggen, laat staan het aan te kunnen. Ik besef stilaan dat de camino naar Compostella nu ook binnen mijn bereik ligt. De resterende 300 km kilometers zal ik dan ook rustig en zonder risicos afmalen. Morgen trip ik rustig naar de hoofdstad van de Provincie Castillo en Leon, waar ik een rustdag ga inlassen om deze historische stad te bezoeken.
Historisch is ook de plaats waar ik vandaag ben in toegekomen, de toenmalige koning van de provincie richtte er in de 12de eeuw, de 1ste aankomst- en rustplaats in voor de pelgrims op de Camino Frances. De pelgrims kregen er toegang via een gewelfde poort. De resten van de pelgrimspoort staan er nog steeds, de functie ervan is gebleven. Hier en daar sieren resten van de forteleza nog steeds 'Mansilla de las Mulas'. De vertaling ervan zou verwijzen naar het soort van zadel bij muilezeltjes, die het goud uit de plaatselijke goudmijn vervoerden.
Noteer dat we inmiddels nog steeds trippen op een hoogte van meer dan 800m .
Morgen is het ietsje hoger gelegen Leon het eindpunt van de trip met hopelijk heel wat bijkomende informatie en weetjes. Ondertussen gaan we het tekstje afsluiten bij gebrek aan wetenswaardigheden en pelgrimsnieuws, tenzij dat het peloton van pelgrims stilaan begint uit te dunnen.
Tendinitis, blaren, pijnlijke kuiten, opgelegde rust en vermoeidheid beginnen kuis te houden in het dagelijks peloton.
En nu op tijd naar de slaapzak en morgen opnieuw afspraak met de schoenen.
Allemaal de beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 23-09-2015 |
| Trip van dinsdag 22 sept. : Mansilla de las Mulas >> Leon ( 19km) - to go> 302km |
 Vroeg vertrekken was de boodschap, Leon is niet alleen een doortochttrip, maar ook een door vele toeristen aangesproken pleisterplaats. Bespreken van een hotelkamer vergeet het, hier is het de regel van vraag en aanbod die het schoon weer maakt. Dan maar een vol uurtje aanschuiven voor een matrasplekje in de -dormitorio- van het Monasterio de las Benedictinos, met verplicht kapelbezoek voor de pelgrimszegen, in bed om 22u. en alle lichten uit, zijn de geldende regels, te nemen of te laten.
Een pensionkamer elders met verplicht ontbijt kost algauw 59 + 4 voor het pelgrimsontbijt (vanaf 8u30). Pelgrims zijn echter geen slaapkoppen, vroeg opstaan en vertrekken en onderweg niet treuzelen, maakt het verschil voor het hebben van een slaapplek in de volgende aankomstplaats.
En dan de trip van vandaag, saai die rechte caminoweg, er valt weinig op te beleven, bueno camino, ..... tambien, 't maakt feitelijk weinig uit wie en naar waar de voetstappen leiden, het is een automatisme geworden, bijna een reflex.
En dan toekomen in Leon vroeg na de middag rond kwart voor 1u., een verademing, de voetgangersbrug over, nu nog een paar km door de grootstad laveren aankomen op het plein voor de -ajuntamienta- (het stadhuis) recht naar het centro tourismo voor de stempel en het stadplan en direct naar de best genoteerde albergue.
Ik kreeg het tegen de regels in gedaan om te mogen verlengen voor 1 nacht, de rugzak mocht overdag in het bureel van Pedro de hospitaliero in bewaring blijven staan.
's Avonds ben ik bij een groepje Franse pelgrims uit de regio Lion (toeval in plaatsnaam) mee gaan tafelen in het pelgrimsgebouw.
|
|
|
|
|
|
| WOENSDAG 23 september: rustdagje in Leon. |
Wie dacht aan uitslapen die kon het vergeten, om 8uur diende iedereen de zaal verlaten te hebben. Geen nood vanaf 5uur was het slapen met de ogen open. Hier en daar begonnen vroege vogels, het toilet-en de douchezaal te gebruiken. Mijn boven slaapster donderde naar beneden, gelukkig zonder erg, maar wel met een pijnlijke schouder als gevolg. Ik ben dan ook maar opgestaan, toilet gehouden en de rugzak gemaakt. Pedro was al volop in de weer en ik kon de rugzak in zijn bureel achterlaten.
Buiten was het nog donker en de vroege wandeling door de stad was heerlijk. Fris, deugddoend en genietend van de zovele aroma's die een Spaanse grootstad rijk is.
Op het plein voor de kathedraal waren marktkramers luidruchtig zoals alleen zij dat kunnen, in de weer om hun kramen op te stellen.
Allemaal fruit en groeten, snoep, deegwaren en charcuterie kramen.
Een vraagje hier, een babbeltje ginder waren verrijkend maar ook lonend, want ik kreeg er regelmatig wat te proeven. Aardig kramersvolkje, in de weer om hun waar zo uitnodigend mogelijk op te stellen. Vanaf de eerste klaarte kwamen handelaars hun vooraf opgegeven bestelling afhalen. Tot halfnedinsis autogebruik in de autoluwe straatjes, avenida's en pleinen toegelaten, voor de leveringen van handelswaren of wat ook. Daarna vergeet het, de -guardia civil- is er onverbiddelijk en tegenmorren hoort er echt niet bij.
Leon verbaast mij door zijn schoonheid, zijn zovele heerlijke en zonnige terrasjes, tapas bars, winkels maar in tegenstelling tot wat kan gedacht worden heel weinige restaurants. Dus tapas proeven dan maar.
Tot morgen en de beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 25-09-2015 |
| Wat rondtoeren in Leon op 23 september. |
 Vandaag zalig niet trippen, het is al een tijdje geleden en de leest moet er eens af. Van uitslapen was echter geen sprake, iedereen om 8u30 buiten is de huisregel, gelukkig krijg uitzonderlijk een 2de opeenvolgende overnachting en, mag ik de rugzak in bewaring plaatsen in het kantoor van Pedro.
De totaal afgelegde afstand zal er wel iets mee te maken hebben zeker.
Kuierend in het donker op het Kerkplein waar de wekelijkse groentemarkt in opbouw is, de eerste klanten zijn in de koffieshop, nog warme croissants met café con leche, onderwijl wat afwezig naar de samenvatting van de match van Real kijkend. Ik ben al jaren fan van den Barca, dus die van Madrid kunnen het schudden, maar zo te zien speelden ze wel goed en bij mij, is just, just.
De klaarte komt erdoor, de eerste oude vrouwtjes met zwarte hoofddoek slenteren de kraampjes af.
-Leon s' eveille-. Ik fluit het wijsje zo goed als het kan, alleen roept het niet dezelfde beelden op, als het Parijse origineel ervan, maar toch, enkele caminaars draaien zich om en wuiven, 't zullen fransen zijn zeker. Echt rare kwasten lopen hier ook rond, met mauve blauwe en roosrode en goudgele mechen in hun onverzorgde lange haardos, met afgezabberde lippenstift en een slonzige garderobe. Het nachtleven heeft bij hen sporen nagelaten. Discotheken of danscafés zijn echter tot mijn verbazing nergens waar te nemen.
Druk bezig zijn echter de sterk op hun benen staande ochtendlijke pelgrims, die zich groeperen en wegenkaarten raadplegen, voor het zoeken naar de kortste weg om de stad met zijn 5 arrondissementen en wirwar van straatjes te kunnen verlaten.
Geen klein bier, want Leon is een fameuze grote stad, een mooie stad, met indrukwekkende Avenida's, verbonden door straatjes, en nog meer smalle pittoreske steegjes, soms niet eens 3m breed. De vele groene plekjes en parkjes en indrukwekkende pleinen met monumenten en bronzen beeldhouwwerken geven de stad groot aanzien.
Verder op de dag staan bezoeken op de verlanglijst. De Kathedraal van Leon, een gotische droom, waarvan de oorsprong terug gaat naar de X° eeuw.
Ordonjo II, koning van Leon schonk zijn paleis, gebouwd op de romeinse thermen, weg om er de 1ste kathedraal van Leon op te bouwen. In 1065 herbouwde de bisschop Pelagio II, de eerder door de Arabier -al Mansour verwoeste kerkenbouw in de Romaanse stijl. In de 12° en 13° eeuw, met de steun van de laatste koning van Leon - Alphonse IX° werd het Spaans-Gotische karakter aangebracht, dat zowel de bouw van de Cathedraal van Reims als die van Chartres en Amiens tot voorbeeld dienden.
Vandaag heeft de Kathedraal buiten zijn spirituele activiteiten een meer dan christelijk cultureel geïnspireerde functie.
Naast dit merkwaardige en unieke gebouw heeft Leon, de toeristen nog wat meer en moois te bieden. Maar vergeet ook niet de zovele lekkernijen, en snoeperijwinkeltjes. Leon heeft mijn hart echt gestolen. Als het kan, kom ik nog eens terug om er verder te genieten. Ondertussen allemaal veel zoete dromen alsook de
groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 27-09-2015 |
| Trip van 24 sept.: Leon > Villadangos de Paramo >> Hospital de Orbigo (32km / 273km to go). |
 Het was geweten onder pelgrims dat Leon niet op een, twee, drie te verlaten is. Dus overdacht ik 2 scenarios, het 1ste: vertrekken bij de opkomende klaarte en de camino-pijltjes vanaf de kathedraal volgen, maar die zijn in de wirwar van nauwe straatjes en steegjes nauwelijks te zien, ofwel: 2) vertrekken om 6u en pico, dwars door 't stad via de 'puente del Rio Bernesga', zo naar de van voetpaden voorziene N120 tot ter hoogte van de afslag naar de 'Aeropuerto de Leon'. Daar ben ik dan al 8,5km op stap en hangt de klaarte reeds in de lucht. Ik verkoos optie 2, temeer daar ik een vroege vogel ben en wel eentje met veel vlieguren.
De berekening klopte ongeveer, want om 8u30 en met 9°C op de thermometer stond ik in La Virgen del Camino voor de stedelijke Albuerge, dus graag koffie-time en geen bezwaar van de hospitaliero.
Na de koffie en ontbijt, volgden de dorpjes Valverde de la Virgen en San Miguel elkaar probleemloos op, om daarna nog voor de middag aan te komen in het stadje Villadango del Paramo. Tijdens de laatste kilometers krijg ik nog 2 compagnons voor een blabla met Denen, "uitebrruite met tuite" echt ik deed mijn best, maar het vlotte niet echt met die gasten. Ons wederzijds Engels trok op niets, Frans en Spaans was eenrichtingsverkeer.
Dus naar Villadango dan maar, stad is wel veel gezegd voor een uithoek, een boerengat, waar buiten wat winkels ook een station is en er was vandaag ook marktdag. De Denen naar de markt voor fruit en ik naar het enige terrasje met zon en uitzicht op de markt. Binnen de kortste keren zat het er vol met Japanse gasten en meiden, pelgrims dat was duidelijk, maar voor mij eigenaardig, er klopt hier iets niet!
Intussen was Berry ook mee komen aanzitten voor de schaft, brood met kaas en hesp van Leon, banaan wat droge pruimen en cafe con leche. Berry was intussen aan de praat met de 2 Japanse tafelgenoten, ik volgde niet echt het gesprek met horten en stoten en vertrok. Later zou blijken dat ik veel miste.
Ik kon er terug tegen voor de resterende 14km naar Villares de Orbiga. Het werden er slechts 12 tot in Hospital de Orbigo, het eerste deel van de naam nodigde mij uit om ermee te stoppen. Ik was aan verzorging en aan de "aseo" toe zoniet......,
De eerste de beste Albuerge binnen, de inkom viel mee de rest was een en al fiasco. Op voorhand een kijkje gaan nemen kan nergens, per slot komt ge voor een plek, een matras in een zaal van 20 of 30 of meer stapelbedden en daarmee uit.
Maar in deze situatie kun je je zelfs niet eens tussen de bedden uitkleden, laat staan in het donker aankleden of ge zit ongewild aan iemands billen.
Gelukkig trof ik er mijn 2 oud kennissen het Koreaans koppeltje uit Amerika terug, schatten van mensen, die wat blij waren met het stapelbed naast het mijne.
En dan het bad- en WC -gebruik, 't was file voor die 2 Wcs met lavabo en de 2 mini douche-eenheden. Vergeet het, ik kruip er niet bij, stel je voor je laat de zeep vallen en dan? Ik mag er niet aan denken.
Waar ik wel aan denk is aan de trip van morgen de 25ste sept. met 29km voor de boeg van Hospital de Ortega naar Astorga en verder naar El Ganso, ik reserveerde er reeds een week geleden op aanraden van Willy mijn Waalse tripvriend die inmiddels St. Jacques nadert. Volgens hem is dit adres de allerbeste Albuerge die hij tegenkwam in Baskenpays.
Vandaar dan ook de zwaardere trippen indeling.
Weet ge, Theophile gaat Theodore spelen, vandaar dan ook mijn allerbeste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - Isabel y Fernando - wachten⦠- 15 - |
In afwachting van de finale aanval op Granada wachtten er andere meer dringende maatregelen. Er moesten nu nationale wetten uitgevaardigd worden.
Men besloot Granada nog wat te laten sudderen mits een hoge belasting te betalen.
We spraken al over de plattelandspolitie en de Inquisitie, maar het koningspaar wilde verder gaan. Zij wilden de onafhankelijkheid van de clerus sterk inperken.
Rome diende ook steeds meer macht af te staan aan Spanje voor wat betreft de benoeming van kardinalen en aartsbisschoppen. De vele wantoestanden aan het Pauselijke Hof hadden het morele gezag van Rome zeker geen goed gedaan. Daarenboven had de Paus de koningen van de katholieke landen nodig, om hem te helpen in zijn strijd tegen de oprukkende Turken in de Middellandse Zee.
Ridders en mercenarios hadden gedurende de vele oorlogsjaren haast de vrije hand gehad om initiatieven te nemen op gewelddaden en rooftochten. Dit wordt volledig aan banden gelegd. Enkele grote kemphanen worden verplicht zich openlijk te verzoenen.
Al deze maatregelen versterkten het politieke en morele gezag van de koning. De lage adel en het gewone volk waren de nieuwe maatregelen zeer gunstig gezind.
Laten we ook eens even kijken, naar wat er te voorschijn gekomen was na de verovering van Córdoba en Sevilla. Hierdoor waren grote delen van Andalusië in Spaanse handen gevallen. Hieruit bleek, dat er een mogelijkheid bestond om de drie grote godsdiensten : katholicisme, jodendom en islam te laten samenleven tot ieders voordeel. Hier bestond een grote onderliggende verdraagzaamheid.
In het Spaans spreekt men van convivencia : convivir : samenleven) en tolerancia.
Nog zichtbaarder was de hoge bloei van beschaving, die er heerste : kunsten, muziek, bouw- en schilderkunst, land- en tuinbouw dankzij vernuftige irrigatietechnieken, de vele badhuizen, de moskeeën, de culinaire verfijndheid dank zij de vele kruiden
alles wees op een hoge graad van beschaving.
Nu nog, zoveel eeuwen later, vergapen duizenden toeristen zich nog steeds aan de vele schitterende bouwwerken. In Sevilla : de Torre de Oro, la Cartuja, la Giralda, het Real Alcazar
; in Córdoba : het museo de las Tres Culturas, la Mezquita, waar men voor Keizer Karel een katedraal middenin had gebouwd
tot zijn grote verontwaardiging.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
|
| Trip van vrijd. 25 sept.: Hospital de Orbigo > Astrorga >> El Ganso (29km/ 248 km to go) |
 Vandaag, wil ik de afgelopen 11 maanden en de jaren ervoor, eens rustig gedenken en in mezelf overlopen. Zeg maar een hoogmis houden tijdens deze matige trip naar El Ganso.
El Ganso is de laatste rustplaats voor pelgrims voor de stad Rabanal, maar wel wat te ver gegrepen om daar naartoe te trippen. Het maakt niets uit, want morgen kom ik er toch voorbij tijdens de trip naar de "Cruz de Ferro", een bijzonder moment om er mijn van thuis meegenomen steentje achter te laten, en op de hoop van miljoenen anderen steentjes bij te plaatsen.
Inmiddels trip ik verder via Santibanjez en San Justo naar het op 870m hoogte gelegen Astorga.
Reeds vroeger had ik van hem horen vertellen, maar in Astorga liep ik hem pardoes op het lijf, de Italiaan die de Camino zwijgzaam steeds slapend onder de blote hemel, blootvoets aflegt!
Een boetedoening? Een belofte? Een andere reden?
Bij een -buen camino hombre- keken we elkaar begrijpend aan, ik nodigde hem gelijktijdig uit voor een drankje ,het lukte hij ging erop in. Ik stelde mij voor, vertelde hem dat ik vanuit België op 9 juli vertrokken ben en Frankrijk doorliep via Vezelay naar St. Jean, en zo de camino frances volgde tot hier enz. om hopelijk te kunnen eindigen in Compostella voor het uiteindelijke doel van deze lange reisweg. Het klikte, hij werd spraakzaam. Sergey is zijn naam, spreekt redelijk vlot frans, is 67j. en is afkomstig uit Polen, woont sinds 26 jaar in het Italiaanse Cuneo waar hij tot zijn pensionering al die tijd werkte als -chauffeur de maître- in een grote bank. Hij beloofde de camino blootvoets en armtierig te zullen afleggen als zijn vrouw zou herstellen van een zware kankerbehandeling. De operatie en de herstelling lukten wonderwel , volgens hem een echt mirakel, vandaar het inlossen van zijn belofte. Ik vroeg hem discreet of het klopt dat hij geen gebruik maat van slaapplaatsen voor pelgrims. - de hemel is mijn dak, fonteintjes mijn wasbak, en het heldere bergwater mijn bad, god schonk het ons om er gebruik van te maken was het antwoord. Het gesprek eindigde bijna even plots als het begon, maar met een Italiaans "bueno camino Theo" en een buen camino Sergey, zette hij barrevoets zijn camino verder en ik de mijne op weg naar El Ganso. Het gesprek is wel een tijdje blijven nazinderen, maar er viel nog wel een heel eind te stappen langs de kronkelweg die de St. Jacobs-weg is, een weg van pueblo naar pueblo, van pueblo naar ciudad en zo verder.
Twee dorpjes en drie uren verder kwam ik dan toe in El Ganso, een dorpje of ten minste wat daar van de 18de -eeuwse constructies van overblijft, maar de "hosteria El Merendo" is zoals Willy ze omschreven had, een pareltje voor pelegrino's met een heerlijk avondmaal er bovenop, dat allemaal voor 18. Mucho gracias Maria-Dolores, te quiero.
Morgen trip ik verder richting Rabanal del Camino op 1150m. en zo naar mijn voorlaatste doel de "Cruz de Ferro" op 1505 m. hoogte om hopelijk in Acebo af te kunnen klokken.
Ondertussen heerlijke groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 26 sept.: El Ganso > Cruz de Ferro >> Acebo >>> Riego de Ambros >>>> Molinaseca. |
 Dag Maria-Dolores, mucho gracias.
't Was hier in uw zaak in El Ganso fijn vertoeven ook je gezelschap stelde ik waarderend op prijs en nog meer voor je inspanningen om mijn Spaans wat bij te schaven. Ik weet het, het was geen eenvoudige opdracht, maar Fons mijn leraar Spaans zal het zeker waarderen.
Dus vandaag begin ik aan mijn voorlaatste opdracht, het bezoek aan het reeds meermaals geciteerde "Cruz de Ferro".
Meer dan een symbolische plaats, het is een must voor pelgrims, heel wat pelgrims van de Camino del Norte lopen ervoor terug om er hun steentje te plaatsen.
"El Cruz de Ferro" is een ijzeren kruis op een 7m hoge houten paal die op de hoogvlakte van de -Monte Iroga- staat geplaatst. Het originele kruis ligt veiligheidshalve sinds 1976 in het "museo de los Caminos" van Astorga.
De oorsprong is tot op heden onduidelijk maar zeker is, en hier citeer ik pater Jean-Michel die ik tijdens de camino mocht ontmoeten, dat het een bakenkruis en of een herdenkingsmonument zou kunnen zijn. Volgens andere bronnen zou het een grensborn zijn, die geplaatst werd door de toenmalige koning Alfonso VI, die omstreeks 1103, het schonk aan een kluizenaar genaamd Gaucelmo.
Later en na het jarenlange verbod, toen het pelgrimeren terug werd toegelaten, leggen pelgrims op hun doortocht een kei aan de voet van het kruis.
De kei zou symbool staan voor het afzetten of zich ontdoen, van iets dat hun ziel en of geweten bezwaart. Het is ook zo dat kei moet zijn meegenomen vanaf de woonplaats.
Ik draag dan ook de kei mee sinds mijn vertrek thuis en hoop alzo, huiswaarts te kunnen keren in de overtuiging dat de kei bij de weging van mijn zonden, de weegschaal ten gunste van mijn goede daden doet overslaan.
Noteer dat ik wel een redelijke zware kei meenam, dit voor alle zekerheid.
Het verder verloop na het bezoek aan het kruis werd ook een kruis zoniet calvarie, Manjarin een krot van een albuerge zonder elektriciteit en wifi, het geplande Acebo volzet op een kamer van 55 na, Riego de Ambros vergeet het slechts 40 beddekes, volzet. Dus het werd tandenbijten zoals voor menige anderen tot in Molinaseca.
Resultaat 32km op de teller en uitgeteld na een trip met beklimming en iets meer dan 11uur stappen. Vandaag zondag, vertikte ik het dan ook om maar een voet te verzetten.
Uiteindelijk komt mij dat nog goed uit, want dit is hier voor mij de meest charmante plaats die ik ooit zag. Dit is mijn plek préféré, hier kom ik terug dat staat vast.
Morgen, trip ik van mijn droomplaats Molinaseca naar het 23km verder gelegen Cacabelos een vlak stuk, hopelijk een rustige wandeling via Ponferrada en nog enkele kleine dorpjes.
Met dat in het vooruitzicht ga ik nu rustig de avond in. Ester, de hospita zorgt inmiddels voor de was en enkele herstellingskes aan de kledij.
Allemaal een prettige zondag gewenst, de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - De laatste dagen van Granada - 16 - |
|
In 1482 voelden Isabella en Fernando de tijd rijp om Granada in te lijven. De geschiedenis zal deze laatste kruistocht vergelijken met de oorlog om Troje.
De Paus stelt veel geld beschikbaar, de ridders stromen weer toe, veel aflaten worden beloofd. Wie sneuvelde ging recht naar de hemel
waar horen we dat nog!
Granada vroeg hulp in heel N.Afrika, maar de vloot van Fernando beheerste de zee.
Het was de verdeeldheid in Granada zelf, die de oorzaak van hun verlies zou worden.
Aan Spaanse zijde wilden de vaak verdeelde edelen eindelijk bewijzen, dat Spanje een éénheid kon worden en vochten zij aan zij.
Als voorwendsel voor het begin van de oorlog verwees men naar de weigering van Granada om schatplicht te betalen.
De eerste Spaanse overwinningen verwekten verdeeldheid onder de Moren en de oude Emir wordt vervangen door zijn zoon Boabdil. Diens gezag wordt dan weer betwist door zijn broer, die zich eveneens laat uitroepen tot Emir.
Deze onderlinge verdeeldheid schept een net van intriges, waardoor de bevelvoering in de war loopt.
Het is een periode in Europa, waarin in quasi ieder land inwendige spanningen heersen tussen de naburige regios of stadsstaatjes. Nationale staten zijn er nog bijna niet.
Alleen Spanje wil een eenheid! Hier strijdt de Christenheid tegen de vijanden van de beschaving(!!)! De roem en het imago van het christelijke paar stijgen hemelhoog!
De Joden in Granada die gevangen worden, worden vrijgelaten. Dit levert aanzienlijke geldelijke steun op. Moskeeën worden kerken.
Stad na stad valt in katholieke handen : Ronda, Jaén, Malaga, Almería
Alleen de hoodstad Granada ontbreekt nog, maar Fernando en Isabel hebben geen haast.
Rondom de stad wordt alles platgebrand en men wil haar uithongeren.
Een paar kilometer buiten Granada bouwen ze een nieuwe stad, Santa Fé, (heilig geloof). Deze zou geïnspireerd zijn op het Bijbelse Jeruzalem en terzelfder tijd een voorbeeld vormen voor alle toekomstige nieuwe steden, die in Spanje of in de latere koloniën zouden verrijzen : vierkante pleinen, loodrecht kruisende straten, katedraal tegenover Stadhuis, Gran Plaza, Plaza de Armas
Nog even wachten en dan zal het doek vallen over haast acht eeuwen Moorse aanwezigheid in Spanje en in Europa.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
|
|
|
|
