 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 07-09-2015 |
 Trip van 4 sept.: Roncevalles >> Larrasoana - 27km/7u30. |
Vorig verslag beschreef ik de hemeltergende omstandigheden van het barakkenkamp waarin we werden ondergebracht in Ronceveaux, dat geen stad laat staan pueblo laat staan enig huis groot is. Denk daarbij dat in de barak hoe klein ook 10 mensen zijn ondergebracht, kapot gestapt door de Pyreneeën en die een hoogte van 1430m moesten overwinnen over een aanloop van 18 km.
Welgerekend is dat een stijgingsgemiddelde van 12,6% over die afstand Roncevallerugzak van minstens 12kg. + voldoende drinkwater. En als bravo bij aankomst, als ge nog de moed had om aan te schuiven voor een bordje weet ik veel zoniet, een douche in de blote flikker of voor de dames poep, om in de propvolle container ongegeneerd de slaapzak in te kruipen. s Nachts dan een gesnurk naast u, een gehoest vooraan en enkele -scheten- ergens weet ik waar.
s Morgens dan opstaan bij 4° C. En zonder ontbijt de baan op naar de volgende pueblo waar geen winkel open is. Natuurlijk kan geboekt worden in het luxe-kloosterverblijf aan 71/pers. Ik zei het reeds eerder - een pelgrim is geen miljonair, en een miljonair zie ik niet direct echt pelgrimeren. Ook dat maakt deel uit van de camino, ook zulke toestanden zijn "de Saint Jacques" van vandaag.
De trip naar Larrasoana van 27km dan met een paar grimpettes, prachtige bergstreek, mooie passages, pelgrims met kapotgelopen voeten, pijnlijke spieren, nieuwe vriendschappen, de eerste wenende opgevers. Samen met het koppel Jacky en Andre uit Nantes vormen wij een meer ervaren trio dat rustig hun trip indeelt. Ik ken ze van ziens sinds de doortocht in de Landes.
Andre trekt een karretje, zoiets als een modern kruiwagentje waarop de rugzak past, ferm maar wel een lastig speeltje op geaccidenteerd terrein met bergaf. We onderhouden gezellige gesprekken met tussendoor een goeie mop.
Andre en Jacky vallen best mee, en het kan hen geen lor schelen wanneer ze in Compostella aankomen. A propos, vandaag was het weer aankomen in een gemeenschappelijke slaapplaats in Albergue de Larrasoana. Dit keer in een fatsoenlijke (gemengde) slaapzaal. Met afzonderlijk badcellen en wc's. Snurken, getetter en de rest samen met dames in ondergoed moet ge er maar bij nemen. En ik zal de laatste zijn die (nu) zegt dat het hem soms niets doet. Ik let niet meer naar de nagels van mijn tenen, ik knip ze tijdig, voilà.
De bevoorrading ja dat blijft een probleem voor iedereen. Voor mij is het maken van mijn teksten ook niet evident. In een drukke slaapzaal, waar de verlichting tijdig gedimd wordt, ja lap het dan maar.
Morgen zit er verandering in het spel. Andre, Jacky en ik zoeken het uit om met zijn 3 op hotelkamer te gaan. Die formule komt op een euro of 3 meer per persoon feitelijk het comfort en de rust ten goede. Voor mij een welgekomen zaak voor het opstellen van de teksten en opnieuw wifi ter beschikking.
Morgen trippen we naar het 16,5 km verder gelegen Pamplona, een reus van een stad. Eens snuisteren wat er te zien valt en hopend op een hotelkamer. Ik kijk er naar uit.
Mensen allemaal tot morgen, de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 08-09-2015 |
| Trip van 5 sept.: Larrasoana >> Pamplona (17 km). |
 Het zou vandaag een eenvoudig tripje worden, een wandeling parallel met het Pyreneeëngebergte.
Wandelen vanaf een hoogte van 495m. naar het legendarische Pamplona (446m.). Op het eerste zicht een klusje, ware het niet dat amper gestart een tripster langs de camino huilend haar verdriet stond te verwerken. Andre, Jacky en ik stapten op haar af en blijkt, dat enige ogenblikken ervoor zij het plotseling overlijden van haar zus vernam. Het vrouwtje was totaal overstuur en radeloos. Ja wat doen in die omstandigheden? Buiten enkele mountainbikers en pelgrims is er verder geen kat op de paden.
Na troostende woorden hebben we haar meegenomen naar het eindpunt van de trip en het centro de information. Ook niet de simpelste opdracht, want het vrouwtje blijkt afkomstig te zijn van Isle de la Réunion, een Franse kolonie.
Ze zat vast, want het was reeds laat en bovendien zaterdag. We beslisten om ons voorlopig over het vrouwtje te ontfermen en namen haar mee naar het hotel waar nog 'n eenpersoonskamer vrij was. Ja, op een zondagmorgen mochten we een oplossing via het consulaat waarschijnlijk ook vergeten. Dus meetrippen naar Puente la Reina was een optie, te meer daar ze alleen en Franssprekend is.
Haar rugzak zouden we in voorkomend geval laten ophalen door de " Backpacks Transport ". Een servicedienst waarop pelgrims kunnen beroep doen om hun rugzak tegen vergoeding te laten transporteren.
Bij het avondeten vernamen we van haar dat ze pas als hoofdverpleegster op pensioen is, 2 jaar terug weduwe werd en het reisgeld voor haar droom eens de camino te kunnen doen, werd bijeengebracht door haar collega's als afscheidsgeschenk.
Met Andre werd afgesproken dat ik zondagmorgen met haar naar de Oficina zou gaan. Hij zou mijn rugzak meenemen met zijn wagentje en telefonisch contact houden.
Op wat fotomateriaal na valt er over deze dag niet veel te melden, tenzij dat we een aangeslagen en hopeloos mensje bijstonden.
Saint Jacques ! Zijn de wonderen de wereld uit?
Allemaal mijn beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van zondag 6 sept.: Pamplona >> Puente la Reina. (25,7 km). |
Gisteren, namen we een wenende Marie-Jacqueline op sleeptouw naar Pamplona. Haar zus overleed dezelfde dag, zo goed als mogelijk probeerden we haar bij te staan en te troosten. Jacky en Andre regel(d)en vanmorgen het transport van alle rugzakken naar de Albergue Familia in Puento la Reina, de druk op onze schouders was zo al groot genoeg geweest. Jacky en Andre zouden voortgaan en ik meegaan met Marie-Jacqueline naar de Toeristische Dienst.
Per fax gaf het Consulaat antwoord dat zij maandagvoormiddag Marie-Jacqueline zouden assistentie geven. We dienden alleen het adres op te geven van het verbijf op maandag. Gelukkig had ik het adres van de slaapplaats bij. Alles werd afgerond en Marie-Jacqueline kon herademen. Ze zou donderdag aankomen in haar land.
Op weg dan naar de tripplaats
We haspelden de niet gemakkelijke trip af in iets minder dan 6 uur.
Bij onze aankomst had Andre het verblijf al vastgelegd en geregeld.
De tevredenheid was algemeen, het zal morgen wel in orde komen.
Als afscheid en uit dankbaarheid trakteerde Marie-Jacqueline ons op en etentje.
Morgen staat de trip naar Lizarra op het menu. Met een zo goed als effen terrein over een afstand van 23km.
Andre en zijn vrouw blijven bij Marie-Jacqueline.
Zondag op de middag trippen ze verder tot aan het halverwege gelegen stadje verderop. Ik trip door en mogelijk zie ik Andre en Jacky niet meer terug, tenzij mogelijk in Compostella. Een spijtig afscheid maar eentje met inhoud.
Mensen allemaal mijn vriendelijke groeten en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van maandag 7 september. : Puente la Reina >> Lizarra/Estella (23 km). |
 Deze morgen nam ik afscheid van Marie-Jacqueline Barbin. Volgens de laatste berichten zou alles door het Franse consulaat in regel zijn gebracht om haar te repatriëren naar haar thuisbasis 'Isle de la Réunion/ St. Denis' waar ze waarschijnlijk vrijdagochtend zal aankomen.
Jammer voor haar, want ze keek zo uit naar deze camino die bijeen gespaard werd door haar collega's.
Ook Andre en Jacky verlaat ik, zij blijven bij Marie-Jacqueline tot bij haar vertrek en trippen in de namiddag tot halfweg en overnachten in Lorca. Heel toffe rustige mensen die ik door het toeval kwijtspeel, echt jammer.
Heel het gebeuren heeft een diepe indruk op mij nagelaten. Aan de blog werd wat minder aandacht gegeven, ook de overschakeling voor de wifi zit daar voor wat tussen. Ik zou zeggen werk aan de Europese winkel, maar vergeet dat maar, les bons à rien hebben het meer over vogelrichtlijnen, bescherming van de otters en de beste resto van uren in de ronde.
Dus trippen we nu alleen verder en dat ga ik zo houden. Een en meerdere babbels onderweg graag, heel graag zelfs, ik steek er veel van op, en deel ze graag met jullie.
Van Puente la Reina miste ik veel, vandaag zit het voorval en de droefenis nog wat in de kleren, toch begin ik er terug zin in te krijgen. Zowat om de 5, 6 km trekken we door een dorpje Maneru > Ciauqui > Lorca > Villatuerta om dan aan te komen in, Lizarra. Toch wel een middelmatig grote moderne winkelstad.
Morgen is het een wat zwaardere trip eveneens 23 km. naar Los Arcos. Het zal terug slapen worden in een Albergue, ik ben er niet te schoon voor, maar mocht ik ergens een muizeke vastkrijgen ik laat het er zeker los.
Mensen allemaal de beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - De reconquista vertraagt!! - deel 12 - |
|
Op het einde van de 13e eeuw leek het alsof de strijd gestreden was. Meer dan 90 % van het grondgebied was heroverd. Alleen Granada was Moors gebleven.
Waarom deze stagnatie? De laatste loodjes? Was men de strijd beu? Was de aandacht afgeleid? Was men tevreden met de hoge belasting, die men kreeg van Granada?
Het is anderzijds ook zo, dat de voorbije eeuw de aandacht van de strijders ook afgeleid werd naar de Kataren. Dit was een strijd binnen de rangen van de Kerk, tussen de zeer zuiveren en de Roomse Kerk. Het was vervolging zonder genade, die zich voordeed van Pau, Toulouse, Albi, Carcasonne, maar ook in Noord Spanje, in Aragón en Barcelona. Daardoor werd de aan de gang zijnde Reconquista vertraagd.
Voor vele ridders en godsdienstfanaten was deze kruistocht naar binnen even belangrijk als de strijd tegen de Moren, die toch zo goed als gewonnen was.
De lijdensweg van de Kataren eindigde pas in 1321, wanneer de laatste op de brandstapel stierf. De Inquisitie had haar werk gedaan!!
Maar er was meer aan de hand, veel meer. Een samenloop van omstandigheden was van de 14e eeuw een echte ramp-eeuw aan het maken. Vooreerst was er een duidelijke afkoeling van het klimaat, waaraan de landbouw zich moest aanpassen, wat eerst heel wat hongersnoden met zich meebracht.
De oorlogseconomie, die al zo veel jaren aan de gang was, de rondtrekkende benden, op zoek naar strijd of plundering was zeker geen stimulus om de grond te gaan cultiveren of met een kudde schapen rond te trekken. Productie dus al twee eeuwen op een laag pitje. Veel gebieden wisselden om de haverklap van bestuursvorm.
Daarna, in 1348, wordt een groot deel van Europa geteisterd door de zwarte pest.
Bijna de helft van de bevolking wordt hierdoor getroffen. Helft van Spanje weg!!
Hierbij kwam dan nog het Groot Schisma van de Westerse Kerk. Dit ontstond in 1378 als gevolg van twisten bij de pauskeuze tussen Franse en Italiaanse kardinalen. Zo kwam er dan een Paus in Rome en een andere in Avignon.
In Frankrijk is de meer dan 100-jarige oorlog reeds begonnen . Deze zal duren tot 1453 en heel wat Mercenarios aantrekken. Grotere buit in Frankrijk!!
Ook in 1453 valt het Oost-Romeinse Rijk in handen van de Ottomanen. Vele geleerden vluchten naar het Westen. Dit is de steun voor onze Renaissance en Humanisme.
Spanje ziet dit als een uitdaging. Dan moeten ook de Moren hier weg!!
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 10-09-2015 |
| Trip van 8 september : Lizarra/Estella >> Los Arcos. |
Ik zit terug in mijn vaste modus, vast is wel een te groot woord, omdat de Spaanse caminos eerder een saaie bedoening zijn die geen vergelijking doorstaan met de avontuurlijke Franse GR-wegen.
Natuurlijk zijn er de prachtige verzichten met de Pyreneeën op de achtergrond, niet minder de ongekunstelde bergdorpjes, maar verder is het wachten tot ge het eerstvolgende petieterige dorpje tegenkomt om zweterig op een stoel neer te ploffen, een frisdrank te bestellen en als het uw beurt is een WC-bezoek te brengen. Onde es el aseo por favor" pero meestal zonder papelitos. Niet de eerste, wiens poep beter het wegenplan kent dan hij- of zij.
Absoluut niet te vergelijken zijn de avontuurlijke Franse GR-wegen, waar ge al eens misloopt en uzelf dan kunt uitkafferen voor "kieken, let eens wat beter op de aanduidingen".
We zitten in de provincie Navara, Baskenland 100%, maar ze antwoorden u in het Spaans voor uw inspanning. Voor Engels en Duits is het 'que' en 'momento'. Wel het te betalen bedrag komt vlotjes in die toeristentaal naar boven, dat kan dus. Redelijk arrogant , wetende dat die buitenlandse pelgrims voor een aardig aanvullend centje inkomen zorgen. Los Arcos valt voor de rest beter mee dan vooraf gedacht ze waarderen er "Leffe". In Frankrijk is het eerder Grimbergen.
Vandaag heb ik in een van de afdalingen ook kennis gemaakt met hun eerbiedwaardige grond, een uitschuiver met een geschaafde ellenboog en arm als gevolg. De EHBO-doos stak natuurlijk onderaan in de rugzak, logisch want ge kunt niet alles binnen handbereik steken, dus ben ik al sakkerend maar verder blijven stappen naar Los Arcos. Morgen, "manana" verplaats ik de verbanddoos, beter en onmiddellijk bereikbaar.
De trip van morgen naar het 28km verder gelegen Logrono ziet er aardig uit, met een drietal pittige grimpettes. Het 2de gedeelte is een lange rustige afdalende lijn van dik 14 km. Borden informeren de pelgrims de nog af leggen kilometers tot aan de slaapplaats en tot in Compostella. Vanaf Los Arcos zijn dat nog 611,5 km. wat neerkomt op 27 / 28 dagmarchen.
Zonder tegenslagen haal ik dan de vooropgestelde datum van 15 oktober in Compostella. Tel daarbij de 6 voetmarchen tot aan het punt voor de verbranding van de reiskledij, dan kom ik tijdig aan in Compostella voor de misviering van 25 oktober.
Morgen, 9 september, ben ik ook precies 2 maanden onderweg.
Mannekes, ik ga stilaan onder de lakens, allemaal de beste groeten en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 9 september : Los Arcos >> Logrono (29 km). |
 Vandaag dag op dag ben ik 2 maanden onderweg, ik herinner mij nog het gesprek en de zegening bij het vertrek met Dirk de diaken van Boutersem.
Daarna het vertrek met een bonzend hart, met vele vragen waarop ik geen antwoord voorhanden had, de stap in het onbekende wat niet direct mijn aard is en de krop in de keel van aandoening.
Ach wat nog, het moet en het zal wel moeten. Marcel, drukte erop, tel op de voorzienigheid. Eerlijk gezegd ze heeft me verschillende keren bij radeloosheid ter zijde gestaan, waarvoor mijn erkenning.
Vandaag, 2 maanden na datum sta ik in Logrono de stad van de legendarische Ebro, na een toch wel lange doorwegende trip met enkele venijnige kuitenbijters.
In Viana liet zich dat vertalen in opgevers met "ampoules" voetblaren, anderen met kuitkrampen en spierletsels.
Wie hier een massagetentje opzet kan geld verdienen. Wie wel van geld "caja caja" maakt zijn de (pseudo) albergues. Habitacion(es) individual con 1 cama 20. Ja Gerard, ze zijn reservado, voor wie? en wanneer? Stel eerder de vraag zijn ze er wel, want aansluitend informeren ze u, dat ze nog 1 of 2 habitacions matrimonio muy bonito hebben -con aseo y bano- precio 45 y para ti 40 - cabronitos noem ik ze -bandietekes- . De neven- camino op zijn onwaardigst , de camino anno 2015. En toch zijn er nog waardige en pretentieloze commerçanten en hotelliertjes, alleen staan ze niet vernoemd in de lijst van Miam Miam of andere camino-uitgeverijen, of vernoemd in de documentatie van de -Centro Information Touristico- waarom? Willekeur? Niet behorende tot..? Er klopt hier iets niet, ik zoek het uit. Toch vond ik deze uitzonderingen dignados via de werkwoorden- hablar y prejuntar-
In deze grote stad heb ik de indruk dat pelgrims zoiets zijn als lopende euros, die indruk deed ik al eerder op, maar vandaag is het echt frappant. Op de paar terrasjes die ik aandeed en waar de 'camarero' werd teruggeroepen voor uitleg en het teruggeven van enkele muntjes.
Binnen het dagdagelijkse peloton begin ik aanzien te krijgen, 3/4 van de pelgrims begonnen hun tocht in St. Jean PdP. nog slechts enkele zitten in de dagelijkse trips sinds Vezelay, ik ben de enige overblijver boven de 1500 km., zo te horen aan de reacties in de Centro Information Touristico, bij het afstempelen van de 'Credential'.
Morgen zal het andere kak worden, een reus van een trip, de dooddoener sinds de Pyreneeëntrip naar Roncevalles. Van Logrono naar het 31km verder gelegen Najera. Waarvan van bij aanvang 19 km moet worden geklommen van 345m naar de Alto de St. Anton op 735m en de laatste 12 km op een ballonnetje na, in afdalende lijn is naar 490m. dat ligt me ook beter.
Morgen doe ik mijn korte broek aan, de lange lijkt mij te zwaar voor dat werk misschien verstopt zich dan ook de zon. Ik weet het jullie te vertellen, als ik het overleef wel te verstaan. Deze avond ga ik vast en zeker de stadslucht opsnuiven, een pintje drinken en bijpraten met Erik die ik tegen het lijf liep in het kantoor van de toeristische dienst.
Wij spraken af om 9u op het hoekterras voor de kerk of is het een kathedraal, graag hoor ik zijn wedervaren met Nadine en de anderen. André vertelde mij dat hij op scherp staat (?). Ik voel mij eerder 'floco', misschien zit er verhaal in, wie weet?
Allemaal de vriendelijke groeten en een onschuldig zoentje, daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 11-09-2015 |
| Trip van dond. 10 sept. : Logrono >> Najera (31 km). Nog 580 km te gaan. |
 Het aftellen is begonnen, morgen nog 580 km. verdeeld over 28 trippen. Er komt een einde in zicht, Compostella komt dichterbij.
Gisteren laat op de avond ben ik een koffie gaan drinken met Erik. Zijn wedervaren is er eentje met hoeken en haken. Nadine liet hem vallen volgens Erik zijn zeggen "wilde ze niet". Erik moet leren begrijpen dat pelgrims vrouwen of mannen daar niet voor komen. Mijn woorden waren nog niet koud of 2 jonge dametjes vroegen of ze mochten bijzitten. De terrasjes zijn overvol bezet dus geen erg. Erik vertelde mij dat hij in Frankrijk en enkele trippen in Spanje aflegde met autostop om de verloren tijd op te halen. Enkele minuutjes later verschoof zijn aandacht naar de 2 grietjes en Erik op dreef in zijn beste Engels tegen de 2 meisjes. Het bijpraten was daarmee afgelopen. Dus dag Erik, amuseer je goed en 'buen camino'. Dat laatste hoor je wel honderd keren per dag te zeggen, en ook -mucho gracias, ustedes tambien-. Internationaal die enkele Spaanse door de meesten van buiten geleerde woordjes van Chinezen, Amerikanen, Duitsers, Fransen, Hollanders, Spanjaarden, ikzelf en wie nog allemaal.
En de trip dan van vandaag! Wat gevreesd werd kwam uit, bij aankomst in Najera bleef van de kennissen niet veel meer over, zij kapten wat voorbij halverwege in Ventosa. De opgevers van gisteren en daarvoor zijn nu hun vervangers geworden. Onderweg raapte ik 2 Venezolanen op, Carlo en Eduardo, mijn eerste Spaanssprekende compagnons. Samen tripten we vanaf de Alta de la Grajera naar de 21km verder gelegen slaapplaats en boekten gelijk in de Albergue Municipal daardoor hebben we recht op een heel grote kamer in chambrette. Toffe gasten, verleden jaar deden ze de Spaanse camino per "mountainbike". Jaarlijks zakken ze naar Spanje af voor hun sportbeleving. Spontane kerels en ik heb de indruk dat we een tijdje zullen samen trippen.
Morgen plaats ik hun foto. Vandaag gaf ik er de voorkeur aan om alleen mijn overschot aan bakkerskoeken op te eten. Wat de bergtrip naar de Alto de San Anton zelf betreft, het is niet de berg zelf die ontzag oproept maar wel de duur en de zeer venijnige stukken. Niet indelen en rustpauzes inlassen is voortijdig opgeven.
Twee, drie keer voelde ik mij totaal leeglopen en ik niet alleen, Carlo liep op dat stuk zoolblaren en Eduardo kreeg krampen, volgens mij drinkt hij niet genoeg omdat hij te weinig water meeneemt. De eerste kreukblaren liepen terug na 13 km oplopende lijn naar Navarette, een pak opgevers begaf in Ventosa, muerto niets meer aan te doen, alleen morgen verder vooruit ermee. Van Carlo vernam ik dat in het volgende dagpeloton een man meetript van 83 jaar een kranige beer dus en gemakkelijk te herkennen aan zijn grote gestalte.
Morgen verplicht ik mij om een minimum Spaans te spreken, zoveel als mijn adem mij toelaat. Een fietspomp of iets dergelijks heb ik nodig, maar dat woord is niet aan de orde geweest in de Spaanse les. Ik vraag mij af hoe de Duitsers het aan boord leggen voor een spray tegen muggenbeten?
Unoo pssst pssst fuur die pikkepikke bitte ?
21u30 tijd voor de lakens.
Jongens en meiskes allemaal, mijn beste groeten zijn voor jullie en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 12-09-2015 |
| Trip van vrijdag 11 september : Najera >> Santo Domingo de la Calzada (21km / 559km to go). |
 Gisterenavond hebben we op de chambrette nog wat zitten overleggen hoe en waar we de dagtrip indelen en aanpakken.
Eduardo moet als gevolg van een maagverkleining zijn voedselpatroon anders indelen.
Beiden zitten geplaagd met voetblaren en Carlo bovendien met de nagel van zijn dikke teen die loskomt. Het zijn keiharde kerels, maar onze babbel ligt stil, ieder verbijt zijn leed. De start met een kei van een grimpette, in het halfdonker en daarbij eerder koud, was wel niet waar we van gedroomd hadden. Het was accordeon lopen, ik geraakte achterop op de klimmetjes, op de platte stukken en de afdalingen liep ik in. Het viel mij op dat tijdens deze trip het landschap wijzigde, geen druivencultuur meer maar wel omgeploegde landerijen, vette gronden zonder keien dus, naar Spaanse normen ideale landbouwgrond middendoor gesneden door de camino. En op de camino fietsers met bandenlek en trippers die hun blaren en pijnlijke voeten verzorgen. Ge kunt ze er zo uithalen, de pelgrims met start in Vezelay/Frankrijk en of die van meer noordwaarts komen.
Vandaag was het overdag sinds de start in St. Jean een warme dag, onderweg slechts 1 bevoorradingspuntje na 6km stappen, gelukkig voorzie ik mij steeds van voldoende water.
Veel nieuws valt er feitelijk niet te rapen, tenzij dat een Amerikaanse van Japanse oorsprong zoek is sinds een paar dagen. Ze loopt de camino met haar broer, dom van hem om zijn zus achter te laten, zijn camino zit er daardoor waarschijnlijk op.
Onderweg zijn berichtjes aangebracht, het nieuws kwam hier gisteren op TV.
Mislopen is bijna niet mogelijk, de camino aanduidingen zijn duidelijk en volgens mij voldoende. Maar wie zich vergist van weg, komt in een doolhof van veldwegels terecht en, zoek dan maar uw weg terug. Hopelijk komt ze terug terecht.
Wat betreft de aankomst in Santa Domingo, zijn we deze keer naar de dichtstbijzijnde pelgrimsopvang getrokken, ze hebben dringend verzorging nodig.
Morgen is het een wat langere trip, met weinig klimwerk van Santa Domingo naar Belorado.
Straks vroeg het bed in, maar nu nog mijn douche , want iedereen heeft een douche-uur en het mijne is in zicht.
Iedereen mijn beste groeten en daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - De reconquista vertraagt!! - deel 13 - |
|
Keren we nog even terug naar het einde van de 13e eeuw. Alleen Granada was nog in Moorse handen. Waarom stopte de Reconquista?
In een vorig praatje haalde ik reeds eerder een aantal mogelijke redenen aan. Velen hadden te maken met politieke invloeden, die van buitenaf kwamen.
Maar er waren nog andere.
Castilië en Aragón hadden zich de voorbije eeuwen ontwikkeld tot de sterkste staten van het schiereiland. Zij hadden vaak op hun eentje gestreden en grote beslissingen genomen, zonder met elkaar rekening te houden.
Dit kon nu niet langer meer. Zij moesten meer gaan samenwerken of hun belangen zouden kunnen botsen.
Aragón had ten andere ook heel wat aparte belangen aan de Oost-zijde van het land, waar het zich samen met Barcelona opmaakte om de Moren te verjagen uit de Balearen. Maar ook in Italië was Aragón actief, met de verovering van Napels.
Maar er was nog meer. In Aragón waren er lange tijd strubbelingen tussen de hoge adel en hun vazallen. Het gewone volk werd hiervan het slachtoffer. De monarchie zette zich aan de zijde van het gewone volk en een burgeroorlog was nakend, maar kon vermeden worden.
In Castilië het grootste van beide landjes dreigde gedurende een hele eeuw een successieoorlog.
Toen Sevilla veroverd werd in 1248, kwam er een massale vlucht van de Moren naar Granada en Afrika. Sevilla werd de nieuwe hoofdstad. Koning Fernando III bevolkte de stad met nieuwe Castilianen en verdeelde het land onder zijn ex-soldaten.
Verder stichtte hij de militair-religieuze orden van Calatrava en Alcántara, naar het voorbeeld van de tempeliers en de hospitaalridders.
Zijn erfgenaam, Alfonso X hield zich liever bezig met wijsbegeerte en algemene cultuur dan met de Reconquista. De adel kwam tegen hem in opstand en de paus moest voor een verzoening zorgen.
Onder Pedro I, de Wrede, was er evenmin een vordering naar het Zuiden. Hij hield zich in de meest ongunstige zin bezig met paleiskuiperijen en allerlei wreedhaden.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 13-09-2015 |
| Trip van zaterdag 12 september : Santo Domingo d/l Calzada >> Belorado (23km / nog 536km to go). |
 Was het door het late etensuur, of de te grote salada mixta, of door het na-gerommel in mijn hoofd wie zal het weten, maar ik deed geen oog dicht. Stil trok ik de zaaldeur achter mij dicht en vertrok iets na vijf op weg. Fons heeft gelijk, ik zat er de laatste week wat door in mijn hoofd was een soort gestotter bezig, waardoor ik minder vat kreeg op het essentiële, samengevat ik zat in een dipje. En dan is het opnieuw zoeken naar ...de juiste weg.
De Camino is een lange weg van afdwalen en terugvinden, van speelse ogenblikken en terugvallen in de ernst, van lachen en snotteren. Het kan zeer doen, ik weet soms niet meer wat de volgorde is en hoe ermee om te gaan.
Ik zie dat andere pelegrinos , zowel mannen als vrouwen het eveneens ondergaan. Het zal wel de te verbijten pijn zijn.
Aanspreken met -all good? No problemas?- verricht dan wonderen, en het werkt vanzelfsprekend zalvend.
Nog nacht en op weg, niet de gebruikelijke camino wel de carretera N120 met fietsweg ernaast, de nog slapende pueblos, Granjon - Redecilla en met opkomende dag door het ontwakende Casteldelgado langs Villamayor naar Belorado. Onderweg, liep ik 2 Vlamingen tegen het lijf, Kenneth Clynckers en Joy Van Capellen uit Leopoldsburg. Twee jonge kerels vertrokken vanuit St. Jean PdP in Frankrijk op 3 september, met een tentje en zwaar beladen, in feite te zwaar, maar al met een pak ervaring. Reeds vroeger deden ze de Camino del Norte en trokken toen verder naar Portugal. Vandaag trekken ze tot voorbij Belorado, naar Tosantos omdat het daar rustiger is. Buen Camino gasten, stel het goed. Zij zijn niet toe aan een strenge zegening of aan een ontdubbeling, het zijn nog - orgels die draaien, met zwieren en zwaaien-. Rasechte Vlaamse kerels dat zijn ze.
Voor mij volstaan de bijna 24km, ik doe geen meter meer.
Mijn Venezolaanse vrienden? Misschien zie ik ze later nog terug, de vraag is dan of ik ze zal kunnen bijhouden als ze opgelapt zijn.
Morgen trip ik richting San Juan de Ortega over een afstand van 24 km met opnieuw een dooddoener de - Alto de Valbuena -op een hoogte van 1160m, behorende tot de Montes de Oca. Mercikes, voor mij liever 'n Coca. Mogelijk moet ik de trip halveren en stappen tot in Villafranca ten koste van de voorziene rustdag in Burgos. Burgos spreekt mij echter aan om te bezoeken, 't is 't een of 't ander. Wat er zal van komen verneemt u morgen bij leven en welzijn.
Alle volgers de groetjes en een goed weekend gewenst. Daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
