 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 12-10-2015 |
 Trip van 10 okt.: Muxia > Finisterre afstand 29 km. |
Het goot pijpenstelen wanneer ik vanochtend om 6 uur op de bus naar Muxia stond te wachten. Ik twijfelde om door te gaan, van dat rotweer heb ik een broertje dood.
Toch maar gaan naar het einde van de wereld, daar gaat ge trouwens maar 1 keer naartoe.
Bus op tijd! Anderhalf uur bussen met aankomst in Muxia, een uithoek van de wereld, wie stuurt daar nu een kat naartoe? Laat staan een ondertussen nat geworden watergeus.
De trip, veel foto's trekken, vergeet het, het giet. De caminopijltjes hoe goed ze ook zijn aangebracht, liggen deels verstopt onder de modderige brei, mijn schoenen zien er lief uit, de voeten soppen erin. Krrrup, krrup, krrup elke verzompte stap steeds weer dat akelig geluid.
Ik hoor een Spaanse toevallige kennis gisterenavond nog zeggen -se necesitan para su realizacion 6 o 7 horas. Godver waar ben ik mee begonnen? Aan Xurarantes na goed 5 km stond het wenen van "altereuzze" dichter bij dan wat anders. Bovendien was de enige 'Bar' nog gesloten ook.
Doortrekken dan maar tot km 9 in Guisamonde , toch nog een schuw barreke open. Naar een pelgrim kijken ze al jaren niet meer op, ze zijn dat rare volkje gewoon, ze leerden ermee en ervan leven. Toch effen uit de ooghoeken mij getaxeerd, wanneer ik in 't spaans vroeg of ik in de goede richting liep.
Lires, Padris, ik zat al over de helft, en toch had ik soms in de verte nog zicht op de berghoogte van Muxia, ik liep in een baai naar Finesterre toe.
Het rotweer kalmeerde wat, maar ik was drijfnat. Cruz da Rapadoira km 22, en dan de faubourg van Finesterre - San Martinjo de Duio of toch zoiets, het einde van een waterige dag komt eraan. Maar wat erook aankomt is een dikke kopvalling, dat ernog bij voor mijn terugreis op dinsdag.
Gelukkig had ik geboekt in een nieuwe en supermoderne albuerge.
Diego had zopas nog een Portugese vrouw onthaald met warme choco, en er was nog meer dan genoeg over. Later zal blijken dat de Portugese mijn cabinegenoot is. Maar een warme douche en daarna een pelgrimsmenu te bikken in het restaurantje rechtover de " Albuerge Oceanus" dat gaat voor alles.
Lieve mensen een uitgeregend waterkieken sluit zijn voorlaatste verslagje af. Daarna volgen over enkele dagen de afsluiters en....... dan zit de camino erop.
Ik hoop van harte dat jullie er iets aan hadden.
Ik deed mijn best om u op een oprechte en onverbloemde wijze te onderhouden. Maar ik deed in geen geval de waarheid geweld aan, dat was ook mijn voornemen vooraf.
Inmiddels een goede nacht gewenst en daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| trip van zond. 11 okt. naar km "0" Finisterre. |
Uiteraard deed ik een valling op in het rotweer tijdens de trip van gisteren van Muxia naar Finesterre.
Inez, de Portugese slaapboxgenote leende mij gisterenavond haar neusdruppels, en nam mij daarna mee naar beneden voor een warme grog.
Met de in de keuken achtergelaten flessen wijn, sterke drank en van alles wat, kan men gemakkelijk een zaakje beginnen.
Ik had de indruk dat ze uit voorzorg zelf aardig wat grog binnenspeelde, in alle geval deed de grog mij deugd en was een Portugees-Spaans onderonsje op gang gekomen. Inez is afkomstig uit een dorpje grenzend aan Porto. Een kloeke 50-tiger. Ze tripte vanaf haar dorp naar Finisterre, toch wel een eindje. De camino doet zij in deeltjes en dit was haar eindtrip voor dit jaar, overmorgen reist ze met de bus terug huiswaarts. Tijdens haar beperkt aantal verlofdagen doet ze veel aan wandelreizen, ze leeft alleen, een gezin vormen ziet ze niet zitten, een lief voor een nacht dat wel.
Ze is kinesiste in een ziekenhuis in Porto. Jammer, voor mij is een hoofdvalling niet geholpen met een goeie massage grapte ze, dus bleef het maar bij hete grog en neusdruppels (voor 1 nacht?).
Ik weet niet hoeveel en wat er in de snappsfles zat, maar ik voelde mijn hoofd lichter worden, en zei dat ik morgenvroeg naar km 0 en de "phare" zou gaan om in de namiddag met de bus terug te reizen naar Compostella.
Het werd de nacht van in en uit het bed en van vele papieren zakdoekjes. Gelukkig heeft Inez er geen last van gehad, de 2 andere bedjes bleven onbeslapen.
Iets na negen ben ik- zijn wij- want Inez vroeg om mee te kunnen gaan -de 3 laatste kilometers- naar de vuurtoren en km 0 gaan afleggen. Het was opgehouden met regenen maar het bleef toch nog zwaar bewolkt. Bijna een uurtje later stonden we dan aan km 0, of moet ik zeggen is dat alles, is dat dan km 0, en is dat dan de veelbesproken vuurtoren, dat trekt van verre zelfs niet op een vuurtoren, het is begod gewoon een gebouw, met een lichtkoepeltje op. Geen meters hoge toren zoals ik mij voorstelde. En waar is de plek waar ze de kledij verbranden of moet ik weeral zeggen "werden"? Niks van dat alles. Zelfs een duik in zee is er niet mogelijk met de metershoge rotsen en afwezigheid van een strand. Het is bovendien levensgevaarlijk om er te geraken.
Twee chinezen probeerden achter een muurtje vuurkestook te houden, voor ze het beseften stond er een toezichter naast hen, "no fuego por favor!"
Is het dan helemaal een legende geweest?
Het enige dat er volgens mij van aan is, is dat de born van km 0 juist is, 30m verder is er alleen nog de woeste oceaan.
Inez begreep mijn ontgoocheling, zelf had ze er gisteren ook meer van verwacht.
In de namiddag gingen ook onze wegen uit elkaar na een heel warme knuffel, adieu en gezwaai.
Allemaal de groetjes, daaag en tot dinsdag dan ben ik na 2340km en 96 dagen op de camino naar Compostella te hebben getript, terug thuis en geloof mij, met heel veel genoegen.
Als een ander mens? Als een beter mens? Dan moet ik hem misschien nog eens overdoen !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
