 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 24-08-2015 |
 Trip van 21 augustus: Eymet >> Duras. |
 Gisteren avond en we sluiten terug aan, had ik afspraak met de mevrouw van het Office de Tourisme d' Eymet, Louise is haar naam. Dus om 8 u. de afspraak, gezellig aperitieven en daarna pizza met een ferm streekwijntje. Met veel aandacht en aangedaan volgde ze het reisverhaal en het fotoalbum.
Louise vertelde dan haar levensloop, 2 maal gehuwd , eerste echtgenoot vroegtijdig en zonder kinderen overleden, kort daarop hertrouwd met een notaris die na een 11 jaar geslaagd en gelukkig huwelijk is verongelukt.
Twee geslaagde huwelijken achter haar en kinderloos gebleven, het deed leed aan. Zelf is ze lerares, doet aan politiek en tijdens het verlof helpt ze in het Office de Tourisme, kwestie wat om handen te hebben tijdens het verlof. Het grote burgerhuis waarin ze woont staat te koop. De onderhoudskosten zijn gewoon te groot en ze wil heel wat kleiner gaan wonen liefst met een levensgezel, maar die ze nog niet heeft gevonden.
Tot slot vroeg ze mij of ik een kaars wil meedragen voor haar, om aan te steken bij aankomst in St. Jacques. Graag zei ik, waarop ze me een doosje overhandigde.
Louise is een schatje van een vrouw, met fragile kantjes en met een gevoel voor rechtschapenheid.
Later op de avond voerde ze mij naar mijn slaapplaats terug.
Ik onthoud uit deze ontmoeting dat goedheid in een bolster zit, en de minder fraaie kanten in het omhulsel.
Morgen trip ik naar het 18km verder gelegen -La Reole- of verder naar Monsegur, waar ik eindelijk en opnieuw op de GR- van Veselay terecht kom.
Slechts 10 trippen scheiden mij van Saint-Jean-Pied-de-Port, waarvan de 3 door "Le Bois de Gascogne" en 2 trippen met een echt Tour- de- France gehalte.
Ik ben er nog niet, maar ik ga ernstig en eerlijk zijn, ik dacht nooit........ ik ga nu niet gaan snotteren, maar 't was niet simpel, geloof mij.
Allemaal mijn beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 30-08-2015 |
| Trip van 21augutus Eymet >>Duras - vervolg |
 In het eerste deel gaf ik veel tekst aan het verhaal van Louise. Vandaag heb ik het over de trip naar Duras zelf.
Het werd een broeiend hete dag langs de baan en ik wilde vooruitgaan, het was schier niet te doen. Weinig zones met lommer, door de open veldwegen afgewisseld met asfaltbaantjes, 26 km aan een stuk, met enkele dorpjes onderweg - zonder winkels- ideaal stapwerk voor het krijgen van brandende voetzolen. Ik vreesde blaren en veranderde zelfs 2 maal van kousen onderweg.
De 2 liter water hoe voorzichtig ook slonk zienderogen weg. Voorbij St.Front was het fini, een kerkhof tegenkomen mocht ik vergeten. Voor wie het nog niet moest weten, op kerkhoven is er altijd drinkbaar kraantjeswater aanwezig in Frankrijk, Marcel bracht me dat bij. De enige optie is doorgaan en hopen, hopen op desnoods een beekje of wat ook. En het werd -of wat ook- aan de ingang van Auriac-sur-Dropt, daar waren ze een feesttent aan 't opbouwen en ik kreeg er een fles gekoeld water mee. Betalen, geen sprake van -un pèlerin amène de la chance- et pour moi? Geen beenkrampen die ik echt vreesde. Vooruit ermee en verder naar Duras waarvan ik wist uit folders dat het een zusterstad is van St.Truiden/Duras.
Aangekomen op de Office de Tourisme, heeft de verantwoordelijke mij een ferme toer gelapt. Een koppel Fransen waren na mij binnen gekomen, en op het ogenblik dat hij mij wilde te woord staan, klampt de vrouw hem aan. Ze zitten door hun geld -et la voiture est en raque- en is binnen voor herstelling. Geeft die chauvinist toch niet de voor pelgrims voorbehouden kamer aan dat koppel zeker. Ik heb die gast dan heel luid mijn gedacht gezegd. Niks aan te doen, hij met dat koppel en de sleutel weg.
Ik aangedaan naar de -mairie- daar de stand van zaken en het onredelijke ervan toegelicht. Er werd een schepen bijgeroepen, die besliste dat ze de pelgrimskamer dienden te verlaten. Het koppel was er niet meer aanwezig, ze waren waarschijnlijk de stad in. En daar stond ik. Telefoon naar de burgemeester en die besliste om mits mijn akkoord met betaling van 20 mij onder te brengen in een hotel. Van eigens ging ik daarmee akkoord, want de pelgrimsregeling is veelal 15.
Later op de avond stelde de hotelier mij aan de burgemeester voor, die polshoogte kwam nemen of ik het naar wens had. Natuurlijk was ik tevreden, ik zei hem terloops dat ik van België ben en niet ver van St. Truiden woon. Toen trakteerde hij mij op een fles wijn uit de voorraad van Duras. En "son employé" ik heb zo het vermoeden dat die nog wat te wachten staat.
De hotelbaas deed er nog een schepje bovenop met de woorden dat - le petit-déjeuner- op kosten van het huis is.
Morgen staat de trip van Dura naar het 17 km verder gelegen La Reole op de kaart. Licht glooiend landschap tussen bosjes en rijpende druivenvelden.
Allemaal mijn beste groeten en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 22 augustus van Duras >> La Riole. |
 De dagen korten flink, de dag komt pas op tegen kwart voor zeven. Ik stond klaar om te vertrekken, maar niks te maren ik moest ontbijten van de hotelbaas. De trip verliep vlot langs de GR rood/wit. Vanaf morgen zit ik opnieuw op de GR van Veselay, eindelijk. Ja, veel kilometers zijn er niet af te malen, dus kon ik mij veroorloven om hier en daar een parolleke te doen met de wijnbouwers en natuurlijk een trosje te proeven. Lekker spul begod, heel wat anders dan onze winkel- of marktdruiven dat wel. Op die wijze deed ik er natuurlijk bijna 6 uur over, maar kwam meer dan op tijd aan bij Mevr. Moreau/ rue Cousseau, ik telefoneerde voor reservatie in de voormiddag, Mevr. Moreau maakt deel uit van de "chaine d'accueil chretienne" dat is een organisatie die pelgrims opvangt. Later in onze gesprekken, heb ik begrepen, dat de gemeente heel weinig doet voor de opvang van pelgrims, maar des te meer voor noord-afrikanen. En inderdaad het viel mij voor de eerste keer op , dat er veel van die soort rondhangen in het centrum. Voor de eerste keer zag ik hasj delen, zo ongegeneerd op het terras van een koffiezaak. Prix d'amis mon frère 25, onderhandelde er één.
Schuw, zenuwachtig volkje dat geen minuut stilstaat. Altijd met grote passen aan het ijsberen en naar elkaar rumoerig roepen met korte zinnetjes. Ge verstaat er weinig van, zo uit een andere wereld hier uit een boom gevallen. Het is ook voor de eerste keer dat het mij opvalt dat er zwerfvuil in de stad ligt.
Mevrouw Moreau had het ook over het onveiligheidsgevoel. Tiens, waar heb ik dat nog gehoord?
's Avonds zat ik mee aan tafel, met haar kinderen en kleinkinderen die voor het weekend op bezoek waren. Het ging er aangenaam en gezellig aan toe.
Odette de moeder, Denis en zijn vrouw Stephanie met kinderen Heloise en Cloe. Odette's dochter Anne-Marie en echtgenoot Laurent met kinderen Quentin en Sixtine.
Regelmatig komen zij zo allemaal samen, moeder en dochters maken eten klaar en ruimen af, de mannen hebben het meestal over hun werk en karweien aan hun huis. Vandaag lag de toon in het verlengde van de camino, die ook wijlen hun vader deed, en die ze vroeg of laat zelf ook zullen afleggen.
Het werd een zeer gevulde avond en het werd laat. En naar gewoonte volgt dan de dag erop voor mij, een langere en iets zwaardere trip. Hoe ik dat mijn eigen telkens lap, daar moet ik toch eens zien achter te komen.
In afwachting daarvan, allemaal mijn beste groetjes en daag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Trip van 23 august. : La Reole >> Bazas / 29km. |
 Odette de gastvrouw ging een eind mee stappen om de weg te tonen, een meer dan 3km kortere weg, die de plaatselijke wandelaars verkiezen om het panoramisch zicht op hun stad, maar ook voor de aansluiting op hun wegennet. Alzo werd ik gedropt op de wandelweg naar Savignac >Brouqueyran > Cazats tot bijna in Bazas. Prachtige wandelwegen, aangenaam om de velden en landerijen te doorkruisen, een aanrader.
Bazas is echt een pelgrimsstad, het Office de Tourisme geeft uitstekende begeleiding, de aangeboden infrastructuur is -perfect- ,de opvang zonder twijfel de beste tot nu toe.
Eerste taak na de pelgrimsformaliteiten is een koffie gaan drinken en daar viel mijn oog op een groot bord met foto, tekst en uitleg over en correspondentie tussen de waard en de Paus. Het nemen van de foto ervan was hem niet ontgaan, hij stelde zich voor Philippe is zijn naam. In zijn vrije tijd is hij pasteibakker, specialisatie - meringues- een familierecept dat hij verder ontwikkelde, een lekkernij waarvoor toeristen plat op de buik gaan. Ik raakte goed in gesprek met Philippe Mirambet en hij liet me bij uitzondering toe in zijn heiligdom waar de meringues met allerlei smaken, kleuren en geuren gesouffleerd uit de oven komen.
Zijn topcreatie is de meringue-Jacobsschelp. Uniek, de ontwikkeling ervan een beroepsgeheim voorzien van een patent. Philippe vond mij 'sympa', nadien begreep ik waarom.
Goed, dat terzijde gelaten, die kerel heeft het letterlijk en figuurlijk gemaakt sinds hij -sur le plateau- is geweest van enkele TV-zenders. Toch is het hem niet naar het hoofd gestegen en is hij een ware pelgrim en pelgrimsvriend gebleven, zo hoor en zie ik het graag. 's Avonds ben ik dan met hem nog een "Grimbergen" gaan drinken en wat gepraat over de pelgrimstocht, over Grimbergen en over de Vlaams/Waalse verhoudingen. Ooit komt hij nog wel eens naar België, hij zal een mailtje sturen , waarna we afspreken om Grimbergen te bezoeken en andere biertjes te proeven. Ik neem hem dan ook mee naar mijn stamkroeg - de Wolmarkt- in Tienen. Maar nu ga ik onder de wol en morgen naar de eerste trip in "Le Bois de Gascogne" naar het 22 km verder gelegen Captieux .
Allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 24 august. : Bazas >> 22km verder gelegen Captieux. |
Vandaag geen uitgeleide, maar wel onze vriend Philippe die me stond op te wachten aan zijn zaak. Voor de gelegenheid met verse koffie en koffiekoekjes. Zijn eerste vraag, hebt ge de foto's doorgestuurd voor de blog? Tuurlijk Philippe, hier kijk en dan aan tafel. Wie daarop mee kwam aanzitten was Elodie van het Office, en Théo goed geslapen? Tuurlijk, altijd als ik alleen slaap grapte ik, maar nu heet ik Théofile want mijn tijd om te gaan is gekomen. Begint het me daar ineens toch niet te regenen. Foert dan maar en terug uitspannen. Elodie inmiddels naar haar bureau en Philippe zijn deels overdekt terras aan het schikken voor de kortslapers. Een klein half uurtje later brak de zon terug door en - en avant ermee. De uitgestippelde weg bleek best haalbaar, een klein deeltje door de stad, alsdan een goeie 3km met wegverharding en dan treffelijke wandelwegen tot bijna in Captieux.
Het zat me opnieuw mee bij de aankomst. Naar gewoonte een koffie op het terrasje aan de kerk. De waard sprak mij bij het bestellen aan - et alors fini- voor vandaag? Ja, t is genoeg voor vandaag. Hebt ge al iets om te slapen? Nee, nu ga ik op zoek. Weet ge dat het pelgrimslokaal hier 50m. verder is? Nee meneer, waar moet ik daarvoor zijn? Chez moi. Ha dat is de max, eten, drinken en slapen in de omtrek van 50 m. en is er nog plaats? Er zijn 6 plaatsen en gij zijt de eerste dus ge kunt kiezen. Hij wees mij de locatie, gaf mij de deurcode en vroeg mij om voor 17 u. mij voor te stellen bij de receptie van de Mairie en de Crédential te laten afstempelen. Ondertussen is het hier opnieuw beginnen gieten. Ik ontsnapte voor de 2de keer aan een plensbui.
Slimme gast, doet het onderhoud van een lokaaltje van 24 meter kwadraat + 2 douchecellen en 1 wc, ontvangt daarvoor de helft van de bijdrage van 10, en waar gaan de pelgrims eten en een glaasje drinken? Just, bij .......
Nu nog mijn was, maar ik denk dat dat - huize Théo- zal worden.
Morgen wordt het een 34 km lange bostrip, maar ook memorabele trip. Liliane overleed exact 10 maand geleden. Morgen ook ben in op precies 850 km van Vezelay en kom onderweg in de plaatsnaam Retjons de borne van de "1000 km de Saint-Jacques" voorbij.
Morgen ben ik 48 dagen onderweg en legde iets meer dan 1.400km af waarvan bijna 6km met autotransport na mijn valpartij met knieblessure.
Mannekes wette gijlle goe wa? Ik ga afsluiten, mij voorbereiden voor morgen, douchen en vroeg in de slaapzak en in 't bed.
Allemaal de groetjes en daaag vanThéo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 25 august.: Captieux >> Roquefort. |
 Ik vreesde deze trip, niet alleen om zijn eenzaamheid door woud, maar eveneens omwille van tal van samenkomende elementen. Noem het een knooppunt van de overgang van de "Gironde" naar de regio van de Landes, een overstap van de landelijke streken van druivencultuur en wijnbouw, weiden en zonnebloemvelden, naar het bossenrijk gebied. Een eerste kennismaking van 33 km, woudstappen, omleidingen niet meegerekend en eindigend in het beminnelijke stadje Roquefort. De GR zelf loopt 2/3 van de afstand op een uitgebroken spoorlijn die 30 jaar geleden de 2 tripsteden met elkaar verbond. Vandaag waren er wel St. Jacobstappers aan het trippen, soms werd ik ingehaald soms ging ik er eentje voorbij. Om 9u45 hield ik de nagedachtenis aan en voor Liliane ter hoogte van de plaatsnaam Daouge.
Het zanderige spoor was vandaag de heimelijke killer, de dorst de hofdame ervan.
Ter hoogte van Bourriot-Bergonce zat ik door mijn watervoorraad heen, dus een ommetje van 3 km naar dat dorpje voor de aanvulling ervan.
Ter hoogte van Retjons op 9 km van de slaapplaats staat dan de fameuze borne van " 1000 km tot St. Jacques", ik kon de moed niet meer opbrengen om dat ommetje van 2km heen en evenveel terug af te leggen. Uiteindelijk kwam ik na bijna 10 uur onderweg zijn, toe in Roquefort waar ik de toegangssleutel diende af te halen in "café de la Paix" voor de gratis refuge die de Landes aan de pelgrims aanbieden.
Ik denk niet dat ik ooit sneller een douche nam en in de slaapzak lag.
Met mijn kamergenoten heb ik amper een paar woordjes uitgewisseld. Op 1 na die dezelfde trip uitliep, hadden de 5 anderen halfweg overnacht in een plooitentje en de bijhorende insectenbeten moeten incasseren.
Morgen staat de woud verlengende trip van 28 km op de menu, gelukkig met halfweg een bevoorradingspunt en met een gratis wifi-verbinding.
Maar nu trek ik de sloop over mijn hoofd en laat de anderen verder uitrazen.
Allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 26 august. : Roquefort >> Mont de Marsan. |
Gisteren bij het afleggen van de laatste 10 km nam Babette me op sleeptouw. Babette is een Baskische maar woont al jaren in Mugron. Samen met haar moeder en schoonzus runnen ze een klein landbouwbedrijfje. Babette tript sinds 15 augustus bij gebrek aan meer vrije tijd en tripte al een paar dagen met André. Vandaag vervoegde ze mij niet alleen om de lange trips die ik afleg, maar ook om van zijn ongewenste opdringerigheid af te zijn.
Fijn gezelschap natuurlijk, ook de aangename babbel is meegenomen, Babette is een echt babbelorgel, nadeel daarvan is dat de stilte rond mij daarmee doorbroken is. Ge kunt u niet voorstellen hoeveel info mensen op amper 3uur tijd met elkaar uitwisselen. Bab is een feministe, zegt ze, mij niet gelaten. Maar toch heeft ze volgens mij veel conservatieve trekjes en een religieuze dimentie.
Aangekomen in Mont de Marsan waar ik reserveerde en zij geen plaats vond, vroeg ze of ik bezwaar had tegen het delen van de "chambrette". Ze zou voor de helft tussen komen in de kosten. Ja, ik kon wel moeilijk weigeren in de gegeven omstandigheden. Dus chambrette commune en ieder in een apart bedje, voor mij wel een apart gevoel, slapen en verzorgen in de nabijheid van een wildvreemde vrouw.
Al bij al verliep het rimpelloos en was er niets gênant aan. Bab was 's morgens heel vroeg uit de veren, ik heb haar wekker niet horen aflopen, ongeremd heb ik mij kunnen klaarmaken, het liep vlotjes. Aan tafel bespraken we de "randonees" van de dagtrip, en namen nota van de knooppunten naar St. Sever, bijna de achtertuin van haar thuisbasis.
Ondertussen heb ik weet van de technische problemen door onweders en blikseminslagen in de regio waar Vanessa en Luc op verlof zijn, waardoor het ontvangen van mijn tekstjes onmogelijk is. Hopelijk volgt de schadeherstelling vlug zodat de volgers niet het ergste vrezen voor mij.
Ik ga afsluiten want het is tijd om te gaan stappen, vandaag samen met mijn kamergenote van afgelopen nacht, met Babette.
Allemaal een prettige dag en tot deze namiddag in het wat meer dan 20 km verder gelegen St. Sever.
Groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 27august.: Mont-St.-Marsan >>> Saint-Sever |
 Vandaag stond een middelmatige trip van 21 km met enkele balonettes en op het einde een geweldige grimpette op de agenda.
Wat hier in de Landes cool is, zijn de zeer duidelijk markeringen voor de pelgrimsroutes. Anderzijds, moet ook gezegd worden dat in navolging van de Gironde de uitgaven voor overnachting in de gemeentelijke en andere infrastructuren laag zijn. In het duurste geval wil dat zeggen 8 beschermlaken(s) en proper deken inbegrepen. Bovendien is er keukenmateriaal voorhanden.
Alhoewel we geen race houden loop ik ferm verschillende van mijn voorgangers voorbij. Dat kunnen we dagelijks volgen in de "carnet d'accueil et des suggestions" waar meestal een dankwoordje in geplaatst staat, of een stupiditeit zoals (letterlijk overgenomen) -si vous pouviez juste mettre à disposition un peu de café et de confiture pour.........sign. Francis et Chantal du Loiret.
Natuurlijk hebben ze vergeten de soort confituur te vermelden. De meeste andere pennenvrienden beginnen meestal met -Un grand merci à......- , steeds voorafgegaan van de dag van vertrek.
Zo weet ik dus de bewegingen van de meeste pelgrims zoals ik nader op Antoine uit Herstal en op Isabel en John uit Engeland. Maar weet ik van een inhaler onderweg, dat gebroeders Alain en Willy uit België mij stilaan inhalen, dus verwacht ik ze kortelings te ontmoeten.
In St. Sever ben ik ondergebracht bij de broeders Jacobijnen, een prachtige pas gerenoveerde installatie naast het klooster. Odile is de verantwoordelijke toezichtster die er dan ook verblijft. Zij is hospitalière in het klooster. Wekelijks wisselen de kloosterlingen elkaar af.
Vandaag nam ik ook afscheid van Babette die mij vervoegde om niet alleen door -le bois de Gascogne- te moeten trippen. We hadden een aangename verstandhouding, want daar is het om te doen al ge samen afstanden met toch wel moeilijke passages moet lopen. Babette is een echte berggeit, zeer sterk in de hellende gedeelten, ze groeide op in de Pyreneeën, hun benen zijn sterker gebouwd maar ook elegant.
Nu woont ze met haar moeder en schoonzus op amper 10 km van St. Sever. Op de uitnodiging om mee naar haar thuis te trippen ben ik niet ingegaan, een ommetje van 2 x 10km zag ik niet goed zitten, dus adieu Babette, misschien zien we elkaar volgend jaar terug, wanneer ik 3 weken vakantiewerk ga doen in een Spaanse refugio en zij haar camino verder afwerkt vanaf St. Sever tot halfweg Compostella.
Nu is het tijd om bij Odile aan te zitten. Ze vertelde mij dat ze kip met pasta gemengd met "sete" ging klaarmaken. Sete is een soort van champignon die in deze periode geplukt wordt in het uitlopende zanderige gedeelte van het bos. Volgens haar, de grand cru onder de champignons. En mocht het met mijn spijsvertering daarbij mislopen, dan zal ik mij daarover weinig zorgen maken. Odile is immers hospitalière.
Morgen doe ik het stillekes aan, een trip naar het 16 km verder gelegen Hagetmau.
Allemaal de groetjes, hou jullie kloek en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 28 augustus : St.Sever >> Hagetmau. |
 Het eten bij Odile was inderdaad echt lekker, de champignons maakten het verschil. Odile verklapte mij dat de "Sete" wel lang moet koken om vervolgens afgewerkt te worden in een braadpan met olie , wat gesnipperde ajuin en lookteentjes.
Zet daarbij een gewoon rood wijntje, meer vraagt dat niet om gezellig aan de babbel te komen.
En er werd heel wat afgebabbeld, over de pelgrimage, over het leven in de kloosters. Odile leefde en werkte in verschillende kloosters, om uiteindelijk hier te belanden. Een hospitalière is niet echt een zuster, die gebonden is aan geloften, dagdagelijkse gebeden enz. Ze leiden wel een celibatair bestaan. Afijn, lekker gegeten goeie en gezellige babbel en heel wat materiaal om over na te denken.
Vandaag dus een ontspannende wandeling naar Hagetmau, 16 km langs GR-paden, holle wegen, zanderige gronden, riviertjes, hier en daar een maisveld, de natuur op zijn mooist in een begonnen herfst.
En toch duurde de trip 5 volle uren voor ik toekwam rond 14u30 aan de Office de Tourisme, waar het deze keer wat moeilijk liep. Ze stuurden mij zowat van de os naar de ezel voor het verkrijgen van de toegangscode voor het Jacobsverblijf.
En ja, bij aankomst stonden de gebroeders Willy en Alain mij op te wachten met een grote smile op hun gezicht. Eindelijk kunnen we kennismaken zei Alain, we hoorden al veel over u vertellen en zijn blij kennis te kunnen maken. Il fallait que... dat we een dubbele trip van Mont-de-Marsan via St.Sever tot hier in Hagetmau deden om onze 1ste Belg tegen te komen. Trente-six km on sest tappé pour cela.
De broers Willy en Alain Waerts zijn afkomstig uit het Waalse Barvanse nabij Durbuy. En vertrokken daar op 13 juli. Aanvankelijk liepen zij zowat dezelfde weg met in meerdere gevallen dezelfde slaapplaatsen. Tot in Vezelay was dat het geval en dan plots geen spoor meer van 'le Théo'. Na een tijdje gingen ze ervan uit, dat het waarschijnlijk mijn deeleinde was.
En dan vanaf Limoge waar zij in hetzelfde klooster de nacht doorbrachten 'hé le Théo est de retour sur la piste avec 4 jours d'avance' ze begrepen er geen snars meer van.
Vanaf toen hebben ze de achtervolging ingezet.
Alain en Willy zijn ooit topatleten geweest, die steeds hun conditie zijn blijven onderhouden. Zelfs nu ze pas op pensioen zijn lopen ze regelmatig halve en hele marathons en met goeie uitslagen. Vandaar dat ze veronderstelden dat dit ook mijn geval zou kunnen zijn.
Nu gaan we boodschappen doen en naar de laverie, deze avond maakt Willy pesto met hespstripjes en dan gaan we de situatie uitklaren.
Mensen allemaal mijn beste groetjes en tot morgen voor de zware tocht van 28km naar Orthez, de aanloop naar de "Hautes Pyrenees"
Daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Trip van 29 augustus : Hagetmau >>> Orthez (29 km). |
 Gisteren maakte ik kennis met Willy en Alain in Hagetmau in het opvanggebouw voor pelgrims met een crédential. s Avonds aten we Willy's-pesto. Eerder goed, en we hoefden geen zotte kosten te maken. Eten in een dusdanige warmte, feitelijk is een vroeg restaurant bezoek dan geen goed idee. Maar gisteren moesten we wel aan de trip van morgen denken.
Dat het gene kak ging worden, hadden we rap door en dat het opnieuw heet ging worden wisten we ook. Dus trippen naar Orthez om onderweg de overstap te maken van "de Landes naar le département des Pyrenees Atlantique" . Waar die onzichtbare lijn ervan ligt, dat zal - jziezekes boom- ook niet precies weten. Wat wij alle 3 opmerkten is, dat opeens niemand je nog goede dag toeroept, of op een babbel aanstuurt, laat staan vraagt of ge geen dorst hebt.
In feite komt dit volkje "en hunne klap " echt onsympathiek over.
Wat ook onze aandacht trekt is hoe dichter dat we de stad naderden, hoe beter we de aflijning van de Pyreneeën te zien krijgen op het gezichtseinde. In l'Office de Tourisme werden we echter met de glimlach verder geholpen en we hoefden zelfs niet eens ver te lopen voor onze slaapplaats van 8. Rechtover de Office in een oud ( 17° eeuws torentje ) zijn we ondergebracht.
Ook hier zijn het de hospitalières die de plak zwaaien. Vandaag zal het vroeg lakenkermis worden, récup is aan de orde van de dag, en bij mij niet alleen zo te zien, ook bij mijn 2 tripmaten.
Zo, allemaal tot morgen een goede nacht en daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
|
|
|
