 |
|
|
Doe wat liefde je gebiedt,
Ga je hart verpanden
In mijn leven en mijn lied,
Draag ik jou op handen |
| Uit "Carmina Burana" |
|
| 03-09-2015 |
 Dinsdag 1september : rustdag St.Jean.P.d.P |
 Gisteren maandag zijn Willy en ik redelijk laat na een dubbele trip van in totaal 42km , in St.Jean PdP aangekomen. Willy stond erop om samen dit tussendoel te bereiken. Het is onze laatste camino-trip samen.
Willy tript morgen de trip naar Ronceveau , ik ga het postpakket met het 3de paar schoenen afhalen. Anderzijds is het een welgekomen rustpauze om de kledij en rugzak eens een grondige beurt te geven en naar de coiffeur te gaan. Pas aangekomen heeft een onweer van je welste een uur aan een stuk lelijk huis gehouden. Veel van dat onweer zullen we niet voortvertellen, want binnen de kortste keren lagen we in bed. Erg laat op de avond hebben we dan de ons no resterende boterhammetjes opgegeten. Willy vertrekt vroeg op noodrantsoen met de nog resterende drank.
Dinsdagochtend 5u, opstaan, wassen, scheren, ontbijt, Willy zijn rugzak klaarmaken en ik diende van de slaapkamer met 2 bedden te verhuizen naar een kleinere met 1bed. Onze hospita, een kranige dame van 82j. had een lunchpakket voor Willy klaargemaakt, oef Willy kon voort. Uit broederschap tripte ik mee met Willy tot in Monkosailia.
Willy was verrast en aangedaan, hij had zich aan dat uitwuiven niet verwacht. Bij mijn terugkomst tegen de noen, kwam ik een wenende Martine tegen aan het centre d'accueil des pèlerins juist naast onze slaapplaats. Alles was reeds volzet.
Maar het vervolg en wedervaren verklap ik in het volgende verslag.
Toekomen in het knooppunt van St.Jacques is meer dan een heks dinsdag, het is een bijna ramp voor een pelgrim. De hotelprijzen zijn niet vergelijkbaar en erg onredelijk van prijs, menig pelgrim overnacht op de grond onder een overdekt caféterrasje!
Ook dat moet ge voor Compostella kunnen over hebben.
Allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 02-09-2015 |
| Rumbo a España - De Reconquista versnelt - deel 10 - |
De achteruitgang van Damascus ten voordele van Bagdad had van deze stad een ware sprookjesstad gemaakt. Lang waren de hangende tuinen een symbool van de kennis van de oosterse wereld.
De vele onderlinge twisten onder de machthebbers veroorzaakten echter een kennisvlucht naar het Westen. Dit kwam Córdoba ten goede, waardoor de stad een meer oosters uitzicht kreeg : duizend moskeeën, bazaars, negenhonderd badhuizen...
Bij pogingen om ook door te breken naar Noord-Spanje kwamen de Arabieren echter in botsing met Karel de Grote, die door de christenen ter hulp geroepen werd. In het
Roelandslied vertelt men hier over de strijd bij Roncesvalle.
Het Califaat van Córdoba wordt dus de tweede sprookjesstad van de Islam.
In het algemeen werd het Gotische systeem van het groot-grondbezit overgenomen.
Veel slaven werden weggehaald uit Afrika om de agri-cultuur uit te bouwen. We zien vernieuwingen op tal van vlakken : rijst, katoen, olijven, saffraan, schapenteelt, fortificaties, irrigaties
.
De Kalief versloeg ook de Vikingen en maakte van de Douro de Noord-grens.
Maar
bij de dood van zijn opvolger, de grote Al-Mansoer, kwam er een sterke achteruitgang van hun macht en in 1023 viel het land uiteen in kleine Taifas.
Geleidelijk aan werden de kleinsten hier door een paar grotere opgeslokt. Dit speelde in de kaart van de christenen, waar een gelijkaardige beweging bezig was.
Spanje anno 2015 is samengesteld uit 17 regios met een grote autonomie. Dit was toen ook al het geval, maar er waren er misschien nog meer. Het ene was een graafschap, het andere een hertogdom, Asturië was een prinsdom, Castilë en Aragón noemden zich een koninkrijk
. Alles was in handen van de adel. Streek per streek waren er andere zeden en gewoonten. Er waren wel een tiental verschillende talen.
Door huwelijken, onderlinge akkoorden om zich veiliger te voelen
voegen verschillende staatjes zich samen en zijn daardoor beter centraal geleid.
Castilië, het grootste, slokt in 1085 León en Galicië op en doet een uitval naar het Z, waarbij het Toledo, de vroegere hoofdstad van de West-Goten veroverd.
De bal is aan het rollen
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 01-09-2015 |
| Trip van 31augustus: Sauveterre-de-Bearn >> Ostabat >> SAINT-JEAN-PIED-de-PORT. |
 Vandaag zou het erom spannen.
-Gisteren zondag- en naar gewoonte geen eenvoudige opdracht om in Frankrijk al was het maar een winkel laat staan het Office de Tourisme of een restaurant open te vinden. Frankrijk blokt op uitzondering van zijn grenzen en enkele hardleerse handelaars alles af. Willy had bijna 40' voorsprong genomen op de laatste beklimming en vond nog een slaapplaatsje bij een hari-chrisna adept. Een kamertje met 2 matrassen om "paljasse par terre" te slapen. We hoefden er geen cent voor te betalen Yves deed het uit zuivere liefdadigheid voor pelgrims in nood.
Yves leerde mij ook iets bij : - bescheidenheid en vrij zijn van wensen leidt tot innerlijke rust-, simpel niet?
Deze morgen waren we beiden al om halfvijf wakker en om halfzes zijn we dan maar in het donker richting Ostabat vertrokken. De ervaring rijke Willy nam mij op sleeptouw, de cadans op de op dat ogenblik autoluwe D134 werd stilaan opgetrokken, tegen dat de klaarte opkwam bereikten we Sussaute en na iets meer dan 1uurtje -Suhast (km 11).
Eindelijk een winkelcentrum, uitgehongerd hebben we er mondvoorraad en drank ingedaan enkele belegde broodjes binnengeslagen en dan verder naar km 15> Saint Palais dus reeds dik over de helft van de trip. Groot overleg met Willy, wat doen we? Verder de steenweg volgen? Dan staan we rekening houdend met de moeilijke klim naar Chapele de Soyarza tegen de middag in Ostabat. Ik had in de snot waar Willy naar toe wilde, we trippen verder de baan af en zien of ik het ritme kan volgen. Pil 12 uur staan we aan het rondpunt van Ostabat. Ca va Theo, proberen we verder door te lopen tot St.Jean?
Effekes rekenen, bijna 21 km , alleen nog balonettekes vermoeidheid valt mee, max. 5 uur van Ostabat. Willy is de sterkste, hij trekt, ik volg en we spreken af, dat wanneer ik niet meer kan we daar slapens zoeken. Het werden uiteindelijk bijna volle vijf uur aanklampen en doorbijten.
41 km maalden we af met alleen regelmatig kleine rustpauzetjes.
We deden het, en we zijn er aangekomen in Saint -Jean-Pied-de-Port , een laatste tussenstation op de weg naar Compostella.
Ik had er zoveel naar gehoopt en getracht om in St. Jean te geraken.
Vandaag ben ik er toegekomen op mijn tandvlees dat wel. Opeens is het of die droom is opgehouden te bestaan. Onze hospita is een kloeke madam van 81 jaar, ik denk niet dat ze ooit een zo belabberde pelgrim opnam in haar prachtige woning. Een adres dat mij vroeger werd toegeschoven door een gewaardeerde randonneur.
Een half uurtje later lagen Willy en ik al in bed voor een deugddoende rust. Nu is het middernacht en eten we onze boterhammetjes op.
Morgen en overmorgen heb ik rustdag omdat ik een postpakket verwachtende ben met nieuwe tripschoenen. Willy trekt morgen verder de Pyreneen in. Uit erkentelijkheid en gegroeide kameraadschap ga ik mijn vriend uitgeleiden tot in het 8km van St. Jean afgelegen Orisson.
Onderweg maakten we plannen voor na onze terugkeer in Belgica.
Waarden worden pas waardevol als ge in dezelfde richting trekt.
Tot later Willy en buen camino gewenst.
Allemaal de groetjes en daaag van Théo
|
|
|
|
|
| 31-08-2015 |
| Trip van 30 augustus : Orthez >> Sauveterre-de-Bearn (25km) |
 Met Willy vorm ik een goed team, op het trippen zit er snee op, toch de eerste 15 > 16 km wanneer het nog fris is. Deze ochtend zijn we bij de opkomende klaarte vertrokken, de koelte deed deugd, ons getetter bepaalde mee de kadans van een kleine 120 passen/min. wat neerkomt op 4 en een prul km/u.
De aanloop naar de Pyreneeën is ingezet het ontzag ervoor groot.
Spanje komt per stap dichterbij, auto's met Spaanse nummerplaten zijn geen uitzonderingen meer, zelden kruist ge hier op zondag wandelaars, wat vorige zondagen wel regel was. Zijn het hier al Basken? Ik weet het niet, in alle geval de minder vriendelijke kant van dit volkje staat in een schril contrast met de inwoners van de Landes, de Girondes, de Limousin, de Champagne en de Franse Ardennen. Ik noem ze graag op die toffe regio's, waar ik beste herinneringen van meedraag. Ik had voor aanvang van de pelgrimstocht een totaal foute visie en beeld over Frankrijk, zijn wondermooie streken, zijn goed geaard volkje, hun ongekunstelde vriendelijkheid, het iedereen zonder uitzondering vriendelijk goeie dag zeggen, ik zal het verdorie allemaal missen.
Ik mag ook verklappen dat ik geen enkel stukje papier of wat ook durfde op de grond te gooien, zoveel respect bracht ik op voor de toewijding waarmee ze begaan zijn om hun gemeente proper te houden.
Vandaag beleef ik een andere volkscultuur met de eerste zichtbare hondendrollen op straat, zwerfvuil onder de vorm van PVC-flessen karton enz... dit alles in schril contrast met vorige weken.
Vandaag zijn Yves en Clementine onze gastheer en dame, Yves is Baskisch, Clema Centraal-Afrikaanse. Ze onthalen pelgrims met de bescheiden middelen waarover ze beschikken op een hartelijke warme manier. Hun deur staat steeds open voor pelgrims.
Morgen trippen we voor de voorlaatste keer op Frans grondgebied naar Ostabat-Asme 26km bergop, bergaf en terug bergop en terug......
Mensen allemaal ik ga nu gaan rusten, allemaal de groetjes en daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Rumbo a España - Pelgrim of avonturier - deel 9 |
De mensen, die reageerden op de vraag om hulp vanwege Santiago, waren van allerlei allooi. Sommigen onder hen waren diep overtuigde christenen, maar hadden zeker niet de gewenste militaire eigenschappen. Zij wilden gaan bidden op het graf van de heilige, maar waren amper bestand tegen de moeilijkheden van de reis. Het waren zeker geen vechtjassen.
Laten we hen de gewone pelgrims noemen, de peregrinos.
Anderen voelden diep in zich wel een strijdvlammetje flakkeren, maar hadden geen enkele militaire ervaring of uitrusting en zagen er tegen op, om alleen een paar duizend kilometer af te leggen, zeulend aan een maliënkolder en een zwaard.
Daarom probeerden ze zich aan te sluiten bij een grotere groep, die dan zichzelf bevoorradend op weg ging.
Hoe lang ze hun edel motief behielden, was niet te voorspellen. Er was weinig georganiseerd contact tussen al deze losse groepen. Taalverwarring en lukrake schermutselingen alom. Van een frontlijn was nauwelijks sprake, die veranderde elke dag. Soms gebeurde er maandenlang niets.
Het spreekt vanzelf, dat heel wat zogenaamde militaire handelingen niet al te katholiek waren. Voeding en huisvesting zoeken gebeurde ten koste van de burgers.
Wanneer er na een overwinning wat te roven viel, liet men dit zeker niet liggen.
Sommige groepen zullen hun Moorse doelwitten zeker ook wel zo uitgekozen hebben, dat ze er zeker van waren, dat er voldoende buit was
Laten we hen de strijders noemen of misschien beter de mercenarios.
In die tijd kende de Kerk ook al het woordje aflaat soms ook volle aflaat.
Deze straf of kwijtschelding van zonden werd verkregen na een boete-tijd van een bepaalde tijd, waarna de betrokkene van zijn verplichting ontslagen was.
Soms was de boete zwaarder en werd een pelgrimstocht naar Rome, Jeruzalem, later ook Compostella opgelegd.
Vaak werd een aflaat reeds verkregen na veertig dagen, waarna de strijder weer naar huis terugkeerde. Zo losten sommige groepen zich vanzelf op.
De reconquista zou een werk van lange adem blijken.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
| 30-08-2015 |
| Trip van 29 augustus : Hagetmau >>> Orthez (29 km). |
 Gisteren maakte ik kennis met Willy en Alain in Hagetmau in het opvanggebouw voor pelgrims met een crédential. s Avonds aten we Willy's-pesto. Eerder goed, en we hoefden geen zotte kosten te maken. Eten in een dusdanige warmte, feitelijk is een vroeg restaurant bezoek dan geen goed idee. Maar gisteren moesten we wel aan de trip van morgen denken.
Dat het gene kak ging worden, hadden we rap door en dat het opnieuw heet ging worden wisten we ook. Dus trippen naar Orthez om onderweg de overstap te maken van "de Landes naar le département des Pyrenees Atlantique" . Waar die onzichtbare lijn ervan ligt, dat zal - jziezekes boom- ook niet precies weten. Wat wij alle 3 opmerkten is, dat opeens niemand je nog goede dag toeroept, of op een babbel aanstuurt, laat staan vraagt of ge geen dorst hebt.
In feite komt dit volkje "en hunne klap " echt onsympathiek over.
Wat ook onze aandacht trekt is hoe dichter dat we de stad naderden, hoe beter we de aflijning van de Pyreneeën te zien krijgen op het gezichtseinde. In l'Office de Tourisme werden we echter met de glimlach verder geholpen en we hoefden zelfs niet eens ver te lopen voor onze slaapplaats van 8. Rechtover de Office in een oud ( 17° eeuws torentje ) zijn we ondergebracht.
Ook hier zijn het de hospitalières die de plak zwaaien. Vandaag zal het vroeg lakenkermis worden, récup is aan de orde van de dag, en bij mij niet alleen zo te zien, ook bij mijn 2 tripmaten.
Zo, allemaal tot morgen een goede nacht en daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Trip van 28 augustus : St.Sever >> Hagetmau. |
 Het eten bij Odile was inderdaad echt lekker, de champignons maakten het verschil. Odile verklapte mij dat de "Sete" wel lang moet koken om vervolgens afgewerkt te worden in een braadpan met olie , wat gesnipperde ajuin en lookteentjes.
Zet daarbij een gewoon rood wijntje, meer vraagt dat niet om gezellig aan de babbel te komen.
En er werd heel wat afgebabbeld, over de pelgrimage, over het leven in de kloosters. Odile leefde en werkte in verschillende kloosters, om uiteindelijk hier te belanden. Een hospitalière is niet echt een zuster, die gebonden is aan geloften, dagdagelijkse gebeden enz. Ze leiden wel een celibatair bestaan. Afijn, lekker gegeten goeie en gezellige babbel en heel wat materiaal om over na te denken.
Vandaag dus een ontspannende wandeling naar Hagetmau, 16 km langs GR-paden, holle wegen, zanderige gronden, riviertjes, hier en daar een maisveld, de natuur op zijn mooist in een begonnen herfst.
En toch duurde de trip 5 volle uren voor ik toekwam rond 14u30 aan de Office de Tourisme, waar het deze keer wat moeilijk liep. Ze stuurden mij zowat van de os naar de ezel voor het verkrijgen van de toegangscode voor het Jacobsverblijf.
En ja, bij aankomst stonden de gebroeders Willy en Alain mij op te wachten met een grote smile op hun gezicht. Eindelijk kunnen we kennismaken zei Alain, we hoorden al veel over u vertellen en zijn blij kennis te kunnen maken. Il fallait que... dat we een dubbele trip van Mont-de-Marsan via St.Sever tot hier in Hagetmau deden om onze 1ste Belg tegen te komen. Trente-six km on sest tappé pour cela.
De broers Willy en Alain Waerts zijn afkomstig uit het Waalse Barvanse nabij Durbuy. En vertrokken daar op 13 juli. Aanvankelijk liepen zij zowat dezelfde weg met in meerdere gevallen dezelfde slaapplaatsen. Tot in Vezelay was dat het geval en dan plots geen spoor meer van 'le Théo'. Na een tijdje gingen ze ervan uit, dat het waarschijnlijk mijn deeleinde was.
En dan vanaf Limoge waar zij in hetzelfde klooster de nacht doorbrachten 'hé le Théo est de retour sur la piste avec 4 jours d'avance' ze begrepen er geen snars meer van.
Vanaf toen hebben ze de achtervolging ingezet.
Alain en Willy zijn ooit topatleten geweest, die steeds hun conditie zijn blijven onderhouden. Zelfs nu ze pas op pensioen zijn lopen ze regelmatig halve en hele marathons en met goeie uitslagen. Vandaar dat ze veronderstelden dat dit ook mijn geval zou kunnen zijn.
Nu gaan we boodschappen doen en naar de laverie, deze avond maakt Willy pesto met hespstripjes en dan gaan we de situatie uitklaren.
Mensen allemaal mijn beste groetjes en tot morgen voor de zware tocht van 28km naar Orthez, de aanloop naar de "Hautes Pyrenees"
Daaag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Trip van 27august.: Mont-St.-Marsan >>> Saint-Sever |
 Vandaag stond een middelmatige trip van 21 km met enkele balonettes en op het einde een geweldige grimpette op de agenda.
Wat hier in de Landes cool is, zijn de zeer duidelijk markeringen voor de pelgrimsroutes. Anderzijds, moet ook gezegd worden dat in navolging van de Gironde de uitgaven voor overnachting in de gemeentelijke en andere infrastructuren laag zijn. In het duurste geval wil dat zeggen 8 beschermlaken(s) en proper deken inbegrepen. Bovendien is er keukenmateriaal voorhanden.
Alhoewel we geen race houden loop ik ferm verschillende van mijn voorgangers voorbij. Dat kunnen we dagelijks volgen in de "carnet d'accueil et des suggestions" waar meestal een dankwoordje in geplaatst staat, of een stupiditeit zoals (letterlijk overgenomen) -si vous pouviez juste mettre à disposition un peu de café et de confiture pour.........sign. Francis et Chantal du Loiret.
Natuurlijk hebben ze vergeten de soort confituur te vermelden. De meeste andere pennenvrienden beginnen meestal met -Un grand merci à......- , steeds voorafgegaan van de dag van vertrek.
Zo weet ik dus de bewegingen van de meeste pelgrims zoals ik nader op Antoine uit Herstal en op Isabel en John uit Engeland. Maar weet ik van een inhaler onderweg, dat gebroeders Alain en Willy uit België mij stilaan inhalen, dus verwacht ik ze kortelings te ontmoeten.
In St. Sever ben ik ondergebracht bij de broeders Jacobijnen, een prachtige pas gerenoveerde installatie naast het klooster. Odile is de verantwoordelijke toezichtster die er dan ook verblijft. Zij is hospitalière in het klooster. Wekelijks wisselen de kloosterlingen elkaar af.
Vandaag nam ik ook afscheid van Babette die mij vervoegde om niet alleen door -le bois de Gascogne- te moeten trippen. We hadden een aangename verstandhouding, want daar is het om te doen al ge samen afstanden met toch wel moeilijke passages moet lopen. Babette is een echte berggeit, zeer sterk in de hellende gedeelten, ze groeide op in de Pyreneeën, hun benen zijn sterker gebouwd maar ook elegant.
Nu woont ze met haar moeder en schoonzus op amper 10 km van St. Sever. Op de uitnodiging om mee naar haar thuis te trippen ben ik niet ingegaan, een ommetje van 2 x 10km zag ik niet goed zitten, dus adieu Babette, misschien zien we elkaar volgend jaar terug, wanneer ik 3 weken vakantiewerk ga doen in een Spaanse refugio en zij haar camino verder afwerkt vanaf St. Sever tot halfweg Compostella.
Nu is het tijd om bij Odile aan te zitten. Ze vertelde mij dat ze kip met pasta gemengd met "sete" ging klaarmaken. Sete is een soort van champignon die in deze periode geplukt wordt in het uitlopende zanderige gedeelte van het bos. Volgens haar, de grand cru onder de champignons. En mocht het met mijn spijsvertering daarbij mislopen, dan zal ik mij daarover weinig zorgen maken. Odile is immers hospitalière.
Morgen doe ik het stillekes aan, een trip naar het 16 km verder gelegen Hagetmau.
Allemaal de groetjes, hou jullie kloek en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 26 august. : Roquefort >> Mont de Marsan. |
Gisteren bij het afleggen van de laatste 10 km nam Babette me op sleeptouw. Babette is een Baskische maar woont al jaren in Mugron. Samen met haar moeder en schoonzus runnen ze een klein landbouwbedrijfje. Babette tript sinds 15 augustus bij gebrek aan meer vrije tijd en tripte al een paar dagen met André. Vandaag vervoegde ze mij niet alleen om de lange trips die ik afleg, maar ook om van zijn ongewenste opdringerigheid af te zijn.
Fijn gezelschap natuurlijk, ook de aangename babbel is meegenomen, Babette is een echt babbelorgel, nadeel daarvan is dat de stilte rond mij daarmee doorbroken is. Ge kunt u niet voorstellen hoeveel info mensen op amper 3uur tijd met elkaar uitwisselen. Bab is een feministe, zegt ze, mij niet gelaten. Maar toch heeft ze volgens mij veel conservatieve trekjes en een religieuze dimentie.
Aangekomen in Mont de Marsan waar ik reserveerde en zij geen plaats vond, vroeg ze of ik bezwaar had tegen het delen van de "chambrette". Ze zou voor de helft tussen komen in de kosten. Ja, ik kon wel moeilijk weigeren in de gegeven omstandigheden. Dus chambrette commune en ieder in een apart bedje, voor mij wel een apart gevoel, slapen en verzorgen in de nabijheid van een wildvreemde vrouw.
Al bij al verliep het rimpelloos en was er niets gênant aan. Bab was 's morgens heel vroeg uit de veren, ik heb haar wekker niet horen aflopen, ongeremd heb ik mij kunnen klaarmaken, het liep vlotjes. Aan tafel bespraken we de "randonees" van de dagtrip, en namen nota van de knooppunten naar St. Sever, bijna de achtertuin van haar thuisbasis.
Ondertussen heb ik weet van de technische problemen door onweders en blikseminslagen in de regio waar Vanessa en Luc op verlof zijn, waardoor het ontvangen van mijn tekstjes onmogelijk is. Hopelijk volgt de schadeherstelling vlug zodat de volgers niet het ergste vrezen voor mij.
Ik ga afsluiten want het is tijd om te gaan stappen, vandaag samen met mijn kamergenote van afgelopen nacht, met Babette.
Allemaal een prettige dag en tot deze namiddag in het wat meer dan 20 km verder gelegen St. Sever.
Groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 25 august.: Captieux >> Roquefort. |
 Ik vreesde deze trip, niet alleen om zijn eenzaamheid door woud, maar eveneens omwille van tal van samenkomende elementen. Noem het een knooppunt van de overgang van de "Gironde" naar de regio van de Landes, een overstap van de landelijke streken van druivencultuur en wijnbouw, weiden en zonnebloemvelden, naar het bossenrijk gebied. Een eerste kennismaking van 33 km, woudstappen, omleidingen niet meegerekend en eindigend in het beminnelijke stadje Roquefort. De GR zelf loopt 2/3 van de afstand op een uitgebroken spoorlijn die 30 jaar geleden de 2 tripsteden met elkaar verbond. Vandaag waren er wel St. Jacobstappers aan het trippen, soms werd ik ingehaald soms ging ik er eentje voorbij. Om 9u45 hield ik de nagedachtenis aan en voor Liliane ter hoogte van de plaatsnaam Daouge.
Het zanderige spoor was vandaag de heimelijke killer, de dorst de hofdame ervan.
Ter hoogte van Bourriot-Bergonce zat ik door mijn watervoorraad heen, dus een ommetje van 3 km naar dat dorpje voor de aanvulling ervan.
Ter hoogte van Retjons op 9 km van de slaapplaats staat dan de fameuze borne van " 1000 km tot St. Jacques", ik kon de moed niet meer opbrengen om dat ommetje van 2km heen en evenveel terug af te leggen. Uiteindelijk kwam ik na bijna 10 uur onderweg zijn, toe in Roquefort waar ik de toegangssleutel diende af te halen in "café de la Paix" voor de gratis refuge die de Landes aan de pelgrims aanbieden.
Ik denk niet dat ik ooit sneller een douche nam en in de slaapzak lag.
Met mijn kamergenoten heb ik amper een paar woordjes uitgewisseld. Op 1 na die dezelfde trip uitliep, hadden de 5 anderen halfweg overnacht in een plooitentje en de bijhorende insectenbeten moeten incasseren.
Morgen staat de woud verlengende trip van 28 km op de menu, gelukkig met halfweg een bevoorradingspunt en met een gratis wifi-verbinding.
Maar nu trek ik de sloop over mijn hoofd en laat de anderen verder uitrazen.
Allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 24 august. : Bazas >> 22km verder gelegen Captieux. |
Vandaag geen uitgeleide, maar wel onze vriend Philippe die me stond op te wachten aan zijn zaak. Voor de gelegenheid met verse koffie en koffiekoekjes. Zijn eerste vraag, hebt ge de foto's doorgestuurd voor de blog? Tuurlijk Philippe, hier kijk en dan aan tafel. Wie daarop mee kwam aanzitten was Elodie van het Office, en Théo goed geslapen? Tuurlijk, altijd als ik alleen slaap grapte ik, maar nu heet ik Théofile want mijn tijd om te gaan is gekomen. Begint het me daar ineens toch niet te regenen. Foert dan maar en terug uitspannen. Elodie inmiddels naar haar bureau en Philippe zijn deels overdekt terras aan het schikken voor de kortslapers. Een klein half uurtje later brak de zon terug door en - en avant ermee. De uitgestippelde weg bleek best haalbaar, een klein deeltje door de stad, alsdan een goeie 3km met wegverharding en dan treffelijke wandelwegen tot bijna in Captieux.
Het zat me opnieuw mee bij de aankomst. Naar gewoonte een koffie op het terrasje aan de kerk. De waard sprak mij bij het bestellen aan - et alors fini- voor vandaag? Ja, t is genoeg voor vandaag. Hebt ge al iets om te slapen? Nee, nu ga ik op zoek. Weet ge dat het pelgrimslokaal hier 50m. verder is? Nee meneer, waar moet ik daarvoor zijn? Chez moi. Ha dat is de max, eten, drinken en slapen in de omtrek van 50 m. en is er nog plaats? Er zijn 6 plaatsen en gij zijt de eerste dus ge kunt kiezen. Hij wees mij de locatie, gaf mij de deurcode en vroeg mij om voor 17 u. mij voor te stellen bij de receptie van de Mairie en de Crédential te laten afstempelen. Ondertussen is het hier opnieuw beginnen gieten. Ik ontsnapte voor de 2de keer aan een plensbui.
Slimme gast, doet het onderhoud van een lokaaltje van 24 meter kwadraat + 2 douchecellen en 1 wc, ontvangt daarvoor de helft van de bijdrage van 10, en waar gaan de pelgrims eten en een glaasje drinken? Just, bij .......
Nu nog mijn was, maar ik denk dat dat - huize Théo- zal worden.
Morgen wordt het een 34 km lange bostrip, maar ook memorabele trip. Liliane overleed exact 10 maand geleden. Morgen ook ben in op precies 850 km van Vezelay en kom onderweg in de plaatsnaam Retjons de borne van de "1000 km de Saint-Jacques" voorbij.
Morgen ben ik 48 dagen onderweg en legde iets meer dan 1.400km af waarvan bijna 6km met autotransport na mijn valpartij met knieblessure.
Mannekes wette gijlle goe wa? Ik ga afsluiten, mij voorbereiden voor morgen, douchen en vroeg in de slaapzak en in 't bed.
Allemaal de groetjes en daaag vanThéo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 23 august. : La Reole >> Bazas / 29km. |
 Odette de gastvrouw ging een eind mee stappen om de weg te tonen, een meer dan 3km kortere weg, die de plaatselijke wandelaars verkiezen om het panoramisch zicht op hun stad, maar ook voor de aansluiting op hun wegennet. Alzo werd ik gedropt op de wandelweg naar Savignac >Brouqueyran > Cazats tot bijna in Bazas. Prachtige wandelwegen, aangenaam om de velden en landerijen te doorkruisen, een aanrader.
Bazas is echt een pelgrimsstad, het Office de Tourisme geeft uitstekende begeleiding, de aangeboden infrastructuur is -perfect- ,de opvang zonder twijfel de beste tot nu toe.
Eerste taak na de pelgrimsformaliteiten is een koffie gaan drinken en daar viel mijn oog op een groot bord met foto, tekst en uitleg over en correspondentie tussen de waard en de Paus. Het nemen van de foto ervan was hem niet ontgaan, hij stelde zich voor Philippe is zijn naam. In zijn vrije tijd is hij pasteibakker, specialisatie - meringues- een familierecept dat hij verder ontwikkelde, een lekkernij waarvoor toeristen plat op de buik gaan. Ik raakte goed in gesprek met Philippe Mirambet en hij liet me bij uitzondering toe in zijn heiligdom waar de meringues met allerlei smaken, kleuren en geuren gesouffleerd uit de oven komen.
Zijn topcreatie is de meringue-Jacobsschelp. Uniek, de ontwikkeling ervan een beroepsgeheim voorzien van een patent. Philippe vond mij 'sympa', nadien begreep ik waarom.
Goed, dat terzijde gelaten, die kerel heeft het letterlijk en figuurlijk gemaakt sinds hij -sur le plateau- is geweest van enkele TV-zenders. Toch is het hem niet naar het hoofd gestegen en is hij een ware pelgrim en pelgrimsvriend gebleven, zo hoor en zie ik het graag. 's Avonds ben ik dan met hem nog een "Grimbergen" gaan drinken en wat gepraat over de pelgrimstocht, over Grimbergen en over de Vlaams/Waalse verhoudingen. Ooit komt hij nog wel eens naar België, hij zal een mailtje sturen , waarna we afspreken om Grimbergen te bezoeken en andere biertjes te proeven. Ik neem hem dan ook mee naar mijn stamkroeg - de Wolmarkt- in Tienen. Maar nu ga ik onder de wol en morgen naar de eerste trip in "Le Bois de Gascogne" naar het 22 km verder gelegen Captieux .
Allemaal de groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
|
| Trip van 22 augustus van Duras >> La Riole. |
 De dagen korten flink, de dag komt pas op tegen kwart voor zeven. Ik stond klaar om te vertrekken, maar niks te maren ik moest ontbijten van de hotelbaas. De trip verliep vlot langs de GR rood/wit. Vanaf morgen zit ik opnieuw op de GR van Veselay, eindelijk. Ja, veel kilometers zijn er niet af te malen, dus kon ik mij veroorloven om hier en daar een parolleke te doen met de wijnbouwers en natuurlijk een trosje te proeven. Lekker spul begod, heel wat anders dan onze winkel- of marktdruiven dat wel. Op die wijze deed ik er natuurlijk bijna 6 uur over, maar kwam meer dan op tijd aan bij Mevr. Moreau/ rue Cousseau, ik telefoneerde voor reservatie in de voormiddag, Mevr. Moreau maakt deel uit van de "chaine d'accueil chretienne" dat is een organisatie die pelgrims opvangt. Later in onze gesprekken, heb ik begrepen, dat de gemeente heel weinig doet voor de opvang van pelgrims, maar des te meer voor noord-afrikanen. En inderdaad het viel mij voor de eerste keer op , dat er veel van die soort rondhangen in het centrum. Voor de eerste keer zag ik hasj delen, zo ongegeneerd op het terras van een koffiezaak. Prix d'amis mon frère 25, onderhandelde er één.
Schuw, zenuwachtig volkje dat geen minuut stilstaat. Altijd met grote passen aan het ijsberen en naar elkaar rumoerig roepen met korte zinnetjes. Ge verstaat er weinig van, zo uit een andere wereld hier uit een boom gevallen. Het is ook voor de eerste keer dat het mij opvalt dat er zwerfvuil in de stad ligt.
Mevrouw Moreau had het ook over het onveiligheidsgevoel. Tiens, waar heb ik dat nog gehoord?
's Avonds zat ik mee aan tafel, met haar kinderen en kleinkinderen die voor het weekend op bezoek waren. Het ging er aangenaam en gezellig aan toe.
Odette de moeder, Denis en zijn vrouw Stephanie met kinderen Heloise en Cloe. Odette's dochter Anne-Marie en echtgenoot Laurent met kinderen Quentin en Sixtine.
Regelmatig komen zij zo allemaal samen, moeder en dochters maken eten klaar en ruimen af, de mannen hebben het meestal over hun werk en karweien aan hun huis. Vandaag lag de toon in het verlengde van de camino, die ook wijlen hun vader deed, en die ze vroeg of laat zelf ook zullen afleggen.
Het werd een zeer gevulde avond en het werd laat. En naar gewoonte volgt dan de dag erop voor mij, een langere en iets zwaardere trip. Hoe ik dat mijn eigen telkens lap, daar moet ik toch eens zien achter te komen.
In afwachting daarvan, allemaal mijn beste groetjes en daag van Théo
|
|
|
|
|
|
| Trip van 21augutus Eymet >>Duras - vervolg |
 In het eerste deel gaf ik veel tekst aan het verhaal van Louise. Vandaag heb ik het over de trip naar Duras zelf.
Het werd een broeiend hete dag langs de baan en ik wilde vooruitgaan, het was schier niet te doen. Weinig zones met lommer, door de open veldwegen afgewisseld met asfaltbaantjes, 26 km aan een stuk, met enkele dorpjes onderweg - zonder winkels- ideaal stapwerk voor het krijgen van brandende voetzolen. Ik vreesde blaren en veranderde zelfs 2 maal van kousen onderweg.
De 2 liter water hoe voorzichtig ook slonk zienderogen weg. Voorbij St.Front was het fini, een kerkhof tegenkomen mocht ik vergeten. Voor wie het nog niet moest weten, op kerkhoven is er altijd drinkbaar kraantjeswater aanwezig in Frankrijk, Marcel bracht me dat bij. De enige optie is doorgaan en hopen, hopen op desnoods een beekje of wat ook. En het werd -of wat ook- aan de ingang van Auriac-sur-Dropt, daar waren ze een feesttent aan 't opbouwen en ik kreeg er een fles gekoeld water mee. Betalen, geen sprake van -un pèlerin amène de la chance- et pour moi? Geen beenkrampen die ik echt vreesde. Vooruit ermee en verder naar Duras waarvan ik wist uit folders dat het een zusterstad is van St.Truiden/Duras.
Aangekomen op de Office de Tourisme, heeft de verantwoordelijke mij een ferme toer gelapt. Een koppel Fransen waren na mij binnen gekomen, en op het ogenblik dat hij mij wilde te woord staan, klampt de vrouw hem aan. Ze zitten door hun geld -et la voiture est en raque- en is binnen voor herstelling. Geeft die chauvinist toch niet de voor pelgrims voorbehouden kamer aan dat koppel zeker. Ik heb die gast dan heel luid mijn gedacht gezegd. Niks aan te doen, hij met dat koppel en de sleutel weg.
Ik aangedaan naar de -mairie- daar de stand van zaken en het onredelijke ervan toegelicht. Er werd een schepen bijgeroepen, die besliste dat ze de pelgrimskamer dienden te verlaten. Het koppel was er niet meer aanwezig, ze waren waarschijnlijk de stad in. En daar stond ik. Telefoon naar de burgemeester en die besliste om mits mijn akkoord met betaling van 20 mij onder te brengen in een hotel. Van eigens ging ik daarmee akkoord, want de pelgrimsregeling is veelal 15.
Later op de avond stelde de hotelier mij aan de burgemeester voor, die polshoogte kwam nemen of ik het naar wens had. Natuurlijk was ik tevreden, ik zei hem terloops dat ik van België ben en niet ver van St. Truiden woon. Toen trakteerde hij mij op een fles wijn uit de voorraad van Duras. En "son employé" ik heb zo het vermoeden dat die nog wat te wachten staat.
De hotelbaas deed er nog een schepje bovenop met de woorden dat - le petit-déjeuner- op kosten van het huis is.
Morgen staat de trip van Dura naar het 17 km verder gelegen La Reole op de kaart. Licht glooiend landschap tussen bosjes en rijpende druivenvelden.
Allemaal mijn beste groeten en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 24-08-2015 |
| Trip van 21 augustus: Eymet >> Duras. |
 Gisteren avond en we sluiten terug aan, had ik afspraak met de mevrouw van het Office de Tourisme d' Eymet, Louise is haar naam. Dus om 8 u. de afspraak, gezellig aperitieven en daarna pizza met een ferm streekwijntje. Met veel aandacht en aangedaan volgde ze het reisverhaal en het fotoalbum.
Louise vertelde dan haar levensloop, 2 maal gehuwd , eerste echtgenoot vroegtijdig en zonder kinderen overleden, kort daarop hertrouwd met een notaris die na een 11 jaar geslaagd en gelukkig huwelijk is verongelukt.
Twee geslaagde huwelijken achter haar en kinderloos gebleven, het deed leed aan. Zelf is ze lerares, doet aan politiek en tijdens het verlof helpt ze in het Office de Tourisme, kwestie wat om handen te hebben tijdens het verlof. Het grote burgerhuis waarin ze woont staat te koop. De onderhoudskosten zijn gewoon te groot en ze wil heel wat kleiner gaan wonen liefst met een levensgezel, maar die ze nog niet heeft gevonden.
Tot slot vroeg ze mij of ik een kaars wil meedragen voor haar, om aan te steken bij aankomst in St. Jacques. Graag zei ik, waarop ze me een doosje overhandigde.
Louise is een schatje van een vrouw, met fragile kantjes en met een gevoel voor rechtschapenheid.
Later op de avond voerde ze mij naar mijn slaapplaats terug.
Ik onthoud uit deze ontmoeting dat goedheid in een bolster zit, en de minder fraaie kanten in het omhulsel.
Morgen trip ik naar het 18km verder gelegen -La Reole- of verder naar Monsegur, waar ik eindelijk en opnieuw op de GR- van Veselay terecht kom.
Slechts 10 trippen scheiden mij van Saint-Jean-Pied-de-Port, waarvan de 3 door "Le Bois de Gascogne" en 2 trippen met een echt Tour- de- France gehalte.
Ik ben er nog niet, maar ik ga ernstig en eerlijk zijn, ik dacht nooit........ ik ga nu niet gaan snotteren, maar 't was niet simpel, geloof mij.
Allemaal mijn beste groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 23-08-2015 |
| Trip van 20 aug. 15 |
 Vandaag had ik me voorgenomen om het rustig aan te doen. Ik sliep eens rustig uit tot 7u. Een zalig gevoel, uitgeslapen wakker worden en dan even rondkijken, naar al wat je omringt. Veel, heel veel waar ik vroeger gewoon geen oog voor had, details, sublieme petieterigheid, pareltjes die zich onopvallend houden. Om 9uur besloot ik dan om maar door te gaan. Het beloofde warm te worden en het werd zeer warm. Ik nam rustig mijn tijd via Mescoules > St.-Eulalie-d'Eymet om te eindigen in Eymet. Een pittoreske ouderwetse gemeente met een prachtige marktplaats, een centraal gelegen fort en een herbouwde neogotische kerk.
Mijn slaapplaats ligt in een bescheiden vakantiedorp. Le centre d'Information Touristique, regelde niet zonder harde woorden mijn overnachting. Nadien vernam ik dat het een gemeentelijk terrein is, waar voorheen een gebouw stond voor noodopvang. De bouwheer van het vakantiedorpje verbond er zich toe ten alle tijden, een paar eenheden permanent ter beschikking te houden van de gemeente. Ik hoor de mevrouw nog dreigend zeggen: voules-vous que je fasse faire un contrôle immédiat? Vriendelijk stuurde ze me naar de locatie. Daar aangekomen was de verantwoordelijke als een knipmes te plooien. Als luis in de pels, zei ik hem dat mogelijk was dat er nog 1 pelgrim onderweg was maar ik niet zeker was of hij reeds te slapen had gevonden . Bloedrood liep zijn gezicht aan. Hij trof een regeling à l'amiable met mij. Ik liet hem in dat geval bij mij logeren want er waren toch 3 bedden en ik dien niks te betalen. Precies of het met lange tanden was zei ik "oke" en de wifi? C'est gratuit pour tout le monde.
Tevreden dan naar mijn slaapplaats na eerst de achterstaande mails te hebben verstuurd en te hebben ontvangen. Dan terug naar het centrum voor de was en een koffie.
Ik kwam er de secretaresse tegen. Ze deed teken om mij te vragen hoe het verliep en om bij aan te zitten voor de koffie met noisette. Na een kort gesprek zat haar tijd erop en ze inviteerde me om vanavond bij een pizza naar mijn reisweg te luisteren. Met genoegen ging ik in op die uitnodiging. Een babbel in fijn gezelschap is nooit te verloren tijd. De kleren waren terug in orde, de paar boodschapjes gedaan, nu nog mijn rugzak klaarmaken en morgen geef ik het relaas van de afloop.
Groetjes allemaal en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 22-08-2015 |
| Trip van 19 augustus: Campsecret >>> Sigoules. |
 Vol moed begon ik de opkomende dag richting Bergerac, ik kan trouwens geen andere zinnige richting nog uit. Het is de bedoeling om via de richting Marmande >>Bazas >> Casteljaloux "le bois de Gascogne" in te stappen zodat ik op veilige en gekende GR-wegen trip.
Het gaat een zoeken en overwegen worden naar de meest rendabele oplossing.
Voor de rest is er niet veel nieuws te rapen. Wel vraag ik mij af wat er is geworden van Erik en Nadine en wat van Daniel en Monique.
Maar ook dat, heb ik inmiddels begrepen, de dagen onderweg naar Compostella, zijn kortstondig en de ontmoetingen in de meeste gevallen vluchtig. Misschien draagt het particuliere van mijn camino daartoe wel bij.
Vandaag was de afstand goed 24 km maar niet zo van enig belang, de ontkoppeling met de groep eerder wel. Wat ik meen te mogen concluderen is, dat voor pelgrims die de camino deeltijds afleggen, het eerder een (niet te onderschatten) vakantieinvulling is geworden. Erik en Nadine trippen deels.
Na de 24 km lange heuveltrip van vandaag reis ik morgen verder door naar het 14 km verder gelegen Eymet. Een kwestie van wat recuperatie in te bouwen maar ook om de kleren, te kunnen wassen en drogen.
Zo, mijn dag zit er voor vandaag op, alleen moet ik nog voor wat te eten zorgen en dan de slaapzak in, bij gemis aan lakens. Allemaal mijn beste groetjes en daaag vanwege Théo.
|
|
|
|
|
| 21-08-2015 |
| Trip van 18 augustus : Vergt >> (?) en eindigend in Campsecret. |
 Het werd een onrustige nacht, het spookte na in mijn hoofd, ik kreeg geen klare kijk op heel de situatie. Hoe zot het ook mag klinken, ik vroeg Liliane om mij uit deze hopeloze situatie te willen halen. Regelmatig heb ik het trouwens met haar, over een of ander onderwerp waar ik geen pasklaar antwoord of oplossing voor heb.
Goed, we overlegden hoe we verder zouden trippen, volgens mij was de as Mussidan >> Sainte-Foy-la-Grande >> Saint-Ferme, de meest voor de hand liggende, maar volledig uit de kering. Erik en Nadine zien het zitten via Bergerac.
Redelijk over tijd, deels door het overleg maar ook omwille van Nadines voetverzorging, vertrokken we pas om halfacht op pad richting Bergerac. We vorderden traag door haar voetprobleem en er was geen aankomstpunt gesteld. Ook wilden we haar in deze omstandigheden zeker niet achterlaten. Een 8-tal km voor Bergerac in Campsecret, het liep geen meter meer voor Nadine toen we plots aan een aanduiding zagen "Camping Familiale a 300 m.". Alle 3 waren we het eens, we kappen ermee voor vandaag. Maar wat een camping zou moeten zijn, was in feite een wei waar enkele motorhomes en een 5-tal caravans stonden opgesteld. We spraken de eerste de beste aan, die ons door verwees naar een boerengezin.
Slechts 1caravannetje voor 2 personen was vrij . Na veel over en weer gepraat, kreeg Nadine het voor elkaar dat zij mee in de kamer bij de dochter mocht slapen. Erik en ik samen in de lilliputter-caravan.
In de late namiddag zijn we in de nabij gelegen pizzeria iets gaan eten. Nadine was inmiddels overeengekomen met de eigenares om er een dag of twee te mogen logeren. Erik wilde ook een dagje rusten en ik, ik zag de kans schoon om alleen verder mijn weg te gaan.
Danke Liliane. Mijn besluit stond vast, ik ging alleen verder gaan, onder ons twee en het zo houden.
Ik genoot een rustige slaap, mijn rugzak stond klaar en liet een klein berichtje achter voor Erik en Nadine Bij het opkomen van de dag vertrok ik in alle stilte .....voor onze tocht.
Allemaal mijn groetjes en daaag van Théo.
|
|
|
|
|
| 20-08-2015 |
| Trip van 17/8: van Periueux naar Villambard :-} stopte in Vergt. |
 Dus ik was goed aangekomen in Perigueux in de "refuge pour Pèlerins maison Gambette" waar het direct klikte met de exploitanten. Ik werd voorgesteld aan de overige 'pelegrinos' : Daniel en Monique en aan Nadine uit Epinal/Voges en Erik uit Bilzen /Limburg-België. In een mum van tijd zat de ambiance erin, zodanig dat de uitbaters ons op het avondeten uitnodigden aan halve prijs (5). Ja wie kan dat weigeren?
Tot redelijk laat werd er duchtig gepraat en gelachen. We besloten om onder ons de volgende dag verder te trekken naar Villambard met mogelijk overnachting in een kasteelhoeve. Nadine een gepensioneerde lerares zou 's morgens reserveren.
Alles kwam pico bello in orde en na een laatste briefing namen we afscheid van Donguy en Daniella.
Ik denk dat de eerste kilometers naast de rivier de -l'Isli- volgens plan verliep, maar dan werd het een paniekerig gedoe wanneer we inzagen dat we fout op loop waren in de bossen. Iedereen had zijn mening, maar we bleven finaal fout ronddolen in het bos. Uiteindelijk verzeilden we in Eglise Neuve, waar Daniel en Monique moe afhaakten. Dan maar verder onder de 3 overblijvers richting Bordas in plaats van Gum-Bordas. Nikske gîtes, nul de botten. Uiteindelijk besloten we naar het goedkopere -hotel du Parc in Vergt- met pelgrimskamers te stappen. Bij navraag blijkt er nog 1 kamer met 2 stapelbedden vrij. We zouden ons plan wel trekken, per slot van rekening zijn volgens Nadine pelgrims zusters en broeders onder elkaar, dus..
Aangekomen legden we de kwestie uit aan de hotelier, die bij het overmaken van de sleutel al lachend en gekscherend vroeg om geen -preservatieven- in de wc te willen gooien.
Over de kamerregeling waren we het vlug eens. De voet van Nadine echter dat bleek een ander paar mouwen te worden, ze had 2 ferme blaren overgehouden aan de trip, 1 op de hiel en een minder grote op de zool vooraan. Dat beloofde voor morgen. Onze kamerregeling viel goed mee. Alleen het verzenden van de tekst(en) en foto's lukken maar niet, iedereen ook de Fransen klagen maar door over de lamentabele service van provider Orange die in Frankrijk zowat het monopolie heeft. Dan maar opslagen in concepten en morgen opnieuw proberen.
Ik ga de stresserende dag die hij wel geweest is afronden en vooraleer in slaap te vallen, alles eens goed overdenken.
Mensen allemaal de groeten van Théo en daaag.
|
|
|
|
|
| 19-08-2015 |
| Rumbo a España - Qué viva Santiago!! âdeel 8 |
Het « wonder van Santiago » had tijd nodig om door te sijpelen naar de bredere lagen van de bevolking om haar morele en religieuze invloed te laten gelden.
Vooraleer het dan ook bekend raakte in het buitenland en aldaar ook een militaire steun kon oproepen, zou er nog heel wat tijd verstrijken.
Grote struikelblok in eigen land bleef het gebrek aan onderlinge verstandhouding.
De kleine schokbrekerstaatjes in het bovenste Noorden hadden weinig of helemaal niets geleden van de Moorse inval en haar invloed achteraf.
Komt daarbij nog : Baskenland vormde een staat op zichzelf, Navarra was nog in Franse handen, Barcelona was een graafschap, dat meer te maken had met de Franse Roussillon en met Toulouse, dan met het verzet tegen de Moren.
De latere strijd van de Katharen zal dit nog duidelijker maken.
Maar ook : Spanje was zo ver weg, om te gaan strijden. Zo afgelegen, zo onbereikbaar! Ik denk hier meteen terug aan de Vlaamse jongens, die in de tweede W.O. gingen strijden tegen Rusland, of later in 1952 toen een duizendtal vrijwilligers naar Korea gingen om te vechten tegen het communisme.
Het was dus helemaal geen vakantie-trip om te gaan helpen in deze Gods-strijd, geen club-med, geen bouw-orde uitstapje. Je kon je als enthousiaste pelgrim-soldaat ook niet via een e-mailtje ergens melden en vragen waar het punt van samentreffen was.
Afstappen als cruise-toerist en een tijdje blijven om wat mee te vechten was er ook niet bij.
En waar waren de Kelten naartoe, die het land bewoonden, toen de West-Goten binnenvielen? Zij wilden zich niet vermengen met de invallers en trokken zich terug in het uiterste Westen van Galicië en noemden de streek : Cabo Fisterra (einde van de wereld), net zoals de Franse Kelten deden in Bretagne, toen de Franken hen verjoegen. Zij gingen naar Cap Finisterre! Ook de Engelse Kelten trokken naar het uiterste Westen van Cornwall en noemden dat s Lands End!
De eerste honderd jaar ging het dan met de Reconquista dan ook nog niet erg vooruit. Het zaad was echter wel gezaaid, het had tijd nodig om te kiemen.
Het was vooral wachten op meer éénheid bij de cristianos en wat onachtzaamheid of overdreven zelfgenoegzaamheid bij de moros.
Fons Wierinckx
|
|
|
|
|
|
|
|
|
