Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
05-08-2006
Oemahoela!
Mijn gebeden zijn verhoord. Het heeft de ganse avond niet geregend. Na een zeer lekkere gourmetsessie (thanx k&j) zijn we dus naar de Zuidkermis getrokken. K maakte de bedenking dat toen we nog zilverpapier naar Afrika stuurden en we nog in Belgische franken betaalde geen enkele attractie meer kostte dan 100 bfr. Dat is dus niet meer zo. Als je niet uitkijkt ben je helemaal gepluimd na een avondje kermis. Toch heeft iedereen zijn zwakheden. De ene steekt 10 euro in een grijpbak om een lelijk pluchen playboyhart te vangen ( wat natuurlijk altijd net niet lukt), de andere koopt een overgewaardeerde suikerspin (waarmee hij gegarandeerd zijn jas mee volplakt) en dan heb je mij. Ik heb een zwak voor snelle dingen. En zo belandde ik vandaag in de Eclipse. Hij staat er al enkele jaren... te lonken. Maar niemand durfde ooit mee. En ik doe niks alleen. Ik ga zelfs niet alleen naar de bioscoop. Wat zou ik dan in mjn uppie in een kermisattractie gaan zitten. Tot vandaag. J wou ook. En daar gingen we. Eén woord: vies! Je hangt ondersteboven, hoog in de lucht, je kont raakt het stoeltje zelfs niet meer en je moet vertrouwen op die veiligheidsbeugel waar je volledig op steunt, of beter, hangt. En dan begint dat ding nog te schudden. Ik ben een held, maar toen even niet. En J ook niet. Nog nooit iemand zoveel keer "putain" horen zeggen op 2 minuten tijd. Ik zei niets, ik lachte maar, van ongeloof, van het idee dat ik op een kermis zou sterven.
** als je op de foto klikt, kan je het ritje meemaken
Alles kan een mens gelukkig maken. Neem nu het ware genot van een goede garnaalkroket.
Het was al een tijdje geleden maar dinsdag ben ik nog eens naar de Vismet afgezakt, naar den Boer, volgens kenners een van de betere visrestaurants van Brussel. Vrienden kunnen bevestigen dat ik nu niet de grote vissenvriend ben, of misschien net wel. Van mij mogen ze immers blijven leven.
Maar mijn gezelschap had zin in mosselen en enkele keren per jaar kan dat er bij mij ook wel in. Om een of andere rare reden rekent mijn brein een mossel niet bij de zielige beestjes. Karel de kreeft, Kitty de krab en Kristien de Lagoustine hebben waarschijnlijk ooit mijn hart gestolen tijdens een vrolijke tekenfilm en sindsdien krijg ik dat niet meer verteerd. Tot nader order rijmt er echter geen voornaam op Mossel dus die valt buiten categorie. Met witte wijnsaus, provencale of puur natuur: laat maar komen! En zo geschiedde...
Maar daar wou ik het eigenlijk niet over hebben. Als voorgerecht namen we beiden garnaalkroketten. Je zult het me niet vaak horen beweren maar dit waren echt de zaligste garnaalkroketten die ik ooit al gegeten had: krokant, romig maar niet vettig, gekruid maar niet overdadig en gevuld met garnaaltjes die uit de hemel waren gevallen.
Ik krijg doorgaans de wiebels van mensen die beginnen over die goddelijke tiramisou alhier of die schitterende salade nicoise aldaar, maar sinds dinsdsag doe ik het ook: ga naar Den Boer en vraag om die kroketten, wat zeg ik, smeek ze!
Vandaag gaat het een hoogdag worden. Voor de eerste keer dit jaar ga ik naar Brussel kermis.
Blijkbaar ben ik binnen mijn vriendenkring één van de weinigen die kan genieten van een platte foor. Botsauto's, suikerspinnen, marginalen, lunaparken, smoutebollen: ik ben pro!
Maar gelukkig zijn er toch nog enkele zielsgenoten. Vanavond gaan we! En nu regent het dus. Maar mij houden ze niet tegen. Er mogen nog kinderen uit attracties in Plopsaland vallen (hopelijk komt ie er door) en volledige bussen ondersteboven blijven hangen in Walibi. Moi, j'irai!
Anyway, als er een god is, dan regent het straks niet meer. Dan zit ik bovenaan in dat grote rad, uitkijkend op mijn favoriete stad. Dan geniet ik van die kitcherige geluiden die je alleen maar op de kermis hoort. Dan kan ik luisteren naar die foorkramers, die met een aanstekelijk enthousiasme iedereen toeroepen. Dan hoor ik het in 2 talen, want ook dat is Brussel. Mijn Brussel!
Een blog blijft een raar beestje. Maandag vind ik het supertof, dinsdag werkt het op mijn zenuwen. Woensdag lijkt het me weer neig en donderdag windt het me volledig op. Vrijdag heb ik er geen mening over en zaterdag ben ik gewoon jaloers op anderen die karakter genoeg hebben om het vol te houden. Zondag bid ik tot Jezus en zijn eigenaardige familie om me de kracht te geven en er zelf weer eentje te beginnen. Of wil ik gewoon iets wat iedereen heeft. Toen ik klein was wou ik net zoals mijn vriendjes een bak vol knikkers, een Rubik, een lolobal, een whop, een dynamische yoyo , een chipiebroek, een (in deze volgorde) commedore 64, een atari, een nintendo, een pc.... Nu wil ik ook een blog. En toch ben ik geen enig kind...raar hé!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
THE MAN WITH THE PLAN
