Ik besloot om donderdag vroeg terug richting mijn ouderlijk huis te gaan. Mama had zich de dag voordien redelijk stoer gehouden, maar ik wist dat er minder goede tijden zouden beginnen en dat ze zich snel minder stoer zou voelen. Veel meer bij haar zitten, kon ik momenteel niet doen. Daar zaten we dan ook aan de keukentafel. 'Mama, hoe voel je je?'. Al snel volgde:'Oooh, goed schatje'. 'Mama, echt hoe voel je je en doe niet stoer', antwoorde ik. Eindelijk gaf ze toe dat ze zich suf piekerde als ze alleen was en dat ze best schrik had. Ik wist wat mijn taak was: haar steunen, er zijn voor haar en haar hier door trekken. Ik was 200% vastbelsoten. De komende maanden zou mama mijn nummer 1 prioriteit zijn. Geen twijfel mogelijk. Je hebt maar 1 moeder en hoewel de mijne niet altijd de gemakkelijkste is geweest in het verleden, heb ik wel de liefste, mooiste en tofste mama... Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt... Daar ben ik absoluut zeker van. Van elke minuut wil ik genieten, voor het geval dat het slecht afloopt. Ik weet op dit moment niet hoe lang ik haar nog zal hebben, dicht bij me, als steunpilaar en raadgever. Ik geniet zo hard van zo'n kleine momenten, die 2 dagen geleden nog nietszeggend waren en nu het grootste geschenk ter wereld. Zo raar, hoe snel een mens kan veranderen. Op 5 minuten tijd. Een goeie veeg in uw gezicht krijgen van het leven en plots lijkt alles zo anders. Hoe dit ook verloopt, een mooier mens zal ik erdoor worden en dat maakt me gelukkiger in deze stomme tijden. Niet dat ik denk dat ik zo'n hatelijk mens was, maar denk dat ik wel soms eens een scherper kantje had. Ik ben verre van perfect en zal ook nooit perfect zijn en daar kan ik best mee leven! 's Middags ben ik even naar mijn appartement gegaan, terwijl ze sliep. Gewoon om snel een zakje van haar lievelingspralines te gaan halen. Ik weet dat ik haar daar altijd blij mee maak. Om 16u30 ging ik terug richting thuis. Papa had me gevraagd of ik mama naar de kapper kon brengen. Een kapperbezoekje doet haar altijd deugd en ze moesten 's avonds nog weg. Papa vertrouwde haar niet echt achter het stuur, daar ze met haar hoofd elders zat. Uiteraard. We zijn onnozel fel bezorgd, maar dat lijkt me even heel normaal. Het is nog een beetje zoeken... Rond 18u30 werd er aangebeld. Pierre en Magda, een bevriend koppel en hij is gynaecoloog. Papa was nog niet thuis. Pierre vroeg onmiddellijk of mama's gynaecoloog had gebeld. 'Nee', zei mama, 'Pierre, je hebt nieuws?!'... De sfeer voelde onwennig... Ja Pierre had nieuws. 'Het is positief, voor beide borsten', zei hij. Positief... Een woord dat ik als kind nog heb horen komen uit zijn mond... Telkens als papa ziek was, kwam Pierre het nieuws brengen en telkens weerklonk hetzelfde woord: Positief... Positief is spijtig genoeg negatief in geneeskundige termen. Déjà vue... Hatelijk! Geen ontkomen meer aan... Het begon echt door te dringen. Ik nam mijn gsm en ging in de inkomhal staan. Ik probeerde papa te bellen, emt de vraag of hij zo spoedig mogelijk naar huis kon komen, maar er werd niet geantwoord op zijn kantoor. Hij was onderweg. Al gauw hoorde ik de garagepoort opengaan, en ging ik de garage binnen. Papa bekeek mij en zijn blik zei voldoende: 'Pierre is hier?!'... Ook hij wist hoe laat het was... Ik zei hem dat Pierre inderdaad in de keuken zat, met Magda en dat het inderdaad geen goed nieuws was. De resultaten van de NMR had Marc daags voordien doorgebeld. Nu had Pierre druk gezet om de resultaten van de biopsie zo snel mogelijkt e hebben en ze waren binnen. Het was niet goed. 1 gezwel in de ene borst en 2 gezwellen in de andere borst. Hij vertelde er ook onmiddellijk bij dat aan chemo geen ontsnappen meer was en wellicht zou bestraling ook volgen. Operatie was uiteraard ook noodzakelijk. Wat amputatie betreft, zei hij dat we nog zouden moeten afwachten. Hij vertelde ook onmiddellijk dat alle specialisten volgende donderdag bijeen zouden gaan zitten om de resultaten te bespreken en te kijken wat er wanneer zou gebeuren. Friends-time... Later die avond bracht ik hen weg. Gemakkelijker voor mijn ouders en misschien hadden ze ook wel even, terecht, nood aan een goed glas... Even wat quality time met wat vrienden en de zorgen even proberen te vergeten. Deels gelukt, want enkele uren later belde mama al met de vraag of ik hen kon komen halen. Ze kon haar gedachten niet echt verzetten. Papa had er deugd van gehad. Hij had met Marc, de oncoloog kunnen praten en met zijn beste vriend Flory. Eens thuis, bleef ik nog een glaasje drinken met mijn ouders. Papa hoopte dat hij deze nacht beter zou slapen. Geen van beiden had goed geslapen. Ze hadden gewoon knuffelend in bed gelegen. Prachtig, hoe ze elkaar steunen. Al het negatieve, heeft ook altijd een positieve kant! Een sterk blok achter de mama Eens thuis... Was het weer janktijd... Uiteraard... Niet stoer, maar het is zoals het is. Ik ben ook maar een mens... United!!
Op mijn 13 en 14 had mijn vader huidkanker. Het was een moeilijke periode, maar als kind besef je, gelukkig, niet alles ten volle. Het was uiteraard wel aangrijpend en mijn 2 jaar oudere broer en ik misten ons jaar. Telkens werd hij net voor Kerst ziek en beleefden we een Kerst en Nieuwjaar in minuur, maar dat was het laatste van onze zorgen. We hoorden 2x dat we onze papa zouden verliezen, maar 20 jaar later is hij nog steeds 'strong and alive'!
Enkele weken geleden voelde mama iets in haar rechterborst. Heel 2013 sukkelde ze reeds met haar gezondheid maar neits werd gevonden... Ze besloot naar haar gynaecoloog te gaan voor een onderzoek en deze besloot om haar, veiligheidshalve, door te zenden naar een radiologe. Ze liet verschilde echo's maken. Maandag 18 november gingen mijn moeder en ik terug naar de gynaecoloog voor de resulaten van de echo's. In de wachtkamer voelde ik al dat er iets niet in orde was. Ik had de indruk dat hij ons expres als laatste patiënt in de wachtkamer liet wachten. Voor mij betekende dit reeds slecht nieuws. Mama wou niet dat ik mee binnenging in het kabinet van de professor, maar deze zei: 'Laat uw dochter maar meekomen'. Nog meer voelde ik dat er iets niet in orde was. We namen plaats in het kabinet, de dokter nam mijn moeder haar dossier en zei: 'Het zijn geen cystes...'. De manier waarop hij het vertelde, zei reeds voldoende. Ik wist al bijna met zekerheid hoe laat het was. Mama begon met excuses: 'Ja, maar ik heb mij een tijdje geleden gestoten tegen mijn borst'... Telkens schudde de dokter 'neen'. De volgende woorden waren: NMR, punctie, biopsie... Het was lang geleden dat ik zo'n vreselijke woorden nog eens gehoord had. 'Niet opnieuw', dacht ik. Er werd onmiddellijk door de professor zelf naar het ziekenhuis gebeld om de noodzakelijke onderzoeken zo spoedig mogelijk te kunnen laten doorgaan, 'daar je meestal weken moet wachten vooraleer je onder zo'n NMR kan...' 'Woensdag 27 november om 12u50 wordt je in het ziekenhuis verwacht'. Ik besloot onmiddellijk dat ik zou meegaan naar het ziekenhuis. Zo'n onderzoeken, en de onzekerheid... Het is voor niemand fijn en ja mag iemand dat niet alleen laten ondergaan. Papa had die dag een afspraak, maar kwam mama nog aanmoedigen vooraleer we naar het ziekenhuis vertrokken. 'Ik ben om 14u30 terug thuis. Ik zie jullie dan!'. Hij zag ons toen niet. Slechts rond 17u waren we terug thuis. Eerst moest ze onder de NMR. Een uiterst luidruchtig machine volgens mama. Twinting minuten moest ze stilzitten op haar buik. Ze was niet op haar gemak. Ik ook niet. Ze kwam uit het lokaal en ik stapte de wachtkamer uit. Het zag er niet goed uit. Onmiddellijk namen we contact op met een bevriende oncoloog in het ziekenhuis, onze eeuwige engelbewaarder! Deze oncoloog had mijn vader ook opgevolgd toen hij ziek was en had mij bestraling gegeven op mijn 19e. Onbeschrijfelijke man! Onze engelbewaarder! Hij nam een pen en noteerde onmiddellijk mama haar geboortedatum op zijn hand, 'ik hou u op de hoogte!'. We besloten een wijntje te gaan drinken tegenover het ziekenhuis. Mama zei zelf dat ze er nood aan had. Ik had haar nog nooit zo gezien. Ze trilde en haar ogen spraken boekdelen. Ze probeerde zich sterk te houden maar de paniek was duidelijk voelbaar. Papa belde met de vraag waar we waren. Ik nam mijn gsm op en klonk stil. 'Ik geef je mama even door'. Mama besloot om hem nog niets te zeggen. 'Ik wil niet dat hij zich druk maakt'. Ik probeerde haar te overtuigen om papa niet buiten te sluiten, maar ze wou en zou hem niets vertellen. Ik zei haar onmiddellijk dat ik mijn mond niet zou houden, want ze had ieders steun nodig. Bovendien had de specialist al voorgesteld om papa te bellen zodat hij aanwezig kon zijn tijdens de biopsie. Het is wel een feit dat hij op dat vlak niet de stoerste is. Bloed en mijn vader... Het zijn absoluut niet de beste maten. Na een half uur gingen we terug richting ziekenhuis. Mama werd al snel naar binnen geroepen en daar zat ik in de wachtkamer met haar jas bij mij. Ik moet toegeven dat ik mij paniekerig, droevig en radeloos voelde. Ik besloot onze spullen bijeen te rapen en de lift naar beneden te nemen. Ik zocht een rustig plekje en belde papa op. 'Papa, het ze zijn niet echt positief, ze gaan in plaats van 1 biopsie, 4 biopsieën doen'. Papa zei onmiddellijk: 'Ik had het al door toen ik je stem aan de telefoon hoorde'. Hij klonk aangedaan, verdrietig. Ik twijfelde of ik goed gehandeld had, maar ik moest dit doen. Het duurde een uur vooraleer mama terug was. Veel langer dan voorzien. Ik besloot haar zo snel mogelijk mee naar buiten te nemen, weg van dat ziekenhuis en die sfeer. We hadden die dag nog niets gegeten en stelde haar voor dat ik haar thuis zou afzetten en haar dan een van haar lievelingsgerechten zou afhalen... Quick. Meer bepaald Super Bacon. Was een zalig moment. Met ons tweetjes tegenover elkaar thuis aan tafel. Het ging vlot binnen. Papa had die namiddag Bricky, onze schat van een hond, meegenomen naar kantoor. Een rotverwend klein maltezertje, dat zeker nooit alleen thuis gelaten mag worden, daar hij dan verdrietig is. Ja, erg, ik weet het. Mama miste haar hondje dus besloot ik om snel naar kantoor te gaan, zodat zij en haar hondje zo snel mogelijk herenigd konden zijn. Papa was met Bricky aan het wandelen toen ik aan zijn kantoorsgebouw toekwam. Ik zag zijn blik. Op zo'n moment is het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Terug naar huis, met de hond en niet veel later belde de bevriende oncoloog, Marc, al met de resultaten van de NMR. Hij had die avond nog samengezeten met de radioloog van het ziekenhuis. Het resultaat was niet goed. Rechterborst was er erger aan toe dan de linkerborst. De bom was ingeslaan... Ik moet toegeven, ook al was het nieuws niet goed, toch koesterde ik nog hoop. Ik maakte mezelf wijs dat mama iets unieks, nog nooit gezien, goeds in haar borsten zou hebben, hoewel dat ik wel wist dat dat niet kon. Dromen is soms gemakkelijker dan de realiteit facen... Laf? Ik moet zeggen dat ik wel verbaasd was van hoe sterk ik me hield. Papa kwam rond 19u30 thuis en rond 20u besloot ik om naar mijn appartement te gaan. Ik had het in de wachtkamer al heel moeilijk gehad en had al moeten vechten om mijn tranen te bedwingen, maar nu barste alles los. Heel de rit naar mijn appartement heb ik geweend gelijk een klein kind. Het was lang geleden dat ik me nog zo machteloos had gevoeld. Ik herkende het gevoel, maar ik had dat gevoel al 20 jaar niet meer gehad... Geen fijn gevoel. Geen leuke herinneringen. Hatelijk gevoel. Door merg en been. Moeilijk te omschrijven... Alsof je in een droom zit en er zo snel mogelijk uit wilt ontwaken, maar het wilt maar niet lukken om uit die droom, eerder nachtmerrie, te geraken. Steven zat op zijn werk en had daar uiteraard alle begrip voor. Hij had ook zijn problemen en het was verdomd druk op zijn werk. Zelfstandige zijn is niet altijd gemakkelijk... In tegendeel! Ik ben normaal een stoere mie, iets te stoer, bijna gevoelloos,... hoewel ik in het echt niet zo ben. Maar, ik heb, of eerder had, liefst dat niet teveel mensen dat zouden weten... Blij dat ik was toen Steven iets later een bericht zond. 'Heb je zin om alleen te zijn of wil je even je verstand op nul zetten? Filmpje huren?'. Hij wou best naar Hasselt afkomen, maar ik wou eigenlijk het liefst even weg uit mijn appartement en ik kon mijn kerstboom even niet meer zien. Ik had snel weer een bloedhekel aan kerst en heb mijn boom sedert niet meer aangedaan. Hoe kan ik vrolijk doen bij de kerstgedachte en mijn mama's ziekte? Lenneke belde nog even. Zo lief! Mijn andere rots! En nadien vertrok ik richting Schaffen. Het meest deugddoend moment? Die knuffel die ik kreeg toen de deur openging. Voor velen iets gewoons, maar voor mij iets onbeschrijfbaars! Hetgeen er tijdens die knuffel van mij afviel. 10 kg puur lood... Ik had daar de hele dag naar gesmacht. Eindelijk. We besloten samen een filmpje te zien. Speciale film... Ook al kon ik het nieuws van die dag niet volledig vergeten, man wat deed het deugd!! Relax! Ik moet wel toegeven dat, toen ik laat die avond terug naar huis reed, de Niagara Waterfalls weer uit mijn ogen spoten... Alleen zijn viel mij zo verdomd zwaar. Ik piekerde dan non stop en allerlei senario's en vragen kwamen in mijn hoofd terecht. Veel vragen, geen antwoorden... Die nacht heb ik amper een oog toe gedaan en 's anderdaags toen ik wakker werd, besefte ik al snel dat het spijtig genoeg geen droom was, maar harde realiteit. It started... Again... I don't like!
