Mama heeft haar chemo en bestraling met veel bewondering afgerond. Wat een sterke vrouw! Respect! Ik zou het haar nooit na kunnen doen.
Maanden heb ik, en zij wellicht nog meer, het gevoel gehad alsof ik in een wilde rivier was terecht gekomen en gewoon niet anders kon dan met de stroom meezwemmen. Een felle stroom. Geen andere mogelijkheid dan volgen. We leefden niet meer, maar we werden geleefd.
Nu het rustiger is geworden, krijgen we ons terugslag. Van haar had ik dat wel verwacht, daar zij van operatie, onmiddellijk overging naar chemo en nadien bestraling. Alles volgde zich zeer snel op. geen tijd om stil te staan of na te denken. En nu... Nu is er soms tijd om erbij stil te staan. Het valt haar zwaar, maar mij ook, ook al heb ik moeite om dat toe te geven. Ik wil me groot en sterk houden voor haar, maar het valt me met momenten zeer moeilijk. Het is bijna alsof ik nu pas besef dat mijn mama kanker heeft. Ja, mijn mama heeft kanker. Vreselijke gedachte!
Ze is twee weken geleden zwaar ingestort. En dat treft me diep. Ik heb er uiteraard alle begrip voor, maar het maakt me soms zo radeloos. Ik heb niet alle antwoorden op alle vragen, laat staan alle oplossingen voor elk probleem. Ik zou nochtans willen dat ik dat allemaal had. Het is soms enorm frustrerend.
Twee weken geleden zaterdag kwam ik rond 10-11u thuis om voor mama en papa te koken en daar zat ze aan de keukentafel te wenen. Ik dacht dat het twee keer niks was, maar nee, ze zag het niet meer zitten. Ze kan moelijk geloven dat ze eigenlijk nog volledig genezen kan. Lijkt me ook wel logisch als zoiets je overkomt, maar toch moet ze proberen om haar leven terug te omhelzen. Ik moest even naar de stad voor een manicure en terug onderweg naar huis belde papa mij al op: 'Mama vraagt zich af waar je blijft. Ze is ongerust.'. 'Papa, ik ben op weg naar haar.', zei ik. Toen ik thuis kwam, zei ze me dat ze naar Mercedes had gebeld om haar auto terug te komen maken. Doordat ze maanden niet gereden heeft, was haar batterij van haar auto uiteraard plat. Het ging nog steeds niet beter met haar en ik panikeerde bij hetgeen ze me zei, want ik ken haar duistere gedachten gelijk geen ander. Onmiddellijk vroeg ik haar, wellicht een beetje streng: 'Ben je misschien iets doms van plan, dat je nu je auto terug wilt hebben?'. Ik was lastig, maar probeerde het niet te zeer te laten merken, want uiteraard heb ik begrip voor haar minder leuke gedachten. Haar reactie had ik niet echt verwacht... 'Zou je er geen begrip voor hebben, zou ik iets doms doen?'. Ik vloog van mijn stoel en trapte hem aan de kant. Ik schrok. Dit kon ze me niet aandoen. Niet na al hetgeen we samen doorstaan hadden. Nogal egoistisch van mij, maar toch. Ze is er bijna. Nog even en dit wordt haar grootste overwinning ooit. Ik zei haar dat ik voor zoiets nooit, maar dan ook nooit begrip zou hebben. 'Je bent er bijna, mama. Wat voor een oplossing is dit? Je hebt een man, kinderen en kleinkinderen die je doodgraag zien en een kleinzoon onderweg!'. Ik was zo geschrokken en lastig, dat ik de tranen in mijn ogen stonden. Hoe kon ze zoiets zeggen en denken? Ik heb maanden gedaan wat ik kon op alle mogelijke manieren, we zijn het prachtigste, sterktste team ooit geweest en dan zou ze nu mijn hand loslaten? Ik vroeg haar of ze had stilgestaan bij wat dit voor mij zou betekenen. 'Verwacht je nu echt dat ik de rest van mijn leven stopzet om voor mijn vader te zorgen, omdat jij het niet meer aankon? Weet je wat je met mijn leven doet, als je zoiets doet? Je neemt me mee in je kist, je stopt mijn jonge leventje. Papa, kan nooit voor zichtzelf zorgen, en Bricky (onze hond) ook niet!'. 'Axelle, zou je er echt geen begrip voor kunnen opbrengen?'. 'Nee, mama, nee! Nooit! Je zou mijn leven kapot maken, niet enkel het jouwe! We zijn er bijna! Nog even!'. Terwijl ik verder sprak met haar, stuurde ik papa heimelijk een bericht: 'Je moet naar Dokter Marc bellen, mama heeft gebeld om haar auto te laten terugmaken en toen ik haar vroeg of ze domme dingen ging doen, vroeg ze me of ik haar dat kwalijk zou nemen. Ik weet niet meer wat doen, papa!'. Nadien stuurde ik hem nog een bericht: 'Zou je hem eventueel kunnen vragen om antidepressiva voor te schrijven?'. Papa belde niet veel later terug naar mij. Hij had Dokter Marc onmiddellijk gebeld. Dokter Marc zei dat een depressie hem niet verbaasde en dat hij 's anderdaags langs zou komen, om met mama te praten. Ik durfde haar die zaterdagavond bijna niet achter te laten, ook al wist ik dat papa bij haar was. Ik had echt schrik dat ze iets doms zou doen. Papa en ik spraken wel samen af dat we haar terug meer mee naar buiten zouden nemen, zodat ze het echt leven, los van de kanker terug kon zien. De mooie kanten van het leven. Het leven blijft meer dan kanker alleen!
