Woensdag... Diagnose van dokter: Géén uitzaaiingen!!!! Datum operatie: maandag 30.12.2013... Uur dat we verwacht worden: 8u

Ben zeer blij met het nieuws. Uiteraard had ik schrik. Uitzaaiingen zou voor mij een serieuze veeg in mijn gezicht betekend hebben. Ik zou mijn hoop kwijtgeraakt zijn.

Ik moet toegeven dat ik het begin te voelen. Beetje uitgeput aan het geraken, maar ik zal mama steunen tot haar overwinning een feit is!!!!

Always by your side!!

19-12-2013, 00:00 Geschreven door Axelle  

Dinsdag... Laatste onderzoek om te kijken of er uitzaaiingen zijn. Zo stresserend... Kapotmakerij!

Om 12u moesten we in het ziekenhuis zijn. Eerst vlug via inschrijvingen. Denk dat mama mij soms raar moet bekijken. Ben nogal overbeschermend, merk ik van mezelf. 'Mama, geef me je sis-kaart, dan schrijf ik je in'... Aan de infobalie ga ik haar aanmelden,... Het is allemaal sterker dan mezelf. Ik ben bezorgd. Terwijl overheerst het momenteel mijn leven en tuurlijk is mijn mama nu het allerbelangrijkste. Ik wil zeker niet klagen maar merk wel dat ik sedert enkele weken geleefd word, ipv te leven. Is soms best verwarrend. Veel dingen van de afgelope weken zijn weg, uit mijn hoofd, behalve al hetgeen met mama te maken heeft uiteraard.

Mama moest naar het daghospitaal, op het 5de verdiep. Ze kreeg een kamertje en ik vloekte: 'Mama, ik ben je sudoku-boekje vergeten'. Is echt te belachelijk voor woorden, maar dan panikeer ik lichtjes, want tot nu toe had ik dat boekje altijd mee. Tijdens elk onderzoek en tot nu toe zijn de onderzoeken al bij al goed verlopen... Ja, hetgeen er in mijn hoofd spookt door zo'n stom boekje te vergeten.

Vermits mama tot 13u op haar kamer moest wachten, besloot ik snel een nieuw sudoku-boekje en wat roddelblaadjes te halen in het winkeltje beneden.

Om 13u kwamen ze mama met bed en al halen. Ik liep mee tot aan de lift: 'Ben trots op je mama! Je bent zo flink! Je bent er bijna van af'. Bronchoscopie... Niet echt iets aangenaam.

Vlug rende ik naar mijn auto, want ik had om ten laatste 13u30 met papa afgesproken om zijn auto binnen te brengen voor winterbanden en de mijne, die ik om 10u30 had gebracht, te gaan ophalen. Ruim op tijd thuis, snel met papa naar Bandencentrale gereden, mijn auto opgepikt en snel iets binnenwerpen qua eten, dus niet gezond, maar toch meermaals gepasseerd voedsel de laatste tijd... Fastfood... Quick uithalen.

Terug naar huis, Quick binnenspelen, eventjes spijt hebben van dat snel binnenwerpen van die Quick, een tegenwerkende maag en hopsaaaa terug de auto in, want om 14u zou mama terug op haar kamer zijn en ik wou er echt zijn als ze naar haar kamer gebracht werd.

Aangekomen aan de inrit van ziekenhuisparking... Minstens 10 auto's voor mij aan het afschuiven... Ik keek serieus geënerveerd naar het neonlicht 'VOLZET'... Iedereen zet zich op de parking, waardoor mensen die echt in het ziekenhuis moeten zijn, geen plaats meer hebben of een hele tijd in die file moeten staan. Serieus opgejaagd... Gelukkig liet een vriendelijke - zelfs niet onknappe - jonge man mij voor. Halleluja!! Ik stuurde hem mentaal eeuwige dankbaarheid toe. Er zijn vriendelijke mensen!!!

Na een tijdje wachten dan toch parking kunnen oprijden, mij in een leeg plaatsje gevlamd (ik 'vlam' nogal veel de laatste tijd...), en in looppas richting inkom ziekenhuis. Te laat... Mama was al op haar kamer. Op zo'n momenten voel ik me niet goed. Gefaald! Te laat!

Maar ja, ze was toch blij om me te zien en ik was maar 5 minuten te laten (5 minuten te veel!!!). Ze moest nog een uur in het ziekenhuis blijven, totdat de verdoving uitgewerkt zou zijn. Dus, ik vlug naar het secretariaat om de nodige papieren (ziekenfonds, hospitalisatie,...) in orde te maken en hier en daar mijn handtekening onder te krabbelen.

Ik was akkoord gegaan met de '15u', maar om 14u30 was mama het al beu en dus wou ik best mijn kans wagen op een vroegere verlossing... Ik ging met een brede glimlach en halve puppy-oogjes naar de verpleegster: 'Zou ze nu al naar huis mogen? Ze voelt zich goed!'... Tevergeefs... De uiterst vriendelijke verpleegster zei: 'We hadden 15u afgesproken, niet waar?'. Even een zucht en nadien: 'Ik kon maar proberen, niet waar' ;-)

Om 14u50 toch mijn kans gewaagd en mijn mama dan maar zelf uit het ziekenhuis ontslagen. Luisteren is nu eenmaal niet altijd mijn sterkste kant. Nooit geweest.

Mama naar huis gebracht en bij haar gebleven, want ze wou veel vertellen. Zo vertelde ze me dat ze maar liefst ZES buisjes door haar keel had gekregen en telkens opnieuw had ze natuurlijk moeten kokhalzen. Net zoals de dokter, was ik uiterst trots op haar! Ze is echt sterk! En ik ben echt trots op haar!

Ze moest tot 17u wachten voordat ze iets mocht eten of drinken... Dus, om 17u, ik 'vroemvroem' richting de Quick, voor een superlekkere SuperBacon... hare absolute favoriet

Lekker nog met ons 2 was zitten bijpraten, wijntje drinken... En zoals gewoontelijk, rond 21-22u, naar mijn eigen huisje... Zenuwachtig afwachten naar het resultaat...

Veel vroemvroem!!! ;-)

18-12-2013, 00:00 Geschreven door Axelle  

Mama  papa zijn deze namiddag teruggekomen van de zee.

Eerst langs papa gegaan, want zijn kantoren bevinden zich onder mijn appartement, en hij waarschuwde dat mama nogal gespannen was. Thuis aangekomen trof ik inderdaad een iets meer gespannen mama aan. Begrijpelijk! Niet elke dag zal even gemakkelijk worden. Er zullen moeilijkere dagen komen, nog veel moeilijkere. Ze zal wellicht niet altijd even aangenaam zijn de komende maanden, maar het is aan ons om daar begrip voor te hebben. Ik zou in haar situatie ook niet altijd even aangenaam zijn. Het zijn harde tijden waar ze door moet. Zou ik het van haar kunnen overnemen. Ik zou geen seconde twijfelen! Maar ik kan dat niet... Dat is de harde realiteit.

Ze had vandaag dus een mindere dag. De derde sedert we weten dat ze ziek is, dus ik vind dat zeer goed meevallen. Ik ben heel trots op haar. Ze houdt zich zo flink! Ik hoop maar dat ze weet dat ze niet flink hoeft te zijn voor mij. Haar mentale klappen zullen nog komen, maar ik zal haar gedurende heel deze weg steunen, want ik hou van haar.

Ze heeft schrik. Schrik voor hetgeen haar te wachten staat en het 'verminkte' lichaam dat haar te wachten staat en waarmee ze toch 1.5 jaar door het leven zal moeten gaan. Eerst staat haar hoogstwaarschijnlijk de operatie te wachten (zal een enorme mentale shock worden!), dan 4 maanden chemo en dan 1.5 maand bestraling. Slechts 1 jaar na die laatste bestraling mag ze voor een reconstructie gaan. Ik hoop ook dat ze die gaat laten doen. Niet dat ik haar minder graag zou zien zonder borsten, maar ik wil niet dat ze de rest van haar leven aan deze periode herinnerd moet worden. Ik vind dat niet ideaal en verre van productief. Ik weet dat het haar keuze zal zijn, maar hoop haar er toch van te kunnen overtuigen om zeker met die reconstructie door te gaan. Zodat ze terug vrij als een lief klein vogeltje kan zijn. Anders zal ze rekening moeten houden met haar kledij en in mijn ogen heeft ze al genoeg moeten doen. Het is al zwaar genoeg geweest en zal nog zwaarder zijn. Ik wil dat ze nadien gewoon terug kan genieten van het leven. Het goede leven! Ze verdient het!!

Wat spookt er in haar hoofd momenteel? Vanalles... Dingen die anders nooit in haar hoofd zouden rondspoken. Ze heeft op tv ook een programma zou zien over vrouwen met borstkanker en hun leven nadien en ja, sommige vrouwen werden na de amputatie verlaten door hun man. Wellicht heeft ze dit een beetje in haar hoofd gestoken en dat met al die onzekerheid van nu... Is niet ideaal. Ik ben er immers zeker van dat mijn vader haar nooit zou verlaten na de amputatie. Het is hem geraden, want anders verklaar ik hem de oorlog ;-) Stand by your woman! Och, het is voor papa ook onwennig. Hij heeft al kanker gehad, maar het is de eerste maal dat iemand in zijn leven kanker heeft en het is nu eenmaal soms wikken en wegen, aftasten, aanvoelen... Het is niet altijd even evident en voor mannen wellicht nog minder. Denk dat ze in een 'twijfel' periode is. De lange onzekerheid begint, begrijpelijk ook, op haar door te wegen. Ik moet ook zeggen dat ze vlug wel terug fleurig doet als je even met haar praat, haar laat voelen dat je er bent en er altijd zult zijn en dat ze er niet alleen voor staat. Die ups & downs zullen we samen wel aanvechten We zijn een sterk team!

En uiteraard beseft ze meer en meer dat het een mentaal zware periode zal worden en wordt ze daardoor met momenten wat neerslachtig...

We will stand by you!!!

17-12-2013, 00:58 Geschreven door Axelle  

Mama en papa zijn van het weekend nog eens naar hun appartement aan de zee geweest. Misschien een laatste keer voor lange tijd...

Straks komen ze terug en ik ben benieuwd. Hoop dat mama, en papa uiteraard ook, er echt van genoten hebben. Dat het hen even deugd heeft gedaan om er tussen uit te zijn. Ik heb mama wel elke dag gehoord, maar ik ga toch zeer blij zijn om haar terug een knuffel te kunnen geven. Klinkt misschien niet volwassen, en dat hoor ik op mijn leeftijd toch wel te zijn, maar ik heb haar gemist. Ja, dit klinkt pas belachelijk, maar ik zou haar eigenlijk het liefst constant in het oog willen kunnen houden, om gewoon zeker te zijn dat alles echt ok is. Serieus overdreven he... Ik weet het...

Dus, ja, ik kijk er enorm naar uit om straks bij mama langs te gaan. Samen een wijntje drinken en wat bijpraten. Hoe zoiets je terug kan doen voelen als een kind dat op kerstochtend wakker wordt en zo trappelend nieuwsgierig is naar de cadeautjes...

Mama is mijn cadeautje :)

She's the best!!

16-12-2013, 12:34 Geschreven door Axelle