Vrijdag moest mama naar het ziekenhuis voor haar PET scan. Een onderzoek om te kijken of ze eventueel uitzaaiingen zou hebben in haar longen, daar ze iets gezien hebben in haar longen en niet weten wat het is. Het zou even goed gewoon een ontstoken klier kunnen zijn en de dokters willen zekerheid hebben. Om 14u20 hadden we een afspraak.

Nucleaire geneeskunde, dus de kelder van het ziekenhuis in.

In de wachtkamer zat reeds een +/- 29 jarige dochter met haar vader en een oudere man, die op zijn echtgenote aan het wachten was. Eerst riepen ze de vader van het meisje en iets nadien mocht mama ook binnen gaan.

Wat een vriendelijke verpleger kwam haar halen! :) 'U ken ik, ik heb u vorige week gezien als ik me niet vergis. In het Salvator?', vroeg hij aan mama, met zijn arm tegen haar rug, samen door de gang wandelend. Lijkt stom maar het raakte en ontroerde mij.

Ze kreeg een baxter met vloeistof, voor de scan. Het duurde meer dan 2u vooraleer die vloeistof deftig was ingetrokken...

Het meisje naast mij moest uiteraard ook even lang op haar vader wachten. Plots ging haar telefoon: 'Ja, er is iets met papa, Cedric, maar mama en papa zullen het je vanavond uitleggen'. Niet veel nadien: 'Mama het is toch niet aan mij om hem te zeggen dat papa ziek is...' Ze haakte af en begon te wenen. Echt dat typisch, beetje hopeloos gesnik. Ik wist eerst niet hoe reageren of wat doen. Ik moet toegeven dat ik het ook best moeilijk kreeg toen ik haar zo zag en hoorde snikken. Ja, wij zitten in dezelfde situatie en ik begreep dat ook zeer goed hoe ze zich moest voelen... Een hopeloos moment. Ik vroeg vriendelijk:  'Gaat het een beetje?'. Ze keek me met haar rooddoorlopen ogen aan en zei: 'Ja, dank je wel'. We zaten al enkele uren in de wachtkamer en niet veel later kwam haar vader af. Zijn onderzoeken waren achter de rug. Haar ogen waren nog steeds rood... Ik hoop echt dat het in orde komt voor de dochter en de papa. Zag er zo'n vriendelijke dochter en papa uit. Het zo echt wreed zijn zouden ze haar vader van haar afnemen. Het zou niet menselijk zijn, maar spijtig genoeg is de wereld niet altijd even menselijk. Ik wens hen in elk geval veel sterkte toe en hoop dat ze deze periode samen zullen doorstaan.

Om 17u30 kwam mama ook naar buiten. Ik heb hier met haar niet over gesproken. Denk niet dat het haar deugd zou doen. Het was gewoon de eerste keer dat ik echt zichtbaar met kankerpatiënten in de wachtkamer had gezeten. Meerdere kankerpatiënten en doet even vreemd en is ook wel nogal een reality check... Niet het leukste... Hoewel je langs de andere kant wel merkt dat je niet alleen bent. Een heel dubbel gevoel.

Toen we samen het ziekenhuis verlieten, kwamen we nog een vriendin van mama tegen, die op de hoogte was van haar ziekte. Ze haar hoe het met haar ging en zei tegen mij: 'Axelle, we rekenen op u he, dat je je mama hier doorkrijgt'... Zeer lief, maar ik kan ook niet toveren he. Ik doe wat ik kan doen en zal zelfs nog net iets meer dan dat doen... Och, ze bedoelen het uiteraard vriendelijk en ik apprecieer het ook

's Avonds stond mij een zeer aangename en deugddoende pasta-avond te wachten bij Steven. Hij had ook Bas en Jeroen uitgenodigd. Super ontspannend. Net hetgeen ik nodig had

Toen ik bij Steven was, belde mama ook. Marc, oncoloog, had reeds met de resultaten gebeld. Ze waren nog steeds niet zeker. Ze zagen nog steeds iets in de longen maar moeilijk definieerbaar. Dus, dinsdag terug naar het ziekenhuis voor een punctie. Iets waar mama absoluut niet naar uitkijkt, want dan moeten ze met een buisje door haar keel en dat vindt ze uiteraard absoluut geen leuk gedacht. Begrijpelijk! Vooral dat zij al om niets moet kokhalzen... Och, ze is sterk!! Ze zal dat ook wel weer goed doen!

Het gevecht tegen deze vieze ziekte kan dus bijna echt beginnen.

Op naar de overwinning!!! Voor minder gaan we in geen geval!

15-12-2013, 00:00 Geschreven door Axelle  

11-12-2013, 00:00 Geschreven door Axelle  

Maandag kwam Christiane, mama haar nichtje naar Hasselt. Kwestie om, samen met haar, haar gedacht eens te kunnen verzetten.

Ze had 2 dozen met mama haar favoriete snoep mee, Marrons Glacés... Iets dat zij lekker vindt, maar iets dat ik werkelijk degoutant vind. Een supergesuikerde platte kastanje...

Het was een gezellig dag... Eerst met ons 3 gaan lunchen. Op het gemak. Met de nodige wijntjes Genieten! Bijpraten, lekker eten... Top gewoon! Papa is rond 15u nagekomen om wat te komen praten en... onze rekening te betalen. He is a gentleman!

Vermits mama er niet aan zal ontsnappen en weldra het ziekenhuis zal moeten ingaan, ging onze route verder richting winkels. Op zoek naar nieuwe, leuke pyjama's. Christiane en mijn doel was vooral om wat kleurrijke pyjama's te vinden, want zo'n ziekenhuis is al deprimerend genoeg... Maar laten we zeggen dat mama een iets klassiekere smaak heeft. Het moesten pyjama's zijn met knopen vanvoor, daar ze buisjes zal krijgen in haar oksels en zodat ze meer 'ademruimte' heeft rond haar borststreek...

Viel best mee, behalve in 1 winkel. Wat een onvriendelijke vrouw. Mama vond er niet haar goesting, omdat het gewoon totaal dépassé is. Zo een arrogante verkoopster. Vriendelijkheid kost nochtans niets! Ik heb me even moeten inhouden, want ik moet toegeven dat ik nogal beschermend ben wat mijn mama aangaat de laatste tijd. Er lopen toch nogal wat verbitterde mensen rond... Zeer productief!! Ze zouden beter eens een voorbeeld nemen aan iemand zoals Nelson Mandela. Een man, die, na zijn 27 jaar gevangenschap, alle reden had om verbitterd door het leven te lopen, maar er op een zeer merkwaardige en respectvolle manier in slaagde om continu met een brede glimlach door het leven te stappen. Vriendelijkheid maakt het leven zoveel kleurrijker.

Maar och, ja, als die verzuurde, verrimpelde ;-) verkoopster zo gelukkig is... Keep on going, girl!!

Het was een leuke namiddag en na ons shoppen heeft onze Pater Familias ons nog op een lekkere aperitief getrakteerd. Die band tussen ons he... Onbeschrijfbaar! Warm!

Toen ze vertrok, zei Christiane dat ze op mij rekende om mijn mama door deze hel te krijgen. Heel klein beetje druk ;-) maar uiteraard mag iedereen op mij rekenen. Al kost het ons bloed, zweet en tranen, haar erdoor sleuren zal ik doen. Stap per stap! Het worden minder aangename en minder gemakkelijke 6 maanden, maar nadien zal de zon terug schijnen!

Have faith!!!

10-12-2013, 00:00 Geschreven door Axelle  

Rustig weekend gehad. Uiteraard zo goed als constant (van 's morgens tot 's avonds) bij mama en papa gezeten. Ik kan papa ook niet alleen voor mama laten zorgen. Dat kan hij niet aan en ik kan er maar beter aan wennen.

Papa wou oorspronkelijk met mama een weekendje naar de zee gaan, maar dat zag ze niet zitten. Ze zit momenteel liever gewoon in haar vertrouwde omgeving. Ik snap dat wel en laatste wat ik wil is haar gaan 'pushen' om dingen te doen waar ze geen zin in heeft.

We zijn wel even ontgoocheld geweest. Mama's oudste broer, Ady, heeft in september (26.09.2013) een zwaar auto-ongeluk gehad en is hem zeer regelmatig gaan bezoeken. Papa wou er met mama even tussenuit en stelde haar voor om naar haar broer te gaan, maar deze had geen tijd 'Ze moesten de kerstboom opbouwen'... Echt?! Ik vond het zo schandalig. Even tijd maken voor je kleine zus... Is dat nu werkelijk waar teveel gevraagd? Ik moet zeggen dat ik best wat lastig ben, of laten we zeggen serieus in mijn 'gat' gebeten ben. Sommige mensen hebben echt geen besef he. Draait de wereld dan echt enkel om hen? Moet me er ook niet te fel aan opjagen want het heeft allemaal geen zin en zal mama niet beter doen voelen.

Zondag lekker met ons 3 gaan eten en papa wou nadien even naar Maastricht, maar denk dat mama het zich toch wat aantrok van haar broer, en uiteindelijk liever gewoon thuis wou zitten, zodat ze wat kon slapen. Ja, ze slaap veel. Niet enkel omdat ze moe is, maar ook omdat ze dan niet aan haar ziekte moet denken. Ze droomt de raarste dingen. 'We waren met ons 2 ergens naartoe en hadden een hotelkamer geboekt, maar zo te merken was dat een kamer die eigenlijk voor 4 personen was. Een geweldig grote kamer en mama en ik waren daar zo aan het genieten en hadden daar zo een plezier. We kwamen een ander koppel tegen dat een kamer voor 3 had". Een droom die mij persoonlijk weinig zegt en waar ik nog minder van snap, maar het zalige is dat zij dan naar beneden komt, heel happy, en zegt: 'Ik heb zalig gedroomd' en ze er nog van nageniet. Zalig! Toch een prachtmens dat die mama van mij is!!

Mama geeft Nora, de kuisvrouw, nu ook altijd een kus als ze toekomt of weggaat. Iets dat ze voordoen niet deed. Niet dat ze er te hautain voor is, maar ze vond dat ze dat niet deed. Nu knuffelen die elkaar als ze elkaar zien en bij het afscheid, gevolgd door een dikke smak. Ja, mama is veranderd. Ze is nog mooier geworden dan voordien. Niet dat ze vroeger een onmens was, maar ze is veel menselijker, begripsvoller en zachter geworden. Ik kan mij echt amuseren met haar gewoon simpelweg te bestuderen... Ik vind haar gewoon geweldig! De top!

Ma maman est la maman la plus jolie et gentille du monde!

En ik ben nog steeds/terug geconstipeerd... Grrrr!! ;-)

09-12-2013, 22:26 Geschreven door Axelle