Vandaag ga ik naar 'Mennos Droom'... Een benefiet voor een jongetje dat overleden is aan kanker. Zijn droom was om een benefiet te organiseren om zodoende geld bijeen te krijgen om jonge kankerpatientjes op vakantie te kunnen laten gaan. Spijtig genoeg is hij reeds overleden. Zijn ouders zijn zo moedig geweest om het benefiet toch te laten doorgaan en geld in te zamelen voor de andere kankerpatientjes. Ik ben gevoelig geworden voor zo een dingen en steun zo een evenementen dan ook graag en met heel mijn hart. Kleine moeite, maar van grote betekenis voor de jonge kinderen die kanker hebben.
BRCA 1, BRCA 2, CHECK 2... De drie genen waarop mama gecontroleerd is. Als zij niet heeft, dan zal ik ze ook niet hebben. We gingen normaal ongeveer 6 maanden moeten wachten op de uitslag maar hij is er!
Heeft mijn ex reden gehad om mij te dumpen, of... Ja, ik ben oa gedumpt omdat ik misschien het borstkanker-gen in mij zou hebben. De enige verstandige oplossing zou dan zijn om mijn borsten te laten amputeren, waarop hij zei: 'Ik ben nogal lichamelijk ingesteld'... En neen, mijn ex was geen puber van 16 jaar... Mijn ex is 43... Normaal zou men op die leeftijd rationeel en vooral volwassen moeten kunnen reageren en denken, maar dat is zijn sterkste kant niet. We zullen maar zeggen dat niet iedereen op elk vlak even ontwikkeld is. ;-)
We kwamen terug van een dag chemo. Papa had 's middags thuis pizza gegeten en de brievenbus leeg gemaakt. We kwamen thuis en daar zag ik onmiddellijk een brief van UZ Leuven op de tafel liggen. Ik begon onmiddellijk te denken: 'Heeft mama een onderzoek in Leuven gehad?'. Nee, mama had geen onderzoek in Leuven gehad. Ik wist dat het de brief in verband met het gen-onderzoek zou zijn. 'Mama, doe die brief open!'. Ze las de hoofdtitel 'gen-onderzoek' en gaf mij vervolgens de brief: 'Axelle, lees jij die brief. Ik kan dit niet!'. Hoe ik die brief gelezen heb? Mijn hart klopte bijna door mijn keel en ik wist nog eens niet waar of hoe beginnen. Ik heb kriskras door de woorden heen gelezen. BRCA 1, BRCA 2, CHECK 2... Negatief... Ik bleef even kijken naar het woord negatief. Vervolgens ondernam ik een tweede poging om de brief van de eerste tot de laatste letter te lezen. Weer lukte het niet. Ik was zo zenuwachtig. Mijn verstand was verlamd. Ik las enkele woorden rond het woord 'negatief' meer. Ik bracht mezelf tot kalmte en begon de brief uiteindelijk toch van de eerste tot de laatste letter te lezen. 'Mama, eindelijk goed nieuws! We hebben het gen niet!!!'. Ik was zo blij. Mama was ook opgelucht en zo blij. Ik ben de tel kwijtgeraakt.... Hoe vaak dat ze gezegd heeft: ' Axelle, ik ben zo opgelucht voor u! Zo opgelucht! Ik zou het mezelf zo verweten hebben'. Ik ben blij voor mezelf... Uiteraard! Maar ik ben ook blij voor mama. Mama zou zichzelf dit nooit vergeven hebben. Nooit! Onterecht, maar begrijpelijk! Ik heb schrik gehad. Heel veel schrik. Ik heb avonden, nachten geweend in mijn bed. Nooit in mijn leven heb ik zo schrik gehad. De onzekerheid. Het besef dat het leven aan een zijden draadje hangt. De angst om hier alleen door te moeten... Mijn borsten blijven voorlopig mijn borsten. De toekomst kan niemand voorspellen, maar ik mag even weer rustig, op mijn beide oren slapen. Ik sta wel stil bij de vrouwen die minder goed nieuws krijgen. Dit moet zo hard zijn. Dit moet een veeg in je gezicht zijn. Ergens vind ik eht wel oneerlijk dat ik goed nieuws ontvang, terwijl zoveel vrouwen, jonge vrouwen, slecht nieuws ontvangen. Het is niet altijd eerlijk. Ik zou niet in hun schoenen willen staan... Zouden er jonge vrouwen zijn die slecht nieuws krijgen en ook gedumpt worden door hun parnter omdat de partner lichamelijk is ingesteld? Ik hoop dat die partners op hun 45 impotent worden en vervolgens ook gedumpt worden! Iedereen heeft zijn littekens en niemand heeft om die littekens aanvaard. Aanvaard je medemens zoals hij/zij is, want wij aanvaarden je ook om wie je bent!
Vandaag is het mama haar laatste chemo. Schitterend! Het zijn lange dagen geweest, die chemo-dagen... Gemakkelijk 5-6u in het ziekenhuis zitten. De tijd gaat soms zeer traag voorbij... Ze heeft het gehaald. Ze is verzwakt, maar ze heeft haar chemo-kuren met onderscheiding gehaald. Ik ben zo trots op haar. Het is een onbeschrijfelijk gevoel. Je beseft pas hoe belangrijk je moeder voor je is en hoe speciaal en uniek jullie band is, als ze zo ziek is geweest. Geloof me! Normaal gezien gaan ze haar nu een week of 3 even met rust laten en beginnen nadien de bestralingen. 6 weken bestraling. Elke werkdag. Dit zal haar ook lukken. Als ik zie hoe goed ze haar operatie en chemo overleefd heeft. Ik ben zo trots op haar. Zo een ziekte overwinnen is niet evident. Soms heb ik schrik voor de dag dat het mij overkomt. Ik mag zo niet denken, maar krijgt niet bijna iedereen kanker tegenwoordig. Ik zou het haar niet nadoen. Ik zou mij niet zo goed en sterk kunnen houden. Ik denk zelfs dat ik mijn slag ga krijgen als dit allemaal voorbij is. Het is allemaal zo vlug gegaan. Diagnose kanker, operatie, chemo en nu weldra bestraling. Wij leven niet meer. Wij worden geleefd. Ik heb schrik. Schrik voor wat het met mij gaat doen als deze drukke periode voorbij zal zijn. Ik blijf nu gaan en gaan en blijf energie zoeken en zoeken. Ik ga tot het uiterste. Ik ben elke dag thuis bij haar, hou me bezig met haar, kook voor haar,... Ik heb niet veel tijd om erbij stil te staan, na te denken over hetgeen er allemaal gebeurd. Ik laat me even leven. Ik laat me leven door de kanker, maar ik heb zo schrik voor de dag dat het rustiger zal worden. Ga ik mijn inzinking dan krijgen? Zou ik het echt doorkomen zonder kleerscheuren, zonder inzinking, zonder terugslag? Ik leef zo op automatische piloot. Ga ik dit blijven volhouden, of zal ik nog breken? En hoe hard zal ik breken?
