Morgen begint de 'decision-week'... Morgen gynaecoloog en oncoloog. Dinsdag de onderzoeken: botscan; leverbiopsie, thorax en bloedonderzoek, specifiek op tumoren. Wat weten we nog meer ondertussen? De kanker zit ook al in mama's oksels. Toch blijf ik positief! Donderdag om 11u zitten alle specialisten samen in een vergadering om te zien 'wat, waar, wanneer'. Dus tegen donderdagavond zullen we eindelijk zekerheid hebben en kunnen we eindelijk echt het gevecht beginnen. Ik ben blij dat we dan eindelijk zekerheid zullen hebben, maar ja, ik moet toegeven dat ik ook wel een klein beetje schrik heb. Zolang ik het woord 'terminaal' niet hoor, kan ik met elk resultaat leven. Voor mama was het vandaag een redelijke dag. De eerste shock is achter de rug en langzaam aan vinden we onze lach ook wel terug. Zij ook! Ze beseft dat ze simpelweg geen andere keuze heeft. Ze moet hierdoor en ik ben ervan overtuigd dat ze het zal winnen. Mijn mama is een sterke vrouw, met sterke mensen om haar heen. Ze had vannacht gedroomd dat lieve Nora, de kuisvrouw, was langsgekomen met een wonderpil. Als ze elke dag een pilletje zou nemen, zou ze genezen. Spijtig genoeg was die pil een droom, maar genezen zal ze! Het enige waarmee ik een probleem heb, is die stomme kerstperiode die eraan komt. Mijn kerstboom staat reeds 2 weken, maar ik moet toegeven dat ik er, mentaal, sinds een week niet meer in slaag om de lichtjes aan te doen. Stomme kerst!!!! Vrienden zijn superlief en vragen me mee naar Winterland edm, maar mijn hoofd zit niet echt in kerststemming. Misschien belachelijk, maar ja, het is nu zo. Mijn plannen voor kerst en nieuwjaar? Nog geen idee. Zal mama anyway thuis zijn voor kerst? Ik weet het niet... Zie er anyway niet tegenop om kerst in het ziekenhuis te vieren. Zolang we maar samen zijn, dat is het enige dat telt. Zullen wij volgend jaar wel kerst vieren. Voor nieuwjaar hoop ik vooral dat mama plus minus in orde zal zijn, zodat ze, naar jaarlijkse traditie, nieuwjaar aan de zee kan vieren, samen met papa. Ik heb geen plannen, en ben ook niet van plan om plannen te maken. Hoor ze het al, goedbedoeld, zeggen om middernacht, happy en luidruchtig: 'Wat moet ik u wensen?!'... Denk dat ik gewoon op mijn gemak, thuis wil zitten. Home sweet home! Het stoort me ook totaal niet. In tegendeel. Lekker rustig, weg van de drukte! Och, wat stellen kerst en nieuwjaar anyway voor... Allemaal toch geforceerde bedoelingen, eigenlijk. Papa was ook altijd ziek rond tussen kerst en nieuw, dus, ik ben het gewend. Hohoho...
My cancer song... Geeft me hoop, hoe raar het ook mag klinken... I love the song! We blijven positief en nooit zullen we opgeven! Als strong as a lion... Ook al moet ik toegeven dat ik het niet alleen kan, maar heb zoveel lieve mensen om mij heen. mensen die ik eeuwig dankbaar ben voor hun steun en hun gebaar. Prachtig!! Onbeschrijfbaar! Merci!!!!!
Er ligt hier een blad naast me en kernwoorden in mijn gsmlijst, zodat ik me herinner wat ik moet schrijven. Vergeet veel en snel. Je wordt een beetje geleefd in deze tijden en ook al maak je dingen heel intens mee, mijne kop komt soms wat verward over. Niet onoverkomelijks! Is dat immers iets nieuws? Papa kwam naar me toe en zei gewoon: 'Bedankt'... Begreep er niets van, en mijn gelaatsuitdrukking moet boekdelen gesproken hebben, want toen kwam: 'Bedankt voor al hetgeen je voor je mama doet. Ze zei net dat je haar zo enorm steunt'. Niet meer dan normaal. De 'bedankt' is eigenlijk nogal onbelangrijk voor mij... Hetgeen belangrijk voor me is, te weten dat ik goed bezig ben. Ik vraag me soms af of ik het goed aanpakt. Het is een beetje zoeken en hopen dat je het zo goed mogelijk doet. Zo te merken doe ik het dus toch redelijk goed. Een serieuze geruststelling. Kreeg vandaag van mama een bloesje cadeau: 'Gewoon omdat je zoveel voor me doet'. Ik moet toegeven dat ik het bewust thuis heb laten liggen. Moet ik bedankt worden voor iets dat toch niet meer dan normaal is!? Ik heb redelijk wat moeite met het te aanvaarden. Mijn liefde en steun moet niet gekocht worden!! Je krijgt die gratis en voor niets! Ben eigenlijk best trots op mezelf gisteren. Is een redelijke droge dag geweest. De eerste! Vandaag ook. Ik weet dat ik ook niet te snel 'victory' mag roepen, want ik besef dat er nog minder gemakkelijke dagen zullen aankomen, maar ik gun het me ook om niet altijd happy te moeten zijn... Het hatelijkste gevoel momenteel is dat ik de indruk heb dat ik sommige mensen wel wat verwaarloos. En dat deze vrienden dan ook nog eens denken dat ze weinig doen of het erg vinden dat ze niet meer kunnen doen. Ze zouden eens moeten weten hoeveel hun woorden en hun gesprekken voor mij betekenen. Onbetaalbare waarde!! Gewoon top! Fantastisch! De stomste, kleine dingen betekenen nu zoveel voor mij en maken mij gelukkig. Zelfs in deze tijden slagen sommigen er merkwaardig goed en gemakkelijk in om een big smile op mijn 'bakkes' te toveren. Geweldig gevoel! Ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Dat wij er niet alleen voor staan. Mama is met momenten bijzonder grappig. Ze zit nu in haar bijgelovige fase. Schattig om te zien eigenlijk. Er zat deze middag een lieveheersbeestje op haar borst en vol enthousiame riep ze: 'Kijk een geluksbrenger'. 'En net op je borst', zei ik haar met een glimlach. Ze is dat beestje de hele dag bijna neit uit het oog verloren en papa en ik moesten oppassen met waar we stapten, of onze armen legden, want we mochten het beestje zeker niet per ongeluk vermoorden, want dat was wel haar geluksbrenger. Zijn zo'n mooie momenten! Ook ken ik het geslacht niet van het beestje, ik heb het de naam Jules gegeven. Vraag me niet waarom! Uiteindelijk heeft mama het beestje in een ander vertrek van het huis gezet, zodat het veiliger was en zeker niet zou vertrappeld worden. Ik vind het super om te merken dat mama sterkte en geluk haalt uit... Een lieveheersbeestje... Het enige probleem waar ik nog geen antwoord voor gevonden heb... Mama zou willen kunnen wenen, maar het lukt haar niet. Het zou haar zo deugd doen, maar ze zegt dat alles vastzit. Ik heb aan papa gevraagd of we niet eens met Marc, de oncoloog, zouden moeten praten om te kijken hoe we dat kunnen oplossen. Zou haar willen kunnen doen wenen, maar natuurlijk zie ik haar van de andere kant liever niet wenen. Ik weet dus niet echt hoe ik dat moet aanpakken. Een uitdaging... Papa en ik, we praten veel met elkaar. Proberen onze agenda zo goed mogelijk op elkaar af te stemmen, zodat mama zo weinig mogelijk alleen moet zitten, want als we 1 ding zeker willen voorkomen, is het dat ze teveel zou piekeren. Denk dat papa voordien nog nooit zo opern naar mij is geweest. Over zijn gevoelens, hoe hij zich voelde toen hij kanker had. Ik ben blij om te merken dat hij ook wel steun in mij vindt. Ik uiteraard ook in hem! We zijn op een paar dagen tijden enorm naar elkaar toegegroeid en onze band is enkel gebeterd, ook al was die al redelijk perfect. We zijn alle drie enorm naar elkaar gegroeid, nog meer dan voordien. Is een leuk gevoel. We proberen mama tijdens de weekends ook zo goed mogelijk bezig te houden en dingen met haar te doen, zodat we het toch zo aangenaam mogelijk kunnen maken. Al zeg ik het zelf, we zijn eigenlijk toch wel een verdomd goed team. Ik ben ook verbaasd van het feit dat ik krachten heb, waarvan ik he bestaan niet kende. Ook al slaap ik nu al een week slecht, toch ben ik totaal niet moe. Ik vraag me soms af waarvan die energie blijft komen en heb er zelfs geen red bull voor nodig. Het is ook een iets rustigere energie die ik ervaar dan de oude, bekende ADHD-buien van mij... 1 woord voor vandaag: FORCE!!
Vrijdag begon raar... Een telefoontje van papa: 'Heb je mama gehoord?'... Ik antwoordde 'Nee, waarom'. Papa klonk opgejaagd en bezorgd. 'Haar gynaecoloog heeft haar gebeld. Ze moet zo spoedig mogelijk de nodige onderzoeken ondergaan (leverbiopsie, thorax, bloedanalyse voor tumoren, botscan), zodat ze donderdag onmiddellijk de behandelingen kunnen bespreken en de startdatum, maar de dokter heeft haar geen uitleg gegeven. Hoe is dit verdorie toch mogelijk? Waar, bij wie, wanneer? Ze weet niets. Hij heeft haar verder geen informatie gegeven. Schandalig!'. Uiteraard begreep ik hem, maar ik probeerde hem te kalmeren. Hij neemt het de dokter al kwalijk dat de kanker nu pas ontdekt is, maar in mijn ogen is de regel eenvoudig: Het verleden doet er nu niet meer toe, enkel het heden en de toekomst doen er nog toe. Wat herkomen had kunnen worden, zal mama niet meer genezen. Nu is het regelrecht richting genezing. 'Ik wandelde papa's kantoor binnen, en hij was reeds aan de telefoon met Marc, de oncoloog. Ik vertelde hem dat ik onmiddellijk zou vertrekken en haar zou gaan zoeken. 'Ik ga eerst langs bij magda, de echtgenote van Pierre, nadien ga ik naar huis, want misschien weet Nora, de kuisvrouw iets'. Haar gsm nam ze niet op. Ik moet toegeven dat ik zeer ongerust was, totaal opgejaagd. Nogal onverantwoordelijk, wellicht, croste ik de stad door. Eerste halte, de woonst van Magda en Pierre, maar mama haar auto was er niet te bespeuren. Tweede halte, ouderlijke woonst. Ik kwam binnen en werd verwelkomd door Bricky en iets verder op door een wenende Nora... 'Nora, waar is mama?'. Ze antwoordde dat ze dacht begrepen te hebben dat ze naar het ziekenhuis was. 'Mama is zwaar ziek', zei ze al wenend. Ik had het even zwaar en ging op de trap zitten, 'Ja', zei ik... Ze was teneergeslagen. 'Ik was in shock toen uw mama het me zei'. Dat gevoel kennen we... Ik besloot om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te vertrekken. Misschien was ze al aan haar onderzoeken begonnen en ik wou niet dat ze daar alleen door ging moeten gaan. No way! Ik belde in de auto naar papa's kantoor, maar de secretaresse zei dat hij zonder iets zeggen, vertrokken was. Ik dacht onmiddellijk dat mama hem gebeld zou hebben en hij naar haar toe zou zijn gegaan. Op zijn gsm nam hij echter ook niet op. Toegekomen in het ziekenhuis, besloot ik eerst met de auto een tour van de parking te doen. Nergens zag ik mama's of papa's auto. Ik ging naar de balie in de inkomhal. Ze moeten mij daar raar bekeken hebben... 'Heeft u Monique G. gezien? Een kleine, blonde vrouw'. Negatief antwoord. Ik besloot om ook even te gaan informeren op de balie van de afdeling Oncologie, maar ook negatief. Terug auto in. Volgend idee: ze is naar Pierre zijn kabinet. Onverantwoord snel gereden, weer... Niet goed! Ik kwam in de straat aan waar Pierre zijn kabinet heeft en zag haar auto staan. Binnen zei de secretaresse dat Pierre geen patient meer had. Ik ben echter nogal volhardend in zo'n situaties en vroeg haar of ze toch even kon checken of mijn moeder niet bij Pierre zat. Klonk misschien een beetje hopeloos, want ze stond onmiddellijk op en ging kijken. Pierre kwam naar buiten, 'Je mama is 5 minuten weg, Axelle. Ik heb alle nodige afspraken voor haar vastgelegd. Dinsdag om 8u moet ze in het ziekenhuis gaan'. Terug naar buiten en dan maar de winkel in gelopen, waarvoor haar auto geparkeerd stond. Daar was ze!! Onbeschrijfbaar hoe gelukkig me dat maakte. Ik weet niet of iedereen dat zou begrijpen... Thuis wachtte ik op de oprit op haar en eens binnen, zei ik tegen Nora: 'Ik heb ze gevonden!'. Ze belde nog even naar Marc om te zeggen wanneer ze waar welke afspraken zou hebben en met de vraag of hij donderdag aanwezig zou kunnen zijn bij de vergadering van de specialisten. Marc is zo'n schat, dat ie natuurlijk geen seconde moest nadenken. Hij zal donderdag om 11u aanwezig zijn en zal mama donderdagavond bellen met het nieuws. Ik probeer momenteel zoveel mogelijk bij mama te zijn. Vooral nu ze toegegeven heeft dat ze zich suf piekert als ze alleen is. Ze zei deze middag: 'Je zou me 's nachts in bed moeten zien liggen. Zielig!'. Niets zieligs aan. Gewoon menselijk. Niets is zo erg dan die constante onzekerheid. Dat is uitputtend voor iedereen. Dus ja, rest van de dag met mama doorgebracht en rond 21u30 richting mijn eigen appartement. Nora, de kusivrouw, was eigenlijk geweldig. Ze was even bij mama en mij komen zitten. 'Axelle, uw mama is ook een soort mama voor mij. Zo een lieve en sterke vrouw'. Ja, dat is ze... Ook soms wel wat koppig Mama vertelde aan Nora dat ze haar haar zo verliezen, het geen emotioneel uiteraard een zware klap zal zijn, en ik zei daarop dat ik mijn haar in een broske zou laten transformeren als ze haar dag begint te verliezen, waarop Nora zei: 'Ik ook'. Het was een paar dagen geleden, maar we hadden onze lach teruggevonden!! Nora vroeg me ook om mijn gsm-nummer: 'Ik kom u elke dag bezoeken als je in het ziekenhuis ligt en maak voor Mijnheer lekker eten'. Zo lief! Ik weet dat mama het niets wilt, maar ik denk toch dat ik me echt een brokske ga laten zetten, als mama kaal wordt. Uit solidariteit!! Kan het mij wat schelen als ik er even mottig bijloop. Ik moet mijn eigen smoel anyway niet zien. Details! Had mama ook gezegd dat ik terug thuis zou komen slapen als ze net chemo heeft gehad. "Axelle, ik zit dan de hele tijd gewoon te kotsen', zei ze. 'Awel, mama dan drink ik ad fundum de slechte wijn die er bestaat, en kots ik lekker mee'. Geef toe, als dat het enige is dat ik moet doen om haar te steunen, dan twijfel ik er niet lang over. Eendracht maakt macht!!
Ik besloot om donderdag vroeg terug richting mijn ouderlijk huis te gaan. Mama had zich de dag voordien redelijk stoer gehouden, maar ik wist dat er minder goede tijden zouden beginnen en dat ze zich snel minder stoer zou voelen. Veel meer bij haar zitten, kon ik momenteel niet doen. Daar zaten we dan ook aan de keukentafel. 'Mama, hoe voel je je?'. Al snel volgde:'Oooh, goed schatje'. 'Mama, echt hoe voel je je en doe niet stoer', antwoorde ik. Eindelijk gaf ze toe dat ze zich suf piekerde als ze alleen was en dat ze best schrik had. Ik wist wat mijn taak was: haar steunen, er zijn voor haar en haar hier door trekken. Ik was 200% vastbelsoten. De komende maanden zou mama mijn nummer 1 prioriteit zijn. Geen twijfel mogelijk. Je hebt maar 1 moeder en hoewel de mijne niet altijd de gemakkelijkste is geweest in het verleden, heb ik wel de liefste, mooiste en tofste mama... Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt... Daar ben ik absoluut zeker van. Van elke minuut wil ik genieten, voor het geval dat het slecht afloopt. Ik weet op dit moment niet hoe lang ik haar nog zal hebben, dicht bij me, als steunpilaar en raadgever. Ik geniet zo hard van zo'n kleine momenten, die 2 dagen geleden nog nietszeggend waren en nu het grootste geschenk ter wereld. Zo raar, hoe snel een mens kan veranderen. Op 5 minuten tijd. Een goeie veeg in uw gezicht krijgen van het leven en plots lijkt alles zo anders. Hoe dit ook verloopt, een mooier mens zal ik erdoor worden en dat maakt me gelukkiger in deze stomme tijden. Niet dat ik denk dat ik zo'n hatelijk mens was, maar denk dat ik wel soms eens een scherper kantje had. Ik ben verre van perfect en zal ook nooit perfect zijn en daar kan ik best mee leven! 's Middags ben ik even naar mijn appartement gegaan, terwijl ze sliep. Gewoon om snel een zakje van haar lievelingspralines te gaan halen. Ik weet dat ik haar daar altijd blij mee maak. Om 16u30 ging ik terug richting thuis. Papa had me gevraagd of ik mama naar de kapper kon brengen. Een kapperbezoekje doet haar altijd deugd en ze moesten 's avonds nog weg. Papa vertrouwde haar niet echt achter het stuur, daar ze met haar hoofd elders zat. Uiteraard. We zijn onnozel fel bezorgd, maar dat lijkt me even heel normaal. Het is nog een beetje zoeken... Rond 18u30 werd er aangebeld. Pierre en Magda, een bevriend koppel en hij is gynaecoloog. Papa was nog niet thuis. Pierre vroeg onmiddellijk of mama's gynaecoloog had gebeld. 'Nee', zei mama, 'Pierre, je hebt nieuws?!'... De sfeer voelde onwennig... Ja Pierre had nieuws. 'Het is positief, voor beide borsten', zei hij. Positief... Een woord dat ik als kind nog heb horen komen uit zijn mond... Telkens als papa ziek was, kwam Pierre het nieuws brengen en telkens weerklonk hetzelfde woord: Positief... Positief is spijtig genoeg negatief in geneeskundige termen. Déjà vue... Hatelijk! Geen ontkomen meer aan... Het begon echt door te dringen. Ik nam mijn gsm en ging in de inkomhal staan. Ik probeerde papa te bellen, emt de vraag of hij zo spoedig mogelijk naar huis kon komen, maar er werd niet geantwoord op zijn kantoor. Hij was onderweg. Al gauw hoorde ik de garagepoort opengaan, en ging ik de garage binnen. Papa bekeek mij en zijn blik zei voldoende: 'Pierre is hier?!'... Ook hij wist hoe laat het was... Ik zei hem dat Pierre inderdaad in de keuken zat, met Magda en dat het inderdaad geen goed nieuws was. De resultaten van de NMR had Marc daags voordien doorgebeld. Nu had Pierre druk gezet om de resultaten van de biopsie zo snel mogelijkt e hebben en ze waren binnen. Het was niet goed. 1 gezwel in de ene borst en 2 gezwellen in de andere borst. Hij vertelde er ook onmiddellijk bij dat aan chemo geen ontsnappen meer was en wellicht zou bestraling ook volgen. Operatie was uiteraard ook noodzakelijk. Wat amputatie betreft, zei hij dat we nog zouden moeten afwachten. Hij vertelde ook onmiddellijk dat alle specialisten volgende donderdag bijeen zouden gaan zitten om de resultaten te bespreken en te kijken wat er wanneer zou gebeuren. Friends-time... Later die avond bracht ik hen weg. Gemakkelijker voor mijn ouders en misschien hadden ze ook wel even, terecht, nood aan een goed glas... Even wat quality time met wat vrienden en de zorgen even proberen te vergeten. Deels gelukt, want enkele uren later belde mama al met de vraag of ik hen kon komen halen. Ze kon haar gedachten niet echt verzetten. Papa had er deugd van gehad. Hij had met Marc, de oncoloog kunnen praten en met zijn beste vriend Flory. Eens thuis, bleef ik nog een glaasje drinken met mijn ouders. Papa hoopte dat hij deze nacht beter zou slapen. Geen van beiden had goed geslapen. Ze hadden gewoon knuffelend in bed gelegen. Prachtig, hoe ze elkaar steunen. Al het negatieve, heeft ook altijd een positieve kant! Een sterk blok achter de mama Eens thuis... Was het weer janktijd... Uiteraard... Niet stoer, maar het is zoals het is. Ik ben ook maar een mens... United!!
Op mijn 13 en 14 had mijn vader huidkanker. Het was een moeilijke periode, maar als kind besef je, gelukkig, niet alles ten volle. Het was uiteraard wel aangrijpend en mijn 2 jaar oudere broer en ik misten ons jaar. Telkens werd hij net voor Kerst ziek en beleefden we een Kerst en Nieuwjaar in minuur, maar dat was het laatste van onze zorgen. We hoorden 2x dat we onze papa zouden verliezen, maar 20 jaar later is hij nog steeds 'strong and alive'!
Enkele weken geleden voelde mama iets in haar rechterborst. Heel 2013 sukkelde ze reeds met haar gezondheid maar neits werd gevonden... Ze besloot naar haar gynaecoloog te gaan voor een onderzoek en deze besloot om haar, veiligheidshalve, door te zenden naar een radiologe. Ze liet verschilde echo's maken. Maandag 18 november gingen mijn moeder en ik terug naar de gynaecoloog voor de resulaten van de echo's. In de wachtkamer voelde ik al dat er iets niet in orde was. Ik had de indruk dat hij ons expres als laatste patiënt in de wachtkamer liet wachten. Voor mij betekende dit reeds slecht nieuws. Mama wou niet dat ik mee binnenging in het kabinet van de professor, maar deze zei: 'Laat uw dochter maar meekomen'. Nog meer voelde ik dat er iets niet in orde was. We namen plaats in het kabinet, de dokter nam mijn moeder haar dossier en zei: 'Het zijn geen cystes...'. De manier waarop hij het vertelde, zei reeds voldoende. Ik wist al bijna met zekerheid hoe laat het was. Mama begon met excuses: 'Ja, maar ik heb mij een tijdje geleden gestoten tegen mijn borst'... Telkens schudde de dokter 'neen'. De volgende woorden waren: NMR, punctie, biopsie... Het was lang geleden dat ik zo'n vreselijke woorden nog eens gehoord had. 'Niet opnieuw', dacht ik. Er werd onmiddellijk door de professor zelf naar het ziekenhuis gebeld om de noodzakelijke onderzoeken zo spoedig mogelijk te kunnen laten doorgaan, 'daar je meestal weken moet wachten vooraleer je onder zo'n NMR kan...' 'Woensdag 27 november om 12u50 wordt je in het ziekenhuis verwacht'. Ik besloot onmiddellijk dat ik zou meegaan naar het ziekenhuis. Zo'n onderzoeken, en de onzekerheid... Het is voor niemand fijn en ja mag iemand dat niet alleen laten ondergaan. Papa had die dag een afspraak, maar kwam mama nog aanmoedigen vooraleer we naar het ziekenhuis vertrokken. 'Ik ben om 14u30 terug thuis. Ik zie jullie dan!'. Hij zag ons toen niet. Slechts rond 17u waren we terug thuis. Eerst moest ze onder de NMR. Een uiterst luidruchtig machine volgens mama. Twinting minuten moest ze stilzitten op haar buik. Ze was niet op haar gemak. Ik ook niet. Ze kwam uit het lokaal en ik stapte de wachtkamer uit. Het zag er niet goed uit. Onmiddellijk namen we contact op met een bevriende oncoloog in het ziekenhuis, onze eeuwige engelbewaarder! Deze oncoloog had mijn vader ook opgevolgd toen hij ziek was en had mij bestraling gegeven op mijn 19e. Onbeschrijfelijke man! Onze engelbewaarder! Hij nam een pen en noteerde onmiddellijk mama haar geboortedatum op zijn hand, 'ik hou u op de hoogte!'. We besloten een wijntje te gaan drinken tegenover het ziekenhuis. Mama zei zelf dat ze er nood aan had. Ik had haar nog nooit zo gezien. Ze trilde en haar ogen spraken boekdelen. Ze probeerde zich sterk te houden maar de paniek was duidelijk voelbaar. Papa belde met de vraag waar we waren. Ik nam mijn gsm op en klonk stil. 'Ik geef je mama even door'. Mama besloot om hem nog niets te zeggen. 'Ik wil niet dat hij zich druk maakt'. Ik probeerde haar te overtuigen om papa niet buiten te sluiten, maar ze wou en zou hem niets vertellen. Ik zei haar onmiddellijk dat ik mijn mond niet zou houden, want ze had ieders steun nodig. Bovendien had de specialist al voorgesteld om papa te bellen zodat hij aanwezig kon zijn tijdens de biopsie. Het is wel een feit dat hij op dat vlak niet de stoerste is. Bloed en mijn vader... Het zijn absoluut niet de beste maten. Na een half uur gingen we terug richting ziekenhuis. Mama werd al snel naar binnen geroepen en daar zat ik in de wachtkamer met haar jas bij mij. Ik moet toegeven dat ik mij paniekerig, droevig en radeloos voelde. Ik besloot onze spullen bijeen te rapen en de lift naar beneden te nemen. Ik zocht een rustig plekje en belde papa op. 'Papa, het ze zijn niet echt positief, ze gaan in plaats van 1 biopsie, 4 biopsieën doen'. Papa zei onmiddellijk: 'Ik had het al door toen ik je stem aan de telefoon hoorde'. Hij klonk aangedaan, verdrietig. Ik twijfelde of ik goed gehandeld had, maar ik moest dit doen. Het duurde een uur vooraleer mama terug was. Veel langer dan voorzien. Ik besloot haar zo snel mogelijk mee naar buiten te nemen, weg van dat ziekenhuis en die sfeer. We hadden die dag nog niets gegeten en stelde haar voor dat ik haar thuis zou afzetten en haar dan een van haar lievelingsgerechten zou afhalen... Quick. Meer bepaald Super Bacon. Was een zalig moment. Met ons tweetjes tegenover elkaar thuis aan tafel. Het ging vlot binnen. Papa had die namiddag Bricky, onze schat van een hond, meegenomen naar kantoor. Een rotverwend klein maltezertje, dat zeker nooit alleen thuis gelaten mag worden, daar hij dan verdrietig is. Ja, erg, ik weet het. Mama miste haar hondje dus besloot ik om snel naar kantoor te gaan, zodat zij en haar hondje zo snel mogelijk herenigd konden zijn. Papa was met Bricky aan het wandelen toen ik aan zijn kantoorsgebouw toekwam. Ik zag zijn blik. Op zo'n moment is het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Terug naar huis, met de hond en niet veel later belde de bevriende oncoloog, Marc, al met de resultaten van de NMR. Hij had die avond nog samengezeten met de radioloog van het ziekenhuis. Het resultaat was niet goed. Rechterborst was er erger aan toe dan de linkerborst. De bom was ingeslaan... Ik moet toegeven, ook al was het nieuws niet goed, toch koesterde ik nog hoop. Ik maakte mezelf wijs dat mama iets unieks, nog nooit gezien, goeds in haar borsten zou hebben, hoewel dat ik wel wist dat dat niet kon. Dromen is soms gemakkelijker dan de realiteit facen... Laf? Ik moet zeggen dat ik wel verbaasd was van hoe sterk ik me hield. Papa kwam rond 19u30 thuis en rond 20u besloot ik om naar mijn appartement te gaan. Ik had het in de wachtkamer al heel moeilijk gehad en had al moeten vechten om mijn tranen te bedwingen, maar nu barste alles los. Heel de rit naar mijn appartement heb ik geweend gelijk een klein kind. Het was lang geleden dat ik me nog zo machteloos had gevoeld. Ik herkende het gevoel, maar ik had dat gevoel al 20 jaar niet meer gehad... Geen fijn gevoel. Geen leuke herinneringen. Hatelijk gevoel. Door merg en been. Moeilijk te omschrijven... Alsof je in een droom zit en er zo snel mogelijk uit wilt ontwaken, maar het wilt maar niet lukken om uit die droom, eerder nachtmerrie, te geraken. Steven zat op zijn werk en had daar uiteraard alle begrip voor. Hij had ook zijn problemen en het was verdomd druk op zijn werk. Zelfstandige zijn is niet altijd gemakkelijk... In tegendeel! Ik ben normaal een stoere mie, iets te stoer, bijna gevoelloos,... hoewel ik in het echt niet zo ben. Maar, ik heb, of eerder had, liefst dat niet teveel mensen dat zouden weten... Blij dat ik was toen Steven iets later een bericht zond. 'Heb je zin om alleen te zijn of wil je even je verstand op nul zetten? Filmpje huren?'. Hij wou best naar Hasselt afkomen, maar ik wou eigenlijk het liefst even weg uit mijn appartement en ik kon mijn kerstboom even niet meer zien. Ik had snel weer een bloedhekel aan kerst en heb mijn boom sedert niet meer aangedaan. Hoe kan ik vrolijk doen bij de kerstgedachte en mijn mama's ziekte? Lenneke belde nog even. Zo lief! Mijn andere rots! En nadien vertrok ik richting Schaffen. Het meest deugddoend moment? Die knuffel die ik kreeg toen de deur openging. Voor velen iets gewoons, maar voor mij iets onbeschrijfbaars! Hetgeen er tijdens die knuffel van mij afviel. 10 kg puur lood... Ik had daar de hele dag naar gesmacht. Eindelijk. We besloten samen een filmpje te zien. Speciale film... Ook al kon ik het nieuws van die dag niet volledig vergeten, man wat deed het deugd!! Relax! Ik moet wel toegeven dat, toen ik laat die avond terug naar huis reed, de Niagara Waterfalls weer uit mijn ogen spoten... Alleen zijn viel mij zo verdomd zwaar. Ik piekerde dan non stop en allerlei senario's en vragen kwamen in mijn hoofd terecht. Veel vragen, geen antwoorden... Die nacht heb ik amper een oog toe gedaan en 's anderdaags toen ik wakker werd, besefte ik al snel dat het spijtig genoeg geen droom was, maar harde realiteit. It started... Again... I don't like!
