We hebben onze ups & downs gehad in dat jaar en zijn een paar maanden uiteen geweest. Sedert mijn verjaardag zijn we terug samen.
Vandaag kreeg ik dan uiteraard ook een bezoekje van hem... Hij kwam langs om er een punt achter te zetten. Ik ben ter druk bezig met mijn mama, vindt hij en ik heb geen tijd meer voor hem. Echt? Hoe kan een mens zo egoicentrisch zijn? Zo kinderachtig! Ben ik echt gedurende een jaar met zo iemand samen geweest? Het toppunt is dat ik weet dat ie weer aangekropen gaat komen binnen een paar weken. Typisch... Echt geen ruggegraat! Maar neen, ditmaal echt niet meer met mij. Hij mag blijven kruipen... Nu is het echt definitief gedaan. Ik ben vergevingsgezind en zal hem dit ook wel vergeven, maar vergeten nooit. Hetgeen hij mij aandoet, daar kan ik nog mee leven, maar hetgeen hij mijn mama hiermee aandoet. Dat vergeet ik nooit. Zo respectloos tov mijn mama. Uiteraard trekt mama het zich aan en voelt ze zich zelfs schuldig. Dat Steven zo egoistisch is dat hij er zelfs in slaagt om mijn mama met schuldgevoelens op te zadelen. Niet dat kan er echt niet meer door... Immers, iemand waar ik niet meer op kan steunen dan dat, is echt geen meerwaarde in mijn leven. Integendeel! Het voordeel is, dat je in zo een tijde zeer goed leert relativeren en ik ga dan ook echt niet treuren om zo iemand. Mijn energie en liefde gaat volledig naar mijn mama en papa. Ik heb hem niet nodig om gelukkig te zijn, StevieBoy. Dan ben ik alleen echt wel gelukkiger.
Ik verbaas mezelf door zo sterk te zijn geworden. Uiteraard heeft veel te maken met hetgeen mijn mama nu overkomt. Denk dat weinig mij nog kan raken, buiten mijn mama nu.
Dus heb ik nog maar 1 ding te zeggen: Opgeruimd staat netjes!
Ik heb vannacht niet goed geslapen. Hoe slecht zal mama dan wel niet geslapen hebben? Als ik al zenuwachtig ben... Hoe zenuwachtig moet zijn dan wel niet zijn. Ik heb zo met haar te doen. Ik hoop dat ze het zal volhouden. Ik zal doen wat ik kan, met volle overtuiging en pure liefde, maar ik heb geen toverstokje en man, wat zou ik soms toch graag een toverstokje willen hebben... 's Morgens vertrekken mama en ik naar het ziekenhuis. Eerst gaan we naar de inschrijvingen om te kijken in welk chemo-lokaal haar chemo toegediend zal worden. D5. Chemo-lokaal op de vijfde verdieping. De volgende stappen zijn bloed afnemen via de port-à-cath, bloeddruk nemen, temperatuur nemen en gewicht. Nadien zijn we ongeveer een uurtje vrij. Gedurende dat uur worden de bloedwaarden gecontroleerd en doorgegeven aan de oncoloog. De oncoloog geeft ons nadien groen of rood licht voor het toedienen van de chemo. Er wordt ons uitgelegd dat mama haar eerste serie van chemo (eerste 3 chemo-beurten) zullen bestaan uit 3 soorten chemo's. Eerst krijgt ze een spoelmiddel. Tussen elke baxter chemo zal ze dit spoelmiddel toegediend krijgen en elke chemo-beurt wordt ook afgesloten met een 20-30 minuten spoelen. Nadien krijgt ze een baxter Litican toegediend. Litican is een middel dat gegeven wordt tegen de misselijkheid. Vanaf morgen zal ze deze in tabletvorm moeten innemen. Vier per dag. Sommigen zeggen dat de Lititcan enkel ingenomen dient te worden bij misselijkheid, anderen fluisteren ons toe dat je ze best sowieso preventief neemt. Ik heb één doel en dat is ervoor zorgen dat mijn mama zo weinig mogelijk zal afzien en hier zo normaal mogelijk door zal geraken, dus... Ik zal ervoor zorgen dat ze 4 Liticans per dag zal nemen. Waarom zou ik haar de kans laten lopen om misselijk te worden. Lijkt mij volkomen nutteloos en zelfs belachelijk. Na de litican beginnen ze met de eerste baxter chemo. Het gedacht dat er chemo door mijn mama haar aderen loopt, vind ik geen leuk gedacht. Ik zou zo graag willen dat ik haar ziekte zou kunnen overnemen. Ik voel me volledig machteloos. Toekijken terwijl er chemo in je mama haar aderen loopt. Absoluut niet mijn favoriete ervaring. Het lijkt surreel en er zijn momenten dat ik haar aankijk, en denk: 'Verdorie toch, mijn mama die chemo krijgt. Nooit had ik ook maar kunnen denken dat haar dit zou overkomen. Nooit!'. Soms vind ik het niet eerlijk, maar al gauw besef ik dat ik dat best mag denken, maar dat het ons geen stap verder zal brengen. Na de eerste baxter met chemo, krijgt ze weer een spoelmiddel en vervolgens begint de 2e baxter met chemo te lopen. Weer krijgt ze een spoelmiddel en dan komt die 3e baxter met chemo. Een witte plastieke zak is over de chemo getrokken en ik verschiet even als de chemo begint te lopen en ik zie dat die chemo gewoon fluo oranje is. Dit kan niet gezond zijn, maar er is geen andere keuze. Als ze na die chemo naar het WC gaat, kleurt zelfs haar urine er oranje van. Een uur of 7 later is de eerste chemo achter de rug en mogen we naar huis. Ik moet bekennen dat ik thuis zeer zenuwachtig ben. Ze kreeg verschillende medicijnen tegen de misselijkheid mee naar huis en toch vraag ik me constant bezorgd af wanneer ze ziek gaat beginnen worden en beginnen overgeven. De emmers liggen naast haar klaar. Hoewel ze tegen 's avond nog steeds zeer goed is en zich totaal nog niet ziekt voelt, slaap ik die nacht enorm slecht. Papa en ik staan 's morgens op en ik vraag hem onmiddellijk naar mama haar toestand. 'Goed denk ik. Ze slaapt nog.' zegt hij. Klinkt lekker positief in mijn oren. Ik hoop dat het zo zal blijven, maar echt gerust ben ik nog niet, want ze hadden gezegd dat je tot 3 dagen na de chemo ziek kan zijn. 's Avonds krijgt ze Neulasta, een spuit die in haar buik wordt gegeven, om haar witte bloedcellen hoog te houden. Het klinkt stom, maar dit is de eerste maal dat mama mij vroeg om haar hand vast te houden, omdat ze nog nooit een spuit in haar buik heeft gehad. Ze doorstaat dit ook weer zo goed. Ik ben enorm trots op mijn mama. Hou sterk dat deze jonge dame is, dat is ongelofelijk. Chapeau! Ik zou eht haar nooit kunnen nadoen. Ik dahct dat ik best een sterke mie was, maar als ik me met haar vergelijk dan ben ik zwak. Een klein stofje dat je zo wegblaast. Zij is een rots... Die zich totaal niet laat doen. Mijn respect voor mijn mama is enkel gegroeid, net zoals mijn liefde voor haar en mijn trots! Een echt klein tijgerinnetje 's Avonds laat reageert ze even minder goed op de spuit die haar eerder op de avond werd toegediend. De spuit had 1 uur voor het toedienen uit de frigo gehaald moeten worden en dat wisten we niet. Vandaar haar minder goede reactie. Ik blijf tot zondag thuis slapen, maar ze doorstaat de chemo zonder enige misselijkheid...
Soms zijn oudere mensen sterker dan jonge mensen... Geloof me!
Volgende stap wordt genomen... De operatie voor de Port-à-cath... Een kleine operatie van ongeveer 1u30, waarbij er een port-à-cath (catheder) ter hoogte van mama haar sleutelbeen zal geinstalleerd worden en via deze catheder zal haar chemo toegediend worden. Lange dag, waarbij het tijdstip van de operatie constant uitgesteld wordt... Rond 17u kon ze dan eindelijk met uren vertraging geinstalleerd worden. De afspraak was dat ze een nacht in ziekenhuis zou moeten blijven overnachten, maar dat zag ze absoluut niet zitten. Ze had toch al meer dan genoeg tijd in het ziekenhuis doorgebracht... Met koppigheid geraakt een mens soms ook ver en mama mocht die avond zelf al naar huis. Ik beslis om tijdelijk weer bij mijn ouders te blijven wonen, daar we morgen met de chemo starten. Ik wil het haar niet laten blijken, maar ik moet toegeven dat ik extreem nerveus ben. Ik stel me zoveel vragen... Gaat ze ziek fijn van de chemo? Hoe ziek? Wanneer zal ze beginnen overgeven? Tijdens de chemo? Een paar uur na de chemo? Hoe fel zal ze ziek zijn? Ja, ik moet toegeven dat ik nogal wat stress heb... Verstand op nul en we gaan ervoor! Yes, we can!
