Mama krijgt haar 2e chemo... Nog 4 te gaan nadien. Ik hoop dat de tijd voorbij zal vliegen zodat ze er zo snel mogelijk vanaf zal zijn. Hetgeen mij verbaast... Je komot dat chemo-lokaal binnen, een lokaal vol zieke mensen... Maar hoe ziek deze mensen ook zijn, hoe laag sommigen hun verwachtingen in het leven ook nog zijn, die mensen zijn zo oprecht vriendelijk. Je stapt er binnen en je krijgt oprechte, mooie glimlachen toegeworpen. Het klinkt heel raar, maar het is bijna mooi om te zien. De patienten en verpleging vraagt naar je toestand, praat met je, wenst je oprecht het allerbeste,... Hoe koud het ook in dat lokaal zou moeten zijn doro de msierie van al deze mensen, toch is het een warm lokaal. Warmer dan die norse, kille, gezonde buitenwereld. Na de chemo stap je namelijk het ziekenhuis buiten, en dan kom je weer in die andere wereld terecht... De zogezegd mooie wereld, met allemaal gezonde en oh zo norse, kille mensen, die je eerder zouden omverlopen uit gebrek aan geduld en inlevingsvermogen, overrompeld door puur egoisme. Deze wereld zou mooier moeten zijn, maar dat is ze niet. Deze mensen uit de mooie (lees: gezonde) wereld, beseffen zoveel minder waar het leven om draait dan de mensen uit de droevige (lees: zieke) wereld. Ik vind dat echt erg. Verblinde maatschappij... Verblind door verbittering? De mensen geen reden hebben om verbitterd te zijn, zijn heel meer verbitterd dan de mensen die er alle reden toe zouden hebben om verbitterd rond te lopen. Droevig...
