Boodschappen gaan doen voor mama... Ik zal er maar beter aan wennen, want die taak zal sowieso de komende 6 maanden de mijne zijn... ;-)
Mama had vandaag een schitterend dag! Goed begin voor het weekend
Ze is eindelijk eens echt buitengekomen. Met ons 3 zijn we ene gaan drinken. Ze was happy, vrolijk en zag het terug helemaal zitten. Gelukkig!
Nadien ben ik iets gaan eten en drinken met Saskia. Mijn eerste avondje uit sedert mama haar gevecht... Deed enorm deugd, al moet ik bekeken dat ik wellicht nog nooit zo rustig ben geweest tijdens een avondje stappen... Iets nieuws! Ik heb zelfs regelmatig cola light gedronken... Men is dus echt nooit te oud om zijn/haar leven te beteren ;-)
Rond 23u30 was ik reeds aan het geeuwen en moe, maar even op die tanden gebeten en uiteindelijk hebben we het toch tot 2u30 volgehouden. Ja, ik ben trots op mezelf!
Het voelt wel goed om terug mensen te zien, hoewel ik de ziekte van mijn mama nooit uit mijn hoofd kan zetten, maar daar leer je wel mee leven. Constant denk ik aan mijn mama.
Om 9u kreeg ik telefoon van papa: 'Het gaat niet goed met mama'. De confrontatie met mijn broer lag haar serieus op de maag. Verder ga ik hierover niet uitbreiden. Laten we gewoon zeggen dat ze hard gekwetst is.
Ze was er niet zo van en ze was 's ochtends met panisch angst wakker geworden. Ze zag het allemaal niet meer zitten...
Ik merk meer dat papa op mij rekent en uiteraard mag die dat ook. We vormen samen een sterk blok, een blok dat mama steun en haar door deze zware tijden zal krijgen. Vastberaden zijn we! Zoals nog nooit tevoren. We're gonna make it and will come back... Stronger!!
Om 12u kwam Marc, de oncoloog, langs. Hij vroeg onmiddellijk een stuk papier en heeft alles uitgetekend. Wat er aan de hand is. Waar ze nog antwoorden op moeten krijgen? Wat er sowieso moet gebeuren. Hoe de amputatie zal verlopen. Waar ze pruiken kan kopen.... Alles. Mama zat erbij, maar het was alsof ze volledig 'numb' was. Ze zat er bij en dat was het ook. Ze was er met haar hoofd volledig niet bij. Ze zag er serieus terneergeslagen uit.
Papa en ik hadden veel aan dit gesprek. Marc bleef ongeveer 1.5 uur thuis. Wat ik nu weet? Dat ze 4 maanden chemo zal krijgen, dubbele borstamputatie en 30 keuren van bestraling om te eindigen. Tussendoor zal ze ook een hormonenbehandeling krijgen. Haar haar zal 2 weken te tellen vanaf de eerste chemo beginnen uit te vallen. Joden dragen veel pruiken, dus Antwerpen is het 'pruikenparadijs'... Wat eerst zal volgen hangt af van de 'fish' (medische term). Is de fish positief dan krijgt ze eerst de amputatie en nadien de chemo. Is de 'fish' negatief dan krijgt ze eerst chemo en dan operatie. Ik hoop voor haar dat ze eerst de operatie zal krijgen, zodat ze van die mentale klap zo snel mogelijk 'verlost' is...
Een jaar na haar laatste bestraling kan de reconstructie gebeuren. Haar lichaam moet eerst deftig herstellen.
Nu moeten we tot 17.12 wachten voor een PET scan van de longen en een punctie. Waarom? Ze hebben toch iets in haar long gevonden. Het kan een simpele tijdelijke ontstoken klier zijn. Ze weten het niet en willen natuurlijk zekerheid. Is het toch iets slechts, dan zullen ze haar daar wellicht eerst opereren. Afwachten dus en dat wachten is balen... Marc heeft verschillende ziekenhuizen in Vlaanderen gecontacteerd maar eerst afspraak voor PET scan was in Hasselt en die was pas mogelijk op 17.12. Antwerpen, Leuven,... kon die PET scan niet voor 28.12 plaatsvinden. Marc wou het zo vroeg mogelijk doen omdat ze dan tijdens de feesten tenminste thuis kon zijn, maar dat zal nu niet het geval zijn. Moet toegeven dat ik die feesten even serieus gehaat heb, maar ondertussen laten ze me gewoon volledig onverschillig. We zullen het volgend jaar wel goedmaken. Ik geloof daar in, ook al vraag ik me wel soms eens af of er nog wel een kerst met mama komt... Moet!!
Het was hartverwarmend om Marc, in ons bijzijn, naar verschillende dokters te horen bellen met de zin: 'Ik bel voor een zeer goede vriendin'. Kreeg er bijna de tranen van in mijn ogen. Mijn mama...
Marc maakt er echt werk van en ik ben hem zo dankbaar voor het feit dat hij er zo voor mijn mama is, en voor mijn papa, en haar zo steunt. Hij zei: 'Zo een nieuws moeten vertellen aan iemand die je graag ziet, went niet'. Zo'n woorden doen er momenteel echt toe. Ik leef van lieve, sterke woorden. Ze doen deugd!
Marc zei ons ook dat ze 2 zware mentale shocks zal te verduren krijgen: dubbele amputatie en haarverlies. Ik weet echt niet hoe ik daarop zal moeten reageren of daarmee zal moeten omgaan, maar ik denk dat zich dat wel zal uitwijzen. Ik ben me al aan het voorbereiden op haar chemokuur. Wat mag? Wat moet? Wat mag niet? Ze zal wellicht niet veel honger hebben, dus stellen de ziekenhuissites voor om beter 6 kleine maaltijden te voorzien ipv 3 grote. Als ze geen honger heeft beschuiten voorzien of gewoon koude dingen. Ze moet veel drinken, vnl. thee (drinkt ze al niet), fruitsap, groetensap, soep, cola zonder prik, bruiswater,... Als ze overgeeft, het overgeefsel niet aanraken met de blote hand, maar met handschoenen, lakens of kleren waar op overgegeven wordt, onmiddellijk in de wasmachine. Voornamelijk de eerste 2 dagen na elke chemokuur zal ze wellicht serieus ziek zijn. Men zou het kunnen vergelijken met een serieuze voedselvergiftiging.
Iemand met chemo zou naar het schijnt ook niet hetzelfde toilet mogen gebruiken als de andere familieleden, maar daar ga ik niet aan meedoen en papa ook niet. Het zal al zwaar genoeg voor haar zijn. Ik ga haar niet nog extra als een 'ziekte' behandelen. Ik heb gelezen dat ze het deksel na een toiletbezoek naar beneden moet doen en dan 2x moet doorspoelen en dat moet maar volstaan!
Na Marc's bezoek zijn we met ons drie iets gaan eten. Oorspronkelijk had mama er haar hoofd niet naar maar achteraf was ze wel tevreden dat ze even buiten was geweest.
De rest van de dag ben ik bij mama gebleven omdat ze zich mentaal niet 100% voelde. Ik zal alles doen om haar te steunen deze komende 6 maanden. Ze heeft al zoveel voor mij gedaan in mijn leven. Een beetje dankbaarheid in de vorm van steun is het minste dat ik voor haar kan doen en dat doe ik dan ook met zeer veel plezier.
Rond 19u30 was papa terug thuis en hebben we nog even met ons 3 van wat lekkere wijn gesnoept. We genieten echt van onze momenten samen. Zalig! Wel was ik blij toen ik om 22u terug thuis was. Het zijn best zware dagen...
Goed nieuws. Door de stress was ik reeds een kleine week geconstipeerd.... Deze avond maar liefst 6x naar het toilet kunnen gaan! Gelukkig want begon serieuze buikpijn te krijgen...
Net als gisteren weer richting ziekenhuis. Dit maal moesten we naar het ziekenhuis gaan voor een CT-scan/Thorax (longen). Veel volk in de wachtzaal, maar weer ging het vlot. Niet echt verdraagzaam, maar ik moet toegeven dat ik luide gsm's best irritant vind in zo'n stress-situaties. De ergste was degene waarvan de gsm zelfs zei 'U heeft een bericht verzonden', als die dame in de hoek een sms verzond. Kan het erger? Zou die graag gsm, als ze deze aanschakelt ook zeggen: "Ik ben een gsm, met mij kan u bellen!". Och ja, futiliteiten, maar het irriteerde mij nogal op dat moment. Het verliep allemaal zeer vlot en de verplegers waren zeer vriendelijk. Een happy mama dus! Op de middag kwam mijn broer langs, maar daarover ga ik gewoon zeer wijselijk zwijgen... Namiddag bij mama gebleven daar Marc, de oncoloog, had gezegd dat ie na 15u zou bellen. Je weet op voorhand niet of het goed of slecht nieuws gaat zijn en niemand mag zich alleen bevinden als ie slecht niet krijgt. Zou niet echt menselijk zijn. Stress, stress, stress, om 17u nog steeds geen Marc die gebeld had. Dat wachten vond ik echt niet leuk. Er begon vanalles door mijn hoofd te spoken... "Zou ie slecht nieuws hebben en niet durven bellen?"... Mama en ik waren nogal onder spanning. "Als ie om 18u nog niet gebeld heeft, dan zal ik zelf bellen", zei mama. Om 17u30 gaven we het wachten echter en besloten we zelf te bellen. Ik kwam gewoon zot van de zenuwachtigheid, stress, spanning,... Marc nam op en zei: "Geen uitzaaiingen in de longen". Ik nam mama haar been onmiddellijk vast en toverde een mega brede glimlach op mijn gezicht. Wat een opluchting. 10 kilo lood dat van je schouders valt. Zalig! Engelbewaarders bestaan echt!! Onmiddellijk belden we papa op en uiteraard was hij even content en even opgelucht. De wolken boven ons hoofd, maakten terug plaats voor zonneschijn! Vermits rond 19u met Steven had afgesproken (en hij er uiteraard begrip voor had, indien ik later zou zijn), kon ik met een gerust hart vertrekken richting mijn appartement. Ik passeerde nog vlug langs papa's kantoren. Hij zag er al iets minder stressvol uit. We spraken af dat ik morgen sowieso aanwezig zou zijn als Marc, de oncoloog, thuis zou langskomen om het verder verloop te bespreken en dat ik papa zou bellen als Marc toekwam. Mama is een beetje verstrooid door hetgeen haar nu allemaal overkomt en ze vergeet nogal veel... Eigenlijk is ze gewoon zeer vergeetachtig. Begrijpelijk. Vlug douche in, de stress en vermoeidheid (had die nacht amper 2.5 uur geslapen) wegwerken, iets anders aandoen (het bloesje dat ik ieder die week van mama had gekregen), auto inspringen en richting "ontspanning" vertrekken Vooral dat ik wist dat Steven een verrassing voor mij had. Zo lief en attent is ie Samen koken ontspande mij volledig ten top! Echt genieten! Verrassing was ganzelever met een slaatje van rode biet (denk niet dat ik dat al ooit gegeten had), vijgen, toastje van peperkoek... en mijne favoriet.. Ganzenlever! Jammie! Puur genot. Lekker eten, wat bijpraten... Het kan moeilijk beter en leuker volgens mij! Nadien maakten we samen het hoofdgerecht: Varkenshaasje met champignons en spekjes (en mijn geheim extra ingrediënt: mosterd) met een risotto. Weer genieten! Ik moet zeggen dat ik nog steeds volledig ontspannen word als ik er terug aan denk. Hhhhmmmmm... He can do magic!!! Een wonderlijk, ontspannen, deugddoende, relax, PERFECTE avond. Lekker eten, openhaard, en... super gezelschap! Top! You can do magic!!
Dinsdag... Eerste extra onderzoeken... Afspraak ziekenhuis: 8u Gewenste aanwezigheid: 7u40, want inschrijving aan inkombalie nog noodzakelijk Chauffeur van dienst: uiteraard en met veel plezier: Ikke Onderzoeken: Extra bloedonderzoek naar tumoren, botscan, leverecho
Uiteraard was papa nog thuis, toen ik om 7u10 thuis toekwam, om mama te halen. Hij kwam best gevoelig over, maar dat is uiteraard ook zeer begrijpbaar. Mama was wellicht een beetje stiller dan anders. Het doel van de onderzoeken is dan ook geen pretje. Nagaan of er uitzaaiingen zijn. Niet bepaald leuk... Eens toegekomen in eht ziekenhuis, gaan we richting inkombalie om ons in te schrijven. Typische formaliteiten. Eerste opdracht: naar de kelder van het ziekenhuis gaan voor botscan. Ik moet toegeven dat we eerst verkeerd waren terecht gekomen. Stress? Gebrek aan concentratie? Slaapgebrek? Combinatie? Uiteindelijk toch gevonden... Ik vond de dokter nors, bijna gevoelloos. Ik begrijp niet dat sommige dokters zo nors kunnen zijn. Hier zijn mensen aanwezig die misschien niet meer zo lang zullen leven... Is het dan zo vermoeiend om vriendelijk te zijn? Denk dat vriendelijk zijn niet echt uitputtender is dan onvriendelijk zijn, maar ja... Futiliteit... Voor mij thans... Mama was er best een beetje depri van. Logisch. Als men schrik heeft, heeft men absoluut geen nood aan onvriendelijkheid. Maar ok... Het zij zo. We gingen achter in de keldergang gaan zitten en al gauw kwam een, supervriendelijke (en dit is geen ironie!) verpleger haar halen, voor een bloedafname en toedienen van contrastvloeistof voor de botscan. Deze verpleger verdient dé vriendelijkheidsprijs. Hartverwarmend. Nadien richting andere kant van het ziekenhuis... Radiologie. 3de verdiep, bruine pijl volgen. Weer even id-kaart afgeven en siskaart. Inschrijven. Nadien plaats nemen in een wachtkamer. We moesten even wachten, maar niet zo lang. Geen reden tot klagen. Mama werd gehaald door een verpleegster. Terwijl zij weg was, concentreerde, of poogde, ik me op een suduko. Een sudoku-boekje is onze derde compagnon voor de wachtkamers. Ik schrok ervan dat ze zolang wegwas. Moeten dat, willen of niet, een gevoel van ongerustheid je op zo'n moment snel te pakken krijgt... Na een tijd kwam ze de wachtkamer terug binnengewandeld. Hadden inderdaad zeer uitgebreid echo's genomen. 'Bbbbrrrrrr... het was er zo koud. Vroeg hen af de airco opstond.' zei mama. En dat in putje winter. Om nog maar te zwijgen over die koude gel die ze op je smeren. Maar och... Contrastvloeistof moest toch een 3 tal uren inwerken, dus om 10u45 terug richting de kelder voor de botscan. Hier ging het ook weer vlot... Wat het wachten betreft. Mama was weer lang weg. Lang leve sudoku! Weer was ik ongerust. Ik denk dat ik zelden in mijn leven al zo ongerust ben geweest en, wellicht, vooral zo snel... Na een tijd kwam mama weer naast mij zitten en zei ze dat we even op de dokter moesten wachten. Nadien kwam een verpleegster echter zeggen dat we naar huis mochten. Raar... We maakten er ons beiden best wel zorgen om. Zou dit betekenen dat het slecht nieuws is? Je zoekt achter alles iets op zo'n momenten. Hoe snel dat ik mezelf zot krijg op deze momenten... Erg! Ik wist wel dat ik een ongerust kantje had, maar zo ongerust... Supertrots op mama. Ze heeft alle onderzoeken goed doorstaan. Sterke vrouw. Respect! Eens thuis belde mama met Véronique... Ik was ondertussen aan het prullen en luisterde maar half. Ik hoorde haar over iemand zeggen: "Oui elle mérite vraiment le ciel." (Ja, ze verdient echt de hemel!") Ik stond er totaal niet bij stil over wie ze het had... "Ma fille est si gentille" (Mijn dochter is zo lief")... Oeps, ze had het over mij, want ze heeft maar 1 dochter... Ik vind het uiteraard lief als ze zoiets zegt, ook al beschouw ik hetgeen ik doe als niet meer dan normaal, maar ik ben vooral blij. Blij omdat ik dan weet dat ik in mijn missie slaag. Haar bijstaan, liefhebben en haar laten voelen dat ik er ben en altijd zal zijn. Mijn mama en ik hebben niet altijd zo'n goede band gehad. In tegendeel. We hebben ooit een serieus minder goede band gehad, maar het verleden is het verleden. Het enige dat echt telt is het heden en nadien de toekomst. Achteruit kijken heeft geen zin. Bovendien hebben we nu sedert ongeveer 4 jaar eigenlijk best een superband. We zijn het niet altijd met elkaar eens, maar we proberen elkaar te begrijpen. Ik krijg veel steun in deze minder gemakkelijke tijden; Lenneke en Saskia zijn schatten van mensen die mij enorm helpen met dit een plaatsje te geven en een luisterend oor te bieden. Ik besef dat ik momenteel ook niet de ideale vriendin ben. Ik heb momenteel vooral deprimerende dingen te vertellen en weinig leuke dingen en ik heb maar weinig tijd voor hen. Ze verdienen beter, maar ze begrijpen wel dat het even wat moeilijker ligt voor mij. Ik heb prachtige vrienden en steun komt soms uit een onverwachte hoek. Merci!! Het moet gezegd worden... Mijn grootste steun is Steven. Mijn engelbewaarder, mijn steunpilaar... Ik moet ook toegeven dat ik hem het meeste toelaat in deze miserie. Hij babbelt vlot en hij brengt me rust. Net datgene waar ik nu nood aan heb. Plus, laten we het even gewoon toegeven... Ik heb hem doodgraag. Hetgeen hij voor mij doet is simpelweg onbeschrijfbaar! Hij kan me gewoon doen lachen als ik wil wenen en doen zingen als ik wil schreeuwen. Het zit in de simpele dingen... Hij vraagt hoe het met me gaat, hij pakt me vast, hij zorgt ervoor dat ik deze dingen even achter me kan laten, hij kookt superlekkere en speciale dingen... Ik voel gewoon dat hij echt om me geeft en dat is mijn paradijsje op aarde waar ik zo van kan genieten. Je bent een engeltje! Mijn wondermiddeltje! Mama had me eerder gezegd dat ze zo graag zou willen wenen, maar het haar niet lukt. Wenen kan nochtans echt deugd doen. Geloof me! Dus, had ik voorgesteld om samen naar Love Story te kijken... In mijn ogen de meest aangrijpende film ooit. Wie bij zo'n film zijn ogen droog kan houden... Moet gewoon een robot zijn... Het verhaal: Een rijke jongen en een arm meisje worden verliefd en willen trouwen, maar zijn ouders zijn tegen het huwelijk. Bijgevolg worden de banden tussen zoon en ouders verbroken. Op 25-jarige leeftijd komt ze erachter dat ze kanker heeft. Na een tijd verneemt zijn vader het nieuws en begeeft hij zich naar het ziekenhuis. De zoon gaat net buiten, als zijn vader binnenkomt. Zijn vader komt naar hem toe, en zijn zoon zegt: "Je bent te laat. Ze is dood". Zijn echtgenote was net overleden aan kanker. Alleen de muziek al in die film... Missie geslaagd... Na een tijd begonnen de eerste traantjes uit mama's oogjes te vloeien. Mama had me op 15 jarige leeftijd het boek 'Love Story' laten lezen... Al snotterend en kwaad kwam ik de keuken in nadat ik het uit had ( denk dat ik het 1 dag uitgelezen had): "Mama, hoe kan je mij zoiets laten lezen. Dat is gewoon stout. Zoiets droevigs!"... 's Avonds kwamen de 2 dochters van Nora (de liefste kuisvrouw ter wereld) nog even aan de deur bellen. Ze waren net tegenover naar de tandarts gegaan en wouden even weten hoe het met ons ging. Ik vind dat zo hartverwarmend. Melissa, de 12 jarige dochter van Nora, keek wat sip... Ze was naar de tandarts gegaan omdat ze "blokjes" moet hebben en dat vond ze echt niet zo leuk... Ik kon er niets aan doen, ik moest even lachen en zei haar: "Dat is een fase die velen onder ons meemaken, hoor. Ik heb ooit ook zo rondgelopen! ;-) ' Er kon al een kleine lach van af. Niet veel later belde Marc, de oncoloog... Stress-moment ten top!!!!!! Een minuut lijkt een uur te duren... Maar, het was goed nieuws. Eindelijk! Geen uitzaaiingen gevonden... Noch in het bot, noch in de lever. YYYEEEEEEESSSSSSSSSSSSS!!! Het gevoel dat door mij ging? Ik noem dat vanaf nu een 'hart-orgasme'... Hetgeen er op zo'n moment met je hart gebeurd... Zalig! Onbeschrijfbaar! Uiteraard waren mama en papa even opgelucht. Ik moet toegeven dat ik toch wel schrik had wat uitzaaiingen betreft. Had zolang gehoopt dat mama niets zou hebben en dan krijg je het nieuws borstkanker te horen en ja, je hoop ebt dan wel wat weg... Toen ik rond 22u bij mijn thuis toekwam, heb ik voor het eerst in een dikke week de lichtjes van mijn kerstboom terug aangedaan. Mirakels bestaan!!!
Maandagochtend naar gynaecoloog geweest. Een dokter waar ik nog maar weinig vertrouwen in heb. Ik weet niet of dat terecht is, maar het is mijn gevoel en niet enkel het mijne eigenlijk... De enige dokter waar ik het volste vertrouwen in heb is Oncoloog Marc. Dat is onze Engelbewaarder. Gynaecoloog was niet positief. Verre van zelfs. 'Veel erger dan we verwacht hadden en hadden kunnen denken'. Mama nogal serieus down en de tijd van droge oogjes was weer even voorbij voor mij. Moeilijke dag... Zou ik mijn moeder echt kunnen verliezen? Het klinkt zo ongeloofwaardig. Wat zou ik moeten beginnen zonder mijn moeder? Plots besef ik maar al te goed dat ik nog niet klaar ben om zonder haar raad te leven en wat zal ik moeten doen met de vragen die ik nog zal hebben in de toekomst. Een moeder is iets uniek... Net zoals een vader. Nooit kan iemand hun plaats innemen. En, ik moet toegeven dat ik het wonderlijk wel enorm goed getroffen met die van mij. Het is de eerste dag dat ik het gevoel heb de weg kwijt te zijn. Je moed zinkt me even in mijn schoenen en de vermoeidheid neemt toe. Het begint zwaar door te wegen. Er gaat geen seconde voorbij zonder aan mijn mama te denken. Werkelijk waar geen seconde. Ik probeer positief te blijven, enkel al omdat het andere mij te veel schrik aanjaagt. Het begint zwaar te worden en door te wegen. Vanavond wel een super babbel gehad met Bjorn... Hij heeft op zijn 17 zijn moeder verloren aan borstkanker... Axelle: Al
terug in België? Bjorn: Helaas weer wel, nondeju!
Axelle: Leuk geweest? Bjorn: Amai niet! Maar te kort hey!
Axelle: Hoe lang weggeweest? Bjorn: 2 weken maar, had niet meer verlof staan. Axelle: Bjorn: Hoe is het met u? Axelle: Jij hebt je mama verloren toen je jong was? Aan kanker? Bjorn: Ja. Axelle: Aan welke kanker? Sorry, voor die vragen... Bjorn: Borstkanker. Mijn zus heeft het ook al gehad... Axelle: Weet sinds woensdag dat mama borstkanker heeft. Vrijdag officieel bevestigd... Zit al in de 2 borsten en in de oksels. Bjorn: Pppffffff... Axelle: Ja, vandaag bij gynaecoloog geweest en hij zei dat we moesten beseffen dat het veel erger is dan dat we beseffen of denken... Bjorn: Dat meen je niet! Sorry, dat is heel naar om te horen. Axelle: Ja, het zoals het is he. Morgen ga ik met mama naar het ziekenhuis voor botscan, bloedonderzoek op tumoren, leverecho en thorax (longen). Woensdag nog extra longonderzoeken. Bjorn: Gij wordt ook wel niet gespaard! Axelle: Donderdag komen de specialisten samen om te zien hoe ernstig het is en de behandeling te bespreken. Ik blijf positief se... tot nu toe zijn het allemaal leerlijke levenslessen geweest... Ze gaat met 90% zekerheid amputatie van beide borsten krijgen, bestraling en chemo. Gaat zwaar worden voor haar... Bjorn: Mja uitzaaiingen nooit goed. Gaat het wat met je ? Axelle: Over het algemeen nu wel. Eerste dagen nogal veel wenen maar ja, lijkt me normaal. Vandaag wel geschrokken van woorden van gynaecoloog. Weet ge, had dit niet zien aankomen! Bjorn: Pff ik voel me al slecht in uw plaats... Axelle: Je hoort niets anders meer he... Bjorn: Dikke knuffel ! Axelle: Dat is lief! Bjorn: Ja niet normaal! Bij mij gaat er ook geen week voorbij dat ik schrik heb dat mijn zus belt dat het terug is of dat ik het zelf heb. Axelle: Ja, moet me ook laten testen. Ge kunt u laten testen op dat gen he. Maar wil me daar nu niet mee bezighouden. Doe dat wel als ze genezen is. Die onzekerheid is hatelijk he... Bjorn: Heb woensdagavond nog vrij.... Moest je even uw zinnen willen verzetten laat maar weten eh, dan gaan we wel ergens iets drinken ofzo... Axelle: Dat is heeeeel lief, maar probeer zo vaak mogelijk bij mijn mama te zijn nu. Bjorn: Ja, dit is vooral mentaal moeilijk... Mijn zus heeft 1 borst moeten laten amputeren en de andere heeft ze vrijwillig laten weg nemen. Axelle: Dat is zo hard he!! Bjorn: Kan me inbeelden dat dat voor een vrouw ontzettend zwaar is. Axelle: Ja, ik weet eerlijk waar niet of ik dat preventief zou kunnen doen als ze me zouden zeggen dat ik het gen zou heb... Pppffffff... Lijkt mij het ergste dat er kan bestaan als vrouw! Bjorn: Zal ze fijn vinden, dat je er zo haar bent! Axelle: Ze heeft schrik he, omdat dokters negatief zijn en als ze alleen is piekert ze zich zot! Bjorn: Ja ze zal momenteel in een mentale hel zitten. Axelle: Gaat met ups & downs he. Dacht onmiddellijk aan u toen ik het nieuws van mijn mama hoorde... Dacht idd dat uw mama daaraan gestorven was... Bjorn: Ja grootste kutnieuws dat ge kunt krijgen!!! Zo oneerlijk dat sommige alles te verduren krijgen en anderen er maar op los kunnen bonjouren. Axelle: Daar kan je weinig aan veranderen he... Bjorn: Hopelijk kunnen jullie je wat optrekken in het feit dat ze tegenwoordig wel al véél kunnen. Axelle: k blijf positief, totdat ze echt zeggen dat ze terminaal is!!!! Bjorn: Meisje toch vind het zo erg voor u Axelle: Gij hebt het ook overleeft he! Bjorn: Ja maar daar blijven wel wat littekens van over... Axelle: Ik maak me eigenlijk vooral zorgen om mijn vader... Wat als... Die kan alleen zijn plan niet trekken. Bjorn: Maar het spreekt voor u dat ge positief blijft en vechtlust toont! Axelle: Die littekens zijn normaal he... Is niet niets! Heb haar vandaag een kettingske gekocht met een klavertje vier. Dat brengt toch geluk! Bjorn: Axelle: Hoe naief een mens kan worden he in zo'n omstandigheden Bjorn: Dat is niet naïef! Axelle: Ik blijf gewoon positief en geloof me, ik zal haar niet zonder slag of stoot laten gaan! Bjorn: Dat is inzitten met iemand en proberen u ergens aan vast te grijpen om kracht uit te halen! Voila gij zult wel zorgen dat ze de zware dagen van chemo door komt! Axelle: Ga tijdelijk terug thuis wonen tijdens de zware chemo-dagen... Bjorn: Goed idee! Maar tegenwoordig is het niet zeker dat je nog zo slecht bent van chemo. Axelle: Nee, dat zeiden de dokters ook, maar het is een gevoelig meid, dus hou er wel al rekening mee. Bjorn: In ieder geval als ik ergens mee kan helpen, als ge wilt babbelen of uw zinnen wilt verzetten dan laat ge maar iets weten eh !! Is voor u ook zwaar! Axelle: Ge zijt ne schat!!! Maar is ook niet gemakkelijk voor u he! Bjorn: Af en toe ook energie tanken niet vergeten ! Axelle: Ja, die preek heb ik al vaak gehad de laatste dagen ;-) ik weet het, maar is gemakkelijk gezegd he... Bjorn: Hey ik weet hoe het is .... Voor mij is het al lang geleden.... Gij moet er weer door Axelle: Merci, Bjorn! Is superlief! Bjorn: Nee das toch normaal.... Ik begrijp misschien alleen beetje beter dat het niet alleen zwaar voor je mama is maar voor jullie allemaal!! Maar die dingen doen je dan ook juist beseffen hoe belangrijk familie is! Ik duim voor jullie echt waar !!! En als er iets is laat ge iets weten eh ! Axelle: Ja, heb altijd al een superband gehad met mijn ouders en nu is die nog des te sterker... dat is het mooie eraan he... Ik laat het u zeker weten!! Bjorn: Hou je goed eh !! Xxx Axelle: Merci he, Bjorn!! En veel succes voor je zus!! Duim ook voor jullie!! Xxx Ik had terug kracht na dit gesprek. Het is altijd leuk om erover te kunnen praten met iemand die het zelf heeft meegemaakt. Ik mag mezelf serieus dankbaar prijzen met zulke vrienden!! Nooit, beschouw ik nog ooit iets als vanzelfsprekend in het leven! En ja, dus ik ben op zoektocht geweest naar een ketting met daaraan een klavertje vier als hangertje voor mama. Uiteindelijk heb ik het gevonden. Ik weet dat het kinderlijk klinkt, maar in zulke tijden haal je energie uit zo'n dingen. Mama was blijgevolg ook zeer blij met de ketting en heeft me onmiddellijk gevraagd om hem om haar nek te doen. Het geluk zit in kleine dingen!! Uiteraard heb ik er ook vlug van geprofiteerd om nog een diis van mama's favoriete pralines te kopen en vermits we papa niet mogen vergeten in deze tijden... Ook een doos van papa's favoriete pralines. Chocolade doet altijd deugd! ;-) De kuisvrouw, Nora, belde ook 's avonds om te horen of ik al nieuws had in verband met mama. Zo lief. Ik ben echt stomverbaasd van hoe verdomd lief dat de mensen zijn. Is echt een prachtig gevoel. Doet enorm deugd! Morgenvroeg en woensdag naar het ziekenhuis. Hopelijk zijn er geen uitzaaiingen, want anders zal dat een enorme klap in mijn gezicht zijn. De zwaarste klap van mijn leven. Weet niet hoe ik zo'n nieuws zou incasseren... Hoe ga je met zo'n nieuws om? Hoe verwerk je zoiets? Hoe sta je iemand bij die zoiets moet horen? Allemaal vragen, maar geen antwoorden... We moeten afwachten en echt het beste hopen. Mijn uitlaatklep... Autorijden... Ja, iets sneller dan gewoonlijk... Een stukske sneller... ;-) en radio loeihard. Daar word ik rustig van... Papa zei dat de politie en rechter wel rekening zouden houden, zouden ze me ergens met mijn stoten betrappen... Denk dat papa dezelfde uitlaatklep heeft want hij zei vanmiddag: 'Mijne nieuwe auto heeft meer power dan de vorige ' Power!!
Ik schrok ervan dat ze zolang wegwas. Moeten dat, willen of niet, een gevoel van ongerustheid je op zo'n moment snel te pakken krijgt... Na een tijd kwam ze de wachtkamer terug binnengewandeld. Hadden inderdaad zeer uitgebreid echo's genomen. 'Bbbbrrrrrr... het was er zo koud. Vroeg hen af de airco opstond.' zei mama. En dat in putje winter. Om nog maar te zwijgen over die koude gel die ze op je smeren. Maar och... 
