Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
29-02-2012
Druk, drukker, drukst
Aan Shade: Ik wacht vol spanning af tot je een gezichtje van je post. :) Ben benieuwd. Wat het afstandelijkheidsidee betreft, ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Als je beeldhouwt, ben je met vaste materie bezig. Je 'maakt' het beeld zoals het is in het reële leven, in 3D. Daardoor kom je erg dicht bij het origineel te staan. Dat is; als je iets herneemt uit het reële leven. Beeldhouwen is echter op een andere wijze dan tekenen, ook interpretatie. Je verkleint, vergroot, voegt toe etc. waardoor je beeld al snel iets volledig op zichzelf is, althans voor jou als 'schepper'. Ik voel natuurlijk altijd grote betrokkenheid tot mijn beeldjes, misschien inderdaad meer dan ik zou doen bij een tekening die ik zou maken. Voel jij je niet enorm persoonlijk betrokken bij je tekeningen? Bij mij heeft die betrokkenheid natuurlijk ook te maken met het feit dat ik er veel van mijn persoonlijke ideeën over de wereld en de mens in verwerk. Daarnaast, eens het af is, staat het ergens rustig te 'pronken', terwijl je een tekening misschien wegstopt in een map... Wat ook telt, is dat ik niet deug in tekenen en beelden me wel afgaan. Ook dat zal wel zijn invloed hebben op mijn betrokkenheid. Ik hou niet van mijn onkunde, dus neem ik er maar snel afstand van. :p Soit :) Wat Brussel aangaat; zie reactie jouw blog. ;) Sorry, ik liet me even lyrisch worden om Brussel. :)
Poeh, Druk, druk, druk. Maar voor de goede dingen des levens, dient men tijd te nemen. Dus tussen alle stress door, hier mijn relaas van de bezigheden.
1. Mijn beeld (de zuil met de arm ernaast) is langzaam maar zeker aan het uitgroeien tot zijn volle potentieel. Ik verwacht echter dat ik er zeker nog tot einde deze week mee bezig zal zijn. Ik had van het beeld in klei een mal gemaakt in drie delen (uit gips, wegens de lage kostprijs). Ik heb dan in elk deel afzonderlijk plasticrete 'gegoten'. Nu blijkt dat het geen sinecure is die drie delen weer met elkaar te verenigen. Moeilijk, traag, maar het gaat... De grootste delen zijn nu aan elkaar, ik moet de naad nog volledig wegwerken en dan kan ik het derde deel eraan bevestigen. Mijn god, hoe nerveus kan je zijn. :p Maar het vordert, EN HET GAAT LUKKEN!
2. Ik had al gezegd dat ik op zoek ging naar een jobje. Ik had er eentje gevonden ook, het was in kannen en kruiken op één ding na... en dus hebben ze iemand anders aangenomen. Treurnis en smart hier... Het had ideaal geweest. Maar goed. No gain, without pain zeker? Er is nog een tweede jobje dat ik had gevonden, helaas betaalt het niet evengoed (minder uren) EN is het meer werk. Zucht. Maar ik zal er dan toch maar voor gaan.
3. Ik heb een oude site van mij hervonden! Ik dacht dat die voor eeuwig verloren was, daar die site allerlei vernieuwingen had doorgevoerd en mijn inloggegevens daardoor niet meer werden aangenomen. Nu, na enkele jaren, dacht ik nog eens een kijkje te nemen en... jawel hoor! Het bestaat nog! Een selectie van mijn gedichten, kortverhalen en belevenissen zijn bewaard gebleven. Pure nostalgie om die terug te lezen. Veel hoofdschudden ook, want de kwaliteit van mijn schrijven is allesbehalve goed. Maar ach... ik ben blij dat ik ze terug heb. Voor de geïnteresseerden; http://kiezel.weblog.nl/ ;). Ik heb er twee wat meer recente (ze dateren wel al van een jaar geleden) verhalen aan toegevoegd. Misschien dat ik later nog wat extra verhalen toevoeg. :)
4. Mijn broer zijn verjaardag is morgen. Omdat ik er de broer niet naar ben om de 2Oste verjaardag van mijn kleine broer onopgemerkt te laten passeren, heb ik een hele avond in elkaar gestoken. :p Vanavond gaan we hem met een troep mensen ontvoeren op zijn kot. Ik stuurde deze mail naar al zijn en mijn vrienden:
------------ DIT IS TOPSECRET, BROERTJE MAG HIER NIETS VAN WETEN!
Vrienden van mijn broer overal ten lande, verzamelt u!
Zoals jullie weten, of mogelijk nog niet, is het deze woensdagavond 'Broertje goes drunk II'. De eerste keer is helaas niet al te geslaagd geweest, daar mijn broer 'lichtjes' beschonken huiswaarts keerde. Op Broertje goes Drunk II doen we beter.
Maar het is niet daarvoor dat ik deze mail stuur. Zoals jullie mogelijk ook weten, of misschien niet, is het 1 maart mijn broer zijn 20ste verjaardag. Ik ben er de broer niet naar, en jullie de vrienden niet, om dat ongemerkt te laten passeren. Hij, nietsvermoedend, denkt enkel dat het feestje gaat om het hernemen van het broertje goes drunk-feestje.
Ik dacht echter... wat MEER te doen. :p
Wat is het plan?
Aanvang: 19u.
Plaats: Het kot van mijn broer, voor het eerste gebouw.
Wat?
We verzamelen daar met bibiguns en snelbindstripjes, in commando-outfit of gewoon helemaal zot. We verdelen ons in twee teams en vallen dan mijn broer zijn kot binnen, we gaan naar de tweede verdieping en dringen zijn kamer binnen. We werken hem op de knieën met wat goedgemikte bibigunballetjes zo nodig, en nemen hem mee naar de tuin.
En wat doen we daar? :p
Een 20'erjaren- inwijdingsritueel. :p
Dit houdt in dat we als een sekte mijn teerbeminde broeder in ons midden op zijn knieën zetten en dat we wat 'proefjes' hebben dat hij dient te doorstaan. Mijn vermetele geest heeft al wat ideetjes, maar u weze welkom, meer dan welkom, om zelf ook wat proefjes te bedenken.
Wat hij al gaat moeten doen:
- Een gatlik-wedstrijd met iemand die zijn toekomstige eerste-jobbaas incarneert. Want de jaren 2O staan gelijk aan je eerste echte job. :)
- Hij zal de jaren 20, 2 uit de poten gewassen kerels met moussen wapens dodelijke slagen moeten toebrengen. OF zelf op zijn doos krijgen... want de jaren 20 zijn hard oh ja...
- Alles wat jullie kunnen bedenken en een meer of minder vage link heeft met de 20'er jaren. :p
- Op het einde moet hij de proef der proeven doorstaan... en dat is uiteraard BROERTJE GOES DRUNK II met grootste dronkenschap afleggen.
UIteraard wordt dit alles gefilmd ;)
-----------
Heel wat mensen hebben gereageerd, waardoor de hele actie een feit zal zijn. Vanavond. SPANNEND! Voor de bezorgde zielen onder de lezers; mijn broer (en ik) drinken zelden. Daarom hebben enkele vrienden een 'Broertje Goes Drunk'feestje georganiseerd, een jaar geleden. Ze waren wel eens benieuwd naar een dronken Broertje, omdat NIEMAND dat al heeft meegemaakt. :) Uiteindelijk was dat eerste feestje niet zo geslaagd, daar ik als oudere broer mijn broer ietwat afschermde van teveel alcohol. :) Vanavond echter gaan we ons gewoon goed amuseren. (Niet 'te' zat echter... daar hou ik gewoon niet van). Er komen vrienden als indiaan, als ridder, als commando, als god-mag-weten-wat-maar-het-is-grappig,... Samen bestormen we zijn kot en nemen hem gevangen met veel geweld (nog een noot aan de bezorgde lezers; mijn broer kan tegen een stootje, hij heeft een kas van jewelste en is Judoka zonder weerga. :p We gaan ons peren zien om hem gevangen te nemen. :D) Kruisbogen, bibiguns, zwaarden, bijlen, goededags, schilden... alles is aanwezig! :D Ik heb gisterenavond een hele avond uit mousse schilden en wapens zitten snijden en... het resultaat is fijn. We gaan er veel plezier aan beleven. :p Ik was werkelijk verbaasd hoeveel enthousiasme er was voor mijn klein initiatief. :) Het deed me denken aan die goede oude dagen op het speelplein. Ik heb het precies nog steeds in mij om wat volk te enthousiasmeren. :D Sowieso gaat het ook wel erover-zot zijn... en dat is altijd een publiekstrekker.
Goed. Aan de slag! Deze avond is mijn broeder zijn avond, en bij god, hij zal het geweten hebben! :D <begint naargeestig verder te experimenteren met bloedpilletjes, verfborstels en het verder uit denken van snode plannen>
'Wat gebeurt er toch, snelvoetige Zwerver? Zijn uw voeten moede, kent uw geest geen daadkracht meer? Waarom toch versaagt gij, nu de stormen zich opstapelen? Voorwaar, hebt gij dan geen moed meer in uw lijf, geen spoortje daadkracht? Het bezwaart mijn gemoed u thans zo ledig aan te treffen, zo lui en zonder fut! Werkelijk, is dat hoe het nageslacht u herdenken zoude? Neem toch op, dat slepende leven, wed uw zwaard, poets uw schild! Sta op, gij tamme!'
Mocht Nestor, rijk aan wijsheid, nog leven, volgens mij zou hij op deze wijze tot mij het woord richten. Nog straffere taal zou hij me waarschijnlijk rond de oren slaan. En hij heeft gelijk. Ik heb me weer eens aan ledigheid over gegeven. Deze week, vorige week, tijden vol... wel.. tijd. Meer niet. Geen daden. Wat heb ik immers gedaan? Wat gebeeldhouwt... een beetje geprutst met klei. Net nu ik eigenlijk nog meer dan ooit tot daden zou moeten worden aangespoord, laat ik mezelf over aan Morpheus, de tamste der goden. Ik heb mijn beeld dat af moet (niet omwille van externe drijfveren, maar omdat het gewoon af moet zijn voor het eigen welzijn!), ik heb een thesis te schrijven die ECHT ZICHZELF NIET SCHRIJVEN GAAT! Dan is er nog een stage te regelen, waar ik sowieso de grenzen van het toelaatbare falen aan het bereiken ben. Op de koop toe, zit ik weer zo krap bij kas dat ik mijn riem weer ga moeten aanhalen de volgende dagen....
Dus. Tijd om de koe bij de horens te vatten, het paard te beteugelen en in volle vaart-holderdebolder, als gerieflijk denderen niet meer aan de orde is wegens uitstelgedrag- aan alles beginnen! Eerste mijlpaal; die vervloekte -och laat toch de onderwereld de grond openscheuren en haar meesleuren tot in het diepste van de tantalus!- stage zien te regelen. Eerste objectief; de mail sturen die me een andere stageplaats aan de hand doet. Hoop ik. Dan bang afwachten op een afspraak met die ongrijpbare excuus-van-een-stagebegeleider... Tweede mijlpaal; werk zoeken. Eten is belangrijk is mijn motto. :p Zonder geld, geen eten dus... werk zoeken. Alles is goed, deze jongen zal zich nederig over elk vervelend karweitje buigen, als het maar geld oplevert. Derde mijlpaal; Beeld afwerken. ... Erg veel werk is er niet meer aan, dat weet je toch, ouwe jongen? Okey..., het ziet er niet naar uit dat het van een leie dakje gaat gaan, en ja, dat had je liever wel gehad. Maar goed, op de tanden bijten en doorzetten. Het resultaat zal het u lonen. Ahum. (hoop ik. We. Ik... okey... verwarring betreffende het zoëven aangenomen externe standpunt. SOIT) Vierde mijlpaal; volgende week maandag beginnen schrijven aan die thesis. Laten we wel wezen, dat is uiteindelijk nog fijn ook. Ga ervoor! :)
Exit Zwerver, verwilderd, nonchalant, maar met een streepje goede hoop nu zijn daadkracht weer van zich laat horen.
(Brussel, 23februari, 16u40)
ps. Mijn nogal bloemrijke taal is te wijten aan mijn lezen van de Ilias... Op de één of andere manier blijft dat woordgebruik me boeien, fascineren en inspireren. ;)
De correlatie is aangetoond. Als ik een paar lege daagjes heb, dan word ik onrustig. Vrijdag en gisteren waren zo onproductief als maar kon wezen. Daim it... Goed ik heb gisteren wel gewerkt en dus noodzakelijke centjes verdient, dus misschien dat die dag nog enigszins productief kan worden genoemd. Maar de dag ervoor...één ledigheid. Zo'n dagen moet ik kost wat kost vermijden. Ze zijn dodelijk voor de moraal. Toch iets geleerd ervan. Nu enkel nog weten af te rekenen met mijn 'bad mood'/neerslachtigheid.
Gedachten sukkelen mijn hoofd in en uit, als bezopen dronkaards. Te vaag, te incoherent om werkelijk iets te zeggen te hebben. Het algemene gevoel is er echter wel. Een sfeer van rusteloosheid, van menselijke kleinzieligheid, van ellende zwerft door mijn binnenste. Waarom?
Onbestemdheid denk ik. Ik ben een pijl zonder doelwit. Wat blijft er over van mijn grootste ambities? Het zijn slechts indrukwekkende blauwdrukken gebleven. Iedereen groeit op met kinderdromen, wil piloot worden, of dierenarts. Iedereen laat die los. Mijn ambities zijn dan misschien niet van die categorie, maar misschien moet ik ze evengoed loslaten.
Wat wil je, zwerver? Je doet je beeldhouwen, je schrijft. Je zal je zoveelste diploma halen. Als je wil, kan je zonder al te veel moeite een job vinden, een job die je graag doet. Wat wil je?!
Niets beter dan een wit papier om een antwoord uit je te dwingen, denk ik soms. Mocht ik niet proberen om dit aan papier toe te vertrouwen denk ik niet dat ik op het volgende antwoord zou gekomen zijn: ik wil VOELEN dat ik bezig ben met die dingen. Ik weet dat ik ze doe. Maar ik wil dat ook voelen ik weet niet of ik het verschil echt kan uitleggen. Vraag is hoe kan ik mezelf overtuigen? Resultaten? Misschien
Even nog wat over nadenken. Morgen post ik mijn oplossing. Nu ga ik verder van de nacht genieten. Een zacht, rustig deuntje wiegt me de rest van de nacht in een bureaulamp werpt een cirkel licht Voor een ontstemd gemoed als het mijne, is deze nacht simpelweg laten zijn zonder meer, mogelijk het meest heilzame dat ik mezelf kan bieden.
Gisterenavond had ik een ingeving. Het had alles te maken met mijn voordurende zoektocht naar het juiste pad in het leven. Ik bedacht me plots, tijdens één van mijn gebruikelijke nachtelijke wandelingen, dat ik tot dusver steeds te eenzijdig had gedacht. Ik was net naar een straatlantaarn aan het kijken en aan het bewonderen hoe duisternis langzaam in licht veranderde, toen ik bedacht dat het net daar was dat ik me wilde bevinden; in de overgang. Niet geheel het ene, maar ook niet geheel het andere. Het is echter een wederkerigheid in mijn geestesleven om voor het ene OF het andere te kiezen. Dit jaar bijvoorbeeld had ik de radicale omschakeling gemaakt van een zekere vorm van altruïsme (Breek me de bek niet open over of dat al dan niet bestaat... Als het je beter doet voelen, noem het de minst tegen de borst stuitende vorm van egoïsme <glimlacht>) naar egoïsme. Tot op het moment van deze persoonlijke 'omwenteling' in mijn denken, was ik altijd het sociale type: ik deed vrijwilligerswerk bij de vleet op verschillende manieren (speelplein, daklozen, vluchtelingen, etc.), studeerde sociaal-cultureel werk, probeerde iedereen zo goed als dat gaat voor de eigen minder noodzakelijke belangen te plaatsen... Het was een goede weg, echt. Ik genoot ervan en waardering van buitenaf bleef niet uit. Ik was er goed in, als ik anderen mag geloven. Ik geloofde hen ook, maar ik zou mezelf niet zijn, mocht ik niet op de meeste handelingen meer aan te merken te hebben dan goed te keuren. Nu denk je waarschijnlijk en zo doe ik ook, dat dat een geveinsde vorm van bescheidenheid is. Ik heb me vaak proberen te overtuigen dat het dat was, dat het een zielig vissen naar complimenten betrof. Het aannemen van de pose 'Ik-weet-dat-het-goed-was-maar-ben-kritisch-en-ken-mijn-eigen-zwakten'. Als ik dan echter complimenten kreeg, besefte ik maar al te goed hoe verkeerd dat idee wel was. Ik heb er een hekel aan, aan complimenten. Niet omdat ik zo één van die mensen ben die dat nu eenmaal niet kan hebben, maar simpelweg omdat ik ze niet geldig acht. Ik doe sommige dingen goed, maar ik geef me nooit ten volle. Dat is het voornaamste probleem, denk ik. Mijn prestaties en hun impact op anderen komen me vaak voor als een soort van boerenbedrog. Het ziet er goed uit, het ziet er wel doordacht uit, maar heel waarschijnlijk heb ik het hele concept bij wijze van spreken de avond ervoor voor het slapen gaan ineengeknutseld. Op die manier kan ik dus zeker en vast beslag leggen op een vorm van veinzen. Het betreft echter niet mijn reflectie, maar de act zelf. In elk geval, mijn sociale wezen werd nooit gevrijwaard van soms zeer agressieve bombardementen van een innerlijke stem die me zei dat ik niet bezig was met wat werkelijk belangrijk voor me was. Het verwierp mijn pogingen tot het uitbouwen van mijn 'sociaal zijn' door het steeds opnieuw te ondermijnen. Er is geen geduchtere psychologische tegenstander dan het eigen ik, dat is zeker. Alles wat ik deed, werd door mezelf genadeloos afgestraft. Intenties kregen duistere kanten, acten werden ambigue gemaakt. De genietingen, jawel; de egoïstische kant van sociaal actief zijn, werden steeds beproevingen, dubbel en uiteindelijk ongenietbaar. Ik snap niet wat mijn 'sociale zijn' heeft tegen genieten, maar blijkbaar ligt het ermee op voet van oorlog. Probeer dat maar eens te wijzigen... Na om en bij tien jaar van heen en weer getrek in mijn hoofd tussen diverse tegenpolen (goed-slecht, egoïsme-altruïsme, principiële moraal-anarchistische moraal, materialisme-intellectualisme en zoverder en zoverder en zoverder...) waarbij voornamelijk de meer 'positieve' polen van deze tegengestelden door het oppervlak van mijn geestesleven in handelingen overgingen, blijf ik in het heden ietwat gedesillusioneerd en uitgeput achter. Natuurlijk is het onmogelijk om van jezelf enkel de goede dingen te zien. De uitingen die ik gegeven heb aan de 'negatieve' polen zijn degene die al het andere dan wel niet teniet doen, dan toch serieus in perspectief plaatsen. Ik blijf echter een optimist en denk dat er nog wel wat met me te doen valt. Dat is de hele opzet van dit betoog, te komen tot een handeling die ontspruit aan dat optimisme. Ik wil evenwel niet vooruitlopen op de feiten, dus terug naar het verhaal.
Ik voelde me duidelijk niet al te best als 'sociaal zijn' en legde de oorzaak daarvan bij verschillende zaken. Ten eerste ben ik een ambitieus wezen. Ik wil grootse dingen verwezenlijken. (Dat doet me wat denken aan wat Dali ooit schreef; 'eerst wilde ik God worden. Dan Jezus. Toen dat niets werd, dacht hij; 'goed, dan zal ik de schilderkunst maar redden.' ') Zeer onrealistisch van me. Ik heb noch het geduld, noch de daadkracht voor 'grootse dingen'. Maar goed. Ten tweede ben ik ietwat kunstzinnig aangelegd en lijkt me dat soms mijn ware levensdoel. Ik hou van schrijven, beeldhouw een beetje, wil niet leven zonder boek in mijn nabije omgeving en zou, zo komt me vaak voor, eigenlijk al mijn tijd willen doorbrengen met zelfontplooiing via kunst. Zowel actief creëren als passief beleven. Ten derde speelt mijn eigen persoonlijkheid een grote rol. Ik ben, helaas, niet tevreden met het gekende, het ervaarde. Vanaf iets, vergeef me de volkse uitdrukking 'de max vet is', katapulteer ik me in een objectief standpunt zodat ik in plaats van het gebeurde te beleven als handelend subject, ik mezelf tot relativeren dwing, tot kritische analyse. Niets beter dan dat uiteraard om spontaan plezier hebben te vernietigen, of te reduceren tot een banaliteit. Nu heb ik echter opgemerkt dat dat laatste vaker gebeurt als ik dingen doe met andere mensen. Op mijn eentje valt deze zelfrelativering die soms neigt naar belachelijke (ja, ik vind het zelf belachelijk) zelfwalging heel goed mee. Op mijn eentje kan ik in vervoering geraken door... wel, het aanschouwen van een straatlantaarn, zonder daar mee in te zitten, integendeel. Dat zorgde natuurlijk ook voor wat bedenkingen omtrent mijn sociale zijn... Kortom, het sociale zijn ging me niet ongestoord goed af. Radicaal als ik ben, dacht ik er dus goed aan te doen om mijn sociale zijn af te bouwen en me te richten op meer egoïstische doelen. Ik beëindigde mijn engagementen (natuurlijk niet zonder mijn plichten vervuld te hebben tot het einde) en richtte me op mijn egoïstische ambities. Ik begon mijn beeldhouwen uit te bouwen, begon weer te schrijven, sloot me zo veel als dat kon op zonder dat ongezond te laten worden. De afgelopen vijf maanden heb ik zo goed als dat gaat geleefd als iemand die enkel gericht is op zelfontplooiing. Ik ben Salsalessen gaan volgen, ging twintig tot dertig uur beeldhouwen per week, schreef als de inspiratie dat toeliet... Achteraf bekeken was dat geen slechte tijdsbesteding. Minder productief als ik had verwacht en niet vrij van ledige de-muren-komen-op-me-af momenten, maar ik denk dat dat nu eenmaal deel is van het creatieve proces.
En dan... Dan kwam mijn straatlantaarnrevelatie. Ik wil niet slechts kunstzinnig zijn, ik wil sociaal zijn tegelijkertijd. Ik wil niet enkel goed zijn, maar ook (gematigd uiteraard) slecht. Proeven van beide, als dat me goed dunkt. Ik spreek hier niet van de middenweg die door velen de hoogte in geprezen wordt. Ik heb het over een dagdagelijkse flikkering van het ene naar het andere. Ik heb het over dubbel leven, in gehele transparantie, beide doen tot ik uitgeput niet denken meer kan, maar kan zeggen dat ik dingen doe. Ik wil grootse dingen realiseren, op kleine schaal. Ik wil onopgemerkt groots zijn in eigen ogen. Ik wil voldoening vinden in het verwezenlijken van tegenpolen, in de bundeling van hen in eenzelfde ik. Ik wil dansen op het punt waar het licht duisternis wordt, de ene keer gedistingeerd en verfijnd, de andere keer verleidelijk en gracieus als een kat. Ik wil grenzeloos zijn terwijl ik grenzen overschrijd. Dat klinkt natuurlijk hopeloos romantisch. Het klinkt als iemand die niet kan kiezen, maar in feite is het juist het tegenovergestelde. Ik heb altijd gekozen voor één manier van zijn, waarom zou ik niet kunnen kiezen voor meer? Het gaat ongebruikelijk veel energie van me eisen, het gaat me waarschijnlijk al snel van al mijn tijd beroven, me stress bezorgen, me ontgoochelen. Het zal niet vrij zijn van allerlei vormen van vertwijfeling, maar dat ben ik nu evenwel ook niet. Op dat vlak kan het niet slechter worden. Op deze plaats ga ik het proces naar het verenigen van de tegenstrijdige impulsen die mijn ziel kent, weergeven. Als iemand het leest, is die vrij te oordelen, aan te moedigen, af te raden of zich te onthouden van dat alles. Ik heb me natuurlijk afgevraagd wat het nut was van dit op internet te plaatsen, waarbij de voordelen en nadelen aan elkaar gewaagd zijn. Ik dacht bijvoorbeeld; 'Niemand gaat dat lezen.' Ik dacht meteen dat dat niet erg was. Maar dan... waarom het op internet plaatsen? Op de een of andere manier is het een grotere verantwoordelijkheid mijn notities op internet te plaatsen dan in een mapje op mijn computer. Het geeft het gevoel dat het effectief bestaat, meer dan slechts een paar kilobytes op mijn harde schijf. Het is irrationeel om er zo over te denken natuurlijk, maar dat mag en moet me niet vreemd zijn. Het noopt tevens op een vage en abstracte manier die verband houdt met het gelezen worden (terwijl dat zelfs geen primaire doelstelling is en heel waarschijnlijk niet eens zal gebeuren! De wegen des mensen zijn ondoorgrondelijk! <glimlacht>)tot duidelijkheid, tot regelmatige updates. Beide komen me ten goede. Welnu, het schrijven van deze blog zal de weerspiegeling zijn van mijn inspanningen om me mezelf eigen te maken, om vorm te geven, doorheen het schrijven, aan ideeën en verlangens.
Ik zal er een soort van reflectiecentrum van maken betreffende voorbije en toekomstige zaken, maar ook zaken die lopende zijn. Ik zal mijn innerlijke kritische stem hierdoor niet het zwijgen opleggen, maar het een forum geven om zich volop te laten gaan. Als er dan plots een stem bijkomt van een verdwaalde zwerver op het internet, die zelf ook wat kwijt wil, dan zie ik dat als een verbazende verrijking van mijn innerlijk concerto.
En dat was het dan, geloof ik, voor deze eerste post.
