Soms moet je ook geluk hebben. Maandag om 13u trokken wij een foto van de kathedraal in Christchurch. Dinsdag om 13u stortten deze kathedraal in door de aardbeving. Wij waren gelukkig op tijd weg.
Dit berichtje gewoon om jullie te laten weten dat wij veilig zijn en gewoon verder kunnen genieten van onze vakantie!
"Morgen allereerst maar eens een goed stadsplan zien te bemachtigen en dan dringend onze visa voor Indië in orde gaan maken." Zo hadden we ons vorig bericht afgesloten.
Dat stadsplan was geen enkel probleem. Dat visum was een ander paar mouwen.
Twee dagen van ons verblijf in Sydney zijn helemaal opgegaan aan het in orde maken en het oplossen van de problemen rond het visum naar Indië. Doordat Anne geen 2 blanco bladzijden meer had in haar paspoort, konden we geen visum aanvragen. Dat zeggen ze natuurlijk wel pas als we de visumaanvraag online al hebben ingevuld en betaald hebben. Enfin, de mogelijkheden waren nu:
Ofwel een nieuw paspoort aanvragen en opnieuw een visum wat in hield: 3 weken langer in Australië blijven waardoor we eigenlijk veel te weinig tijd hebben in Indië. Ofwel een andere reisroute uitstippelen.
Wij hebben gekozen voor dat laatste. Wat niet wilt zeggen dat dat van een leien dakje liep. Dit zou ons natuurlijk weer een hoop tijd en geld kosten.
Ons aangepast reisschema ziet er nu dus als volgt uit: 20 februari: vlucht naar Christchurch (Nieuw-Zeeland) 21 februari: campervan huren en het Zuidelijk eiland verkennen Einde februari, begin maart: met de ferry over naar het Noordelijk eiland in Nieuw-Zeeland. 15 maart: vlucht van Auckland naar Sydney 17 maart: vlucht van Sydney naar Singapore
Dan moeten we nog kijken voor een vlucht naar Bali en terug naar Singapore waar op 30 maart weeral het vliegtuig wacht om naar Londen te gaan.
Maar dat is niet alles wat we de afgelopen week gedaan hebben. In Sydney hebben we ook een paar dagen de stad bezichtigd natuurlijk. We vonden het eigenlijk een beetje tegenvallen. Buiten The Rocks, het Operahouse and The Harbour Bridge is er eigenlijk niet veel te zien. Wat niet wegneemt dat het natuurlijk spectaculair is als je eraan denkt dat we gewoon in Sydney rondlopen (en pannekoekskes aan het eten waren bij het Guylian café, mmmmmmmm).
Zaterdag was het dan weer tijd om onze reis verder te zetten. We besloten het achterland van Sydney, The Blue Mountains te gaan verkennen. Pech dus want het regende pijpenstelen en er hing een heel dichte mist. Het zal dus wel mooi geweest zijn, maar wij hebben er niets van gezien. Dan maar weer door, verder naar het noorden. We hielden onze stop bij The Entrance. Een leuk stadje aan de oceaan waar veel volk was. Dus ook net iets moeilijker om een campingplaatsje te bemachtigen, maar na wat langer zoeken dan normaal is het ons toch gelukt.
Zondag reden we via de mooie kustroute weer meer naar het noorden. We denken toch mooie kustroute want door de hevige regenval was het alweer moeilijker om te prachtige natuur rondom ons te kunnen inschatten. Spijtig natuurlijk maar weinig aan te doen. Toen we in Port Macquarie aankwamen, vonden we het welletjes voor die dag en besloten we hier onze nacht door te brengen.
Maandag beloofde een lange dag te worden. We wilden nog vanalles gaan bezichtigen maar we moesten ook nog een heel stukje rijden. Eerst was het Koala-ziekenhuis aan de beurt. Zo geweldig wat die mensen daar doen en zo schattig al die pluizige wezentjes. Hier zit ook de oudste koala ter wereld. Birthday Girl is haar naam en ze is 25 jaar oud (een koala wordt normaal maar rond de 12 à 13 jaar). Dan stond er nog een korte stop in Kempsey op het programma (een gezellig klein oud stadje). Van hieruit gingen we verder naar Dorrigo National Park. Dit zou het mooiste park van Australië moeten zijn door zijn speciale vegetatie (regenwoud). De skywalk hier stelde niet veel voor en door de mist was het uitzicht ook alweer niet spectaculair. Omdat we met ons busje niet over onverharde wegen mochten waren de Dangar Falls uitgesloten. Dan maar weer verder. We wilden absoluut in Byron Bay geraken. Daar lukt ons ook maar het was wel al 22 uur wat dus ook in hield dat alle campings toe waren. Langs de weg parkeren was strikt verboden (ook al stonden er wel wat campeerders) dus was onze enige mogelijkheid nog door te rijden naar het volgende stadje in de hoop dat we daar wel langs de weg mochten overnachten. Maar zo ver zijn we niet geraakt. Door weeral een hevige stortbui moesten we noodgedwongen op de Highway aan de kant gaan staan. We konden dan ook niet anders dan hier onze Valentijnsnacht door te brengen.
Aangezien we Byron Bay wel de moeite vonden maandag besloten we er dinsdag nog even naar toe te rijden. Deze keer viel het al heel wat beter mee door het zonnetje dat eindelijk nog eens kwam piepen. We waren nog niet op de parking of we wisten al wat Byron Bay zo bekend maakte: de surfers. Jong, oud, meisje, jongen, iedereen rijdt hier rond met een surfplank op zijn auto of loopt rond met één onder zijn arm. Aangekomen aan het strand was het zicht dan ook best wel spectaculair. Al die geweldig sportieve lichamen op die borden in dat water en dan met die hoge golven! Fantastisch om te zien. Dit wilden wij ook wel eens proberen maar daarvoor hadden we eigenlijk niet echt tijd. We besloten dan ook onze campervan een dagje te verlengen (tot vrijdag) en direct door te rijden naar The Gold Coast. Eerst stond er nog een stop in Nimbin op het programma. Geweldig gewoon met al die mooie kleurtjes! Hier krioelt het van de hippies en de gezellige hippie winkeltjes. Het kon dat ook niet anders of het eerste wat ze ons vroeger was: Do you need a smoke? Some? We hebben maar vriendelijke nee gezegd. We moesten nog rijden .
Het duurde niet lang meer of we kwamen aan aan The Gold Coast een 70 km lange kuststrook met allemaal leuke stadjes en mooie stranden. Iets verder dan Surfers Paradise vonden we een super camping met zelfs internet! Hier bleven we dan ook 3 nachten.
Woensdag was het eindelijk nog eens tijd om te relaxen (veel te lang geleden). Eerst een lekker ontbijtje in het pannekoekenhuis, dan een strandwandeling (met een fikse regenbui op ons bolleke) en dan weer wat boterhammetjes op de camping. Namiddag waren we precies uitgelaten kinderen; we gingen naar het strand. Hup hup onze bikini (of zwembroek) aan doen en een frisse duik in de oceaan. Het water was heerlijk van temperatuur maar wat wild. Van zwemmen kwam er dan ook niet veel in huis. Het enige wat we konden doen was onder of boven de hoge golven duiken en je dan laten meeslepen. Anne gaf het na 10 minuten al op, maar Stefan heeft het toch ruim 3 kwartier volgehouden! Helemaal buiten adem kwam hij dan ook uit het water. Toen de zon alweer stilletjes verdween vonden we het tijd om onze surfles voor de dag erna nu eens te gaan vastleggen. Eerst nog wat lekker gaan eten, nog wat rondkuieren in het gezellig badplaatsje en dan vlug ons bedje in want morgen moesten we fris zijn natuurlijk!
Donderdag s morgens stonden we (vol nieuwsgierigheid en een beetje zenuwen) uitgerust met dezelfde bloesjes en dezelfde surfplanken (behalve Anne, die had een blauwe) op het strand. Eerst wat stretchen, dan wat uitleg en hopla we mochten het water in. How jong, hoe zwaar was dat. Anne kreeg amper die plank van de grond en dan moest je die nog meesleuren tot je met je middel in het water stond. En eer je daar was, was je je plank al 3 keer verloren door de sterke golven. Eerste oefening: over de golven gaan en op de plank met de golven mee terug naar het strand drijven. Klinkt gemakkelijk en eigenlijk was het dat ook wel. Tweede oefening: draaien in de golven (nog altijd al liggend wel te verstaan). Al iets moeilijker maar het is ons toch een aantal keren gelukt. Na deze oefening was iedereen bekaf. Je moet zo hard tegen de golven in gaan en dan die plank meesleuren. Is echt een Total body workout! Dan eindelijk de derde oefening: leren rechtstaan op onze surfplank. Anne zag dit niet echt gebeuren. Alles deed al zoveel pijn en met zwakke polsen en een spierscheur is rechtspringen op zon plank, in de golven, niet echt haalbaar. Fout gedacht dus want het is haar toch 2 keer gelukt. Dat lijkt weinig maar enkel Stefan deed stukken beter. De anderen waren net zo vermoeid en gingen zelfs een paar keer aan de kant zitten. Maar daar was bij ons geen sprake van. De les duurde 2 uur en die 2 uur wilden we in het water doorbrengen. Dat gevoel van rechtstaan op die plank is onbeschrijflijk! Met spijt in ons hart maar met opgeluchte armpjes en beentjes namen we afscheid van onze plank en het water. Een heel toffe ervaring, een super sport maar ohzo vermoeiend! Heel fijn was ook dat er een fotograaf aan de kant stond zodat we toch een paar leuke kiekjes hadden (voor de mensen die ons niet zouden geloven op ons woord).
De rest van de dag hebben we eigenlijk gewoon op de camping doorgebracht. Eten maken, rusten, Anne naar de kapper (en niet zomaar eventjes naar de kapper! Ze heeft zich goed in de watten laten leggen. Aan jullie natuurlijk om een oordeel te vellen over het eindresultaat.) Wij zijn er in ieder geval te vrede over.
Morgen moeten we alweer verder rijden Brisbane en de campervan terug binnenbrengen .
Alweer meer dan een week geleden sinds de laatste update, maar betaalbaar en snel internet is in Australië bijna even moeilijk te vinden als een kangoeroe in België
Maandag weer onderweg van Eden naar Wilson Promontory National Park. Hier zouden kangoeroes, emoes, koalas en wombats zitten. We waren benieuwd. En ja hoor, zo gauw we het park binnen reden spotten we onze eerste kangoeroe van de dag. Geweldig gewoon hoe die zich voortbewegen. Die kunnen dus niet gewoon wandelen, die moeten altijd springen, zo grappig. Een aantal emoes en wombats waren ook van de partij. Een koala hadden we spijtig genoeg nog niet gezien. We moesten overnachten in Tidal River. Dit was de enige kampplaats in heel het park maar dat was natuurlijk geen minpunt.
Dinsdag heerlijk wakker worden met de zon op ons busje, pffft wat was het wel al warm. Ideaal dan ook om Norman Beach eens te verkennen. Wat ze daarvan schrijven is allemaal niet overdreven. Dit is het mooiste strand wat we ooit gezien hebben. Zo proper zand, zo helder water met allemaal baaitjes zodat je gewoon door het water kon waden naar de overkant om daar tussen de rotsen een schaduwplekje te bemachtigen. Heerlijk!! Maar voor ons was het alweer tijd om door te rijden. We wilden in Phillip Island geraken om daar deze s avonds de Pinguin parade bij te wonen. Uiteindelijk bleek er op dat eiland nog wel meer te zien. Zoals the Nobbies, rotsen waar zeeleeuwen wonen, mooie stranden, leuke dorpjes, enfin, we kregen onze avond goed vol. Om 20u was het dan afwachten tot de pinguins uit het water zouden komen om op land hun jongen eten te geven. Om 21u kwam de eerste uit het water gewaggeld. Wat een gek zicht en zo snel dat die zijn. Toen het bijna 22 uur was, hadden we de meeste toch wel gehad (een kleine 500) en gingen we wat meer op land kijken hoe ze nu echt tot aan hun jongen geraken. En geloof het of niet, je kan daar gewoon langs de pinguins wandelen. Overal langs de weg zijn kleine grotjes waar de babytjes inzitten. De ouders waggelen tot wel anderhalve kilometer landinwaarts om hun jongen te zoeken. Geweldig gewoon. Spijtig genoeg (maar misschien ook gelukkig) is het bezoek hieraan streng gereglementeerd en mag je dus ook absoluut geen fotos nemen. Pech voor jullie, maar wij hebben het toch maar gezien. Zeer voldaan vielen we dan ook in slaap.
Woensdag morgen was Anne helemaal in haar nopjes want vandaag gingen we naar het Koala Conservation Centre. Joepieeeeeee!!! Het is niet zo dat dit gevangen koalas zijn. Dit is gewoon een observatie centrum waar ze koalas (jawel) observeren . Het is ferm zoeken voor je zon schattig beestje in de boom ziet hangen, maar eens als je ze ziet, is het fantastisch. Zo pluizig en schattig. Het zijn eigenlijk dikke, kleine luizakjes. Die slapen 20 tot 23 uur per dag! Wat een leven! Na toch alweer een aantal honderden fotos was het tijd voor onze volgende stop, Churchill Island. Een klein schiereilandje met een plaatselijke boerderij waar ze het leven van honderd jaar geleden nog in leven houden. Mooi met al die beestjes maar lang zijn we niet blijven hangen. We wilden nog in de buurt van Melbourne geraken. St Kilda was de geplande stopplaats maar door het niet vinden van een camping moesten we wel doorrijden. Dan maar naar Williamstown.
Van hieruit konden we donderdag de trein nemen tot in Melbourne centrum. Ahwel, dit is nu ook eens een aan te raden stad. Misschien dat de Disney-tentoonstelling hier Anne haar visie wat rooskleuriger gemaakt heeft maar desalniettemin heerste er een heel leuke sfeer en waren er mooie gebouwen tussen veel groen en veel water. Heel bekend is Federation Square met zijn futuristische gebouwen, maar wandel je 5 minuten verder dan kom je aan het water waar veel roeiers actief zijn. Iets verder liggen dan weer de grote tennisstadia (waar ons Kim dus gewonnen heeft).
Na lang twijfelen over onze route besloten we de dag erna toch voor de Great Ocean Road te gaan. Dan hadden we tenminste alles in het zuiden gedaan. De Great Ocean Road is niet meer dan dat de naam zegt: een weg (300km), langs de oceaan met dus prachtige uitzichten en mooie stadjes zoals Lorne, Apollo Bay en niet te vergeten Princetown waar prachtige stenen rotsen uit het water lijken te verrijzen. Ze noemen ze niet voor niets de 12 Apostles. Wel opletten als je een foto wil maken, want de golven komen makkelijk (onverwachts) tot aan je navel (hé Stefan?). Op deze weg hebben we zelfs koalas in het wild gespot. In het stadje aan het einde van de Great Ocean Road, Warranbool, hebben wij weer een camping gezocht en ons gauw in ons comfi bedje gelegd.
Zaterdag wilden we in eerste instantie terug naar Melbourne maar door het slechte weer (wegen waren overstroomd en dus ook gesloten in en rond Melbourne) besloten we via Ballarat naar Albury te rijden om daar dan zondag door te rijden naar Canberra. In Albury zijn we niet geraakt door de regen alweer. We zijn dan maar gestopt in Benalla om te overnachten in afwachting van een 2de storm die deze nacht over ons zou waaien.
Zondagmorgen, wakker worden en alles was terug droog, wat een opluchting. Die 2de storm had ons dus niet getroffen. Dan maar gauw proberen door de rijden naar Canberra. Alhoewel we vreesden dat we daar ook vandaag niet aan zouden komen. Deze keer niet door het slechte weer maar door de nationale parken waar we toch wilden proberen door te rijden. Ik zeg wel proberen want wij mogen enkel rijden op verharde wegen en zo gauw je van de Highway afrijdt zijn het veel onverharde wegen. Blijkbaar werd dat niet ons enige oponthoud, ook weer mooie uitzichten van het Australische binnenland en wat beestjes zorgden ervoor dat we zouden overnachten in Cooma, ongeveer 100 km ten zuiden van Canberra.
Maandag morgen was het dus weer vroeg op en in één ruk door naar Canberra deze keer. Deze stad is mooi om door te rijden en een stop te maken aan het Parlement House maar meer dan ook niet. Cafés, restaurants, dat hebben ze hier niet. Zoals jullie wel weten is deze stad gebouwd naar aanleiding van een ruzie tussen Melbourne en Sydney. Ze konden het maar niet eens worden over wie de hoofdstad van Australië zou worden. Als compromis hebben ze dan een hele nieuwe stad gebouwd. Wat dus ook wel inhoudt dat hier alleen zakenmensen zitten. We konden misschien vandaag dan nog wel in Sydney geraken. Jaja, ondertussen zitten we op een camping ten noorden van Sydney. Morgen allereerst maar eens een goed stadsplan zien te bemachtigen en dan dringend onze visa voor Indië in orde gaan maken.
Jaja, we zijn weer een continent verder. Even terug van het begin.
Ons weekend hadden we dus doorgebracht in Montevideo (Uruguay). Eerlijk gezegd hebben we niet veel meer gedaan dan slapen, eten en in de zon liggen. Met als gevolg een redelijk rood velleke (vooral voor Stefan). Maar dat namen we er wel bij.
Dinsdag hebben we nog even rondgetaffeld in Buenos Aires voor de allerlaatste indrukken en etentjes.
Woensdag hadden we dan onze 14 uur durende vlucht naar Sydney. Gelukkig viel dit reuze mee. We kregen enorm VEEEEEL eten (lunch, dinner, snacks, magnum, appel,...) We hadden wel niets geslapen omdat we 's avonds Sydney tijd zouden aankomen en we dachten dan niet meer te kunnen slapen. De eerste nacht hadden we een formule 1 hotel gereserveerd (zo van die goedkope, maar toch 100 dollar!!) kortbij de luchthaven. We lagen nog niet neer of we waren al weg natuurlijk.
Om 4 uur waren we spijtig genoeg alweer wakker (Jetlag). We zijn rond 8 uur dan ook maar opgestaan, gauw ontbijten om dan vol spanning onze mobilhome te gaan afhalen. Dat viel uiteindelijk ook wel mee. Hij is wel oud maar het is een "Hi top campervan", wat inhoudt dat het eigenlijk voor 3 personen is en aangezien het 3de bed boven is, hebben we plaats om recht te staan. Wat toch wel handig is als we moeten koken. Voor de rest hebben we een microgolf, gasvuur, lavabo en kastjes genoeg. Onze zetels en tafel kunnen we ombouwen tot bed. We hadden de eerste dag al besloten om het bed niet meer op te ruimen omdat we toch nog stoeltjes en een tafel hebben om buiten te eten en wij met dit prachtige weer niet van plan zijn binnen veel vuil te maken. We zijn de eerste dag al direct uit Sydney gereden, richting het zuiden. Wat buiten de verwachting om ook weer goed ging, ook al is het links rijden met het daarbijhorende links een rondpunt oprijden, toch zeer gek.
In Wollongong zijn we gestopt om onze eerste nacht door te brengen. Na een eerste zelfgemaakte maaltijd vielen we algauw in slaap.
Om 6 uur zaterdagmorgen waren we allebei weer wakker (nog altijd jetlag). Na douchen en nog wat opruimen kwam onze vriendelijke buurman ons een schoteltje garnalen brengen. Hij was vrijdagavond iets na ons aangekomen en zei, terwijl wij aan het eten waar: "I'll bring you some fresh prawns mate..." Jaja, dachten wij, dat zal wel. Maar het was dus waar. Ze waren die 's nachts gaan vangen en hadden deze 's morgens klaargemaakt. Heerlijk natuurlijk om dit buiten in het eerste zonnetje op te eten (wat veel prulwerk voor Stefan dus had Anne het hele bord voor haar alleen). We besloten 's morgens alweer door te rijden. We namen deze keer de "beachroad". Echt prachtig om hier te rijden. Stralende blauwe hemel, hagelwitte stranden, zuivere, blauwe zee, ongelooflijk. Zo ver we konden zien, stranden, rotsen, zand en eigenlijk niet veel mensen. Zeer verleidelijk om daar te gaan liggen maar we moesten verder. We wilden zo snel mogelijk in het zuiden geraken om daarna op ons gemak terug naar het noorden op te rijden. In Pebbly beach moesten we wel stoppen. Hier zouden we onze eerste levende kangoeroe zien (langs de weg al enkele dode gezien, en dat waren geen kleintjes). Na een korte wandeling kwamen we ze opeens tegen. Een hele kolonie, kleintjes, grote,... en we konden zoooo kortbij komen. Geweldig gewoon om die te zien springen. Dat zie je natuurlijk nergens anders. Voor de rest vonden we het eigenlijk maar lelijke beesten met hun veel te lange poten en veel te lange en sterke staart. Ze schijnen ook echt agressief te zijn. De vogels waren hier wel echt prachtig met hele felle kleuren! Na toch wel weer een honderdtal foto's was het tijd om verder te gaan. In Batemans bay besloten we te eten en voor het slapen gaan konden we het natuurlijk niet laten om aan één van de vaste kampeerders (met TV) te vragen hoe ons Kim ervoor stond. Ze was duidelijk aan het winnen dus konden we met een gerust hart gaan slapen. En geloof het of niet, ook hier viel de nacht weer super mee. Stil dat het op zo'n camping kan zijn, heeeeerlijk.
Na een simpel ontbijtje van boterhammekes met choco zetten we zondag onze reis verder richting Eden. We zijn nog gestopt in Long beach en Naroomi, maar we zijn nergens echt lang gebleven. Het is overal even prachtig maar het blijven gewoon stranden natuurlijk. En aangezien Stefan zijn velleke nog niet bekomen is van de vorige zon is het nog even wachten voor ons om in de zon te gaan liggen. Onze zondagavond en nacht hebben we dus in Eden doorgebracht. Weeral in een super stille en zeer propere camping. Alleen spaghetti koken duurt wat langer als we gewoon zijn .
Maandag hadden we een lange dag voor de boeg. We wilden bijna 600 km overbruggen langs de kustlijn tot in Foster (ten Zuiden van Melbourne). Op dit moment zijn we daar nog een 200 km van verwijderd. We hopen daar tegen de vroege avond aan te komen zodat we hier het Nationale Park nog kunnen bezoeken. Want naar het schijnt komen hier de lokale beestjes bij schemering naar buiten. Hopelijk kunnen we jullie daar de volgende keer meer over vertellen.
- Argentinië ongeveer 90 keer zo groot is als België en er ongeveer 4 keer meer mensen wonen. - Argentinië hiermee ook het grootst Spaans sprekende land ter wereld is. - Uruguay ongeveer 6 keer zo groot is als België en er maar 3,4 miljoen mensen wonen (in België zijn het er ongeveer 10 miljoen). - Uruguay na Suriname het kleinste Zuid-Amerikaanse land is. - Uruguay het Zwitserland van Zuid-Amerika wordt genoemd (vrije politieke en werkomstandigheden) - ze in beide landen leven volgens de Spaanse stijl, nl. laat ontbijten, laat eten ('s avonds pas na 22u) maar dat ze wel geen siësta houden (geen idee hoe ze dat volhouden). - ze in Buenos Aires hun vuilniszakken in de late namiddag/'s avonds buiten zetten maar dat clochards of armen deze gewoon aan flarden scheuren om iets bruik- of eetbaars te vinden? Een laatavond wandeling is dus niet altijd een tof verzetje. - Casa Rosada (waar Evita op het balkon voor haar volk sprak) geverfd is met witte verf en runderenbloed (zo vertelt de mythe). - ze in beide landen de peso als betaalmiddel gebruiken maar dat de wisselkoers wel heel erg verschilt (Uruguya is delen door 25 en Argentinië door 5) en dat het teken hetzelfde is en dat dat ook nog eens het gewone dollarteken is (kan soms verwarrend zijn). - ze in Argentinië geen wisselgeld meer hebben en je daarom soms gratis de metro mag nemen. - ze hier nu ook solden hebben (zomer solden wel te verstaan). - Anne in elk bewegend voertuig in slaap valt maar dat een bed te moeilijk is. - Stefan volledig verbrand was, van kop tot teen, slechts 10 cm (van zijn broek wel te verstaan) was/ is nog spierwit. - ze in Buenos Aires de breedste straat ter wereld hebben. - de politie je hier soms tegenhoudt om te zeggen dat je beter hier afslaat of de bus neemt omdat het verderop wat gevaarlijk wordt. - ze op Plaza de Mayo wel elke dag voor iets betogen. - de lichten en richtingaanwijzers van de auto hier maar als sieraad dienen. - je als voetganger geen voorrang hebt, ook al is het groen. - Anne die regel al een paar keer probeerde aan haar laars te lappen maar dat de auto's toch wonnen. - ze hier bruiswater bij hun koffie doen. - ze hier 7up of Cola bij hun rode wijn doen (en dat dat niet eens zo slecht is). - onze taxichauffeur in Buenos Aires niet alleen Engels kon maar ook nog eens in een bandje speelde, genaamd "Las Puertas". wat zoveel wilt zeggen als "The Doors" (een coverbandje natuurlijk). - veel coverbandjes hier gewoon de originele bandnaam aanpassen. Zo kom je dus ook op "Los Beatlos"! - als je Spaans kan je het hier nog moeilijk hebt om de mensen te begrijpen en zij jou. Ze hebben hier hun eigen taal ontwikkeld, met compleet andere woorden en veel Italiaanse invloeden. - Je hier gewoon onze automerken tegenkomt maar dat de modellen dikwijls anders genoemd zijn. Een Volkswagen Golf blijft hetzelfde maar een Polo wordt dan een Gol. - als het hier regent, het maar even duurt maar de straten direct blank staan en de mensen dan ook gewoon hun schoenen uit doen!! - we benieuwd zijn of we Australië gaan binnen mogen met onze nieuwe paspoorten. - wij ons niet kunnen voorstellen dat wij hier niet meer naartoe komen!
Argentina, we love and we hope to see you soon! Australia, here we come!
Na het rustgevende natuurwonder van de watervallen was het weer tijd om het stadsleven in te duiken. Deze keer wilden we wat meer ontdekken van de regio rond Buenos Aires.
Maar eerst gingen we nog eens naar de begraafplaats van Recoleta omdat we daar vorige keer geen fotos getrokken hadden (fototoestel gestolen onderweg, remember ).
Dinsdag besloten we dan eindelijk naar Tigre te gaan. Dit klein dorpje is volledig gebouwd rond de delta van de Rio de la Plata. Heel moeilijk te vatten maar hier lopen wel honderd kleine waterwegjes langs, achter, voor, onder ieder huisje. De meeste mensen hebben hier een bootje ipv een auto. Zeer leuk was dan ook ons boottochtje op één van de vele kanaaltjes.
Woensdag gingen we de iets ruigere toer op. We zouden een estancia bezoeken. Eerst een klein woordje uitleg. Een estancia is een soort plaatselijke boerderij, te vergelijken met een Amerikaanse ranch. Zo gauw je buiten de steden komt in Argentinië leven nog heel wat mensen zo. Zij worden gauchos genoemd. We hadden spijtig genoeg geen slechtere dag kunnen uitkiezen, regen, regen, regen. Ons programma moest dan ook aangepast worden. De buitenactiviteiten werden verschoven naar de namiddag en onze lunch werd iets vroeger geserveerd.Geen probleem natuurlijk, een barbecueke kan er altijd in ! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gauchos om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!
Zeer tof ook weer om nieuwe mensen te leren kennen en om toch nog eens begrepen te worden. We hadden namelijk contact gelegd met een Canadees koppel uit Quebec. Fijn om nog eens Frans te kunnen spreken. Wel gek om te horen dat hun Frans toch zoooo verschilt.
s Avonds was het dan alweer tijd om de valiezen te pakken. Maar niet getreurd, binnen 4 dagen zijn we hier weer terug.
Donderdag moesten we de boot op richting Colonia del Sacramento (een Portugees koloniaal stadje in Uruguay, slechts 3 uurtjes met de ferry van Buenos Aires). Daar aangekomen viel onze mond open. Wat een heerlijk stadje! Kleine straatjes, leuke terrasjes, lekkere tapas maar vooral rust. We voelden ons net God in Frankrijk. s Avonds besloten we onze eigen weg te gaan. Anne bleef in de hostel om pizza te eten met de andere gasten terwijl Stefan een goed stukje vlees ging zoeken in het stadje. Vroeg slapen zat er dan ook niet in (is ook niet mogelijk in een hostel in Zuid-Amerika, omdat de mensen zo laat eten is het algauw 1 of 2 uur eer ze hun bed inkruipen). Gelukkig was het s morgens verrassend stil en konden we toch wat uitslapen. Na nog een korte wandeling en wat van de zon genieten in het oude stadje, sprongen we weer de bus op richting Montevideo (de hoofdstad van Uruguay). Maar Colonia, niet getreurd, het zal moeilijk zijn om jou te overtreffen!
Montevideo maakte tot nog toe niet zon indruk. Het oude stadscentrum bleek een autovrije winkelstraat, niet echt historisch dus. Daarbij kwam nog dat die winkels zelfs op zaterdag gesloten zijn, en de stad er nogal verlaten bij lag. We zijn dus bijna verplicht onze zondagnamiddag op het strand door te brengen
"Time flies when you're having fun" dus hier is alweer een nieuwe update.
Woensdag waren we redelijk vroeg uit de veren want we moesten weer van hotel veranderen en wilden daarna die watervallen, waarvoor we bijna 18 uur in de bus gezeten hadden, toch eens gaan bekijken. Gelukkig liep alles vlot (taxi, bus, metro) en konden we rond de middag aan onze langverwachte wandeling naar de Iguazu Falls beginnen met als beloning op het einde een spectaculair zicht op de Argentijnse kant van watervallen. Prachtig gewoon, niet in woorden uit te drukken maar ook niet op foto vast te leggen. Niet alleen door de grootte en de hoogte maar ook vooral door het opspattende water (was erger als onder de douche, maar zeer welkom bij bijna 40 graden). Maar het was echt de moeite. Onbeschrijflijk wat de natuur hier doet. Zoveel water (tot 270 watervallen) dat oorverdovend naar beneden stort. Zo hoog, zo breed, je krijgt het allemaal niet gevat. Zelfs als je de 7 uur durende wandelingen volgt, heb je nog niet alle watervallen gezien. Tegen sluitingstijd zijn we terug naar het stadje gegaan voor een lekker hapje en daarna een vredig dutje in onze eigen blokhut in the middle of nowhere.
Donderdag, ook weer vroeg op want vandaag was de Braziliaanse kant van Iguazu aan de buurt. Deze keer met een privé-chauffeur (wat ook wel nodig is om snel de grens over te geraken). Ook al dachten we alles al gezien te hebben, we waren er toch weer helemaal ondersteboven van. Je komt niet zo kortbij als aan de Argentijnse kant, maar bent daarom niet minder nat en je hebt een mooi beeld van een groot deel van de ongelooflijke oppervlakte die deze watervallen in beslag nemen. Een geheel overzicht over deze 3 a 4 km lange watervallen bekom je enkel met een helikoptervlucht. Toch was dit geweldig spektakel, met ook weer mooie vlinders, vogels en zelfs grote hagedissen, zeker weer de moeite! Na 3 uur waren we hier uitgewandeld en besloten we naar een dichtbijzijnd vogelpark te gaan. Mooi, leuk maar eigenlijk niets wat je hier niet in de vrije natuur kan tegenkomen. Moe maar alweer voldaan gingen we dan weer naar het stadje om onze terugreis naar Buenos Aires vast te leggen. Precies toch wat laat want voor vrijdag waren er al geen plaatsen meer vrij (op de toch wel ruim 50 bussen). Geen probleem voor zulke flexibele mensen als wij, dan maar zaterdag terug.
Vrijdag was dus een rustdag. Anne wat skypen en aan het zwembad liggen en Stefan sportief doen bij een 40 graden. Tja, ieder zijn hobby zeker
Zaterdag was het dan nog eens actietijd. Nog even vlug naar de Argentijnse kant van de watervallen voor we weer de bus op sprongen. Om 16u30 zaten we al zeer comfortabel genesteld in onze zeteltjes, klaar voor wat films, muziek en eten om de 18 uur durende busrit door te komen.
Zondagmorgen kwamen we alweer aan in ons geliefde Buenos Aires. Hier bleek dat ons vooraf geboekte hotelletje toch niet echt meer een kamer vrij had. Gelukkig hadden we een tweede optie en was het probleem dus vlug van de baan zodat we (na een frisse douche wel te verstaan) nog op tijd konden vertrekken om de aankomst van Dakar mee te vieren. Ja, foute gedachte dus! Om 14 uur was het al allemaal afgelopen. Geen idee of het zo georganiseerd was of dat het kwam door het onweer met de daarbijhorende hevige stortbuien. Erg teleurgesteld liepen we dus langs de geparkeerde trucks. Tot daar plots nog een paar auto's in gang schoten en de piste blijkbaar nog uit moesten rijden, zeer toevallig waar wij stonden. Van de 4 auto's die we gezien hebben, was er één de winnaar en een andere had nummer 349. Doet dat bij iemand een belletje rinkelen???? Jawel Koen Wauters zijn nummer. Heel vrolijk, maar ook al door en door nat, kwam hij ons tegemoet. Meer dan een vriendelijk woord en wat handgeschud kon er deze keer niet vanaf (de gietende regen zal daar ook voor een stuk in meegespeeld hebben). Ondertussen was onze alom bekende vlag al in frut vaneen, maar toch konden we nog de aandacht trekken van de vierde wagen. Koens kompanen die wel ruim tijd namen voor een babbeltje. De 30 hevige Argentijnen die bij ons stonden hadden van dit oponthoud gretig gebruik gemaakt om foto's te nemen (zij dachten dat het om een of andere beroemdheid ging). Helaas hebben wij hier geen foto's van, maar zijn wel weer een superleuke ervaring rijker. Na dan ook nog eens een leuk avond-avontuurtje met onze vriendelijke taxichauffeur, die ons erop wees dat we het getroffen hadden, want dat hij Engels kon (wat helemaal waar was, maar het zou nog toffer geweest zijn als hij de weg ook nog eens wist!) konden we toch besluiten dat we weer een onvergetelijke dag achter de rug hadden.
Op naar onze volgende belevenissen in het nog altijd mooie Argentinië!
Wat doen die 2 daar toch maar in Argentinië of Buenos Aires, alleen feesten en Dakar kijken hoor ik jullie denken. Neenee, we hebben hier al heel wat kilometers afgewandeld maar door de slechte internetverbindingen en omdat we jullie een algemeen beeld wilden geven van Buenos Aires hebben we hier even mee gewacht.
Wat zijn we allemaal (opnieuw) gaan bezichtigen.
Eerst en vooral natuurlijk Casa Rosada, het presidentieel paleis waar Eva Peron op het balkon verscheen. Deze keer hebben we ook de tijd genomen om de prachtige binnenkant te bewonderen (slechts een beperktdeel waar we in mochten natuurlijk). Dit prachtige gebouw ligt in het centrum van Buenos Aires waar ook de breedste straat ter wereld zich bevindt (Avenida 9 de Julio), de Obelisk en Plaza de Mayo (waar de dwaze moeders nog steeds iedere donderdag samenkomen ter nagedachtenis van hun verdwenen zonen).
Dan is er ook nog San Telmo, het oude, kunstenaarsgedeelte van de stad. Met leuke terrasjes waar ze de tango dansen en een heel leuk marktje op zondag.
Puerto Madero is het oude visserskwartier dat ze nu omgebouwd hebben tot nieuwe kantoorgebouwen en iets duurdere restaurants. Met centraal natuurlijk ook de Puente de la Mujer (de vrouwenbrug).
Palermo is de uitgaanswijk van Buenos Aires met ook hier toffe restaurantjes, discotheken maar ook leuke kleine winkeltjes (voor tangoschoenen moet je hier zijn). Dit was de place to be om het nieuwe jaar in te zetten.
Het graf van Eva Peron (Evita) ligt dan weer in het hele dure gedeelte van de stad, namelijk Recoleta. Ook winkels zoals Prada, Ralf Lauren en Armani vind je hier evenals veel ambassades die gehuisvest zijn in de prachtige Franse herenhuizen van vroeger.
Dat is in een notendop wat deze geweldige stad te bieden heeft.
Wat je overal kan vinden en wat wij dus ook meermaals gedaan hebben, is veel gaan eten. Je krijgt hier ongelooflijk grote stukken vlees voor zeer weinig geld. Ook ijsjes zijn hier volop aanwezig, maar daar hebben we ons nog niet door laten verleiden.
Door het hete weer (constant meer dan 35 graden) is het bijna niet te doen om de hele dag buiten te blijven. Tegen de late namiddag zaten wij dan ook al meestal te puffen in de kamer (waarvan sommige gelukkig toch airco hadden). Door het vele geluidsoverlast zijn we nogal dikwijls van kamer moeten veranderen. Het voordeel hiervan is natuurlijk wel dat we al in ieder deel van de stad geslapen hebben en dus ook de kosten voor een taxi hebben kunnen drukken door ook meermaals de metro te nemen. Dit heeft ons ook weer kopzorgen bezorgd aangezien onze kleine camera (gelukkig de kleine maar) hier gestolen is. Niets aan te doen natuurlijk, maar toch wel heel ambetant.
Na veel wikken en wegen zijn we maandag met een 17,5 uur durende busrit uit Buenos Aires vertrokken richting de watervallen van Iguazu (in het noorden van Argentinië). Uitleg en fotos hierover bekomen jullie als we terug in Buenos Aires zitten (binnen een dag of 2) en weer een betere internetaansluiting hebben (hopelijk).
Eindelijk nog eens een update zullen jullie denken. Het klopt dat het alweer even geleden is maar we hebben (op 3 gebeurtenissen na) hier dan ook niets spectaculairs meegemaakt (ja zelfs op een wereldreis zit er al eens een kalmere week tussen).
Onze eerste gebeurtenis was natuurlijk Nieuwjaar. Eerst en vooral moesten de volgende vragen beantwoord worden: waar, hoe en wat.Wat was al vlug beantwoord, eten en feestje bouwen, hoe, tja door naar een restaurant te gaan en daarna naar een discotheek leek ons de beste oplossing. Voor dezemogelijkheden moesten we blijkbaar in de Palermo wijk zijn. Na 2 dagen wat rond te hebben gekeken en de menus wat te hebben vergeleken, hadden we onze keuze gemaakt, we zouden gaan eten bij Meridiano 58 en daarna naar de Niceto club waar een internationaal feestje zou plaatsvinden. De reservaties waren dan ook al vlug gemaakt. Maar dan, hoe konden we daar geraken? In Buenos Aires is Nieuwjaar nog altijd een familiegebeuren, wat inhoudt dat de taxichauffeurs vrij nemen vanaf 16u, de metro niet meer rijdt vanaf 20u en de buschauffeurs ook thuis blijven, wat blijft er dan nog over? Juist ja, een fiets huren. Zo gezegd, zo gedaan, was het niet dat het een uur fietsen was tot in Palermo! Ochja, met zo mooi weer moest dat lukken . Om 20u vertrokken we en we kwamen dus ook als eersten aan in het restaurant (de meeste mensen eten hier maar rond 22u30)! Stilletjes aan kwam het volk dan toch binnen en tegen 23u zat het goed vol (zelfs het terras). Na ons dessert (rond 23u30) kwamen ze rond met mooie roze zakken met leuke carnavalartikelen in (een paarse bril, 2 gekke hoofddeksels, kalabassen, een spuitbus,..). De sfeer zat er dan natuurlijk direct in en zo vergat iedereen af te tellen. Bij het restaurant tegenover ons waren ze al aan het kussen en toen opeens iedereen de straat op stormde, wisten we dat het nieuwe jaar ingezet was. Hoe heerlijk is het om bij 30 graden met een glas champagne in de hand en een immense zotte bende naar het vuurwerk te kijken en te shaken op Braziliaanse live-muziek (beetje gek aangezien we in Argentinië zijn maar de tango brengt dan ook een heel andere sfeer met zich mee natuurlijk). We vonden het geweldig en genoten er met volle teugen van. Rond 2u besloten we een stapje in het uitgaansleven te zetten en ons naar de discotheek te begeven, maar dat bleek toch wel een grote fout te zijn. Na een half uur enkel reggae hadden we het daar wel gehad en vertrokken we terug richting ons hotel met ons uitzonderlijk vervoersmiddel. Al bij al vonden wij het een geslaagde avond en kunnen we iedereen Nieuwjaar in de zon echt wel aanraden, misschien eens horen bij Frank de Boosere volgend jaar.
Onze 2de gebeurtenis was van een heel ander kaliber maar misschien zelfs meer memorabel. De meesten hebben hier al heel wat verhalen van opgevangen en fotos gezien maar bij deze dus de hele uiteenzetting van Dakar, Koen en kus (jaja, alle 3 aan elkaar gelinkt). Ook al was de start van de Dakarrally pas op 1 januari, twee dagen ervoor vond de keuring van de voertuigen plaats en ook dat wilden we niet missen.
30 december stonden wij dus al als kleine kindjes aan de draad met open mond naar al die autos, motos en trucks te gapen. Prachtig om te zien gewoon, er is wel altijd iemand aan zijn machine aan het sleutelen en het was voor ons natuurlijk de kunst om de Belgen te zoeken (gelukkig hadden we de nummers op voorhand al opgeschreven). Toevallig waren ze nog bezig aan truck 541 met als inzittende:Cor Bezemer, Daniel Cnudde en Daniel Van Der Vaet. Door de sjaal van AA Gent die buiten aan de vrachtwagen hing, redelijk duidelijk voor ons dat het om Belgen ging. Na wat geroep hadden zij ook door dat wij van hetzelfde kleine landje waren en kwamen ze een gesprekje voeren.Tof, tof vonden wij maar we hadden wel door dat zonder Belgische vlag het zeer moeilijk ging zijn om de volgende dagen de aandacht te trekken van Belgische chauffeurs (waaronder Koen Wauters). Wij s avonds dus op zoek naar zon vlag, maar wie in Argentinië heeft al ooit gehoord van België? Inderdaad, gene mens. Wat was dan onze oplossing: een stuk karton met daarop geplakt een stuk zwart papier, een stukje geel en een stuk rood papier en voila, klaar was kees.
Vrijdag was het ons doel om Koen Wauters te spotten, maar de enigen die we tegen kwamen, waren weeral onze oude bekenden van truck 541. Aangezien we deze keer wel een vlag bij hadden vonden zij dat zo super dat zij een foto van ons namen (en wij één van hen zijn vergeten te nemen). Een beetje teleurgesteld gingen we dus terug naar ons hotel.
Ook al was het de dag ervoor Oudejaar geweest en was Stefan toch niet helemaal zo nuchter als hij beweerde en al was het snik heet, toch vonden we dat we het vertrek van Dakar niet konden missen. Met onze fietsen gingen we dus alweer op weg. Algauw hadden we door waar we moesten staan. Net voor het podium waar sommigen nog even stopte om een kort interview te geven of om gauw nog wat te drinken.Maar wanneer zouden onze landgenoten daar passeren? Dat wisten we natuurlijk niet. Nadat we één van de Belgische motorrijders gespot hadden, gingen we toch even de schaduw opzoeken (het was echt veel te heet). Na wat onderling overleg (doorfietsen of teruggaan en proberen Koen te spotten) besloten we voor de laatste optie te gaan en na 2 uur wachten (en veel geduw, maar toch van op de eerste rij) werden we dan ook beloond. Koen zijn teamgenoot, auto 348 stopte recht voor ons en had ons direct gezien. Hij nam dan ook de vlag van ons over om ze door alle 4 Belgen (2 chauffeurs en 2 co-piloten) te laten tekenen. Maar ja, hoe gingen we nu Koen zijn aandacht trekken en hoe deden wij dat? Op Anne haar manier brullen! Toen Koen zijn naam hoorde, schrok hij, sprong uit de auto en kwam gewoon recht naar ons toe. Met bibberende beentjes wensten wij hem gelukkig Nieuwjaar (met de daarbijhorende 3 dikke kussen). Na wat op en af gepraat (wat komen jullie hier doen, leuke sfeer, veel succes, blablabla) was het zijn tijd om door te rijden en het podium op te gaan, natuurlijk niet voordat hij ons succes had gewenst met onze verdere reis! Pas hierna kwamen wij erachter dat de cameraploeg die bij ons stond van VTM was en dat de fotograaf van het Laatste Nieuws was (oeps ). Enfin, met een gelukzalige glimlach en een ondersteboven gehandtekende vlag was het tijd om uit de mensenmassa en de hitte te stappen. De platte band van Anne haar fiets kon de pret niet meer bederven, ze had Koen Wauters gekust!
De enige domper op dit avontuuris onze derde gebeurtenis. Onze reispassen waren ondertussen gestolen. Waarschijnlijk terwijl we stonden te wachten op Koen! Niets aan te doen maar zeer vervelend natuurlijk. De dag erna dus naar de politie en maandag naar de ambassade waar een wel zeeeer onvriendelijke dame ons toch uiteindelijk voorlopige passen klaarmaakte. Dit houdt dus wel in, opnieuw betalen en opnieuw onze visums voor Australië aanvragen. Als dat nu nog maar in orde komt.
Natuurlijk hebben we in tussentijd onze lievelingsstad ook alweer te voet, met de metro, met de taxi en met de fiets verkend en Buenos Aires blijft gewoon geweldig!
Onze volgende taak bestaat er nu in een hotel te vinden waar we wat langer dan één nacht blijven (waar het dus ook wat stil is zodat we kunnen slapen en liefst eentje zonder stapelbedden) en beslissen wat we hier en eventueel in Brazilië of Uruguay willen doen zodat we de vluchten/bussen kunnen vastleggen.
Ook van Peru hebben we nog enkele weetjes. Wist je dat:
- als ze hier toeteren, dat dat betekent dat jij niet over mag want dat zij je gewoon omverrijden - hoe groter het vervoersmiddel hoe groter de voorrang - de mensen hier Spaans spreken ofwel Quechua - ze hier maar zo groot als Anne zijn (of zelfs kleiner) - ze hier heerlijke Piscosour maken (soort Tequila met limoensap en eiwit) - ze hier meer dan 300 soorten aardappelen hebben (en dat dus ook veel eten) - je normaal bij de Incatrail 1 op de 2 dagen constant regen hebt (wij op 4 dagen enkel 's nachts wat nattigheid gevoeld hebben) - de Peruvianen in hotels of hostels meer moeten betalen als de toeristen - er voor alle gebouwen (huizen, hotels,...) in Lima hekken staan - je in Lima met de auto tot op het strand mag - de riooldeksels vastgelast zijn omdat ze die anders stelen en doorverkopen - de mama's de kindjes hier op hun rug dragen in van die fel gekleurde doeken - de kindjes dit dus ook met hun poppen doen
Amerika mag dan alweer lange tijd achter ons liggen, we hebben nog enkele weetjes die we jullie niet willen onthouden. Wist je dat:
- ze in Amerika met andere maten meten. Vb: meter wordt feet, km wordt miles, liter wordt gallon, graden Celsius wordt Fahrenheit - Thanksgiving hier de 4de donderdag van november gevierd wordt, maar in Canada dat de 2de maandag van oktober het geval is. - Sinterklaas hier niet bestaat (en wij dus ook niets gekregen hebben) - als je volgens Stefan, een slang aait, je beslangeld bent - er een fietsendrager voor op de bussen staat - er in Yosemite National Park, 13 campings zijn, maar geen enkele een douche heeft - het in Bryce National Park, 200 dagen per jaar onder nul is - de San Fransisco Giants, wereldkampioen geworden zijn, net voor wij aankwamen (is Baseball) - ze hier geen Minute Maid Appelsien hebben (wel appel en andere) - Cirque du Soleil meer dan 5 verschillende shows heeft in Las Vegas alleen (en gemiddeld dus 15 shows per dag uitvoeren) - je hier langs rechts mag voorbijsteken - je hier nergens mag roken, alleen in de casino's - in sommige hotels geen 13de verdieping is - de Mc Donalds hier echt spotgoedkoop is (50 cent voor een hamburger) - ze hier voor alles een drive through hebben (apotheek, geldautomaat,...) - de overheerlijke geitenkaas Chavroux, hier Chavrie heet (en in hetzelfde gekke doosje zit) - als de politie hier met de zwaailichten aan komt iedereen stil blijft staan (behalve wij ) - het allemaal vrouwen zijn die met de auto rijden - gezouten chips hier in een gele zak zitten en paprika chips hier niet bestaat - ze nog niet echt met het milieu bezig zijn (als je 3 dingen koopt in de supermarkt, krijg je altijd minimum 2 plastieke zakken)!
Na een dagje rusten was het tijd om nog eens in actie te schieten en om Cusco wat te leren kennen. We besloten onze toch nog steeds vermoeide beentjes aan het werk te zetten en Cusco te voet te verkennen. Gelukkig scheen de zon en werd het een heel toffe wandeling. Veel kerkjes, gezellige pleintjes, plaatselijke bevolking, enfin alles was aanwezig. Toch weer moe van ons rondgetaffel vielen we woensdagavond al vroeg in slaap.
Donderdag moesten we alweer op de luchthaven zijn voor onze vlucht naar Lima. Spijtig genoeg hadden we 2 uur vertraging, maar dat trokken we ons niet aan. Gelukkig hadden we geen aansluitende vlucht en konden we ons wat bezig houden met de moderne technologieën (computer, iPod, ). We kwamen dan ook pas laat in de namiddag aan in het lekker warme Lima. Ons hostel lag in Miraflores, de toeristische wijk van de hoofdstad. Ergens anders als toerist verblijven is naar het schijnt niet aan te raden. Het was er zeer verzorgd en de mensen zeer vriendelijk! Een groot pluspunt was ook de snelle internetverbinding.Met de Kerstdagen in het verschiet altijd een leuke meevaller. s Avonds verkenden we Larco Mar, het winkelcentrum en vroegen wat info op over Lima. Zoals we wel dachten zou het historisch centrum vrijdag en zaterdag dicht zijn. Het winkelcentrum zou wel open zijn tot 11u s avonds, weeral een meevaller. Na een lekkere pizza (en bbq voor stefan) was het alweer tijd om op ons gemak naar de hostel terug te wandelen en hopelijk te genieten van een lange, rustige nacht.
De nacht was dan toch niet zo rustig als verwacht (of ze nu glas in de ramen zetten of niet, het is precies alsof je op straat leeft) en we waren dan ook al vroeg op. Waar blijkbaar toch een paar mensen blij mee waren want zo konden we nog even skypen voor ze in België aan de voorbereidingen voor Kerstavond begonnen.Ook wij wilden wat kerstinkopen doen en zo kwam het dat we om 20u Belgische tijd (14u onze tijd) klaar zaten in ons kamertje met een kerstboompje, een fles champagne, kinderchocolade en zoutstokjes, te wachten tot ze in Riemst klaar waren voor de cadeaus.Wat is leven in deze tijd toch gemakkelijk. Door het skypen zaten we precies gewoon mee in de living rond de boom en werd het toch een geslaagde Kerstavond (kerstnamiddag voor ons). Nadat iedereen uitgeteld zijn bed wou gaan opzoeken gingen wij de zon tegemoet en genoten nog van een heerlijke spaghetti (kan toch alweer tellen als Kerstdiner ) aan het strand waar ze ook nog eens vuurwerk afschoten. We hadden allang door dat het weer geen rustige nacht zou worden en besloten ons dan ook niet te haasten. Iedereen in de straat was nog druk bezig met vuurwerk tot ruim nadat wij ons bed hadden opgezocht. Het vuurwerk hier kan je niet vergelijken met bij ons. Het zijn bommetjes en pijlen die vooral een immens kabaal maken (waar zelfs het alarmsysteem van de autos in de straat van afgaat), maar mooie kleuren waren er niet bij.
En zo was het alweer zaterdag, Kerstdag. Vandaag moesten we uitchecken in onze hostel maar natuurlijk niet vooraleer we de familie Hubens een gelukkige Kerst hadden kunnen wensen. Zeer leuk met de 2 kleine spruitjes op de voorgrond. Daarna gingen we alweer op weg naar de volgende slaapplaats. s Middags hadden we niet veel zin om te gaan uiteten en besloten we inkopen te doen in de lokale markt. Het werd dan ook een gevarieerde maaltijd met broodjes, brie, olijven, aardappelsla, wienerworstjes, ketchup en zelfs lookbroodjes, mmmmmmm. s Middags hadden we afgesproken met Resh, een Londens meisje dat we hadden leren kennen tijdens de Incatrail. Omdat het zo heerlijk weer was (25 graden), besloten we er een gezellige namiddag van te maken op een terrasje aan het strand met een piscosour en een ijsje. Eigenlijk is Kerst op een ander nog niet zo slecht hoor
Zondag, 2de kerstdag was het eindelijk tijd om het historische centrum van Lima te bezoeken. Na een korte taxirit belandden we op een prachtig plein, met oh zo mooie gebouwen. We waren net op tijd om de dagelijkse wachtwissel aan het regeringsgebouw bij te wonen! Heerlijk om te zien hoe traditioneel de mensen hier nog zijn. Omdat je met zulk weer natuurlijk niet binnen kunt zitten, besloten we de plaatselijke Incamarkt te gaan bezoeken en zo was onze laatste dag in deze oude, donkere maar toch best wel mooie hoofdstad alweer om.
Maandag was het vroeg opstaan. Precies te vroeg voor de mensen hier want we hadden nog geen stromend water, zeer gek als je bedenkt dat het 6 uur was. Dan maar weer gauw een taxi aanhouden en hup hup, onderweg naar de luchthaven. Om 9u45 het vliegtuig op om normaal om 10u30 te vertrekken maar we hadden het al kunnen raden, weeral vertraging. Niet erg voor zon slaapkop als Anne.Een uur later dan normaal zaten we alweer in de lucht. Onderweg naar het warme (= hete = 39 graden) Buenos Aires. Hier hebben we allang naar uitgekeken. Benieuwd of de stad ons, net als vorige keer, zo zal bekoren. Om 18u plaatselijke tijd kwamen we aan in het, jawel, broeierig hete BA, het was al direct puffen. Gelukkig hadden we snel een taxi te pakken die ons naar onze B&B bracht. Deze lag blijkbaar niet echt in een wijk zoals wij gedacht hadden maar kom, het leek ons er wel rustig. We hadden deze B&B uitgekozen om zijn toch wel gepersonaliseerde kamers. Er was een Evita kamer, een Che kamer, Wij kregen de grootste, La Estancia, wat zoveel betekent als boerderij. Ook niet echt ons idee van een speciale kamer maar het was er proper en we hadden elke onze douche, leuke luxe toch. Na nog een korte wandeling (bij nog altijd meer dan 30 graden) was het tijd om te slapen. Laat ons nu maar hopen dat noch het lawaai, noch de hitte ons wakker zal houden.
.
. Het is ferm zoeken voor je zon schattig beestje in de boom ziet hangen, maar eens als je ze ziet, is het fantastisch. Zo pluizig en schattig. Het zijn eigenlijk dikke, kleine luizakjes. Die slapen 20 tot 23 uur per dag! Wat een leven! 
.
! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gauchos om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!
