"Time flies when you're having fun" dus hier is alweer een nieuwe update.
Woensdag waren we redelijk vroeg uit de veren want we moesten weer van hotel veranderen en wilden daarna die watervallen, waarvoor we bijna 18 uur in de bus gezeten hadden, toch eens gaan bekijken. Gelukkig liep alles vlot (taxi, bus, metro) en konden we rond de middag aan onze langverwachte wandeling naar de Iguazu Falls beginnen met als beloning op het einde een spectaculair zicht op de Argentijnse kant van watervallen. Prachtig gewoon, niet in woorden uit te drukken maar ook niet op foto vast te leggen. Niet alleen door de grootte en de hoogte maar ook vooral door het opspattende water (was erger als onder de douche, maar zeer welkom bij bijna 40 graden). Maar het was echt de moeite. Onbeschrijflijk wat de natuur hier doet. Zoveel water (tot 270 watervallen) dat oorverdovend naar beneden stort. Zo hoog, zo breed, je krijgt het allemaal niet gevat. Zelfs als je de 7 uur durende wandelingen volgt, heb je nog niet alle watervallen gezien. Tegen sluitingstijd zijn we terug naar het stadje gegaan voor een lekker hapje en daarna een vredig dutje in onze eigen blokhut in the middle of nowhere.
Donderdag, ook weer vroeg op want vandaag was de Braziliaanse kant van Iguazu aan de buurt. Deze keer met een privé-chauffeur (wat ook wel nodig is om snel de grens over te geraken). Ook al dachten we alles al gezien te hebben, we waren er toch weer helemaal ondersteboven van. Je komt niet zo kortbij als aan de Argentijnse kant, maar bent daarom niet minder nat en je hebt een mooi beeld van een groot deel van de ongelooflijke oppervlakte die deze watervallen in beslag nemen. Een geheel overzicht over deze 3 a 4 km lange watervallen bekom je enkel met een helikoptervlucht. Toch was dit geweldig spektakel, met ook weer mooie vlinders, vogels en zelfs grote hagedissen, zeker weer de moeite! Na 3 uur waren we hier uitgewandeld en besloten we naar een dichtbijzijnd vogelpark te gaan. Mooi, leuk maar eigenlijk niets wat je hier niet in de vrije natuur kan tegenkomen. Moe maar alweer voldaan gingen we dan weer naar het stadje om onze terugreis naar Buenos Aires vast te leggen. Precies toch wat laat want voor vrijdag waren er al geen plaatsen meer vrij (op de toch wel ruim 50 bussen). Geen probleem voor zulke flexibele mensen als wij, dan maar zaterdag terug.
Vrijdag was dus een rustdag. Anne wat skypen en aan het zwembad liggen en Stefan sportief doen bij een 40 graden. Tja, ieder zijn hobby zeker
Zaterdag was het dan nog eens actietijd. Nog even vlug naar de Argentijnse kant van de watervallen voor we weer de bus op sprongen. Om 16u30 zaten we al zeer comfortabel genesteld in onze zeteltjes, klaar voor wat films, muziek en eten om de 18 uur durende busrit door te komen.
Zondagmorgen kwamen we alweer aan in ons geliefde Buenos Aires. Hier bleek dat ons vooraf geboekte hotelletje toch niet echt meer een kamer vrij had. Gelukkig hadden we een tweede optie en was het probleem dus vlug van de baan zodat we (na een frisse douche wel te verstaan) nog op tijd konden vertrekken om de aankomst van Dakar mee te vieren. Ja, foute gedachte dus! Om 14 uur was het al allemaal afgelopen. Geen idee of het zo georganiseerd was of dat het kwam door het onweer met de daarbijhorende hevige stortbuien. Erg teleurgesteld liepen we dus langs de geparkeerde trucks. Tot daar plots nog een paar auto's in gang schoten en de piste blijkbaar nog uit moesten rijden, zeer toevallig waar wij stonden. Van de 4 auto's die we gezien hebben, was er één de winnaar en een andere had nummer 349. Doet dat bij iemand een belletje rinkelen???? Jawel Koen Wauters zijn nummer. Heel vrolijk, maar ook al door en door nat, kwam hij ons tegemoet. Meer dan een vriendelijk woord en wat handgeschud kon er deze keer niet vanaf (de gietende regen zal daar ook voor een stuk in meegespeeld hebben). Ondertussen was onze alom bekende vlag al in frut vaneen, maar toch konden we nog de aandacht trekken van de vierde wagen. Koens kompanen die wel ruim tijd namen voor een babbeltje. De 30 hevige Argentijnen die bij ons stonden hadden van dit oponthoud gretig gebruik gemaakt om foto's te nemen (zij dachten dat het om een of andere beroemdheid ging). Helaas hebben wij hier geen foto's van, maar zijn wel weer een superleuke ervaring rijker. Na dan ook nog eens een leuk avond-avontuurtje met onze vriendelijke taxichauffeur, die ons erop wees dat we het getroffen hadden, want dat hij Engels kon (wat helemaal waar was, maar het zou nog toffer geweest zijn als hij de weg ook nog eens wist!) konden we toch besluiten dat we weer een onvergetelijke dag achter de rug hadden.
Op naar onze volgende belevenissen in het nog altijd mooie Argentinië!
Wat doen die 2 daar toch maar in Argentinië of Buenos Aires, alleen feesten en Dakar kijken hoor ik jullie denken. Neenee, we hebben hier al heel wat kilometers afgewandeld maar door de slechte internetverbindingen en omdat we jullie een algemeen beeld wilden geven van Buenos Aires hebben we hier even mee gewacht.
Wat zijn we allemaal (opnieuw) gaan bezichtigen.
Eerst en vooral natuurlijk Casa Rosada, het presidentieel paleis waar Eva Peron op het balkon verscheen. Deze keer hebben we ook de tijd genomen om de prachtige binnenkant te bewonderen (slechts een beperktdeel waar we in mochten natuurlijk). Dit prachtige gebouw ligt in het centrum van Buenos Aires waar ook de breedste straat ter wereld zich bevindt (Avenida 9 de Julio), de Obelisk en Plaza de Mayo (waar de dwaze moeders nog steeds iedere donderdag samenkomen ter nagedachtenis van hun verdwenen zonen).
Dan is er ook nog San Telmo, het oude, kunstenaarsgedeelte van de stad. Met leuke terrasjes waar ze de tango dansen en een heel leuk marktje op zondag.
Puerto Madero is het oude visserskwartier dat ze nu omgebouwd hebben tot nieuwe kantoorgebouwen en iets duurdere restaurants. Met centraal natuurlijk ook de Puente de la Mujer (de vrouwenbrug).
Palermo is de uitgaanswijk van Buenos Aires met ook hier toffe restaurantjes, discotheken maar ook leuke kleine winkeltjes (voor tangoschoenen moet je hier zijn). Dit was de place to be om het nieuwe jaar in te zetten.
Het graf van Eva Peron (Evita) ligt dan weer in het hele dure gedeelte van de stad, namelijk Recoleta. Ook winkels zoals Prada, Ralf Lauren en Armani vind je hier evenals veel ambassades die gehuisvest zijn in de prachtige Franse herenhuizen van vroeger.
Dat is in een notendop wat deze geweldige stad te bieden heeft.
Wat je overal kan vinden en wat wij dus ook meermaals gedaan hebben, is veel gaan eten. Je krijgt hier ongelooflijk grote stukken vlees voor zeer weinig geld. Ook ijsjes zijn hier volop aanwezig, maar daar hebben we ons nog niet door laten verleiden.
Door het hete weer (constant meer dan 35 graden) is het bijna niet te doen om de hele dag buiten te blijven. Tegen de late namiddag zaten wij dan ook al meestal te puffen in de kamer (waarvan sommige gelukkig toch airco hadden). Door het vele geluidsoverlast zijn we nogal dikwijls van kamer moeten veranderen. Het voordeel hiervan is natuurlijk wel dat we al in ieder deel van de stad geslapen hebben en dus ook de kosten voor een taxi hebben kunnen drukken door ook meermaals de metro te nemen. Dit heeft ons ook weer kopzorgen bezorgd aangezien onze kleine camera (gelukkig de kleine maar) hier gestolen is. Niets aan te doen natuurlijk, maar toch wel heel ambetant.
Na veel wikken en wegen zijn we maandag met een 17,5 uur durende busrit uit Buenos Aires vertrokken richting de watervallen van Iguazu (in het noorden van Argentinië). Uitleg en fotos hierover bekomen jullie als we terug in Buenos Aires zitten (binnen een dag of 2) en weer een betere internetaansluiting hebben (hopelijk).
Eindelijk nog eens een update zullen jullie denken. Het klopt dat het alweer even geleden is maar we hebben (op 3 gebeurtenissen na) hier dan ook niets spectaculairs meegemaakt (ja zelfs op een wereldreis zit er al eens een kalmere week tussen).
Onze eerste gebeurtenis was natuurlijk Nieuwjaar. Eerst en vooral moesten de volgende vragen beantwoord worden: waar, hoe en wat.Wat was al vlug beantwoord, eten en feestje bouwen, hoe, tja door naar een restaurant te gaan en daarna naar een discotheek leek ons de beste oplossing. Voor dezemogelijkheden moesten we blijkbaar in de Palermo wijk zijn. Na 2 dagen wat rond te hebben gekeken en de menus wat te hebben vergeleken, hadden we onze keuze gemaakt, we zouden gaan eten bij Meridiano 58 en daarna naar de Niceto club waar een internationaal feestje zou plaatsvinden. De reservaties waren dan ook al vlug gemaakt. Maar dan, hoe konden we daar geraken? In Buenos Aires is Nieuwjaar nog altijd een familiegebeuren, wat inhoudt dat de taxichauffeurs vrij nemen vanaf 16u, de metro niet meer rijdt vanaf 20u en de buschauffeurs ook thuis blijven, wat blijft er dan nog over? Juist ja, een fiets huren. Zo gezegd, zo gedaan, was het niet dat het een uur fietsen was tot in Palermo! Ochja, met zo mooi weer moest dat lukken . Om 20u vertrokken we en we kwamen dus ook als eersten aan in het restaurant (de meeste mensen eten hier maar rond 22u30)! Stilletjes aan kwam het volk dan toch binnen en tegen 23u zat het goed vol (zelfs het terras). Na ons dessert (rond 23u30) kwamen ze rond met mooie roze zakken met leuke carnavalartikelen in (een paarse bril, 2 gekke hoofddeksels, kalabassen, een spuitbus,..). De sfeer zat er dan natuurlijk direct in en zo vergat iedereen af te tellen. Bij het restaurant tegenover ons waren ze al aan het kussen en toen opeens iedereen de straat op stormde, wisten we dat het nieuwe jaar ingezet was. Hoe heerlijk is het om bij 30 graden met een glas champagne in de hand en een immense zotte bende naar het vuurwerk te kijken en te shaken op Braziliaanse live-muziek (beetje gek aangezien we in Argentinië zijn maar de tango brengt dan ook een heel andere sfeer met zich mee natuurlijk). We vonden het geweldig en genoten er met volle teugen van. Rond 2u besloten we een stapje in het uitgaansleven te zetten en ons naar de discotheek te begeven, maar dat bleek toch wel een grote fout te zijn. Na een half uur enkel reggae hadden we het daar wel gehad en vertrokken we terug richting ons hotel met ons uitzonderlijk vervoersmiddel. Al bij al vonden wij het een geslaagde avond en kunnen we iedereen Nieuwjaar in de zon echt wel aanraden, misschien eens horen bij Frank de Boosere volgend jaar.
Onze 2de gebeurtenis was van een heel ander kaliber maar misschien zelfs meer memorabel. De meesten hebben hier al heel wat verhalen van opgevangen en fotos gezien maar bij deze dus de hele uiteenzetting van Dakar, Koen en kus (jaja, alle 3 aan elkaar gelinkt). Ook al was de start van de Dakarrally pas op 1 januari, twee dagen ervoor vond de keuring van de voertuigen plaats en ook dat wilden we niet missen.
30 december stonden wij dus al als kleine kindjes aan de draad met open mond naar al die autos, motos en trucks te gapen. Prachtig om te zien gewoon, er is wel altijd iemand aan zijn machine aan het sleutelen en het was voor ons natuurlijk de kunst om de Belgen te zoeken (gelukkig hadden we de nummers op voorhand al opgeschreven). Toevallig waren ze nog bezig aan truck 541 met als inzittende:Cor Bezemer, Daniel Cnudde en Daniel Van Der Vaet. Door de sjaal van AA Gent die buiten aan de vrachtwagen hing, redelijk duidelijk voor ons dat het om Belgen ging. Na wat geroep hadden zij ook door dat wij van hetzelfde kleine landje waren en kwamen ze een gesprekje voeren.Tof, tof vonden wij maar we hadden wel door dat zonder Belgische vlag het zeer moeilijk ging zijn om de volgende dagen de aandacht te trekken van Belgische chauffeurs (waaronder Koen Wauters). Wij s avonds dus op zoek naar zon vlag, maar wie in Argentinië heeft al ooit gehoord van België? Inderdaad, gene mens. Wat was dan onze oplossing: een stuk karton met daarop geplakt een stuk zwart papier, een stukje geel en een stuk rood papier en voila, klaar was kees.
Vrijdag was het ons doel om Koen Wauters te spotten, maar de enigen die we tegen kwamen, waren weeral onze oude bekenden van truck 541. Aangezien we deze keer wel een vlag bij hadden vonden zij dat zo super dat zij een foto van ons namen (en wij één van hen zijn vergeten te nemen). Een beetje teleurgesteld gingen we dus terug naar ons hotel.
Ook al was het de dag ervoor Oudejaar geweest en was Stefan toch niet helemaal zo nuchter als hij beweerde en al was het snik heet, toch vonden we dat we het vertrek van Dakar niet konden missen. Met onze fietsen gingen we dus alweer op weg. Algauw hadden we door waar we moesten staan. Net voor het podium waar sommigen nog even stopte om een kort interview te geven of om gauw nog wat te drinken.Maar wanneer zouden onze landgenoten daar passeren? Dat wisten we natuurlijk niet. Nadat we één van de Belgische motorrijders gespot hadden, gingen we toch even de schaduw opzoeken (het was echt veel te heet). Na wat onderling overleg (doorfietsen of teruggaan en proberen Koen te spotten) besloten we voor de laatste optie te gaan en na 2 uur wachten (en veel geduw, maar toch van op de eerste rij) werden we dan ook beloond. Koen zijn teamgenoot, auto 348 stopte recht voor ons en had ons direct gezien. Hij nam dan ook de vlag van ons over om ze door alle 4 Belgen (2 chauffeurs en 2 co-piloten) te laten tekenen. Maar ja, hoe gingen we nu Koen zijn aandacht trekken en hoe deden wij dat? Op Anne haar manier brullen! Toen Koen zijn naam hoorde, schrok hij, sprong uit de auto en kwam gewoon recht naar ons toe. Met bibberende beentjes wensten wij hem gelukkig Nieuwjaar (met de daarbijhorende 3 dikke kussen). Na wat op en af gepraat (wat komen jullie hier doen, leuke sfeer, veel succes, blablabla) was het zijn tijd om door te rijden en het podium op te gaan, natuurlijk niet voordat hij ons succes had gewenst met onze verdere reis! Pas hierna kwamen wij erachter dat de cameraploeg die bij ons stond van VTM was en dat de fotograaf van het Laatste Nieuws was (oeps ). Enfin, met een gelukzalige glimlach en een ondersteboven gehandtekende vlag was het tijd om uit de mensenmassa en de hitte te stappen. De platte band van Anne haar fiets kon de pret niet meer bederven, ze had Koen Wauters gekust!
De enige domper op dit avontuuris onze derde gebeurtenis. Onze reispassen waren ondertussen gestolen. Waarschijnlijk terwijl we stonden te wachten op Koen! Niets aan te doen maar zeer vervelend natuurlijk. De dag erna dus naar de politie en maandag naar de ambassade waar een wel zeeeer onvriendelijke dame ons toch uiteindelijk voorlopige passen klaarmaakte. Dit houdt dus wel in, opnieuw betalen en opnieuw onze visums voor Australië aanvragen. Als dat nu nog maar in orde komt.
Natuurlijk hebben we in tussentijd onze lievelingsstad ook alweer te voet, met de metro, met de taxi en met de fiets verkend en Buenos Aires blijft gewoon geweldig!
Onze volgende taak bestaat er nu in een hotel te vinden waar we wat langer dan één nacht blijven (waar het dus ook wat stil is zodat we kunnen slapen en liefst eentje zonder stapelbedden) en beslissen wat we hier en eventueel in Brazilië of Uruguay willen doen zodat we de vluchten/bussen kunnen vastleggen.
Ook van Peru hebben we nog enkele weetjes. Wist je dat:
- als ze hier toeteren, dat dat betekent dat jij niet over mag want dat zij je gewoon omverrijden - hoe groter het vervoersmiddel hoe groter de voorrang - de mensen hier Spaans spreken ofwel Quechua - ze hier maar zo groot als Anne zijn (of zelfs kleiner) - ze hier heerlijke Piscosour maken (soort Tequila met limoensap en eiwit) - ze hier meer dan 300 soorten aardappelen hebben (en dat dus ook veel eten) - je normaal bij de Incatrail 1 op de 2 dagen constant regen hebt (wij op 4 dagen enkel 's nachts wat nattigheid gevoeld hebben) - de Peruvianen in hotels of hostels meer moeten betalen als de toeristen - er voor alle gebouwen (huizen, hotels,...) in Lima hekken staan - je in Lima met de auto tot op het strand mag - de riooldeksels vastgelast zijn omdat ze die anders stelen en doorverkopen - de mama's de kindjes hier op hun rug dragen in van die fel gekleurde doeken - de kindjes dit dus ook met hun poppen doen
Amerika mag dan alweer lange tijd achter ons liggen, we hebben nog enkele weetjes die we jullie niet willen onthouden. Wist je dat:
- ze in Amerika met andere maten meten. Vb: meter wordt feet, km wordt miles, liter wordt gallon, graden Celsius wordt Fahrenheit - Thanksgiving hier de 4de donderdag van november gevierd wordt, maar in Canada dat de 2de maandag van oktober het geval is. - Sinterklaas hier niet bestaat (en wij dus ook niets gekregen hebben) - als je volgens Stefan, een slang aait, je beslangeld bent - er een fietsendrager voor op de bussen staat - er in Yosemite National Park, 13 campings zijn, maar geen enkele een douche heeft - het in Bryce National Park, 200 dagen per jaar onder nul is - de San Fransisco Giants, wereldkampioen geworden zijn, net voor wij aankwamen (is Baseball) - ze hier geen Minute Maid Appelsien hebben (wel appel en andere) - Cirque du Soleil meer dan 5 verschillende shows heeft in Las Vegas alleen (en gemiddeld dus 15 shows per dag uitvoeren) - je hier langs rechts mag voorbijsteken - je hier nergens mag roken, alleen in de casino's - in sommige hotels geen 13de verdieping is - de Mc Donalds hier echt spotgoedkoop is (50 cent voor een hamburger) - ze hier voor alles een drive through hebben (apotheek, geldautomaat,...) - de overheerlijke geitenkaas Chavroux, hier Chavrie heet (en in hetzelfde gekke doosje zit) - als de politie hier met de zwaailichten aan komt iedereen stil blijft staan (behalve wij ) - het allemaal vrouwen zijn die met de auto rijden - gezouten chips hier in een gele zak zitten en paprika chips hier niet bestaat - ze nog niet echt met het milieu bezig zijn (als je 3 dingen koopt in de supermarkt, krijg je altijd minimum 2 plastieke zakken)!
Na een dagje rusten was het tijd om nog eens in actie te schieten en om Cusco wat te leren kennen. We besloten onze toch nog steeds vermoeide beentjes aan het werk te zetten en Cusco te voet te verkennen. Gelukkig scheen de zon en werd het een heel toffe wandeling. Veel kerkjes, gezellige pleintjes, plaatselijke bevolking, enfin alles was aanwezig. Toch weer moe van ons rondgetaffel vielen we woensdagavond al vroeg in slaap.
Donderdag moesten we alweer op de luchthaven zijn voor onze vlucht naar Lima. Spijtig genoeg hadden we 2 uur vertraging, maar dat trokken we ons niet aan. Gelukkig hadden we geen aansluitende vlucht en konden we ons wat bezig houden met de moderne technologieën (computer, iPod, ). We kwamen dan ook pas laat in de namiddag aan in het lekker warme Lima. Ons hostel lag in Miraflores, de toeristische wijk van de hoofdstad. Ergens anders als toerist verblijven is naar het schijnt niet aan te raden. Het was er zeer verzorgd en de mensen zeer vriendelijk! Een groot pluspunt was ook de snelle internetverbinding.Met de Kerstdagen in het verschiet altijd een leuke meevaller. s Avonds verkenden we Larco Mar, het winkelcentrum en vroegen wat info op over Lima. Zoals we wel dachten zou het historisch centrum vrijdag en zaterdag dicht zijn. Het winkelcentrum zou wel open zijn tot 11u s avonds, weeral een meevaller. Na een lekkere pizza (en bbq voor stefan) was het alweer tijd om op ons gemak naar de hostel terug te wandelen en hopelijk te genieten van een lange, rustige nacht.
De nacht was dan toch niet zo rustig als verwacht (of ze nu glas in de ramen zetten of niet, het is precies alsof je op straat leeft) en we waren dan ook al vroeg op. Waar blijkbaar toch een paar mensen blij mee waren want zo konden we nog even skypen voor ze in België aan de voorbereidingen voor Kerstavond begonnen.Ook wij wilden wat kerstinkopen doen en zo kwam het dat we om 20u Belgische tijd (14u onze tijd) klaar zaten in ons kamertje met een kerstboompje, een fles champagne, kinderchocolade en zoutstokjes, te wachten tot ze in Riemst klaar waren voor de cadeaus.Wat is leven in deze tijd toch gemakkelijk. Door het skypen zaten we precies gewoon mee in de living rond de boom en werd het toch een geslaagde Kerstavond (kerstnamiddag voor ons). Nadat iedereen uitgeteld zijn bed wou gaan opzoeken gingen wij de zon tegemoet en genoten nog van een heerlijke spaghetti (kan toch alweer tellen als Kerstdiner ) aan het strand waar ze ook nog eens vuurwerk afschoten. We hadden allang door dat het weer geen rustige nacht zou worden en besloten ons dan ook niet te haasten. Iedereen in de straat was nog druk bezig met vuurwerk tot ruim nadat wij ons bed hadden opgezocht. Het vuurwerk hier kan je niet vergelijken met bij ons. Het zijn bommetjes en pijlen die vooral een immens kabaal maken (waar zelfs het alarmsysteem van de autos in de straat van afgaat), maar mooie kleuren waren er niet bij.
En zo was het alweer zaterdag, Kerstdag. Vandaag moesten we uitchecken in onze hostel maar natuurlijk niet vooraleer we de familie Hubens een gelukkige Kerst hadden kunnen wensen. Zeer leuk met de 2 kleine spruitjes op de voorgrond. Daarna gingen we alweer op weg naar de volgende slaapplaats. s Middags hadden we niet veel zin om te gaan uiteten en besloten we inkopen te doen in de lokale markt. Het werd dan ook een gevarieerde maaltijd met broodjes, brie, olijven, aardappelsla, wienerworstjes, ketchup en zelfs lookbroodjes, mmmmmmm. s Middags hadden we afgesproken met Resh, een Londens meisje dat we hadden leren kennen tijdens de Incatrail. Omdat het zo heerlijk weer was (25 graden), besloten we er een gezellige namiddag van te maken op een terrasje aan het strand met een piscosour en een ijsje. Eigenlijk is Kerst op een ander nog niet zo slecht hoor
Zondag, 2de kerstdag was het eindelijk tijd om het historische centrum van Lima te bezoeken. Na een korte taxirit belandden we op een prachtig plein, met oh zo mooie gebouwen. We waren net op tijd om de dagelijkse wachtwissel aan het regeringsgebouw bij te wonen! Heerlijk om te zien hoe traditioneel de mensen hier nog zijn. Omdat je met zulk weer natuurlijk niet binnen kunt zitten, besloten we de plaatselijke Incamarkt te gaan bezoeken en zo was onze laatste dag in deze oude, donkere maar toch best wel mooie hoofdstad alweer om.
Maandag was het vroeg opstaan. Precies te vroeg voor de mensen hier want we hadden nog geen stromend water, zeer gek als je bedenkt dat het 6 uur was. Dan maar weer gauw een taxi aanhouden en hup hup, onderweg naar de luchthaven. Om 9u45 het vliegtuig op om normaal om 10u30 te vertrekken maar we hadden het al kunnen raden, weeral vertraging. Niet erg voor zon slaapkop als Anne.Een uur later dan normaal zaten we alweer in de lucht. Onderweg naar het warme (= hete = 39 graden) Buenos Aires. Hier hebben we allang naar uitgekeken. Benieuwd of de stad ons, net als vorige keer, zo zal bekoren. Om 18u plaatselijke tijd kwamen we aan in het, jawel, broeierig hete BA, het was al direct puffen. Gelukkig hadden we snel een taxi te pakken die ons naar onze B&B bracht. Deze lag blijkbaar niet echt in een wijk zoals wij gedacht hadden maar kom, het leek ons er wel rustig. We hadden deze B&B uitgekozen om zijn toch wel gepersonaliseerde kamers. Er was een Evita kamer, een Che kamer, Wij kregen de grootste, La Estancia, wat zoveel betekent als boerderij. Ook niet echt ons idee van een speciale kamer maar het was er proper en we hadden elke onze douche, leuke luxe toch. Na nog een korte wandeling (bij nog altijd meer dan 30 graden) was het tijd om te slapen. Laat ons nu maar hopen dat noch het lawaai, noch de hitte ons wakker zal houden.
Woensdag wilden we het wat rustig aan doen met het oog op de komende drukke "wandel" dagen. Wij hebben wat rondgeslenterd in Cusco wat eigenlijk wel en heel mooi stadje bleek te zijn met mooie gebouwen en vriendelijke, niet opdringerige mensen. 's Avonds was het tijd om kennis te maken met onze mede-avonturiers en om wat uitleg te krijgen over de Incatrail. Onze groep bestond uit in totaal 16 mensen, 2 Finnen, 1 Britse, 3 Canadezen, 3 Australiërs, 5 Nieuw-Zeelandse meisjes (de Kiwigirls) en wij. Na wat uitleg konden we met een gerust hart gaan slapen om morgen aan onze tocht te beginnen.
De Incatrail neemt in totaal toch 5 dagen in beslag. Maar omdat de laatste 4 alleen maar wandelen zijn telt niemand de eerste dag mee. Deze dag hebben wij al goed doorstaan (het was dan ook maar 1 uur wandelen en de groep viel goed mee). De bezochte Incasites waren mooi en de uitleg was alles behalve kort en bondig. Heerlijk! De eerste nacht op verplaatsing (Ollantaytambo) is nog in een hostel, mooi met zelfs warm water, een leuke meevaller dus. Toch een beetje nerveus voor wat ons morgen te wachten staat vallen we in slaap.
Onze eerste wandeldag begonnen we vol goede moed in Piskacuchu (de alom bekende km 82). Maar door de hoge temperatuur (32°), de ongelijke stenen trappen, het constante klimmen en dalen zakte de moed ons al gauw in de schoenen. Het was toch wel erg moeilijk! Gelukkig namen we af en toe rustpauzes en stopten we bij 2 Incaruines (Salapunku en Llactapata). Om 13u kwamen we aan op onze lunchplaats. Daar stonden de eettent, de tafels, stoelen,... al allemaal klaar. Geweldig goed georganiseerd en super lekker. Na zo'n maaltijd duurde het weer even voor we in ons ritme kwamen, maar rond 16u bereikten we toch al onze kampplaats in Wayllabamba. Hier hadden onze dragers (porters) alles al opgezet. Ieder zijn eigen tentje, slaapzak en luchtmatras. Het avondeten was weer geweldig, soep, hoofdschotel en zelfs dessert. Een aantal van onze groep hadden last van de hoogte, duizeligheid en hoofdpijn (gelukkig behoorden wij daar niet toe). Alhoewel onze tenten eigenlijk "maar" op 3300 meter hoogte opgesteld stonden (300 meter lager dan Cusco).
Zaterdagmorgen werden we om 5u gewekt. Vroeg maar in een tent kan je toch niet echt uitslapen. Na een goed ontbijt (omelet met groentjes, pap met appel) vertrokken we richtig Dead Woman pass, 4215 meter hoog! Anne had eigenlijk wel veel schrik voor deze beklimming maar door het niet al te hete weer, het aanhouden van ons eigen tempo en genoeg rustpauzes in te lassen, viel het al bij al goed mee. Gelukkig hadden wij ook weer als enigen geen last van de hoogte. Er waren er zelfs die zuurstof moesten bijkrijgen. Om 11u30 bereikten wij de top (de eerste blijkbaar al om 9u20 en de laatsten om 12u30). Hierna was het 2 uur bergaf. Dat was eigenlijk nog wel zwaarder, veel trappen weer en door de paar druppeltjes regen toch nat en gevaarlijk. Om 14u waren we al op de camping (Paqaymayo) waar we weer lunch, "afternoon tea" en dinner geserveerd kregen. Als dessert stond er een echte verjaardagstaart op het programma. Met glazuur, versieringen, alles erop en eraan (en dat wetende dat onze dragers al deze ingrediënten ook gewoon mee naar boven moeten slepen)! Tussenin hebben we wat verhalen uitgewisseld met de Canadezen en de Finnen. Superleuk natuurlijk om ook van hen weer nieuwe dingen te leren. Om 20u lagen we alweer uitgeteld in onze lekker warme slaapzak.
Zondag beloofde een zware dag te worden. 16 km lijkt niets maar hier is er geen halve meter plat, constant klimmen en dalen. Wat dus zeer belastend is voor de knieën. Gelukkig konden wij gebruik maken van wandelstokken. Die hebben hun nut ruim bewezen. Vandaag bezochten we ook weer 2 Incasites (Rukuraqay en Sayacmarca). Beide weer zeer mooi. Om 12u was het weer tijd voor de lunch (deze keer met een lekker aspergesoepje en schnitzel met rijst en groentjes). Na nog 2 uurtjes dalen kwamen we op onze kampplaats (Winaywayna) aan. Hier kregen we al terug een beeld van de bewoonde wereld met een bar, een winkeltje en zelfs (tegen betaling) een warme douche. Door de wachttijd van 2 uur heeft hier eigenlijk niemand van onze groep gebruik van gemaakt. Sini (het Fins meisje) en ik besloten onze haren te wassen met het ijskoude bergwater. Dit bleek echter niet zo een heel goed idee te zijn, zooooooooooooo koud! Gelukkig konden we er mee lachen en stond er alweer warme thee en popcorn klaar toen we terug aan de tenten aankwamen. Een uurtje later stond het dinner ook alweer op tafel (ongelooflijk wat die koks en dragers blijven presteren)! Niet lang daarna lagen we alweer te snurken. Dit niet alleen door de vermoeidheid maar ook al met het oog op de tijd van de wekker de dag erna.
Om 3u30 werden we al gewekt . Machu Picchu stond ons op de wachten dus dat verzachtte de pijn wat. Vooraleer we dit wereldwonder konden bezichtigen moest iedereen tot 5u30 wachten, pas om dat uur mochten alle 300 kampeerders door het checkpoint. Nu was het nog 2 uur dalen. Onderweg hadden we dikwijls al een heel mooi uitzicht op de prachtige Incastad, wat redelijk zeldzaam is omdat er meestal een dichte mist hangt! Aangekomen in Machu Picchu kregen we eerst nog een rondleiding van een uurtje om daarna deze indrukwekkende stad een paar uurtjes alleen te ontdekken. Wat ons vooral opviel was de grootte en de goede staat waarin alles zich nog bevond! Almaar goed dat de Spanjaarden deze stad nooit gevonden hadden, we zouden dan nu een wereldwonder minder hebben. Toen het begon te regenen besloten we toch afscheid te nemen van dit schouwspel en de bus naar Aguas Calientes te nemen. Hier hadden we na de lunch met iedereen afgesproken om de trein naar Ollantaytambo terug te nemen. Daar stond ons dan weer een busje op te wachten om ons veilig en wel (wat een hele opdracht is in Peru) af te zetten aan ons hotel in Cusco. Moe maar helemaal ontroerd door wat we vandaag hadden meegemaakt sprongen we in de douche. Om 20u30 stonden we weer fris gewassen beneden om bij een Piscosour nog even na te praten over onze avonturen en om afscheid te nemen van onze groep. Vanaf morgen ging iedereen weer zijn eigen weg.
Dinsdag was een rustig dagje om de benen wat op adem te laten komen. Stefan besloot zijn beste Spaans boven te halen en de plaatselijke kapper een bezoekje te brengen. Blijkbaar is zijn Spaans nog zo slecht niet of het ligt aan de makkelijke snit, want het resultaat mag er wel zijn. 's Avonds bleek dat niet iedereen van de groep Cusco al verlaten had, zodat we nog een gezellig diner hadden voor zo'n 4 euro (aperitief, hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en drank!).
Nog enkele weetjes over de Incatrail: - voor onze groep van 16 werkten er 3 gidsen, 1 kok, 1 hulpkok en 22 dragers. - 22 dragers dragen onze rugzakken van maximum 6 kg (per wandelaar), stoelen, tafels, eten, zelfs gasflessen en eieren. - elke drager draagt ongeveer 25 kg en legt dezelfde weg als ons af maar oh zoveel sneller! - de incatrail is eigenlijk "maar" 45 km. - Machu Picchu werd ontdekt in 1911 door de Amerikaan Hiram Bingham. - Machu Picchu betekent in het Quechua "Old Mountain". Hiram Bingham noemde het "the lost city of the Inkas". - Quechua was de Inkataal en wordt door sommige lokale stammen nog steeds gesproken. - de Inka's hebben nooit geen geschreven teksten achter gelaten. Hierdoor is er nog grote onduidelijkheid over dit volk. - Machu Picchu werd waarschijnlijk gebouwd rond 1440. - in 2007 werd Machu Picchu uitgeroepen tot één van de wereldwonderen. - in het hoogseizoen mogen er maar 500 mensen per dag starten aan de Incatrail, in het laagseizoen 300.
Vrijdag stond ons een grote klus te wachten. We waren namelijk van plan een heleboel terug naar huis te sturen. En bij een heleboel bedoelen we echt een hele boel. Uiteindelijk bleek het een doos te zijn van 50cm op 50cm op 50cm hoog, met daarin winterkleren (die we hoopten niet meer nodig te hebben), maar ook heel veel boeken, colablikjes (voor onze bekende cola verzamelaar), CDs, schoenen (waaronder de welbefaamde UGGS voor kleine zus). Het was ruim middag toen dit alles in orde was. Vlug vlug de auto terugbrengen, maar dat bleek een slecht idee te zijn. Een taxirit naar LA downtown zou ons namelijk 50 tot 60 dollar kosten, terwijl een auto huren voor 1 dag slechts 65 dollar was. Wij dus vlug vlug terug naar een andere maatschappij waar we ons dan ook weer voor 2 dagen een auto aanschaften. Nu was het eindelijk tijd voor een ritje naar het strand. Bij 25 graden mag dat ook al wel hé! We besloten naar Santa Monica pier te rijden, maar door de oververmoeidheid van de co-piloot belandden we uiteindelijk in Malibu. Wat wel zeer mooi was om te zien, maar wat ook veel te ver was. Dus weer helemaal terug. Aangekomen in Santa Monica pier zagen we nog net een mooie zonsondergang en zo was deze dag ook weer ten einde.
Zaterdag wilden we wat cultuur opsnuiven en trokken we richting LA downtown, waar we onder andere de Walt Disney concert hall en de City hall konden bewonderen. Na lang rondwandelen, wat we helemaal niet erg vonden met vandaag een 28 graden op de thermometer, vonden we een IHOP (International House Of Pancakes). Hier wou Anne al lang eens gaan eten en hadden we dat maar eerder gedaan. Wat een meevaller was dat, heel lekker, heel veel en goedkoop. Wat wilt een mens nog meer? Met ons buikje rond gegeten reden we weer richting Hollywood want we hadden nog steeds geen foto van de allombekende letters. Maar wat bleek, er was weer een première! Deze keer van de Disney, sciencefiction film Tron Legacy. Wij lieten ons natuurlijk geen tweede keer vangen en besloten al een plaatsje aan de hekken te bemachtigen. We stonden dan ook prima opgesteld toen de wereldsterren passeerden. Algauw bleek wel dat het niet echt wereld sterren waren.Het waren voor ons nogal onbekende personen, maar daarom niet minder interessant om alweer die sfeer op te snuiven. Na een lekker pannekoekje was het dan weer tijd om onder de wol te kruipen.
Zondag hadden we beloofd met heel de familie te skypen wat natuurlijk op de Belgische lijn tot wachttijden leidde, maar om 14u30 hadden we toch iedereen gehad. Nu was het weer tijd om de auto te verlengen, maar aangezien we hierop blijkbaar een boete moesten betalen, kwam het weer goedkoper uit om de auto terug te brengen en een nieuwe te huren. Met onze nieuw voitureke gingen we dan nog even naar Venice Beach. Hier vonden wij het veel toffer dan aan Santa Monica Beach, veel meer actieve mensen, skaters, dansers wat een heel leuke sfeer opleverde. Alvorens we ons konden klaar maken voor vertrek besloten we ons een vroeg Kerstcadeau aan te schaffen. We gingen terug naar het groot winkelcentrum in Beverly Hills en kochten daar onze iPod met bijhorende boxen (zodat we in Australië in onze mobilhome al een feestje kunnen bouwen). Na dit aangenaam besluit was het toch hoog tijd om te wassen, onze valiezen te maken en nog een soepje te eten opde kamer (voor de zoveelste keer). Weer veel te laat lagen we in ons bed en maandag deed het dan ook pijn aan onze oortjes en oogjes toen om 4u30 de wekker afging.
Stefan beslootde auto alleen terug te brengen zodat ik nog verder kon opruimen. Om 5u30 stond het shuttle busje ons op te wachten om ons naar de luchthaven te brengen (LAX).Gelukkig zette de chauffeur ons direct bij de juiste gate af, anders waren we er nu nog niet geraakt denk ik! Zo groot, daar is Zaventem helemaal niets tegen. Om 8u was het dan tijd om in te stappen in ons vliegtuig richting Panama. Hier maakten we een tussenstop richting Lima. Door het slechte weer had onze vlucht vertraging en we kwamen dan ook maar één minuut voor het afsluiten van de vlucht richting Lima aan aan de juiste gate! Alweer veel geluk gehad. Door het weer veranderen van tijdszone landden we om 23uur eindelijk in Lima. Daar stond Kike (de baas van onze B&B) al met een plaatje met onze naam te zwaaien. Gelukkig maar want tussen al die honderden en honderden mensen daar hadden wij hem en hij ons toch nooit gevonden.
Maandag was het dan weer tijd om onze route verder te zetten naar Cusco. Dit was gelukkig maar een uurtje vliegen en in de vroege middag waren we dan ook al ingecheckt en konden we op verkenningstocht. Het is toch een hele aanpassing van Amerika naar Peru, weg mooie autos, weg mooie stoepen, weg stilte, welkom vrouwen met snorren, getoeter op straat. De taal valt tot nu toe wel goed mee. We kunnen ons nog behelpen en zij begrijpen ons (denken we). Cusco is wel een mooi stadje en vergt enige verdere ontdekking morgen. Nu eerst vroeg (proberen te) slapen.
Donderdag 2 december stond ons weer een lange rit te wachten. We waren wel al van plan niet helemaal tot Los Angeles downtown te rijden maar eerst een nachtje in Palm Springs door te brengen. Dit zou de overwinterplaats zijn van veel bekende mensen, maar wij zijn natuurlijk niemand tegen gekomen. Het stadje op zich viel eigenlijk ook wat tegen, nogal onderkomen. s Avonds was er wel een tof marktje.
Vrijdag dan maar door naar LA zelf. We besloten in Long Beach onze eerst stop te houden. Spijtig genoeg kwam er een dichte mist opzetten en zagen we geen 3 meter ver.Op de koop toe viel het motel ook nog eens heel erg tegen (ongelooflijk vuil).
Dan maar weer verder
Zaterdag op naar Universal Studios in Hollywood. We konden door decors van bekende films rijden, zagen hoe bepaalde effecten gecreëerd werden. Ook waren er veel leuke attracties, zoals de Simpsons ride, de animal show, Zeer tof allemaal, maar toch ook veel griezelige dingen. s Avonds besloten we hier naar Anne haar langverwachte film te gaan kijken: Burlesque. Mooi, mooi, mooi, ... Het was dan ook al na 22u toen we nog op zoek moesten naar een motel. We besloten ons te settelen in een goedkoop motel kortbij de luchthaven. Als dat zou meevallen konden we hier de hele week blijven want het was in de buurt van waar we vrijdag de auto moesten afzetten.
Zondag was het dan eindelijk feestdag! We gingen naar Disneyland!!!! De uitwerking is toch wel hetzelfde als in Parijs maar de details verschillen. Er zijn ook meer attracties voor hele kleine kindjes, maar minder voor iets grotere (zoals ons ). Spijtig van het vele volk en de regen op het einde, maar we hebben ons toch goed geamuseerd. Moe maar voldaan reden we dan ook weer terug naar ons kamertje.
Maandag besloten we naar Hollywood te gaan. Walk of Fame is echt wel lang, veel sterren op de stoep voor mensen waar wij zelfs nog nooit van gehoord hadden. Het Kodak theatre (waar elk jaar de Oscars uitgedeeld worden) was gesloten voor de première van the Fighter wat natuurlijk wel wou zeggen dat er heel wat bekend volk zou langskomen die avond. Wij dus vlug vlug (een rit van 1u) terug naar ons hotel om het fototoestel te halen en vlug vlug terug om wat celebraties te spotten. Spijtig genoeg waren we wat laat en zagen we dan ook enkel de hoofdrolspelers.Maar dat kon onze huwelijksverjaardag niet bederven en we zijn dan ook nog eens heellekker gaan eten!
Dinsdag was het dan eindelijk tijd voor onze walvissen. Deze konden we bewonderen in Sea World in San Diego (wel weer twee uurtjes rijden maar dat hadden we er graag voor over). De orkas waren dan ook geweldig! Heel mooie show en zo grote beesten, how jong.De dolfijntjes moesten ook niet onder doen, zeker niet toen bleek dat we ze mochten aaien. Hierna was het alweer tijd om ons klaar te maken voor onze volgende grote belevenis. We hadden gisteren namelijk tickets besteld voor een basketmatch van de LA Lakers. En wat een belevenis was dat!! Geweldig gewoon, de sfeer, de muziek, de basket zelf natuurlijk ook! Echt de moeite om dat eens mee te maken.
Woensdag was het weer tijd voor Mickey. De grote attracties hadden we de eerste dag niet gedaan dus moesten we wat inhalen. We begonnen bij Space Mountain, eens kijken of het hier even snel was als in Parijs. Het begin viel al wat tegen en toen ... was er een technische panne. Daar zaten we dan, met 12 in ons wagentje op het hoogste punt van Space Mountain en er gebeurde niets. Na 10 minuutjes kwamen ze ons dan toch redden en mochten we het hele traject te voet afleggen. Gelukkig kon iedereen er mee lachen en kregen we een ticket om het later nog eens te proberen. Een uur later deden we dat dan ook! Het viel toch tegen, die in Parijs is toch veel spectaculairder. Dan maar op naar de volgende attractie en de volgende, en de volgende, ... Toen we eindelijk alles gezien en gedaan hadden was het tijd om nog wat te shoppen (we hebben het zeeeer bescheiden gehouden) en om dan afscheid te nemen. Tot in mei in Parijs Mickey ... Omdat het al wat later was dan gedacht besloten we direct naar onze kamer te gaan om eens vroeg onder de wol te kruipen. Maar vooraleer alle fotos geupload waren was het toch alweer na 12u en hoog tijd dus om onze oogjes toe te doen want morgen waren we van plan veel te gaan bezichtigen.
Het opstaan bleek toch moeilijker dan verwacht, en na nog wat boodschappen en skypen was het al snel middag. 's Namiddags dan maar op naar het bekende Getty-museum. Het gebouw op zich was al de moeite (het heeft dan ook 1 miljard dollar gekost), en er hingen ook veel mooie schilderijen van bekende Vlaamse schilders. Na het museumbezoek kwamen we terecht in de avondspits van deze miljoenenstad, zodat we wel even onderweg waren naar "The Grove", een bekende winkelstraat in Beverly Hills (waar we eindelijk kleine zus haar Uggs vonden). Weer een gezellig uitje dat we kunnen schrappen van onze to do-lijst. Daarna nog snel de blog bijwerken en dan weer slapen want onze lijst met te bezoeken plaatsen is nog lang.
Na ons dagje relaxen van donderdag (alles was ook gesloten met Thanksgiving natuurlijk) was het vrijdag weer tijd om verder te trekken. We gingen terug richting Grand Canyon, om deze hopelijk in betere weersomstandigheden te kunnen ontdekken. Onderweg was het plan om nog te stoppen bij Lake Mead en Hoover Dam, maar aangezien daar al een lange file stond, besloten we wijselijk om verder te rijden. Een brugdag kennen ze hier blijkbaar ook. Bij Valley of Fire State Park zijn we wel de prachtige vuurrode rotsen gaan bewonderen. Alweer mooi, mooi, mooi. Aangekomen in Tusayan, waar we de nacht weer wilden doorbrengen, was het duidelijk dat iedereen met het verlengde weekend de Grand Canyon wou komen bezichtigen. Na lang zoeken toch een slaapplaats gevonden en vroeg bedje in want de wekker liep alweer af om 5u45.
Zaterdag werden we met kleine oogjes wakker, maar wij wilden graag zonsopgang meepikken. Vlug, vlug de auto in en op pad. Om 7u kwamen we aan op een prachtig uitzichtspunt, net op tijd om te zon te zien opkomen. We waren hier wel niet de enigen, nog een paar honderd mensen wilden dit mooi spektakel meemaken bij -9 °C, brrrrrr. Hierna reden we weer verder de Scenic Drive af (nog altijd sneeuw maar de weg was toch al open) en reden langs de East Entrance het park terug uit. Deze keer gingen we zuidelijker, langs Flagstaff (met een korte wandeling in de Walnut Canyon) om 's avonds in Phoenix de nacht door te brengen.
Phoenix bleek algauw niet het stadje te zijn dat wij verwacht hadden. Zeer weinig volk, nergens iets te doen,... We konden niet anders dan onze zondag rustig door te brengen met wat rondslenteren langs de winkeltjes (wat Anne wel een leuk zomers, nieuwjaarskleedje opleverde). Zeer grappig was ook het feit dat het blijkbaar de koudste winter in 30 jaar was in Phoenix. Maar met zo'n 12 graden toch beduidend warmer dan ons belgenlandje.
Maandag dan weer verder naar Tucson. Dit stadje viel wel direct bij ons in de smaak. Omdat het al wat laat was om nog iets te gaan bezichtigen zijn we (alweer) gaan shoppen (de shops zijn open tot 21 uur en de bezienswaardigheden maar tot 16u). Aangezien we hier al regelmatig zijn gaan fitnessen, Anne haar sportschoenen niet bij heeft en het hier zeer goedkoop is, besloten we wat sportschoenen aan de haak te slaan. Dat wou natuurlijk ook wel zeggen dat 's avonds een uurtje fitness op het programma stond.
Dinsdag stond een zeer bekende bezienswaardigheid op het programma: Pima Air & Space Museum. Een groot museum van oude vliegtuigen met daarrond een immens vliegtuigkerkhof van het Amerikaanse leger in het midden van de woestijn. Prachtig wat we daar te zien kregen en ook de uitleg was zeer boeiend! Jammer dat we veel foto's vanuit de bus moesten trekken. Hierna was het tijd voor nog eens iets anders. De authentieke San Xavier del Bac Missie kerk. Mooi hoe dit heel wit kerkje opeens verrijst uit de woestijngrond. Dit was toch wel een dag om op terug te blikken, maar de vele foto's zullen ons hier nog wel aan doen herinneren.
Maar rond Tucson is meer te doen. Bisbee bijvoorbeeld, een gezellig, klein cowboy dorpje/mijnstadje helemaal uit de westernfilms geplukt. En dan natuurlijk de cactussen die overal langs de weg omhoog schieten. Die konden we in al hun glorie bewonderen rond Saguaro National Park. Daarna stond weer een rit richting Phoenix op het programma. Dit was namelijk onze laatste tussenstop naar "the big city" LA!!
21 november, zondag, rustdag, maar niet voor ons.Vandaag stond er heel wat op het programma. We reden eerst via Glenn Canyon Dam langs Lake Powell, wat toch wat minder was dan we ons hadden voorgesteld waardoor we al snel bij onze volgende stopplaats aankwamen, Horseshoe Bend. Gelukkig want hier hadden we precies wat meer tijd nodig dan verwacht. Niet alleen door de felle wind (we aten letterlijk zand) maar vooral door de prachtige kloof die de Colorado River hier gemaakt heeft. Daarna was het tijd voor de alom bekende Grand Canyon! Bij het eerste uitzichtspunt konden we al volop van dit wonder te genieten, maar de harde wind blies de wolken al in onze richting en bij de volgende stop was het prijs. Een hevig sneeuwstorm had zich aangemeld en het uitzicht was dan ook nul! Aan 10 mijl per uur gleden we verder tot Tusayan (net buiten het park). Hier brachten we de nacht door in de hoop 's morgens een klare hemel te kunnen verwelkomen.
Maandag vertrokken we dan ook al vroeg het park in, maar de wegen bleken nog steeds een schaatsbaan en de Canyon zat nog verdoken achter de wolken. Spijtig, maar voor alles is er een oplossing. We besloten dan maar door te rijden naar Las Vegas en bij helder weer terug te keren. De lange rit naar Las Vegas werd wat verzacht door onze nieuw gevonden radiozender, de jaren '90 op 9! 24 uur lang hits uit onze jeugd. Al zingend reden we dan ook (alweer) de feeststad tegemoet. Deze keer was ons hotel een copie van New York met een achtbaan, langs, voor en door het hotel. Na een heerlijke nacht besloten we hiervan onze uitvalsbasis te maken voor onze geplande uitstapjes van de volgende dagen. De kamer was goedkoop en Las Vegas ligt centraal tussen Death Valley en Grand Canyon.
Dinsdag lasten we eindelijk een rustdag in. Na wat skypen en slenteren op de strip was het 's avonds tijd voor Anne haar langverwachte show: Cirque du Soleil Zumanity (bijna ieder hotel heeft hier wel zijn eigen Cirque du Soleil show). Na afloop bleek zelfs Stefan verkocht te zijn! Het was dan ook wat anders dan wat we gewoon zijn van hun. Sensueel en een grote hoeveelheid bloot, zeer komisch gebracht! Het was voor ons beiden een topper! Jammer genoeg mochten we geen foto's maken
Woensdag moesten we weer vroeg uit de veren want we gingen naar Death Valley. Dit landschap is zo gevariëerd dat wij toch ruim 8 uur nodig hadden om het park te doorkruisen. De zandduinen, de zoutvlakte, de uitzichtspunten, ze waren allemaal adembenemend. De zoutvlakte van Badwater is het laagste punt van Amerika (86 m onder zeeniveau) en is op sommige dagen het heetste punt op aarde. Alleen spijtig dat dat bij ons niet het geval was met slechts 12 graden... Toch hadden we nog energie genoeg om eens een stapje in de wereld te zetten. Coyote Ugly bar leek ons wel wat. En ja, het was helemaal zoals in de film: mooie vrouwen op de toog, veel drank achter en voor de toog en hoofdpijn de dag erna
Almaar goed dat we voor donderdag ook niet veel op het programma hadden staan. Veel actiever dan skypen en naar McDonalds gaan werd het niet.
Morgen laten we deze wereldstad achter ons en gaan we terug richtig Grand Canyon.
)
) aan het strand waar ze ook nog eens vuurwerk afschoten. We hadden allang door dat het weer geen rustige nacht zou worden en besloten ons dan ook niet te haasten. Iedereen in de straat was nog druk bezig met vuurwerk tot ruim nadat wij ons bed hadden opgezocht. Het vuurwerk hier kan je niet vergelijken met bij ons. Het zijn bommetjes en pijlen die vooral een immens kabaal maken (waar zelfs het alarmsysteem van de autos in de straat van afgaat), maar mooie kleuren waren er niet bij.
. Machu Picchu stond ons op de wachten dus dat verzachtte de pijn wat. Vooraleer we dit wereldwonder konden bezichtigen moest iedereen tot 5u30 wachten, pas om dat uur mochten alle 300 kampeerders door het checkpoint. Nu was het nog 2 uur dalen. Onderweg hadden we dikwijls al een heel mooi uitzicht op de prachtige Incastad, wat redelijk zeldzaam is omdat er meestal een dichte mist hangt! Aangekomen in Machu Picchu kregen we eerst nog een rondleiding van een uurtje om daarna deze indrukwekkende stad een paar uurtjes alleen te ontdekken. Wat ons vooral opviel was de grootte en de goede staat waarin alles zich nog bevond! Almaar goed dat de Spanjaarden deze stad nooit gevonden hadden, we zouden dan nu een wereldwonder minder hebben. 
