|
Woensdag wilden we het wat rustig aan doen met het oog op de komende drukke "wandel" dagen. Wij hebben wat rondgeslenterd in Cusco wat eigenlijk wel en heel mooi stadje bleek te zijn met mooie gebouwen en vriendelijke, niet opdringerige mensen. 's Avonds was het tijd om kennis te maken met onze mede-avonturiers en om wat uitleg te krijgen over de Incatrail.
Onze groep bestond uit in totaal 16 mensen, 2 Finnen, 1 Britse, 3 Canadezen, 3 Australiërs, 5 Nieuw-Zeelandse meisjes (de Kiwigirls) en wij. Na wat uitleg konden we met een gerust hart gaan slapen om morgen aan onze tocht te beginnen.
De Incatrail neemt in totaal toch 5 dagen in beslag. Maar omdat de laatste 4 alleen maar wandelen zijn telt niemand de eerste dag mee. Deze dag hebben wij al goed doorstaan (het was dan ook maar 1 uur wandelen en de groep viel goed mee). De bezochte Incasites waren mooi en de uitleg was alles behalve kort en bondig. Heerlijk!
De eerste nacht op verplaatsing (Ollantaytambo) is nog in een hostel, mooi met zelfs warm water, een leuke meevaller dus. Toch een beetje nerveus voor wat ons morgen te wachten staat vallen we in slaap.
Onze eerste wandeldag begonnen we vol goede moed in Piskacuchu (de alom bekende km 82). Maar door de hoge temperatuur (32°), de ongelijke stenen trappen, het constante klimmen en dalen zakte de moed ons al gauw in de schoenen. Het was toch wel erg moeilijk!
Gelukkig namen we af en toe rustpauzes en stopten we bij 2 Incaruines (Salapunku en Llactapata). Om 13u kwamen we aan op onze lunchplaats. Daar stonden de eettent, de tafels, stoelen,... al allemaal klaar. Geweldig goed georganiseerd en super lekker. Na zo'n maaltijd duurde het weer even voor we in ons ritme kwamen, maar rond 16u bereikten we toch al onze kampplaats in Wayllabamba. Hier hadden onze dragers (porters) alles al opgezet. Ieder zijn eigen tentje, slaapzak en luchtmatras. Het avondeten was weer geweldig, soep, hoofdschotel en zelfs dessert.
Een aantal van onze groep hadden last van de hoogte, duizeligheid en hoofdpijn (gelukkig behoorden wij daar niet toe). Alhoewel onze tenten eigenlijk "maar" op 3300 meter hoogte opgesteld stonden (300 meter lager dan Cusco).
Zaterdagmorgen werden we om 5u gewekt. Vroeg maar in een tent kan je toch niet echt uitslapen. Na een goed ontbijt (omelet met groentjes, pap met appel) vertrokken we richtig Dead Woman pass, 4215 meter hoog! Anne had eigenlijk wel veel schrik voor deze beklimming maar door het niet al te hete weer, het aanhouden van ons eigen tempo en genoeg rustpauzes in te lassen, viel het al bij al goed mee. Gelukkig hadden wij ook weer als enigen geen last van de hoogte. Er waren er zelfs die zuurstof moesten bijkrijgen.
Om 11u30 bereikten wij de top (de eerste blijkbaar al om 9u20 en de laatsten om 12u30). Hierna was het 2 uur bergaf. Dat was eigenlijk nog wel zwaarder, veel trappen weer en door de paar druppeltjes regen toch nat en gevaarlijk.
Om 14u waren we al op de camping (Paqaymayo) waar we weer lunch, "afternoon tea" en dinner geserveerd kregen. Als dessert stond er een echte verjaardagstaart op het programma. Met glazuur, versieringen, alles erop en eraan (en dat wetende dat onze dragers al deze ingrediënten ook gewoon mee naar boven moeten slepen)! Tussenin hebben we wat verhalen uitgewisseld met de Canadezen en de Finnen. Superleuk natuurlijk om ook van hen weer nieuwe dingen te leren. Om 20u lagen we alweer uitgeteld in onze lekker warme slaapzak.
Zondag beloofde een zware dag te worden. 16 km lijkt niets maar hier is er geen halve meter plat, constant klimmen en dalen. Wat dus zeer belastend is voor de knieën. Gelukkig konden wij gebruik maken van wandelstokken. Die hebben hun nut ruim bewezen. Vandaag bezochten we ook weer 2 Incasites (Rukuraqay en Sayacmarca). Beide weer zeer mooi. Om 12u was het weer tijd voor de lunch (deze keer met een lekker aspergesoepje en schnitzel met rijst en groentjes). Na nog 2 uurtjes dalen kwamen we op onze kampplaats (Winaywayna) aan. Hier kregen we al terug een beeld van de bewoonde wereld met een bar, een winkeltje en zelfs (tegen betaling) een warme douche. Door de wachttijd van 2 uur heeft hier eigenlijk niemand van onze groep gebruik van gemaakt. Sini (het Fins meisje) en ik besloten onze haren te wassen met het ijskoude bergwater. Dit bleek echter niet zo een heel goed idee te zijn, zooooooooooooo koud! Gelukkig konden we er mee lachen en stond er alweer warme thee en popcorn klaar toen we terug aan de tenten aankwamen. Een uurtje later stond het dinner ook alweer op tafel (ongelooflijk wat die koks en dragers blijven presteren)! Niet lang daarna lagen we alweer te snurken. Dit niet alleen door de vermoeidheid maar ook al met het oog op de tijd van de wekker de dag erna.
Om 3u30 werden we al gewekt  . Machu Picchu stond ons op de wachten dus dat verzachtte de pijn wat. Vooraleer we dit wereldwonder konden bezichtigen moest iedereen tot 5u30 wachten, pas om dat uur mochten alle 300 kampeerders door het checkpoint. Nu was het nog 2 uur dalen. Onderweg hadden we dikwijls al een heel mooi uitzicht op de prachtige Incastad, wat redelijk zeldzaam is omdat er meestal een dichte mist hangt! Aangekomen in Machu Picchu kregen we eerst nog een rondleiding van een uurtje om daarna deze indrukwekkende stad een paar uurtjes alleen te ontdekken. Wat ons vooral opviel was de grootte en de goede staat waarin alles zich nog bevond! Almaar goed dat de Spanjaarden deze stad nooit gevonden hadden, we zouden dan nu een wereldwonder minder hebben.
Toen het begon te regenen besloten we toch afscheid te nemen van dit schouwspel en de bus naar Aguas Calientes te nemen. Hier hadden we na de lunch met iedereen afgesproken om de trein naar Ollantaytambo terug te nemen. Daar stond ons dan weer een busje op te wachten om ons veilig en wel (wat een hele opdracht is in Peru) af te zetten aan ons hotel in Cusco. Moe maar helemaal ontroerd door wat we vandaag hadden meegemaakt sprongen we in de douche. Om 20u30 stonden we weer fris gewassen beneden om bij een Piscosour nog even na te praten over onze avonturen en om afscheid te nemen van onze groep. Vanaf morgen ging iedereen weer zijn eigen weg.
Dinsdag was een rustig dagje om de benen wat op adem te laten komen. Stefan besloot zijn beste Spaans boven te halen en de plaatselijke kapper een bezoekje te brengen. Blijkbaar is zijn Spaans nog zo slecht niet of het ligt aan de makkelijke snit, want het resultaat mag er wel zijn.
's Avonds bleek dat niet iedereen van de groep Cusco al verlaten had, zodat we nog een gezellig diner hadden voor zo'n 4 euro (aperitief, hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en drank!).
Nog enkele weetjes over de Incatrail:
- voor onze groep van 16 werkten er 3 gidsen, 1 kok, 1 hulpkok en 22 dragers.
- 22 dragers dragen onze rugzakken van maximum 6 kg (per wandelaar), stoelen, tafels, eten, zelfs gasflessen en eieren.
- elke drager draagt ongeveer 25 kg en legt dezelfde weg als ons af maar oh zoveel sneller!
- de incatrail is eigenlijk "maar" 45 km.
- Machu Picchu werd ontdekt in 1911 door de Amerikaan Hiram Bingham.
- Machu Picchu betekent in het Quechua "Old Mountain". Hiram Bingham noemde het "the lost city of the Inkas".
- Quechua was de Inkataal en wordt door sommige lokale stammen nog steeds gesproken.
- de Inka's hebben nooit geen geschreven teksten achter gelaten. Hierdoor is er nog grote onduidelijkheid over dit volk.
- Machu Picchu werd waarschijnlijk gebouwd rond 1440.
- in 2007 werd Machu Picchu uitgeroepen tot één van de wereldwonderen.
- in het hoogseizoen mogen er maar 500 mensen per dag starten aan de Incatrail, in het laagseizoen 300.
23-12-2010 om 00:55
geschreven door Stefan en Anne 
|
