|
"Morgen allereerst maar eens een goed stadsplan zien te bemachtigen en dan dringend onze visa voor Indië in orde gaan maken."
Zo hadden we ons vorig bericht afgesloten.
Dat stadsplan was geen enkel probleem. Dat visum was een ander paar mouwen.
Twee dagen van ons verblijf in Sydney zijn helemaal opgegaan aan het in orde maken en het oplossen van de problemen rond het visum naar Indië. Doordat Anne geen 2 blanco bladzijden meer had in haar paspoort, konden we geen visum aanvragen. Dat zeggen ze natuurlijk wel pas als we de visumaanvraag online al hebben ingevuld en betaald hebben. Enfin, de mogelijkheden waren nu:
Ofwel een nieuw paspoort aanvragen en opnieuw een visum wat in hield: 3 weken langer in Australië blijven waardoor we eigenlijk veel te weinig tijd hebben in Indië.
Ofwel een andere reisroute uitstippelen.
Wij hebben gekozen voor dat laatste. Wat niet wilt zeggen dat dat van een leien dakje liep. Dit zou ons natuurlijk weer een hoop tijd en geld kosten.
Ons aangepast reisschema ziet er nu dus als volgt uit:
20 februari: vlucht naar Christchurch (Nieuw-Zeeland)
21 februari: campervan huren en het Zuidelijk eiland verkennen
Einde februari, begin maart: met de ferry over naar het Noordelijk eiland in Nieuw-Zeeland.
15 maart: vlucht van Auckland naar Sydney
17 maart: vlucht van Sydney naar Singapore
Dan moeten we nog kijken voor een vlucht naar Bali en terug naar Singapore waar op 30 maart weeral het vliegtuig wacht om naar Londen te gaan.
Maar dat is niet alles wat we de afgelopen week gedaan hebben. In Sydney hebben we ook een paar dagen de stad bezichtigd natuurlijk. We vonden het eigenlijk een beetje tegenvallen. Buiten The Rocks, het Operahouse and The Harbour Bridge is er eigenlijk niet veel te zien. Wat niet wegneemt dat het natuurlijk spectaculair is als je eraan denkt dat we gewoon in Sydney rondlopen (en pannekoekskes aan het eten waren bij het Guylian café, mmmmmmmm).
Zaterdag was het dan weer tijd om onze reis verder te zetten. We besloten het achterland van Sydney, The Blue Mountains te gaan verkennen. Pech dus want het regende pijpenstelen en er hing een heel dichte mist. Het zal dus wel mooi geweest zijn, maar wij hebben er niets van gezien. Dan maar weer door, verder naar het noorden. We hielden onze stop bij The Entrance. Een leuk stadje aan de oceaan waar veel volk was. Dus ook net iets moeilijker om een campingplaatsje te bemachtigen, maar na wat langer zoeken dan normaal is het ons toch gelukt.
Zondag reden we via de mooie kustroute weer meer naar het noorden. We denken toch mooie kustroute want door de hevige regenval was het alweer moeilijker om te prachtige natuur rondom ons te kunnen inschatten. Spijtig natuurlijk maar weinig aan te doen. Toen we in Port Macquarie aankwamen, vonden we het welletjes voor die dag en besloten we hier onze nacht door te brengen.
Maandag beloofde een lange dag te worden. We wilden nog vanalles gaan bezichtigen maar we moesten ook nog een heel stukje rijden. Eerst was het Koala-ziekenhuis aan de beurt. Zo geweldig wat die mensen daar doen en zo schattig al die pluizige wezentjes. Hier zit ook de oudste koala ter wereld. Birthday Girl is haar naam en ze is 25 jaar oud (een koala wordt normaal maar rond de 12 à 13 jaar). Dan stond er nog een korte stop in Kempsey op het programma (een gezellig klein oud stadje). Van hieruit gingen we verder naar Dorrigo National Park. Dit zou het mooiste park van Australië moeten zijn door zijn speciale vegetatie (regenwoud). De skywalk hier stelde niet veel voor en door de mist was het uitzicht ook alweer niet spectaculair. Omdat we met ons busje niet over onverharde wegen mochten waren de Dangar Falls uitgesloten. Dan maar weer verder. We wilden absoluut in Byron Bay geraken. Daar lukt ons ook maar het was wel al 22 uur wat dus ook in hield dat alle campings toe waren. Langs de weg parkeren was strikt verboden (ook al stonden er wel wat campeerders) dus was onze enige mogelijkheid nog door te rijden naar het volgende stadje in de hoop dat we daar wel langs de weg mochten overnachten. Maar zo ver zijn we niet geraakt. Door weeral een hevige stortbui moesten we noodgedwongen op de Highway aan de kant gaan staan. We konden dan ook niet anders dan hier onze Valentijnsnacht door te brengen.
Aangezien we Byron Bay wel de moeite vonden maandag besloten we er dinsdag nog even naar toe te rijden. Deze keer viel het al heel wat beter mee door het zonnetje dat eindelijk nog eens kwam piepen. We waren nog niet op de parking of we wisten al wat Byron Bay zo bekend maakte: de surfers. Jong, oud, meisje, jongen, iedereen rijdt hier rond met een surfplank op zijn auto of loopt rond met één onder zijn arm. Aangekomen aan het strand was het zicht dan ook best wel spectaculair. Al die geweldig sportieve lichamen op die borden in dat water en dan met die hoge golven! Fantastisch om te zien. Dit wilden wij ook wel eens proberen maar daarvoor hadden we eigenlijk niet echt tijd. We besloten dan ook onze campervan een dagje te verlengen (tot vrijdag) en direct door te rijden naar The Gold Coast. Eerst stond er nog een stop in Nimbin op het programma. Geweldig gewoon met al die mooie kleurtjes! Hier krioelt het van de hippies en de gezellige hippie winkeltjes. Het kon dat ook niet anders of het eerste wat ze ons vroeger was: Do you need a smoke? Some? We hebben maar vriendelijke nee gezegd. We moesten nog rijden  .
Het duurde niet lang meer of we kwamen aan aan The Gold Coast een 70 km lange kuststrook met allemaal leuke stadjes en mooie stranden. Iets verder dan Surfers Paradise vonden we een super camping met zelfs internet! Hier bleven we dan ook 3 nachten.
Woensdag was het eindelijk nog eens tijd om te relaxen (veel te lang geleden). Eerst een lekker ontbijtje in het pannekoekenhuis, dan een strandwandeling (met een fikse regenbui op ons bolleke) en dan weer wat boterhammetjes op de camping. Namiddag waren we precies uitgelaten kinderen; we gingen naar het strand. Hup hup onze bikini (of zwembroek) aan doen en een frisse duik in de oceaan. Het water was heerlijk van temperatuur maar wat wild. Van zwemmen kwam er dan ook niet veel in huis. Het enige wat we konden doen was onder of boven de hoge golven duiken en je dan laten meeslepen. Anne gaf het na 10 minuten al op, maar Stefan heeft het toch ruim 3 kwartier volgehouden! Helemaal buiten adem kwam hij dan ook uit het water. Toen de zon alweer stilletjes verdween vonden we het tijd om onze surfles voor de dag erna nu eens te gaan vastleggen. Eerst nog wat lekker gaan eten, nog wat rondkuieren in het gezellig badplaatsje en dan vlug ons bedje in want morgen moesten we fris zijn natuurlijk!
Donderdag s morgens stonden we (vol nieuwsgierigheid en een beetje zenuwen) uitgerust met dezelfde bloesjes en dezelfde surfplanken (behalve Anne, die had een blauwe) op het strand. Eerst wat stretchen, dan wat uitleg en hopla we mochten het water in. How jong, hoe zwaar was dat. Anne kreeg amper die plank van de grond en dan moest je die nog meesleuren tot je met je middel in het water stond. En eer je daar was, was je je plank al 3 keer verloren door de sterke golven. Eerste oefening: over de golven gaan en op de plank met de golven mee terug naar het strand drijven. Klinkt gemakkelijk en eigenlijk was het dat ook wel. Tweede oefening: draaien in de golven (nog altijd al liggend wel te verstaan). Al iets moeilijker maar het is ons toch een aantal keren gelukt. Na deze oefening was iedereen bekaf. Je moet zo hard tegen de golven in gaan en dan die plank meesleuren. Is echt een Total body workout! Dan eindelijk de derde oefening: leren rechtstaan op onze surfplank. Anne zag dit niet echt gebeuren. Alles deed al zoveel pijn en met zwakke polsen en een spierscheur is rechtspringen op zon plank, in de golven, niet echt haalbaar. Fout gedacht dus want het is haar toch 2 keer gelukt. Dat lijkt weinig maar enkel Stefan deed stukken beter. De anderen waren net zo vermoeid en gingen zelfs een paar keer aan de kant zitten. Maar daar was bij ons geen sprake van. De les duurde 2 uur en die 2 uur wilden we in het water doorbrengen. Dat gevoel van rechtstaan op die plank is onbeschrijflijk! Met spijt in ons hart maar met opgeluchte armpjes en beentjes namen we afscheid van onze plank en het water. Een heel toffe ervaring, een super sport maar ohzo vermoeiend! Heel fijn was ook dat er een fotograaf aan de kant stond zodat we toch een paar leuke kiekjes hadden (voor de mensen die ons niet zouden geloven op ons woord).
De rest van de dag hebben we eigenlijk gewoon op de camping doorgebracht. Eten maken, rusten, Anne naar de kapper (en niet zomaar eventjes naar de kapper! Ze heeft zich goed in de watten laten leggen. Aan jullie natuurlijk om een oordeel te vellen over het eindresultaat.) Wij zijn er in ieder geval te vrede over.
Morgen moeten we alweer verder rijden Brisbane en de campervan terug binnenbrengen  .
Op naar de volgende uitdaging!
17-02-2011 om 13:12
geschreven door Stefan en Anne 
|
