Eindelijk nog eens een update zullen jullie denken. Het klopt dat het alweer even geleden is maar we hebben (op 3 gebeurtenissen na) hier dan ook niets spectaculairs meegemaakt (ja zelfs op een wereldreis zit er al eens een kalmere week tussen).

Onze eerste gebeurtenis was natuurlijk Nieuwjaar. Eerst en vooral moesten de volgende vragen beantwoord worden: waar, hoe en wat.  “Wat” was al vlug beantwoord, eten en feestje bouwen, “hoe”, tja door naar een restaurant te gaan en daarna naar een discotheek leek ons de beste oplossing. Voor deze  mogelijkheden moesten we blijkbaar in de Palermo wijk zijn. Na 2 dagen wat rond te hebben gekeken en de menu’s wat te hebben vergeleken, hadden we onze keuze gemaakt, we zouden gaan eten bij Meridiano 58 en daarna naar de Niceto club waar een internationaal feestje zou plaatsvinden. De reservaties waren dan ook al vlug gemaakt.
Maar dan, hoe konden we daar geraken? In Buenos Aires is Nieuwjaar nog altijd een familiegebeuren, wat inhoudt dat de taxichauffeurs vrij nemen vanaf 16u, de metro niet meer rijdt vanaf 20u en de buschauffeurs ook thuis blijven, wat blijft er dan nog over? Juist ja, een fiets huren. Zo gezegd, zo gedaan, was het niet dat het een uur fietsen was tot in Palermo! Ochja, met zo mooi weer moest dat lukken .
Om 20u vertrokken we en we kwamen dus ook als eersten aan in het restaurant (de meeste mensen eten hier maar rond 22u30)! Stilletjes aan kwam het volk dan toch binnen en tegen 23u zat het goed vol (zelfs het terras). Na ons dessert (rond 23u30) kwamen ze rond met mooie roze zakken met leuke carnavalartikelen in (een paarse bril, 2 gekke hoofddeksels, kalabassen, een spuitbus,..). De sfeer zat er dan natuurlijk direct in en zo vergat iedereen af te tellen. Bij het restaurant tegenover ons waren ze al aan het kussen en toen opeens iedereen de straat op stormde, wisten we dat het nieuwe jaar ingezet was. Hoe heerlijk is het om bij 30 graden met een glas champagne in de hand en een immense zotte bende naar het vuurwerk te kijken en te shaken op Braziliaanse live-muziek (beetje gek aangezien we in Argentinië zijn maar de tango brengt dan ook een heel andere sfeer met zich mee natuurlijk). We vonden het geweldig en genoten er met volle teugen van. Rond 2u besloten we een stapje in het uitgaansleven te zetten en ons naar de discotheek te begeven, maar dat bleek toch wel een grote fout te zijn. Na een half uur enkel reggae hadden we het daar wel gehad en vertrokken we terug richting ons hotel met ons uitzonderlijk vervoersmiddel.
Al bij al vonden wij het een geslaagde avond en kunnen we iedereen Nieuwjaar in de zon echt wel aanraden, misschien eens horen bij Frank de Boosere volgend jaar.

Onze 2^de gebeurtenis was van een heel ander kaliber maar misschien zelfs meer memorabel. De meesten hebben hier al heel wat verhalen van opgevangen en foto’s gezien maar bij deze dus de hele uiteenzetting van Dakar, Koen en kus (jaja, alle 3 aan elkaar gelinkt).
Ook al was de start van de Dakarrally pas op 1 januari, twee dagen ervoor vond de keuring van de voertuigen plaats en ook dat wilden we niet missen.

30 december stonden wij dus al als kleine kindjes aan de draad met open mond naar al die auto’s, moto’s en trucks te gapen. Prachtig om te zien gewoon, er is wel altijd iemand aan zijn machine aan het sleutelen en het was voor ons natuurlijk de kunst om de Belgen te zoeken (gelukkig hadden we de nummers op voorhand al opgeschreven). Toevallig waren ze nog bezig aan truck 541 met als inzittende:  Cor Bezemer, Daniel Cnudde en Daniel Van Der Vaet. Door de sjaal van AA Gent die buiten aan de vrachtwagen hing, redelijk duidelijk voor ons dat het om Belgen ging. Na wat geroep hadden zij ook door dat wij van hetzelfde kleine landje waren en kwamen ze een gesprekje voeren.  Tof, tof vonden wij maar we hadden wel door dat zonder Belgische vlag het zeer moeilijk ging zijn om de volgende dagen de aandacht te trekken van Belgische chauffeurs (waaronder Koen Wauters). Wij ’s avonds dus op zoek naar zo’n vlag, maar wie in Argentinië heeft al ooit gehoord van België? Inderdaad, gene mens. Wat was dan onze oplossing: een stuk karton met daarop geplakt een stuk zwart papier, een stukje geel en een stuk rood papier en voila, klaar was kees.

Vrijdag was het ons doel om Koen Wauters te spotten, maar de enigen die we tegen kwamen, waren weeral onze oude bekenden van truck 541. Aangezien we deze keer wel een vlag bij hadden vonden zij dat zo super dat zij een foto van ons namen (en wij één van hen zijn vergeten te nemen). Een beetje teleurgesteld gingen we dus terug naar ons hotel.

Ook al was het de dag ervoor Oudejaar geweest en was Stefan toch niet helemaal zo nuchter als hij beweerde en al was het snik heet, toch vonden we dat we het vertrek van Dakar niet konden missen. Met onze fietsen gingen we dus alweer op weg. Algauw hadden we door waar we moesten staan. Net voor het podium waar sommigen nog even stopte om een kort interview te geven of om gauw nog wat te drinken.  Maar wanneer zouden onze landgenoten daar passeren? Dat wisten we natuurlijk niet. Nadat we één van de Belgische motorrijders gespot hadden, gingen we toch even de schaduw opzoeken (het was echt veel te heet). Na wat onderling overleg (doorfietsen of teruggaan en proberen Koen te spotten) besloten we voor de laatste optie te gaan en na 2 uur wachten (en veel geduw, maar toch van op de eerste rij) werden we dan ook beloond. Koen zijn teamgenoot, auto 348 stopte recht voor ons en had ons direct gezien. Hij nam dan ook de vlag van ons over om ze door alle 4 Belgen (2 chauffeurs en 2 co-piloten) te laten tekenen. Maar ja, hoe gingen we nu Koen zijn aandacht trekken en hoe deden wij dat? Op Anne haar manier… brullen! Toen Koen zijn naam hoorde, schrok hij, sprong uit de auto en kwam gewoon recht naar ons toe. Met bibberende beentjes wensten wij hem gelukkig Nieuwjaar (met de daarbijhorende 3 dikke kussen). Na wat op en af gepraat (wat komen jullie hier doen, leuke sfeer, veel succes, blablabla) was het zijn tijd om door te rijden en het podium op te gaan, natuurlijk niet voordat hij ons succes had gewenst met onze verdere reis! Pas hierna kwamen wij erachter dat de cameraploeg die bij ons stond van VTM was en dat de fotograaf van het Laatste Nieuws was (oeps ). Enfin, met een gelukzalige glimlach en een ondersteboven gehandtekende vlag was het tijd om uit de mensenmassa en de hitte te stappen. De platte band van Anne haar fiets kon de pret niet meer bederven, ze had Koen Wauters gekust!

De enige domper op dit avontuur is onze derde gebeurtenis. Onze reispassen waren ondertussen gestolen. Waarschijnlijk terwijl we stonden te wachten op Koen! Niets aan te doen maar zeer vervelend natuurlijk. De dag erna dus naar de politie en maandag naar de ambassade waar een wel zeeeer onvriendelijke dame ons toch uiteindelijk voorlopige passen klaarmaakte. Dit houdt dus wel in, opnieuw betalen en opnieuw onze visums voor Australië aanvragen. Als dat nu nog maar in orde komt.

Natuurlijk hebben we in tussentijd onze lievelingsstad ook alweer te voet, met de metro, met de taxi en met de fiets verkend en Buenos Aires blijft gewoon geweldig!

Onze volgende taak bestaat er nu in een hotel te vinden waar we wat langer dan één nacht blijven (waar het dus ook wat stil is zodat we kunnen slapen en liefst eentje zonder stapelbedden) en beslissen wat we hier en eventueel in Brazilië of Uruguay willen doen zodat we de vluchten/bussen kunnen vastleggen.