Inhoud blog
  • Foto's deel 28
  • 25 tot 31 maart 2011
  • Foto's deel 27
  • 17 tot 24 maart 2011
  • Wist je datjes Nieuw-Zeeland
    E-mail ons

    Druk op onderstaande knop om ons te e-mailen.

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Archief per week
  • 04/04-10/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 27/12-02/01 2011
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
    Wereldreis

    10-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.25 tot 31 maart 2011

    Oei oei oei

    We zijn alweer meer dan een week terug en hebben de blog nog niet geupdate. Nu maar gauw dan.

    Vrijdag 25 maart hadden we onszelf een rustdag gegund. Wat wil je ook als je in zo'n prachtig resort zit! Anne heeft volop genoten van de zon, een goed boek, een duik in het zwembad en een geweldige massage. Stefan daarentegen was iets minder aanwezig. Hij had spijtig genoeg heel veel last van het oorgesuis (wat normaal is na het duiken) en kreeg hierdoor migraine aanvallen en was dus aan zijn bed gekluisterd. Eigenlijk een dagje om snel te vergeten voor hem.

    Zaterdag was het alweer onze laatste dag in Amed. Tom had ons een rondrit geregeld in centraal Bali. Onze eerste stop was een prachtige Hindoetempel. Waar we wel pas binnen mochten vooraleer we de gebruikelijke rituelen doorlopen hadden nl. lange rok, gewijd water over ons en rijst op ons voorhoofd. Geen probleem voor ons natuurlijk.
    Een klein half uurtje later stonden we alweer aan onze andere stopplaats, de Gitgit watervallen. Mooi mooi, maar eerlijk gezegd, helemaal niets in vergelijking met de Iguazu Falls.
    Onze chauffeur had ook nog een leuke suprise voor ons en stopte aan het Monkey forest. Geweldig om al die aapjes zo los te zien lopen. Wel goed alles bijhouden.
    Onze voorlaatste stop was weer een tempel maar deze keer iets totaal anders dan de vorige in Bali. Zeer groot en voor een gedeelte gebouwd op het water! Prachtig om te zien!
    Onze chauffeur was zo vriendelijk om ons hierna af te zetten aan ons volgende hotel in Ubud (dat bespaarde ons ook weer een taxirit).

    Ubud staat gekend als kunstenaarsstad van Bali, maar na een kleine rondwandeling zondag hadden we al snel door dat dit niet echt één van onze topbestemmingen zou worden. Veel te druk en eigenlijk niet zo speciaal.

    Maandagmorgen vertrokken we alweer richting Singapore. Hier hadden we nog 3 dagen om de stad wat beter te verkennen en inkopen te doen.
    Een kleine samenvatting van de hoogtepunten: Little India (bekend om zijn vele, vele kleurrijke armbandjes), Orchard Road, Hindoe tempel en de prachtige moskee. Er bleven dan op woensdag maar een paar uurtjes over om alle cadeau's te kopen en om nog gauw naar de kapper te gaan.
    En dan was het echt tijd! Tijd voor de "laatsten", de laatste keer valiezen pakken, de laatste keer inchecken en de laatste keer het vliegtuig op.
    Na 14 uur waren we in Londen waar we helaas onze trein misten, waardoor we in Brussel 3 uur later dan gepland aankwamen. Waar onze mama's en papa's ons, tot onze grote verrassing, stonden op te wachten!

    Dus mensen, hier eindigt onze reis, onze blog, onze avonturen.
    We hopen dat jullie er evenveel van genoten hebben als wij!
    Dank je wel voor al jullie reacties, jullie lieve berichtjes maar vooral voor jullie steun!

    We hope to see you next time!!!
    Een heel dikke merci allemaal
    Stefan en Anne

    10-04-2011 om 21:51 geschreven door Stefan en Anne  


    25-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 27

    Tempels in Singapore




    Rooftop pool


    Hindoe-tempels in Bali




    Water Palace in Tirta Gangag


    Rijstvelden


    Onderwaterfoto's tijdens onze duik, genomen door Tom (www.balireefdivers.com)


    Zo kortbij de haai waren we!


    Nemo gevonden!


    Net echt

    25-03-2011 om 02:45 geschreven door Stefan en Anne  


    24-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17 tot 24 maart 2011
    Het lang verwachte Singapore, daar kwamen we donderdagavond aan. We waren in de wolken: chic hotel, lekker warm, mooie stad! Het kon niet op. Wat ons wel direct op viel was dat ze hier ook weer links rijden maar vooral dat het niet te vergelijken is met de (weinige) Aziatische landen die wij al gezien hebben. Qua verkeer, vervoer, drukte dan. Zeer weinig getoeter en de de auto's zijn echt dikke bakken, Porsches, Maserati, Rolls Roys,... noem het maar. Zelfs de taxi's zijn dikwijls nieuwe mercedese met zelfs een TV scherm in hun zonneklep!

    Vrijdag besloten we er al direct in te vliegen en daarvoor was het overheerlijke ontbijt wel nodig. Eerst het citycenter verkennen, met zijn hoge hotels, mooie onderhouden pleintjes en stoepen, om daarna door te wandelen naar Chinatown. Hier vonden we wat we verwachtten. Drukte, mooie tempels, gezellige winkeltjes,... Het was super! Omdat de temperatuur hier altijd redelijk hoog is en de vochtigheidsgraad ook, is het moeilijk om je de hele dag buiten te begeven. Rond 16u moesten ook wij toegeven aan de hitte en verkoeling zoeken bij onze "rooftop" pool! Na nog wat geregel in verband met onze Bali reis (die eigenlijk de dag erna al zou beginnen) was het snel tijd voor het avondeten. Jullie raden het nooit maar ze hebben hier één Belgische Brasserie waar wij bitterballen, mossen en (hoe kan het ook anders) videe bestelde. Na nog een Kriekje en een Stella kon onze avond al lang niet meer stuk! Overheerlijk was het!

    Zaterdag moesten we alweer het vliegtuig op. Eerst nog wat profiteren van de Singapoorse zon aan het zwembad, dan gauw iets eten, vliegtuig in en twee uur later stonden we alweer op onze laatste vakantiebestemmming, Bali!
    Hier was het weer het Azië zoals wij het kennen, druk, hitte, getoeter,... en afdingen natuurlijk. Gelukkig zijn we daar al wat behendiger in geworden en voor een prijsje van niks zaten we dan ook al gauw onze taxi naar Sanur, waar we doodop in onze hotelkamer in slaap vielen.

    Zondag waren we nog wat moe van het reizen (en het slechte slapen) maar gingen toch al vroeg op pad want we moesten op zoek naar een nieuw hotel. Gelukkig lag iets verder in de straat ééntje dat ons aanstond en na de verhuis van de valiezen en een pannekoek ontbijtje waren we alweer klaar om deze plaats te verkennen. Aangezien we morgen hier al zouden vertrekken deden we vandaag dan maar een lange wandeling langs de honderden resorten, strandjes, restaurantjes,... Om dan 's avonds te genieten van een lekkere Italiaanse avond. Alleen spijtig dat je hier als niet-roker in een apart kotje gestoken wordt.

    Maandag 21 maart, de lente begint en een heeeeeeeeeeeel gelukkige verjaardag gewenst aan kleine zus Tine! Maak er een leuk feestje van maar hou wat energie voor als we terug zijn hé!!!
    Deze morgen stond onze persoonlijke taxi ons al op te wachten. Onze stop was Amed, waar Anne haar vroegere schoolvriend Tom (die hier tegenwoordig woont en werkt als duikinstructeur) nog eens zou zien. Het mocht dan maar 65 km verder zijn, de taxi deed er toch ruim twee uur over. Om 10uur stonden we aan de receptie en liepen we Tom al tegen het lijf. Het was een tof weerzien met langs beide kanten veel verhalen te vertellen. Maar dat kon later nog wel. Eerst nam Tom ons mee snorkelen. Slechts meters van het hotel ontdekten wij de wondere onderwater wereld. We hadden moeite om niet bij iedere vis "oh's" of "ah's" uit te roepen. Dit was een onbekende wereld voor ons en het was prachtig. We hadden de smaak dan ook al gauw te pakken en huurden zo vlug we in het hotel waren, direct nog eens de snorkels om voor het zwembad, in de oceaan nog eens te gaan kijken. Ongelooflijk gewoon! Ook hier kwamen we tot het besef dat we nog lang niet alles van moeder natuur gezien hadden! Moe maar zeer voldaan deden we 's avonds onze oogjes weer dicht.

    Dinsdag had Tom ons een uitstapje geregeld (hij is niet alleen duikinstructeur maar manusje van alles). We vertrokken richting Lempuyang waar we na een fikse wandeling (in de nog steeds plakkerige hitte) konden genieten van een mooie Hindoe tempel, waar toevallig ook net een ceremonie bezig was! Heel tof om dat eens te mogen meemaken. Daarna weer steil naar beneden om onze tocht verder te zetten naar Tirta Gangag. Dit is het waterpaleis dat de laatste koning in 1942 heeft laten bouwen. Wederom vonden we prachtige gebouwen, mooie fonteinen. Gek om te zien dat hier nog altijd mensen komen zwemmen en zelfs douchen. Onze lunch werd ons geserveerd op "White Sand beach", veel uitleg is hier niet bij nodig. Wel nog even vermelden dat je dit niet kan vergelijken met de alom bekende stranden in bijvoorbeeld Spanje. Hier staan op het zand een 5 tal kraampjes die ligzetels en plaatselijke specialiteiten verkopen. Meer is er niet. De weg ernaartoe is ook alleen te doen met een 4x4 of te voet (maar daar trekken ze hun hier niets van aan, wij gingen er gewoon door met het busje)!
    Tegen 16uur waren we alweer terug in ons hotel en konden we nog even genieten van het zwembad alvorens een typische maaltijd te nuttigen. Gisteren had Anne Thaïs geprobeerd, vandaag was Indonesisch aan de beurt. Beide hadden hetzelfde kenmerk, pikant, pikant, pikant! Gelukkig had Tom daar de oplossing voor. Een Balinese pannekoek met vanille ijs. En hoe geweldig was dat! Groene pannekoeken met kokosnoot en bruine suiker. Moest Anne kunnen koken, ze zou het recept gevraagt hebben . Na nog wat info voor morgen na te vragen was het ook hier alweer bedtijd.

    Woensdag werden we vol zenuwen wakker want vandaag zouden we gaan duiken! Met toch de nodige kriebels maar met veel vertrouwen in Tom, kropen we eerst in onze pakken en daarna in het zwembad waar we wat theorie kregen en een aantal oefeningen (ademhalings- en bewegingsoefeningen). Er kwam toch wat meer bij kijken dan gewoon een plonske te maken.
    In de namiddag konden we aan het echte werk beginnen. Met een klein hartje en grote vinnen aan onze voeten maakten we voorzichtig onze eerste stappen in de onderwater wereld. En "Oh my God", geweldig, fantastisch, ongelooflijk! We krijgen het niet uitgelegd hoe wonderbaarlijk het wel was. De vissen, de kleuren, de koralen en allemaal zo kortbij.
    Toen we na een klein uurtje uit het water klauterden (wat niet zo simpel is met zwemvliezen, een gewichtsgordel en duikflessen) was het eerste wat we zeiden: "Tom, boek al maar direct terug een "dive" voor morgen". Dit moet eigenlijk iedereen in zijn leven eens gezien en gedaan hebben!

    Donderdag was Anne al vroeg wakker. Geen idee of het door de zenuwen kwam, de schrik of de nieuwsgierigheid. Stipt om 8uur stonden we dan ook al klaar aan de "Diveshop" van de "Bali Reef Divers". Na een half uurtje met het busje kwamen we aan in Tulamben waar wij normaal naar een groot wrak gingen duiken. Tom had blijkbaar andere plannen. Hij wou Anne afhelpen van haar panische angst voor...
    jawel haaien... En ja, hoe doe je dat het beste... door ze ermee te confronteren. Hopla wij gingen dus gewoon op zoek naar haaien! Met een nog kleiner hartje als gisteren doken we de oceaan in waar we, na nog geen minuut, al een haai tegenkwamen (gelukkig in de verte). Iets daarna kwam het tweede exemplaar al aangezwommen en de derde had Anne zelfs pas gezien toen hij vlakbij ons was. Redelijk impressionant zo'n haai, maar er zijn nog zoveel mooiere dingen in de zee dat Anne helemaal niet bij haar angst stilstond. Doel bereikt dus, nu op naar het wrak, de USS Liberty (een 2de wereldoorlogsschip van 125 meter lang). Het was prachtig om daar tussen te kunnen zwemmen en weeral overal zoveel vissen en zo kleurrijk. We kwamen zelfs een grote Barracuda tegen en Nemo'tjes, zeesterren,... Spijtig genoeg kan je niet eeuwig onder water blijven en werd het voor ons ook tijd om naar het hotel terug te keren.
    We geraakten er maar niet over uitgepraat. We hadden net tot 19 meter diep gedoken! Het getoet in de oren en de vermoeide benen namen we er graag bij.
    Nog eens een heeeeeeeeeeeeel dikke merci aan Tom, niet alleen voor deze ervaring, maar voor alles zo te regelen en al zeer zeker voor de prachtige foto's!!!
    Thanks mate!

    24-03-2011 om 00:00 geschreven door Stefan en Anne  


    18-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wist je datjes Nieuw-Zeeland
    Wist je dat:

    -          Nieuw-Zeeland nog onder de koningin van Engeland valt

    -          Ze hier dus ook links rijden

    -          Je in een tunnel alleen je standlicht moet aandoen

    -          De vorm en de ligging veel weg heeft van Italië

    -          Rugby hier de sport bij uitstek is

    -          Ze hier de wereldkampioenschappen rugby in september mogen organiseren

    -          Lord of the Rings hier opgenomen is

    -          Anne hier vindt dat de wind hetzelfde geluid maakt als in een tekenfilmpje

    -          Dit het eerste land was waar ze vrouwenstemrecht hebben ingevoerd

    -          De mosselen hier zo groot zijn als mijn hand

    -          In Lake Te Anau, het water zo zuiver is dat je het rechtstreeks kan drinken

    -          Een gloeiwormpje, een larve is en dat die enkel kan eten als hij een larfje is. Als volwassen insect heeft hij geen mondje meer

    -          Dit het ideaal land is om te wandelen. Je hebt hier namelijk geen beren, geen kangoeroes en geen slangen

    -          Ze hier de eerste commerciële bungeejump gedaan hebben

    -          Ze hier (net als in Australië) plastieke geldbriefjes hebben

    -          Carglass hier ook bestaat maar Smiths & Smiths heet, maar wel het exact dezelfde deuntje en logo heeft als bij ons

    -          Hotmail in de McDonalds nooit werkt

    -          Een potvis het grootste hoofd heeft van alle dieren die ooit geleefd hebben

    -          Een potvis mannetje slechts paart als hij al 50 jaar is en alleen als hij het grootste mannetje in de buurt is

    -          Een potvis de 5de grootste walvis is

    -          En de grootste walvis met tanden

    -          En dat deze het record van het diepste duiken heeft en het langste zijn adem kan inhouden (2uur en 18 min)

    -          En dat wij die gezien hebben

    -          De potvis 2 vijanden heeft: de mens (de Japanners jagen nog steeds op walvissen) en de orka

    -          De hector dolfijn de kleinste dolfijn is die er bestaat

    -          De huid van een hector dolfijn zo gevoelig is als een oog (en je deze dus ook niet mag aanraken)

    -          Hier ook nog dusky dofijnen leven en dat dit de meest acrobatische dolfijnen zijn

    -          Ze hier geen dolfijnen in gevangenschap houden omdat ze er genoeg in het wild voor de kust hebben

    -          Acteur Russel Crow een Nieuw-Zeelander is

    -          Het hier herfst was

    -          Je hier kan golven naar een vlot op het water. Als je het erin slaat, krijg je 10.000 dollar

    -          Wij hier ongelooflijk veel stokbrood eten

    -          Stefan hier heel veel chocolade eet

    -          Dat Anne hier al meer Brie gegeten heeft dan op haar voorbije (bijna) 30 jaar

    -          Ze hier geen dierenartspraktijken hebben maar hele dierenziekenhuizen

    -          Stefan ’s avonds altijd op muggenjacht gaat

    -          Het land bestaat uit 2 eilanden, Noord en Zuid

    -          Er 4 miljoen Nieuw-Zeelanders zijn en dat daarvan 1 miljoen in Auckland wonen

    -          3 miljoen op het Noorder-eiland wonen en 1 miljoen op het Zuider-eiland

    -          Nieuw-Zeeland het meest afgelegen land ter wereld is (Australië ligt 2000km verder)

    -          Het schooljaar hier begint op 1 februari

    -          De mensen hier het gek vinden dat wij kaas en brood als ontbijt eten

    -          De huisnummers op het platteland aanduiden hoeveel meter je van het begin van de straat woont en niet het hoeveelste huis je bent

    -          De auto’s hier bijna allemaal 6 cilinders hebben, omdat ze hier nog niet begaan zijn met het milieu en omdat het qua kost ook niets uitmaakt

    -          Auckland op 60 vulkanen gebouwd is

    -          In Auckland ieder huis nog een tuintje heeft

    -          En dat 1 op de 6 inwoners een zeiljacht heeft

    -          Auckland niet de hoofdstad is, wel Wellington

    -          Wij 5134 km gereden hebben

    -          Je hier per inwoner 4 schapen hebt

    -          Het werkloosheidscijfer maar 4% is (in België is het 8,4)

    -          Het grootste aantal Nieuw-Zeelanders van toerisme en landbouw leeft

    -          Je bij een fruitboer soms PYO ziet staan = Pick your own. Je mag dan zelf je peer of appel van de boom gaan plukken

    -          Wij niets gevoeld hebben van de aardbeving in Christchurch

    -          En ook niets van de aardbeving in Japan

    -          Maar dat er daardoor wel Tsunami alarm was aan alle kusten in Nieuw-Zeeland

    -          De lokale inwoners “Maori’s” hier nog altijd leven en zelfs mee in het parlement zitten

     

    18-03-2011 om 18:50 geschreven door Stefan en Anne  


    17-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.8 maart tot 16 maart 2011

    Dinsdag dus eindelijk nog eens een actieve dag in Rotorua. Eerst de gondola rit naar boven met 2 luge rides naar beneden. Wat is een luge ride? Eigenlijk een soort “bobslee” op een speciaal aangelegd parcours constant naar beneden, waardoor je natuurlijk wel wat snelheid hebt. Dit parcours was helemaal aangelegd in en rond de hoogste top van Rotorua wat prachtige uitzichten opleverde. Hierna vlug iets eten en weer verder naar een schapenboerderij. Tof al die uitleg over de 19 verschillende soorten schapen en het live meemaken van het scheren. Anne haar dag was al helemaal geslaagd toen zij een lammetje van 2 weken oud met het flesje zijn melk mocht geven. Ze kreeg er zelfs tranen van in haar ogen. Na nog wat met de lammetjes te hebben gespeeld en de hondentraining te hebben bijgewoond was het toch ook weer tijd om verder te gaan. Aan Blue Lake zou het tof vertoeven zijn, dus daar stopten we voor wat normaal een 1u durende wandeling zou zijn. Wij maakten er natuurlijk weer 2 uur van. Ik weet niet of dit lag aan het heerlijke zonnetje of aan de iets wat foute navigatie .
    Veel tijd om een camping te vinden was er dan niet meer. Gelukkig vonden we net voorbij Te Puke (de hoofdstad van de kiwiteelt) een goedkope slaapplaats.

    Woensdag was het, zoals meestal, alweer niet heel vroeg toen wij uit de veren waren. Nu maar gauw richting Tauranga. Onze eerste stop was al direct een topper. Lekker een pannekoekje of een ijsje eten op het terras met links zicht op Mount Maunganui en rechts de oceaan. Spijtig genoeg hadden we nog wat kilometers voor de boeg dus lang van het zonnetje genieten zat er niet in. Toch kwamen we vroeger dan verwacht aan in Hahei zodat we ons hier wel nog een uurtje op het strand konden neervleien. Daarna een heerlijke spaghetti klaargemaakt met de daarbijhorende bekende Sauvignon wijn van de Marlborough streek in Nieuw-Zeeland. Dan afwassen, bedje maken en hup, de dag was alweer om.

    Aangezien we via mail vernomen hadden dat we donderdag bij onze Nieuw-Zeelandse vriendin Kirsty (die we hadden leren kennen tijdens de Incatrail in Peru) konden langsgaan, besloten we ’s morgens rond het Coromandel schiereiland te rijden om dan tegen 16u op de boerderij in Te Ahora aan te komen. We hadden een super avond dankzij Kirsty en haar ouders. Veel te weten gekomen, koeien gemolken, zij zeer verwonderd over onze Belgische verhalen (zoals bvb. geen regering) maar we hadden vooral genoten van de overheerlijke barbecue! Dat was nog eens lang geleden.
    Met enkele toffe sight seeing tips trokken we laat op de avond weer naar de camping.

    Vrijdag besloten we direct wat van die tips in werkelijkheid om te zetten en begonnen we aan een wandeling op de berg van Te Ahora alvorens we weer terug reden naar Whangamatta voor de lunch. Omdat we ons 2 dagen geleden zo geamuseerd hadden in Hahei, was dat ook vandaag weer onze laatste stop. We namen weer dezelfde camping (op aanraden van Stefan, maar zijn Duitse vriendinnen waren toch al weg
    ). Eindelijk waren we nog eens vroeg en konden we dus nog de hele middag genieten van het heerlijke zonnetje, het strand, de zee, een goed boek en een glaasje L&P (een wereldberoemd drankje in Nieuw-Zeeland). Omdat het hier toch ook alweer herfst was, begon het ’s avonds toch vlug frisser te worden. Na alweer een lekkere, zelfbereide maaltijd en het bekijken van onze leuke, zelfgemaakte filmpjes was het dan ook weer bedtijd.

    Aangezien we vrijdagavond in de krant gelezen hadden dat het rugbyseizoen zaterdag opnieuw van start zou gaan, vonden wij dit een ideale gelegenheid om deze sport (belangrijkste sport in Nieuw-Zeeland!) eens van dichtbij te bekijken. Dit hield wel in dat we in Auckland moesten geraken. Gelukkig is het Noordereiland niet al te groot en om 16u hadden we onze tickets dan ook al in onze handen. Nu gauw boodschappen doen, eten maken, ons klaarmaken en hup de bus op naar het stadion van de “Warriors”. Dit stadion is helemaal herbouwd speciaal voor de rugby wereldkampioenschappen die hier gehouden worden dit jaar in september. Het begon eigenlijk al direct slecht voor onze thuisploeg met al gauw een achterstand van 0-12. Leuk voor ons was het eigenlijk wel doordat er in ons vak veel supporters zaten van de tegenploeg (de Australische Parramatta Eels). Sfeer alom dus. In de tweede helft probeerden de Warriors, de Eels nog bij te halen maar verder dan 18-24 zijn ze toch nooit geraakt. Conclusie die wij maakten: spijtig van het verlies maar super toffe sfeer en een zeer hevige sport! Dat is nog eens iets anders als onze piskes van voetballers. Nog vol adrenaline maar toch doodmoe kropen we alweer onder de lakens.

    Zondag is rustdag en eindelijk hadden wij nog eens een camping met internet dat niet na tien minuten uitviel. Even skypen met de familie was, na 3 weken, dan ook even noodzakelijk (voor hen meer als voor ons). Daarna op naar Auckland City. Men had ons verwittigd en men had gelijk. Deze stad stelt niets voor. Het enige wat wij hier zouden kunnen aanraden is een lekker restaurantje aan de haven met een heerlijke seafood pasta! Iets later op de middag begon de zon alweer weg te trekken en toen de eerste regendruppels vielen, besloten we toch maar weer naar onze camping te vertrekken om daar stilletjes aan onze valiezen te pakken. Dan weer lekker gegeten, ons dagboek bijgewerkt, even snel op internet en voila, de dag en de week zat er weer op.

    Maandag was onze laatste dag in Nieuw-Zeeland, maar daarom geen rustdag. Er was nog zoveel wat we wilden zien, maar door tijdsgebrek en afstand waren we genoodzaakt keuzes te maken.  Dan maar naar Karekare Beach, waar de strandscènes van de film “The Piano” opgenomen zijn. Mooi, zeer mooi en zo verlaten. We voelden ons even alleen op de wereld. Het was de telefoon die ons terug in de werkelijkheid bracht met het super toffe nieuws dat de kleine Bram het daglicht gezien had. Een dikke proficiat aan de trotse ouders Ellen en Christophe! Alle drie stellen ze het goed!
    Na toch even te moeten bekomen van deze emoties trokken we verder naar Muriwai Beach waar we een kolonie prachtige Jan-van-Gents konden bewonderen. Deze mooie en grote vogels hadden we nog nooit gezien. Hier bleven we misschien wat te lang genieten van het uitzicht waardoor we pas in de late namiddag in Orewa aankwamen. Er was nog tijd genoeg voor Stefan zijn geliefde strandwandeling (= jogging met bijhorende plons in het water) en Anne kon nog wat foto’s bekijken. Op onze laatste avond konden we niet anders dan nog eens te gaan eten. Lekker was het zeker maar hetgeen ons toch altijd blijft verbazen is de vriendelijkheid van de mensen hier. Daar kunnen wij, Europeanen, nog heel wat van opsteken. En zo eindigde ons Nieuw-Zeeland avontuur want dinsdag was er alleen nog maar tijd om in Auckland wat rond te rijden, het busje af te zetten en naar de luchthaven te vertrekken. ’s Avonds waren we alweer in Australië.

    Woensdag genoten we nog wat van de zon in Sydney, nog wat shoppen en nog eentje naar de kapper en zo zat het avontuur Down Under er helemaal op… Nu op naar Azië en (het voor Anne langverwachte) Singapore!

    17-03-2011 om 00:15 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 26

    Aan jullie om te beslissen wie er het meeste plezier aan beleefd heeft...


    Luge ride in Rotorua


    Hahei beach


    Lekkere Italiaanse maaltijd met aangepaste wijn


    Warriors vs Parramatta Eels


    A real Kiwi


    Karekare beach (gekend van de film "The Piano")


    Jan-van-Gent

    17-03-2011 om 00:06 geschreven door Stefan en Anne  


    07-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.27 februari tot 7 maart 2011

    Zaterdag dus aangekomen in de drukke stad Queenstown. Zeer gezellig die drukte nog eens. Veel jong volk maar ja, dat zal wel normaal zijn als je kan bungee jumpen, skydiven,…  Wij besloten het toch wat kalmer aan te doen en zijn lekker gaan eten in het stadje. ’s Avonds terug op de camping kwamen we heel toevallig nog iemand tegen van Limburg, ene Zonhovenaar. Leuk gepraat maar het was al snel weer erg laat en tijd voor ons schoonheidsslaapje.

    Zondag 27 februari eerst en vooral een heel gelukkige verjaardag papa! Spijtig dat we er niet bij kunnen zijn maar we brengen je cadeau wel mee.
    Vandaag reden we naar Glenorchy, gekend als de Gateway to Paradise. Het moet zijn dat wij thuis al veel paradijs gewoon zijn want wij vonden het niet de moeite. Dan maar weer terug naar Queenstown voor een toffe wandeling en een lekker relaxte avond.

    Maandag hebben we het oude stadje Arrowtown een bezoekje gebracht en een korte wandeling gemaakt langs het riviertje op. Dan weer verder langs een zeer mooie route door Wanaka (een prachtig meer) en langs de bergen in Haast en de Fox Glacier. Toen we aan de Franz Joseph Glacier kwamen was het al veel te laat om nog iets te ondernemen en besloten we hier te overnachten.

    Spijtig genoeg hadden we de hele nacht en de hele volgende dag regen waardoor een wandeling op de gletsjer niet echt aan te raden was. Dan maar weer verder naar Ross, een klein goudmijn stadje. Eindelijk waren er ook weer opklaringen dus begonnen we vol goede moed aan een korte wandeling. Pech alweer want nog geen 5 minuten later kwam de regen weer met bakken naar beneden. Terug de baan op dan, naar Hokitika. Hier zijn we even gestopt om te kijken naar een glasblazer in combinatie met Jade. Prachtige dingen dat die man maakt maar zeer moeilijk heel thuis te krijgen vreesden we .  Onze volgende stop was Punakaiki voor het mooie uitzicht op de pancake rocks en de blowholes. Omdat de weergoden ons toch niet goed gezind waren besloten we de lange weg tot Murchison af te leggen en hier te overnachten.

    Woensdag weeral in het typische Belgische weer wakker worden. Maar gauw vertrokken richting Nelson. Eigenlijk de eerste grote bewoonde stad na Queenstown. Na hier info nagevraagd te hebben besloten we om morgen pas het Abel Tasman National park te gaan bezichtigen. Wat dus inhield dat we eindelijk nog eens een vrije namiddag hadden en de zon was uitgekomen!!! We besloten dus een lekker pannekoekje te gaan eten maar dat was buiten te uitbaters gerekend. We mochten dan wel op het terrasje zitten, om half 5 deed meneerke gewoon zijn deur dicht! Dan maar wat rondwandelen, inkopen gedaan en Stefan nog eens een McDonaldsje gegeten en ik een pasta gehaald. Omdat we op een redelijk grote camping zaten, konden we gebruik maken van verschillende faciliteiten. We besloten dan ook te gaan mini golven! Na een paar holes was het al snel duidelijk dan Anne dat toch precies wel kon. Stefan probeerde nog een inhaalmanoeuvre maar bij de laatste hole bleek  Anne toch de winnaar te zijn! Nu maar snel ons bedje in.

    Donderdag was het eindelijk tijd voor ons avontuur. Gelukkig met stralende zon! Eerst een boottocht van 2 uurtjes langs de prachtige stranden van het Nationale Park om daarna uitgerust te beginnen aan een ferme wandeling door regenwoud, bos en strand. Er waren geen aangelegde paden dus af en toe kwamen we wat obstakels tegen. Toen we bijna aan het einde waren, kwamen we voor een moeilijke keuze te staan. Over het strand (wat enkel mogelijk is met laag tij) of de omweg door het bos. Het zal jullie niet verwonderen als we jullie zeggen dat wij natuurlijk niet nagevraagd hadden welk tij het was. Dus we gingen voor de korte weg over het strand. Na wat geklauter over de rotsen en springen over plassen moesten we toch tot de conclusie komen dat laag tij, niet echt zo laag was nu. Dan maar weer terug naar de splitsing en de omweg doen. Gelukkig kwamen we nog op tijd aan in Medlands Beach om daar onze boot terug naar het beginpunt te nemen. Redelijk vermoeid moesten we nu nog aan een lange rit richting Kaikoura beginnen. Hier wilden we absoluut geraken om de dag erna direct een walvissentocht te ondernemen. Om half 9 kwamen we dan eindelijk op een camping aan. Gauw een soepje drinken en dan vlug slapen.

    Vrijdag was de dag waarop we lang gewacht hadden, de walvissen. In Canada, USA en Argentinië waren ze altijd net weg. Benieuwd of we er vandaag zouden spotten.
    We hadden geluk! Na 20 minuutjes op de boot kwamen we al zeer kort bij een potvis. Na 2 en half uur varen konden we toch zeggen dat we 3 potvissen gezien hadden (de grootste walvissen met tanden), een paar albatrossen en wel 400 dolfijnen die hun mooie kunstjes toonden! Dit was dus wel al ons geld waard geweest. Nu maar vlug door naar Picton voor onze ferry van deze avond.
    Via Facebook hadden we al kunnen lezen dat Ronnie Compère ook in Nieuw-Zeeland zat. Het toeval wilt nu dat hij 2 auto’s achter ons op de ferry geparkeerd stond. De 3 uur durende vaart was dus direct om met zulk leuk gezelschap! Gek, hoe klein de wereld kan zijn.

    Om half 2 ’s nachts kwamen we aan in Wellington (op het Noordereiland). Veel te laat dus voor een camping, dan maar ergens langs de weg de nacht doorbrengen. Het voordeel hiervan is natuurlijk wel dat je niet op een bepaald uur moet uitchecken en wij dus wat konden uitslapen zaterdag. Wat ook wel inhoudt dat de dagindeling iets minder actief was. We konden Wellington natuurlijk niet zomaar voorbij rijden. Het is tenslotte de hoofdstad. Onze lunch hebben we verorberd aan Mount Victoria met een prachtig uitzicht over een stad. Na nog wat bezienswaardigheden te hebben aangedaan was het alweer tijd voor de volgende overnachtiging. Die vond plaats in Levin.

    Zondag reden we rechtstreeks door naar Tongariro National park. Dit park bestaat uit meerdere vulkanen, waarvan er enkele nog actief zijn. Spijtig (alweer) van de regen en de hevige wind, een wandeling zat er dus weer niet in. Dan maar ons busje op het hoogste punt geparkeerd om daar tijdens de lunch weer van een prachtig uitzicht te genieten.  Vervolgens maar weer verder naar Taupo. Hier vonden we al redelijk vroeg in de namiddag een leuke camping met heet water baden (rechtstreeks gevoed met het water van de natuurlijke heet water bronnen ondergronds). Het werd dus een wel heel relaxte namiddag en avond waar we allebei ten volle van de rust genoten hebben alvorens een zeer koude nacht tegemoet te gaan.

    Het was alweer maandag (Time flies when you’re having fun!!). Aangezien rond Taupo (en richting Rotorua) wel wat te doen is rond die baden besloten we vandaag geen lange afstanden af te leggen. Eerst een korte wandeling bij de Wairake Terraces (met de daarbijhorende geiser) dan naar Waiotapu en Waimangu Volcanic Valley. Spijtig dat alles hier zo duur is (om te wandelen moest je al 25 euro per persoon betalen) want al die geisers hadden we toch graag gezien. We moeten misschien ook wel melden dat de stank in deze buurt niet te harden is. Die geisers produceren een geur die veel weg heeft van rotte eieren!!

    In het stadje Rotorua was het ook al niet simpel om een geurloze campeerplaats te zoeken. We vonden uiteindelijk toch een mooi plekje aan het meer waar we direct aan onze lekker dinner begonnen. Hier overlegden we nog eens wat de plannen voor de volgende dagen zouden zijn. We wilden graag nog naar het stadje Napier maar omdat de weg ernaartoe voor 40km onverhard is was dat ook al onmogelijk. We besloten dan morgen nog hier te blijven en wat actievere bezigheden te ondernemen.

    Meer daarover volgende keer!

    07-03-2011 om 22:39 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 25

    Kitesurfer


    Applesplit rock in Abel Tasman National Park


    Abel Tasman National Park


    Abel Tasman National Park


    Een stuk van een 16 meter lange potvis


    Duikende potvis


    Dusty Dolphine




    Vulkaanlandschap in Tongariro National Park


    Heet water terrassen

    07-03-2011 om 22:35 geschreven door Stefan en Anne  


    28-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wist je datjes Australië

    Wist je dat:

    -          De inwoners van Australiërs Aussies of Ozies genoemd worden?

    -          Ze hier 20 verschillende soorten spinnen hebben

    -          De mensen hier niet veel moeten weten van kangoeroes. Ze hebben veel te veel van die “damn bastards”.

    -          Kangoeroes angressieve beesten zijn

    -          Kangoeroes als ze grazen gewoon op grote hazen lijken

    -          Ze hier langs de weg soms platen hebben staan met gekke, dubbelzinnige opschriften

    vb. watch your limit… Fish for the future!

    -          Ze hier geen fietspaden hebben maar wel overal  borden met “please, share the road”

    -          Je dus, zelfs op autostrades op de pechstrook mag rijden

    -          Een highway geen autostrade is maar een baan met 2 rijvakken waar je meestal 80 of 100 mag.

    -          De mensen hier supervriendelijk zijn

    -          Ze hier iedereen aanspraken met “mate”

    -          Ze hier links rijden

    -          Het staatshoofd hier nog altijd de koningin van Engeland is

    -          Ze gekke Engelse gebruiken in ere houden: vb schooluniformen met hoeden , de kousen tot onder de knieën opgetrokken

    -          Anne op een camping beter slaapt dan in een hotel

    -          Koala’s 20 uur per dag slapen

    -          Dat ze slechts 1 kg blaadjes per dag eten (= één kom ontbijtgranen voor ons)

    -          Dat ze daarom zeer zuinig omspringen met hun energie

    -          Ze geen holletje hebben maar bij slecht weer hun gewoon oprollen als een bolletje in de boom

    -          Koala’s een buidel hebben die niet horizontaal maar verticaal is.

    -          Een baby koala slechts 1 cm groot is en tot 6 maanden in de buidel blijft

    -          Wij na 4 dagen nog altijd niet wisten wie nu eigenlijk de Australian Open gewonnen had.

    -          Het minimum tarief voor een tatoeage 80 dollar is

    -          Een Wallaby het kleiner broertje van de kangoeroe is

    -          Dat er kangoeroe soorten bestaan die maar zo groot zijn als mijn hand

    -          Een wombat niet echt te vergelijken is met een hamstertje maar meer met een kleine beer

    -          Tegelijk met de cycloon in Queensland, wij een hevige storm hadden in Victoria, met overstromingen en dat er in Perth een hevige bosbrand uitbrak

    -          Ze gekke afkortingen hebben

    Vb. BYO= bring your own (je mag dan je eigen drank meenemen in het restaurant)

    BYOBBQ = Bring your own barbecue (je mag je eigen vlees meenemen)

    DIY= Do it yourself = doe het zelf winkel

    -          Wij allebei de dag na het surfen onze armen niet meer omhoog kregen

    -          Ze hier veel golven, ze hebben dan ook plaats zat

    -          Wij altijd toevallig op de juiste plaats aankomen

    -          Wij hier voor de eerste keer nog eens echte kroketjes hebben kunnen eten (en dat het gesmaakt heeft)

    -          De oesters hier overheerlijk zijn

    -          Het weer hier even onvoorspelbaar is als in België (dat wilt ook zeggen dat het hier soms wel eens regent J)

    -          Hunderds and thousands = discodips voor op je ijsje

    -          Stefan hier 3 dingen geleerd heeft: Surfen, met teenslippers rondlopen en met blote voeten rijden

    -          Ze hier veel melk drinken. In iedere stad zijn er wel een aantal “Milkbars”

    -          Anne van Stefan altijd aan het gangpad moet gaan zitten (in het vliegtuig) omdat ze zo met niemand ruzie kan maken (alsof ik ooit ruzie maak!!)

    -          INXS van Australië is (samen met Kylie Minogue en Natalie Imbruglia)

    -          Australië 7.741.220 km² groot is

    -          Dat wilt zeggen dat heel Europa hier dus in past

    -          Wij hiervan ”slechts” 5180 km hebben afgelegd

    -          Dit land 21 miljoen bewoners heeft

    -          Dit dan komt op een bevolkingsdichtheid van 2,7 personen per km² (voor België is dit 355 personen per km²)!!!!

    28-02-2011 om 10:19 geschreven door Stefan en Anne  


    26-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18 tot 26 februari 2011

    Eerst en vooral nogmaals: Wij zijn veilig!

    We zullen eerst ons verhaal van vorige keer verderzetten.

    We zaten dus in Brisbane, een leuke stad, zeker met de zon zo op ons kopke.
    Vrijdag moesten we ons busje met pijn in het hart achterlaten. Maar gelukkig viel ons hotel ook wel super mee!

    Vrijdag en zaterdag de hele dag en avond in Brisbane rondgelopen. South Bank zou zeker de moeite geweest zijn als het niet gesloten was om mooi te maken na de overstromingen. Hier hebben ze namelijk het domein van Expo 88 omgetoverd tot een prachtig park met zwembaden in het midden van de stad! Een ongelooflijk tof idee!

    Zondag hebben we gerust, gemaild,… en dan ’s avonds weer het vliegtuig op. Op de luchthaven hebben we dan toch ook maar besloten opnieuw een camera aan te schaffen. Zo’n kleintje is toch net iets gemakkelijker in de stad.
    Zondagavond 23 uur plaatselijke tijd landden we in Christchurch. Gauw slapen want morgen mochten we ons nieuw busje alweer gaan afhalen!!!

    Maandag waren we superblij toen we onze campervan te zien kregen. Precies helemaal nieuw maar algauw kwam naar boven dat het toch wat onpraktischer ingericht was dan ons vorig (ouder) busje. Een beetje wennen dus. We vertrokken direct naar de plaatselijke GB om onze grote inkopen te doen en gingen toen richting centrum. Na eventjes rondgewandeld te hebben op de Cathedral Square besloten we toch al door te rijden naar het volgende stadje. We hadden uiteindelijk toch maar 3 weken om zowel het Zuidelijk als het Noordelijk eiland af te werken (Wisten wij toen wat een goed besluit wij gemaakt hadden). We gingen dus richting Lyttelton Harbour en dan verder door naar Akaroa. Onderweg zagen we al wat typische Nieuw-Zeelandse landschappen. Uitgestrekte vlaktes, schapen op wel zeer heuvelachtige weides. Ik weet niet of jullie het weten maar de films van Lord of the Rings zijn hier opgenomen en dat zie je direct. Aangezien het ondertussen al regende, gingen we maar vroeg slapen en morgen het stadje verder verkennen.

    Dinsdag en alweer regen, pffft. Ook even vermelden dat het hier ook beduidend kouder is dan in Australië, nog maar 15 tot 18 graden, brrrr (voor ons hé).
    Akaroa is een oud Frans stadje. De straatnamen zijn hier dan ook nog altijd in het Frans, zeer leuk om te zien. Hier konden we ook naar de dolfijnen en zelfs met ze gaan zwemmen. Wat nu niet zo ideaal was, vonden we. Aangezien je nergens in Nieuw-Zeeland meer dan 120 km van de oceaan verwijderd bent, zal je op andere plaatsen toch ook nog wel cruises kunnen doen zeker?? We trokken dus verder naar het Zuiden. In Ashburton stopten we voor onze lunch en om even de mails te checken in de McDonalds (de eerste die we tegen kwamen hier). Wat we hier op de tv zagen was nogal choquerend! Een aardbeving in Christchurch waar wij 24 uur daarvoor gelopen hadden, foto’s gemaakt,… daar bleef nu niet veel meer van over. Al die mensen ocharm! In de auto dan natuurlijk ook nog verder geluisterd naar het nieuws. Het was allemaal nog veel erger dan we dachten. De grootste ramp ooit in Nieuw-Zeeland! We hebben echt geluk gehad. Veel toeristen zaten vast! Een beetje verbijsterd en wat stiller dan normaal reden we verder naar Timaru waar we Caroline Bay ook al niet echt in volle glorie konden bewonderen door de miezerige regen. Gelukkig kwam er van het thuisfront wel goed nieuws binnen! Lies heeft een appartement (fijn zo kortbij ons)!
    Onze volgende stop waren de Moeraki Boulders. Grote granieten stenen bollen die uit het water lijken te verrezen. Niemand heeft een idee hoe die ontstaan zijn maar ze liggen daar al miljoenen jaren. Gek om te zien en zeker als je weet dat dit allemaal door moeder natuur gedaan is!
    In het volgende stadje Dunedin hebben we de nacht doorgebracht. Ook hier hadden we veel geluk. Hier zijn maar 3 campings en slechts eentje had nog 2 plaatsen vrij dus… Ook weer als gevolg van de aardbeving. De toeristen blijven liever een dagje extra hier hangen dan al naar het Noorden (richting Christchurch) te trekken.

    Zoals jullie al wel kunnen zien hebben de meeste stadjes en dorpjes hier niet echt typische Engelse namen. Dat komt omdat de Maori’s hier oorspronkelijk leefden (en nog steeds leven). Nieuw- Zeeland mag dan wel door de Britten ontdekt zijn, de Maori’s waren hier eerst. Zelfs nu zetelen er nog steeds Maori’s in het parlement. De oude Maori namen zijn dan ook bewaard gebleven.

    Dit even ter zijde.

    Woensdag was het tijd om Dunedin onveilig te maken. Ze hebben hier de steilste straat ter wereld. Met ons busje is er niet op te geraken maar te voet natuurlijk wel (al is ook dat een hele onderneming). Zeer tof en gek om te zien! Het station is ook de moeite! Dat heeft een prachtige mozaïek vloer. Namiddag gingen we naar Otago Peninsula (het Otago schiereiland). Hier zou het enige kasteel van Nieuw-Zeeland staan. Kan wel zijn maar met 25 euro per persoon inkom toch wat te duur voor ons. We hebben er genoeg in Europa! Dan maar verder naar een albastrossenkolonie. Albatrossen zijn grote, zeer grote vogels die een vleugelspanwijdte kunnen hebben van meer dan 3 meter. Je moet natuurlijk wel weer wat geluk hebben om zo eentje te spotten. Wij hadden het geluk die dag niet echt aan onze zijde precies. Maar er waren wel zeehonden en konijntjes, die je van wel heel erg kortbij kon bewonderen. Dat maakte al wat goed.
    Dan maar weer verder. In Balclutha eten gemaakt (jaja wij maken iedere dag zelf onze dinner), mails gelezen en weer gaan slapen want brrrr wat is het toch koud.

    Donderdag tijd om naar het zuidelijkste stadje, Bluff te rijden. Eens kijken wat hier te beleven viel.
    Onderweg weer prachtige landschappen met nog meer schapen, schapen, schapen. Stefan vond dat als hij Nieuw-Zeeland in één woord moest beschrijven hij zou zeggen: “schaap”. Ze hebben hier dan ook 19 verschillende soorten. In Bluff stond een leuk bordje om aan te duiden hoever we van de grote wereld steden zaten: Londen, New York en de Zuidpool stonden erop (Hoeselt niet, gek ). Hier zijn we tot de ontdekking gekomen dat we niet de “Scenic drive” van Balclutha naar Invercargill genomen hadden. De co-piloot had een steekje laten vallen. Dan maar 150km terug rijden om de Petrified Forest te zien. Een versteend bos aan de Curo baai waar je, als je geluk hebt, dolfijnen, zeeleeuwen en pinguïns kunt zien. Gelukkig was onze rit niet voor niks. Een pinguïnetje lag lekker te slapen verscholen achter een struikje. Leuk om zo kortbij te kunnen komen.
    Dan weer terug naar Invercargill en onze reis verder gezet hogerop naar Te Anau. Hopelijk zouden we hier nog aankomen voor het donker. Dit is ons ook gelukt maar de tocht naar de “Glowworm caves” hebben we toch moeten uitstellen wegens net te laat en volzet. Dan maar gaan slapen.

    Vrijdag ’s morgens gingen we eindelijk eens wat uitstapjes vastleggen. Eerst en vooral de “Glowworm cave” en dan nog de cruise door de fjorden in Milford Sounds. Na een prachtige rit van 2 en een half uur kwamen we aan in Milford Sounds, vlug iets eten op de parking en dan de boot op. Milford Sounds ligt ten midden van immense fjorden en baaien die nog lang niet allemaal opengesteld zijn voor het publiek. Het is in deze fjorden dat ook een aantal stukken van de film “Lord of the Rings” opgenomen zijn! Aannemelijk met zo’n uitzichten, de landschappen, de watervallen, de zeehondjes, het zonnetje, alles was ongelooflijk mooi!  Je kan hier ook mooie wandelingen maken van 3 uur tot 5 dagen. Spijtig genoeg hadden wij hier geen tijd voor want om 19 uur werden we al terug in Te Anau verwacht voor onze glimworpjes.
    Hier aangekomen hadden we nog een half uurtje om een camping te zoeken, eten te maken en te eten. Aangezien wij al zo geroutineerde reizigers zijn stonden de worteltjes en erwtjes, rijst en kipfiletjes in een mum van tijd op tafel en waren we dus ook mooi op tijd aan de steiger waar de boot vertrok. Nog een half uurtje met de boot en we mochten eindelijk de grot in. How jong! Hoe geweldig was dat. Spijtig voor jullie, we mochten geen foto’s maken maar neem het van ons aan: het was prachtig! In het donker met zo’n klein bootje rondvaren en dan al die mini lampjes boven je! Precies een sprookje!

    Moe maar voldaan kropen we alweer onder de wol (letterlijk want 15 graden is voor ons toch veeeeeeel te koud geworden). Morgen zetten we onze tocht verder naar Queenstown. The place to be for Bungee jumping, raften, skydiven,…

    26-02-2011 om 04:16 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 24

    De kathedraal in Christchurch


    de Mouraki Boulders


    Zeehond


    Zeehond met prachtig uitzicht


    Op de camping




    De plaatselijke bibliotheek


    De steilste straat


    De alom bekende schaapjes


    Otago Peninsula


    Onderweg naar Milton Sounds


    Milton Sounds


    Cruise op de Tasmanzee

    26-02-2011 om 04:14 geschreven door Stefan en Anne  


    22-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aardbeving Christchurch
    Hallo

    Soms moet je ook geluk hebben.
    Maandag om 13u trokken wij een foto van de kathedraal in Christchurch.
    Dinsdag om 13u stortten deze kathedraal in door de aardbeving.
    Wij waren gelukkig op tijd weg.

    Dit berichtje gewoon om jullie te laten weten dat wij veilig zijn en gewoon verder kunnen genieten van onze vakantie!

    Groetjes
    Anne en Stefan

    22-02-2011 om 22:40 geschreven door Stefan en Anne  


    17-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.8 tot 17 februari 2011

    "Morgen allereerst maar eens een goed stadsplan zien te bemachtigen en dan dringend onze visa voor Indië in orde gaan maken."
    Zo hadden we ons vorig bericht afgesloten.

    Dat stadsplan was geen enkel probleem. Dat visum was een ander paar mouwen.

    Twee dagen van ons verblijf in Sydney zijn helemaal opgegaan aan het in orde maken en het oplossen van de problemen rond het visum naar Indië. Doordat Anne geen 2 blanco bladzijden meer had in haar paspoort, konden we geen visum aanvragen. Dat zeggen ze natuurlijk wel pas als we de visumaanvraag online al hebben ingevuld en betaald hebben. Enfin, de mogelijkheden waren nu:

    Ofwel een nieuw paspoort aanvragen en opnieuw een visum wat in hield: 3 weken langer in Australië blijven waardoor we eigenlijk veel te weinig tijd hebben in Indië.
    Ofwel een andere reisroute uitstippelen.

    Wij hebben gekozen voor dat laatste. Wat niet wilt zeggen dat dat van een leien dakje liep. Dit zou ons natuurlijk weer een hoop tijd en geld kosten.

    Ons aangepast reisschema ziet er nu dus als volgt uit:
    20 februari: vlucht naar Christchurch (Nieuw-Zeeland)
    21 februari: campervan huren en het Zuidelijk eiland verkennen
    Einde februari, begin maart: met de ferry over naar het Noordelijk eiland in Nieuw-Zeeland.
    15 maart: vlucht van Auckland naar Sydney
    17 maart: vlucht van Sydney naar Singapore

    Dan moeten we nog kijken voor een vlucht naar Bali en terug naar Singapore waar op 30 maart weeral het vliegtuig wacht om naar Londen te gaan.

    Maar dat is niet alles wat we de afgelopen week gedaan hebben. In Sydney hebben we ook een paar dagen de stad bezichtigd natuurlijk. We vonden het eigenlijk een beetje tegenvallen. Buiten “The Rocks”, het Operahouse and “The Harbour Bridge” is er eigenlijk niet veel te zien. Wat niet wegneemt dat het natuurlijk spectaculair is als je eraan denkt dat we gewoon in Sydney rondlopen (en pannekoekskes aan het eten waren bij het Guylian café, mmmmmmmm).

    Zaterdag was het dan weer tijd om onze reis verder te zetten. We besloten het achterland van Sydney, “The Blue Mountains” te gaan verkennen. Pech dus want het regende pijpenstelen en er hing een heel dichte mist. Het zal dus wel mooi geweest zijn, maar wij hebben er niets van gezien. Dan maar weer door, verder naar het noorden. We hielden onze stop bij “The Entrance”. Een leuk stadje aan de oceaan waar veel volk was. Dus ook net iets moeilijker om een campingplaatsje te bemachtigen, maar na wat langer zoeken dan normaal is het ons toch gelukt.

    Zondag reden we via de mooie kustroute weer meer naar het noorden. We denken toch mooie kustroute want door de hevige regenval was het alweer moeilijker om te prachtige natuur rondom ons te kunnen inschatten. Spijtig natuurlijk maar weinig aan te doen. Toen we in Port Macquarie aankwamen, vonden we het welletjes voor die dag en besloten we hier onze nacht door te brengen.

    Maandag beloofde een lange dag te worden. We wilden nog vanalles gaan bezichtigen maar we moesten ook nog een heel stukje rijden. Eerst was het Koala-ziekenhuis aan de beurt. Zo geweldig wat die mensen daar doen en zo schattig al die pluizige wezentjes. Hier zit ook de oudste koala ter wereld. Birthday Girl is haar naam en ze is 25 jaar oud (een koala wordt normaal maar rond de 12 à 13 jaar). Dan stond er nog een korte stop in Kempsey op het programma (een gezellig klein oud stadje). Van hieruit gingen we verder naar Dorrigo National Park. Dit zou het mooiste park van Australië moeten zijn door zijn speciale vegetatie (regenwoud). De skywalk hier stelde niet veel voor en door de mist was het uitzicht ook alweer niet spectaculair. Omdat we met ons busje niet over onverharde wegen mochten waren de Dangar Falls uitgesloten. Dan maar weer verder. We wilden absoluut in Byron Bay geraken. Daar lukt ons ook maar het was wel al 22 uur wat dus ook in hield dat alle campings toe waren. Langs de weg parkeren was strikt verboden (ook al stonden er wel wat campeerders) dus was onze enige mogelijkheid nog door te rijden naar het volgende stadje in de hoop dat we daar wel langs de weg mochten overnachten. Maar zo ver zijn we niet geraakt. Door weeral een hevige stortbui moesten we noodgedwongen op de Highway aan de kant gaan staan. We konden dan ook niet anders dan hier onze Valentijnsnacht door te brengen.

    Aangezien we Byron Bay wel de moeite vonden maandag besloten we er dinsdag nog even naar toe te rijden. Deze keer viel het al heel wat beter mee door het zonnetje dat eindelijk nog eens kwam piepen. We waren nog niet op de parking of we wisten al wat Byron Bay zo bekend maakte: de surfers. Jong, oud, meisje, jongen, iedereen rijdt hier rond met een surfplank op zijn auto of loopt rond met één onder zijn arm. Aangekomen aan het strand was het zicht dan ook best wel spectaculair. Al die geweldig sportieve lichamen op die borden in dat water en dan met die hoge golven! Fantastisch om te zien. Dit wilden wij ook wel eens proberen maar daarvoor hadden we eigenlijk niet echt tijd. We besloten dan ook onze campervan een dagje te verlengen (tot vrijdag) en direct door te rijden naar “The Gold Coast”. Eerst stond er nog een stop in Nimbin op het programma. Geweldig gewoon met al die mooie kleurtjes! Hier krioelt het van de hippies en de gezellige hippie winkeltjes. Het kon dat ook niet anders of het eerste wat ze ons vroeger was: “Do you need a smoke? Some?” We hebben maar vriendelijke “nee” gezegd. We moesten nog rijden .

    Het duurde niet lang meer of we kwamen aan aan “The Gold Coast” een 70 km lange kuststrook met allemaal leuke stadjes en mooie stranden. Iets verder dan Surfers Paradise vonden we een super camping met zelfs internet! Hier bleven we dan ook 3 nachten.

    Woensdag was het eindelijk nog eens tijd om te relaxen (veel te lang geleden). Eerst een lekker ontbijtje in het pannekoekenhuis, dan een strandwandeling (met een fikse regenbui op ons bolleke) en dan weer wat boterhammetjes op de camping. Namiddag waren we precies uitgelaten kinderen; we gingen naar het strand. Hup hup onze bikini (of zwembroek) aan doen en een frisse duik in de oceaan. Het water was heerlijk van temperatuur maar wat wild. Van zwemmen kwam er dan ook niet veel in huis. Het enige wat we konden doen was onder of boven de hoge golven duiken en je dan laten meeslepen. Anne gaf het na 10 minuten al op, maar Stefan heeft het toch ruim 3 kwartier volgehouden! Helemaal buiten adem kwam hij dan ook uit het water. Toen de zon alweer stilletjes verdween vonden we het tijd om onze surfles voor de dag erna nu eens te gaan vastleggen. Eerst nog wat lekker gaan eten, nog wat rondkuieren in het gezellig badplaatsje en dan vlug ons bedje in want morgen moesten we fris zijn natuurlijk!

    Donderdag ’s morgens stonden we (vol nieuwsgierigheid en een beetje zenuwen) uitgerust met dezelfde bloesjes en dezelfde surfplanken (behalve Anne, die had een blauwe) op het strand. Eerst wat stretchen, dan wat uitleg en hopla we mochten het water in. How jong, hoe zwaar was dat. Anne kreeg amper die plank van de grond en dan moest je die nog meesleuren tot je met je middel in het water stond. En eer je daar was, was je je plank al 3 keer verloren door de sterke golven. Eerste oefening: over de golven gaan en op de plank met de golven mee terug naar het strand drijven. Klinkt gemakkelijk en eigenlijk was het dat ook wel. Tweede oefening: draaien in de golven (nog altijd al liggend wel te verstaan). Al iets moeilijker maar het is ons toch een aantal keren gelukt. Na deze oefening was iedereen bekaf. Je moet zo hard tegen de golven in gaan en dan die plank meesleuren. Is echt een “Total body workout”! Dan eindelijk de derde oefening: leren rechtstaan op onze surfplank. Anne zag dit niet echt gebeuren. Alles deed al zoveel pijn en met zwakke polsen en een spierscheur is rechtspringen op zo’n plank, in de golven, niet echt haalbaar. Fout gedacht dus want het is haar toch 2 keer gelukt. Dat lijkt weinig maar enkel Stefan deed stukken beter. De anderen waren net zo vermoeid en gingen zelfs een paar keer aan de kant zitten. Maar daar was bij ons geen sprake van. De les duurde 2 uur en die 2 uur wilden we in het water doorbrengen. Dat gevoel van rechtstaan op die plank is onbeschrijflijk! Met spijt in ons hart maar met opgeluchte armpjes en beentjes namen we afscheid van onze plank en het water. Een heel toffe ervaring, een super sport maar ohzo vermoeiend! Heel fijn was ook dat er een fotograaf aan de kant stond zodat we toch een paar leuke kiekjes hadden (voor de mensen die ons niet zouden geloven op ons woord).

    De rest van de dag hebben we eigenlijk gewoon op de camping doorgebracht. Eten maken, rusten, Anne naar de kapper (en niet zomaar eventjes naar de kapper! Ze heeft zich goed in de watten laten leggen. Aan jullie natuurlijk om een oordeel te vellen over het eindresultaat.) Wij zijn er in ieder geval te vrede over.

    Morgen moeten we alweer verder rijden Brisbane en de campervan terug binnenbrengen
    .

    Op naar de volgende uitdaging!

    17-02-2011 om 13:12 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 23


    Een echte postkaart: een reuzecruiseschip voor het Operahouse in Sydney


    The Harbour Bridge


    Kleurrijk bezoek in de ochtend


    Old Government House


    Mmmmmm


    Pelikanen


    Koala-ziekenhuis


    Grote kangoeroes!


    Nimbin


    Stefan, zeer stabiel


    Anne, iets minder stabiel

    17-02-2011 om 13:10 geschreven door Stefan en Anne  


    07-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 tot 7 februari 2011

    Alweer meer dan een week geleden sinds de laatste update, maar betaalbaar en snel internet is in Australië bijna even moeilijk te vinden als een kangoeroe in België…

    Maandag weer onderweg van Eden naar Wilson Promontory National Park. Hier zouden kangoeroes, emoes, koala’s en wombats zitten. We waren benieuwd. En ja hoor, zo gauw we het park binnen reden spotten we onze eerste kangoeroe van de dag. Geweldig gewoon hoe die zich voortbewegen. Die kunnen dus niet gewoon wandelen, die moeten altijd springen, zo grappig. Een aantal emoe’s en wombats waren ook van de partij. Een koala hadden we spijtig genoeg nog niet gezien. We moesten overnachten in Tidal River. Dit was de enige kampplaats in heel het park maar dat was natuurlijk geen minpunt.

    Dinsdag heerlijk wakker worden met de zon op ons busje, pffft wat was het wel al warm. Ideaal dan ook om Norman Beach eens te verkennen.  Wat ze daarvan schrijven is allemaal niet overdreven. Dit is het mooiste strand wat we ooit gezien hebben. Zo proper zand, zo helder water met allemaal baaitjes zodat je gewoon door het water kon waden naar de overkant om daar tussen de rotsen een schaduwplekje te bemachtigen. Heerlijk!!  Maar voor ons was het alweer tijd om door te rijden. We wilden in Phillip Island geraken om daar deze ‘s avonds de Pinguin parade bij te wonen. Uiteindelijk bleek er op dat eiland nog wel meer te zien. Zoals “the Nobbies”, rotsen waar zeeleeuwen wonen, mooie stranden, leuke dorpjes, enfin, we kregen onze avond goed vol. Om 20u was het dan afwachten tot de pinguins uit het water zouden komen om op land hun jongen eten te geven. Om 21u kwam de eerste uit het water gewaggeld. Wat een gek zicht en zo snel dat die zijn. Toen het bijna 22 uur was, hadden we de meeste toch wel gehad (een kleine 500) en gingen we wat meer op land kijken hoe ze nu echt tot aan hun jongen geraken. En geloof het of niet, je kan daar gewoon langs de pinguins wandelen. Overal langs de weg zijn kleine grotjes waar de baby’tjes inzitten. De ouders waggelen tot wel anderhalve kilometer landinwaarts om hun jongen te zoeken. Geweldig gewoon. Spijtig genoeg (maar misschien ook gelukkig) is het bezoek hieraan streng gereglementeerd en mag je dus ook absoluut geen foto’s nemen. Pech voor jullie, maar wij hebben het toch maar gezien. Zeer voldaan vielen we dan ook in slaap.

    Woensdag morgen was Anne helemaal in haar nopjes want vandaag gingen we naar het Koala Conservation Centre. Joepieeeeeee!!! Het is niet zo dat dit gevangen koala’s zijn. Dit is gewoon een observatie centrum waar ze koala’s (jawel) observeren . Het is ferm zoeken voor je zo’n schattig beestje in de boom ziet hangen, maar eens als je ze ziet, is het fantastisch. Zo pluizig en schattig. Het zijn eigenlijk dikke, kleine luizakjes. Die slapen 20 tot 23 uur per dag! Wat een leven!
    Na toch alweer een aantal honderden foto’s was het tijd voor onze volgende stop, Churchill Island. Een klein schiereilandje met een plaatselijke boerderij waar ze het leven van honderd jaar geleden nog in leven houden. Mooi met al die beestjes maar lang zijn we niet blijven hangen. We wilden nog in de buurt van Melbourne geraken. St Kilda was de geplande stopplaats maar door het niet vinden van een camping moesten we wel doorrijden. Dan maar naar Williamstown.

    Van hieruit konden we donderdag de trein nemen tot in Melbourne centrum. Ahwel, dit is nu ook eens een aan te raden stad. Misschien dat de Disney-tentoonstelling hier Anne haar visie wat rooskleuriger gemaakt heeft maar desalniettemin heerste er een heel leuke sfeer en waren er mooie gebouwen tussen veel groen en veel water. Heel bekend is Federation Square met zijn futuristische gebouwen, maar wandel je 5 minuten verder dan kom je aan het water waar veel roeiers actief zijn. Iets verder liggen dan weer de grote tennisstadia (waar ons Kim dus gewonnen heeft).

    Na lang twijfelen over onze route besloten we de dag erna toch voor de Great Ocean Road te gaan. Dan hadden we tenminste alles in het zuiden gedaan. De Great Ocean Road is niet meer dan dat de naam zegt: een weg (300km), langs de oceaan met dus prachtige uitzichten en mooie stadjes zoals Lorne, Apollo Bay en niet te vergeten Princetown waar prachtige stenen rotsen uit het water lijken te verrijzen. Ze noemen ze niet voor niets de “12 Apostles”. Wel opletten als je een foto wil maken, want de golven komen makkelijk (onverwachts) tot aan je navel (hé Stefan?). Op deze weg hebben we zelfs koala’s in het wild gespot.
    In het stadje aan het einde van de Great Ocean Road, Warranbool, hebben wij weer een camping gezocht en ons gauw in ons comfi bedje gelegd.

    Zaterdag wilden we in eerste instantie terug naar Melbourne maar door het slechte weer (wegen waren overstroomd en dus ook gesloten in en rond Melbourne) besloten we via Ballarat naar Albury te rijden om daar dan zondag door te rijden naar Canberra. In Albury zijn we niet geraakt door de regen alweer. We zijn dan maar gestopt in Benalla om te overnachten in afwachting van een 2de storm die deze nacht over ons zou waaien.

    Zondagmorgen, wakker worden en alles was terug droog, wat een opluchting. Die 2de storm had ons dus niet getroffen. Dan maar gauw proberen door de rijden naar Canberra. Alhoewel we vreesden dat we daar ook vandaag niet aan zouden komen. Deze keer niet door het slechte weer maar door de nationale parken waar we toch wilden proberen door te rijden. Ik zeg wel proberen want wij mogen enkel rijden op verharde wegen en zo gauw je van de Highway afrijdt zijn het veel onverharde wegen. Blijkbaar werd dat niet ons enige oponthoud, ook weer mooie uitzichten van het Australische binnenland en wat beestjes zorgden ervoor dat we zouden overnachten in Cooma, ongeveer 100 km ten zuiden van Canberra.

    Maandag morgen was het dus weer vroeg op en in één ruk door naar Canberra deze keer. Deze stad is mooi om door te rijden en een stop te maken aan het Parlement House maar meer dan ook niet. Café’s, restaurants, … dat hebben ze hier niet. Zoals jullie wel weten is deze stad gebouwd naar aanleiding van een ruzie tussen Melbourne en Sydney. Ze konden het maar niet eens worden over wie de hoofdstad van Australië zou worden. Als compromis hebben ze dan een hele nieuwe stad gebouwd. Wat dus ook wel inhoudt dat hier alleen zakenmensen zitten. We konden misschien vandaag dan nog wel in Sydney geraken. Jaja, ondertussen zitten we op een camping ten noorden van Sydney. Morgen allereerst maar eens een goed stadsplan zien te bemachtigen en dan dringend onze visa voor Indië in orde gaan maken.

    07-02-2011 om 12:34 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 22

    Voor de eerste keer een echte koala!


    Wombat en 2 kangoeroes


    The Nobbies


    Wallaby


    Melbourne


    12 Apostles


    Australisch achterland


    Parlement House in Canberra


    Koala in het wild

    07-02-2011 om 12:31 geschreven door Stefan en Anne  


    31-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van 24 tot 31 januari 2011

    Hello, hello mates!

     

    Jaja, we zijn weer een continent verder. Even terug van het begin.
     

    Ons weekend hadden we dus doorgebracht in Montevideo (Uruguay). Eerlijk gezegd hebben we niet veel meer gedaan dan slapen, eten en in de zon liggen. Met als gevolg een redelijk rood velleke (vooral voor Stefan). Maar dat namen we er wel bij.

     

    Dinsdag hebben we nog even rondgetaffeld in Buenos Aires voor de allerlaatste indrukken en etentjes.

     

    Woensdag hadden we dan onze 14 uur durende vlucht naar Sydney. Gelukkig viel dit reuze mee. We kregen enorm VEEEEEL eten (lunch, dinner, snacks, magnum, appel,...)
    We hadden wel niets geslapen omdat we 's avonds Sydney tijd zouden aankomen en we dachten dan niet meer te kunnen slapen.
    De eerste nacht hadden we een formule 1 hotel gereserveerd (zo van die goedkope, maar toch 100 dollar!!) kortbij de luchthaven. We lagen nog niet neer of we waren al weg natuurlijk. 

    Om 4 uur waren we spijtig genoeg alweer wakker (Jetlag). We zijn rond 8 uur dan ook maar opgestaan, gauw ontbijten om dan vol spanning onze mobilhome te gaan afhalen. Dat viel uiteindelijk ook wel mee. Hij is wel oud maar het is een "Hi top campervan", wat inhoudt dat het eigenlijk voor 3 personen is en aangezien het 3de bed boven is, hebben we plaats om recht te staan. Wat toch wel handig is als we moeten koken. Voor de rest hebben we een microgolf, gasvuur, lavabo en kastjes genoeg. Onze zetels en tafel kunnen we ombouwen tot bed. We hadden de eerste dag al besloten om het bed niet meer op te ruimen omdat we toch nog stoeltjes en een tafel hebben om buiten te eten en wij met dit prachtige weer niet van plan zijn binnen veel vuil te maken.
    We zijn de eerste dag al direct uit Sydney gereden, richting het zuiden. Wat buiten de verwachting om ook weer goed ging, ook al is het links rijden met het daarbijhorende links een rondpunt oprijden, toch zeer gek.

    In Wollongong zijn we gestopt om onze eerste nacht door te brengen. Na een eerste zelfgemaakte maaltijd vielen we algauw in slaap.

     

    Om 6 uur zaterdagmorgen waren we allebei weer wakker (nog altijd jetlag). Na douchen en nog wat opruimen kwam onze vriendelijke buurman ons een schoteltje garnalen brengen. Hij was vrijdagavond iets na ons aangekomen en zei, terwijl wij aan het eten waar: "I'll bring you some fresh prawns mate..." Jaja, dachten wij, dat zal wel. Maar het was dus waar. Ze waren die 's nachts gaan vangen en hadden deze 's morgens klaargemaakt. Heerlijk natuurlijk om dit buiten in het eerste zonnetje op te eten (wat veel prulwerk voor Stefan dus had Anne het hele bord voor haar alleen).
    We besloten 's morgens alweer door te rijden. We namen deze keer de "beachroad". Echt prachtig om hier te rijden. Stralende blauwe hemel, hagelwitte stranden, zuivere, blauwe zee, ongelooflijk. Zo ver we konden zien, stranden, rotsen, zand en eigenlijk niet veel mensen. Zeer verleidelijk om daar te gaan liggen maar we moesten verder. We wilden zo snel mogelijk in het zuiden geraken om daarna op ons gemak terug naar het noorden op te rijden. In Pebbly beach moesten we wel stoppen. Hier zouden we onze eerste levende kangoeroe zien (langs de weg al enkele dode gezien, en dat waren geen kleintjes). Na een korte wandeling kwamen we ze opeens tegen. Een hele kolonie, kleintjes, grote,... en we konden zoooo kortbij komen. Geweldig gewoon om die te zien springen. Dat zie je natuurlijk nergens anders. Voor de rest vonden we het eigenlijk maar lelijke beesten met hun veel te lange poten en veel te lange en sterke staart. Ze schijnen ook echt agressief te zijn. De vogels waren hier wel echt prachtig met hele felle kleuren!
    Na toch wel weer een honderdtal foto's was het tijd om verder te gaan. In Batemans bay besloten we te eten en voor het slapen gaan konden we het natuurlijk niet laten om aan één van de vaste kampeerders (met TV) te vragen hoe ons Kim ervoor stond. Ze was duidelijk aan het winnen dus konden we met een gerust hart gaan slapen. En geloof het of niet, ook hier viel de nacht weer super mee. Stil dat het op zo'n camping kan zijn, heeeeerlijk.


    Na een simpel ontbijtje van boterhammekes met choco zetten we zondag onze reis verder richting Eden. We zijn nog gestopt in Long beach en Naroomi, maar we zijn nergens echt lang gebleven. Het is overal even prachtig maar het blijven gewoon stranden natuurlijk. En aangezien Stefan zijn velleke nog niet bekomen is van de vorige zon is het nog even wachten voor ons om in de zon te gaan liggen.
    Onze zondagavond en nacht hebben we dus in Eden doorgebracht. Weeral in een super stille en zeer propere camping. Alleen spaghetti koken duurt wat langer als we gewoon zijn .

     
    Maandag hadden we een lange dag voor de boeg. We wilden bijna 600 km overbruggen langs de kustlijn tot in Foster (ten Zuiden van Melbourne). Op dit moment zijn we daar nog een 200 km van verwijderd. We hopen daar tegen de vroege avond aan te komen zodat we hier het Nationale Park nog kunnen bezoeken. Want naar het schijnt komen hier de lokale beestjes bij schemering naar buiten. Hopelijk kunnen we jullie daar de volgende keer meer over vertellen.

     

    See you again soon, mate!

    31-01-2011 om 07:28 geschreven door Stefan en Anne  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's deel 21


    Het eerste avondmaal


    Het eerste ontbijt (toch eentje geproefd)


    Hagelwitte stranden


    Kleurrijk en romantisch


    Pebbly Beach




    Zoek Skippy


    Op weg naar een frisse duik?


    Narooma

    31-01-2011 om 07:25 geschreven door Stefan en Anne  


    26-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wist je datjes Argentinië en Uruguay
    Wist je dat:

    - Argentinië ongeveer 90 keer zo groot is als België en er ongeveer 4 keer meer mensen wonen.
    - Argentinië hiermee ook het grootst Spaans sprekende land ter wereld is.
    - Uruguay ongeveer 6 keer zo groot is als België en er maar 3,4 miljoen mensen wonen (in België zijn het er ongeveer 10 miljoen).
    - Uruguay na Suriname het kleinste Zuid-Amerikaanse land is.
    - Uruguay het Zwitserland van Zuid-Amerika wordt genoemd (vrije politieke en werkomstandigheden)
    - ze in beide landen leven volgens de Spaanse stijl, nl. laat ontbijten, laat eten ('s avonds pas na 22u) maar dat ze wel geen siësta houden (geen idee hoe ze dat volhouden).
    - ze in Buenos Aires hun vuilniszakken in de late namiddag/'s avonds buiten zetten maar dat clochards of armen deze gewoon aan flarden scheuren om iets bruik- of eetbaars te vinden? Een laatavond wandeling is dus niet altijd een tof verzetje.
    - Casa Rosada (waar Evita op het balkon voor haar volk sprak) geverfd is met witte verf en runderenbloed (zo vertelt de mythe).
    - ze in beide landen de peso als betaalmiddel gebruiken maar dat de wisselkoers wel heel erg verschilt (Uruguya is delen door 25 en Argentinië door 5) en dat het teken hetzelfde is en dat dat ook nog eens het gewone dollarteken is (kan soms verwarrend zijn).
    - ze in Argentinië geen wisselgeld meer hebben en je daarom soms gratis de metro mag nemen.
    - ze hier nu ook solden hebben (zomer solden wel te verstaan).
    - Anne in elk bewegend voertuig in slaap valt maar dat een bed te moeilijk is.
    - Stefan volledig verbrand was, van kop tot teen, slechts 10 cm (van zijn broek wel te verstaan) was/ is nog spierwit.
    - ze in Buenos Aires de breedste straat ter wereld hebben.
    - de politie je hier soms tegenhoudt om te zeggen dat je beter hier afslaat of de bus neemt omdat het verderop wat gevaarlijk wordt.
    - ze op Plaza de Mayo wel elke dag voor iets betogen.
    - de lichten en richtingaanwijzers van de auto hier maar als sieraad dienen.
    - je als voetganger geen voorrang hebt, ook al is het groen.
    - Anne die regel al een paar keer probeerde aan haar laars te lappen maar dat de auto's toch wonnen.
    - ze hier bruiswater bij hun koffie doen.
    - ze hier 7up of Cola bij hun rode wijn doen (en dat dat niet eens zo slecht is).
    - onze taxichauffeur in Buenos Aires niet alleen Engels kon maar ook nog eens in een bandje speelde, genaamd "Las Puertas". wat zoveel wilt zeggen als "The Doors" (een coverbandje natuurlijk).
    - veel coverbandjes hier gewoon de originele bandnaam aanpassen. Zo kom je dus ook op "Los Beatlos"!
    - als je Spaans kan je het hier nog moeilijk hebt om de mensen te begrijpen en zij jou. Ze hebben hier hun eigen taal ontwikkeld, met compleet andere woorden en veel Italiaanse invloeden.
    - Je hier gewoon onze automerken tegenkomt maar dat de modellen dikwijls anders genoemd zijn. Een Volkswagen Golf blijft hetzelfde maar een Polo wordt dan een Gol.
    - als het hier regent, het maar even duurt maar de straten direct blank staan en de mensen dan ook gewoon hun schoenen uit doen!!
    - we benieuwd zijn of we Australië gaan binnen mogen met onze nieuwe paspoorten.
    - wij ons niet kunnen voorstellen dat wij hier niet meer naartoe komen!

    Argentina, we love and we hope to see you soon!
    Australia, here we come!

    26-01-2011 om 05:30 geschreven door Stefan en Anne  


    23-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17 januari tot 23 januari 2011
    Na het rustgevende natuurwonder van de watervallen was het weer tijd om het stadsleven in te duiken. Deze keer wilden we wat meer ontdekken van de regio rond Buenos Aires.

    Maar eerst gingen we nog eens naar de begraafplaats van Recoleta omdat we daar vorige keer geen foto’s getrokken hadden (fototoestel gestolen onderweg, remember…).

    Dinsdag besloten we dan eindelijk naar Tigre te gaan. Dit klein dorpje is volledig gebouwd rond de delta van de Rio de la Plata. Heel moeilijk te vatten maar hier lopen wel honderd kleine waterwegjes langs, achter, voor, onder ieder huisje. De meeste mensen hebben hier een bootje ipv een auto. Zeer leuk was dan ook ons boottochtje op één van de vele kanaaltjes.

    Woensdag gingen we de iets ruigere toer op. We zouden een estancia bezoeken. Eerst een klein woordje uitleg. Een estancia is een soort plaatselijke “boerderij”, te vergelijken met een Amerikaanse ranch. Zo gauw je buiten de steden komt in Argentinië leven nog heel wat mensen zo. Zij worden “gaucho’s” genoemd. We hadden spijtig genoeg geen slechtere dag kunnen uitkiezen, regen, regen, regen. Ons programma moest dan ook aangepast worden. De buitenactiviteiten werden verschoven naar de namiddag en onze lunch werd iets vroeger geserveerd.  Geen probleem natuurlijk, een barbecue’ke kan er altijd in ! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gaucho’s om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!

    Zeer tof ook weer om nieuwe mensen te leren kennen en om toch nog eens begrepen te worden. We hadden namelijk contact gelegd met een Canadees koppel uit Quebec. Fijn om nog eens Frans te kunnen spreken. Wel gek om te horen dat hun Frans toch zoooo verschilt.

    ’s Avonds was het dan alweer tijd om de valiezen te pakken. Maar niet getreurd, binnen 4 dagen zijn we hier weer terug.

    Donderdag moesten we de boot op richting Colonia del Sacramento (een Portugees koloniaal stadje in Uruguay, slechts 3 uurtjes met de ferry van Buenos Aires). Daar aangekomen viel onze mond open. Wat een heerlijk stadje! Kleine straatjes, leuke terrasjes, lekkere tapas maar vooral rust. We voelden ons net God in Frankrijk. ’s Avonds besloten we onze eigen weg te gaan. Anne bleef in de hostel om pizza te eten met de andere gasten terwijl Stefan een goed stukje vlees ging zoeken in het stadje. Vroeg slapen zat er dan ook niet in (is ook niet mogelijk in een hostel in Zuid-Amerika, omdat de mensen zo laat eten is het algauw 1 of 2 uur eer ze hun bed inkruipen).
    Gelukkig was het ’s morgens verrassend stil en konden we toch wat uitslapen. Na nog een korte wandeling en wat van de zon genieten in het oude stadje, sprongen we weer de bus op richting Montevideo (de hoofdstad van Uruguay). Maar Colonia, niet getreurd, het zal moeilijk zijn om jou te overtreffen!

    Montevideo maakte tot nog toe niet zo’n indruk. Het oude stadscentrum bleek een autovrije winkelstraat, niet echt historisch dus. Daarbij kwam nog dat die winkels zelfs op zaterdag gesloten zijn, en de stad er nogal verlaten bij lag. We zijn dus bijna verplicht onze zondagnamiddag op het strand door te brengen

    23-01-2011 om 15:21 geschreven door Stefan en Anne  




    >

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs