Het lang verwachte Singapore, daar kwamen we donderdagavond aan. We waren in de wolken: chic hotel, lekker warm, mooie stad! Het kon niet op. Wat ons wel direct op viel was dat ze hier ook weer links rijden maar vooral dat het niet te vergelijken is met de (weinige) Aziatische landen die wij al gezien hebben. Qua verkeer, vervoer, drukte dan. Zeer weinig getoeter en de de auto's zijn echt dikke bakken, Porsches, Maserati, Rolls Roys,... noem het maar. Zelfs de taxi's zijn dikwijls nieuwe mercedese met zelfs een TV scherm in hun zonneklep!
Vrijdag besloten we er al direct in te vliegen en daarvoor was het overheerlijke ontbijt wel nodig. Eerst het citycenter verkennen, met zijn hoge hotels, mooie onderhouden pleintjes en stoepen, om daarna door te wandelen naar Chinatown. Hier vonden we wat we verwachtten. Drukte, mooie tempels, gezellige winkeltjes,... Het was super! Omdat de temperatuur hier altijd redelijk hoog is en de vochtigheidsgraad ook, is het moeilijk om je de hele dag buiten te begeven. Rond 16u moesten ook wij toegeven aan de hitte en verkoeling zoeken bij onze "rooftop" pool! Na nog wat geregel in verband met onze Bali reis (die eigenlijk de dag erna al zou beginnen) was het snel tijd voor het avondeten. Jullie raden het nooit maar ze hebben hier één Belgische Brasserie waar wij bitterballen, mossen en (hoe kan het ook anders) videe bestelde. Na nog een Kriekje en een Stella kon onze avond al lang niet meer stuk! Overheerlijk was het!
Zaterdag moesten we alweer het vliegtuig op. Eerst nog wat profiteren van de Singapoorse zon aan het zwembad, dan gauw iets eten, vliegtuig in en twee uur later stonden we alweer op onze laatste vakantiebestemmming, Bali! Hier was het weer het Azië zoals wij het kennen, druk, hitte, getoeter,... en afdingen natuurlijk. Gelukkig zijn we daar al wat behendiger in geworden en voor een prijsje van niks zaten we dan ook al gauw onze taxi naar Sanur, waar we doodop in onze hotelkamer in slaap vielen.
Zondag waren we nog wat moe van het reizen (en het slechte slapen) maar gingen toch al vroeg op pad want we moesten op zoek naar een nieuw hotel. Gelukkig lag iets verder in de straat ééntje dat ons aanstond en na de verhuis van de valiezen en een pannekoek ontbijtje waren we alweer klaar om deze plaats te verkennen. Aangezien we morgen hier al zouden vertrekken deden we vandaag dan maar een lange wandeling langs de honderden resorten, strandjes, restaurantjes,... Om dan 's avonds te genieten van een lekkere Italiaanse avond. Alleen spijtig dat je hier als niet-roker in een apart kotje gestoken wordt.
Maandag 21 maart, de lente begint en een heeeeeeeeeeeel gelukkige verjaardag gewenst aan kleine zus Tine! Maak er een leuk feestje van maar hou wat energie voor als we terug zijn hé!!! Deze morgen stond onze persoonlijke taxi ons al op te wachten. Onze stop was Amed, waar Anne haar vroegere schoolvriend Tom (die hier tegenwoordig woont en werkt als duikinstructeur) nog eens zou zien. Het mocht dan maar 65 km verder zijn, de taxi deed er toch ruim twee uur over. Om 10uur stonden we aan de receptie en liepen we Tom al tegen het lijf. Het was een tof weerzien met langs beide kanten veel verhalen te vertellen. Maar dat kon later nog wel. Eerst nam Tom ons mee snorkelen. Slechts meters van het hotel ontdekten wij de wondere onderwater wereld. We hadden moeite om niet bij iedere vis "oh's" of "ah's" uit te roepen. Dit was een onbekende wereld voor ons en het was prachtig. We hadden de smaak dan ook al gauw te pakken en huurden zo vlug we in het hotel waren, direct nog eens de snorkels om voor het zwembad, in de oceaan nog eens te gaan kijken. Ongelooflijk gewoon! Ook hier kwamen we tot het besef dat we nog lang niet alles van moeder natuur gezien hadden! Moe maar zeer voldaan deden we 's avonds onze oogjes weer dicht.
Dinsdag had Tom ons een uitstapje geregeld (hij is niet alleen duikinstructeur maar manusje van alles). We vertrokken richting Lempuyang waar we na een fikse wandeling (in de nog steeds plakkerige hitte) konden genieten van een mooie Hindoe tempel, waar toevallig ook net een ceremonie bezig was! Heel tof om dat eens te mogen meemaken. Daarna weer steil naar beneden om onze tocht verder te zetten naar Tirta Gangag. Dit is het waterpaleis dat de laatste koning in 1942 heeft laten bouwen. Wederom vonden we prachtige gebouwen, mooie fonteinen. Gek om te zien dat hier nog altijd mensen komen zwemmen en zelfs douchen. Onze lunch werd ons geserveerd op "White Sand beach", veel uitleg is hier niet bij nodig. Wel nog even vermelden dat je dit niet kan vergelijken met de alom bekende stranden in bijvoorbeeld Spanje. Hier staan op het zand een 5 tal kraampjes die ligzetels en plaatselijke specialiteiten verkopen. Meer is er niet. De weg ernaartoe is ook alleen te doen met een 4x4 of te voet (maar daar trekken ze hun hier niets van aan, wij gingen er gewoon door met het busje)! Tegen 16uur waren we alweer terug in ons hotel en konden we nog even genieten van het zwembad alvorens een typische maaltijd te nuttigen. Gisteren had Anne Thaïs geprobeerd, vandaag was Indonesisch aan de beurt. Beide hadden hetzelfde kenmerk, pikant, pikant, pikant! Gelukkig had Tom daar de oplossing voor. Een Balinese pannekoek met vanille ijs. En hoe geweldig was dat! Groene pannekoeken met kokosnoot en bruine suiker. Moest Anne kunnen koken, ze zou het recept gevraagt hebben . Na nog wat info voor morgen na te vragen was het ook hier alweer bedtijd.
Woensdag werden we vol zenuwen wakker want vandaag zouden we gaan duiken! Met toch de nodige kriebels maar met veel vertrouwen in Tom, kropen we eerst in onze pakken en daarna in het zwembad waar we wat theorie kregen en een aantal oefeningen (ademhalings- en bewegingsoefeningen). Er kwam toch wat meer bij kijken dan gewoon een plonske te maken. In de namiddag konden we aan het echte werk beginnen. Met een klein hartje en grote vinnen aan onze voeten maakten we voorzichtig onze eerste stappen in de onderwater wereld. En "Oh my God", geweldig, fantastisch, ongelooflijk! We krijgen het niet uitgelegd hoe wonderbaarlijk het wel was. De vissen, de kleuren, de koralen en allemaal zo kortbij. Toen we na een klein uurtje uit het water klauterden (wat niet zo simpel is met zwemvliezen, een gewichtsgordel en duikflessen) was het eerste wat we zeiden: "Tom, boek al maar direct terug een "dive" voor morgen". Dit moet eigenlijk iedereen in zijn leven eens gezien en gedaan hebben!
Donderdag was Anne al vroeg wakker. Geen idee of het door de zenuwen kwam, de schrik of de nieuwsgierigheid. Stipt om 8uur stonden we dan ook al klaar aan de "Diveshop" van de "Bali Reef Divers". Na een half uurtje met het busje kwamen we aan in Tulamben waar wij normaal naar een groot wrak gingen duiken. Tom had blijkbaar andere plannen. Hij wou Anne afhelpen van haar panische angst voor... jawel haaien... En ja, hoe doe je dat het beste... door ze ermee te confronteren. Hopla wij gingen dus gewoon op zoek naar haaien! Met een nog kleiner hartje als gisteren doken we de oceaan in waar we, na nog geen minuut, al een haai tegenkwamen (gelukkig in de verte). Iets daarna kwam het tweede exemplaar al aangezwommen en de derde had Anne zelfs pas gezien toen hij vlakbij ons was. Redelijk impressionant zo'n haai, maar er zijn nog zoveel mooiere dingen in de zee dat Anne helemaal niet bij haar angst stilstond. Doel bereikt dus, nu op naar het wrak, de USS Liberty (een 2de wereldoorlogsschip van 125 meter lang). Het was prachtig om daar tussen te kunnen zwemmen en weeral overal zoveel vissen en zo kleurrijk. We kwamen zelfs een grote Barracuda tegen en Nemo'tjes, zeesterren,... Spijtig genoeg kan je niet eeuwig onder water blijven en werd het voor ons ook tijd om naar het hotel terug te keren. We geraakten er maar niet over uitgepraat. We hadden net tot 19 meter diep gedoken! Het getoet in de oren en de vermoeide benen namen we er graag bij. Nog eens een heeeeeeeeeeeeel dikke merci aan Tom, niet alleen voor deze ervaring, maar voor alles zo te regelen en al zeer zeker voor de prachtige foto's!!! Thanks mate!
. Na nog wat info voor morgen na te vragen was het ook hier alweer bedtijd.
