Dinsdag dus eindelijk nog eens een actieve dag in Rotorua. Eerst de gondola rit naar boven met 2 luge rides naar beneden. Wat is een luge ride? Eigenlijk een soort “bobslee” op een speciaal aangelegd parcours constant naar beneden, waardoor je natuurlijk wel wat snelheid hebt. Dit parcours was helemaal aangelegd in en rond de hoogste top van Rotorua wat prachtige uitzichten opleverde. Hierna vlug iets eten en weer verder naar een schapenboerderij. Tof al die uitleg over de 19 verschillende soorten schapen en het live meemaken van het scheren. Anne haar dag was al helemaal geslaagd toen zij een lammetje van 2 weken oud met het flesje zijn melk mocht geven. Ze kreeg er zelfs tranen van in haar ogen. Na nog wat met de lammetjes te hebben gespeeld en de hondentraining te hebben bijgewoond was het toch ook weer tijd om verder te gaan. Aan Blue Lake zou het tof vertoeven zijn, dus daar stopten we voor wat normaal een 1u durende wandeling zou zijn. Wij maakten er natuurlijk weer 2 uur van. Ik weet niet of dit lag aan het heerlijke zonnetje of aan de iets wat foute navigatie .
Veel tijd om een camping te vinden was er dan niet meer. Gelukkig vonden we net voorbij Te Puke (de hoofdstad van de kiwiteelt) een goedkope slaapplaats.

Woensdag was het, zoals meestal, alweer niet heel vroeg toen wij uit de veren waren. Nu maar gauw richting Tauranga. Onze eerste stop was al direct een topper. Lekker een pannekoekje of een ijsje eten op het terras met links zicht op Mount Maunganui en rechts de oceaan. Spijtig genoeg hadden we nog wat kilometers voor de boeg dus lang van het zonnetje genieten zat er niet in. Toch kwamen we vroeger dan verwacht aan in Hahei zodat we ons hier wel nog een uurtje op het strand konden neervleien. Daarna een heerlijke spaghetti klaargemaakt met de daarbijhorende bekende Sauvignon wijn van de Marlborough streek in Nieuw-Zeeland. Dan afwassen, bedje maken en hup, de dag was alweer om.

Aangezien we via mail vernomen hadden dat we donderdag bij onze Nieuw-Zeelandse vriendin Kirsty (die we hadden leren kennen tijdens de Incatrail in Peru) konden langsgaan, besloten we ’s morgens rond het Coromandel schiereiland te rijden om dan tegen 16u op de boerderij in Te Ahora aan te komen. We hadden een super avond dankzij Kirsty en haar ouders. Veel te weten gekomen, koeien gemolken, zij zeer verwonderd over onze Belgische verhalen (zoals bvb. geen regering) maar we hadden vooral genoten van de overheerlijke barbecue! Dat was nog eens lang geleden.
Met enkele toffe sight seeing tips trokken we laat op de avond weer naar de camping.

Vrijdag besloten we direct wat van die tips in werkelijkheid om te zetten en begonnen we aan een wandeling op de berg van Te Ahora alvorens we weer terug reden naar Whangamatta voor de lunch. Omdat we ons 2 dagen geleden zo geamuseerd hadden in Hahei, was dat ook vandaag weer onze laatste stop. We namen weer dezelfde camping (op aanraden van Stefan, maar zijn Duitse vriendinnen waren toch al weg ). Eindelijk waren we nog eens vroeg en konden we dus nog de hele middag genieten van het heerlijke zonnetje, het strand, de zee, een goed boek en een glaasje L&P (een wereldberoemd drankje in Nieuw-Zeeland). Omdat het hier toch ook alweer herfst was, begon het ’s avonds toch vlug frisser te worden. Na alweer een lekkere, zelfbereide maaltijd en het bekijken van onze leuke, zelfgemaakte filmpjes was het dan ook weer bedtijd.

Aangezien we vrijdagavond in de krant gelezen hadden dat het rugbyseizoen zaterdag opnieuw van start zou gaan, vonden wij dit een ideale gelegenheid om deze sport (belangrijkste sport in Nieuw-Zeeland!) eens van dichtbij te bekijken. Dit hield wel in dat we in Auckland moesten geraken. Gelukkig is het Noordereiland niet al te groot en om 16u hadden we onze tickets dan ook al in onze handen. Nu gauw boodschappen doen, eten maken, ons klaarmaken en hup de bus op naar het stadion van de “Warriors”. Dit stadion is helemaal herbouwd speciaal voor de rugby wereldkampioenschappen die hier gehouden worden dit jaar in september. Het begon eigenlijk al direct slecht voor onze thuisploeg met al gauw een achterstand van 0-12. Leuk voor ons was het eigenlijk wel doordat er in ons vak veel supporters zaten van de tegenploeg (de Australische Parramatta Eels). Sfeer alom dus. In de tweede helft probeerden de Warriors, de Eels nog bij te halen maar verder dan 18-24 zijn ze toch nooit geraakt. Conclusie die wij maakten: spijtig van het verlies maar super toffe sfeer en een zeer hevige sport! Dat is nog eens iets anders als onze piskes van voetballers. Nog vol adrenaline maar toch doodmoe kropen we alweer onder de lakens.

Zondag is rustdag en eindelijk hadden wij nog eens een camping met internet dat niet na tien minuten uitviel. Even skypen met de familie was, na 3 weken, dan ook even noodzakelijk (voor hen meer als voor ons). Daarna op naar Auckland City. Men had ons verwittigd en men had gelijk. Deze stad stelt niets voor. Het enige wat wij hier zouden kunnen aanraden is een lekker restaurantje aan de haven met een heerlijke seafood pasta! Iets later op de middag begon de zon alweer weg te trekken en toen de eerste regendruppels vielen, besloten we toch maar weer naar onze camping te vertrekken om daar stilletjes aan onze valiezen te pakken. Dan weer lekker gegeten, ons dagboek bijgewerkt, even snel op internet en voila, de dag en de week zat er weer op.

Maandag was onze laatste dag in Nieuw-Zeeland, maar daarom geen rustdag. Er was nog zoveel wat we wilden zien, maar door tijdsgebrek en afstand waren we genoodzaakt keuzes te maken.  Dan maar naar Karekare Beach, waar de strandscènes van de film “The Piano” opgenomen zijn. Mooi, zeer mooi en zo verlaten. We voelden ons even alleen op de wereld. Het was de telefoon die ons terug in de werkelijkheid bracht met het super toffe nieuws dat de kleine Bram het daglicht gezien had. Een dikke proficiat aan de trotse ouders Ellen en Christophe! Alle drie stellen ze het goed!
Na toch even te moeten bekomen van deze emoties trokken we verder naar Muriwai Beach waar we een kolonie prachtige Jan-van-Gents konden bewonderen. Deze mooie en grote vogels hadden we nog nooit gezien. Hier bleven we misschien wat te lang genieten van het uitzicht waardoor we pas in de late namiddag in Orewa aankwamen. Er was nog tijd genoeg voor Stefan zijn geliefde strandwandeling (= jogging met bijhorende plons in het water) en Anne kon nog wat foto’s bekijken. Op onze laatste avond konden we niet anders dan nog eens te gaan eten. Lekker was het zeker maar hetgeen ons toch altijd blijft verbazen is de vriendelijkheid van de mensen hier. Daar kunnen wij, Europeanen, nog heel wat van opsteken. En zo eindigde ons Nieuw-Zeeland avontuur want dinsdag was er alleen nog maar tijd om in Auckland wat rond te rijden, het busje af te zetten en naar de luchthaven te vertrekken. ’s Avonds waren we alweer in Australië.

Woensdag genoten we nog wat van de zon in Sydney, nog wat shoppen en nog eentje naar de kapper en zo zat het avontuur Down Under er helemaal op… Nu op naar Azië en (het voor Anne langverwachte) Singapore!