Maar eerst gingen we nog eens naar de begraafplaats van Recoleta omdat we daar vorige keer geen foto’s getrokken hadden (fototoestel gestolen onderweg, remember…).

Dinsdag besloten we dan eindelijk naar Tigre te gaan. Dit klein dorpje is volledig gebouwd rond de delta van de Rio de la Plata. Heel moeilijk te vatten maar hier lopen wel honderd kleine waterwegjes langs, achter, voor, onder ieder huisje. De meeste mensen hebben hier een bootje ipv een auto. Zeer leuk was dan ook ons boottochtje op één van de vele kanaaltjes.

Woensdag gingen we de iets ruigere toer op. We zouden een estancia bezoeken. Eerst een klein woordje uitleg. Een estancia is een soort plaatselijke “boerderij”, te vergelijken met een Amerikaanse ranch. Zo gauw je buiten de steden komt in Argentinië leven nog heel wat mensen zo. Zij worden “gaucho’s” genoemd. We hadden spijtig genoeg geen slechtere dag kunnen uitkiezen, regen, regen, regen. Ons programma moest dan ook aangepast worden. De buitenactiviteiten werden verschoven naar de namiddag en onze lunch werd iets vroeger geserveerd.  Geen probleem natuurlijk, een barbecue’ke kan er altijd in ! Omdat wij niet zo shopachtige mensen zijn besloten we in de regen toch een tochtje per paard te maken. Zeer grappig, vooral voor Stefan omdat zijn paard nogal honger bleek te hebben en constant stopte om te eten. Hierna klaarde de hemel op en was het tijd voor de gaucho’s om hun kunnen te tonen. Manman, zo behendig met paarden omgaan, geweldig! Één van de vroegere gebruiken bestond erin in volle snelheid (met het paard) een stokje door een ring te steken en deze dan aan de plaatselijke schone te geven om haar ten huwelijk te vragen. De toeristische variant hiervan is dat Anne de ring (en een kus) van de gaucho kreeg en Stefan het paard moest kussen!

Zeer tof ook weer om nieuwe mensen te leren kennen en om toch nog eens begrepen te worden. We hadden namelijk contact gelegd met een Canadees koppel uit Quebec. Fijn om nog eens Frans te kunnen spreken. Wel gek om te horen dat hun Frans toch zoooo verschilt.

’s Avonds was het dan alweer tijd om de valiezen te pakken. Maar niet getreurd, binnen 4 dagen zijn we hier weer terug.

Donderdag moesten we de boot op richting Colonia del Sacramento (een Portugees koloniaal stadje in Uruguay, slechts 3 uurtjes met de ferry van Buenos Aires). Daar aangekomen viel onze mond open. Wat een heerlijk stadje! Kleine straatjes, leuke terrasjes, lekkere tapas maar vooral rust. We voelden ons net God in Frankrijk. ’s Avonds besloten we onze eigen weg te gaan. Anne bleef in de hostel om pizza te eten met de andere gasten terwijl Stefan een goed stukje vlees ging zoeken in het stadje. Vroeg slapen zat er dan ook niet in (is ook niet mogelijk in een hostel in Zuid-Amerika, omdat de mensen zo laat eten is het algauw 1 of 2 uur eer ze hun bed inkruipen).
Gelukkig was het ’s morgens verrassend stil en konden we toch wat uitslapen. Na nog een korte wandeling en wat van de zon genieten in het oude stadje, sprongen we weer de bus op richting Montevideo (de hoofdstad van Uruguay). Maar Colonia, niet getreurd, het zal moeilijk zijn om jou te overtreffen!

Montevideo maakte tot nog toe niet zo’n indruk. Het oude stadscentrum bleek een autovrije winkelstraat, niet echt historisch dus. Daarbij kwam nog dat die winkels zelfs op zaterdag gesloten zijn, en de stad er nogal verlaten bij lag. We zijn dus bijna verplicht onze zondagnamiddag op het strand door te brengen

"Time flies when you're having fun" dus hier is alweer een nieuwe update.

Woensdag waren we redelijk vroeg uit de veren want we moesten weer van hotel veranderen en wilden daarna die watervallen, waarvoor we bijna 18 uur in de bus gezeten hadden, toch eens gaan bekijken. Gelukkig liep alles vlot (taxi, bus, metro) en konden we rond de middag aan onze langverwachte wandeling naar de Iguazu Falls beginnen met als beloning op het einde een spectaculair zicht op de Argentijnse kant van watervallen. Prachtig gewoon, niet in woorden uit te drukken maar ook niet op foto vast te leggen. Niet alleen door de grootte en de hoogte maar ook vooral door het opspattende water (was erger als onder de douche, maar zeer welkom bij bijna 40 graden). Maar het was echt de moeite. Onbeschrijflijk wat de natuur hier doet. Zoveel water (tot 270 watervallen) dat oorverdovend naar beneden stort. Zo hoog, zo breed, je krijgt het allemaal niet gevat. Zelfs als je de 7 uur durende wandelingen volgt, heb je nog niet alle watervallen gezien. Tegen sluitingstijd zijn we terug naar het stadje gegaan voor een lekker hapje en daarna een vredig dutje in onze eigen blokhut in the middle of nowhere.

Donderdag, ook weer vroeg op want vandaag was de Braziliaanse kant van Iguazu aan de buurt. Deze keer met een privé-chauffeur (wat ook wel nodig is om snel de grens over te geraken). Ook al dachten we alles al gezien te hebben, we waren er toch weer helemaal ondersteboven van. Je komt niet zo kortbij als aan de Argentijnse kant, maar bent daarom niet minder nat en je hebt een mooi beeld van een groot deel van de ongelooflijke oppervlakte die deze watervallen in beslag nemen. Een geheel overzicht over deze 3 a 4 km lange watervallen bekom je enkel met een helikoptervlucht. Toch was dit geweldig spektakel, met ook weer mooie vlinders, vogels en zelfs grote hagedissen, zeker weer de moeite!
Na 3 uur waren we hier uitgewandeld en besloten we naar een dichtbijzijnd vogelpark te gaan. Mooi, leuk maar eigenlijk niets wat je hier niet in de vrije natuur kan tegenkomen.
Moe maar alweer voldaan gingen we dan weer naar het stadje om onze terugreis naar Buenos Aires vast te leggen. Precies toch wat laat want voor vrijdag waren er al geen plaatsen meer vrij (op de toch wel ruim 50 bussen). Geen probleem voor zulke flexibele mensen als wij, dan maar zaterdag terug.

Vrijdag was dus een rustdag. Anne wat skypen en aan het zwembad liggen en Stefan sportief doen bij een 40 graden. Tja, ieder zijn hobby zeker

Zaterdag was het dan nog eens actietijd. Nog even vlug naar de Argentijnse kant van de watervallen voor we weer de bus op sprongen.
Om 16u30 zaten we al zeer comfortabel genesteld in onze zeteltjes, klaar voor wat films, muziek en eten om de 18 uur durende busrit door te komen.

Zondagmorgen kwamen we alweer aan in ons geliefde Buenos Aires. Hier bleek dat ons vooraf geboekte hotelletje toch niet echt meer een kamer vrij had. Gelukkig hadden we een tweede optie en was het probleem dus vlug van de baan zodat we (na een frisse douche wel te verstaan) nog op tijd konden vertrekken om de aankomst van Dakar mee te vieren. Ja, foute gedachte dus! Om 14 uur was het al allemaal afgelopen. Geen idee of het zo georganiseerd was of dat het kwam door het onweer met de daarbijhorende hevige stortbuien. Erg teleurgesteld liepen we dus langs de geparkeerde trucks. Tot daar plots nog een paar auto's in gang schoten en de piste blijkbaar nog uit moesten rijden, zeer toevallig waar wij stonden. Van de 4 auto's die we gezien hebben, was er één de winnaar en een andere had nummer 349. Doet dat bij iemand een belletje rinkelen???? Jawel Koen Wauters zijn nummer. Heel vrolijk, maar ook al door en door nat, kwam hij ons tegemoet. Meer dan een vriendelijk woord en wat handgeschud kon er deze keer niet vanaf (de gietende regen zal daar ook voor een stuk in meegespeeld hebben). Ondertussen was onze alom bekende vlag al in frut vaneen, maar toch konden we nog de aandacht trekken van de vierde wagen. Koens kompanen die wel ruim tijd namen voor een babbeltje. De 30 hevige Argentijnen die bij ons stonden hadden van dit oponthoud gretig gebruik gemaakt om foto's te nemen (zij dachten dat het om een of andere beroemdheid ging). Helaas hebben wij hier geen foto's van, maar zijn wel weer een superleuke ervaring rijker.
Na dan ook nog eens een leuk avond-avontuurtje met onze vriendelijke taxichauffeur, die ons erop wees dat we het getroffen hadden, want dat hij Engels kon (wat helemaal waar was, maar het zou nog toffer geweest zijn als hij de weg ook nog eens wist!) konden we toch besluiten dat we weer een onvergetelijke dag achter de rug hadden.

Op naar onze volgende belevenissen in het nog altijd mooie Argentinië!