Donderdag 2 december stond ons weer een lange rit te wachten. We waren wel al van plan niet helemaal tot Los Angeles downtown te rijden maar eerst een nachtje in Palm Springs door te brengen. Dit zou de overwinterplaats zijn van veel bekende mensen, maar wij zijn natuurlijk niemand tegen gekomen. Het stadje op zich viel eigenlijk ook wat tegen, nogal onderkomen. s Avonds was er wel een tof marktje.
Vrijdag dan maar door naar LA zelf. We besloten in Long Beach onze eerst stop te houden. Spijtig genoeg kwam er een dichte mist opzetten en zagen we geen 3 meter ver.Op de koop toe viel het motel ook nog eens heel erg tegen (ongelooflijk vuil).
Dan maar weer verder
Zaterdag op naar Universal Studios in Hollywood. We konden door decors van bekende films rijden, zagen hoe bepaalde effecten gecreëerd werden. Ook waren er veel leuke attracties, zoals de Simpsons ride, de animal show, Zeer tof allemaal, maar toch ook veel griezelige dingen. s Avonds besloten we hier naar Anne haar langverwachte film te gaan kijken: Burlesque. Mooi, mooi, mooi, ... Het was dan ook al na 22u toen we nog op zoek moesten naar een motel. We besloten ons te settelen in een goedkoop motel kortbij de luchthaven. Als dat zou meevallen konden we hier de hele week blijven want het was in de buurt van waar we vrijdag de auto moesten afzetten.
Zondag was het dan eindelijk feestdag! We gingen naar Disneyland!!!! De uitwerking is toch wel hetzelfde als in Parijs maar de details verschillen. Er zijn ook meer attracties voor hele kleine kindjes, maar minder voor iets grotere (zoals ons ). Spijtig van het vele volk en de regen op het einde, maar we hebben ons toch goed geamuseerd. Moe maar voldaan reden we dan ook weer terug naar ons kamertje.
Maandag besloten we naar Hollywood te gaan. Walk of Fame is echt wel lang, veel sterren op de stoep voor mensen waar wij zelfs nog nooit van gehoord hadden. Het Kodak theatre (waar elk jaar de Oscars uitgedeeld worden) was gesloten voor de première van the Fighter wat natuurlijk wel wou zeggen dat er heel wat bekend volk zou langskomen die avond. Wij dus vlug vlug (een rit van 1u) terug naar ons hotel om het fototoestel te halen en vlug vlug terug om wat celebraties te spotten. Spijtig genoeg waren we wat laat en zagen we dan ook enkel de hoofdrolspelers.Maar dat kon onze huwelijksverjaardag niet bederven en we zijn dan ook nog eens heellekker gaan eten!
Dinsdag was het dan eindelijk tijd voor onze walvissen. Deze konden we bewonderen in Sea World in San Diego (wel weer twee uurtjes rijden maar dat hadden we er graag voor over). De orkas waren dan ook geweldig! Heel mooie show en zo grote beesten, how jong.De dolfijntjes moesten ook niet onder doen, zeker niet toen bleek dat we ze mochten aaien. Hierna was het alweer tijd om ons klaar te maken voor onze volgende grote belevenis. We hadden gisteren namelijk tickets besteld voor een basketmatch van de LA Lakers. En wat een belevenis was dat!! Geweldig gewoon, de sfeer, de muziek, de basket zelf natuurlijk ook! Echt de moeite om dat eens mee te maken.
Woensdag was het weer tijd voor Mickey. De grote attracties hadden we de eerste dag niet gedaan dus moesten we wat inhalen. We begonnen bij Space Mountain, eens kijken of het hier even snel was als in Parijs. Het begin viel al wat tegen en toen ... was er een technische panne. Daar zaten we dan, met 12 in ons wagentje op het hoogste punt van Space Mountain en er gebeurde niets. Na 10 minuutjes kwamen ze ons dan toch redden en mochten we het hele traject te voet afleggen. Gelukkig kon iedereen er mee lachen en kregen we een ticket om het later nog eens te proberen. Een uur later deden we dat dan ook! Het viel toch tegen, die in Parijs is toch veel spectaculairder. Dan maar op naar de volgende attractie en de volgende, en de volgende, ... Toen we eindelijk alles gezien en gedaan hadden was het tijd om nog wat te shoppen (we hebben het zeeeer bescheiden gehouden) en om dan afscheid te nemen. Tot in mei in Parijs Mickey ... Omdat het al wat later was dan gedacht besloten we direct naar onze kamer te gaan om eens vroeg onder de wol te kruipen. Maar vooraleer alle fotos geupload waren was het toch alweer na 12u en hoog tijd dus om onze oogjes toe te doen want morgen waren we van plan veel te gaan bezichtigen.
Het opstaan bleek toch moeilijker dan verwacht, en na nog wat boodschappen en skypen was het al snel middag. 's Namiddags dan maar op naar het bekende Getty-museum. Het gebouw op zich was al de moeite (het heeft dan ook 1 miljard dollar gekost), en er hingen ook veel mooie schilderijen van bekende Vlaamse schilders. Na het museumbezoek kwamen we terecht in de avondspits van deze miljoenenstad, zodat we wel even onderweg waren naar "The Grove", een bekende winkelstraat in Beverly Hills (waar we eindelijk kleine zus haar Uggs vonden). Weer een gezellig uitje dat we kunnen schrappen van onze to do-lijst. Daarna nog snel de blog bijwerken en dan weer slapen want onze lijst met te bezoeken plaatsen is nog lang.
Na ons dagje relaxen van donderdag (alles was ook gesloten met Thanksgiving natuurlijk) was het vrijdag weer tijd om verder te trekken. We gingen terug richting Grand Canyon, om deze hopelijk in betere weersomstandigheden te kunnen ontdekken. Onderweg was het plan om nog te stoppen bij Lake Mead en Hoover Dam, maar aangezien daar al een lange file stond, besloten we wijselijk om verder te rijden. Een brugdag kennen ze hier blijkbaar ook. Bij Valley of Fire State Park zijn we wel de prachtige vuurrode rotsen gaan bewonderen. Alweer mooi, mooi, mooi. Aangekomen in Tusayan, waar we de nacht weer wilden doorbrengen, was het duidelijk dat iedereen met het verlengde weekend de Grand Canyon wou komen bezichtigen. Na lang zoeken toch een slaapplaats gevonden en vroeg bedje in want de wekker liep alweer af om 5u45.
Zaterdag werden we met kleine oogjes wakker, maar wij wilden graag zonsopgang meepikken. Vlug, vlug de auto in en op pad. Om 7u kwamen we aan op een prachtig uitzichtspunt, net op tijd om te zon te zien opkomen. We waren hier wel niet de enigen, nog een paar honderd mensen wilden dit mooi spektakel meemaken bij -9 °C, brrrrrr. Hierna reden we weer verder de Scenic Drive af (nog altijd sneeuw maar de weg was toch al open) en reden langs de East Entrance het park terug uit. Deze keer gingen we zuidelijker, langs Flagstaff (met een korte wandeling in de Walnut Canyon) om 's avonds in Phoenix de nacht door te brengen.
Phoenix bleek algauw niet het stadje te zijn dat wij verwacht hadden. Zeer weinig volk, nergens iets te doen,... We konden niet anders dan onze zondag rustig door te brengen met wat rondslenteren langs de winkeltjes (wat Anne wel een leuk zomers, nieuwjaarskleedje opleverde). Zeer grappig was ook het feit dat het blijkbaar de koudste winter in 30 jaar was in Phoenix. Maar met zo'n 12 graden toch beduidend warmer dan ons belgenlandje.
Maandag dan weer verder naar Tucson. Dit stadje viel wel direct bij ons in de smaak. Omdat het al wat laat was om nog iets te gaan bezichtigen zijn we (alweer) gaan shoppen (de shops zijn open tot 21 uur en de bezienswaardigheden maar tot 16u). Aangezien we hier al regelmatig zijn gaan fitnessen, Anne haar sportschoenen niet bij heeft en het hier zeer goedkoop is, besloten we wat sportschoenen aan de haak te slaan. Dat wou natuurlijk ook wel zeggen dat 's avonds een uurtje fitness op het programma stond.
Dinsdag stond een zeer bekende bezienswaardigheid op het programma: Pima Air & Space Museum. Een groot museum van oude vliegtuigen met daarrond een immens vliegtuigkerkhof van het Amerikaanse leger in het midden van de woestijn. Prachtig wat we daar te zien kregen en ook de uitleg was zeer boeiend! Jammer dat we veel foto's vanuit de bus moesten trekken. Hierna was het tijd voor nog eens iets anders. De authentieke San Xavier del Bac Missie kerk. Mooi hoe dit heel wit kerkje opeens verrijst uit de woestijngrond. Dit was toch wel een dag om op terug te blikken, maar de vele foto's zullen ons hier nog wel aan doen herinneren.
Maar rond Tucson is meer te doen. Bisbee bijvoorbeeld, een gezellig, klein cowboy dorpje/mijnstadje helemaal uit de westernfilms geplukt. En dan natuurlijk de cactussen die overal langs de weg omhoog schieten. Die konden we in al hun glorie bewonderen rond Saguaro National Park. Daarna stond weer een rit richting Phoenix op het programma. Dit was namelijk onze laatste tussenstop naar "the big city" LA!!
21 november, zondag, rustdag, maar niet voor ons.Vandaag stond er heel wat op het programma. We reden eerst via Glenn Canyon Dam langs Lake Powell, wat toch wat minder was dan we ons hadden voorgesteld waardoor we al snel bij onze volgende stopplaats aankwamen, Horseshoe Bend. Gelukkig want hier hadden we precies wat meer tijd nodig dan verwacht. Niet alleen door de felle wind (we aten letterlijk zand) maar vooral door de prachtige kloof die de Colorado River hier gemaakt heeft. Daarna was het tijd voor de alom bekende Grand Canyon! Bij het eerste uitzichtspunt konden we al volop van dit wonder te genieten, maar de harde wind blies de wolken al in onze richting en bij de volgende stop was het prijs. Een hevig sneeuwstorm had zich aangemeld en het uitzicht was dan ook nul! Aan 10 mijl per uur gleden we verder tot Tusayan (net buiten het park). Hier brachten we de nacht door in de hoop 's morgens een klare hemel te kunnen verwelkomen.
Maandag vertrokken we dan ook al vroeg het park in, maar de wegen bleken nog steeds een schaatsbaan en de Canyon zat nog verdoken achter de wolken. Spijtig, maar voor alles is er een oplossing. We besloten dan maar door te rijden naar Las Vegas en bij helder weer terug te keren. De lange rit naar Las Vegas werd wat verzacht door onze nieuw gevonden radiozender, de jaren '90 op 9! 24 uur lang hits uit onze jeugd. Al zingend reden we dan ook (alweer) de feeststad tegemoet. Deze keer was ons hotel een copie van New York met een achtbaan, langs, voor en door het hotel. Na een heerlijke nacht besloten we hiervan onze uitvalsbasis te maken voor onze geplande uitstapjes van de volgende dagen. De kamer was goedkoop en Las Vegas ligt centraal tussen Death Valley en Grand Canyon.
Dinsdag lasten we eindelijk een rustdag in. Na wat skypen en slenteren op de strip was het 's avonds tijd voor Anne haar langverwachte show: Cirque du Soleil Zumanity (bijna ieder hotel heeft hier wel zijn eigen Cirque du Soleil show). Na afloop bleek zelfs Stefan verkocht te zijn! Het was dan ook wat anders dan wat we gewoon zijn van hun. Sensueel en een grote hoeveelheid bloot, zeer komisch gebracht! Het was voor ons beiden een topper! Jammer genoeg mochten we geen foto's maken
Woensdag moesten we weer vroeg uit de veren want we gingen naar Death Valley. Dit landschap is zo gevariëerd dat wij toch ruim 8 uur nodig hadden om het park te doorkruisen. De zandduinen, de zoutvlakte, de uitzichtspunten, ze waren allemaal adembenemend. De zoutvlakte van Badwater is het laagste punt van Amerika (86 m onder zeeniveau) en is op sommige dagen het heetste punt op aarde. Alleen spijtig dat dat bij ons niet het geval was met slechts 12 graden... Toch hadden we nog energie genoeg om eens een stapje in de wereld te zetten. Coyote Ugly bar leek ons wel wat. En ja, het was helemaal zoals in de film: mooie vrouwen op de toog, veel drank achter en voor de toog en hoofdpijn de dag erna
Almaar goed dat we voor donderdag ook niet veel op het programma hadden staan. Veel actiever dan skypen en naar McDonalds gaan werd het niet.
Morgen laten we deze wereldstad achter ons en gaan we terug richtig Grand Canyon.
Woensdag gingen wij verder met het verkennen van San Francisco. Vandaag was de binnenstad aan de beurt met als uitschieters toch wel het stadhuis, de winkelstraat en natuurlijk het Opera House (waar het San Francisco ballet gevestigd is). Spijtig genoeg hadden we niet zoveel tijd want we wouden 's avonds al door Yosemite National Park zijn. We besloten dan ook namiddag al verder te rijden naar dit park wat dan ook meer dan de moeite bleek te zijn. In het begin was het nog mooi weer, veel mensen en diertjes. Jaja, we hebben weer een beer gezien, deze keer een bruine! Spijtig genoeg bleef deze niet zo braaf staan waardoor de hoeveelheid foto's ook niet was zoals vorige keer (slechts 4 foto's). Alhoewel het al donker begon te worden (rond 16u) namen we ons toch voor om het hele park te doorkruisen. Wat niet zo een goed idee bleek te zijn. Hoe verder we vorderden, hoe kouder het werd en hoe dikker de sneeuw lag. Maar lukte ons toch en moe maar voldaan kropen we dan ook onder de wol.
Aangezien wij dachten dat het de laatste keer was dat we nog eens van sneeuw konden genieten, trokken we donderdag 's morgens dan ook al vroeg op pad om de laatste kilometers van het park nog eens opnieuw af te leggen in het zonlicht en wederom bleek dat de juiste keuze te zijn! Daarna stond de lange rit naar Las Vegas op het programma. Hier waren we allebei reuze benieuwd naar. Niet alleen naar de eindbestemming maar ook omdat we (in de vlugte) door Death Valley zouden rijden. Amazing! Hier groeit echt niets. Zelfs de grond is gewoon droog en gebarsten. We voelden ons dan ook helemaal alleen op het einde van de wereld! Hier komen we zeker voor terug! Niet lang nadat we Death Valley achter ons gelaten hadden zagen we de lichtjes in de verte al blinken. Welcome to fabulous Las Vegas, Nevada! Er was teveel om in één keer te bekijken, Mandalay Bay, Luxor hotel, Paris, MGM Grand, Caesars Palace en ga zo maar door. De avond ervoor hadden we onze nacht al vastgelegd in de goedkoopste kamer die we konden vinden, het Luxor hotel, jawel HET Luxor hotel op de Las Vegas strip. Door de week kan je in de hotels op de strip voor een appel en een ei slapen. Het zou stom zijn om deze kans aan ons voorbij te laten gaan. We konden dan ook niet anders dan vandaag wat langer opblijven om het hotel te verkennen (wat je met 6 restaurants, 4 nachtclubs, meer dan 4400 kamers en het mega casino niet echt op een uurtje gedaan hebt). Met onze maagjes goed vol, onze oogjes moe van de neonlampen en 4 dollar minder in de portemonnee (verloren met gokken natuurlijk) gingen we dan ook naar onze kamer. Na een heerlijke nacht besloten we volgende week Las Vegas opnieuw aan te doen, als uitvalsbasis voor een uitgebreider bezoek aan Death Valley. Waarom volgende week? Omdat de kamers hier in het weekend echt niet te betalen zijn.
We zetten onze tocht vrijdag dan ook verder om nog meer nationale parken te ontdekken. Zion National Park was als eerste aan de beurt. En weeral een topper! Helemaal anders dan Death Valley of Yosemite maar toch weer oh zo mooi. We gingen dan ook op zoek naar een mooie kamer in de buurt en vonden deze bij Pioneer Lodge in Springdale. Een klein motelletje in blokhut sfeer. Een open haard aan de receptie en een lekker warm kopje choco (of koffie) overtuigden ons al snel.
Zaterdagmorgen reden we opnieuw het Zion National Park binnen om nog wat diertjes te spotten (een vosje en veel bambi's). Daarna vervolgden we onze weg naar Bryce National Park, via een schitterende route. Toen we dachten dat we het mooiste al wel gezien hadden reden we pas Bryce binnen. Bij de eerste uitkijkpost vielen onze monden al open! Echt schitterend wat we daar te zien kregen, de kleuren, de rotsen,... teveel en te indrukwekkend om vast te leggen op foto. Maar hier deed zich weer hetzelfde scenario voor als bij ons bezoek aan Yosemite National Park: hoe verder we gingen, hoe harder het begon te sneeuwen. We hadden het kunnen weten want in het Bryce park vriest het meer dan 200 dagen per jaar! Ochja, het is ook eens iets anders met die sneeuw en koude. Onze nacht besloten we in te zetten in Kanab, een klein dorpje tussen Bryce en onze volgende stopplaats (Lake Powell).
Na enkele lange autoritten is het weer eens tijd om onze blog te updaten.
Zaterdag vroeg opstaan was alweer een hel, maar we waren toch mooi op tijd aan de bus. Na een uurtje waren we al aan de grens waar wij, zeer fier, al onze documenten toonden (want wij hadden de visa al in orde gebracht via het internet). Tot de douanebeambte ons doodleuk vertelde dat, als je met de bus de grens overgaat, je andere documenten moet in orde maken! Tof! Na een uurtje en 12 dollar mochten we eindelijk, als laatsten, weer de bus op. Rond de middag stonden we dan moederziel alleen in de metropool Seattle. Omdat wij niet echt iets wilden zien in Seattle, haalden we onze auto 2 dagen vroeger af en reden dan ook dadelijk naar Portland, waar we de nacht doorbrachten.
Zondag wilden we graag San Francisco bereiken, maar dat was, in tijd, niet haalbaar. Dan maar een overnachting in Eureka en maandag verder.
Maandag was de route gelukkig wat interessanter met eerst Avenue of the Giants, een weg aangelegd langs, door en tussen mega grote en oude Sequoia bomen en met daarna een rit over "The Golden Gate Bridge" bij het binnenrijden van San Francisco. Het mocht dan al laat in de middag zijn, het was hier toch nog 23 graden! Joepieeeee, korte broeken weer! Een motel hadden we hier vlug gevonden maar dan kwam de volgende uitdaging nl. onze route in Amerika uitstippelen. Na 2 uur waren we er ongeveer uit, maar veel zal toch afhangen van weersomstandigheden, drukte en bezienswaardigheden.
Dinsdag konden we niet anders dan van het goede weer genieten. Na een lange wandeling tot aan de Fischerman's Wharf (langs de baai) wilden we San Francisco toch eens graag van bovenaf bekijken. Dus op naar Twin Peaks voor een geweldig uitzicht over de stad.
Enkele weetjes over Canada die we jullie niet willen onthouden. Wist je dat:
- ze hier personen (meestal vrouwen) hebben die het verkeer tegenhouden bij wegenwerken ipv verkeerslichten? Flaggers worden ze genoemd. - boetes verdubbelen bij wegenwerken? - ze hier in iedere gang van ieder hotel/winkel een ijsmachine hebben staan? Met de bakjes die je in je kamer vindt kan je dus op alle tijdstippen ijsblokjes bemachtigen. - Halloween hier echt overal gevierd wordt en dat ze de dag erna alle prachtige uitgesneden pompoenen verzamelen op de bruggen? - als je rechtsaf wilt, je gewoon door het rood mag rijden? - de lichten op een kruispunt aan de andere kant hangen? - iedereen hier op straat rondloopt met koffie, ofwel in een beker ofwel in een eigen thermos (die je dan bij Starbucks of Tim Hortons kan bijvullen)? - je nooit de rekening moet vragen in een restaurant? Als je na het hoofdgerecht niets meer wilt, brengen ze je die automatisch. - je overal (hotels, winkels, restaurants,...) nog taks moet bijrekenen (zeer ambetant)? - Anne geen kaart kan opplooien? - en Stefan nogal kan zagen? - het winteruur hier een week later werd in gezet? - Stefan enkel briefjesgeld kan onderscheiden? De muntjes kreeg hij maar niet geleerd. - Victoria, de hoofdstad van de provincie Britisch Columbia, op een eiland ligt (Vancouver Island)? - in Canada witte walvissen bestaan (Beluga's genaamd)? - de huisnummering volgens een uitgedokterd systeem werkt? Tussen 1st en 2nd street beginnen de huisnummers met 100. Tussen 2nd en 3rd street beginnen ze dan weer met 200,... - Canada bijna 10 miljoen km2 groot is, en dat wij daarin maar 4800 km gereden hebben? - wij dus wel de afstand Hoeselt - Oostende, 23 keer afgelegd hebben? - de mensen hier super vriendelijk zijn? - wij Canada geweldig vonden?!
Onze laatste dag in Vancouver zit er bijna op. Valies is alweer klaar voor de volgende stop, maar eerst onze blog nog wat updaten.
Deze laatste 3 dagen hebben we Vancouver wat leren kennen. Het hoogtepunt was zeker het Vancouver Aquarium! De foto's zeggen maar half hoe mooi alles daar was. Onze wandeling in North Vancouver was spijtig genoeg wat doorregend maar toch alweer zeer mooie natuur, zo kortbij de stad. Vancouver is een jonge, levendige stad waar wij ons zeker thuis voelden!
Morgenvroeg om 5u op om onze bus te nemen richtig Seattle (een paar uurtjes rust na de lange wandelingen van de voorbije dagen). We hopen dat we zaterdag al aan onze auto geraken, zo niet, zal het voor maandag zijn en gaan we onze nieuwe uitdaging tegemoet!
Wegens vrijdag weinig succes met "Whale watching" in Tofino besloten we zaterdag verder te reizen, na eerst nog een toffe wandeling in "Pacific Rim National Park", een klein stukje regenwoud op Vancouver Island.
Aangekomen in Campbell River waren ze tenminste eerlijk, geen walvissen meer in de regio met als gevolg: alles gesloten . We besloten dan ook niet verder het noorden van het eiland te verkennen en zondag terug naar Victoria te gaan om toch nog wat te genieten van deze bruisende stad.
Maandag zaten we alweer op de ferry richting Vancouver, waar we besloten ons een paar dagen te settelen (eindelijk, I love it!). Wat viel het dan ook reuze mee toen we, in plaats van een kamer, een heel appartement vonden voor een super belachelijke prijs!
Het kon dan ook niet anders dan dat we dinsdag met een heerlijk gevoel wakker werden en volle goede moed begonnen aan onze verkenning van de stad! Vancouver is een jonge bruisende stad, maar met hetzelfde weertype als België: regen! Maar daar lieten we ons enthousiasme niet door temperen. Na gezellig wat rondkuieren, was het tijd om onze voorraad ECHT eten in te slaan! We hadden namelijk een keuken om te gebruiken! Na een heerlijke maaltijd en de daarbijhorende afwas , ploften we neer in de zetel om daar de rest van de avond niet meer uit te komen en de blog nog maar eens bij te werken!
Na een heerlijke nacht in onze prachtige studio gingen we erop uit om Whistler verder te ontdekken. Eerst een beetje rondrijden en dan op weg naar het Olympisch Park. En dan gebeurde waar we al weken op wachtten: een beer!!! Een echte zwarte beer! Op slechts enkele meters van de weg! En hij bleef zelfs rustig verder eten, terwijl de omstaanders toekeken. Wij maakten natuurlijk ook een paar fotos (ongeveer 200 denk ik ). Het was precies een echte knuffelbeer, tot hij opeens zijn snelheid toonde en een paar meter dichterbij sprong. Volgens de folders moet je blijven staan als een beer je aanvalt, maar welke idioot heeft die regel uitgevonden,! Zo snel zijn we nog nooit een straat over gelopen. Toen waren we natuurlijk snel in het Olympisch Park. Waarschijnlijk krioelt het hier binnen een paar weken van de mensen, maar nu was het er maar doods. Wij op de terugweg natuurlijk weer uitkijken naar de bewuste beer. En ja hoor, daar stond hij weer. Onze vrees was allang overwonnen en we gingen weer een kijkje nemen. Deze keer was de beer nog beweeglijker en na een paar minuten zaten we dus weer in de auto. Gelukkig want iets later stak de beer doodleuk de straat over waar wij net stonden te kijken! Om van dit avontuur te bekomen, besloten we een namiddagje te genieten van een heerlijke buiten-spa, helemaal ingewerkt in het prachtige berglandschap. Na een heerlijke zelfbereide maaltijd en de bijhorende afwas kropen we weer onder de wol.
Woensdag lieten we Whistler achter ons en gingen verder naar the big city Vancouver. In vergelijking met alle vorige steden was dit mega! Via het infokantoor kwamen we weer bij de goedkoopste kamer uit, maar na één nachtje bleek dat een tegenvaller te zijn. Gelukkig was het slechts een tussenstop voor de overtocht naar Vancouver Island. De geplande ferry van 9u haalden we niet (iedereen die ons kent kan dat begrijpen ), dan maar die van 11u. Anderhalf uurtje later zetten we terug voet aan wal. Onze eerste stop op dit eiland was de hoofdstad van Britisch Columbia (Victoria). Voor Whale Watching waren we misschien wat te laat, maar de stad op zich had ook veel mooie gebouwen en de haven was s avonds prachtig verlicht! Toch besloten we vrijdag verder te gaan en ons geluk op walvissen elders te beproeven.
Foto's van de beer konden natuurlijk niet ontbreken, zie hieronder!
Zaterdag vertrokken we op ons gemakje van Golden terug naar Kamloops, met onderweg wel enige stops. Waaronder het "Glacier National Park", wat weer dankzij de sneeuw een leuke wandeling bleek te worden, vol met informatie deze keer over de oude trainrails die hier doorliepen! Geweldig gedaan! Voor we in Kamloops aankwamen, stopten we nog in Roderick Haig - Brown Park, voor een van de spectaculairste natuurwonderen, de voortplanting van de zalm. Elke 4 jaar zwemmen miljoenen zalmen honderden kilometers terug naar hun geboorteplaats, Adams River. Hier krijgt de zalm een felrode kleur, zijn hoofd wordt groen en hij krijgt immense tanden. Dit zijn de tekenen voor de vis dat zijn/haar leven voorbij is, nadat alle eitjes gelegd/bevrucht zijn. De doodstrijd duurt ongeveer 10 dagen, tot de volledige uitputting toeslaat. We wisten niet dat de natuur tot zoiets in staat was. What a miracle! Zelfs de foto's kunnen niet aantonen hoe speciaal dit was.
Zondag was Halloween, niet echt Anne haar favoriete feestdag dus besloten we binnen te blijven en weer tijd te maken voor huiselijke dingen. Wat skypen en boodschappen doen, meer energie hebben we dan ook niet in deze dag gestoken (het was tenslotte ook zondag).
Maandag vlogen we er terug in. We hadden een lange rit voor de boeg en hadden totaal geen idee waar we zouden eindigen. We reden langs Cache Creek (waar de Cache creek ranch dicht bleek te zijn), dan maar verder naar Lillooet, ook niet echt "the best place to stay", vandaaruit naar Lytton, maar het bleek alleen maar erger te worden. Spijtig genoeg moesten we helemaal terug naar Lillooet om verder te rijden naar Whistler. Gelukkig viel de rit alweer reuze mee door het prachtige landschap, ondanks de regen. Aangekomen in Whistler, zagen wij het direct: "hier blijven we". Deze stad is voor de Olympische winterspelen van begin dit jaar volledig herboren en het is hier gewoon prachtig! Wat ons ook direct op viel was de aanwezigheid van veel jeugd (dit is namelijk een zeer aantrekkelijk en groot skigebied). We boekten zoals altijd de goedkoopste kamer die we konden vinden, maar deze keer kregen we wel heel veel voor ons geld: buitenzwembad, sauna, parkeergarage en een volledige studio (met keuken, open haard, ...). Misschien blijven we hier wel langer dan een paar dagen .
). Spijtig van het vele volk en de regen op het einde, maar we hebben ons toch goed geamuseerd. Moe maar voldaan reden we dan ook weer terug naar ons kamertje.
). Het was precies een echte knuffelbeer, tot hij opeens zijn snelheid toonde en een paar meter dichterbij sprong. Volgens de folders moet je blijven staan als een beer je aanvalt, maar welke idioot heeft die regel uitgevonden,! Zo snel zijn we nog nooit een straat over gelopen. Toen waren we natuurlijk snel in het Olympisch Park. Waarschijnlijk krioelt het hier binnen een paar weken van de mensen, maar nu was het er maar doods. Wij op de terugweg natuurlijk weer uitkijken naar de bewuste beer. En ja hoor, daar stond hij weer. Onze vrees was allang overwonnen en we gingen weer een kijkje nemen. Deze keer was de beer nog beweeglijker en na een paar minuten zaten we dus weer in de auto. Gelukkig want iets later stak de beer doodleuk de straat over waar wij net stonden te kijken!
), dan maar die van 11u. Anderhalf uurtje later zetten we terug voet aan wal. Onze eerste stop op dit eiland was de hoofdstad van Britisch Columbia (Victoria).
