Ik heb het verteld aan mijn gynaecoloog.Best ook weer een spannend moment... Maar gelukkig heb ik een plezante en ruimdenkende gynaecoloog.Het gesprek ging een beetje als volgt. Dag meid, gewoon een controle? Ja, en ook wou ik iets met je bespreken...Ik zou namelijk een kindje willen... via donor. Ja, je bent bijna 33, het is normaal dat die kinderwens er is en tegenwoordig is het perfect mogelijk om dit via donor te doen, dat gebeurt zelfs meer en meer.Is dat een nieuwe trend?Ik ken ondertussen al heel wat vrouwen die via donor zwanger worden.Hoe zou dat eigenlijk komen vraag ik me dan af.Allé, je bent toch een knappe jonge vrouw, je zou toch aan een relatie moeten kunnen geraken?Vervolgens stopt hij even, draait zijn hoofd, kijkt nog eens naar me en vraagt of ben je lesbisch?Nee hé of wel? Nee ik ben niet lesbisch Allé, is het zo moeilijk geworden tegenwoordig om iemand te vinden? Het is niet dat ik niemand zou kunnen vinden antwoord ik het is dat ik geen zin heb om zomaar een relatie te beginnen om aan een kind te geraken, want dan blijft dit toch niet duren.De volgende relatie die ik begin zal er eentje zijn voor altijd.En dan ligt de maatstaf nu eenmaal zeer hoog en neem ik geen genoegen met iets minder dan échte liefde.Dan blijf ik liever alleen want tenslotte maken mannen het er ook niet echt gemakkelijker op in het huishouden hé, ze doen daar toch geen klop. Het was ongeveer op dit moment in het gesprek dat de gynaecoloog de slappe lach kreeg. Ja stop maar al!We gaan je eens onderzoeken
Je zal geen problemen hebben om zwanger te worden luidt de conclusie na het onderzoek.En als het nodig is, wil ik je gerust een positieve aanbeveling geven. Joepie!
Deze week had ik een afspraak met een Bam-mama (Bam = Bewust alleenstaande mama) in de buurt, best wel spannend om er zo met iemand over te spreken, dat maakt het allemaal wat echter en concreter.Een vriendin van me bood aan om mee te gaan, wat eigenlijk wel heel lief was.Ik ben dan misschien wel alleenstaand, maar ik voel me nooit alleen.Voor het eerst voel ik me zelfs perfect hoe ik nu ben.Ik ben blij met mijn leven en de mensen in mijn leven.Ik heb lieve vrienden en als ik met een probleem zit kan ik steeds bij iemand terecht. Wat wil je dan nog meer?
Het gesprek was eigenlijk heel gezellig en ik ben ook al heel wat wijzer geworden.Het komt erop neer dat het wel wat tijd in beslag zal nemen, dat er toch een administratieve procedure bij komt kijken en psychologische gesprekken en dat je toch een tijdje al bezig bent vooraleer je echt met inseminaties begint.Van je donor weet je niets, dat is volledig anoniem, maar die bam-mama verwoordde dat wel heel mooi.Best dat ik niet weet wie die donor is, want ik zou er op slag verliefd op zijn, want kijk eens wat voor een mooi kind ik heb!En inderdaad, aan de muur hing er een grote canvas foto van een super knoddige peuter.Dat je goed georganiseerd moet zijn is ook belangrijk en dat je vaker een babysit nodig hebt is een feit werd er nog gezegd, waarop de vriendin die mee was meteen uitriep Oh ik ben kandidaat!.En dat dit geen loze belofte is, dat weet ik.Wat leuk toch dat er mensen zijn op wie je echt kan rekenen.
En uiteraard is het ook belangrijk dat je familie, je ouders dus, volledig achter je staan, want hen ga je nog echt wel nodig hebben. Zei ze nog.Inderdaad, dat is de nagel op de kop, maar hoe ik dát aan boord moet leggen dat weet ik nog niet.Dat de keuzes die ik in mijn leven maak niet altijd vanzelfsprekend zijn, daar hebben mijn lieve, traditionele ouders zich al bij neergelegd.Maar hoe ze op dit nieuws gaan reageren, daar heb ik zelfs het raden naar. Ze gaan zeker tijd nodig hebben zegt een andere vriendin, die mijn ouders goed kent. Maar laten we hopen dat het vooruitzicht om grootouders te worden gewoon té aanlokkelijk is.Ik besluit dat het best is dat ik eerst alle informatie heb ingewonnen die ik zelf nodig heb om een weloverwogen beslissing te maken, alvorens ik hen hierover inlicht.Ik ben alvast een stap verder nu.
Ik heb dus met de 3 beste vriendinnen gesproken.En naast heel wat antwoorden heb ik er voornamelijk heel veel vragen bijgekregen.Maar ja, daar zijn vriendinnen voor zeker?Maar wat het belangrijkste is... ze staan alledrie volledig achter mijn beslissing.Geen opgetrokken wenkbrauwen, geen Wabliefs?!?, geen onbegrijpende blikken, maar wel volledige steun.Zoveel steun dat ze zelfs al heel ver gingen in de planning.Ik heb zelfs nog geen idee wanneer en hoe juist ik zwanger zal geraken, maar ik werd al wel gevraagd of ik borstvoeding ging geven.Zo kwamen er nog heel wat vragen bij, vandaar dat ik mijn lijstje wat heb aangevuld.
·Ga ik borstvoeding geven?
·Hoe zal mijn kat reageren op een baby?
·Wie neem ik als meter en peter?
·Wie wil ik bij me hebben als ik beval?
·Welke karakteristieken qua donor zijn belangrijk?
Ondertussen blijven de vragen in mijn hoofd zich ook opstapelen.Maar de vraag of ik wel zekereen kindje wil? die is al beantwoord met een dikke vette JA.De vriendinnen zeiden ook dat ik misschien eens moet gaan spreken met een andere BAM-mama.Hier in de gemeente zouden er naar het schijnt al heel wat zijn.Dus voila, dat is dan de volgende stap.
Help! Ik ben aan't googlen. Ik dacht dat het best was om eerst even alle informatie te hebben... Blijkt dat er zowel een overdosis als een tekort aan informatie is op het web. Ik kom terecht in forums van jaren geleden met veel gedateerde informatie, op prachtige websites met veel foto's maar geen duidelijkheid en op dubieuze chatrooms waarin mannen maar al te graag hun zaad geven, zij het dan wel op de natuurlijke manier. Oh help! Mijn gemoedstoestand kent bijgevolg heel wat pieken en dalen. Het ene moment zie ik het leven met een kindje letterlijk voor me, droom ik hoe we samen Sinterklaas zouden vieren, hoe we het zo gezellig zouden maken met zijn twee'tjes. Het volgende moment lijkt dit een onmogelijke zaak.
Zou ik toch maar moeten wachten op het perfecte gezinnetje? Of bestaat perfect gewoonweg niet? En moet je eigenlijk wel alles in de juiste volgorde doen?Waarom niet eerst een kindje en nadien pas een relatie? Moet ik eerst een volledige voorbereidende planning maken? Of los je de meeste zaken op als ze zich voordoen? Het liefst van al zou ik een glazen bol hebben, die me perfect kan tonen welke keuze de juiste is. Wachten of niet?
Maar misschien dat ik eerst eens met de vriendinnen moet babbelen, eens kijken wat zij van dit idee vinden en hoe ze reageren.
Ik ben 32, wat dus betekent dat mijn voorraad beschikbare eitjes zienderogen verdwijnt.Nog 3 jaar tot mijn 35 en mijn vruchtbaarheid een duik neemt naar een diep en donker kinderloos gat.Dat zeggen alle statistieken tenminste. Niet dat ik me daarmee bezighoud hoor, maar als je vruchtbaarheid vrouw googled, dan blijven ze maar tevoorschijn piepen gelijk hardnekkig onkruid.Maar ok, geen paniek, geen paniek . Eerlijk gezegd heb ik nooit gedacht dat ik geen kinderen zou hebben.In mijn toekomstbeeld zat er altijd wel een gezinnetje en tot voor kort maakte ik me ook geen zorgen dat dit niet zou komen.
Toch is die kinderwens zo stilletjes aan mijn leven aan het overnemen, de vraag wanneer zal ik mama worden? houdt me iedere dag bezig.Moest ik vandaag weten dat ik binnen twee of drie jaar volledig gesetteld ben in een relatie en dan samen met die partner voor een baby zou gaan, dan zou ik wel kunnen wachten.Maar die garantie is er niet, en als ik blijf wachten op die prins dan komt er misschien helemaal geen baby.Het is niet dat ik tegen een relatie of tegen mannen ben, ik ben gewoon héél kieskeurig. Dus waarom niet eens kijken of ik dit alleen zou kunnen?De mogelijkheid eens onderzoeken en wat informatie inwinnen kan alvast geen kwijt.Ik zit alleszins met vragen genoeg...
