Het gaat beginnen… en ik voel die zenuwvlindertjes in mijn maag rondfladderen.  Het gaat echt beginnen en mijn slaap is nét iets minder relaxed dan ik gewend ben.  Want het gaat echt NU beginnen. Datgene waar ik al maanden mee bezig ben en van droom is nu aangebroken en ik besef amper dat het echt nu zover is.  Ik zal eventjes een paar dagen teruggaan  in mijn ‘vertellement’. 

Vorige week werd ik weer verveeld door mijn maandstonden, wat me bijzonder slecht gezind maakte.  Want buiten dat ze weer gepaard gingen met flink wat krampen waren ze ook nog eens enkele dagen vroeger dan voorzien.  Als ik alles goed uittelde zou mijn vruchtbare periode dus ook enkele dagen vroeger vallen en dat was slecht nieuws want mijn donorsperma was er nog niet. Licht neurotisch als ik ben stuurde ik dus meteen een mail naar het UZGent om te vragen ‘hoe het met mijn bestelling zat.’  Ik kreeg als antwoord dat het besteld was en ik best wachtte om met echo-monitoring te beginnen totdat ik bericht kreeg van het labo dat het sperma binnen was.’  Dit nieuws maakte me natuurlijk zenuwachtig en telkens als ik bericht kreeg op mijn gsm dat er een mailtje binnen was vervulde mijn hart zich met zenuwtjes en klikte ik het hoopvol open.  En toen opeens was dat mailtje, met als onderwerp ‘bestelling’ er.  Nu ik word al enthousiast als ik zo een bericht krijg van ‘Snapstore’ of ‘Zalando’, dus je kan je voorstellen dat ik nu helemaal even niet wist waar ik het had.
‘Het donorsperma is beschikbaar voor behandeling’.  Eén kort zinnetje dat aankondigt dat alles er staat aan te komen, dat het écht begint nu.  Ik wou het wel uitschreeuwen en mijn eerste impuls was om direct de goede vrienden en ouders op de hoogte te stellen.  Maar toen bedacht ik me… eigenlijk wil ik dit nieuws nu even voor mezelf houden.  Ik heb iedereen op de hoogte gesteld van mijn plannen, maar om nu de exacte dag dat ik daadwerkelijk misschien ‘bevrucht’ zal worden wereldkundig te maken, dat gaat net iets te ver.  Tenslotte zeg je dat als koppel ook niet hé; ‘Vandaag ben ik vruchtbaar en zullen we eens goed vrijen om hopelijk zwanger te zijn!’ 

Dus dit nieuws is nu al een kleine week mijn geheimpje.  Morgen ga ik naar mijn eigen gynaecoloog, die me dan zal zeggen wanneer ik naar Gent moet.  En dat is waarschijnlijk nog deze week of anders begin volgende week.  Het gaat dus écht beginnen…

©, 2013, bloggen.be/singlemama

Helaas… de eerste negatieve reactie is binnen.  Helaas… maar begrijpelijk.  Het komt namelijk van mijn 90 jaar oude grootmoeder, die nu waarschijnlijk wel de schok van haar leven heeft gehad, en dat op haar verjaardag…  Ik zal misschien even beginnen bij het begin…  Vorig weekend kwamen we met de familie samen voor een gezellig etentje ter ere van de 90^ste verjaardag van mijn grootmoeder.  De mama had eerder die week nog geopperd dat ik het nieuws daar misschien aan de familie kon vertellen, maar de papa vond dat niet zo een goed idee om daar tijdens het feest mee af te komen.  Papa kreeg gelijk.  Maar vermits ik het toch liefst persoonlijk vertelde aan mijn grootmoeder en tante/meter besloot ik om te wachten tot na het feest en nadien te vertellen. 

Eerst was mijn tante aan de beurt, die verbazend positief reageerde.  Ze begreep me 100 %. Waarom ik niet wil wachten, want ‘als je blijft wachten, komt het er misschien gewoon niet meer van’.  Gesterkt door deze positieve reactie verzamelde ik weer mijn moed bijeen om er tegen mijn grootmoeder over te beginnen.  Na het feest ging ik nog op bezoek bij haar, samen met mijn ouders, en wederom na een halve fles wijn had ik voldoende moed om erover te beginnen.  Al een chance dat ik nu nog wijn mag drinken, anders zou ik het nooit verteld krijgen…  En spijtig genoeg was de eerste reactie ‘Ge zijt goed zot!’  Maar zoals ik al zei, ze is 90 jaar en ik kan me goed voorstellen dat dit allemaal zo nieuw is dat het heel beangstigend en vreemd overkomt.  Zo moest ik haar geruststellen dat het sperma niet van ‘ene uit het gevang’ komt.  Ze stelde zich ook vragen bij hoe ik het allemaal praktisch zou aanpakken. ‘Wat als je terug moet gaan werken?’  Gelukkig waren de ouders er dan ook om haar te verzekeren dat ze er ook mee voor zorgen als ik aan het werk ben, en dat er goede dagmoeders en creches zijn waar je met gerust gemoed je baby kan laten opvangen. 

‘Ik denk dat ze wat tijd zal nodig hebben’ zei de mama nadien ‘maar eens die baby er zal zijn, zal ze ook wel superfier zijn.’  De mama was verbazingwekkend rustig en positief.  Ze had namelijk eens contact genomen met een andere bam-grootouder, of hoe noem je dat ‘de mama van een vrouw die bam is.’ Deze vrouw had mama verzekerd dat uiteindelijk alles wel goed komt. ‘Dat haar schoonmoeder, de ‘overgrootmoeder’ dus, het er ook moeilijk mee had…totdat de baby geboren was.  En dat er inderdaad soms hier en daar mensen minder goed reageren.  Maar de meeste mensen draaien bij eens dat kleintje er daadwerkelijk is.  En die anderen?  Die heb je dan echt niet meer nodig in je leven, want je bent dan zo verliefd op je kleinkind.’

En zo geven we de grootmoeder tijd om aan het idee te wennen, en ik ben ervan overtuigd dat eens alles concreet en ‘écht’ wordt, dat ook zij zal bijdraaien en enthousiast zal zijn. 

©, 2013, bloggen.be/singlemama